The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
28-05-2019
Navy-piloten zagen bijna dagelijks ufo’s in 2014 en 2015 - HLN.be
Navy-piloten zagen bijna dagelijks ufo’s in 2014 en 2015 - HLN.be
WETENSCHAPEen ervaren piloot van de Amerikaanse Navy zag tijdens trainingen aan de oostkust van de VS tussen de zomer van 2014 en maart 2015 bijna dagelijks ufo’s vliegen. Daarover getuigt hij, samen met vier collega’s, in de New York Times. De “vreemde objecten” haalden hypersonische snelheden en bereikten hoogten tot meer dan 9 kilometer, “zonder zichtbare motor of uitlaatsporen”.
Luitenant Ryan Graves was tien jaar lang piloot van een F/A-18 Super Hornet bij de Navy. Hij lichtte het Pentagon en het Congres in over zijn ervaringen. “Die dingen bleven een hele dag in de lucht”, aldus Graves. “Een vliegtuig in de lucht houden kost bakken energie. Met de snelheden die wij zagen, is twaalf uur in de lucht elf uur langer dan we zouden verwachten.”
Navy-woordvoerder Josh Gradisher geeft aan de New York Times toe dat ze niet alle waarnemingen van Graves en zijn collega’s kunnen verklaren. Sommige vliegende objecten zouden commerciële drones kunnen zijn, voor andere “weten we niet wie erachter zit, hebben we niet genoeg gegevens om ze op te sporen”, legt Gradisher uit. Maar niemand beweert dat het daarom om aliens zou gaan.
AFP
De onthullingen komen er na de aankondiging in april van nieuwe, geheime richtlijnen om “onverklaarbare luchtfenomenen” te rapporteren, “als middel om het delen van informatie uit de stigmatisatiehoek te halen en de verslagen meer datagedreven aan te pakken”.
Piloten rapporteerden de waarnemingen aan hun oversten. Ze “speculeerden over geheime, extreem geavanceerde droneprogramma’s”, maar sloten dat weer uit omdat de waarnemingen op bekend militair oefenterrein tussen Virginia en Florida plaatsvonden.
Een van hen vertelde eind 2014 aan Graves dat hij “bijna botste met zo’n ding”. De ufo beschreef hij als iets dat leek op “een bol rond een kubus”. Het vliegende voorwerp manoeuvreerde zich tussen twee gevechtstoestellen die op amper 30 meter van elkaar vlogen. Luitenant Danny Accoin beweert dan weer dat hij een ufo op zijn radar, op zijn raketsysteem en op zijn infraroodcamera had, maar dat hij die toch niet kon waarnemen met zijn ogen.
REUTERS
Van sommige waarnemingen bestaan ook videobeelden. Daarop zijn volgens Graves en zijn collega’s “objecten te zien die optrekken tot een hypersonische snelheid, die plots halt houden en scherpe bochten maken - wat de fysieke beperkingen van een menselijke bemanning overstijgt”. Graves bedoelt dat menselijke piloten de G-krachten niet zou aankunnen. “Snelheid doodt je niet, halt houden wél, of accelereren.”
Sinds het radarsysteem van de gevechtsvliegtuigen, dat nog uit de jaren 80 stamde, geavanceerder werd, namen de ufo-waarnemingen van de piloten toe.
Twitter/Marco LangbroekDe ‘trein’ van lichtjes die vannacht door de hemel trok.
WETENSCHAPDe voorbije nacht was in de lucht een bijzonder verschijnsel waarneembaar. Aan de hemel was een streep van tientallen lichtjes zichtbaar die op sterren leken. Vermoedelijk ging het om satellieten van het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf SpaceX, die vrijdag in een baan om de aarde zijn gebracht. Dat zegt ook weerman Frank Deboosere. “De heldere lichtpunten vannacht rond 1.00 uur aan de hemel zijn dus de Starlink-satellieten van SpaceX”, tweette hij.
In binnen- en buitenland maken mensen melding van het fenomeen, dat zich rond 1.00 uur voor het eerst voordeed en ook daarna nog te zien was. De een vraagt zich af of het gaat om een “zwerm drones”, de ander zegt “alsof de intercity langskomt door de lucht”.
Het project van het bedrijf van ondernemer Elon Musk, met de naam Starlink, is bedoeld om een verbinding voor snel internet op aarde en op termijn ook in de ruimte te realiseren. Daarvoor zijn honderden satellieten nodig, waarvan de eerste zestig de ruimte zijn ingeschoten.
Rond 02.30 uur was de trein van satellieten nogmaals te bewonderen al was het toen meer bewolkt.
Over een uurtje, rond 2:30-2:35 Nederlandse tijd, komt de "trein" van #Starlink satellieten opnieuw over. Bijgaande kaart is voor Leiden. Elders wat kleine afwijkingen in het traject, en hou rekening met een plus/min van enkele minuten:
Beste volgers/lezers, we zijn op de hoogte van een ufo in de vorm van een lange reeks lichtjes die op verschillende plaatsen door heel Nederland (en zelfs België) zichtbaar was rond 1 uur vannacht. Heeft u beeld, deel het dan alstublieft met info@ufomeldpunt.nl. Dank!
WETENSCHAPHet Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA heeft grootse plannen met de maan. Artemis, dochter van Zeus en tweelingzus van Apollo, “is de godin van de maan” en tevens ook de naam van het nieuwe programma van NASA. Het eerste onderdeel van het ambitieuze maanprogramma is de Lunar Gateway: een nieuw ruimtestation.
“We gaan naar de maan, om er te blijven”, zo verkondigde NASA een tiental dagen geleden bij de voorstelling van het nieuwe “Artemis”-programma. Enkele dagen later lijken de plannen alweer een beetje concreter. In 2022 zal er alvast een testmodel van een nieuw ruimtestation gelanceerd worden. Dat vertelde NASA-baas Jim Bridenstine tijdens een persconferentie.
NASA✔@NASA
We are going to the Moon — to stay.
We will build sustainable infrastructure to support missions to Mars and beyond. This is what we’re building. This is what we’re training for. We are going. #Moon2024
ISS versus Lunar Gateway Het nieuwe ruimtestation zal in vele opzichten lijken op het internationale ruimtestation (ISS). Alleen zal de Lunar Gateway niet rond de aarde, maar wel rond de maan cirkelen. Daarbij zal het veel kleiner zijn dan het ISS. Nog een belangrijk onderscheid: terwijl astronauten ruim een jaar in het ISS kunnen verblijven, zal dat in de Lunar Gateway hooguit drie maanden mogelijk zijn. Doordat de Gateway maar zo groot zal zijn als een eenkamerflat zijn er minder voorzieningen dan in het ISS. Bovendien kunnen er in het ISS, dat groter is dan een huis met zes slaapkamers, grotere voorraden aangelegd worden.
Het nieuwe ruimtestation zal in twee fases gebouwd worden. In een eerste fase zal de Lunar Gateway gebruikt worden om af te dalen naar de maan. In een tweede fase, die omstreeks 2028 gepland staat, wordt het ruimtestation omgetoverd tot een ruimte waar astronauten enige tijd kunnen verblijven. En zo zal het onderzoek naar de maan een tikkeltje geïntensifieerd worden.
(Lees verder onder de foto)
Photo NewsBuzz Aldrin, de eerste man die voet op de maan zette, tijdens de Amerikaanse Apollo 11-missie.
Race naar de maan
Jim Bridenstine maakte eerder al de naam van het programma bekend, alsook de datum waarop de Amerikaanse astronauten opnieuw op de maan willen landen. NASA mikte er in eerste instantie op om in 2028 weer een maanreis te maken, maar Trump wilde de datum vier jaar naar voren halen en kwam daarom met extra geld over de brug: maar liefst 1,6 miljard dollar (1,4 miljard euro). Er zijn immers andere (maan)kapers op de kust en de Amerikaanse president wil de eerste blijven.
Donald J. Trump✔@realDonaldTrump
Under my Administration, we are restoring @NASA to greatness and we are going back to the Moon, then Mars. I am updating my budget to include an additional $1.6 billion so that we can return to Space in a BIG WAY!
afpHet Voynich Manuscript is een bundel van 240 pagina’s, gevuld met een handgeschreven tekst, tekeningen van onbekende planten en ingewikkelde symbolen. De tekst is zo’n 500 jaar oud - dat staat vast - maar wat erin staat, weet niemand.
WETENSCHAP Zo’n twee weken geleden deelde de University of Bristol de veelbelovende boodschap dat het meest mysterieuze manuscript ter wereld eindelijk gekraakt zou zijn. Terwijl anderen er jaren over deden, zou een academicus aan de universiteit er op slechts twee weken tijd in geslaagd zijn de code te kraken. Maar die verklaring trekt de universiteit nu terug in.
Het Voynich Manuscript – vernoemd naar de Poolse boekhandelaar die het in 1912 ontdekte – was jarenlang het onderwerp van discussie bij cryptologen, taalwetenschappers, zelfs bij astronomen. Niemand slaagde erin om het te ontcijferen, al beweerden tal van geleerden dat dat wel lukte. Dat laatste clubje vervoegt Gerard Cheshire nu, de academicus die beweerde dat hij het manuscript op twee weken tijd ontcijferde.
Cheshire beweerde dat het om een proto-Romaanse taal ging, geschreven door de koningin van Aragon, Maria van Castilië. Bovendien zou het de laatst overlevende tekst van die taal zijn. Zijn vondst was “een van de belangrijkste ontwikkelingen binnen de Romaanse taalkunde”. Maar zijn vondst deed vooral wat wenkbrauwen fronsen.
“Sorry maar dit is nonsens”, klonk het bij een andere academicus, gespecialiseerd in de middeleeuwen, via een Twitterbericht. “Zijn conclusie is bullshit”, klonk het bij iemand anders.
Bristol academic cracks Voynich code, solving century-old mystery of medieval text
A University of Bristol academic has succeeded where countless cryptographers, linguistics scholars and computer programs have failed - by cracking the code of the 'world's most mysterious text', the...
eurekalert.org
112 people are talking about this
𝕄𝕒𝕥𝕥 𝔾𝕒𝕓𝕣𝕚𝕖𝕝𝕖✔@prof_gabriele
as a medievalist, I'm gonna say 1 thing about the recent Voynich nonsense and then I'm gonna be quiet.
His conclusion are bullshit and the journal should be ashamed that they published that article.#medievaltwitter#voynich
Na heel wat bedenkingen van experts, trekt de universiteit haar verklaring dan toch in. Hoewel Gerard Cheshire aanvankelijk nog als een “academicus aan de universiteit van Bristol” werd omschreven, distantieert de universiteit zichzelf nu volledig: “Het onderzoek van de auteur gebeurde onafhankelijk en is niet gelieerd aan de universiteit van Bristol, de kunstacademie noch het Centrum voor middeleeuwse Studies.”
Vooral eigenaardig aan de hele zaak is dat het wetenschappelijk artikel in het vaktijdschrift Roman Studies verscheen. Dat betekent evenwel dat het eerst gecontroleerd werd door collega’s. Cheshire blijft er dan ook van overtuigd dat hij het bij het rechte eind heeft: “Na verloop van tijd zal mijn oplossing gebruikt worden door anderen bij hun onderzoek naar het manuscript. En uiteindelijk zal de weerstand afnemen.”
Voynich Manuscript
Het Voynich Manuscript is een bundel van 240 pagina’s, gevuld met een handgeschreven tekst, tekeningen van onbekende planten en ingewikkelde symbolen. De tekst is zo’n 500 jaar oud - dat staat vast - maar wat erin staat, weet niemand. Wilfred Voynich deed zelf een dappere poging nadat hij de tekst vond, maar faalde in zijn opzet.
TwitterVoynich Manuscript
Beinecke Manuscript GalleryEen pagina uit het Voynich Manuscript
NASADe vlek werd veroorzaakt door de crash van de Israëlische maanlander Beresheet.
WETENSCHAPEind februari 2019 werd de Israëlische maanlander ‘Beresheet’ gelanceerd. Het doel was om als vierde land ooit voet op de maan te zetten. Maar twee maanden later, tijdens het landen, crashte het toestel. En NASA gelooft te weten waar dat exact gebeurde.
Nieuwe foto’s die gemaakt werden door de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) - een ruimtevaartuig van het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA - tonen waar de Israëlische maanlander op 11 april precies neerstortte.
Vergeleken met een foto die in december vorig jaar (2018) werd gemaakt, lijkt er wel een witte vlek te zijn verschenen sinds de crash in april. Die vlek zou inderdaad een gevolg zijn van de impact van de Israëlische maanlander.
(Lees verder onder de foto)
NASAIn december was er nog niets te zien op de maanoppervlakte. Na de crash verscheen er een witte vlek.
Al slaagde de Israëlische maanlander ‘Beresheet’ – vrij vertaald naar ‘Genesis’ – er niet in veilig te landen. Hij zorgde wel voor tal van andere primeurs. De nacht van 21 op 22 februari werd de maanlander gelanceerd. Dat gebeurde vanop Cape Canaveral.
De robot was een onderdeel van de eerste private maanmissie, op initiatief van SpaceIL. Hij droeg een bibliotheek van 30 miljoen pagina’s met zich mee, en maakte onderweg een glorieuze selfie om het moment te vereeuwigen.
In de laatste fase van de afdaling ging het mis. De belangrijkste motor van Beresheet viel uit en het contact werd verbroken. Het toestel is daarna vermoedelijk gecrasht.
AFP
De maanlander Beresheet maakte een selfie met de aarde en de Israëlische vlag.
Greg Johnson maakte deze prachtige timelapsevideo van een supercel bij Chapman, in de Amerikaanse staat Kansas. De video dateert van 25 mei 2016, maar wordt nu pas vrijgegeven. Het flitsende onweer veroorzaakte vier tornado’s in de staat, waarvan vooral de eerste en de tweede veel schade veroorzaakten bij Abilene, Niles en Chapman.
Bekijk ook: timelapse brengt vallende sterren prachtig in beeld
Bekijk ook: prachtige timelapse van Hudson in New York
WETENSCHAP De Amerikaanse president Donald Trump kondigde nog maar pas aan dat hij 1,6 miljard dollar (1,4 miljard euro) uittrekt voor de geplande maanmissie van NASA. Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap is echter niet het enige dat de komende tien jaar een reisje naar de maan plant. Tal van andere landen nemen deel aan de maanrace.
Donald J. Trump✔@realDonaldTrump
Under my Administration, we are restoring @NASA to greatness and we are going back to the Moon, then Mars. I am updating my budget to include an additional $1.6 billion so that we can return to Space in a BIG WAY!
Zelfs in Amerika zijn er andere (maan)kapers op de kust. Vrij letterlijk dan want Jeff Bezos, CEO van Amazon, wil met zijn commercieel ruimtevaartbedrijf Blue Origin de maan ontginnen, om onze eigen planeet te sparen. “We moeten deze planeet redden en we zouden een toekomst van ontwikkeling en groei voor de kleinkinderen van onze kleinkinderen niet mogen opgeven. We kunnen beide doen”, zei Bezos tijdens de presentatie van zijn maanmissie in Washington DC.
De maan veroveren wil de Amazon-baas doen met zijn gloednieuwe maanlander ‘Blue Moon’. En tegen 2024 moet die maanlander zelfs mensen naar de maan vervoeren. Dat is eveneens de streefdatum die Donald Trump voorop stelde voor de astronauten van NASA. Bovendien wil de president dat de vlucht van NASA bemand is.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie stelde zelf een bescheidener doel en mikte er in eerste instantie op om in 2028 weer een maanreis te maken.
China mag natuurlijk niet achterblijven in de nieuwe maanrace. In 2018 schreef de China National Space Administration (CNSA) alvast geschiedenis door als derde land ooit een ruimtetuig op het maanoppervlak neer te zetten - de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie gingen China vooraf. De maanlander van China maakte deel uit van de Chang ’e 4-missie, en inmiddels wordt er gewerkt aan een volgende Chang ’e 5-missie. Die moet maangesteente mee terug naar de aarde nemen. Verder willen de Chinezen binnen de komende tien jaar een onderzoeksstation op de maan bouwen.
Europa
Ook het Europese ruimtevaartagentschap (ESA) heeft plannen met de maan. Verschillende Europese landen willen uiteindelijk een zogenaamd ‘Maandorp’ – of internationaal consortium - oprichten waar grondig wetenschappelijk onderzoek gevoerd kan worden.
Om daar te geraken, zullen de Europeanen wellicht beroep doen op een commercieel ruimtevaartbedrijf zoals SpaceX.
SpaceX
Over SpaceX gesproken: het privé ruimtevaartbedrijf van Elon Musk wil met het dearMoon-project tegen 2023 een zesdaagse reis naar de maan maken. Dat zal gebeuren met een Starship-raket met aan boord 9 ruimtetoeristen.
AFP
India
Ook de Indian Space Research Organization (ISRO) introduceerde reeds in 2008 een eerste ruimtemissie waarbij het ruimtevaartuig Chandrayaan-1 in een baan rond de maan werd gebracht. De update ‘Chandrayaan-2’ zou in september 2019 een stapje verder moeten gaan en zal landen op de maan, dat zal evenwel onbemand gebeuren.
Rusland
Roscosmos, de Russische tegenhanger van NASA, wil dan weer een maanbasis uitbouwen. Die plannen zijn bestemd voor 2027. Een jaar later, in 2028, wil de Russische ruimtevaartorganisatie een superzware raket genaamd ‘Jenisej’ bouwen. Vermoedelijk is die ook bestemd voor maanreizen.
Japan
De Japanse SLIM-missie gaat volgend jaar (2020) al van start. De Japanse Aerospace Exploration Agency (JAXA) zal aanvankelijk landingstechnieken uittesten, maar later wil JAXA ook onderzoek voeren naar de grondstoffen die aanwezig zijn op de maan. Uiteindelijk is ook Japan van plan om een bemande missie richting de maan te sturen.
Zuid-Korea
Tenslotte wil het Zuid-Koreaanse Korea Aerospace Research Institute (KARI) in 2025 een maanlander lanceren. En volgend jaar zullen de Koreanen alvast een satelliet naar de maan brengen.
Private ruimtevaartmissies
Daarnaast zijn er trouwens nog tal van andere private startups die richting de maan willen reizen. Daaronder de Israëlische maanlander van SpaceIL: Beresheet. Die maakte dan wel een selfie van zichzelf en de maan, landen op de maan mislukte. Geen probleem, vond de voorzitter van SpaceIL: “We zijn dit begonnen en ik hoop dat we het ook ten einde kunnen brengen”. Gisteren kondigde de non-profitorganisatie aan dat er een tweede maanmissie zal volgen: Beresheet 2.
WETENSCHAP & PLANEETDe maan is langzaam aan het afkoelen, waardoor ze krimpt. Zo stelden wetenschappers reeds vast dat de maan de afgelopen paar honderd miljoen jaar ongeveer vijftig diameter kleiner is geworden. Uit gegevens van de Apollo-missies blijkt nu ook dat de maan wellicht nog altijd tektonisch actief is, wat mogelijk gepaard gaat met ‘maanbevingen’. Dat bericht het wetenschappelijke vakblad Nature Geoscience.
Vier verschillende seismometers detecteerden 28 ondiepe maanbevingen tijdens de Apollo-missies tussen 1969 en 1977. Deze bevingen hadden een kracht van twee tot vijf op de schaal van Richter. Ongeveer acht van de maanbevingen vonden plaats nabij jonge scheuren of breuklijnen in het maanoppervlak. Ter illustratie: dergelijke scheuren zijn vergelijkbaar met kliffen van enkele meters diepte. Ze ontstaan door een horizontale krimp van de maankorst, omdat de maan nog altijd afkoelt.
NASA heeft met behulp van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), die sinds 2009 opnames maakt, 3.500 breuklijnen ontdekt. Wetenschappers onder leiding van Thomas Watters van The Smithsonian’s National Air and Space Museum in Washington bogen zich onlangs opnieuw over die resultaten en onderzochten of er een link is tussen de ondiepe maanbevingen, die plaatsvonden tussen 1969 en 1977, en de meer recente breuklijnen op de maan. Het onderzoeksteam trok op basis van de gegevens een opmerkelijke conclusie: de maan zou, net zoals onze planeet, nog altijd tektonisch actief zijn.
(Lees hieronder verder.)
NASAEen breuklijn gefotografeerd door de Lunar Reconnaissance Orbiter Camera.
Tektonische activiteit
De onderzoekers hebben via een speciaal ontwikkeld algoritme de vastgestelde locaties van de bevingen over een kaart heen gelegd van breuklijnen op de maan. Ze stelden vast dat 8 van de 28 ondiepe bevingen zich afspeelden binnen de 30 kilometer van de breuklijnen.
Hieruit concluderen de wetenschappers dat de bevingen wellicht het gevolg waren van tektonische activiteit. Met andere woorden, het over elkaar heen schuiven van stukken maankorst. De kern van de maan koelt immers nog altijd af, waardoor de oppervlakte krimpt. Dit creëert spanning, wat ertoe leidt dat er ‘rimpels’ ontstaan in de maankorst. Het is als een druif die door de droogte een rozijn wordt.
Recente bevingen
Ook blijkt uit de beelden van de LRO dat aan de voet van sommige rotswanden gekleurd puin lag. Op andere hellingen zijn sporen te zien van rotsblokken die naar beneden rolden. Volgens het onderzoeksteam is dat het bewijs dat er nog niet zo erg lang geleden ‘maanbevingen’ zijn geweest.
Wetenschappers ontdekten dat verschillende bevingen plaatsvonden op het moment dat de maan het verst van onze planeet verwijderd was, ook wel ‘apogeum’ genoemd. Op dat punt is de getijdenwerking het sterkst en vinden verschuivingen langs de breuklijnen het vaakst plaats.
Verder onderzoek
Door beelden van breukhellingen met elkaar te vergelijken kunnen signalen van recente tektonische activiteit verder opgespoord worden. “Het opzetten van een nieuw netwerk van seismometers op het maanoppervlak moet een prioriteit zijn. Zo komen we immers meer te weten over de maan en maanbevingen”, zegt Renee Weber, een onderzoeker van NASA’s Marshall Space Flight Center.
Het onderzoeken van seismologische activiteit is belangrijk omdat het ons meer kan vertellen over de evolutie van de maan, onze planeet en getijdenkrachten.
WETENSCHAPEen stuk uit Stonehenge dat al zestig jaar zoek was, is uiteindelijk toch teruggekeerd naar de prehistorische site. Het was de 89-jarige Brit Robert Phillips die het onderdeel al die tijd had verstopt. Tot hij besloot het terug te geven.
Het gaat om een onderdeel van iets meer dan een meter lang, dat verdwenen was na de archeologische opgravingen in 1958. Bij die werken was ook Robert Phillips, nu 89, betrokken. Hij verborg de staaf in zijn kantoor om het pas nu terug te schenken. ‘English Heritage’ hoopt dat de stenen staaf kan helpen bepalen waar de wereldberoemde stenen oorspronkelijk vandaan komen.
61 jaar geleden trokken archeologen een omgevallen trilithon - een structuur van twee verticale stenen waarop een derde horizontaal rust - weer recht. Een van de verticale stenen vertoonde scheuren. Als versterking werden drie gaten in de stenen geboord waarin metalen staven werden aangebracht. De herstellingswerken werden gemaskeerd met fragmenten sarsen-steen, gevonden bij de opgravingen.
BELGAIMAGE
Maar Phillips, een Brit die inmiddels in Florida woont, nam een van de drie kernen van ongeveer een meter lang mee naar huis. Hij bewaarde de stenen staaf eerst in een plastic koker in zijn kantoor in Basingstoke, op 80 km van Londen. Later bevestigde hij het aan de muur van zijn huis in de VS. Het is uitzonderlijk goed bewaard. Het is niet bekend waar de andere twee staven gebleven zijn.
Aan de vooravond van zijn 90ste verjaardag besloot hij nu het alsnog terug te geven aan ‘English Heritage’. Het blijft nog altijd een raadsel hoe de sarsen-stenen van 25 ton duizenden jaren geleden naar hun eindlocatie bij Amesbury konden worden gesleept, zonder de moderne technologie van vandaag. Misschien kan het langwerpige stuk van Phillips het mysterie helpen ontrafelen, of toch de precieze herkomst van de grotere exemplaren tussen de stenen bepalen.
WETENSCHAPInsight, de Marslander die de Amerikaanse ruimtevaartmaatschappij NASA in november 2018 richting de rode planeet stuurde, deelde enkele dagen geleden zijn tweede selfie. Daaruit bleek dat de onbemande robot op enkele maanden tijd heel wat stof heeft gevangen. Bovendien ontbreken er enkele attributen op de foto.
Net zoals op aarde kan het op Mars wel eens stormen, zo’n storm gaat daar vooral gepaard met heel wat stof. Iets wat NASA’s vorige Marslander Opportunity (enkele keren) aan den lijve moest ondervinden. Opportunity was het onbemande robotwagentje dat in 2003 richting de rode planeet werd gestuurd om daar op verkenning te gaan. Veertien jaar later, in de zomer van 2018, ging het contact tussen aarde en de Marsrover voorgoed verloren te wijten aan zo’n stofstorm die enkele weken aanhield. Tenslotte trok NASA in februari 2019 definitief de stekker uit de Marsmissie Opportunity.
Gelukkig was er destijds al een tweede Marslander geland op de planeet: InSight. En uit een recente selfie die de robot maakte, blijkt nu dat InSight ook al te maken kreeg met een kleine storm.
Op 6 december 2018 maakte de tweede Marslander (InSight) een eerste selfie op de rode planeet. Op die manier wisten onderzoekers van NASA zeker dat de robot zijn bestemming heelhuids bereikt had. De tweede foto dateert van 6 mei 2019 – vijf maanden na landing – en het verschil is groot. Terwijl de robot op de eerste foto nog blinkt, wordt hij op het tweede exemplaar bedekt met een dikke laag stof.
Dat kan problematisch zijn vermits het stof de zonnepanelen van de Marslander bedekt. Die zonnepanelen wekken de energie op waarop de robot teert. Gelukkig heeft de robot niet veel energie nodig om te overleven. Enkel in extreme gevallen, wanneer de stofstormen enkele weken aanhouden, kan het fataal aflopen.
(Lees verder onder de foto’s)
NASA
De Marslander InSight maakte 6 december 2018 een eerste selfie.
NASA
Op de tweede selfie zijn de zonnepanelen van InSight bedekt met een dikke stoflaag.
Goed nieuws
Al kunnen de buitenaardse stormen – met windsnelheden van wel 72 kilometer per uur - de verkenners van NASA de kop kosten, ze hebben hun nut ook al bewezen. De krachtige wind blaast het stof immers ook terug weg van de zonnepanelen. Zo zorgde een windhoos er in februari nog voor dat 0,7 procent meer energie werd opgewekt met het ene zonnepaneel, zelfs 2.7 procent met het tweede.
Bovendien heeft die wind de levensduur van Opportunity met maar liefst dertien jaar en negen maanden verlengd. De missie zou oorspronkelijk slechts drie maanden duren omdat astronomen verwachtten dat de zonnepanelen, bedekt met stof, daarna geen energie meer zouden opwekken. Het stof werd echter keer op keer weggeblazen.
Ontbrekende onderdelen
Wie trouwens opmerkte dat er enkele onderdelen van InSight ontbreken op de tweede foto – daarop heeft de Marslander geen seisometer en hitteschild meer – moet zich geen zorgen maken. Enkele dagen na zijn landing plaatste de Marsrover een seismometer, die trillingen in de bodem meet, op het oppervlak van de planeet.
Vervolgens plaatste InSight een hitteschild op Mars. Dat schild verdween bijna vijf meter diep in de bodem van de planeet. Daar moet het berekenen hoeveel warmte er precies uit het binnenste van de planeet komt.
APHet hitteschild dat de Marslander InSight op de bodem van de rode planeet zette.
Een draagraket van SpaceX heeft een Dragon-capsule naar de ruimte gebracht, met aan boord voorraden en vracht voor het ruimtestation ISS. De Falcon-9-raket keerde daarna veilig terug naar Aarde en landde verticaal op een onbemand schip op open zee, wat straffe beelden oplevert. De Dragon zal naar verwachting overmorgen aankomen.
WETENSCHAP De sterren die deel uitmaken van ons Melkwegstelsel – het zouden er zo’n 200 tot zelfs 400 miljard zijn – hebben een herkenbare en vergelijkbare samenstelling. Totdat astronomen een eigenaardig exemplaar ontdekten met hun telescoop. De ster J1124+4535 is er eentje die helemaal niet lijkt op de andere sterren van ons sterrenstelsel.
Sterren zijn bolvormige hemellichamen die ontstaan uit interstellaire gaswolken. In die gaswolken zijn de druk en temperatuur zo hoog dat er kernfusiereacties plaatsvinden. De chemische elementen van de gaswolk gaan vervolgens, na de kernfusiereacties, ook deel uitmaken van de ster die ontstond.
Die uiteindelijke chemische samenstelling ziet er voor elke ster hetzelfde uit. Tenminste als ze in de buurt van elkaar – in ons Melkwegstelsel – ontstonden.
Daar lijkt J1124+4535 een uitzondering op de regel te zijn. De ster bevat relatief weinig magnesium en opvallend veel europium, wat erop wijst dat de ster niet echt thuishoort in ons sterrenstelsel. En J1124+4535 is niet alleen.
Wetenschappers vonden in het verleden al vaker ‘vreemde’ sterren terug in ons sterrenstelsel. Maar hoe kwamen die dan in onze Melkweg terecht? Wetenschappers vermoeden al een tijdje dat de buitenbeentjes in het verleden deel uitmaakten van een zogenaamd dwergsterrenstelsel, eentje met andere eigenschappen dan ons sterrenstelsel.
Onze Melkweg zou doorheen de tijd gefuseerd zijn met verschillende dwergsterrenstelsels waarna sterren met andere eigenschappen plots bij ons sterrenstelsel werden gevoegd. Dat gebeurde in het verleden, en de wetenschappers vermoeden dat het in de toekomst nog zal gebeuren.
Botsing van sterrenstelsels
Een botsing of een zogenaamde fusie van twee sterrenstelsels gaat gepaard met heel wat kleur, licht en vuurwerk – daar lijkt het althans op.
ShutterstockEen illustratief beeld van een asteroïde die langs de Aarde passeert.
WETENSCHAPDe Aarde krijgt over 10 jaar het bezoek van een enorme asteroïde. Apophis – genoemd naar de Egyptische god van de chaos – is met zijn doorsnede van 340 meter groter dan de Eiffeltoren en zal ons op een afstand van 31.000 kilometer passeren. Dat lijkt misschien ver, maar in astronomische termen is dat ‘rakelings’. Meer nog, het is de hoogte waarop enkele van onze satellieten rond de Aarde draaien. Volgens de NASA is de kans op een inslag evenwel ‘miniem’.
13 april 2029 is de dag dat het zal gebeuren. Wie dan naar de hemel kijkt, zal Apophis zelfs zonder telescoop kunnen waarnemen. Als een lichtpuntje dat steeds helderder en sneller zal worden en door de hemel zal suizen. Volgens de NASA – die de kans dat het ooit tot een inslag komt, schat op minder dan 1 op 100.000 – is het vooral een opportuniteit om zo’n groot hemellichaam van erg dichtbij te bestuderen. De meeste asteroïden die de Aarde passeren zijn veel kleiner.
De NASA verspreidde deze week een animatie van de passage van Apophis. Daarop is te zien hoe de asteroïde dichterbij komt dan sommige van onze satellieten die rond de Aarde draaien (aangeduid als blauwe stippen), maar nog niet in de buurt zit van het internationaal ruimtestation ISS (te zien als een paarse stip). Het ISS vliegt immers op een hoogte van ongeveer 400 kilometer.
“De passage van Apophis in 2029 wordt in elk geval een enorme opportuniteit voor de wetenschap”, zegt Marina Brozovic, een radarwetenschapper van het Jet Propulsion Laboratory van de NASA. Ze houdt zich bezig met de studie van ruimteobjecten in de buurt van de Aarde door middel van radars. “We zullen Apophis bestuderen met optische telescopen en radartelescopen. Met die laatste zullen we details kunnen zien aan de oppervlakte van de asteroïde van amper een paar meter groot.”
De asteroïde zal op de avond van 13 april – net voor middernacht Belgische tijd – op zijn dichtste punt bij de Aarde komen. Hij zal dan over de Atlantische Oceaan vliegen. Maar volgens de NASA zou hij in de uren daarvoor en daarna ook zichtbaar moeten zijn aan de hemel. Eerst in Australië en laatst in de Verenigde Staten, want hij zal zich naar het westen bewegen. Volgens de NASA zal hij snel vliegen en een afstand van de breedte van de maan afleggen in minder dan een minuut.
Hoewel de kans op een inslag miniem is – bij de ontdekking 15 jaar geleden werd ze nog berekend op 2,7 procent, maar intussen is ze bijgesteld tot minder dan 1 op 100.000 dat het óóit tot een botsing komt – zal de passage vermoedelijk wel een impact hebben op de asteroïde zelf. Op de baan die de asteroïde volgt, bijvoorbeeld, en op de manier waarop de asteroïde draait. Volgens de NASA zouden er zelfs kleine lawines kunnen ontstaan aan het oppervlak van het hemellichaam.
Ruimtetuig
Wetenschappers zitten deze week samen op de Planetary Defense Conference in het Amerikaanse Maryland om te bespreken hoe ze - vanuit wetenschappelijk oogpunt - het meeste uit de bijzondere passage kunnen halen. Er wordt zelfs besproken of het aangewezen is om er een ruimtetuig naartoe te sturen.
Apophis is gecategoriseerd als 1 van bijna 2.000 bekende ‘potentieel gevaarlijke asteroïden’. Door hem te bestuderen in 2029 hopen wetenschappers belangrijke info te verzamelen die ooit gebruikt kan worden voor het verdedigen van onze planeet tegen de potentiële inslag van een ander hemellichaam.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
IN BEELD. Zo ziet zonsopgang en zonsondergang op Mars eruit - HLN.be
IN BEELD. Zo ziet zonsopgang en zonsondergang op Mars eruit - HLN.be
NASA/JPL-Caltech
WETENSCHAPDe Marslander InSight van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft beelden naar de Aarde gestuurd van een zonsopgang en een zonsondergang op de Rode Planeet.
De beelden werden een week geleden genomen met een camera op de robotarm van het ruimtetuig, op de 145ste sol van de missie. Een sol is een dag op Mars. Die duurt 24 uur, 39 minuten en 32,5 seconden, wat ongeveer 2,7 procent langer is dan een dag op Aarde.
De beelden van de zonsopgang werden genomen rond 5.30 uur lokale tijd op Mars, die van de zonsondergang om 18.30 uur. Een camera onder het dek van de Marslander maakte ook mooie beelden van de wolken in de lucht rond zonsondergang.
De zon op Mars ziet er overigens een stuk kleiner uit dan op Aarde en dat is logisch. De afstand van de zon tot de Aarde is 150 miljoen kilometer, de afstand van de zon tot Mars 228 miljoen kilometer. Die grotere afstand maakt dat de zon er op Mars een derde kleiner uitziet dan bij ons. (lees hieronder verder)
NASA/JPL-Caltech
Een beeld van de wolken rond de Marslander.
NASA/JPL-Caltech
Een beeld van een zonsopgang op Mars.
NASA/JPL-Caltech
En zo ziet een zonsondergang eruit vanop de plaats waar de InSight zich bevindt.
Het was eigenlijk al de tweede keer dat de InSight dergelijke beelden nam. Op 2 en op 10 maart deed de camera al testopnames.
“Het is een traditie voor missies naar Mars om zonsopgangen en zonsondergangen te fotograferen”, aldus Justin Maki van het Jet Propulsion Laboratory van de NASA in Californië. “We hebben al heel wat van onze belangrijkste beeldvormingsmissies afgewerkt en daarom besloten we dat de tijd gekomen was om de traditie in eer te houden.”
Viking
De allereerste missie die zulke beelden naar de Aarde stuurde, was de Viking 1-lander. Die toonde voor het eerst een zonsondergang op 21 augustus 1976. Viking 2 maakte foto’s van een zonsopgang op 14 juni 1978. Onder meer ook de Spirit, de Opportunity en de Curiosity deden dat.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
30-04-2019
Pluto de (dwerg)planeet: astronomen en IAU debatteren over lot van het hemellichaam - HLN.be
Pluto de (dwerg)planeet: astronomen en IAU debatteren over lot van het hemellichaam - HLN.be
REUTERSPluto
WETENSCHAPIn 2006 werd de planeet Pluto door de Internationale Astronomische Unie (IAU) plots ‘gedegradeerd’ tot een dwergplaneet, groter dan andere planetoïden maar kleiner dan planeten. Een beslissing waar enkele astronomen het grondig mee oneens zijn. Zij treden vanavond in debat met de IAU over de toekomstige benaming van de (dwerg)planeet.
Pluto was tot het jaar 2006 de negende planeet van ons zonnestelsel. De planeet is - sinds de ontdekking ervan in 1930 - wel altijd een buitenbeentje geweest omdat Pluto veel kleiner was dan de acht andere planeten. Mercurius, Venus, de Aarde, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus vervolledigden het lijstje van planeten die rondjes rond de zon draaien. Al bleef Pluto gewoon rondjes rond de zon draaien, de Internationale Astronomische Unie besliste dertien jaar geleden dat de planeet niet langer voldeed aan alle drie de voorwaarden.
Getty ImagesDe zon, Mercurius, Venus, de Aarde, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus en Pluto (in volgorde).
Wat is een planeet?
Over welke voorwaarden het dan gaat? De eerste voorwaarde werd hierboven reeds vermeld: een planeet draait in een baan rond de zon. Ten tweede is een planeet een object dat door zijn eigen zwaartekracht bolvormig is: een vinkje voor Pluto.
De derde voorwaarde was echter het breekpunt voor Pluto als planeet. Een planeet moet zich immers in een baan rond een ster bevinden waar het de omgeving van zijn eigen baan heeft schoongeveegd van andere objecten. Daar is Pluto jammer genoeg niet groot genoeg voor.
Nieuwe definitie
“Maar”, zegt planetair wetenschapper Alan Stern die NASA’s onbemande New Horizons-missie naar Pluto leidde, “er moet een nieuwe definitie gehanteerd worden om planeten te omschrijven.” De oppervlakte van Pluto bestaat immers uit valleien en andere complexe structuren zoals waterijs: stuk voor stuk geologische eigenschappen die meer lijken op die van een planeet dan die van een dwergplaneet.
Dwergplaneten
Bijna, maar net niet: dat is een dwergplaneet. De objecten die aan twee van de drie voorwaarden van een planeet voldoen, worden dwergplaneten genoemd. Dat zijn er voorlopig vijf in ons eigen zonnestelsel: Pluto, Ceres, Eris, Makemake en Haumea. Daarnaast zijn er nog twaalf kandidaat-dwergplaneten.
En Pluto wil zijn plaats maar wat graag afstaan, althans de astronomen die Pluto negen jaar lang bestudeerden tijdens de New Horizons-ruimtemissie. Aan de hand van wetenschappelijke gegevens afkomstig van die ruimtemissie hopen wetenschappers dat de discussie over de classificatie van Pluto vanavond voor eens en altijd zal stoppen.
The International Centre for Radio Astronomy ResearchV404 Cygni, een zwart gat dat in het wilde weg plasmagas sproeit.
WETENSCHAP & PLANEETEen internationaal team van sterrenkundigen heeft een vreemd zwart gat ontdekt. V404 Cygni, in het sterrenbeeld Zwaan, is slecht uitgelijnd en sproeit in het wilde weg plasmagas. Het zwarte gat is 8.000 lichtjaar verwijderd van de aarde. De onderzoekers hebben hun bevindingen vandaag in het tijdschrift Nature gepubliceerd.
V404 Cygni werd voor het eerst waargenomen als een zwart gat in 1989. Net als veel zwarte gaten voedt deze zich ook met een ster in de buurt door er gas van te onttrekken. Daardoor vormt zich een schijf van materiaal rond het gat. Ook worden er zogenoemde jets, straalstromen van energie en materie, gelanceerd vanuit een gebied vlakbij het zwarte gat.
De onderzoekers vermoeden dat bij dit zwarte gat de schijf en het zwarte gat niet goed zijn uitgelijnd. Daardoor wiebelt het binnenste gedeelte van de schijf als een “goedkope speelgoedtol”. Het gevolg is dat de jets verschillende kanten opschieten. “En de jets veranderden in minder dan een paar uur van richting. Zoiets is nog nooit vertoond”, aldus hoofdonderzoeker James Miller-Jones.
Observatie
De onderzoekers observeerden het zwarte gat twee weken lang in juni 2015. Ze gebruikten daarvoor de Very Long Baseline Array, tien radiotelescopen in de Verenigde Staten, op de Maagdeneilanden en op Hawaï. Normaal gesproken maken die telescopen één samengestelde afbeelding in vier uur. Maar omdat de jets binnen een paar uur van richting veranderden, was op de samengestelde beelden alleen een waas te zien. Daarop besloten de onderzoekers om 103 losse beelden met een korte sluitertijd in een filmpje te zetten. Daardoor zagen ze het zwarte gat wiebelen en de jets alle kanten op schieten.
De onderzoekers vermoeden dat er meer wiebelende zwarte gaten zijn.
Het International Centre for Radio Astronomy Research (ICRAR) maakte een video waarin het opmerkelijke fenomeen te zien is:
DIERENNoorse vissers hebben aan de grens met Rusland een wel heel bijzondere vondst gedaan. Ze stootten er op een witte dolfijn die een soort van harnas aan had. Het dier benaderde de vissersboot zonder schroom en begon aan touwen en kabels te trekken. Onderzoekers en marinebiologen konden het harnas uiteindelijk van het dier verwijderen, en lazen tot hun verbazing de inscriptie ‘Eigendom van Sint-Petersburg’. Mogelijk is het dier dan ook ontsnapt uit de Russische militaire basis van Moermansk.
De vissers merkten de witte dolfijn of beloega voor het eerst op in de buurt van het dorp Inga in het uiterste noorden van Noorwegen, niet ver van de Russische grens. “We wilden onze netten uitgooien toen we de dolfijn tussen onze boten zagen zwemmen”, vertelt visser Joar Hesten aan de Noorse zender NRK. “Hij kwam op ons af, en het was pas toen dat we zagen dat hij een soort harnas aan had.”
Het dier bleef de hele tijd de boot volgen en toonde duidelijk weinig angst voor de marinebiologen die ter plaatse kwamen om poolshoogte te nemen. De dolfijn bleef de boten benaderen en hapte naar touwen en kabels om er aan te trekken.
Noorse experts denken nu dat het harnas bedoeld was om er een camera of mogelijk zelfs wapens op te bevestigen en vermoeden dat het dier militair getraind is. De Russische marinebasis van Moermansk ligt niet ver van de andere kant van de grens. De inscriptie ‘Eigendom van Sint-Petersburg’ lijkt de Noorse theorie alleen maar te bevestigen. “Als de dolfijn uit Rusland komt - en we hebben alle redenen om dat aan te nemen - is hij wellicht niet voor wetenschappelijk onderzoek getraind, maar voor het leger”, zei ook Martin Biuw van het Noorse Instituut voor Marineonderzoek aan NRK.
Samuli Haapala@SamuHaa
Tromsø läheltä norjalaiset kalastajat vapauttivat maitovalaan valjaista joissa teksti: "Equipment of St. Petersburg". Epäily että karannut Murmanskin laivastotukikohdasta #sotavalas#turpo
Dolfijnen en zeehonden worden al langer militair ingezet, onderzoek daarnaar startte al tijdens de Koude Oorlog. De Verenigde Staten gebruiken bijvoorbeeld dolfijnen bij zoekacties op zee of bij het lokaliseren van onderwatermijnen. De dieren hebben een bijzonder goed zicht, zijn snel en wendbaar en hebben een goed geheugen. Rusland zou zijn onderzoeksprogramma in de jaren 90 stopgezet hebben, maar zette er de laatste jaren opnieuw op in.
In een reportage uit 2017 legde het Russische ministerie van Defensie zelf uit dat het opnieuw testen aan het doen was met beloega’s, dolfijnen en zeehonden. Tegelijkertijd liet president Poetin drie oude Sovjet-bases aan de Arctische kust heropenen. Volgens de documentaire werden de dieren getraind om de toegangen tot de marinebases te bewaken, maar konden ze ook mijnen zoeken, objecten optillen van de zeebodem en voorwerpen vervoeren.
De testen wezen overigens uit dat de witte dolfijnen niet bijster geschikt waren voor alle trainingsopdrachten. “Velen van hen werden ziek na de lange opdrachten in de koude polaire wateren”, aldus de Russische documentaire. Zeehonden bleken uiteindelijk effectiever te zijn, en de dieren waren ook beter in het uitvoeren van mondelinge commando’s. “Zeehonden kunnen actief samenwerken met duikers: ze kunnen voorwerpen aangeven of wegbrengen en ze herkennen ‘hun’ duiker in een groep anderen. Met een speciaal commando kunnen ze de toegang blokkeren voor andere duikers en hen zelfs proberen te doden.”
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
26-04-2019
Wetenschappers staan voor raadsel: ons universum groeit sneller dan gedacht maar niemand weet waarom - HLN.be
Wetenschappers staan voor raadsel: ons universum groeit sneller dan gedacht maar niemand weet waarom - HLN.be
CNN/NASAEen beeld van de Grote Magelhaense Wolk, genomen door Hubble. De Grote Magelhaense Wolk is een naburig sterrenstelsel waar Hubble de pulserende sterren heeft bestudeerd.
WETENSCHAPOns universum breidt continu uit, dat is voor wetenschappers geen verrassing. Maar de snelheid waarmee dat gebeurt, is nog steeds voer voor onderzoek. Metingen door de Hubbletelescoop toonden enkele jaren geleden al aan dat het heelal zo’n 9% sneller groeit dan eerder voorspeld was op basis van metingen van de Plancksatelliet. Uit nieuw onderzoek blijkt nu dat wetenschappers eigenlijk niet kunnen verklaren vanwaar die tegenstrijdigheid komt in de metingen. Dat doet vermoeden dat er mogelijk een nieuwe theorie nodig is om de groeisnelheid van het heelal te begrijpen.
Wetenschappers proberen al lang te achterhalen hoe snel onze ruimte precies uitdijt. Om dat te berekenen heeft onderzoeker Adam Riess de NASA-ruimtetelescoop Hubble ingezet. Hubble heeft 70 pulserende sterren (cepheïden, nvdr.) bestudeerd in het naburige sterrenstelsel de Grote Magelhaense Wolk, dat zo’n 162.000 lichtjaren van ons stelsel verwijderd is. Cepheïden lichten op en dimmen aan een voorspelbaar ritme. Ze worden daarom gebruikt om de afstand te meten tussen verschillende sterrenstelsels.
Het team van Riess heeft de waarnemingen van Hubble samengelegd met die uit het Araucaria Project - een samenwerking tussen astronomen uit Chili, de VS en Europa - om zo het onderzoek te verfijnen. Daaruit zijn nieuwe berekeningen gekomen over de afstanden in onze ruimte en over de Hubbleconstante (dat is de mate waarin ons universum groeit, nvdr.).
Tegenstrijdigheid
Uit berekeningen op basis van Hubblemetingen is eerder al gebleken dat het universum ongeveer 9% sneller groeit dan gedacht. Maar wat de wetenschappers al jaren in de haren doet krabben is dat de berekening niet overeenkomt met die over de groei van het universum kort na de big bang. Met andere woorden: onze ruimte breidt sneller uit dan wat voorspeld was op basis van waarnemingen door de Planck-satelliet jaren geleden. Een grote tegenstrijdigheid, aldus de wetenschappers.
De voorbije jaren heeft het team van Adam Riess van de Amerikaanse Johns Hopkins-universiteit de berekeningen verfijnd om te achterhalen of die tegenstrijdigheid komt door een verschil in meettechnieken of door een foute berekening. Wetenschappers beschrijven nu in het gerenommeerde blad The Astrophysical Journal dat ze er zo goed als zeker van zijn dat het niet gaat om een fout of toeval. “Het verschil wordt steeds groter en we zijn nu op een punt gekomen dat we het niet meer kunnen opzijschuiven als toeval”, zegt Riess, die in 2011 de Nobelprijs in de fysica won omdat hij aantoonde dat de uitbreiding van het heelal versnelt.
Nieuwe theorie
“Dit is niet gewoon twee experimenten die het oneens zijn”, zegt Riess “We meten iets fundamenteel anders. De ene meting gaat over hoe snel de ruimte vandaag de dag groeit. De andere is een voorspelling gebaseerd op de fysica van het vroege universum en op metingen over hoe snel het zou moeten uitdijen. Als deze waarden niet overeenkomen, dan is de kans groot dat we iets missen in het kosmologische model dat die twee periodes (kort na de oerknal en nu) verbindt.”
Onderzoekers hebben verschillende ideeën over de snelle uitbreiding van de ruimte. Maar geen enkele daarvan kan op dit moment bewezen worden. Ze houden er ook rekening mee dat het gewoon (nog) niet kan verklaard worden met de huidige theorieën in de fysica. De wetenschappers zouden dus eigenlijk een nieuwe theorie moeten ‘bedenken’ om het te begrijpen.
Voorlopig werkt Riess met zijn team verder met Hubble om de berekeningen te verfijnen en de onzekerheid in de Hubbleconstante te verkleinen. Zo hopen ze ooit de reden van de tegenstrijdigheid te kunnen achterhalen.
Rensselaer Polytechnic InstituteOSCaR is een nanosatelliet die uitgerust wordt met enkele sensoren en een grijparm.
WETENSCHAP Ontmoet OSCaR: een klein ruimtevaartuig van zo’n dertig centimeter lang en tien centimeter breed. OSCaR is een zogenaamde CubeSat of nanosatelliet, en hij moet het ruimteafval - goed voor zo’n 6 miljoen kilogram - verwijderen.
OSCaR (Obsolete Spacecraft Capture and Removal), genoemd naar het moppermonster in Sesamstraat dat in een vuilnisbak woont, wordt momenteel ontwikkeld door enkele onderzoekers aan het Rensselaer Polytechnic Institute in New York. De kleine rechthoekige satelliet wordt uitgerust met sensoren en een lange grijparm. De sensoren detecteren ruimteafval waarna de grijparm het afval uit de ruimte moet verwijderen.
Idealiter gebeurt dat zonder weinig tot geen begeleiding vanaf de aarde. “We zeggen OSCaR wat hij moet doen, daarna is het een kwestie van vertrouwen”, aldus projectleider Kurt Anderson. Vergelijk OSCaR gerust met een automatische stofzuiger die het huis onder handen neemt als zijn eigenaars werken zijn.
Veel groter dan zo’n automatische stofzuiger zal OSCaR overigens niet zijn. Alleen moet de nanosatelliet, met een lengte van dertig centimeter, en breedte en diepte van 10 centimeter, heel wat meer werk verrichten dan een simpele stofzuiger. “Dat is de uitdaging: OSCaR moet eigenlijk evenveel kunnen als een grote satelliet.”
We zeggen OSCaR wat hij moet doen, daarna is het een kwestie van vertrouwen
Kurt Anderson, projectleider aan het Rensselaer Polytechnic Institute
Ruimteafval
Veel van de brokstukken in de ruimte, gaan grotendeels terug naar de ruimtewedloop van de Koude Oorlog. Toen brachten zowel de Verenigde Staten als de Sovjet-Unie de ene satelliet na de andere in een baan rond de aarde. Maar op die satellieten stond een houdbaarheidsdatum waardoor vele exemplaren inmiddels doelloos rond de aarde zweven.
De raketten die toen (en nu) gelanceerd werden, zorgen overigens ook voor heel wat ruimteafval. Zowel een bemande als onbemande ruimtevlucht heeft verschillende trappen nodig om een specifieke baan rond de aarde te bereiken. Die rakettrappen worden onderweg afgevuurd en blijven daarna rond de aarde cirkelen.
(Lees verder onder de foto)
ThinkStockIllustratiebeeld
Schade
Naar schatting zweven er inmiddels zo’n 129.000 miljoen stukken rondom de aarde. Daarvan zijn 34.000 stukken zo’n tien centimeter groot volgens cijfers van het Europese Ruimtevaartagentschap (ESA). En ongeveer 8.500 objecten bewegen met een snelheid van 28.200 kilometer per uur in een lage baan om de aarde (LEO). In diezelfde lage baan rond de aarde bevinden zich heel wat satellieten. Het spreekt voor zich dat zelfs een minuscuul stuk ruimteafval heel wat schade kan aanrichten als het met een snelheid van bijna 30.000 kilometer per uur tegen zo’n satelliet botst.
Zo nam de astronaut Tim Peak in 2016 een foto van een beschadigde ruit in het Internationaal Ruimtestation (ISS). De barst kwam er vermoedelijk nadat een klein stuk ruimteafval zoals een verfschilfer, de ruit raakte.
Een tweede nadeel van het ruimteafval: het valt uiteindelijk terug neer. En wanneer de brokstukken niet volledig opbranden in de atmosfeer van de aarde, storten ze met een hoge snelheid neer. De kans dat je zo’n brokstuk op je hoofd krijgt, is behoorlijk klein - de aarde bestaat immers voor 70 procent uit water - maar als het gebeurt, is de schade aanzienlijk groot.
Vele OSCaRs
OSCaR is trouwens niet alleen, ze zijn met veel. En maar goed ook, want elke nanosatelliet zal slechts vier brokstukken kunnen ruimen. Vervolgens zal het ruimtevaartuig binnen vijf jaar terug naar de aarde keren.
WETENSCHAPWetenschappers hebben ontdekt dat de planeet Mercurius een gigantische vaste kern heeft. Dat blijkt uit een analyse van data die een ruimtetuig van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA verzamelde, vlak voor het in 2015 op de planeet neerstortte.
Mercurius is de kleinste planeet van ons zonnestelsel en hij bevindt zich het dichtste bij de zon. De temperatuur schommelt er tussen 426 graden overdag en -173 graden ’s nachts. Mercurius draait trager om zijn as dan de Aarde, waardoor een dag er 58 aardse dagen duurt.
Wetenschappers weten al lang dat Mercurius net als de Aarde een metalen kern heeft en dat het buitenste deel daarvan vloeibaar is. Dat verklaart het magnetisch veld van de planeet. Van het binnenste deel werd alleen maar vermoed dat het vast was. Een nieuwe studie die gepubliceerd werd in het wetenschappelijke tijdschrift Geophysical Research Letters, werpt daar nu nieuw licht op. En komt ook met bewijsmateriaal.
Dat bewijsmateriaal werd verzameld door de MESSENGER-sonde van de NASA. Die werd in 2004 gelanceerd richting Mercurius en stuurde in 2008 de eerste beelden van de planeet door. In 2011 kwam de sonde in een baan om Mercurius en in 2015 stortte ze gecontroleerd neer op de planeet. (lees hieronder verder)
APEen van de beelden van Mercurius die MESSENGER doorstuurde.
Tijdens de laatste omwentelingen kwam het ruimtetuig heel dicht bij de planeet en dat liet wetenschappers toe om gedetailleerde metingen te doen op het vlak van zwaartekracht, rotatie en interne structuur. Die toonden aan dat Mercurius wel degelijk een vaste kern heeft en dat die maar liefst 2.000 kilometer in diameter meet. Wat goed is voor ongeveer de helft van de totale kern. Ter vergelijking: de vaste kern van de Aarde meet ongeveer 2.400 kilometer, maar omdat onze planeet groter is dan Mercurius, gaat het bij ons maar om een derde van de totale kern.
Zwaartekracht
De interne structuur van Mercurius werd uiteindelijk in kaart gebracht door het meten van de distributie van massa van de planeet. Die gebeurde door kleine veranderingen in de omwentelingssnelheid van het ruimtetuig te meten, die veroorzaakt werden door minieme wijzigingen in de zwaartekracht. Aan de hand van die gegevens, werd bepaald welke interne structuur het specifieke draaien van Mercurius het beste kon verklaren.
De totale kern van Mercurius is overigens gigantisch. Het vaste en vloeibare deel samen maken ongeveer 85 procent uit van de volledige planeet. De kern van Mercurius koelt echter veel sneller af dan die van de Aarde. Observeren hoe de binnenkant van de planeet evolueert en het magnetisch veld wijzigt, kan wetenschappers een beeld geven van de toekomst van onze eigen planeet.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
