Voorwoord:de lezer mag vooral niet denken ,dat deze tekst werd aangeschroefd.Al wat beschreven staat is realiteit Het was een pechverblijf van allereerste makelij!!Dus......sterk opgejaagd sprongen wij in de wagen en zochten soelaas vele km's.verder.Daar ontdekten we massa's bossen alle voorzien van een duidelijk bord waar verboden toegang op te lezen stond.De spinternieuwe ijzeren draad werd zopas aangebracht.Gelukkig liepen er nog brede boswegeltjes tussen waar we ons konden neervleien,wat we deden. Onmiddellijk kwam een LEGER van zingende en stekende muggen nog maar eens alles verpesten.. Barbaars gingen zij tekeer,we werden letterlijk overrompeld door deze uitzonderlijke horde van duidelijk hongerige gefrustreerden!! Zij snakten naar warm mensenbloed!!armgezwaai en voetgetrappel kon hoegenaamd niet baten. Een supercidebom zou ons alleen maar héél belachelijk gemaakt hebben. Moedig(?)trokken we naar een gezellig restaurantje(dat we kenden)maar daar lazen wij "vandaag gesloten!" Terug in ons hotel is het beginnen " gieten"en dat ging het volgens de weerbereichten nog gans de week doen. Vanzelfsprekend hebben we er dan een orgelpunt achter geplaatst! Wat zou u gedaan hebben?
Even na twaalf hoopten wij een derde maal te mogen indutten,toen de vader van het talrijk kroost,dat zich juist naast ons bevond,zijn badje ging nemen.Hotelmuren blijken niet dikker dan één cm.te zijn!Hectoliters gebruikte de man, aan zijn waterzucht kwam geen eind.De stortbadinstallatie begon er zowaar van te kreunen en wij ook! Om zes uur ' s morgens gingen zijn lieve kindjes aan het kraaien.Ze waren zo heerlijk uitgeslapen!..en luid krijsen maar!!....... Wanneer wij dan "ontbeten" hadden gingen wij eens eindelijk genieten van het mooie gezonde grasplein met zijn hagelwitte stoeltjes en tafeltjes met daar tussen de lekkere fruitbomen.Vooral in dit vroege morgenuur straalde zo'n enig mooie lusttuin-boomgaard pure rust en vrede uit......... Plots dook daar een knalrode gemotoriseerde grasmachine op,geleid door een stoergespierde buitenjongen.Hij verplaatste handig de tuinmeubilering ,kwam op ons af plaatste de machine haast naast ons en gaf katoen dat horen en zien verging. Samen met nog anderen vroege vogels kozen wij vlug het hazepad;we hadden geen alternatief,tenzij een vroege ochtendwandeling!!. Wordt vervolgd.........
Nog eerst even zeggen,dat wij aan de voorzijde van het hotel"gehuisvest"waren....... Dus,we dachten te gaan indutten ,toen een eenzame brommer,liefst totaal ZONDER knalpot onder onze venster voorbij snorde.Hij knetterde lustig put in put uit over de natte met vele plassen bedeelde zandweg en dat deed hij zo een keer of zesendertig,want bedoelde zandweg liep dood een zestigtal meter verder!! Hij,de avondheld,deed dus telkens halve draai en knetterde dat terug vanwaar hij zojuist kwam. En dat deed hij iedere avond mochten wij nadien ervaren........... Zowat 'n uurtje later dachten we opnieuw aan inslapen toen de latere cafébezoekers, één na één, daar beneden, met de wagen wegtrokken.Dat betekende,voor vier personen vier maal het portier dichtklappen en de meeste deden dat twee maal voor de veiligheid.Dat waren even zoveel doffe of schelle ploffen. Sommigen hadden nog iets op te bergen in de koffer wat ook telkens een flinke slag betekende!! Onder luid gebonjour vertrokken de laatsten om half twee" en kom nog maar eens terug maar blijf dan wat langer! " Geen nood zaterdag en zondag werd er tot drie uur geklopt en gesmeten!...... (Wordt vervolgd) .
.......speurden we vooreerst naar al die bossen.Hoogstens een vijftal sparren stonden juist voor het hotel.De zon was echter present en dat gaf ons, die late namiddag, reeds een voorsmaakje van wat ons zoals te wachten stond. Dadelijk werden we naar ons logies geleid.We misten er de badkamer en begonnen te zoeken........ Achter een piepklein gordijntje ontdekten we een piepklein badje met 'n minuscuul sanitairtje Misschien kwam sneeuwwitje met haar dwergjes ook wel eens langs hier?!! Inmiddels hadden algauw dichte wolken de zon bezorgd toegedekt.Toch gingen we, na het avondmaal, nog even 'n teugje vochtige lucht opsnuiven.Geen tien minuten later waren we op dreef of regendroppels groot als pepermunten kletsten over de ganse Kempen neer.Haast zonder overgang brak een onweertje van je welste los.Samen met een Brussels paartje zaten we gevangen onder een erg klein plastiek afdakje. In een sappig ketjestaaltje kregen we " 'n giel eksplikotie". Drijfnat arriveerden we op onze kamer, die ons warmte en rust (hopelijk)ging bieden.Nog lang na de regenbui schreiden de sparrennaalden vele tranen. Toen gingen wij slapen,dachten we. Wordt vervolgd
We wilden er eens uit,ver van alle woest verkeer met zijn snorrende wagens en zijn knetterende knalpotten. Frisse,zuivere,stille lucht gingen we kopen.En waarom dat niet eens in onze eigen Kempische bosstreek? Het moest eens waar zijn,dat de zon het deed en dat de regen achterwege bleef! Op aanraden van beste buren kozen we 'n hotelletje "midden" in de bossen( hadden zij ons toegelicht met een wijds gebaar.) Overtuigd en vol verwachting bestelden we aldus 'n rustig gelegen kamer met bad(om het nawerken van de hete zonnestralen wat weg te spoelen!) En daar reden we dan,blij en welgezind de zo betrachte ontspanning tegemoet.Heerlijk ging dat zijn wij tweetjes in die eerste zomerweelde! Toen we arriveerden......... (Wordt vervolgd)
....."..slaaplijven" met lange mouwen,héél lange hemden met driekwart mouwen en witte mutsjes. Die mutsjes hadden het model van zwemmutjes . De zusters droegen ze onder hun zwarte " kappen"(voile) We zagen er oerkomisch uit en gierden luid. Het type dat wij uitbeelden was zo belachelijk en "extravagant"dat we daarom juist zo onbedaarlijk moesten schateren.Onze lol kon niet op!! Opeens piepte er ergens een deur...wij schrokken ,want wie zou er nu op dit uur op zolder komen? Plots stond de studiemeesteres voor onze carnavaleske figuren.Haar gelaat vertrok geen spier(ze kon anders héél vriendelijk zijn)Met ijzeren stem zei ze "enlevez tout cela, et suivez moi immédiatement"wat wij trachtten te doen. Als bange eendjes liepen wij achter elkaar in een rij.Er werd geen woord meer gesproken.We volgden, de pret was nu nog ver te zoeken. Nog steeds zonder één woord opende onze "ontdekster"de deur van de studiezaal en zei toen; "op uw plaats en schrijf in het frans een opstel over " je me conduirai comme il faut"op vier bladzijden! Ja, op dit momen,t was onze pret even zoek,maar............NU duurt ze nog steeds verder! Schone,onvergetelijke tijd! slot
Als inleiding:alle meisjes van onze familie zijn bij Tante Nonneke op kostschool geweest.De Zusters waren heel lieve dames en wij waren er zeer gelukkig!Dus even terug in de tijd............ Op zaterdagvoormiddag gingen de groteren hun schoenen op zolder poetsen onder begeleding . Zodoende hadden de meest opmerkzamen met 'n schuin oogje,het wasgoed van de zuster te drogen zien hangen. Met vijf onder ons besloten we een keertje iets te ondernemen. Zaterdag namiddag gingen we bij mooi weer in groep in de velden wandelen.Bij regenweer was echter de studiezaal the place to be! Op zo'n grijze namiddag trokken we dus met vijf naar de immens grote zolder.Regelrecht naar het wasgoed dat er nog hing.Gelukkig was het reeds kurkdroog.We konden er dus gerust onze gangen meegaan! Boven onze zwarte schorten trokken we,ieder naar smaak en keuze zo"n kledingsstuk aan,als daar waren:broeken die langs achter open gingen...... Wordt vervolgd
Bordje op het hoofdje,dat deed Dirkje wel eens meer als hij er de kans toe zag.....maar nu kwam het biezonder ongelegen!! Nochtans het was zo plezierig!En waarom kon mama daar nu niet om schaterlachen? Nee,dat kon mama niet.Immers Dirkje moest nu opnieuw in bad en opnieuw zijn" menuke" krijgen.Eérst de puree uit zijn krullen, de saus uit z'n oortjes, de lekkere vis naar de maan wellicht? Terwijl trachtte mama Dirkje diets te maken,dat hij zulks nooit meer mocht doen.Hij deed alsof hij het écht begreep!Mama deed het allemaal met zo een opvallende grote moederliefde. Toen hij weer helemaal schoon en in orde was moest ook Dirkje naar z'n bedje en daar kon hij eens "rustig" nadenken over "hoe jonge mamaatjes in stilte lijden kunnen!!" Gelukkig sliep Wim reeds als een roosje. slot
Er restte mijn zus niets anders dan alles netjes op te dweilen,en Wim een duidelijke berisping te geven.Dan kreeg hij z'n badje en z'n "lunchke"!en ging hij zijn voormiddagslaapje doen in de kinderkamer boven. Nu kwam Dirkje aan de beurt,eerst het badje en dan puree,vis en botersaus.Middenin deze dagelijkse operatie weerklonk opeens een luide schreeuw vanaf de lste verdieping.Mijn zus laat, geschrokken, Dirkje achter in z'n kinderstoel en vliegt naar boven.Daar zit Wim met één been tussen de houten spaken van z'n bedje en krijgt geen verandering in deze hachelijke, situatie. Samen trachten zij voorzichtig het beentje weer los te krijgen.Vruchteloos.Mimi,mijn zus,dacht er ernstig aan de St.Jozefszaag erbij te halen om die spaak een lesje te leren,juist op dat moment schoot het hele geval weer op z'n plaats. Wim kon de slaap niet vatten,zozeer was hij nog aangedaan van het wateravontuur.Hij kreeg nog een prentenboekje om tot rust te komen en m'n zus ging terug naa Dirkje. Die zat doorgemoedereerd en braaf te wachten met zijn bord op z'n hoofdje;de vis lag op z'n kruin,de botersaus liep lang z'n oortjes en de puree zat kwistig in z'n blonde krullen. Wordt vervolgd
Even terug in de tijd. Toen mijn zus nog maar twee kindjes had,beleefde zij o.m.het volgende: 'tWas in de morgen,Wim en Dirk zaten braafjes in de eetplaats.Wim 3j.Dirk 2j.oud.Wim zat in het schommelpaard en schomlmelde er zwierig op los.Dirk zat in het kinderstoeltje en peuzelde nog aan een Betterfoodje.Plots ging de voordeurbel,ding dong,....Mama,m'n zus, ging dadelijk openmaken,doch de briefdrager had zo een en ander bij dat wat commentaar vroeg en dat duurde even(misschien 'n ietsepietje te lang?) Inmiddels draaide het Hooverwasmachientje op volle toeren in de bijkeuken........ Toen mijn zus,Mimi,terug bij de kindjes kwam had Wim de " slurf "uit het machientje getrokken (zijn schommelpaard achterlatend voor wat het was!)zodat het water in de woonkamer spoot...... De kleine voetmatjes dreven als lustige schuitjes rustig in het rond. Wim, die begrepen had dat er iets was misgelopen hield zich schuil achter de keukendeur en zei constant"nie meer doen,nie meer doen."Blijkbaar was hij er zelf erg van geschrokken! Wordt vervolgd
Dan heb ik aan de eerste verpleger die ik ontmoette de weg gevraagd en ben ik zonder moeite bij mijn zieke geraakt,haar heb ik 'n kort verslagje van mijn avontuur uitgebracht.De risico's en het benauwende hebben we niet uitgediept. Eén vraagje heb ik mezelf wel gesteld;waarom hing deze instelling geen bericht op de liftdeur" niet betreden of buiten gebruik?" Want wellicht hebben andere argelozen, na mij hetzelfde lot ondergaan! Samen met mijn man en zoon hebben wij het besluit genomen,vooral in nieuwe gebouwen, eerst verzinnen en dan beginnen!!
Dus van dorst ging ik niet omkomen en op de matras kon ik wat " verpozen "Een week zou ik het hier wel kunnen uithouden!Roepen vanuit de 4de verdieping zou misschien ook nog een mogelijkheid geweest zijn,maar de vensters waren vergrendeld.(later vernam ik dat deze vleugel voorbestemd was voor dementerenden) Teneinde raad ben ik beginnen bidden:Heer sta mij bij en laat paniek mij niet overmeesteren. Toen kreeg ik de ingeving om terug naar de liften te stappen........ Lukraak drukte ik drie cijfers in en zie de deur ging open als de meest vanzelfsprekende zaak,geschrokken drukte ik op de nul!!en stond ik enkele seconden later terug op de" begane grond"! wordt vervolgd
Zij was een moedige oudere dame,die voor de 7de maal moest geopereerd worden telkens om 'n andere reden.Ze bleef er rustig en gelaten bij ofschoon ze helemaal niet te benijden viel.Ik kende haar sinds lang en ging haar telkens bezoeken,overal in de verschillende ziekenhuizen. De laatste maal is mij dat niet zo best bekomen! Ze verbleef hier in een oud hervormd gebouw voor revalidatie, waartegen men 'n nieuwe vleugel had aangebracht. Ik parkeer mijn wagen op de parkeerplaats en spreek een dame aan die juist uit die nieuwe vleugel stapte.Op mijn verzoek wijst zij de liften die zich vooraan bevinden.Dankbaar stap ik in en duw op de knop van de 4de verdieping .De lift brengt mij gehoorzaam waar ik het gevraagd had. Zoals het hoort sluit de liftdeur zich achter mij. Ik bevind mij in een grote hal die zich in twee gangen vertakt.Ik neem de rechtse en zie midden van de spitsing een desk en een bureauzetel. Dan waag ik mij wat verder en bemerk de kamers,onbemeubeld.Geen beweging,geen mens, geen levende ziel.Ja,in één kamer staat een bed en in een andere een onderzoekstafel met een kraantje en lopend water.Natuurlijk begin ik onraad te ruiken................ Ik heb mijn G.S.M.thuis gelaten en bespeur hier negens een telefoon.Ongetwijfeld is deze vleugel nog in onbruik. Terug bij de lift zie ik een codeslot waarvan ik geen cijfer ken.De noodtrap is op slot!! Ik zit dus volkomen gevangen als 'n rat in de val. En geen mens die weet,dat ik me hier bevind!!! wordt vervolgd
Nu moet ik beginnen met uit de biecht te klappen! Welnu,sedert mijn geboorte draag ik in de winter bedsokken Misschien zijn er onder de lezers nog die dat doen? In ieder geval mij is iets raars overkomen.Op een morgen mis ik één bedsok.Ik sla nonchalant een deken om,daarna nog een tweede,dan grabbel ik tot aan het voeteinde,daarna tussen matras en lakens......niets te vinden.Méér manipulaties kan ik me niet permitteren,want de tijd vordert.Dus ga ik met mijn gezin ontbijten,want seffens wacht de dagtaak. Bovendien begint men aan het ontbijt niet over bedsokken die spoorloos zijn! 's Middags echter bespreek ik het geval uitvoerig met mijn gemaal,die inmiddels het bed alweer had opgemaakt(hij was een uurtje vroeger thuis,de lieverd!) In drie trekken halen wij het beddegoed er weer af,we trekken de sloop en de fluwijnen uit elkaar,tenslotte moet de matras er aangeloven,zij krijgt zelfs klop en wordt omgekeerd.Niets te vinden.Op de knieen, hoofd omlaag, wordt de vloer afgespeurd.Niets,hoegenaamd niets.Wat wij dan gedaan hebben? Juist,nieuwe bedsokken aangekocht,de andere kunnen rustig gestolen worden!! Maar.......begrijpt u nu waar zo'n bedsok naartoe kan zo helemaal alleen op z'n eentje? Indien u het zou bevroeden,laat mij dat dan a.u.b.eens weten! Met mijn voorafgaande dank! einde
Meteen ook schiet het Walterke te binnen,dat hij dra een cent zal moeten betalen.In alle ernst geeft hij dringend zijn wens te kennen en natuurlijk duikelt tanteke sito presto in haar oneindige nonnekenszak. Helaas de geldschaal laat maar steeds op zich wachten en de cent wordt ongedurig!Tenslotte springt hij ,zonder meer, uit Walterken's poezelige polleke en begint vrolijk over de vloer te rollen. Twee mollige beentjes zakken hierop resoluut naar beneden,en even vlug zit de stoute cent weer stevig omkneld. Zo is het lof dan meteen ¨beeindigd. Mijnheer Pastoor verdwijnt in de sacrity en Tante Nonneke vangt het Salve Regina aan.Maar.....juist dàt moment heeft Walterke gekozen om met z'n tante een gesprek te beginnen over de cent en zijn mislukte bestemming Tante Nonneke bijt zich moedig op de lippen en de zusters beantwoorden het gebed met gedempte stem. Daarna moet tante weer alleen voorbidden maar wéér heeft Walterke dit ogenblik gekozen om zijn gesprek met haar verder te zetten,wat hij dan ook doet.Onverstoord. 'n Tijdje spreken zij luid tegeneen op.Echter niet lang want tante moet het onderspit delven.Zwijgen moet ZIJ of luidop lachen.Daarom besluit zij hoorbaar tot het eerste en zichtbaar tot het laatste!! 'n Oudere zuster neemt tanteke's taak begrijpend over. Zo stapt Walterke dan enkele minuutjes later weer vast besloten de lange gang door.Hij lijkt merkbaar zeer tevreden,want vooreerst heeft hij zijn cent in de muziekdoor mogen offeren en verder heeft hij zijn Tante Nonneke zo heerlijk door de mand geholpen!.Iets waarin hij en hij alleen tot dusver in geslaagd is en dat hij in zijn annaaltjes"voor later" mag boeken! Slot
Walterke besluit het adchievoorvalletje met een luid lachje.Tante nonneke is echter voorzichtig.Liefst ziet zij de dingen niet te ver komen Daarom diept zij uit haar oneindige nonnekenszak,een schone verse zakdoek en neemt Walterken's neusje eens grondig onder de hand. Zo ver staan dan de zaken,wanneer Walterke door 'n hevige hoestbui wordt aangegrepen.Zeer beleefd gaat hij tewerk met z'n handje voor zijn mondje en vuurt daarbij ononderbroken z'n schalkse blikken in het rond! 'n Medelijdende zuster weet raad;inderdaad zo'n lekker hoestkogeltje is de oplossing.Nu kan de kleine guit weer 'n poosje rustig blijven ......... De heerlijke lofgezangen hebben zopas opgehouden.Het is nu zeer stil in Gods 'huis. Opeens weerklinken korte afgemeten smekgeluidjes.De reddende hoestkogel krijgt het lelijk te verduren.Walterke wil eerlijk spel spelen,Eerst het linker wangske smek,dan het rechter.Blijkbaar zijn z'n beide wangskens hem even dierbaar! Gelukkig herneemt het orgelspel met zware ,ge-wichtige akkoorden en overmeestert de storende gesmekgeluidjes. (Wordt vervolgd)
Non fictieverhaaltje over het gedrag van een kleutertje. Walterke is drie jaar oud,heeft 'n schattig snoetje,grote bruine kijkers en mag met tante nonneke mee naar het lof. 'n Stevig knuistje heeft hij haar gegeven,en vrolijk huppelt hij mee de donkere gang door,de eiken trap op en de kapel binnen. Zij komen 'n ietsje te laat,die twee goeie maatjes! Maar dat hindert Walterke niet.Met vaste stapjes beent hij achter tante aan en mag naast haar op 'n hoge stoel tronen.Tante Nonneke is nml.de moeder Overste van haar kloostergemeenschap. Walterke vindt het reuze. Zijn oogjes schieten vonkjes,z'n beentjes bengelen op en neer Bovendien heeft hij 'n mooie paternoster gekregen en zonder dralen begint hij z'n eerlijk kindergebedje:Lieve Heertje wat is het hier plezant,de paternosterkralen vliegen ineen wijde cirkel. Tante Nonneke houdt waakzaam een oogje in het zeil. Daar moet Walterke plotseling niezen en dat kleine kinderadchieke verrast zowaar het ganse kloostermidden! Wordt vervolgd
Terwijl ze prompt uit hun koorden stapten,zei ik"heren ,om te gekomen,mogen wij u uit -nodigen, de koffie staat bij ons steeds klaar ? Zij gingen daar graag dadelijk op in. Het was een welgekome afwisseling op deze rustige namiddag. En zij vertelden,dat zij liefhebbers- parachutisten waren,toebehorend aan een club.Het vliegveld lag hier niet zo ver vandaan.Dat hadden we reeds meerdere malen ondervonden op woensdag -namiddag bij de wekelijkse oefeningen.Zij kregen een opleiding en moesten na de dropping verder alles zelf regelen. Terwijl wij aandachtig zaten te luisteren draafde een reeks paarden met hun ruiters vinnig langsheen ons domeintje.Het weergaf een heerlijke sfeer.Zon,groen,hoevengekletter en pittig gezelschap. Na dit zeer apart "onderonsje", belden zij hun club op,die hen zeer hoffelijk met een ruime wagen zijn komen ophalen. De lezer heeft wellicht begrepen,dat er een deeltje fictie in het verhaaltje zit.Geboren uit luierende geesten op het weitje!!
Zij zijn wél overgevaren,we hebben wél hun stemmen gehoord,maar ze zijn niet naar beneden gekomen.Zo ja,dan hadden wij met recht kunnen spreken over een zeer aparte ontmoeting ..... slot
We lagen "uit te blazen"op ons weitje,toen we duidelijk stemmen hoorden boven onze hoofden.Vanzelfsprekend gingen we nieuwsgerig rechtop zitten en wat zagen wij? Juist,bengelende benen van twee parachutisten-amateurs,zij converseerden tegen elkaar in de lucht en kwamen met grote spoed naar beneden. Zij zakten op de grote weide naast ons, die totaal verlaten lag.Voorzeker te weinig wind, overwoog mijn man,of verkeerde manoeuvers? In ieder geval stonden zij veilig op hun benen en dit slechts op 'n goeie boogscheut van ons verwijderd .Natuurlijk zijn we er dadelijk naartoe gestapt en inderdaad zij gaven onmiddellijk te kennen,dat er 'n groot te tekort aan zweefwind was maar vooral 'n tekort nog aan ervaring.Ze werden nochtans op 'n uitstekende plaats gedropt. Wordt vervolgd
Zo,dat hadden we dan weer gehad .Na deze redelijke afrekening konden we weer verder! We deden de gebruikelijke uitstapjes,met en zonder bergtreintje en we aten van de lekkere streekgerechten. Maar ......... er zat een addertje onder het gras.We hadden thuis ons poedelbeestje aan een lieve bezorgde tante toevertrouwd,menende dat hij in het vliegtuig niet bij ons mocht blijven. Welnu,hier struikelden we bijna over de mooie verzorgde poedels.Hun baasjes zaten vooral ' s morgens,aan een terrasje hun krant te lezen terwijl hun hondje tussen hen rustig lag te soezen.Er kwam er zelfs eentje op mijn voeten liggen!En dat stak,dat stak zelfs zeer diep.Het ging zo ver,dat we naar de terugreis begonnen te verlangen. Toen we dan, na een bewogen reis(zwaar onweder terwijl we in de lucht hingen!)'s avonds terug thuis kwamen, liepen we op onze teentippen omdat we wisten dat al te grote emoties nefast konden zijn voor gevoelige hondjes. Het weerzien was dan ook zeer intens kortom werkelijk onvergetelijk. Besluit nooit of nooit zijn we nog zonder onze Tjip met verlof gegaan De ervaring is werkelijk de beste leer.Ook om die reden schaften we ons een buitenverblijf(je)aan en hebben ons dat nooit beklaagd. Slot
