Menselijke geschiedenis meer dan één miljard jaren oud

Er zijn nog steeds mensen die denken dat de menselijke geschiedenis ergens zo’n 5.000 jaar voor Christus is begonnen.

Als wij namelijk moeten erkennen dat er al miljoenen jaren geleden bijvoorbeeld een kernreactor actief was op aarde dan hebben wij een probleem wat we niet kunnen verklaren.

Het continent waar de meeste sporen voorkomen van beschavingen ver voor de tijd die in onze geschiedenisboeken wordt vermeld, is Afrika.

En soms komen dingen eigenlijk per toeval boven water, zoals in het volgende geval dat zich afspeelt in Gabon in West Afrika.

In 1972 ontdekte men tijdens een routinecontrole van monsters verkregen uit een normale mineralenbron in Afrika dat er iets vreemds aan de hand was met een aantal elementen. Het ging hier zoals gebruikelijk om de bestudering van natuurlijk Uranium en dan drie verschillende isotopen. Uranium 238, het meest voorkomende, Uranium 234, het meest zeldzame en Uranium 235, de isotoop die wordt gekoesterd omdat deze splijtbaar is en gebruikt kan worden voor de opwekking van nucleaire energie of het maken van kernwapens.

De reden waardoor men perplex stond, was omdat de verhouding Uranium 235 atomen in de grond anders was dan gebruikelijk. Het verschil was niet zo groot (normaal 0,720 procent en nu 0,717 procent), maar genoeg om de aandacht van de Franse wetenschappers te verscherpen en te doen beseffen dat er hier iets vreemds aan de hand was.

De monsters waren afkomstig van Oklo in Gabon, een voormalige Franse kolonie.

Om een lang en technisch verhaal enigszins kort te houden kwam het erop neer dat er meer dan anderhalf miljard jaar geleden een kernreactor actief was in dat gebied en dat gedurende een periode van minimaal 500.000 jaar.

Een reactor die kilometers lang was en die op een ingenieuze wijze in de omgeving was “verwerkt”, waardoor de consequenties voor de omgeving werden beperkt tot 40 meter aan weerskanten. Wat de onderzoekers ook ten zeerste verbaasde was dat nucleair afval zich nog niet heeft verplaatst en op zijn plek wordt gehouden door de geologische condities van de omgeving.

Waar men destijds ook in was geslaagd en wat wel de heilige graal voor atoomwetenschappen wordt genoemd is, is het temperen van de nucleaire reactie. De mogelijkheid om een reactie te temperen, betekent dat wanneer de reactie eenmaal was begonnen, het mogelijk was om de output als het ware te reguleren en zo te voorkomen dat er rampzalige explosies plaatsvonden.

Waar het dus uiteindelijk op neer kwam was dat deze kernreactor zo geavanceerd was dat de wetenschap er geen enkele verklaring voor had. En dus moest er één worden bedacht.

Dit gebeurde vervolgens door de Franse wetenschapper Francis Perrin, die bedacht had dat we hier dan wel met een natuurlijke kernsplijting te maken zouden hebben. In eerste instantie werd dit verhaal nogal sceptisch ontvangen, maar omdat het past in de verhalen die ons in de geschiedenisboeken worden verteld, werd het verhaal van Perrin grotendeels door de wetenschappelijke wereld geaccepteerd. 

De waarheid is dat we hier met een reactor te maken hebben die ons begrip ver te boven gaat.

Het moet dan ook een soort “natuurlijke” toverdoos geweest zijn als je ziet wat er plaatsvond. Een aantal onderzoekers die hebben deelgenomen aan het onderzoek concludeerden dat de mineralen in het verleden waren verrijkt, zo ongeveer 1,8 miljard jaar geleden, om zo een spontane kettingreactie te veroorzaken. Ook kwamen ze tot de conclusie dat er water was gebruikt om de reactie te temperen, op dezelfde manier waarop moderne centrales koelwater gebruiken. Allemaal op een volkomen “natuurlijke” manier.

Gelukkig zijn er ook kritische wetenschappers, zoals Dr. Glenn T. Seaborg, voormalig hoofd van de Amerikaanse Atomic Energy Commission en Nobelprijs winnaar. Hij maakte duidelijk dat voordat Uranium in een reactie kan “branden”, de condities precies goed moeten zijn. Zo moet bijvoorbeeld het water dat betrokken is bij een nucleaire reactie helemaal puur zijn. Zelfs een minieme vervuiling van een miljoenste deel zal de reactie “vergiftigen” en tot staan brengen. Het probleem is dat er nergens ter wereld water bestaat dat zo zuiver is.

Daarnaast zijn er meerdere specialisten die zeggen dat er geologisch gezien geen enkele periode was is de geschiedenis van Oklo dat er voldoende verrijkt Uranium 235 was om een natuurlijke reactie te laten plaatsvinden. 

Kortom, dat verhaal van die natuurlijke splijting is het zoveelste fabeltje om de mensheid zand in de ogen te strooien.

Net zoals dat het in een ver verleden soms misging en er wel degelijk eerder kernrampen op onze planeet hebben plaatsgevonden, zoals wij schreven in een eerder artikel:

Zeven jaar na de tests met atoombommen in Alamogordo in Nieuw Mexcixo gaf Dr. Robert Oppenheimer, de vader van de atoombom, college, toen een student hem vroeg of dit de eerste tests waren geweest met atoombommen. Oppenheimer antwoordde toen: “Ja, in de moderne tijd”. 

Deze zin die eigenlijk toen niemand begreep, was een zinspeling op oude Hindoeteksten die een apocalyptische ramp beschrijven die niet overeenkomt met vulkaanexplosies of dergelijke gebeurtenissen. Oppenheimer die actief het oude Sankrit bestudeerde, refereerde met zijn zin ongetwijfeld aan een passage in de Bhagavad Gita die een wereldwijde ramp beschrijft, veroorzaakt door “een onbekend wapen, een straal van ijzer”. 

Bron:

Disclose TV

{ www.NIBURU.nl }