over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
06-08-2009
De crisis van de crississen
De huidige financiële, en economische crisis die daar het gevolg van is, neemt de aandacht weg van het feit dat onze wereldwijde samenleving te kampen heeft met een veelvoud aan crisissen. Zo hebben wij ook een milieucrisis, een energiecrisis, een voedselcrisis, en een demografische crisis, om nog maar te zwijgen over de cultuurcrisis die de steeds meer uitdienende Islam veroorzaak in de westerse landen.
De ene crisis kan deels (mede) als een gevolg van de andere worden gezien, maar allen hebben zij gemeen, dat zij ontkiemd zijn uit ons kapitalistisch samenlevingsmodel, gestoeld op het onophoudelijk 'groeiprincipe'. Het groeiprincipe is in de natuur weliswaar terug te vinden, maar kent er een constante cyclus van afsterven en opnieuw herboren worden. De uitzonderlijke gevallen die niet aan die cyclus onderhevig zijn, kennen in de natuur geen groei, maar hoogstens een zichzelf vervangende of herstellende reproduceren.
Onze demografische, maatschappelijke en economische structuur, gestoeld op onophoudelijke groei is, dus tegennatuurlijk en daarom conflictueus met de natuurlijke omgeving waarin zij zich bevind. Het kapitalistisch economisch model van winst- en omzetgroei, welke een gestage groei van bevolking, productie en consumptie vereist, is gedoemd om uiteindelijk zichzelf te vernietigen. Recycling, en zuinig gebruik van energie en grondstoffen, sortering en, reducering van afval, evenals het optimaliseren van wind en zonne-energie zijn weliswaar lofrijke initiatieven die alleen een vertraging van de nadelige effecten van de groei, teweegbrengen.
De zogenaamde oplossingen die zelfs de meest fanatieke en fundamentele groenen voorstaan zijn korte-termijn oplossingen die geenszins bijdragen tot de oplossing van de kern van het globaal crisisprobleem. Onze moderne wetenschap welke de natuurwetten in grote mate negeren. Waar van oudsher de bevolking, als zij te belastend werd voor het milieu, door honger en epidemieën werd, wordt dit nu door technische en medische ingrepen voorkomen, al geldt dat in mindere mate voor sommige derde wereldlanden. Waar voorheen natuurlijke veroudering en onvoldoende ziekteweerstand er voor zorgde dat de generatie hulpbehoevende ouderen tot een minimum beperkt bleven, doen wij er alles aan om het leven van zelfs als plant levende mensvormen te rekken.
Door de aanhoudende welvaartstijging van de laatste zestig jaar, wordt de levensstandaard en -omstandigheden welke men in 1950 als menswaardig en redelijk beschouwde, de dag van vandaag als armoede betiteld. Zelfs de relatief in weelde badende modaal verdienende burger meent alle reden tot klagen te hebben over feit dat hij wat prijsbewuster moet omspringen met zijn vliegtuigvakanties en tropische bestemmingen. Het hoge sterftecijfer onder de meer dan één miljard mensen op deze aarde, die ondanks alles in honger en ellende trachten te overleven, staat in schril contrast met de dagdagelijkse luxeproblemen welke ons dagelijks leven 'bezwaren'
Geen zinnig mens ziet de oplossing in een terugkeer naar de middeleeuwen, waar de mens nog grotendeels echt deel uitmaakte van de natuur. Maar even onzinnig is het te denken of te hopen dat wij onze huidige welvaart, op welke wijze ook, onbeperkt kunnen blijven handhaven, laat staan, nog meer verhogen. Nu grote delen van de voormalige derde-wereld zoals China, India en Brazillië, met rasse schreden hun 'deel van de koek' komen opeisen en niet mee willen betalen aan de gevolgen van het ongebreidelde expansie van de rijke industrielanden, getuigt het van ongeziene naïviteit te hopen dat de groei van 'de koek' gelijkmatig met hun groeiverlangen zal lopen.
Tot de dag van vandaag is nog niemand met een echte daadwerkelijke en duurzame en aanvaardbare oplossing gekomen voor de in eerste alinea opgesomde zeven crisissen. Niet omdat er geen echte oplossingen denkbaar voor zijn, maar omdat lange-termijnoplossingen, gezien de aard van de problemen, op alle vlakken een drastische verandering vereisen in de levenswijze, zowel op maatschappelijk als op individueel vlak. De fundamenten van de menselijke samenleving, in all zijn geledingen, dienen vanaf de grond herzien te worden, en dienen een compatibiliteitstoetsing met de wetmatigheden van de natuur te doorstaan. Alleen als de mensheid er in slaagt om zijn levenswijze verenigbaar te maken met zijn bestaansomgeving is een vernietiging van zijn beschaving te voorkomen. In welke mate zijn beschaving, die hij gemakshalve verwart met het begrip welvaart, daarvoor zal moeten inboeten, blijft een open vraag.
Maar de mens zou de mens niet zijn als hij zich geroepen zou voelen om, in plaats voor zichzelf, de weg voor de volgende generaties te plaveien, en daarvoor op zijn knieën door de modder zijn eigen weg af te leggen. Daarom dat naar alle waarschijnlijkheid, de enig haalbare oplossing, het afwachten is, en de evolutie zijn gang te laten gaan, daarbij hopend dat de prijs die de mensheid voor zijn dralen zal moeten betalen achteraf de moeite waard zal blijken. Voor zover er dan nog iemand is om dat te beoordelen...
Twee, toch wel opzienbarende nieuwsitems in de voorbije week, die deze anders zo saaie en nieuwsloze komkommertijd enigszins 'opfleurden'. Er was de Vlaamse eerste minister die met beteuterd gezicht zijn boosheid uitte over de Duitse regering omdat deze i.v.m. General Moters doet wat haar burgers van haar verwacht, en de Duitse belangen vooropstelt. Dat de Europese tak van GM hoe dan ook diende in te krimpen, wist ook onze minister president. En dat dat het onooglijk kleine Vlaanderen ter zake geen partij is voor zijn oostelijke grote buur, en Opel-Antwerpen daarom hoogstwaarschijnlijk ten dode is opgeschreven, zijn zal hij wellicht ook geweten hebben. Maar verkiezingen wint men niet met dergelijke wetenschap, zodoende...
Er was ook de federale minister van justitie die doodleuk kwam verklaren dat netten boven gevangenis-wandelkoeren 250.000 euro kosten (?), en dat men daar geen geld voor had. De voorbije toen jaar hebben de achtereenvolgende ministers van justitie elk om beurt wel één of meerdere grote criminelen zien ontsnappen. Als gevolg daarvan planden zij telkens nieuwe en betere beveiligingssystemen om dat in de toekomst te voorkomen. Nu blijkt echter dat geen van hen ooit op het illustere idee is gekomen om daar ook nog het nodige geld voor te voorzien. Alhoewel, is de kostprijs van een ruime gezinswoning niet wat overdreven om een net boven een plein te spannen?
En ten slotte was er nog de federale regering die eindelijk akkoord was gekomen over de illegalen en hun eventuele legalisering. Omdat men niet overeenstemming kwam over duidelijk omschreven legalisatiecriteria, besloot men om een paar tienduizend hier reeds lang verblijvende afgewezen asielzoekers hun dossier wat 'humaner' te herbekijken en te legaliseren. Voor wat de toekomst betreft zal men gewoon verder te doen zoals men bezig was: slecht dus! Een akkoord welke het gevolg is van het niet tot een akkoord komen, wordt in België ook als een akkoord beschouwd. Gans onze staatshervorming is daar trouwens op gestoeld.
Waar een klein land groot kan in zijn: in het onbegrijpelijk zijn!
In het begin van dit decennium, en dit tot de helft van vorig jaar, kraaiden alle experts op tv-kanalen en in de kranten dat de economie, dank zij het steeds 'vrijer' maken van de markt, goed draait. Na veertien lange jaren van stagnatie en deflatie, afgewisseld met aarzelende korte lichte heroplevingen, zag de toekomst er volgens hen rooskleurig uit.
En Inderdaad, vooral sinds 2005 leken de economische cijfers die euforie te rechtvaardigen. Het gemiddelde huishoudinkomen (en -uitgaven) zou jaarlijks met 5 procent gestegen zijn. De vermindering van de werkloosheid creëerde zelfs het nieuwe 'luxeprobleem' dat de stijgende werkgelegenheid, bij gebrek aan (juist geschoolde) werknemers, nog moeilijk werden ingevuld. De miljoenen banen die sinds 1990 van de westerse geïndustrialiseerde landen met de bedrijven meeverhuisden naar lage-loonlanden zoals zoals China, India en Oost-Europa, kwamen (volgens de cijfers) sinds 2004 gestaag terug naar Europa, Amerika en Japan . Sindsdien steeg de gemiddelde rijkdom van Amerikaanse, West-Europeese en Australische gezinnen, vooral omdat de prijzen van eigendom, zoals huizen en bouwgronden, omhoog bleven gaan. Veel van deze extra rijkdom werd dan ook gespendeerd, doordat families hogere hypotheken namen en het verschil uitgaven.
Het leek alsof de kapitalistische wereld opnieuw de hoek was omgedraaid rond de eeuwwisseling, na de dreiging van een grote recessie, al bleef Europa tot 2006 wel achterop hinken. De economische groei kwam in de meeste Europese landen zelden boven de 2,5%, en voor een systeem dat het van winstmaximalisatie moet hebben, was dat toch maar mager.
In werkelijkheid was de welvaartstijging die de burger sinds 2004 mocht ervaren dus miniem en slechts flinterdun. Het dagelijks bestaan van een doorsnee West-Europees gezin bestaat in regel uit twee ouders die lange uren kloppen om voldoende inkomen te verkrijgen ten einde hun 'modale' levensstandaard te kunnen behouden. De welvaart waarover men spreekt, gaat in grote mate slechts naar de top van de samenleving.
Afgezien van de groteske onrechtvaardigheid die het mondiale kapitalisme oplegt aan mensen die niet langer winst opbrengen voor de eigenaars van kapitaal, zijn de meeste grote Europese economieën in toenemende mate voor hun welvaart afhankelijk van de opbrengst van diensten, en steeds minder van de productie van goederen.
Maar zonder dat de verwerkende industrie nieuwe producten maakt die mensen kunnen gebruiken om te leven, kunnen de financiële sectoren geen winsten maken en mensen tewerkstellen. Het beangstigende verhaal van het kapitalisme in de 21e eeuw is evenwel dat die enorme greep van de grote financiële groepen betekent dat, indien ze ineenklappen, de productieve sectoren worden meegesleurd. En dat is nu juist wat gebeurde toen de bankencrisis uitbarstte.
Nog nooit in de geschiedenis van het kapitalisme heeft de toekomst zo sterk afgehangen van de aanhoudende stijging van de beurzen. Elke neergang in de prijs van aandelen en obligaties betekent een inzinking van het krediet, en daarmee de sluiting van reële productie. Het kapitalisme is vandaag zo parasitair, dat het met verlamming wordt bedreigd.
Het lijkt een paradox, dat de huidige bankcrisis het gevolg is van een wanhopige poging om de welvaart te ondersteunen en een crisis te vermijden. De managers van het kapitalisme hadden de voorbije jaren namelijk de grootste financiële bel gecreëerd die de wereld ooit heeft gekend. De Amerikaanse, Japanse en de Europese Centrale Bank hadden het papieren krediet zodanig opgedreven in de vorm van wissels en leningen dat een gigantische schuld werd opgebouwd die driemaal het jaarlijkse nationaal product van de VS vertegenwoordigde.
Deze ontzaglijke schuld die opgebouwd was om het kapitalisme voort te laten boomen, ging uiteindelijk steeds meer kosten aan de ontleners (huiseigenaars, bedrijven en regeringen) om ze terug te betalen, wat uiteindelijk de ineenstorting van dit financieel kaartenhuis als gevolg had.
De toekomst van het kapitalisme, en dus van ons allen, hangt nu af van zijn parasitaire (financiele) financiële sector. Hun nood aan winst kan echter de gouden industriële gans vernietigen die de eieren van de winst legt. Onder al het gepraat over welvaart ligt deze fundamentele paradox.
De regeringen van de geïndustrialiseerde landen doen er alles aan om via gemeenschapsgelden het kaartenhuis terug recht te zetten, niet alleen door de op apegapen liggende banken te ondersteunen, maar ook de overproducerende en verliesopstapelende wereldconcerns (autosector) van de ondergang te redden. Het alternatief is wereldwijde massale werkloosheid en welvaartsachteruitgang, en is bijgevolg geen optie.
Het kapitalisme is tegen haar grenzen aangebotst en de reddingsmiddelen kweken de kankerkiemen welke tot een nieuwe botsingen leiden. De vraag is niet of, maar bij welke van de nog volgende botsingen het gezwel openbarst en het systeem onherroepelijk explodeert. De toekomst van het kapitalisme ziet er ver van rooskleurig uit.
Na elke verkiezing komt men ons vertellen waarom en waarvoor 'de kiezer' heeft gekozen. Alsof wij dat zelf niet zouden weten. Zo zouden wij, terug zoals twee jaar geleden, gekozen hebben voor een vergaande staatshervorming.
Het feit dat universitaire onderzoeken aangeven dat 'de Vlaming' dit onderwerp als de 'laagste prioriteit' op zijn kiesverlanglijstje heeft staan, doet er volgens de 'De Wevers' de 'Petersen' blijkbaar niet toe.
Behalve de N-VA zou ook de CD&V tot de grote overwinnaar behoren, en zouden niet alleen de het VB en de VLD, maar ook de Sp.a fors verliezen, in mindere mate door Groen!. Bij vergelijking met met vijf jaar terug,isz dat wel zo, maar omdat zowel wij regionale als federale (kamer)verkiezingen dezelfde partijen in dezelfde kieskringen opkomen, lijkt een vergelijking met de uitslagen van 2007 mij toch relevanter. Het resultaat daarvan levert namelijk een sterk genuanceerd beeld op.
Als wij de resultaten van de voormalige kartelpartners, CD&V en NV-A, samentellen en vergelijken met 2007, slinkt de huidige gezamelijke winst van 9,83% naar 6,32%. Men mag vermoeden dat deze winst, zo niet volledig, dan toch grotendeels aan de NV-A toe te schrijven is. Voor de VLD is het verlies met -3.81% t.o. 2007 nog steeds relatief groot, maar de SP.A had samen met SPIRIT (het huidige SLP) twee jaar terug al een flinke opdoffer te verwerken, en komt met 16,36% vrijwel op hetzelfde percentage uit als twee jaar geleden. Ook GROEN! had bij de federale verkiezing al 1,3% moeten prijsgeven tegenover 2004, en haalt in feiten nu een minimale winst van 0,47%. Het verlies van het Vlaams Belang, die twee jaar geleden reeds -5,15% te slikken kreeg, blijft met 3.72% relatief groot.
Besluit: Ten opzichte van het stemgedrag van twee jaar geleden, Zijn NV-A en in mindere mate LDD de grote overwinnaars, en blijven CD&V, SP.A en GROEN! vrijwel ter plaatse trappelen. De echte verliezers zijn het VB en de (open?)-VLD.
Voor en na elke verkiezingsperiode doen politici erg hun best om de onwetende, goedgelovige en meestal ongeïnteresseerde 'man in de straat' er op te wijzen dat wij in een democratie leven waar het de burger is die bepaald wie welk beleid gaat voeren. Volgens onze grondwettelijk vastgelegde parlementaire democratie zouden wij 'afgevaardigden' kiezen die als 'vertegenwoordigers des volks' wetten maken, deze al dan niet goedkeuren, en een uitvoerende macht (regering) samenstellen die de goedgekeurde wetten dient uit te voeren en 'het dagelijks bestuur' van het land waarneemt.
Op het eerste zicht een mooie en eerbaar systeem, ware het niet dat men via ingewikkelde kieswetten en een door politieke partijen gedomineerd en gestuurd parlement en regering de zo geroemde democratie tot particratie heeft omgevormd.
Maar al te graag schermt men tijdens verkiezingscampagnes dat 'het volk' zal kiezen voor deze of gene regering, voor een links of rechts beleid, voor een staatshervorming enz. De werkelijkheid is enigszins anders. In plaats van onze 'volksvertegenwoordigers' te kiezen, krijgen wij alleen de mogelijkheid om voor 'stromannen' van op dictatoriaal geleide partijen te stemmen, die, eens verkozen, in het parlement gedwee het door de partij opgelegd discussie en stemgedrag gaan uitvoeren. In plaats van een regering te kiezen, mogen wij hoogstens periodiek voor een deel mee de machtsverhoudingen tussen de verschillende partijen bepalen, die dan achteraf onderling bepalen met wie zij al dan niet een 'parlementaire meerderheid' gaan vormen. Het heet dat 'het volk' ook de eerste minister kiest, doordat men gewoon de man die binnen de grootste partij de meeste voorkeurstemmen heeft behaald, daarvoor aanwijzen. Zo zouden bij de vorige federale verkiezingen "de mensen" via 800.000 voorkeurstemmen, Yves Leterme als eerste minister hebben gekozen. Dat een kleine 6.000.000 (zeven maal meer) kiezers NIET voor hem hadden gestemd, scheen geen enkele bezwaart, om nog maar te zwijgen over het feit dat geen enkele inwoner van het Franstalig landsgedeelde niet voor hem had gekozen, eenvoudigweg omdat hij daar de mogelijkheid niet voor had gekregen.
Ons kiessysteem bevat heel wat ondemocratische regels. Zo kan men in dit land niet eens kiezen voor de helft van de partijen die in de Kamer zetelen en deel van de regering uitmaken. Bijgevolg kan men een goed of slecht beleid door een partij of minister van het andere landsgedeelte niet belonen of afstraffen. Nog erger is het gesteld met onze kieswet die er voor zorgt dat een niet onaardig deel van de bevolking niet of onvoldoende 'vertegenwoordigd' wordt. Dat komt omdat de waarde of het gewicht van je stem nogal kan verschillen al naar gelang streek waar je woont, en zelfs voor welke partij je stemt. Zo waren er in 2007 maar 36.329 stemmen nodig voor een MR-zetel, terwijl er 53.730 Lijst Dedecker stemmers nodig waren per zetel. Dat het hier wel degelijk om wat anders gaat dan het zoveelste communautair gebrekkig evenwicht gaat, bewijst het gegeven dat het Franstalige FN met 131.385 kiezers slechts één zetel in de wacht sleepte.
Er mag dan heel wat te zeggen zijn voor de, in mijn ogen toch ondemocratische, kiesdrempel, maar het feit dat de stemmen voor de partijen die de 5% kiesdrempel niet halen, percentsgewijs verdeeld worden onder de andere partijen, waar de betrokkenen NIET hebben voor gekozen, kan toch moeilijk als een voorbeeld van democratische eerlijkheid worden omschreven. Zo zagen niet minder dan 192.555 kiezers in 2007 hun stem 'de mist' in gaan en, al naar gelang zij in Vlaanderen of Wallonië woonden, ze voor het grootste deel bij partijen als de CD&V, VLD of MR en PS terecht zagen komen.
Bovendien zou het ook niet onwijs zijn om even na te denken wat de ongeldig-, blanco-stemmers of (onwettelijke) thuisblijvers bezielt. Uit hun gedrag afleiden dat het hen allemaal niet kan schelen, en zij bijgevolg grotendeels akkoord gaan met wat de aan de macht zijnde of komende partijen bedisselen, lijkt mij toch wat ver gezocht. Hun niet- blanco- en ongeldig stemmen mee verrekenen in de zetelverdeling tussen de zetelhalende partijen lijkt mij eerder op een totaal negeren van hun democratisch recht om hun ongenoegen te uiten tegenover het gangbare politieke systeem. Hun mening wordt dus helemaal niet 'vertegenwoordigd'.
Het system van zetelverdeling per provincie (voorheen per arrondissement) kon oorspronkelijk volgens het idee van 'plaatselijke' vertegenwoordigers, dan wel 'democratisch' lijken, vandaag is het, gezien de partijtucht en -dominantie, dat allerminst. Indien men de 150 te begeven Kamerzetels zou verdelen onder het totaal aantal geldig uitgebrachte stemmen, zou de 'volksvertegenwoordiging er enigszins anders uitzien. In Vlaanderen zou de CD&V drie en de VLD één zetel minder hebben, terwijl de Sp.A zomaar even acht zetels meer zou halen. Ook Groen zou er twee bij krijgen en LDD en VB elk één zetel meer zouden bezitten. In Wallonië zouden de MR en PS respectievelijk vijf en vier vertegenwoordigers minder hebben.
Men kan zich afvragen of ook de niet- blanco- en ongeldig stemmers, alsook de stemmen voor de niet-kiesdrempelhalende partijen, op één of andere wijze zouden vertegenwoordigd moeten worden. In dat geval zouden zomaar even 19 van de 150 Kamerzetels daar naar toe gaan. Bij Kamerstemming, deze beschouwen als zich 'onthoudend', lijkt mij voor de hand liggend.
Het is een bedenkelijke vaststelling dat mijn stem er niet zo erg veel toe doet, alsook een frustrerende wetenschap dat, wanneer ik zou stemmen voor de partij die het dichts bij mijn sociaaleconomische instelling aanleunt (PVDA), alleen die partijen welke er niet aan beantwoorden, daar beter van worden. Deze 'zwevende kiezer' weet dus nog niet waar hij op 7 juni zal landen. Al weet hij wel met zekerheid waar hij NIET zal landen, en dat is op heel wat plaatsen...
Wie enigszins geïnteresseerd is in politiek en enig inzicht wil verwerven in wat onze 'beleidsmakers' zoal bezielt, kan dagelijks zijn mosterd halen in de verkiezingsdebatten in het actualiteitenprogramma 'Terzake'. Gelukkig voor de politici en de politiek zelf, doet dat maar een kleine minderheid van kijkend Vlaanderen, denk ik dan maar. Een niet onaardig deel van deze 'politiek-geïnteresseerden' is vakbond- of partijmilitant, of zelf beroepsmatig verbonden, of heeft zijn job min of meer te danken aan een bepaalde partij of partijmandataris.
De resterende heel kleine minderheid, waaronder ik zelf, ergert zich te pletter over de arrogantie en zelfs ongeïnteresseerdheid van in de media optredende politici als zij geconfronteerd worden met de immense kloof die er meestal is tussen wat zij zeggen en wat zij doen. Als gevolg van het geklungel door de dorpspolitiekhandelende partijconiferen is de geloofwaardigheid van politici vrijwel onbestaande geworden. Men zou dus kunnen denken dat het getuigt van heldenmoed om onder die omstandigheden zich nog als kandidaat 'volksvertegenwoordiger' te durven presenteren, laat staan zich te verantwoorden voor het 'verleden'.
Dat politici zich in programma's als 'Terzake09' gewoon in 'hun blootje' worden gezet, en hen dat blijkbaar niet eens kan schelen, en dat de komende verkiezingsuitslag waarschijnlijk zal aantonen dat in de politiek zowel de waarheid als de leugen er helemaal niet toe doen, hebben zijn wij, U en ik, met ons allen schuld aan. De desinteresse van de bevolking, en haar politieke en sociale onwetendheid die daar het gevolg van zijn, is namelijk de oorzaak van de huidige volksverlakkende politieke cultuur.
Op 1 mei, is wereldwijd de jaarlijkse feestdag van al wie op deze deze wereld zijn brood "in 't zweet zijns aanschijn" moet verdienen, en bijgevolg ook van de zich 'socialistisch' noemende vakbonden en politieke partijen. Het potentieel 'verworpenen der aarde' is in onze contreien echter tot een kleine minderheid afgekalfd. Ook wordt het steeds moeilijker om een onderscheid te maken tussen het intellectuele salonsocialisme al la Franck Vandenbroecke, en de links-liberale broodkruimelsociaalvoelendheid à la Bart Somers. De "dag van de arbeid" is dus voor de meeste Vlamingen niets meer dan een inhoudsloze, zij het dan betaalde, feestdag.
Er was een tijd men het in de 1-mei toespraken had over de strijd tegen het kapitalisme, en voor de gelijkberechtiging en een waardig leven voor iedereen, onafgezien hun afkomst, middelen en mogelijkheden. Nu het gros van "de arbeidersklasse" zichzelf gretig te goed doet aan de hoorn des overvloed, gaat het ons enkel nog over het behoud van onze zitplaats aan de rijk gevulde tafel en het klagen over de gulzigheid van andere meer geprilevigeerde disgenoten. In navolging van de voorheen daarvoor zo bekritiseerde partij, gaan de toespraken steevast over het 'eigen volk' en wordt er met geen woord meer gerept over diegenen die ver van dit walhalla, in Afrika, Zuid-Amerika en Azië nog steeds 'verworpen' zijn en worden, laat staan dat wij hen zou oproepen om 'te ontwaken'.
Terwijl wij met onze in Armani-broeken verpakte bolle buiken, de Internationale staan te zingen, zijn wij ons bewust dat de uitvoering van de tekst heel wat van onze welstand en weelde zou kunnen kosten. Eigenlijk hebben wij dus liever dat zij niet ontwaken, al durven wij dat niet luidop te zeggen...
Een rassist en discriminator op de conferentie over rasisme en dicriminatie
Zoals verwacht, gebruikte de Iraanse president Ahmadinejad de VN-top over racisme en discriminatie om Israël af te schilderen als "het wreedste en meest racistische regime".
Als voorbeeld van 'de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet' kan dat tellen. Een leider van een regime, gestoeld op een leer die vrouwen de meest fundamentele rechten ontzegt, terechtstelling van homo's en steniging van verkrachte vrouwen verantwoordt, en die de vernietiging van de joodse staat als een 'islamitische prioriteit ' vooropstelt, het woord geven op een wereldforum over racisme en discriminatie, is al even gek als Filip De Winter in een Moskee het vrijdaggebed laten leiden.
Dat zichzelf respecterende landen zoals Frankrijk, Duitsland en Nederland, daarom forfait gaven en heel wat afgevaardigden van andere westerse landen de zaal verlieten tijdens Ahmadinejad zijn haatrede, leek mij dan ook een passend protest.
Blijkbaar vond onze minister De Gucht, het toch wat riskant om dit boegbeeld van de Islam-manie te schofferen, en bleef hij dus, misschien vrezend voor een 'Fatwa' van één of andere Moellah, braaf zitten. Blijkbaar vond ook geen enkele journalist het nodig hem daar enige toelichting over te vragen.
Filip De Winter zal blij zijn: een goede manier om de Islam-fobie aan te wakkeren...
Door de eeuwen heen heef menig filosoof en maatschappijdenker getracht om een zinnige betekenis te geven aan het begrip rechtvaardigheid. Ondanks dat behoort het vandaag de dag tot één van de meest, zo niet misbruikte, dan toch breedst geïnterpreteerde woorden aller tijden.
Zowel de Grieken Socrates, Plato en Aristotoles, als de Romein Cicero, waren het er ten gronde over eens dat rechtvaardigheid betekent: het aan iedereen toebedelen waar hij recht op heeft. Alleen bleven zij in al hun wijsheid relatief vaag in hun formulering van wat die rechten dan wel waren en of iedereen ook dezelfde rechten moest krijgen.
Als men spreekt van rechten, is het van cruciaal belang te weten of men het heeft over gelijke en dezelfde rechten voor iedereen, dan wel over bepaalde rechten, toegewezen aan bepaalde personen of groepen. Discussies tussen personen met elke een verschillend uitgangspunt zijn dan ook oeverloos en derhalve zinloos.
Er van uitgaande dat iedere mens van nature uit gelijkwaardig is, en het verschil in mogelijkheden als gevolg van de fysische en verstandelijke verschillen, zuiver biologisch zijn, stel ik dat een door de natuur bevoorrecht persoon daarom maatschappelijk nog geen aanspraak kan maken op meer of andere rechten dan de zwakkere soortgenoot. Een maatschappij gebaseerd op het natuurrecht van de fysisch en/of psychisch sterkste, mag dan wel grotendeels een realiteit zijn, de mijne is zij niet.
Rechtvaardigheid is iets wat individuen elkaar toebedelen, en de maatschappij in zijn geheel aan elk individu toewijst. En daar loopt het al fout. In ons maatschappelijk bestel gaat men er van uit dat rechten en bezittingen niet gelijkwaardig dienen verdeeld te worden, maar a rato van individuele wetenschap, verstandelijke vermogens, prestatie en maatschappelijke status, toegewezen worden.
Ons arbeids- verlonings- en vergoedingsbestel staat bol van discriminaties en onrechtvaardigheden. Al naargelang leeftijd, opleidingsniveau, werkgever en/of industrietak, ontvangt men voor een identieke prestatie binnen dezelfde tijdsduur, dikwijls een soms groot uiteenlopend loon of vergoeding. De wetgevingen in zijn geheel en zelfs de rechtsbedeling, is ongelijk omdat ook daar het financieel en verstandelijke vermogen dikwijls bepalend zijn.
Om de perverse gevolgen van dit op onrechtvaardigheid gestoeld systeem enigszins in de hand te houden, heeft men, in de ene maatschappelijke entiteit al meer dan in de andere, een sociaal vangnet gecreëerd, dat er toe dient om de maatschappelijk zwaksten te laten overleven. De reden waarom zelfs mindersociale regeringen dit blijven ondersteunen heeft meer te maken met het crimineel - neutraliserend effect ervan, dan met een misplaatst solidariteitsgevoel .
Onrechtvaardigheid is het méér bezitten of bekomen, ten koste van anderen, dus waardoor anderen minder krijgen. Uit solidariteit met de minderbedeelden, een (klein)deel van wat men te veel genereert aan inkomen en bezit, afstaan, doet men niet op grond van rechtvaardigheid maar als gevolg van een hypocriet schuldgevoel.
Rechtvaardigheid is de gelijkwaardige behandeling van iedereen. Alle grondstoffen, gronden en hun voortbrengselen, alsook alles wat door en met menselijke kennis en activiteit wordt geproduceerd, behoort in beginsel aan iedereen toe. Of de gelijke verdeling ervan via gemeenschappelijk gebruik, dan wel door individueel bezitstoebedeling moet gebeuren, is een andere discussie.
De natuurlijke overlevingsdrang welke de eerste menselijke wezens, analoog aan hun dierlijke soortgenoten, er toe brachten om hun jachtterrein af te bakenen en desnoods dat van anderen in te pikken, was verantwoord en kan zelfs tot een paar eeuwen voor onze jaartelling maatschappelijk aanvaardbaar worden genoemd. Vandaag heeft deze prehistorische noodzakelijkheid plaats gemaakt voor een maatschappij waar steeds meer bezit, steeds hogere status en steeds grotere macht als het ultieme streefdoel geldt.
Een maatschappij waar geen plaats voor rechtvaardigheid is. Een maatschappij die de mijne niet is
Op dit ogenblik draait Karl Marx zich waarschijnlijk verschillende keren om in zijn graf. Wat zich nu afspeelt beantwoordt ongeveer aan zijn analyse die hij honderddertig jaar geleden maakte. Het financieel kapitalisme ligt op alle vlakken onder vuur, de economische slippendragers van het kapitalisme zaten ernaast, en de marxisten hadden gelijk.
De financiële zwarte zondag, gevolgd door een wereldwijde ineenstorting van de aandelenprijzen, heeft de ideologische fundamenten van het kapitalisme flink door elkaar geschud. Na het verdwijnen van de geplande economieën in Rusland, Oost-Europa en elders, werd algemeen gesteld dat het kapitalisme het enige mogelijke werkbare systeem was dat kon zorgen voor een aanhoudende groei en een betere levensstandaard voor iedereen.
Diegenen die het nog aandurfden te wijzen op de tegenstellingen binnen het kapitalisme , een systeem dat zich baseert op productie voor winst in plaats van behoeften, werden als zielenpoten weggelachen. Een Economie, gevoed door een financieel systeem waarin het voor banken mogelijk is om tot 35 keer of meer de waarde van hun eigen bezittingen uit te lenen, mag dan wel voor ongebreidelde groei zorgen, toch hoeft men niet echt een econoom of financieel analist te zijn om daar minstens de wenkbrauwen voor te fronsen.
Mensen die gezien hun inkomen, of gebrek daar aan, niet kredietwaardig zijn, toch krediet verlenen, zoals men in de VS ten overvloede heeft gedaan om de stagnerende consumptie (huizenverkoop) opnieuw op te drijven, is niets meer of minder dan een ballon onophoudelijk blijven opblazen. Zelfs een kind weet wat er uiteindelijk gebeurt.
De financiële crisis ontwikkelt zich nu verder in de reële economie. Na de VS, Europa en Japan, volgen nu ook de rest van Azië met uiteindelijk ook China. De feiten zijn een veroordeling van het neoliberale kapitalisme en de ongebreidelde heerschappij van de markt waarbij een handvol miljardairs verantwoordelijk zijn voor de miserie van miljoenen mensen. Alan Greenspan, de voormalige voorzitter van de Federal Reserve in de VS, gaf toe dat hij niet echt begreep hoe de nieuwe financiële instrumenten in elkaar zaten.
Zover is het gekomen dat zelfs financiële goeroes toegeven dat zij helemaal geen zicht hebben op datgene wat financiële massavernietigingswapens zijn geworden? Belangrijke gebeurtenissen kunnen opvattingen bevestigen of weerleggen.
Men moet wel erg blind zijn om hier niet op zijn minst te vermoeden dat ons kapitalistisch systeem faalt. Het is nog maar de vraag of de oplossingen die men nu wereldwijd aanwendt, en die, via Keynes, enigszins voor een deel aan Marx zijn ontleent, enig soelaas zullen bieden. Massale Financiële steun en overheidsinvesteringen, zeg maar van de gemeenschap, zullen misschien voor een beperkte periode helpen.
Het is echter twijfelachtig of door het ongemoeid laten van de fundamenten van het systeem, de kanker die daar uit is gegroeid, te stoppen is. Wij weigeren om in te zien of toe te geven, dat een steeds groeiende productie en consumptie uiteindelijk tot de vernietiging van het systeem zelf leidt. Wij weigeren om maatregelen te nemen om desastreuze gevolgen dat ons systeem op ons leefmilieu heeft te stoppen, omdat wij niet aanvaarden dat daardoor onze welvaart stagneert, laat staan vermindert. Wij weigeren de toekomst van de gemeenschap waarin onze kinderen en kleinkinderen zullen leven, veilig te stellen, en vinden het ruim voldoende hen individueel te voorzien van voldoende middelen (geld, vermogen en intellect).
Dat er ook nog moet een maatschappijvorm en leefomgeving zijn die hen de mogelijkheden moeten bieden, ze te gebruiken, daar staan wij niet bij stil. Wij weigeren te geloven dat tegen die tijd het door ons zo aanbeden gouden kalf aan stukken zal zijn geslagen. En wij weigeren ook om te vrezen dat ons dralen en onze egocentrische en egoïstische korte termijnvisie voor hen een maatschappij en een leefmilieu zal gecreëerd hebben waarin begrippen als welvaart en welzijn, historisch en inhoudloos zullen zijn.
Hopelijk komt er voor die tijd nog één of andere oud-vicepresident met een An Inconvenient Truth over ons maatschappelijke en economisch systeem. Hopelijk reageren wij daar dan niet op zoals wij dat doen bij de ongelegen en hinderlijke waarheid over het milieu, waarop wij alleen nutteloze maatregelen aanvaarden en treffen die ons wel gelegen en niet hinderlijk zijn.
Het voornaamste basisprincipe van democratie is dat het een staatsvorm is waar de leidinggevende macht door velen, en niet van enkelen uitgevoerd wordt. Voorstanders van een 'directe democratie' bedoelen met 'velen': iedereen die geacht wordt 'mondig' te zijn. Anderen hebben het, wegens de complexiteit van de maatschappij, meer voor een 'representatieve democratie' van een aantal gekozenen, aangewezen door de 'velen' die als mondig beschouwd worden.
Een representatieve (parlementaire) democratie zoals wij die kennen, stoelt op 1) - een wetgevende macht (parlement), waar de periodiek door het volk gekozen afgevaardigden, wetten maken of aanpassen, bij gewone of twee-derde meerderheid goedkeuren, en toezien op de uitvoering er van. 2) - een uitvoerende macht (regering) die de goedgekeurde wetten uitvoert door er de nodige uitvoeringsbesluiten voor te maken. En 3) een gerechtelijke macht die bij overtreding, betwisting of verschil in interpretatie, van de geldende wetten, een oordeel uitspreekt.
In een democratie is het volk soeverein. In een parlementaire democratie oefent het die soevereiniteit uit via zijn gekozen vertegenwoordigers. Dat is de theorie.
In de praktijk loopt dat wel enigszins anders, omdat de zogenaamde 'gekozenen des volk', afgezien dat zij in de eerste plaats door de een politieke partij zijn gekozen, niet hun eigen kiezers, dan wel hun partij zelf vertegenwoordigen. Wetten worden ingediend, na eerst door de partij zelf te zijn goedgekeurd, en dienen dan ook door alle 'gekozenen' van dezelfde partij unaniem goedgekeurd te worden. De door andere partijen ingediende wetten worden al dan niet goed of afgekeurd, al naargelang die door de partijleidingen zijn geëvalueerd. Enkel in uitzonderlijke gevallen laat een partij zijn 'vertegenwoordigers' toe om zelf te beslissen over hun ja- of nee-stem. Het gaat dan meestal over vrij onbelangrijke onderwerpen, of een gegeven waar de partij zelf geen standpunt wenst over in te nemen.
Om werkzaam te kunnen zijn, dient een regering het vertrouwen te hebben van de meerderheid der volksvertegenwoordigers (partijen). Bij het ontbreken van een partij die de meerderheid van de parlementszetels heeftj, lost men dit gemakshalve op door een overeenkomst te sluiten (regeerprogramma) tussen verschillende partijen die samen aan de gewenste parlementaire meerderheid komen.
Eens een regering gevormd waarvan de coalitiepartijen gezamenlijk op een parlementaire meerderheid kunnen bogen, wordt het parlement in de praktijk herleid tot een 'overlegorgaan' tussen- en stemmachine van- de meerderheids- en minderheidspartijen.
Om de vier (federaal) of vijf (gewestelijk) jaar, of tussentijds bij het 'vallen' van de regering en ontbinden van de kamers, wordt wij, het volk dus, naar de stembus geroepen om, via het zogenaamd kiezen van onze vertegenwoordigers, de machtsverhoudingen tussen de onderscheiden partijen te (her)bepalen. Ook al kiezen wij op kandidaat- volksvertegenwoordigers en -senatoren, toch kiezen wij, gezien de geldende particratie (partijtucht), alleen maar voor een bepaalde partij. Vanaf dan heeft 'het volk' zijn macht volledig in handen gegeven van de onderscheiden partijen die dan in functie van het door het stemmenaantal bekomen gewicht, zelf bepalen of, en met wie zij al dan niet zal (kan) een regeringsmeerderheid vormen, en wie welke minister wordt.De grondwettelijke bepaling dat de Koning na raadpleging van de voornaamste politici en zogenaamde 'gestelde lichamen' de formateur en achteraf zijn ministers aanstelt, is niets meer dan een georchestreerde show, gestuurd door de de voornaamste partijen.
In ons land kan men bij de federale verkiezing niet kiezen voor partijen uit het andere taalgebied. Doordat een werkbare regering uit partijen van beide taalgroepen dient te bestaan, worden wij in feiten, zowel in regering als parlement, voor een deel bestuurd door partijen waarvoor wij niet eens hebben kunnen kiezen, en waar wij bij de volgende verkiezing dus niet de kans krijgen om hen met onze stem, hetzij te belonen, hetzij af te straffen voor het gevoerde beleid.
Daar heden de volksvertegenwoordiging van de twee Vlaamse partijen regeringspartijen een minderheid uitmaken van de totale Vlaamse gekozenen, wil dat (naar democratische normen) zeggen dat dit land bestuurd wordt door een Vlaamse minderheid, samen met een Franstalige meerderheid. Dat dit in een land met 60 % Vlamingen en 40% Franstaligen mogelijk is een voorbeeld hoe het met onze democratie gesteld is.
Met andere woorden: onze democratie bestaat er in dat wij bij verkiezingen onze soevereine macht overdragen aan de partijen, waarvan een aantal onder hen bedisselen hoe en met wie zij de komende vier jaar op dictatoriale wijze het beleid gaan bepalen en uitvoeren. Door ons taalpartijenkiessysteem dient elke partij zich alleen tegenover een deel van het volk binnen hun eigen taalgebied te verantwoorden en hoeft het dus geen rekening te houden met diegenen uit het ander taalgebied, laat staan met het algemeen (Belgisch) belang. Daardoor ontbreekt het binnen de regeringsmeerderheid ook dikwijls aan consensus en wordt 'besturen' meer dan eens een aaneenschakeling van compromissen waarmee problemen zelden echt worden opgelost.
Het invoeren van één federale kieskring, hetzij met nationale of met regionale partijen waar men ook in andere regio's kan op stemmen, zou beter overeenstemmen met de principes van een federale staat, en zou de regionale partijen, al was het maar om electorale reden, meer nationale verantwoordelijkheidszin geven.
Hoe dan ook, in een democratie waar het volk zijn eigen leiders of regering niet kan kiezen, en zelfs niet wordt geraadpleegd over het afstaan van nationale bevoegdheden en internationale verdragen, (zie de Europese verdragen) is de democratie een leugen van zichzelf. Het feit dat het in de meeste andere 'democratische' landen er niet veel beter aan toe gaat, is daar geen verzachtende omstandigheid voor. Daar een bijkomende reden in zien voor meer of volledige Vlaamse zelfstandigheid, is de ogen sluiten voor de feitelijkheid dat juist de Vlaamse partijen met hun 'cordon sanitaire' rond het VB, alsmede hun aan de basis liggen van de invoering van de kiesdrempel, niet bepaald 'democratische toppen' scheerden. Bovendien blijft ook in een zelfstandig Vlaanderen het probleem van de 'particratisering' bestaan.
In een particratie is de omschrijving 'democratische politieke partijen' een contradictio in terminus.
Er al eens over nagedacht voor welke partij U binnen een viertal maanden gaat stemmen? Er al eens aan gedacht dat hoogstwaarschijnlijk geen enkel Vlaamse partij meer dan een vijfde van de bevolking achter zich zal krijgen?
Al eens over nagedacht dat, hoe dan ook, er terug minstens drie partijen zullen nodig zijn om voor het Vlaams parlement een coalitiemeerderheid te vormen, maar geen enkele partij vooraf zal aangeven met wie hij eventueel in coalitie wil gaan?
Vindt U het niet raar dat in een democratie, niet het volk, maar het de partijtoppen zijn die onderling bedisselen wie en hoe men hen zal regeren?
Er al eens aan gedacht dat na de Vlaamse verkiezingen van juni, de volksvertegenwoordiging (in feiten partij-vertegenwoordiging) in het federale parlement op lange na niet zal beantwoorden aan de partij-gewichtsverdeling die het volk in ieder gewest heeft aangegeven, en dit tot 2012 zo zal blijven?
Moeten wij ons geen vragen stellen bij het feit dat een partij over bepaalde onderwerpen in de Vlaamse regering andere standpunten inneemt dan deze die zij in de federale regering vooropstelt?
Vindt U het ook niet verbazingwekkend dat er blijkbaar geen enkele politicus het lef heeft om, zowel zijn volksverlakkende collega's als de hen naïef achternalopende, en enkel aan zichzelf denkende burger, de waarheid te zeggen?
Met andere woorden: Er al eens over nagedacht om wakker te worden, de ogen te openen, en de oren te spitsen?
Er dan al eens aan gedacht om te zien wat er is, in plaats van te zien wat men zegt dat er te zien is? Als eens getracht te luisteren naar wat er te horen is, in plaats van te luisteren naar wat men je wilt laten horen?
Al gemerkt dat het gevolg is dat U tot heel andere besluiten komt dan deze waarvan men U tracht te overtuigen dat ze de juiste zijn?
Er bijgevolg al eens over nagedacht dat de enige partij die in juni uw stem waardig is, niet op de stembrief zal voorkomen?...
Wereldwijd zwaaien de aanbidders van de kapitalistische geloofsleer met gemeenschapsgeld om de financiële en economische exponenten van het systeem 'in leven' te houden. De roep om deregulering en minder staatsinmenging is verstomd en vervangen door het 'verantwoordelijkheidsbesef' van de politieke leiders om "de spaarcenten en de werkgelegenheid van het volk te vrijwaren". Het heet dat de hele gemeenschap moet helpen om de gevolgen van hebzuchtige risicobeleggers op te vangen. Voor wie de moeite doet om achter de coulissen van dit onverkwikkelijke schouwtoneel te gaan kijken, merkt dat onze welvaart en rijkdom staat en valt met het al dan niet in stand houden van een financieel systeem dat gestoeld is op onbestaand virtueel geld. Op lucht dus.
Even moeten wij met zijn allen vergeten dat overheidsteun aan financiële en economische bedrijven in feiten een lichte vorm van het socialistisch 'staatseconomisme' is. Dat de econoom Keynes, die staatsinterventie predikte om de economie te stimuleren, zijn mosterd voor een deel bij Marx en Engels heeft gehaald, horen de 'vrije-markt-goeroes' niet graag. Zij zien dit dan ook als iets strikt tijdelijk.
Vraag is: Wat krijg jij als lid van de gemeenschap terug voor de steun met ons gemeenschapsgeld? Het antwoord is eenvoudig: het (virtueel) geld op je depositorekening blijft gevrijwaard, ook al vermindert het constant in waarde wegens een interest lager dan de inflatie. En misschien, héél misschien behoudt je daarenboven ook nog je job. Goed toch?...
Voortgaande op wat sinds meer dan een jaar over Barack Obama, geschreven, gezegd en gedacht is, zal de eedaflegging van de 44ste president van de Verenigde Staten zowat het meest historische feit zijn van deze en zelfs vorige eeuw zijn. Wat de ongeveer twee miljoen toegestroomde toeschouwers en wereldwijd honderden miljoenen televisiekijkers gisteren te zien en te horen kregen, was de begeesterende boodschap dat Utopia wel degelijk bestaat, als men er maar in gelooft.
In de wereldgeschiedenis hebben grote redenaars steeds gebruikt gemaakt van de kracht die schuilt in 'het geloven'. Het geloven dat iets wat onmogelijk schijnt, toch kan, als men maar gelooft dat het kan. In navolging van Christus, hebben ook Napoleon en Hitler aangetoond, dat het inderdaad mogelijk is om de massa in het meest absurde te doen geloven, en tot de meest ondenkbare dingen te bewegen. Ook Obama tracht, via zijn redenaarstalent en gebruik makend van zowel zijn 'zijn' als van de omstandigheden, het Amerikaanse volk, en onrechtstreeks de rest van de toekijkende wereld, het geloof in een beter, welvarender en rijker leven aan te praten.
Op zich een goed geloof, en een prijzenswaardig streven. Ook ik geloof daar in. Alleen heb ik mijn grote twijfels of dat kans op slagen heeft met de middelen en mogelijkheden die ons sociaaleconomisch en maatschappelijk systeem daartoe verstrekt, Alleen de "change" van de doelstellingen zal niet voldoende zijn; Daarvoor zal er ook een "change" van de middelen moeten gebeuren.
Een 'zwarte' president mag dan een historisch feit zijn, een (donker) 'rode' president zou dat nog meer zijn geweest. Dàt zou pas "CHANGE" zijn geweest...
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid men weet maar nooit!
"Een rechtvaardige vrede", Dat is wat de de Argentijns-Israëlische pianist en dirigent Daniel Barenboim, tijdens het nieuwjaarsconcert in Wenen,de bewoners van het Midden-Oosten toewenste. Het leidt geen twijfel dat zowel de Joden als de Palestijnen vrede willen. Alleen geven zij elk een totaal verschillende invulling aan het begrip 'rechtvaardig'. Het simpele basisbeginsel van rechtvaardigheid is dat 'iedereen krijgt waar hij recht op heeft', en laat juist dat de oorzaak zijn van de meeste conflicten. Door de geschiedenis en de omstandigheden zijn 'de rechten' van onderscheiden personen, groepen of volkeren dikwijls tegengesteld aan elkaar geworden. Zo ook in het voormalige Palestina, waar de nazaten van eenzelfde stamvader, uiteengegroeid door religieuze en historische wendingen, voor hun vrijheid en rechten vechten door de vrijheid en rechten van de anderen te bekampen. Zolang (aan beide zijden) de extremisten weigeren om elkaars bestaan te erkennen en zich niet tevreden willen stellen met de helft van hun verzuchtingen, en zolang (aan beide zijden) religieuze leiders de macht hebben of deze kunnen beïnvloeden, kan er van vrede geen spraken zijn.
Een 'rechtvaardige' vrede bestaat niet! Rechtvaardigheid vereist gelijkheid, of minstens gelijkwaardigheid. En in een wereld waar individualisme, zowel op persoonlijk, als in groeps- of volksverband, steeds als maatschappelijke bouwsteen heeft gediend, is er per definitie ongelijkheid tussen personen, groepen en volkeren.
En zolang wij die bouwsteen blijven gebruiken zijn protestbetogingen tegen oorlog en geweld, alsook tegen onrechtvaardigheid zijn volkomen zinloos.
In ons land moeten 270.000 mensen het doen met een 'leefloon'. Alleenstaanden moeten het zien te rooien met 711.56 euro,een alleenstaande met kinderen met 948.74 euro, en samenwonenden hebben elke inkomen van 474.37 euro. Diegenen die, niet wars van enig sarcasme het begrip, 'leefloon' hebben bedacht, worden hierbij uitgenodigd om in deze consumptiegerichte welvaartmaatschappij enkele maanden met een dergelijk inkomen trachten te "leven". Althans, Leven volgens het gangbare begrip van een modale Belgische burger.
Bij hun toetreding tot de eerste paarse regering in 1999, beloofden de socialisten het leefloon dat (zoals de meeste andere uitkeringen) de voorgaande acht jaren, weliswaar geïndexeerd, maar niet meer, zoals de lonen was aangepast aan de welvaartstijging, in vier jaar tijd met 10 percent te verhogen. Waarom die beloofde 10% vier jaar later amper 4% werd, heeft men nooit duidelijk gemaakt.
Tijdens de tweede paarse coalitie zou één en ander door de Waalse PS-minister Dupont goedgemaakt worden, werd beloofd. In de laatste maanden van deze legislatuur kondigde deze dan ook fier aan dat hij door de verhoging met 4% gedurende de vorige vier jaar jaren, en de nog toegezegde verhoging van 2% in januari 2008, de regering haar oorspronkelijke belofte was nagekomen.
Blijkbaar vergat hij gemakshalve dat, zoals voor de Topambtenaren, ook voor de leefloners sinds 1999 de tijd niet was blijven stilstaan. Tijdens de 8 jaar durende legislatuur, waarop men de achterstand van de daarop voorafgaande 10 jaar goed maakte, werd er ondertussen een nieuwe achterstand opgebouwd. Rekening houdende met een gemiddelde welvaartstijging (bovenop de indexaanpassing) die sinds twee decennia jaarlijks minstens 1% bedraagt, moest het leefloon tussen 1999 en 2007, (door cumulatie) met 21.5% gestegen zijn (de achterstand van 10% tot 1999 + de acht jaarlijkse welvaartstijging van 1% tot 2007) i.p.v. met de huidige 9.4%.
In 2007 was is de welvaartsachterstand voor het leefloon, welke in 1999, 10% bedroeg, zelfs na de zogenaamde inhaaloperatie, dus in feiten opgelopen tot 12.1%. Als men dan ook nog bedenkt dat procentuele stijgingen bij maandbedragen van minder dan 1000 euro, een lagere compensatie geven dan de werkelijke stijging, (ik onthoud mij van de vrij technische uitleg) kan men niet anders dan vaststellen dat de socialisten tijdens hun paarse regeerperiodes niet echt daadwerkelijk begaan waren met diegenen waaraan zij ideologisch hun bestaansrecht ontlenen: namelijk de zwakken en minderbedeelden in de samenleving.
Mits enige aanpassing van de aangehaalde bedragen, percentages en periodes, zou men het evengoed kunnen plaatsen bij alleenstaande werklozen, al dan niet met personen ten laste of gepensioneerden met de laagste pensioenen. Ondanks de enkele procenten die hen de afgelopen jaren zijn toegestopt, en de beloofde relatieve welvaartsvastheid van hun uitkeringen, hebben zij alsnog niet kunnen delen in de welvaartstijging welke hun andere landgenoten tijdens de betere economische jaren, hebben mogen smaken door loonaanpassingen en allerlei belastingsverlagingen en compensaties .
Met andere woorden: alhoewel zo niet alles, toch heel veel van onze sociale zekerheid en verworvenheden aan het socialisme te danken is, hebben de partijen die daar verder uitvoering dienen aan te geven, de vorige decennia waarin zij mee aan het bestuur hebben gezeten, zich meer beziggehouden met de opwaardering van de middenklasse waartoe een groot deel van haar electoraal is gaan toe behoren, dan met diegenen die, om welke reden ook, uit die opwaarderingboot zijn gevallen, of daar zelfs nooit zijn ingekomen. Nu, na de meer dan zeven vette jaren, de magere jaren hun tol komen opeisen, zijn de onvermogenden, en minderbedeelden de grootste slachtoffers en lijden zij dubbel zoveel onder de gevolgen van de crisis.
Het valt te vrezen dat de maatregelen die de huidige centrum-rechtse regering zal treffen om de put dempen die o.a de bank-Emirs en Kaliefen hebben gedolven, ondanks de aanwezigheid van de Waalse socialisten, er ook in de toekomst niet veel positiefs te verwachten zal zijn voor de minder- en onfortuinlijken in onze gemeenschap.
De begrippen sociaal en socialisme verliezen blijkbaar aan betekenis, al naargelang het inkomen kleiner is.
Renaat Van Poelvoorde
De jaarlijks terugkerende belangrijkste gebeurtenis van het jaar
De komende weken worden wij zowel in kranten, tijdschriften, radio als televisie vergast op allerlei jaaroverzichten, beschouwingen en vooruitzichten. Ook zullen allerlei mensen waarvan men meent dat de lezers, luisteraars of kijkers hen om één of andere reden belangrijk vinden, de revue passeren om hun antwoord te geven op vragen zoals, wat het aflopende jaar de belangrijkste gebeurtenis, het beste radio- en televisieprogramma, de beste(?) politicus, of het beste boek is geweest.
Dit jaar wordt het voor hen wel bijzonder moeilijk om de 'belangrijkste' gebeurtenis aan te geven, want heel wat 'belangrijke' gebeurtenissen zijn nog steeds aan het 'gebeuren'. Hoe dan ook mag verwacht worden dat de financiële crisis een 'topper' zal zijn, op de voet gevolgd door de reeks van politieke staaltjes van onvermogen, slecht bestuur, en particratieke aanfluitingen van Belgische democratie.
Ondanks mijn maatschappelijk volslagen onbelangrijkheid, en de wetenschap dat mijn mening het laatste is waar men zit op te wachten, geef ik hier tocht mijn antwoord op de voornaamste klassieke eindejaarsvraag. Voor mij was de belangrijkste gebeurtenis in 2007, dezelfde als in 2006, 2005, 2004, enz : Namelijk dat voor de meerderheid van de goedboerende mensheid het ook dit jaar helemaal geen zorg is geweest dat miljarden van hun soortgenoten, hier en elders in de wereld, (weerom eens) geen enkel deel hebben gekregen aan de welvaart waar wij overvloedig in baden.
En behorende tot die laatsten, is de schaamte mij té groot om enig zinnig antwoord te bedenken op al die andere, niets meer ter zake doende vragen...
Volgens Boudewijn Bouckaert en Geert François van de Cassandra Denktank is er helemaal niets mis met het kapitalisme. Voor hen betekent het debacle binnen de financiële wereld helemaal niet de roemloze ondergang van een economisch model. Karel Van Miert geeft de irrationaliteit en virtuele grootheidswaanzinvan de bankiers aan als oorzaken voor de huidige crisis, en Johan Vande Lanotte vindt dat men ze niet moet bestrijden met minder, maar met meer vrije markt, maar dat de overheid er door regulering en controle voor een correcte concurrentie moet zorgen. En daar is ook nog onze eigenste Eerste Minister Leterme, die niet het economisch systeem, maar de moraal, van deze die de touwtjes in handen hebben, in vraag stelt.
Een officieus vertrouwelijk rapport van de Europese Commissie van 12 februari 2007 geeft aan dat in verschillende Europese landen het aandeel van het loon in het totale inkomen steeds maar kleiner wordt, terwijl het totaal inkomen uit dividenden en winsten steeds groter wordt. Ingewijden zien de bankcrisis als een logisch gevolg van een voortdurende daling van inkomen uit arbeid tegenover een voortdurende aangroei aan kapitaal. Ons kapitalistisch systeem vereist een steeds stijgende productie- en winstgroei, bij middel van een steeds grotere productie tegen steeds lagere productiekost, dus voornamelijk lagere loonkost.
In 1867 schreef Karl Marx , dat de steeds verder dalende loonkost uiteindelijk ook de beperking van de consumptie tot gevolg heeft, waardoor het in conflict komt met met de neiging van de kapitalistische productiecapaciteit om voortdurend te groeien . Marx zag toen reeds in, dat een dergelijk conflictueus systeem, behalve overproductie, ook overaccumulatie (overmatige opeenhoping) van kapitaal ontstond.
Als remedie tegen de economische recessie, verlaagde de Amerikaanse Centrale Bank in 2001 de rente op hypotheekleningen. Daardoor konden, ook gezinnen, die door de steeds dalende koopkracht niet kredietwaardig waren, zich toen makkelijker een huis aanschaffen, en kreeg de bouwsector en aanbelanden een enorme boost . De Amerikaanse banken verpakten deze risicovolle hypotheekleningen in andere financiële activa die ze wereldwijd tegen hoge rentevoeten, ondermeer aan de Europese banken, doorverkochten. Dit loste schijnbaar ook het probleem van de overaccumulatie van kapitaal op. Tot de Amerikaanse gezinnen hun leningen niet meer konden terugbetalen, waardoor eerst Amerikaanse banken in faling gingen en deze vervolgens via de rommelhypotheken ook Europese banken meesleurden.
In Het Kapitaal beschreef Karl Marx hoe uit de overaccumulatie van kapitaal, de financiële markten, hun hefboomfondsen, zeepbellen en speculatie ontstaan: Een groot deel van het overtollige kapitaal wordt fictief, met een denkbeeldige waarde. Als kopieën die zelf kunnen verhandeld worden en dus als waarde-kapitaal kunnen circuleren, hebben ze een fictieve waarde: ze kunnen volledig onafhankelijk van de evolutie van de waarde van de werkelijke economie, stijgen of dalen. Winst en verlies als gevolg van de prijsschommelingen van deze titels zullen steeds meer het resultaat zijn van speculatie. Dit soort ingebeelde financiële rijkdom vormt niet alleen een belangrijk deel van het fortuin van privé-personen maar het vormt ook een aanzienlijk deel van het bankierskapitaal.
Voor al de sociaal-democraten die de vrije markt blijven verdedigen en ze via morele begrippen zoals groter ethisch bewustzijn of de strijd tegen hebzucht, irrationaliteit en grootheidswaanzin willen corrigeren, had Friedrich Engels in 1887 reeds een nu weer actueel geworden boodschap: Sommige mensen leiden ons van de economie naar de moraal, en niets lijkt natuurlijker. Wie de kapitalistische productiewijze voor onaantastbaar verklaart en toch haar onplezierige, maar noodzakelijke gevolgen wil afschaffen, kan niets anders doen dan moraliserende preken tot de kapitalisten houden, preken waar van de ontroerende uitwerking onder invloed van het privébelang, het winstbejag en zo nodig van de concurrentie, weer als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Hoe dan ook, voorlopig is de 'weg terug' nog geen optie. Welvaart is nog steeds belangrijker dan welzijn. De keuze tussen een menswaardig bestaan voor iedereen, en een maatschappij waar mensen naar waarde geschat worden a rato van hun bezit en hun fysische en fysieke mogelijkheden, lijkt sinds de val van het mislukte experiment met het alternatief, wereldwijd definitief gemaakt.
Desondanks blijft er hoop. De huidige crisis is wat ons economisch systeem betreft, een niet mis te verstaan signaal, zoals de smeltende ijskappen dat op milieugebied zijn. Voorlopig blijken die signalen nog onvoldoende. Het blijft hopen op nog meerdere, duidelijkere, sterkere signalen. In de hoop dat de weg terug dan nog enigszins begaanbaar is...
CEO's en ethiek, moraal, schande, schaamte en bedrog.
"Akkoorden moeten gerespecteerd worden", zei de socialistische voormalige minister Luc Van den Bossche m.b.t. de hoge vertrekpremie van vier miljoen euro die Gilbert Mittler bij Fortis te beurt viel. Men kan zich afvragen waarom Van den Bossche , die wordt beschouwd als een slimme man met een grote dosis gezond verstand, de graaicultuur bij Fortis niet zonder meer wou veroordelen. Misschien komt het omdat hij na zijn ministerschap de grote baas van de luchthaven van Zaventem is geworden, en hij daar zelf een niet onaardige ontslagvergoeding heeft bedongen. Wie bij de hond slaapt, krijgt vlooien, zoals men weet...
Afgezien van mijn verbazing dat het gros van klanten van Fortis, omwille van een dergelijk staaltje van (weliswaar volkomen legale) fraude, oplichting en diefstal, niet stante pede al het geld van hun rekening halen, is dit toch meer dan de schaamte voorbij. Een modaal werknemer heeft vier mensenlevens nodig om een dergelijk bedrag bijeen te verdienen! Zelfs de maandwedde van Mittler (111.110 euro) krijgt onze modale werknemer, gezien hij daarvoor minstens 55 jaar lang zou voor moeten werken, nooit verdiend. Tenminste, zolang de pensioensleeftijd niet tot 75 jaar wordt opgetrokken.
Dat sommigen dergelijke lonen en ontslagvergoedingen, en de immense kloof met de modale vergoedingen, enigszins menen te kunnen verrechtvaardigen door te wijzen op de "enorme verantwoordelijkheid" en het grote totaalbedrag dat goeduitvallende beslissingen voor de aandeelhouders kunnen betekenen, toont een bijna onmenselijke verachting voor de verantwoordelijkheid en de toegevoegde waarde van de gemiddelde werknemer. Anderzijds wijst het op een onbegrijpelijke, bijna dogmatische aanbidding van het zowaar 'bovennatuurlijke intellect' dat een zogenaamde kleine groep 'uitverkorenen' op deze aarde zouden bezitten. Het kan niet anders of het moeten 'Alians' zijn!
Begrippen zoals moraal, ethiek, schande, schaamte en onrecht, zijn niet meer wat ze ooit geweest...ooit moesten zijn.
Voor en na elke verkiezingsperiode doen politici erg hun best om de onwetende, goedgelovige en meestal ongeïnteresseerde 'man in de straat' er op te wijzen dat wij in een democratie leven waar het de burger is die bepaald wie welk beleid gaat voeren. Volgens onze grondwettelijk vastgelegde parlementaire democratie zouden wij 'afgevaardigden' kiezen die als 'vertegenwoordigers des volks' wetten maken, deze al dan niet goedkeuren, en een uitvoerende macht (regering) samenstellen die de goedgekeurde wetten dient uit te voeren en 'het dagelijks bestuur' van het land waarneemt.
Op 1 mei, is wereldwijd de jaarlijkse feestdag van al wie op deze deze wereld zijn brood "in 't zweet zijns aanschijn" moet verdienen, en bijgevolg ook van de zich 'socialistisch' noemende vakbonden en politieke partijen. Het potentieel 'verworpenen der aarde' is in onze contreien echter tot een kleine minderheid afgekalfd. Ook wordt het steeds moeilijker om een onderscheid te maken tussen het intellectuele salonsocialisme al la Franck Vandenbroecke, en de links-liberale broodkruimelsociaalvoelendheid à la Bart Somers. De "dag van de arbeid" is dus voor de meeste Vlamingen niets meer dan een inhoudsloze, zij het dan betaalde, feestdag.
Zoals verwacht, gebruikte de Iraanse president Ahmadinejad de VN-top over racisme en discriminatie om Israël af te schilderen als "het wreedste en meest racistische regime". 
Door de eeuwen heen heef menig filosoof en maatschappijdenker getracht om een zinnige betekenis te geven aan het begrip rechtvaardigheid. Ondanks dat behoort het vandaag de dag tot één van de meest, zo niet misbruikte, dan toch breedst geïnterpreteerde woorden aller tijden.
Wereldwijd zwaaien de aanbidders van de kapitalistische geloofsleer met gemeenschapsgeld om de financiële en economische exponenten van het systeem 'in leven' te houden. De roep om deregulering en minder staatsinmenging is verstomd en vervangen door het 'verantwoordelijkheidsbesef' van de politieke leiders om "de spaarcenten en de werkgelegenheid van het volk te vrijwaren". Het heet dat de hele gemeenschap moet helpen om de gevolgen van hebzuchtige risicobeleggers op te vangen. Voor wie de moeite doet om achter de coulissen van dit onverkwikkelijke schouwtoneel te gaan kijken, merkt dat onze welvaart en rijkdom staat en valt met het al dan niet in stand houden van een financieel systeem dat gestoeld is op onbestaand virtueel geld. Op lucht dus. 
Voortgaande op wat sinds meer dan een jaar over Barack Obama, geschreven, gezegd en gedacht is, zal de eedaflegging van de 44ste president van de Verenigde Staten zowat het meest historische feit zijn van deze en zelfs vorige eeuw zijn. Wat de ongeveer twee miljoen toegestroomde toeschouwers en wereldwijd honderden miljoenen televisiekijkers gisteren te zien en te horen kregen, was de begeesterende boodschap dat Utopia wel degelijk bestaat, als men er maar in gelooft.
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid
men weet maar nooit!
"Een rechtvaardige vrede", Dat is wat de de Argentijns-Israëlische pianist en dirigent Daniel Barenboim, tijdens het nieuwjaarsconcert in Wenen,de bewoners van het Midden-Oosten toewenste. Het leidt geen twijfel dat zowel de Joden als de Palestijnen vrede willen. Alleen geven zij elk een totaal verschillende invulling aan het begrip 'rechtvaardig'. Het simpele basisbeginsel van rechtvaardigheid is dat 'iedereen krijgt waar hij recht op heeft', en laat juist dat de oorzaak zijn van de meeste conflicten. Door de geschiedenis en de omstandigheden zijn 'de rechten' van onderscheiden personen, groepen of volkeren dikwijls tegengesteld aan elkaar geworden. Zo ook in het voormalige Palestina, waar de nazaten van eenzelfde stamvader, uiteengegroeid door religieuze en historische wendingen, voor hun vrijheid en rechten vechten door de vrijheid en rechten van de anderen te bekampen. Zolang (aan beide zijden) de extremisten weigeren om elkaars bestaan te erkennen en zich niet tevreden willen stellen met de helft van hun verzuchtingen, en zolang (aan beide zijden) religieuze leiders de macht hebben of deze kunnen beïnvloeden, kan er van vrede geen spraken zijn.
Een 'rechtvaardige' vrede bestaat niet! Rechtvaardigheid vereist gelijkheid, of minstens gelijkwaardigheid. En in een wereld waar individualisme, zowel op persoonlijk, als in groeps- of volksverband, steeds als maatschappelijke bouwsteen heeft gediend, is er per definitie ongelijkheid tussen personen, groepen en volkeren.
En zolang wij die bouwsteen blijven gebruiken zijn protestbetogingen tegen oorlog en geweld, alsook tegen onrechtvaardigheid zijn volkomen zinloos.
In ons land moeten 270.000 mensen het doen met een 'leefloon'. Alleenstaanden moeten het zien te rooien met 711.56 euro,een alleenstaande met kinderen met 948.74 euro, en samenwonenden hebben elke inkomen van 474.37 euro. Diegenen die, niet wars van enig sarcasme het begrip, 'leefloon' hebben bedacht, worden hierbij uitgenodigd om in deze consumptiegerichte welvaartmaatschappij enkele maanden met een dergelijk inkomen trachten te "leven". Althans, Leven volgens het gangbare begrip van een modale Belgische burger.
Bij hun toetreding tot de eerste paarse regering in 1999, beloofden de socialisten het leefloon dat (zoals de meeste andere uitkeringen) de voorgaande acht jaren, weliswaar geïndexeerd, maar niet meer, zoals de lonen was aangepast aan de welvaartstijging, in vier jaar tijd met 10 percent te verhogen. Waarom die beloofde 10% vier jaar later amper 4% werd, heeft men nooit duidelijk gemaakt.
Tijdens de tweede paarse coalitie zou één en ander door de Waalse PS-minister Dupont goedgemaakt worden, werd beloofd. In de laatste maanden van deze legislatuur kondigde deze dan ook fier aan dat hij door de verhoging met 4% gedurende de vorige vier jaar jaren, en de nog toegezegde verhoging van 2% in januari 2008, de regering haar oorspronkelijke belofte was nagekomen.
Blijkbaar vergat hij gemakshalve dat, zoals voor de Topambtenaren, ook voor de leefloners sinds 1999 de tijd niet was blijven stilstaan. Tijdens de 8 jaar durende legislatuur, waarop men de achterstand van de daarop voorafgaande 10 jaar goed maakte, werd er ondertussen een nieuwe achterstand opgebouwd. Rekening houdende met een gemiddelde welvaartstijging (bovenop de indexaanpassing) die sinds twee decennia jaarlijks minstens 1% bedraagt, moest het leefloon tussen 1999 en 2007, (door cumulatie) met 21.5% gestegen zijn (de achterstand van 10% tot 1999 + de acht jaarlijkse welvaartstijging van 1% tot 2007) i.p.v. met de huidige 9.4%.
In 2007 was is de welvaartsachterstand voor het leefloon, welke in 1999, 10% bedroeg, zelfs na de zogenaamde inhaaloperatie, dus in feiten opgelopen tot 12.1%. Als men dan ook nog bedenkt dat procentuele stijgingen bij maandbedragen van minder dan 1000 euro, een lagere compensatie geven dan de werkelijke stijging, (ik onthoud mij van de vrij technische uitleg) kan men niet anders dan vaststellen dat de socialisten tijdens hun paarse regeerperiodes niet echt daadwerkelijk begaan waren met diegenen waaraan zij ideologisch hun bestaansrecht ontlenen: namelijk de zwakken en minderbedeelden in de samenleving.
Mits enige aanpassing van de aangehaalde bedragen, percentages en periodes, zou men het evengoed kunnen plaatsen bij alleenstaande werklozen, al dan niet met personen ten laste of gepensioneerden met de laagste pensioenen. Ondanks de enkele procenten die hen de afgelopen jaren zijn toegestopt, en de beloofde relatieve welvaartsvastheid van hun uitkeringen, hebben zij alsnog niet kunnen delen in de welvaartstijging welke hun andere landgenoten tijdens de betere economische jaren, hebben mogen smaken door loonaanpassingen en allerlei belastingsverlagingen en compensaties .
Met andere woorden: alhoewel zo niet alles, toch heel veel van onze sociale zekerheid en verworvenheden aan het socialisme te danken is, hebben de partijen die daar verder uitvoering dienen aan te geven, de vorige decennia waarin zij mee aan het bestuur hebben gezeten, zich meer beziggehouden met de opwaardering van de middenklasse waartoe een groot deel van haar electoraal is gaan toe behoren, dan met diegenen die, om welke reden ook, uit die opwaarderingboot zijn gevallen, of daar zelfs nooit zijn ingekomen. Nu, na de meer dan zeven vette jaren, de magere jaren hun tol komen opeisen, zijn de onvermogenden, en minderbedeelden de grootste slachtoffers en lijden zij dubbel zoveel onder de gevolgen van de crisis.
Het valt te vrezen dat de maatregelen die de huidige centrum-rechtse regering zal treffen om de put dempen die o.a de bank-Emirs en Kaliefen hebben gedolven, ondanks de aanwezigheid van de Waalse socialisten, er ook in de toekomst niet veel positiefs te verwachten zal zijn voor de minder- en onfortuinlijken in onze gemeenschap.
De begrippen sociaal en socialisme verliezen blijkbaar aan betekenis, al naargelang het inkomen kleiner is.
Renaat Van Poelvoorde
