|
Ze hebben hem. De gebuur heeft het toch gedaan. Hij zei dat hij was gepest. Door het lint gegaan om op zijn gemak een busje naft te gaan halen en zijn schietgeweer. Dan vielen er twee doden. Wanstaltig afschuwelijke daad. Geen enkel zinnige reden, hoe zwaarwichtig ook kan zulke bestialiteiten verantwoorden. Maar de twijfel was gezaaid. Een serene kadering van deze daad was niet meer mogelijk. De pers, inderdaad maden, produceerden een hoeveelheid bagger die een weldenkend mens niet voor mogelijk houdt. Naam en toenaam, adres met fotos. Het kon niet op. Ik dacht aan de achterblijvenden van de slachtoffers. Ook zij hebben nood aan een serene verwerkingsperiode. Ze zullen het zo al kwaad genoeg hebben. Maar ook dacht ik aan vrienden en familie van de dader. Ook zij hebben nood aan kadering, plaatsing van de gruweldaden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Toen kwam Annick. Of de onthulling van haar moordenaar. Het wordt beangstigend. Zonder aanleiding deze keer. Dus ook zonder reden op Nieuwjaar. Psychopaat. Hier bij ons. Een gewone man. Lachend op internetfilmpjes. Kan dit wel ? Kan ik onze buur nog betrouwen. Ben ik zelf betrouwbaar ? Komt er nog meer ? Zijn er nog van dat slag ?
Neen Willem wordt niet paranoïde. Maar net zoals iedereen probeer ik de moorden te duiden. Te plaatsen. Af te zonderen en een etiket op te plakken. Liefst zo eentje met daarop een reden voor de gruwelijke feiten. Dat geeft zekerheid en houvast. Mij zal dat niet overkomen, want ik ga niet dit of dat doen. En dat labeltje plakken lukt hoe langer hoe minder in dit geval. Zinloos geweld lijkt het. Geen greep op te krijgen. Geen oorzaak op te plakken. Net daarom zo intrigerend en beangstigend.
|
