Donder en Bliksem

Het onweert er wat af deze zomer. Net middenin een onweersbui komt iemand van Drukkerij Joci de eerste boekjes brengen. Vlug maak ik er bij 5 een belletje aan en die brengen Wim en ik gelijk naar de post. Ze zijn bedoeld voor Poes Pas! Wat een gedonder en hoosbuien hier in Emmen. In de auto zit je in elk geval veilig.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Onze opoe was geen held bij onweer. Bij de eerste bliksemschicht werden we allemaal uit bed gehaald. Dan moesten de kleren aan. Ja ook de jassen! Want als het insloeg, moest je ogenblikkelijk naar buiten kunnen. De petroleumlamp werd klaargezet. Op “De Haar” was alleen gas en petroleum, maar toen we in Linde woonden was er wel electriciteit. En het sloeg wel eens op de electriciteitsdraad en dan was alles uit. Verder mochten we van opoe niet bij het raam komen, niet bij een stopcontact zitten en ook niet onder de lamp. Er kon toch wel eens een vuurbal uitkomen! Bij iedere klap zei ze : “O, foi toch, o foi toch!” En als het heel erg te keer ging:”O gut mien hale”. Wanneer het gerommel wat minder werd gingen pa en opa buiten kijken. Dan had ze het helemaal niet meer van ellende.”Johan, hier blieven. ’t Is nog lange niet vot!”

Geen wonder dat Diny die angst heeft overgenomen. Wij sliepen samen in één bed en wanneer er heel in de verte iets rommelde, stond ze er al naast. “Hetty, d’r uut…onweer!” Maar ik was een vaste slaper en bleef altijd nog een tijdje liggen tot het menens was.

Wim had een oom, ome Dieks. Die was bij onweer ook niet uit bed te krijgen. Die bleef er gewoon in ondanks de smeekbeden van tante Marie. Hij zei altijd:”Ik hebbe nog nooit eheurd dat ‘r iene in bedde dood eslagen is”.

Vorig jaar augustus werden we toch wel weer met de neus op het gevaar van onweer gedrukt. Het sloeg totaal onverwacht in op de begraafplaats in Vorden, toen een oom van me begraven werd . Het muziekcorps, waar ome Gert altijd lid van was geweest stond klaar om “ Veilig in Jezus’armen” te spelen na de plechtigheid, en werd getroffen. Het was een vreselijke harde knal. Ik zal nooit die verwarde groep mensen en koperen instrumenten vergeten die daar onder de boom lag. Eén voor één krabbelden ze weer overeind, maar vijf van hen bleven liggen. Er werd gelijk gevraagd om hulp bij het reanimeren. Wim kwam in actie en hielp reanimeren. Ik stond verstijfd en Diny was er als een speer vandoor. Uiteindelijk bleken twee mensen het niet overleefd te hebben. Er werd voor goede opvang gezorgd en er werd gewezen op Slachtofferhulp. Deze gebeurtenis vergeten we niet gauw. Wim was ook gewend om bij onweer buiten te gaan kijken. Nu niet meer…………  

foto: 2005..In Canada bij Fred en Gera. Gera ziet een hagelstorm met onweer aankomen. Die vernielt straks een groot deel van de oogst