Dan heb ik aan de eerste verpleger die ik ontmoette de weg gevraagd en ben ik zonder moeite bij mijn zieke geraakt,haar heb ik 'n kort verslagje van mijn avontuur uitgebracht.De risico's en het benauwende hebben we niet uitgediept. Eén vraagje heb ik mezelf wel gesteld;waarom hing deze instelling geen bericht op de liftdeur" niet betreden of buiten gebruik?" Want wellicht hebben andere argelozen, na mij hetzelfde lot ondergaan! Samen met mijn man en zoon hebben wij het besluit genomen,vooral in nieuwe gebouwen, eerst verzinnen en dan beginnen!!
Dus van dorst ging ik niet omkomen en op de matras kon ik wat " verpozen "Een week zou ik het hier wel kunnen uithouden!Roepen vanuit de 4de verdieping zou misschien ook nog een mogelijkheid geweest zijn,maar de vensters waren vergrendeld.(later vernam ik dat deze vleugel voorbestemd was voor dementerenden) Teneinde raad ben ik beginnen bidden:Heer sta mij bij en laat paniek mij niet overmeesteren. Toen kreeg ik de ingeving om terug naar de liften te stappen........ Lukraak drukte ik drie cijfers in en zie de deur ging open als de meest vanzelfsprekende zaak,geschrokken drukte ik op de nul!!en stond ik enkele seconden later terug op de" begane grond"! wordt vervolgd
Zij was een moedige oudere dame,die voor de 7de maal moest geopereerd worden telkens om 'n andere reden.Ze bleef er rustig en gelaten bij ofschoon ze helemaal niet te benijden viel.Ik kende haar sinds lang en ging haar telkens bezoeken,overal in de verschillende ziekenhuizen. De laatste maal is mij dat niet zo best bekomen! Ze verbleef hier in een oud hervormd gebouw voor revalidatie, waartegen men 'n nieuwe vleugel had aangebracht. Ik parkeer mijn wagen op de parkeerplaats en spreek een dame aan die juist uit die nieuwe vleugel stapte.Op mijn verzoek wijst zij de liften die zich vooraan bevinden.Dankbaar stap ik in en duw op de knop van de 4de verdieping .De lift brengt mij gehoorzaam waar ik het gevraagd had. Zoals het hoort sluit de liftdeur zich achter mij. Ik bevind mij in een grote hal die zich in twee gangen vertakt.Ik neem de rechtse en zie midden van de spitsing een desk en een bureauzetel. Dan waag ik mij wat verder en bemerk de kamers,onbemeubeld.Geen beweging,geen mens, geen levende ziel.Ja,in één kamer staat een bed en in een andere een onderzoekstafel met een kraantje en lopend water.Natuurlijk begin ik onraad te ruiken................ Ik heb mijn G.S.M.thuis gelaten en bespeur hier negens een telefoon.Ongetwijfeld is deze vleugel nog in onbruik. Terug bij de lift zie ik een codeslot waarvan ik geen cijfer ken.De noodtrap is op slot!! Ik zit dus volkomen gevangen als 'n rat in de val. En geen mens die weet,dat ik me hier bevind!!! wordt vervolgd
Nu moet ik beginnen met uit de biecht te klappen! Welnu,sedert mijn geboorte draag ik in de winter bedsokken Misschien zijn er onder de lezers nog die dat doen? In ieder geval mij is iets raars overkomen.Op een morgen mis ik één bedsok.Ik sla nonchalant een deken om,daarna nog een tweede,dan grabbel ik tot aan het voeteinde,daarna tussen matras en lakens......niets te vinden.Méér manipulaties kan ik me niet permitteren,want de tijd vordert.Dus ga ik met mijn gezin ontbijten,want seffens wacht de dagtaak. Bovendien begint men aan het ontbijt niet over bedsokken die spoorloos zijn! 's Middags echter bespreek ik het geval uitvoerig met mijn gemaal,die inmiddels het bed alweer had opgemaakt(hij was een uurtje vroeger thuis,de lieverd!) In drie trekken halen wij het beddegoed er weer af,we trekken de sloop en de fluwijnen uit elkaar,tenslotte moet de matras er aangeloven,zij krijgt zelfs klop en wordt omgekeerd.Niets te vinden.Op de knieen, hoofd omlaag, wordt de vloer afgespeurd.Niets,hoegenaamd niets.Wat wij dan gedaan hebben? Juist,nieuwe bedsokken aangekocht,de andere kunnen rustig gestolen worden!! Maar.......begrijpt u nu waar zo'n bedsok naartoe kan zo helemaal alleen op z'n eentje? Indien u het zou bevroeden,laat mij dat dan a.u.b.eens weten! Met mijn voorafgaande dank! einde
Meteen ook schiet het Walterke te binnen,dat hij dra een cent zal moeten betalen.In alle ernst geeft hij dringend zijn wens te kennen en natuurlijk duikelt tanteke sito presto in haar oneindige nonnekenszak. Helaas de geldschaal laat maar steeds op zich wachten en de cent wordt ongedurig!Tenslotte springt hij ,zonder meer, uit Walterken's poezelige polleke en begint vrolijk over de vloer te rollen. Twee mollige beentjes zakken hierop resoluut naar beneden,en even vlug zit de stoute cent weer stevig omkneld. Zo is het lof dan meteen ¨beeindigd. Mijnheer Pastoor verdwijnt in de sacrity en Tante Nonneke vangt het Salve Regina aan.Maar.....juist dàt moment heeft Walterke gekozen om met z'n tante een gesprek te beginnen over de cent en zijn mislukte bestemming Tante Nonneke bijt zich moedig op de lippen en de zusters beantwoorden het gebed met gedempte stem. Daarna moet tante weer alleen voorbidden maar wéér heeft Walterke dit ogenblik gekozen om zijn gesprek met haar verder te zetten,wat hij dan ook doet.Onverstoord. 'n Tijdje spreken zij luid tegeneen op.Echter niet lang want tante moet het onderspit delven.Zwijgen moet ZIJ of luidop lachen.Daarom besluit zij hoorbaar tot het eerste en zichtbaar tot het laatste!! 'n Oudere zuster neemt tanteke's taak begrijpend over. Zo stapt Walterke dan enkele minuutjes later weer vast besloten de lange gang door.Hij lijkt merkbaar zeer tevreden,want vooreerst heeft hij zijn cent in de muziekdoor mogen offeren en verder heeft hij zijn Tante Nonneke zo heerlijk door de mand geholpen!.Iets waarin hij en hij alleen tot dusver in geslaagd is en dat hij in zijn annaaltjes"voor later" mag boeken! Slot
Walterke besluit het adchievoorvalletje met een luid lachje.Tante nonneke is echter voorzichtig.Liefst ziet zij de dingen niet te ver komen Daarom diept zij uit haar oneindige nonnekenszak,een schone verse zakdoek en neemt Walterken's neusje eens grondig onder de hand. Zo ver staan dan de zaken,wanneer Walterke door 'n hevige hoestbui wordt aangegrepen.Zeer beleefd gaat hij tewerk met z'n handje voor zijn mondje en vuurt daarbij ononderbroken z'n schalkse blikken in het rond! 'n Medelijdende zuster weet raad;inderdaad zo'n lekker hoestkogeltje is de oplossing.Nu kan de kleine guit weer 'n poosje rustig blijven ......... De heerlijke lofgezangen hebben zopas opgehouden.Het is nu zeer stil in Gods 'huis. Opeens weerklinken korte afgemeten smekgeluidjes.De reddende hoestkogel krijgt het lelijk te verduren.Walterke wil eerlijk spel spelen,Eerst het linker wangske smek,dan het rechter.Blijkbaar zijn z'n beide wangskens hem even dierbaar! Gelukkig herneemt het orgelspel met zware ,ge-wichtige akkoorden en overmeestert de storende gesmekgeluidjes. (Wordt vervolgd)
Non fictieverhaaltje over het gedrag van een kleutertje. Walterke is drie jaar oud,heeft 'n schattig snoetje,grote bruine kijkers en mag met tante nonneke mee naar het lof. 'n Stevig knuistje heeft hij haar gegeven,en vrolijk huppelt hij mee de donkere gang door,de eiken trap op en de kapel binnen. Zij komen 'n ietsje te laat,die twee goeie maatjes! Maar dat hindert Walterke niet.Met vaste stapjes beent hij achter tante aan en mag naast haar op 'n hoge stoel tronen.Tante Nonneke is nml.de moeder Overste van haar kloostergemeenschap. Walterke vindt het reuze. Zijn oogjes schieten vonkjes,z'n beentjes bengelen op en neer Bovendien heeft hij 'n mooie paternoster gekregen en zonder dralen begint hij z'n eerlijk kindergebedje:Lieve Heertje wat is het hier plezant,de paternosterkralen vliegen ineen wijde cirkel. Tante Nonneke houdt waakzaam een oogje in het zeil. Daar moet Walterke plotseling niezen en dat kleine kinderadchieke verrast zowaar het ganse kloostermidden! Wordt vervolgd
Terwijl ze prompt uit hun koorden stapten,zei ik"heren ,om te gekomen,mogen wij u uit -nodigen, de koffie staat bij ons steeds klaar ? Zij gingen daar graag dadelijk op in. Het was een welgekome afwisseling op deze rustige namiddag. En zij vertelden,dat zij liefhebbers- parachutisten waren,toebehorend aan een club.Het vliegveld lag hier niet zo ver vandaan.Dat hadden we reeds meerdere malen ondervonden op woensdag -namiddag bij de wekelijkse oefeningen.Zij kregen een opleiding en moesten na de dropping verder alles zelf regelen. Terwijl wij aandachtig zaten te luisteren draafde een reeks paarden met hun ruiters vinnig langsheen ons domeintje.Het weergaf een heerlijke sfeer.Zon,groen,hoevengekletter en pittig gezelschap. Na dit zeer apart "onderonsje", belden zij hun club op,die hen zeer hoffelijk met een ruime wagen zijn komen ophalen. De lezer heeft wellicht begrepen,dat er een deeltje fictie in het verhaaltje zit.Geboren uit luierende geesten op het weitje!!
Zij zijn wél overgevaren,we hebben wél hun stemmen gehoord,maar ze zijn niet naar beneden gekomen.Zo ja,dan hadden wij met recht kunnen spreken over een zeer aparte ontmoeting ..... slot
We lagen "uit te blazen"op ons weitje,toen we duidelijk stemmen hoorden boven onze hoofden.Vanzelfsprekend gingen we nieuwsgerig rechtop zitten en wat zagen wij? Juist,bengelende benen van twee parachutisten-amateurs,zij converseerden tegen elkaar in de lucht en kwamen met grote spoed naar beneden. Zij zakten op de grote weide naast ons, die totaal verlaten lag.Voorzeker te weinig wind, overwoog mijn man,of verkeerde manoeuvers? In ieder geval stonden zij veilig op hun benen en dit slechts op 'n goeie boogscheut van ons verwijderd .Natuurlijk zijn we er dadelijk naartoe gestapt en inderdaad zij gaven onmiddellijk te kennen,dat er 'n groot te tekort aan zweefwind was maar vooral 'n tekort nog aan ervaring.Ze werden nochtans op 'n uitstekende plaats gedropt. Wordt vervolgd
Zo,dat hadden we dan weer gehad .Na deze redelijke afrekening konden we weer verder! We deden de gebruikelijke uitstapjes,met en zonder bergtreintje en we aten van de lekkere streekgerechten. Maar ......... er zat een addertje onder het gras.We hadden thuis ons poedelbeestje aan een lieve bezorgde tante toevertrouwd,menende dat hij in het vliegtuig niet bij ons mocht blijven. Welnu,hier struikelden we bijna over de mooie verzorgde poedels.Hun baasjes zaten vooral ' s morgens,aan een terrasje hun krant te lezen terwijl hun hondje tussen hen rustig lag te soezen.Er kwam er zelfs eentje op mijn voeten liggen!En dat stak,dat stak zelfs zeer diep.Het ging zo ver,dat we naar de terugreis begonnen te verlangen. Toen we dan, na een bewogen reis(zwaar onweder terwijl we in de lucht hingen!)'s avonds terug thuis kwamen, liepen we op onze teentippen omdat we wisten dat al te grote emoties nefast konden zijn voor gevoelige hondjes. Het weerzien was dan ook zeer intens kortom werkelijk onvergetelijk. Besluit nooit of nooit zijn we nog zonder onze Tjip met verlof gegaan De ervaring is werkelijk de beste leer.Ook om die reden schaften we ons een buitenverblijf(je)aan en hebben ons dat nooit beklaagd. Slot
Bij aankomst zagen we inderdaad het mooie hotel en de paradijselijk exotische tuin daar omheen.Ook de zwemkom was present en onze kamer was ruim en aangenaam,maar naar het terras met zicht op het meer konden we fluiten. 'n groot zinken dak lag vooraan,dan tussen twee bomen een scheutje van het grote meer!....... 'sAnderendaag verkenden we de omgeving v an het lieve schilderachtige stadje en genoten van een geurend koffietje aan een caféterrasje en toen we terug in ons hotel arriveerden constateerde mijn lieve man dat hij zijn "porte-feuille" met al zijn geld erin ,kwijt was. 'n Raar gevoel was dat: zo ver van huis en zo arm als Job! Na de eerste schok brachten we de mensen van de balie op de hoogte.Die nacht sliepen we niet zo best! De volgende avond vernamen we dat, een dienster onze buit gevonden had,volgens plaatselijke gewoonte moesten we haar 1O%, wegens eerlijke teruggave,uitbetalen
In een flits zag ik gans onze reis als 'n groot kluwen in de war:geen aansluitingen meer,gewoon niets meer dat nog ging kloppen. " Monsieur;zei ik,het hoofd van schuin gebogen, "nous étions de bonne foi,si nous râtons cet avion tout notre voyage sera gâché" De man bezag mij streng en doordringend.Dat ik wilde F rans spreken scheen hem enigzins te bewegen.Hij keerde zich om en haastte zich naar de piloot.Na een kort onderhoud wenkte hij ons autoritair. Zwijgend liepen we , als berouwvolle zondaars, recht in de staart van onze ijzeren vogel. De vlucht verliep gewoon,zonder kaper aan boord!wel met veel currie en kauwgom en af toe riemen los en riemen vast. De airhostess vergat ook niet te zeggen" "nous sommes maintenant à une hauteur de 1O.000 mètres.Daar dachten we gewoonlijk niet te diep bij na! In Zurich reed de luchthavenbus ons naar de stadsbus en die zette ons dan eindelijk af aan het treinstation! Die treinreis,na de vlucht viel heel erg tegen. Omgekeerd ware beter geweest,nu was het de trein der traagheid!!Het duurde vier volle uren. Met weemoed dachten we aan de belofte v an de reisagent"regelrecht ter plaatse"We hadden reeds acht voertuigen in en uit gestapt...... (Wordt vervolgd)
Inmiddels werd er aan de reis niet zoveel aandacht meer besteed,maar....juli stond voor de deur en meteen ook de taxi ,die ons vroeg in de morgen naar de trein voor Brussel bracht.Dan met 'n tweede treintje tot in Zaventem. Omdat we met vliegen reeds vertrouwd waren voelden we hoegenaamd geen stress.We kuierden wat rond in het nomansland,gingen nog een sandwich eten en omdat er nog steeds geen vertrekuren op de schermen naar Zurich verschenen,brachten we nog een bezoekje aan de zeer aparte kapel. Toen begonnen we argwaan te krijgen! Met verhaaste stap kwamen we net te laat om in "ons" vliegtuig toegelaten te worden! De man van de "knip in de kaartjes"zei met 'n zeer strenge en onverbiddelijke stem":vous auriez du etre ici au moins vingt minutes d'avance!!"
Mijn echtgenoot stapte reeds gelaten en gehoorzaam naar de kleine wachtzaal om daar twee volle uren te gaan wachten.Bij mij klopte mijn hart zichtbaar op z'n plaats! Wordt vervolgd
Met de kraag en de schouders hoog opgetrokken,liepen wij die ijskoude januarimorgen het reisburau binnen.Wij gingen onze julireis vastleggen.N iemand dacht die dag aan zomerreizen,dat zag je zo aan al die rode neuzen.Je proefde,als het ware, de kerstlucht nog op je lippen.Maar wij gingen"vastleggen" om maar zeker niet te laat te komen! Zo vlot en overtuigend als die reisagent kon praten......nee,zoiets liet je niet liggen. Dat werd een luchtprivéreis "regelrecht" ter bestemming,met daar ginds 'n paradijselijke tuin, verwarmede zwemkom met gratis ligstoelen en zonneschermen.Ditalles op 'n hoogte gelegen. Kortom een luxehotel om nooit meer te vergeten.We hapten toe als verhongerde visjes en ....met de haak aan de beurs!! wordt vervolgd
Veilig(?)achter deuren en vensters restte ons niets anders dan gespannen af te wachten en naar de verte te turen. Toch hadden we al vlug begrepen ,dat het hier een zeer oud beest betrof.Maar toch........ Misschien verlangde hij zelf terug naar zijn volk? .Wat moest hij nu hier gans alleen in dat vreemde bos? Geen kwartier later daagde er 'n wagen met gesloten cicusaanhangwagen op aan de draai van de bosweg. Wij herademden! Twee mannen sprongen voorzichtig vanuit de cabine.De één voorzien van een lasso,de ander van een groot rood stuk vlees. Dan verliep het als vanzelf,als een hondje liep de leeuw over de latten van de aanhangwagen;Dat had hij zeker nog gedaan! die lasso kende hij blijkbaar nog van vroeger! De deuren werden dicht geklapt,en de wagen vertrok . Wij moesten er toch nog een tijdje over napraten!Was dat even schrikken!! (slot)
Door het raam wijs ik hem het nog steeds stilstaand beest aan Ik ben totaal van streek en jammer steen en been over Tom en Tjip en dat die seffens langs daar zullen weerkeren.Daar is geen enkele beschutting,alleen weiden en bossen. Zoals steeds, in stresstoestanden, ziet mijn man wat bleekjes rond zijn neus.Kordaat neemt hij de telefoon en brengt de gemeente op de hoogte. Plots komen onze dierbaren , zorgeloos, van rechts door onze poort aangezwierd Het is hen duidelijk aan te zien,dat zij van toeten noch blazen weten.Wanneer ze binnen zijn brengen we Tom op de hoogte.Hij schrikt maar houdt zich stoer en gaat er even bijzitten Een zware steen valt van ons hart!
We zijn terug samen de hemel zij geprezen! Die leeuw, zegt Tom, komt heel zeker van het circus,dat op het kerkplein wordt opgesteld. De Koning der dieren is inmiddels hooguit een metertje.dichterbij gekomen Wordt vervolgd.
We genieten van zo'n dag waarop er geen vuiltje aan de lucht is! 'k Ben aan harken ,één van mijn meest ontspannende bezigheden,en begin m'n vijfde kruiwagen met bladeren en naalden te vullen.Ze worden dan achter op 'n hoop gekipperd en zullen dan hopelijk vruchtbare humus worden? Mijn man is helemaal op ' t einde van de bos-tuin en zoon-lief is met de hond(Tjip)de cirkelronde gaan afwandelen. Ik sta met m'n handen vol herfstafval en kijk even op,'n beetje links van de ingang en schuin over de omheining heen.En wat zie ik,u gelooft het niet ,ik trouwens ook niet,wat zie ik?........... 'n Leeuw ,ja, een levende leeuw!!Hij staat roerloos midden op te openbare bosweg,alleen zijn staart beweegt..... Ik sta verstijfd, mijn spieren staan gespannen als vioolsnaren mijn adem is weg.Als ik niet onmidellijk wil doodvallen,denk ik,dan moet ik direct naar binnenlopen. Mijn man m'n zoon m'n hond,ze weten van niets! Ik krijs in de lucht 'n leeuw,'nleeuw....!!! M'n man denkt zeker ,dat ik gek geworden ben en komt als de bliksem aangelopen. Wordt vervolgd
Om te beginnen wisten we niet waarmee te bginnen!!We keken bescheiden in het rond en zagen algauw the place of starting.Er stonden heel wat toeschouwers rond het terrein,zo vaak hadden wij daar ook gestaan.dat moesten we er zeker bijnemen.Bovendien het leek ons toch kinderspel! Mijn v rienden begonnen en mijn man sloeg van de eerste maal volkomen raak recht in het holletje. Toen was het mijn beurt.Ik zette me een beetje in de houding,legde het balletje( alsof) met kennis van zaken zodat het regelrecht in het gaatje moest terecht komen , sloot de ogen,en mepte. Het balletje bleef onaangeroerd liggen waar het lag in een late zonnevlek ,en al m'n vrienden begonnen in koor te gieren!! Dat mocht zeker geen tweede maal gebeuren mijn imago kwam sterk in het gedrang! Toen iedereen weer schitterend gegolfd had kreeg ik 'n tweede kans. Ditmaal met open ogen zette ik me weerom in de vereiste houding en mikte er op los Haast met ontroering hebben de omstaanders en vrienden mijn balletje nagekenen,wijl het in de blauwe lucht verdween,en waaruit het niet meer is weergekeerd We hebben het niet meer kunnen terug vinden!! Als ik nu nog langsheen een golfterreintje kom is het eerder met afgewend hoofd....en donkere gepeinsen! slot.
Sinds die terreintjes als paddestoelen uit de grond zijn gerezen,heb ik er steeds naar verlangd te weten hoe dat eigenlijk in mekaar zat. Heel aandachtig observeerde ik het spel nog eerst eens goed vanuit het terrasbalcon en trachtte zo in de nodige stemming te komen.Stemming die nodig is om het er glansrijk af te brengen(van de éérste keer !!)Ik ging proberen te tonen wat ik zoal kon! Links van mij genoot ik van de vele liefelijke fonteintjes die zo trouw hun werk deden,naar omhoog,naar omlaag. Achter mij weergalmde de spetterde tonen van een plaatselijke harmonie en het zonnetje bedeelde ons met haar late septemberstralen.Kortom de nodige ambiance om aan een partijtje minigolf te beginnen We betaalden en kregen ticketjes,'n balletje 'n stickje,een potloodje ,'n plankje met en elastiekje en het onmisbare puntenbriefje........ Wordt vervolgd
Na de dagtaak stapte ik dwars door het park,de hond trouw naast mij aan. Er hing een prettige geur in de lucht,'n preludium van de lente.'n Zware eik lag midden over de weg,door de voorbije orkaan neergeveld;spelende kinderen sprongen erop en erover. Nabij het bruggetje verwijlde een paartje,innig ineengestrengeld;zonder passie,alleen zeer innig.. Haast op de tenen stapte ik er langs,zij streelden elkaar over de haren,haast met devotie. Mij dunkt dat de hond mee op z'n teentjes liep...... In de verte zagen we een amazone,haar paard draafde vinnig doorheen de kale bomen,waardoor de avondzon nog scheen. Het paartje zoende verder.In een boog liepen we er omheen,terug naar de wagen. Terwijl dacht ik met enige ontroering:hier is iets schoons aan de gang.
