Een fenomeen waar nog steeds geen verklaring voor is en wat toch steeds weer overal opduikt is het raadsel van de kinderen met de pikzwarte ogen, de Black Eyed Kids (BEK's).

Nu we zijn aanbeland in een periode waarbij de grenzen tussen dimensies vervagen en de eindtijd schijnt te zijn aangebroken, begint er meer aandacht te komen voor deze bijzondere verschijningen. 

Bij ons begon het in de zomer van 2012 met het eerste artikel:

Gewoon lekker thuis op de bank en dan wordt er onverwacht op de deur geklopt. Buiten staan één of twee armoedig geklede kinderen.

Ze vragen of ze binnen mogen komen. De bewoners in de deuropening zijn eigenlijk alleen een beetje verbaasd, totdat de kinderen hun gezicht opheffen met daarin een paar pikzwarte ogen.

Dit is het spookachtige verhaal van de Kinderen met de Zwarte Ogen, ook BEK genoemd (Black Eyed Kids). Overal ter wereld worden ze waargenomen, vreemde kinderen met roetzwarte ogen die aan je deur kloppen en vragen om binnengelaten te worden. Op het moment dat mensen in deze pikzwarte ogen van de kinderen staren bekruipt hen een heel vreemd gevoel; geen prettig gevoel.

Sinds die tijd zijn de wereldwijde waarnemingen en publiciteit eigenlijk alleen maar toegenomen. Zodanig dat de verhalen nu zelfs in de mainstream media terecht zijn gekomen.

Zo stond er gisteren een artikel in het AD over een meisje met roetzwarte ogen dat regelmatig wordt waargenomen in Cannock Chase in het graafschap Staffordshire in Engeland.

Waarschijnlijk is hier zelfs sprake van de oudste waarneming van een BEK want het verhaal in Staffordshire gaat terug naar het begin van de jaren '80.

Toen deden zich de eerste waarnemingen voor van een ongeveer tienjarig meisje met koolzwarte ogen. Daarna werd het ongeveer 30 jaar lang stil tot enkele maanden geleden toen hetzelfde meisje opnieuw werd waargenomen.

Ook enkele dagen geleden was het weer raak:

Op zaterdag 13 september liep een echtpaar in een bos in Cannock Chase met hun hond. 'Zodra we het bos inliepen en de weg niet goed zichtbaar meer was, hoorden we het gegiechel van een klein meisje.' Het stel keek om zich heen om te kijken waar het geluid vandaan kwam. 'Tot onze verbazing verscheen er uit het niets een klein kind, niet groter dan 1 meter hoog, voor ons op het pad. We stopten met lopen, nadat we zagen dat haar ogen geen kleur hadden.' Niet alleen de ogen van het meisje waren opmerkelijk, volgens de man was ook de lichaamshouding niet menselijk. 'Haar hoofd was gekanteld naar één kant, waardoor het leek alsof ze was opgehangen.'

De meeste mensen ervaren echter BEK’s als kinderen die aan de deur kloppen en met een smoesje vragen om binnen gelaten te mogen worden.