Futuristisch : het ontwerp van het onzichtbare vliegtuig was jaren op zijn tijd vooruit. 

Het was sneller en efficiënter dan om ‘ t even welk vliegtuig uit die periode met zijn verbergcapaciteiten tegen de radars. Nu zijn de experts ervan overtuigd dat mits wat meer tijd, de massaproductie van dit toestel de uitkomst van de oorlog zou hebben kunnen veranderen. 


In maart 1944 voor het eerst gebouwd en in de lucht getest had dit toestel een groter vliegbereik en een hogere snelheid dan alle tot dan gebouwde vliegtuigen. Het was het eerste vliegtuig dat de onzichtbaarheids technologie benutte die de Verenigde Staten nu toepassen op hun bommenwerpers B-2.
Gelukkig maakten Hitler’s ingenieurs slechts drie prototypes die werden getest, getrokken door een zweefvliegtuig en slaagden ze er niet in de toestellen op industriële schaal te produceren voor de invasie door de Geallieerden.
Van de Panzertanks tot de V-2 raket was het al lang geweten dat de Duitse technologische expertise in oorlogstijd jaren voorsprong had op die van de Geallieerden.
Maar in 1943 vreesde het opperbevel van de Nazi’s dat de oorlog in hun nadeel zou uitdraaien en ging men nieuwe wapens ontwikkelen met een wanhopige energie om het tij te doen keren.
De Nazi-bommenwerpers hadden grote moeilijkheden met de snelheid en wendbaarheid van de Spitfires en andere geallieerde gevechtsvliegtuigen. Daarom trachtte Hitler wanhopig een bommenwerper te ontwerpen met voldoende vliegbereik en genoeg capaciteiten om de Verenigde Staten te bereiken. In 1943 eiste de baas van de Luftwaffe Hermann Goering, dat de ontwerpers een bommenwerper op punt zouden stellen die aan de volgende eisen beantwoordde: xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />1.000 kg vervoeren over een afstand van 1.000 km tegen een snelheid van 1.000 km/uur.
Hier een replica op ware grootte van de bommenwerper Ho 2-29 gemaakt met in de jaren 40 beschikbare materialen voor het opstijgen.

Ze waren ervan overtuigd dat een toestel met die vorm en geringe luchtweerstand aan de eisen van Goering zou beantwoorden. De constructie van het prototype begon in 1944 in Göttingen (Duitsland).
De cabine bestond uit een gelaste stalen buis en was ontworpen om te worden voortgedreven door een BMW 003 motor. De belangrijkste innovatie was het idee van Reimar Horten: het toestel bekleden met een mengsel van koolstof en houtlijm.
Doorsnede van een vleugel van de onzichtbare bommenwerper. De aandrijving was jaren vooruit op haar tijd. Twee broers (piloten in de jaren 30), Reimar en Walter Horten, hebben een ontwerp van een vliegende vleugel voorgesteld waaraan ze jaren hadden gewerkt.



Belust op wraak: de uitvinders Reimar en Walter Horten waren bij het bouwen van de Ho 2-29 geïnspireerd door de dood van duizenden Luftwaffe piloten tijdens de slag om Engeland. De bommenwerper met een omvang van 43 m werd ter goedkeuring voorgesteld in 1944. Hij was in staat om van Berlijn naar New York te vliegen en terug zonder tussentijdse bevoorrading dankzij het ontwerp met gemengde vleugels en de 6 turbojets BMW003A of de 8 Junker Jumo 004B. Men dacht dat de elektromagnetische golven van de radars zouden worden opgeslorpt en dat het toestel door zijn gestroomlijnd oppervlak bijna onzichtbaar zou zijn voor de radars.
Diezelfde methode werd uiteindelijk in de jaren 80 toegepast door de VS in hun eerste onzichtbaar vliegtuig, de F-117A Nighthawk. Het toestel was bekleed met een deklaag met hoog grafietgehalte die de radargolven opslorpte met dezelfde chemische aard als kool. Na de oorlog hebben de Amerikanen het prototype Ho 2-29 in beslag genomen samen met de plannen. Ze hebben een deel van die geavanceerde technologie gebruikt om hun eigen ontwerpen te laten vorderen.
Maar de experts hebben altijd betwijfeld of de Horton echt als een onzichtbaar vliegtuig kon functioneren. Gebruik makend van deze plannen en het enige overblijvende prototype heeft Northrop-Grunman (de onderneming van defensie die de B-2 ontwikkelde) een replica op ware grootte van de Ho 2-29 gemaakt.



Gelukkig voor Groot-Brittannië is de gevechtsbommenwerper Horten nooit verder geraakt dan het planstadium (zie hierboven).