Wat….. geen kuikens dit jaar? Je kunt het geloven of niet. Vanmiddag riep Wim ineens:”Kom es kieken… hier löp een kippe met zes kukens”. Ik wist niet hoe gauw ik naar buiten moest komen. De kloek was tevoorschijn gekomen vanuit haar geheime plekje en wat volgens mij niet meer kon, is toch gebeurd. Het haantje dat als voedsel voor de buizerd diende had toch niet voor niets zijn laatste kruit ‘ge’schoten. De eieren in wording waren toch nog bevrucht.
Het is prachtig om te zien hoe de kleine donsballetjes helemaal dicht rondom de moederkloek blijven en overal waar zij in het rond pikt, ijverig meepikken. De kloek had honger en dorst en bleef een hele tijd bij het water en voer dat we ogenblikkelijk klaar hadden gezet. Ach…. veel zal ons dit koppeltje niet opleveren, het zullen wel weer allemaal haantjes zijn. Toch blijft het een prachtig gezicht, dat jonge leven. Echt voorjaar! We zijn bevoorrecht om dit allemaal om ons heen te hebben. Wie weet komt er over zes weken nog een veulentje bij Amber. Volgens de hengstenbaas Clement zou het veulen omstreeks vaderdag geboren kunnen worden.
Het ontbreekt me alleen nog aan een paar lammeren, maar daar hoef ik bij Wim even niet mee aan te komen. Een paar geitjes mag ook……
Of we nog andere bezigheden hebben…… vraag je je af? Nou… “Pap heb je even tijd om een pakket hout op te halen?” Of… “Pap als je de kar weer leeg hebt wil je dan wel even tegels voor ons halen”. Verder worden de laatste braamtakken door Wim uit het gaas getrokken bij de sloot. Pokkenwerk!
Ikzelf heb nog een schildersopdracht voor Johan en Joke. Is bijna klaar. Morgen ga ik met Anja naar Intratuin, ’s middags naar de fysio en het Vluchtelingenwerk. Dit laatste voor informatie over mijn taalmaatje, een oudere Marokkaanse vrouw. De tuin roept om een schoffel. Vrijdag gaan Rick en ik Emmen in op zoek naar nieuwe kleren. Zaterdag is moeder van der Kolk jarig. Henry en Tonny zullen dan ook weer in Hattem zijn vanuit Canada. Nee…. vervelen zit er voorlopig niet in.