We kennen Willem al heel lang. Ooit werkte Wim met hem bij Holvrieka Ido. Bijna waren we familie geworden. Dat ging niet door, maar de vriendschap bleef. Samen met Wim heeft hij de ponystal van afvalhout in elkaar gezet, daarna een hek en samen hebben ze toen nog een oude schaftkeet omgetoverd tot mijn Wilhelminakeetje waar ik in alle rust kan schilderen. Gisteren kwam hij weer even buurten op de fiets.
Ik zie hem ineens naar het schilderij van Scott kijken.”Hé… dat liekt ja net Max!” Geen wonder want Max stamt uit een van de nesten van van Scott en Kim.
Samen kwamen ze 13 jaar geleden op puppiekraambezoek. Het nest met de 9 pups was naast de open haard in elkaar gezet en daar was de lattenbodem van hun eigenste eerste huwelijksbed voor gebruikt. Het was een mooi stel puppies en Kim was een zorgzaam moedertje. Maar Hillie is een echt kattenmens. Ze hadden twee katten en dat was genoeg. "O ... ik hoeve bi-j Hillie niet met een hond an te kommen", had Willem al eens gezegd.
Enfin… we gaan in de kamer aan de koffie, je kent het wel. Waarschijnlijk ook nog een glaasje. Aan het eind van de avond, voor ze naar huis gaan, wordt er nog even snel gekeken bij de pups die daar uitgeteld en tevreden liggen. Hillie lijkt Willem even aan en spreekt de onverwachte woorden:”Willem zuukt d’r oe maor ene uut.”Willem is helemaal verbouwereerd. “Ie-j wollen ja toch nooit een hond?”
“Ja, maor noe wel, zuukt d’r maor ene uut.” Willem laat het zich geen derde keer zeggen en pakt er een paar om de beurt en zoekt een van de dikste reutjes uit. En dat werd Max.
En die lattenbodem heeft nog vaak dienst gedaan, was het niet voor een nest pups, dan wel voor de fleslammeren.
Willem is sindsdien dagelijks met Max bij de Rietplas of bij het kanaal te vinden. En Hillie ....? Die ging met Max naar de puppie-, gedrag- en gehoorzaamheidscursus èn naar behendigheidtraining.
Max is nu 13 jaar en nog steeds fit.