Ons geduld werd mateloos op de proef gesteld. Te Wuustwezel overvielen wij de Postmeester!! De man ,met z'n 4Ojaren dienst ter plaatse,had nooit een Groene Jager bediend.Nog maar eens werden al zijn telefoonboeken binnenste buiten gekeerd ,zijn trawanten wisten ook van niets. Toen plots de chef van de Posterijen te binnen schoot,dat deze Jager niet te Wuustwezel huisde maar te Kalmthout.Jazeker,daar konden wij hem ongetwijfeld vinden. We bedankten hem met vuur.'tWas toen zes uur in de naald. Met 'n zekere gelatenheid of mag ik zeggen in volle overgave hebben wij toen het pijpje aan Maarten gegeven . We hebben ons onderweg 'n etentje gepermiteerd en het glaasje geheven op de gezondheid en de zonnige toekomst van het jonge paar! Voldaan en tevreden zijn wij rustig huiswaarts gereden Maar......inderdaad receptiekaartjes zijn heel nuttige dingetjes vooral als ze niet op de kast blijven staan!
Dus terug 4km de Bredabaan op, recht naar een apotheker ons welbekend Dadelijk werden ook daar de telefoonboeken ter hand genomen,evenwel zonder resultaat.Gedienstig stuurde men ons naar de nabije slager,die moest het zeker weten vanwege z'n uitgebreid klienteel. Rekening houdend met het vorderend uur stormden wij haast de slagerij binnen en vielen bijna letterlijk met de deur in huis! Noch de slager,noch zijn klanten hadden ooit de Groene Jager gezien.Zij verwezen ons vol medeleven naar het politiebureel.De agent van dienst greep onmiddellijk z'n telefoon en vernam van z'n collega dat De Groene Jager zich niet te Brasschaat bevond maar te Wuuswezel! Rijd niet te snel riep hij,want recepties lopen altijd wat uit. wordt vervolgd
We hadden ons wat opgepoetst ,mijn man en ik,want we reden naar een receptie voor de trouw van de dochter van een nicht! Toen we reeds een eind verder waren herinnerde ik me dat ik het receptiekaartje op de kast had laten staan.Het adres zat nog in mijn hoofd, maar......het nummer van de Bredabaan in Brasschaat was ik vergeten.! Toch dacht ik dat het wel eens nr.457 kon zijn. Mijn man was reeds enigzins gerust en begon mee uit te kijken.Helaas nr.457 bleek een oud vervallen wasserijtje te zijn,dus reden we voort Ik begon te vrezen wat ons zou kunnen overkomen,bleef echter kalm en gaf wat meer gas....tot aan het laatste huis van de Bredabaan zijne het nr.65O.Ik verstoutte mij aan te bellen en vernam van de vriendelijke bewoners,dat de Groene Jager hen totaal onbekend was,hadden er zelfs nooit van gehoord .Nochtans woonden zij reeds jaren in deze gemeente. In de telefoonboeken evenmin iets te bespeuren We bedankten hartelijk en met onze oprechte excuses draaiden wij terug op zoek....... Wordt vervolgd
We zijn verzadigd en uitgerust en stappen gearmd verder de stad en de drukte tegemoet. Stad,gewoel,lawaai,gesnor.... Maar,ook cultuur,monumenten,architectuur en beschaving. Dan zitten we enkele uren later in de bossen. Zaterdag namiddag. Bladergeur,stilte,dennennaalden,zachte aarde en rust.Wandeling,vrijheid. Vieruurtje met koffie en koek zonder ober,maar thuis.Wegen opharken,kruiwagens vullen en ledigen voor thuis. Nogmaals stilte ,blauwe lucht ,af en toe witte wolken en véél zuurstof. Ons refrein :vrijheid. Beste lezer,voelt gij het ook zo aan?Dan zijn alle verdere woorden nutteloos en volkomen overbodig. slot
Buiten spijskaarten:roggebrood,kaas en boerenhesp,spiegeleieren en rijstpap.Paardenmarkt! Binnen klein deftig volkscafeetje.geruite gordijntjes,wit en rood Etende zwijgende mensen en op krukjestoogzitters die zich schijnen dood te vervelen. Aan de muren spreuken allerhande:"geleend geld gaat lachend buiten,maar komt wenend terug."en verder nog "Praat niet over uzelf dat doen wij wel als ge weg zijt!" Slagzinnen van pater Bosmans, tussen de reklamen voor aperitivo,bieren en ijs. Waarachtig stukje achter gebleven folklore. Ietwat langoureuse muziek. We kiezen een tafeltje bij het raam.We dachten te moeten of mogen bestellen bij een volbloed Antwerpse kelner.In de plaats daarvan een rasechte hollandse griet.De " ch" kwam vanuit het diepst van haar opgezette nederlandse borst. Ze schrijft onze bestelling in code letters op 'n bierviltje en brengt ons na korte tijd een verzorgde bediening. We voelen ons héél ver van huis,haast in een vreemde stad maar toch knusjes (Wordt vervolgd)
Mijn bloedhekel voor de naad moet er zeer zeker voor iets tussen gezeten hebben.Doorgaans, zegt men,ben ik niet zo onhandig met technische toe- standen.Dit werd dus een regelrechte fiasco! Wat de oorzaak ervan ook mogen wezen,héél de rompslomp werd definitief opgeborgen tot aan de pensioentijd.Nee,niet om dan te herbeginnen geen sprake van!!Wél om dan rustig naar iemand te zoeken die heel blij zal zijn het gratis voor niets in ontvangst te nemen. Dat hebben we vast besloten en zo moet het gebeuren!! Einde Voor volgende maal " SFEER" .
We vademden ditmaal vakkundig en.....het stikte. Het stikte waarachtig gedurende 4,5cm.Daarna niets meer,gedaan,uit. We hebben alles uitgeprobeerd,de ganse handleiding van buiten geleerd,en luidop opgezegdVruchteloos...... Weer vloog de ganse snertboel achter de deur,tot een goedwillige naaiziel op haar beurt een demonstratie gaf/Wat was dat toch eenvoudig! Op 'n versleten lapje deed ik het haar wel tien maal na gewoon voor de lol!. Ze was nog niet buiten of alles zat weer lekker in de knoei.Er werd nog eens gedemonstreerd en ja nu had ik het beet... Twee maanden later,want vroeger had ik geen tijd,waagde ik nog een steekje!Goede wil,hand-leiding,info-telefoontjes tenspijt ten mocht niet baten.. (Wordt vervolgd)
Eerst was er van op en neer bewegen met de naald geen sprake meer.Na hervademen brak de draad,na hervademen brak, vanzelfsprekend, de naald.De spoeldraad was inmiddels in één groot wit kluwen verzeild geraakt. Mijn man stond er sprakeloos op te kijken.Inderdaad zo'n naaimachientje is duidelijk een vrouwelijke aangelegenheid. 'nVol uur was naar de haaien,zomaar door het pure improviseren. 'k Nam de hele knoeiboel bij elkaar en zette hem,monddood,weer achter de logeerkamerdeur. Mijn muts bleef de gans verdere dag scheef staan.En buiten maar gieten! Enkele dagen later,kwam mijn goede man,ongevraagd, met de kwestieuze handleiding binnenzwaaien........ (Wordt vervolgd )
Echt waar,ik kon mijn ogen niet geloven! Daar stond het nu het naaimachientje van mijn dromen!Klein,licht en mij dacht zeer eenvoudig. Reeds jaren zocht ik achter dergelijk specimen.dadelijk wilde ik naar binnen gaan maar de deur was gesloten wegens groot verlof. Een maand later was ik de eerste klant.Ja,zei de verkoopster,dat is een knap ding,zeer simpel van bediening;werkt vooruit,achteruit een oversteek en een knoopgaatje.Dus duidelijk mijn droom! Méér moet dat niet zijn en de koop was gesloten. Tot nogtoe liep ik met m'n kleine verstelwerkjes naar een goedwillige naaiziel.Dat ging dus nu drastisch veranderen(heb steeds een oerhekel aan naaien gehad) Na een korte demonstratie liep ik tevreden en blij huistoe. Toen ik op 'n motregen zaterdag-namiddag eens gauw wat in elkaar wilde stikken......ontbrak de handleiding.Van vademen kwam zowaar niets terecht. Er moest dus geïmproviseerd worden.Op vele wijzen werd dit gedaan doch succes bleef uit (wordt vervolgd)
Ziet U, beste lotgenoten,wij willen wel met z'n allen in een ruim wooncomplex huizen,maar rekening houden met elkaars " rust "waarom zouden we?Kunt ge niet tegen lawaai,gaan dan in een bos wonen....... In een bos,Mevrouw,Mijnheer?Moet U eens meekomen,wij hebben een bos,zelfs niet zo'n kleintje,moet U eens horen:de bandopnemer van de boer op 200m.Die heeft een luidspreker voor een grote dorpskermis,Mevrouw,Mijnheer,en die maar draaien een ganse zaterdag en zondagnamiddag om van gaan te lopen....te lopen!! Maar,nu mag U toch niet denken,dat wij nooit eens 'n echt uiltje hebben kunnen vangen,nee dat mag U werkelijk niet. Gisternamiddag is het ons nog gelukt!Zo zeer hebben we daar van genoten,dat we nadien een bijna onweerstaanbare drang hadden om al die lieve mensen 'n handje te gaan drukken met onze oprechte dank. Ook in ons bos soms!die onbetaalbare rust voor een achter,links en rechts,onvoorstelbaar!! Want ook de boer moet al eens verpozen,en zijn zonen beginnen uit te gaan. Uit pure erkentelijkheid zouden wij hem een bos bloemen willen laten afgeven. De brave man zou er geen barst van begrijpen. Dus,we laten het allemaal maar zo.Voor schut willen we nu ook weer niet staan,'tIs zo al erg genoeg! Wat dacht U? einde
Inmiddels is echter boven ons hoofd de jongste spruit in de koord gaan springen,dat doet ze tegenwoordig wel eens meer van " als mijne kop in de spiegel staat!!"Lieve help,zal het dan nooit ophouden? Nee,zeggen wij samen,zo kan het niet verder,we kunnen beter weer opstaan en gaan scrabbelen,want op deze wijze vangt men geen uilen. Liever zondagnamiddag eens uitproberen. En dat doen we ! Maar.....zondagnamiddag is de man van de groentenwinkelom de hoek,vrij.Dan heeft die lekker de tijd om al zijn houten fruitbakken in brandhout te hakken,want hij stookt nog de kachel.Zeer akkuraat gaat hij hierbij tewerk,ja met zoveel regelmaat dat je er wellicht toch nog zou van indutten ware het niet ,dat zijn zoon,universitair,weer die Oosterse platen begint af te draaien en.....Mijnheer van beneden nu net zijn gras begint af te maaien,electrisch, jawel! Je zou er hoorndul van worden,maar omdat je dat niet wil.schieten we weer in ons pantoffels en gaan T.V.kijken,die ook vervelend doet,misschien dan toch maar beter lezen? Wordt vervolgd
Mag ik zo vrij zijn dit cursiefje biezonder te richten tot de lezers wier haren reeds lichtjes beginnen te grijzen en waarvan de weektaak intensief gevuld is? Ik veroorloof mezelf tot deze dichte groep te rekenen en weet bijgevolg hoe heerlijk het kan zijn op een zaterdag of zondagnamiddag een uiltje te vangen! Hoe het mijn lotgenoten dan vergaat bij deze tentatieve weet ik niet.Wél kan ik u, wellicht tot troost,vertellen hoe het ons vergaat Dus op 'n zaterdagnamiddag afwas zuiver in de kast alles netjes aan de kant,dekentje onder en dan oogjes dicht.......... Is daar nu niet net hollands bezoek op het terras van links,d'r is een huilstem bij en alsmaar roepen"alle mensen,goeie grut"de anderen brommen ietwat lager.. en het kleinste van drie maar gillen om een ijsje! Net als iedereen voor een ijsje schijnt op te stappen,want de ijsman is zojuist,al bellend door de straat gereden,zet de meid van rechts haar portatiefje (op de balustrade!)voluit aan.Zij fluit daarbij zoveel als ze geven kan .Ik zoek naar m'n oordoppen,die ik niet vinden kan,en draai me nog eens om,terwijl man-lief z'n hoofd onder de nylon bergt. Ook dat nog,de hond van de tandarts zit oorverdovend in de tuin te blaffen zolang tot zijn familie zal wederkeren!Kom zegt mijn lieve man,laten we het een proberen met het raam dicht. Wordt vervolgd
Ach zo,wéér eens afdruipen dus?Neen,vriend-boer deze keer niet meer,nu vraagt gij wat te veel !Gij baas op het uwe en wij op het onze,zou dat niet het beste zijn? Plus minus een jaartje hebben wij geduld moeten oefenen. Tot 1887 werden de grondplannen opgediept en ook de Atlas van de buurtwegen.De geschreven rechten hebben tenslotte gezegevierd.Zopas werd het laatste paaltje afgebroken,nadat de kathedraal reeds vroeger op een morgen neergeveld lag.De weg is weer open en vrij zoals in de beginne en het woord van de boer komt weer tot ons. Wij kunnen weer rustig ademen en zonder zorgen naar onze bloemen,heide en heesters kijken en naar de sparren en de dennen,de eiken en de berken. (wordt vervolgd)
De vogeltjes fluiten weer vrolijker en de wolken drijven veel speelser over onze soms vermoeide hoofden!Never mind,dat nemen we er graag bij als we maar mogen tuinieren en zonnen in peis en vrede.Als onze kinderen maar mogen wieden en harken en minigolfje spelen,als ons poedelbeestje maar musjes kan najagen zonder ze een vlieg kwaad te doen. Want,toekomstige buitengoedjesbezitter begin er niet aan als gij er de peis en de vrede zoudt moeten bij inschieten.Blijf dan liever rustig op uw stadsterrasje met een boek onder ee n automatisch zonneschermpje en vang er af en toe een uiltje..... (einde)
'tWas op eendrulregenmorgen van een 2de Pinksterdag.Midden op onze linkse uitrijweg(samen te delen met onze vriend de boer)stond stevig als een kathedraal,'n dikke betonnen paal met 'n barricade waar geen mier nog langs kon. De weg zelf werd versmald tot op 2 meter,met afgezaagde boomstammetjes We stonden er verbluft op te kijken als geslagen hondjes.Ja die eerste dag waren we er 'n beetje tuutuut van. Onze uitrijweg was dus afgesloten! Dat was dus onze grote vriend-boer.En waarom had hij dat nu a.u.b.geflikt? Spoedig hoorden wij echo's in de toonladder van ;de stedeling moet maar weerkeren vanwaar hij gekomen is en ...hij heeft hier niets te maken Wordt vervolgd
In de plaats van het blauwe tentje met oranje luifel kwam een lief peperkoeken huisje.Daarin hebben we al fluitend gewerkt en gezwoegd zo in woonst als in tuin.En de zevende week rustten wij. In de verre buurt was ook een boerderij met 'n boer en 'n boerin en veertien kinderen en hun akkers en doorgaande wegel liepen langs ons " grondje". Er werd ons geraden goede maatjes met hen te zijn en dat deden we Zo rond was de zaak,dat we elkaar van ver reeds groetten met open lach en breed armgezwaai,als eeuwenoude vrienden. Juist toen we meenden,dat de entente volmaakt was,gebeurde het Wordt vervolgd.........
Welke natuurliefhebbende flatbewoner heeft zich heden,uit loutere noodzaak,nog geen buitenverblijfje aangeschaft? Deze enkele beschouwingen ter overweging........ Bij ons is het "zo" gegroeid van het eenvoudige pic-nic tafeltje naar een prettig tentje met strakaangespannen koorden.Zomaar om 's zondags in relaxtenu en uit de wind te kunnen zitten,ergens op een rustig en onbezocht plaatsje(!)En of het rustig was!Jawel,.....telkens we met de opstelling van ons tentje klaar waren werden we dringend verzocht het gauw weer af te breken omdat we weer eens ,onbewust natuurlijk,op zo'n privé domeintje zaten! Zo kwamen wij tot de vaststelling dat geen gemeenschappelijke lucht meer te vinden was. Daarom hebben we gezegd dat het moest gedaan zijn en namen we het kloek besluit ook een eigen stukje buitenlucht aan te schaffen Zestien percelen hebben we bezocht en afgekeurd,geen van hen sprak tot ons hart.Maar het zeventiende werd liefde op het eerste zicht:alles was er voorradig;bossen,brem en berkjes,heide en weiden,grazende schapen,wiegend koren en ruisende haverhalmen.Kortom,'n sfeer die je zo beter maakt en zelfs 'n beetje vroom. De koop werd dadelijk gesloten. Wordt vervolgd
Ik heb een wanhoopskreet uitgestoten van het soort dat door merg en been moest gaan,en dat heeft het ook gedaan.Want op slag vloog een tussendeur open en stond er een jonge boerin op klompen en in blauwe schort voor mijn onthutste wezen.Liefst was ik haar om de jeugdige hals gevallen doch het moment was niet opportuun! Is die losgeraakt vroeg zij argeloos.Ik denk het wel riep ik terug en hou hem vast tot ik ginds ver terug in de wagen ben a.u.b. Daarop plofte zij haar beide handen in het nekvel van de " brave " beest en bleef zo hangen tot we opgelucht konden vertrekken. Tjip scheen van al deze tribulaties niet onder de indruk te zijn.Waardig en flink zat ze vooraan naast mij,misschien wel een beetje na te genieten! Toen ze naar mij opkeek met haar trouwe ,mooie ,bruine ogen,las ik zoiets van,waarom al die drukte,alles komt toch voor mekaar! Ja,'t is waar,de dieren zijn veel redelijker dan de mensen
Wij naderden het voorhof.Geen mens.Was iedereen dan zo bang van die grote hitte? Nooit voordien gevoelde ik mij zo verlaten en aan mijn lot overgelaten. Toen zag in een halfopen staldeur die ik durfde op te duwen,me er goed van bewust,dat ik een kleine huisvredebreuk pleegde uit pure wanhoop. Wie nog voor ons binnen liep van onze gevreesde St.Bernard,die er zich kennelijk goed thuis wist. Doodmoe en teneinde raad zette ik mijn Tjipke op de grond om hem evensnel weer op te nemen wilde ik haar niet laten verpletteren! Tjip bleef opvallend rustig,ze was,me dunkt een tikje gecharmeerd!Misschien was dit wel één van haar grootste successen! Volkomen wanhopig heb ik dan mijn allerlaatste troef uitgespeeld,niet wetende wat hij ging opleveren Wordt vervolgd
Want,dat we van het ongenadige beest niet meer afkwamen zonder hulp van derden stond voor mij als een paal boven water! Dus moest ik aan de boerderij geraken.Maar hoe en langs waar? Een héél lange blinde muur scheen de aanloop te zullen zijn naar een hopelijk bewoonde hoeve. Met mijn Tjipke(6kg.)in de armen gekneld en het hijgende ,kwijlende dier tegen mij aangedrukt naderde ik stilaan,al strompelende,een eerste deur,die ontoegankelijk bleek dan maar schoorvoetend naar een tweede.Hoe ik ter plaatse geen hart-of zenuwtoeval heb gekregen is mij tot nogtoe steeds een raadsel........ M'n hart klopte woest tot in mijn keel,m'n knieën knikten bijna hoorbaar,m'n armen werden voos. Was hier dan toch niemand?ik zag geen uitkomst in deze snikhete verlatenheid. Waar en hoe gaat dit nu ophouden? Wordt vervolgd
