|
Het leek een lastig dagje te worden, voor de 4e keer een Moederdag zonder de fysieke aanwezigheid van Mark. Ik weet al wat Rick straks zal zeggen: daarboven op dat bankje…. Maar toch. Gerhard kwam gistermiddag al met een prachtige pot met zomerbloemen.
En zo zetten wij ons voor de pc voor de viering in de Schepershof. En kwam er allerlei bijzonders voorbij: De adelaarsvleugelen, dan het begin verhaal van Jan Baptist die zoals vaker in een dienst van Leren Vieren de rol van predikant met verve kan vervullen. De man die palen over een touw liep en dat zelfs met een kruiwagen aandurfde. Maar toen hij vroeg wie er in die kruiwagen durfde te gaan zitten als hij daarmee over het touw zou lopen was er alleen een jongetje die naar voren kwam en in de kruiwagen ging zitten en inderdaad veilig aan de overkant aankwam. Toen ze hem later vroegen of hij niet bang was, zei hij alleen: het was mijn vader. Hetzelfde was het geval toen Jan als onderwijzer een meisje vroeg om zich achterover te laten vallen naar hem toe. Ze deed het prompt en toen hij vroeg waarom ze dat durfde, zei ze:’ Jij was het toch…’ Dat is vertrouwen.
Net als de toen nog kleine Ben die door de grote broers Piet en Wim om de beurt aan zijn armen over het balkon werd gehangen. Ik wist niet wat ik hoorde en vroeg Ben dan ook: ’Was ie niet bange dan?’
‘Ik hol oe vaste zei Piet’. Een kwestie van vertrouwen.
De meditatie ging verder over de spijziging bij het meer van Tiberias waar de volgelingen met 3 broden en 2 vissen de menigte konden voeden en nog overhielden. Jezus had het gezegd. Opnieuw vertrouwen.
Foto: 2012.. Met Ben en Diny in Israël, hoog boven het meer van Tiberias...
|
