Eddy hield van zwerven en van bedelen. Hij was nog tamelijk jong, maar hij was niet in de wieg gelegd om te werken. Op een avond kwam hij binnenvallen. Terwijl we wat met elkaar praatten, merkte ik dat de naad van zijn broek los was. Ik vroeg of hij er een andere wilde. Hij vond het onmiddellijk goed. Tussen de kleren die de mensen hadden binnengebracht, vonden we een mooie broek die hem perfect paste. Hij hield ze aan. Toen ik hem vroeg om de andere bij ons te laten, was zijn reactie kordaat: 'Neen, die pak ik mee.'

Twee weken later kwam ik hem tegen in de Familiestraat. Het viel mij op dat hij weer zijn oude, kapotte broek had aangetrokken. Ik keek hem verbaasd aan en schudde hem door elkaar met de woorden: 'Maar Eddy toch. Hoe is het mogelijk!' Hij antwoordde heel bedeesd: 'Maar deze brengt meer op.'

Eddy was onverbeterlijk. Op zekere dag belde een pastoor: 'Wat moet ik doen? Hier komt regelmatig een zekere Eddy bedelen. Ik weet niet of je hem kent. Ik heb hem al eens de weg naar werkhuis MIN gewezen.'

'Och, meneer pastoor, Eddy kent beter de weg naar het pakhuis dan u. U mag hem niet meer helpen.'

Toen heeft de pastoor Eddy eens flink aangepakt en gezegd: 'Je hoeft niet meer terug te komen, want je krijgt niets meer.'

Eddy bleef een tijd weg, maar kwam later terug. 'Wat heb ik je gezegd? Je krijgt niets meer,' had de pastoor geroepen. En zonder één woord was Eddy weer weggegaan. Na maanden kwam hij terug en toen de pastoor hem vroeg wat hij kwam doen, antwoordde hij heel onschuldig: 'Ik kom niet bedelen, ik wil biechten.' Nu moest de pastoor hem wel binnenlaten! En Eddy knielde en biechtte zoals het hoorde.

Daarna ging hij heel devoot op een stoel zitten en deed alsof hij zijn penitentie bad. Maar opeens, heel hard, kwam het eruit: 'Heer, geef hem de kracht me nog één keer te helpen!'

Phil Bosmans: ‘Kleine mensen, grote mensen’

14-10-2015 om 17:05 geschreven door Omer

AYLAN

Is er een dode zeehond aangespoeld?

Een klein dolfijntje, onderkoeld,

Uit een boze zee verdreven?

Of een pak wrakhout geloosd

Uit een boot, onervaren

Uitgevaren in een plotse storm ?

Het antwoord is neerbliksemend

‘Maar, neen.’ Het is een mens,

Een mensje met zijn gezichtje in het zand

Van het natte strand gedrukt,

Want ademen hoefde toch niet meer.

Terwijl de oceaan nauwelijks ontdaan

Zijn zielige melopee bleef zingen

In tij en ontij, onverstoord.

Het was een jongetje met een naam,

Kon mijn eigen kleinzoon zijn,

En toch maar eentje uit miljoenen

Met vader, moeder onder weg

Naar het land van Ergens,

Een beloofde land van vrijheid

En gastvrijheid waar mensen

Niet op mensen schieten

En niet het eigen volk eerst

Maar alle mensen eerst aan bod

Zouden moeten kunnen komen.

Een land van droom; geen moord.

Toen bleek het land van Ergens

Veeleer een land van Nergens

De droom verdampte met het water

Van de zee die wild golfde om zich heen

Geen talen kunnen nog vertalen

Hoe cynisch woorden kunnen zijn

Als palindromen worden opgehoest

Want dan wordt droom echt moord

Toen de droom van Aylan

Onbarmhartig werd vermoord.

Mark Eyskens

12-10-2015 om 17:22 geschreven door Omer