Ik mis iets. Niet bewust maar toch drong het deze middag door tot mij dat er iets niet meer is. Zoiets als regen die uitblijft in een regenachtig land. Nu er toch verkiezingen aankomen dacht ik er aan. Het Vlaams Belang is niet meer. Toch niet meer zo alom aanwezig.

Men zou zo gedacht hebben dat ze in hun natuurlijk milieu zouden terecht komen nu de regering over het communautaire gevallen is. Het is één van hun stokpaardjes. Maar neen hoor, ze schitteren door afwezigheid en hun onzichtbaarheid. De pers doet wel pogingen, daar niet van. Een slogan, een mantra en het gezicht van Filip de Winter. Inhoudsloos gebral, gewillig door de pers naar ons doorgegeven. Het is allemaal zo aantrekkelijk als kouwe pap, even begeesterend als opgewarmde kost. Het verhaaltje is zo versleten als een oud kleed dat al meerdere honderden keren teveel is gewassen.

Deze week waren ze er dan. Plots en helder als een komeet. Niet met inhoud, wie zou dat ook verwachten ? Maar met geruzie. Rollend over de straatstenen, elkaar het haar uit het hoofd trekkend. In hun krimpende universum wordt samenleven moeilijk. Goede plaatsjes op de lijst worden duur. Zeker als men van het conflictmodel zijn handelsmerk heeft gemaakt. Een “wij tegen zij” aanpak, confrontatie-strategie. Dat is natuurlijk leuk om te brullen ver buiten de kantlijn. Als men iets constructiefs moet doen, zoals een partij naar de verkiezingen brengen dan werkt zo’n ruziestrategie natuurlijk niet. Een vermakelijk debacle.

Wij mogen nu aanschouwen waarom het cordon sanitair noodzakelijk was. Een partij die dergelijk conflict-denken aanhangt mag gewoon geen machtsverantwoordelijkheid krijgen. Daardoor zijn ze misschien iets langer in beeld gekomen dan gewenst. Maar ach, ik ben fier dat de Vlamingen beschaafd genoeg waren om een Oostenrijks experiment onmogelijk te maken. Buiten het feit dat bij de eerste de beste gelegenheid de Oostenrijkers niet hard genoeg de bruine brol konden wegstemmen heeft de regeringsperiode van extreem rechts het land daar ettelijke jaren doen stilstaan, ja zelfs achteruitgaan. Hun communautaire stilstand onder de vorm van een mislukt rechts extremistisch regeringsexperiment.

Mocht 13 juni, geheel verhoopt natuurlijk, dan toch tegenvallen voor het Vlaams Belang, dan is de desintegratie van die partij een feit. Met een luide knal zal ze uiteenspatten, of serpentig sissend ten onder gaan aan intern geruzie. De laatste doet er hoe dan ook het licht uit. De ruines van de ooit grootste partij van Vlaanderen zullen vervallen tot een marginale recuperatie van het basaal racisme van een crapuleus Vlaanderen. Of de brokstukken zullen zichzelf overbodig maken als een soort NVA-bis met LDD trekjes. Ik kan bijna niet wachten tot 14 juni.

12-05-2010 om 15:35 geschreven door De Rode Willem

De leeuw op de vlag doet een beetje aan een woeste draak denken. Vuur uit de muil, veel bombast rond te poten. Hij zat ervoor. Voor die vlag. Hij glunderde want hij had gekozen. Partij gekozen. Een partij.  De partij van de vette vis vangers die huiswaarts hopen te keren met borrelnootjes en uiteindelijk in bed kruipen met niets. De partij heeft alvast een vette vis gevangen. Ook al noemt de bekende eindcolumnist van Knack een ander dier in associatie met dhr Bracke.  Een moeilijke beslissing. De moeilijkste uit zijn leven. Het ronde kopje, de ietwat spitse neus en dat drakenvlagje doen mij  denken aan Bikfried de drakendoder uit de Ringpingpingschat (vrij naar Willy Vandersteen). België is als een huwelijk. De lieve fantastische en veel verdienende ideale man, Vlaanderen, is getrouwd met een wijf, Wallonië, dat niet deugt. Ze is pretentieus, lui, heeft een gat in haar hand, en ze voegt zich niet. Bikfried gaat maken dat wij van zulke draak kunnen scheiden van tafel en bed.

Moeilijke beslissingen is blijkbaar niet zijn specialiteit. Na 30 jaar journalistieke ervaring en een flinke interesse in politiek lijkt zijn keuze mij de slechts mogelijke ! Mensen met een CV als Bracke zou men toch meer inzicht doedichten dan de communautaire taalpesterijtjes als grootste uitdaging van de politiek te zien ? Als iets niet meer werkt, dan moet men dat repareren, herstarten ! Ik heb nog nooit iets zien herstellen door het middendoor te zagen. Versnippering als antwoord op sociaal-economische uitdagingen ? Het foute van die optie is evident  in een naar verdere éénmaking strevend Europa. Maar ja, de wind van het politiek opportunisme doet de huik keren. En als je wint heb je vrienden, rijen dik…dikke vrienden.

04-05-2010 om 16:47 geschreven door De Rode Willem