Bij het vallen van de avond kwamen de leerlingen naar hem (Yves) toe en zeiden: 'Dit is een afgelegen plaats en het is al laat. Stuur de mensen weg, laat ze naar de dorpen gaan om eten voor zichzelf te kopen.' Maar Yves zei: 'Ze hoeven niet weg, geven jullie hun maar te eten.' Ze antwoordden hem: 'We hebben hier niets, alleen een vette vis.' Hij zei: 'Breng die mij.' En nadat hij de mensen opdracht had gegeven op het gras te gaan wachten, nam hij de vette vis, keek omhoog naar de hemel, sprak het zegengebed uit en hij gaf de vette vis terug aan de leerlingen, en de leerlingen keken sip naar het minimale borrelhapje. Weerom sprak Hij en zei: 'Geef dat maar aan mij. Hij keek omhoog naar de hemel, sprak een ander zegengebed uit en alles was verdwenen. 'Iedereen keek hongerig naar de plaats van de verdwenen vette vis, en toen dropen ze af weeklagend over zoveel oplichterij en de verloren tijd ten bedrage van 16 maand. Er voelden zich ongeveer achthonderdduizend man bedrogen, vrouwen en kinderen niet meegeteld
De jaarlijkse weerkerende netoverschrijdende martelgang is weer op gang gekomen. Programma's waarin mensen die denken dat ze kunnen zingen het tegendeel mogen komen demonstreren. De miserie begint al bij de namen die de would-be zangers zichzelf aanmeten. 'emsee Louis', Def Williams, Sunny, Guust,.....Herejezus waar halen ze het met dergelijke benamingen het zonlicht te tarten ? De smartetoch kent een eerste hoogtepunt als springerige huppelpasjes worden verkocht als choreografie of constipationele kronkelingen worden verward met dans.
Soms is het leuk om te bekijken. Idealiter ook voor de kandidaten zelf. Glimmende pretoogjes die meestal niet kunnen zingen. Maar ach ze zijn toch op TV geweest. Meestal echter is de leute beperkt tot de uren , minuten voor het optreden en dan nog alleen voor de entourage van de "artist". De ouders dus. Voor de echt groten uitgebreid met de grootouders. Mindere goden moeten het doen met lief, vriend of vriendin of zelfs met niemand. Laat het hun een troost wezen mocht ik Bob Dylan's vader geweest zijn ik ook mijn zoon niet zou vergezeld hebben naar een "ontdek de ster" zangwedstrijd. Terwijl de sterren staan af te gaan als een lopende band vol gieters in een gieterfabriek trekken de begeleidende ogen vol met zenuwachtige wanhoop. Pathetisch in beeld gebracht natuurlijk. De empathische aantrekkingskracht voor andermans miserie staat garant voor de kijkcijfers.
Soms levert dit schrijnende TV op als zowel voor de kandidaat als voor de enige fan de deelname aan het programma letterlijk de laatste hoop is. Hoop op een minder zinledig bestaan ?! Mensen uit de onderbuik van de maatschappij op zoek naar hoger op. Kansarmoede wordt kansloosheid, naakt op TV gebracht om weggehoond te worden terug naar de marginale uitzichtloosheid. Naar hun verhaal van Druiven der Gramschap. Al zal het in het beste geval bij tomaten en te lang gras blijven.
Dit jaar is de hemelstergende oorterreur op de overheidszender echter iets dragelijker gemaakt door een visueel hoogstandje. Een oogstrelende flamboyant spontane verschijning, een bruisende diamant van regendruppels uit het land waar het nooit regent. Oh Pascale, oh Pascale Ik ben voor jouw gevallen Ik hield altijd van brunettes Maar ik hou het nu op blond. Laten wij maar stoppen voor de rest. Madam Willem zou kunnen meelezen of erger, ik zou misschien gaan beginnen zingen van plezier. En dan is het echt om zeep. Mijn zeer geapprecieerd mevrouw Platel, mag ik u een kleine gunst vragen ? Wilt u de moeilijke doch maatschappelijk waardevolle taak op uw fantastische schouders nemen die lawaaimakende ettertjes de weg te wijzen naar een meer geschikt hobby ? Pareltjes rijgen, vingerschilderen, Dora-tatoo's verzamelen, .... maar zingen kunnen ze echt niet ! U zou, bewonderenswaardige hemelnimf, niet alleen de maatschappij verlossen van een hoop dissonante keelklanten, u zou die jongens en meisje een hoop frustratie kunnen besparen. U zou die "lieverdjes" toch niet bij Dominique van Hulst willen zien belanden met de wanhoop van de laatste kans in hun ogen zonder de kinderlijke immuniteit tegen het zich belachelijk maken ?
Het gaat niet goed in Bejing. Of laat ons zeggen dat de Belgische topsport vooral in de breedte is gegroeid. Het zijn nu niet meer de enkele hardwerkende getalenteerde uitzonderingen die onze eer op De Spelen kunnen gaan verdedigen. Wij Belgen wij kunnen nu allemaal evengoed geen medailles gaan halen op dergelijke evenementen. Blijven steken in de startblokken, niet goed genoeg zijn, pech hebben,.... het is ons allemaal gegeven dit tot Olympische hoogten te beoefenen om geen medailles te halen. Een soort democratisering van de topsport als het ware.
Men kan er eens om lachen, doch die afgang in Bejing is symptomatisch voor dit afgeleefde land. Wij stellen ons tevreden met het verleden. Zoals oude versleten mensjes die denken dat alles wel hun tijd zal duren zich verschonen achter flitsjes roemruchtig verleden om hun inspanningsloze passiviteit te verklaren. In de ons omringende landen heeft beleid en visie gemaakt dat nog ongeveer dagelijks jubeldichten weerklinken over de prestaties van hun atleten. Beleid en visie in België ? Dat is nu net iets te veel gevraagd. De funkties waarvan dergelijke doortastende vooruitziendheid wordt verwacht zijn ingevuld. Politieke vriendjes waarvan niet meer mag verwacht worden dan dat ze de typisch verlammende vermoeidheid blijven uitademen.
Ik ben een beetje verbaasd dat er nog geen stemmen opgaan niet meer deel te nemen aan die Olympsiche Spelen, naar analogie met Eurosong. Als we niet kunnen winnen, dan doen we niet meer mee. Het zal wel weer verhaald worden op samenscholende samenzweringen tegen ons. Al even verbaasd ben ik dat er nog geen stemmen opgaan om ons terug te trekken onder onze kerktoren. De Olympische spelen van Vlaanderen zodat onze grandeur terug tot leven komt in disciplines zoals navelstaren, schuld afschuiven en taalfutiliteiten bevechten.
Natuurlijk, beste BOIC'er kan ik begrip opbrengen voor jullie moeilijke situatie. Wij hebben internationaal hoog presterende atleten. Alleen blijft het IOC de Olympische medailles vergooien in de conservatief klassieke disciplines zoals zwemmen, atletiek, boksen, judo, taikwondo,...enz enz. Mochten wij er in slagen nichesporten en dan vooral nieuwe nichesporten op de tabel te krijgen, onze kansen zouden fenomenaal toenemen. Denken wij bijvoorbeeld aan touwtrekken. Ons roemruchtige bronzen medaille in 1920 laat vermoeden dat wij daar bij de wereldtop behoren. Ook voor vinkenzetten, pierbollen, gaairijden, liggende wip en staande wip denk ik dat wij, Belgen veel meer kans maken dan op exotische rariteiten als lopen, springen, zwemmen of vechten. Maar wij hebben nog grotere artiesten tot onzer beschikken. Stel u voor dat het BOIC in Londen de discipline "onrealistische verkiezingsbeloften" zou opnemen in de Olympische tabel, dan hadden wij goud, zilver en brons tezamen als wij Y.L. uit I. zouden sturen. In de wedstrijd "internationaal ruzie maken" zouden wij K.d.G. uit B. hoogst waarschijnlijk succesvol kunnen uitspelen tegen Sjakosj Willie uit G. De competitie "creëren van luxe-nep taalproblemen" zouden de Vlamingen ook met kop en schouder domineren.
De hoop dat de Olympische Spelen zich meer zullen toeleggen op de bovenvermelde Vlaamse nichespecialiteiten lijkt mij ongewettigd. Wij zullen het dus moeten blijven doen met de tekortschietende startblokplakkers waarvan wij de waarde nu reeds kennen. Maar, zeer geachte, mag ik bij deze mijn kandidatuur stellen voor de vertegenwoordiging van België in 2012 in Londen ? Ik doe ongeveer 20 jaar judo en kan zeker geen medaille gaan halen in de Britse hoofdstad. Ook op de fiets kan ik mijn plan trekken, ondanks mijn niet meer zo Olympisch relevante leeftijd. Dus een stekkie voor het baanwielrennen zou mij ook wel iets zeggen. Ondanks mijn parochiale titels en gezinsbesttijden in beide disciplines garandeer ik jullie, en alle Belgen, dat ik zeker evengoed als de huidige atleten in Bejing, geen medaille zal halen ter ere en glorie van mijn vaderland.
Vlamingen en waterbeesten zal nooit een goede combinatie worden.
Vette vis vangen is al geen Vlaamse specialiteit. Dus geen "vette vis vang" medaille op de volgende paralympics voor de stijve been atleten. Tussen Vlamingen en mosselen lukt het ook al niet wree goe.
Wij zullen dus tevreden moeten zijn met een Oostends (Vlaams) garnaaltje als borrelhapje.
Deze morgen was het grijs. Niets liet vermoeden dat de regering gevallen zou zijn. De avond ervoor werd er nog maar eens gesemmeld dat ons groot Vlaams stijf been wat meer tijd nodig had. Hoeveel tijd kan één mens opsouperen zonder resultaat ? Mister Goebestuur was aan zijn derde poging bezig een regering op de been te helpen. Dertien maand na de verkiezingen was Leterme aan zijn 1ste zit van zijn bisjaar bezig. De radio wondt er weinig doekjes rond. Alweer gebuisd. En zoals niet meer dan betamelijk is als men met andermans geld speelt, na drie pogingen en evenveel bewijzen van onkunde heeft Leterme zijn eerste en enige flits van goed bestuur getoond. Hij stopt ermee ! Ik moest aan Toon Hermans denken. De vette vis is dood, meneer.
Het ergste is dat Mister Goebestuur zelf voor een groot deel verantwoordelijk is. Het was op zijn minst verwonderlijk, achteraf mocht het zelf onbegrijpbaar worden genoemd, dat de gedoodverfde kandidaat premier de pré-electorale sfeer zodanig polariseerde dat een oplossing voor de communautaire navelstaarderij verder af lag dan ooit tervoor. Het publiek slikte deze loze beloften en Leterme was voor de Vlaamse massa het wonderkind dat in de toverdrank was gevallen. Blageurs kunnen nochtans volkshelden worden. Als ze hun grootspraak kunnen waarmaken. Voorbeelden legio in de sport. Als ze echter afgaan als een lekke gieter dan worden ze pathetisch, zielig of belachelijk. Indien de belangen echter iets zwaarder wegen dan een flitsende démarage op het juiste moment heeft zo'n afgang eerder iets misdadig !
Tuurlijk is Leterme niet door de mand gegaan als de zoveelste Belg na Van Impe die een top vijf bij elkaar ging fietsen in de Tour. Het is een dertien maanden lange erosiefenomeen geworden. Mister Goebestuur heeft gezweet als een winters veldhuppelaartje in Pekinese warmte-omstandigheden. Toen het opperhoofd van de paarse ramp eventjes interimpremier mocht worden, alsof er nooit verkiezingen waren geweest, veranderde de status van Leterme naar die van een wonderkind van 40. Eentje die alles kon worden, maar nooit iets worden zal. Toch bleef dhr Leterme midden in de rivier, ondanks zijn stijve benen bleef het opgezweepte volk geloven dat hij een vette vis zou kunnen pakken. Tot op de quinzième juillet bleek dat hij zijn geitjes nog niet op het droge had. Het wonderkind verzoop. Het voldeed niet meer aan zijn plicht. Hij had nooit verkozen mogen worden. Wij zijn dertien maanden opgelicht.
Nu ik gezien heb dat de politici die de Europese Moloch op zijn lemen voeten tracht recht te houden een gigantisch misprijzen voor de democratie ten toon spreiden, hoeft Europa voor mij ook niet meer. Erger nog sinds gisteren ben ik bang geworden van Europa.
U hebt ze toch ook gezien, de plejade europrofitariërs die zich uitsloofden de uitslag van de democratische bevraging in Ierland te misprijzen, te minimaliseren, te negeren. Ondanks de Ierse uitslag riepen ze op tot gewoon verder ratificeren. Vrouwen maken het verschil ? Anderen vonden dat Europa een vrijgeleide had gekocht bij de Ieren door de massale economische steun zodat de Ieren het betonneren van het Europarasitisme zouden goedkeuren ? Het wereldrecord democratisch minachting kwam van supersos Van Miert. In wat waarschijnlijk de ergste Stalinistische oprisping sinds Pol Pot was, kwam dat heerschap eventjes vertellen dat de Ieren gewoon zijn vooroordelen hadden moeten bevestigen. Die dommekloten hadden dat niet gedaan, maar de gelukkig was de "grote democraat" in een goede bui want hij gunde de Ieren een tweede zit. Daar moesten ze dan wel de mening van de europolitici bevestigen, napraten en vooral aankruisen. Als de Ieren het een tweede keer zouden wagen een eigen mening kenbaar te maken via een democratische bevraging zou de Stalinist Van Miert hen onmiddellijk uit de Europese gemeenschap zetten. Achter een cordon ! Mensen met een eigen mening mogen in een democratie à la Van Miert niet meespelen ! Hij kon blijkbaar niet om met het feit dat een klein landje nog de democratische reflex had de Europese profitariaatsverzekering aan de bevolking voor te leggen. 99% van de Europeanen wordt dit democratische recht ontzegd.
Wat een schandalig neerkijken op de burger. Niet slechts kiesvee maar "ja-knik" beesten die moeten doen wat de dames en heren profitariërs willen. Natuurlijk komt het populaire streven naar behoud van eigenheid in conflict met de belangstrijd van de parasieten die hun galactisch overdreven loontje willen veilig stellen binnen een supranationale organisatie. Maar het woordje "democratie" in hun verdrag van Lissabon is niet verenigbaar met : 1) Het misprijzen van democratische resultaten in andere landen. Ook al komen die resultaten uit democratische werktuigen waar men zelf geen voorstander van is. 2) De vooringenomenheid dat de resultaten van een democratische bevraging een bevestiging moet zijn van de vooroordelen van de dames en heren politiekers. 3) Als dit dan even tegenvalt en de vox populismus de vooroordelen niet bevestigt (een eigen mening heeft dus) er onmiddellijk met een cordon sanitair wordt gedreigd (Ierland uit de EU).
In een echte democratie zou zo'n uitslag een signaal moeten zijn naar de politici dat ze hun werk niet goed gedaan hebben. Misschien is er iets mis met hun communicatie. Misschien denken de mensen dat ze parasieten zijn omdat ze de geclaimde symbiose niet naar voor brengen. Misschien hebben ze inhoudelijk de bal misgeslagen en straffen de mensen hen daarvoor af ? Het beangstigende van de EU ligt hem in het feit dat alle betrokken profiteurs oproepen de uitslag te negeren en het ratificatieproces gewoon te laten doorgaan. Zelfs onze Karel De Gucht, volschrijver van Pluche boeken met blijkbaar vooral holle woorden over het verdedigen van de democratie roept op om de uitslag van het Ierse democratische referendum te negeren. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat Karel zich laat kennen als slechts een woordridder in dienst van de democratie. De echte verdediging wordt het liefst niet aan holle woordenkramers toevertrouwd.
Waarmee we natuurlijk onmiddellijk het grote probleem van de EU tegen het lijf lopen. De politici die zich daar van een wachtuitkering tot het olifantenkerkhof gaan voorzien hebben geen enkele voeling meer met wat er leeft op het door hen geparasiteerde grondgebied. Bij gebrek aan echte problemen houden ze zich schijnbaar alleen bezig met hun eigen overlevingskansen. Bovendien worden ze omringd, misschien zelfs gedicteerd door een meute ondemocratisch aangestelde despoten, de commissarissen. Met hun buitenwerelds loon en hun ongebreidelde bevoegdheden wanen deze ondemocratische exploten zich ongenaakbaar. Als die ganse Europese bekadering zich niet dringend gaat realiseren dat elk minachtend woord, elk afstotende lichaamstaal de bevolking verder weg drijft van hun ideaal, dan ziet het er slecht uit voor ofwel het olifantenkerkhof van Brussel ofwel voor de democratie binnen de EU. Ik durf luidop te vrezen voor het laatste.
De wereld heeft de onhebbelijke eigenschap te veranderen. Sneller en sneller zelfs. Ik predik reeds geruime tijd dat "management of change" één van de belangrijkste eigenschappen zal worden in de survival of the fittest. Het bedrijfsleven heeft dit reeds, door scha en schande wijs geworden, reeds langer geleerd. Zoals gebruikelijk hinkt de politieke klasse alweer enkele decennia achterop. Dit maal is het Karel de Gucht die het demonstratieve bewijs aan het leveren is. Ook dit is niet voor de eerste maal. Karel heeft in tijden van migrantenstemrecht reeds duidelijk laten merken dat hij niet echt met de veranderende wereld om kan.
Het begon allemaal enkele weken geleden. Karel, ondertussen Buitenland Minister voor het leven, moest zijn kersverse herbenoeming gaan vieren in Congo. Samen met Billy en Bollie eventjes Kabila gaan pesten gedurende het stereotype, onotkombare inauguratiereisje van de Belgische ministers naar Congo. Karel, keizer van Berlare en omstreken was zich blijkbaar niet op de hoogte dat de 200 miljoen euro eigenlijk niets meer voorstellen in de financiële instroom van Congo. Dus Karel, in de waan dat de 200 miljoen nog steeds de afkoopsom was om bottigheden uit zijn botten te kloppen, heeft het daar eens flink gezegd. Gniffel gniffel, trouwens nadat dhr Kabila Kwik, Kwek en Kwak enkele uren heeft laten sudderen in hun eigenwaan.
Onze minister van buitenlandse zaken had duidelijk zijn huiswerk niet gedaan. Anders had hij geweten dat landen als China, VAE, duidelijk veel minder vragen stellen en toch veel meer geld naar Congo verkassen. Karel-de-niet-zo-Grote had blijkbaar niet gezien dat de prijs voor het stellen van een lastige vraag pijlsnel was omhoog gegaan en dat zijn budget eigenlijk geen ambetante opmerkingen meer toeliet. En zoals iedereen die meer wil dan waarvoor hij betaalt, heeft ook Karel het aan de stok gekregen met de verkoper. Een pijnlijk interview en een Chinareis (alweer) later is Kabilla zo bang geworden dat hij éénzijdig alle diplomatieke betrekkingen verbreekt met België ! Hoera alle Congolezen gaan er met rasse schreden op vooruit. Dank U Mr De Gucht, gij zijt goe bezig !
Nu is de situatie in Congo uiterst zorgwekkend ! Aandacht voor mensenrechten in Oost Congo is noodzakelijk. Maar dat onze permanente buitenlandminister daarvoor de weg van provocatie en polarisatie kiest mag meer dan verbazend worden genoemd. Diezelfde man heeft ooit een duur boek volgeschreven met het niet normaal vinden van de populisitsche confrontatie-aanpak. Ook zijn vraag naar goed bestuur in Congo kan verbazing oproepen. Karel de Gucht is iemand die de Vlaamse vraag naar goed bestuur in Wallonië afdoet als onnozelheid en spielerei. Toegegeven dat zal te ver van zijn bed zijn ? Of niet ver genoeg ? Een plezierreisje naar euh het meer van Vielsalm is iets minder dan een verwenweek in Kinshasa afgewisseld met een troetelweek-end in China. Want dat doet hij wel natuurlijk, veelvuldig reisjes maken naar het mensenrechten schendende China. Hij heeft reeds tweemaal persoonlijk zelf de Opper Lama terug naar af gestuurd om och maar geen schaduw te werpen op het gras waarop de Chinese leiders zouden kunnen lopen. Ook vorige week zal hij wel nietmet Peking gaan praten zijn over een Boycot van dat foeilijke slecht bestuur Congo waar de mensenrechten blijkbaar zwaarder wegen dan in het land van de Gele Rivier.
Of mag de ganse Kongo-farce minder verbazing wekken dan op het eerste zicht te verantwoorden is ? Inderdaad ! Onze BuZa minister heeft reeds vroeger blijk gegeven van schrijnende incompetentie gekoppeld aan een ruzie-aantrekkende inborst. Oei Willem, incompetentie ? Ja toch, wie herinnert zich niet de ontluisterende demarche van dhr De Gucht in de kakafonie die de VLD van het migrantenstemrecht gemaakt heeft. Zijn voorstel tot amendement gaf zo duidelijk aan dat hij eigenlijk niet wist waarover hij het had, dat het alleen ter zijner eer, glorie maar vooral geluk is dat ze tussen de plooien van de stemrechtflop is weggemoffeld. Bovendien weet de VLD mee te spreken om de magnetische eigenschappen van dhr Gucht als het om ruzie gaat ! Olympisch goud, zilver en brons zou hij ermee kunnen halen.
Kortom, wij Belgen zoeken onze problemen zelf als wij mensen als Karel De Gucht meer bevoegdheden geven dan de keuze van de kleur van de tent voor de volgende pensenkermis. Zulke mensen zouden niet meer politieke verantwoordelijkheid mogen dragen dan de lokale dorpstraat vereist. Sorry maar dat is nu mijn gedacht.
