2020 - een fantastisch runjaar - maar... geen wedstrijden (of beter: slechts eentje)

2020, een jaar van 4400 km. Dat is meer dan het gemiddelde kilometeraantal van het voorbije decennium. Ruim 1000 meer zelfs. Komt vanzelfsprekend mede door het feit dat er vanaf maart geen wedstrijden meer werden georganiseerd. Deelnemen aan een wedstrijd heeft voor mij immers tot gevolg dat ik zowel voor als na de wedstrijddatum iets minder loop. Maar toch heb ik ook in het verleden nooit echt veel wedstrijden gelopen. Meestal maar een tiental per jaar.

Een 'echte' wedstrijd, dus niet het virtuele gedoe, geeft nochtans iets extra's. De voorbereiding is specifiek. Het leven naar de wedstrijd toe is speciaal. Het uitzoeken van de locatie. Wat wordt er aangeboden en wat niet?

Bij aankomst zoek je de inschrijvingstafel. Voor zover men zich niet vooraf ingeschreven heeft natuurlijk. Maar dan nog is het vaak zo dat het nummer nog moet afgehaald worden. Daarna is er de voor de hand liggende vraag waar de kleedkamers zich bevinden. Het gebeurt dat men dan uit de lucht valt en het antwoord schuldig blijft. Dan moet je op zoek naar een medewerker die het wel weet zijn.

In de kleedkamer is er voor het eerst die aparte sfeer die eigen is aan een wedstrijd. Bij sommige atleten zie je reeds een zekere spanning. Anderen hebben dat niet of weten dat in ieder geval beter te verbergen. Je ziet hier ook voor het eerst de outfit waarmee sommigen gaan lopen: de shirt, de broek, de kousen en de schoenen. Er zijn er die de beentjes wat insmeren tegen de koude, of tegen de stramheid, of zomaar, uit gewoonte. Zonder die zalf op de spieren kan en zal er niet gelopen worden. Zoiets.

De opwarming is ook bij vele atleten verschillend. Sommigen doen het vrij intensief. Anderen zijn daar heel wat gematigder in. En nog anderen doen het helemaal niet. Die houden het bij een rustige en gezellige babbel. Dit laatste dan vooral tijdens de warme zomermaanden.

De start dan. Ook een heel gedoe. Waar stellen we ons op? Niet helemaal vooraan. Niet op de eerste rij. Want hier plaatsen zich de 'toppers'. Of diegenen die zich topper wanen. Ik heb ook geen zin om tijdens de eerste kilometer al voorbij gehold te worden door tientallen atleten. Zoiets motiveert me geenszins. Wel integendeel. Toch mag je ook niet te ver naar achteren doorschuiven. Vaak wordt je dan in de eerste meters opgehouden en ook dat is niet echt aangenaam. Dus ja, toch wel een moeilijke keuze. Bovendien is het zo dat je rekening moet houden met een bepaald aantal atleten die niet in het startvak plaatsnemen maar zich op het laatste moment net vóór de eerste rij posteren. En zo schuif jij als gedweeë atleet natuurlijk nog wat verder naar achter op. Vaak probeert men dan nog gans de meute naar achter te drijven wat meestal niet meer lukt. Iedereen wil nu trouwens vooruit en niet meer achteruit. Ik geef toe dat dit vooral zaken zijn die zich voordoen bij kleinere, en vaak minder goed georganiseerde, wedstrijden.

Eens gestart verdwijnt er wel een zekere zenuwachtigheid. Ik zou bijna durven zeggen dat het ergste leed nu geleden is. We zijn weg en kunnen nu doen waarvoor we gekomen zijn: rennen. De meesten zo vlug mogelijk. Niet iedereen, neen. Er zijn een aantal mensen die aan zo'n wedstrijd kunnen deelnemen zonder zich druk te maken over een tijd en/of een rangschikking. Ik kan dat niet. Zelfs als ik mij vooraf voorgenomen heb om het als training op te vatten, komt er toch steeds een moment in de race dat het begint te kriebelen.

De eerste kilometers worden de plaatsen eigenlijk al ingenomen. Meestal zie ik de eersten dan al enkele honderden meters voor mij uitlopen. Het fascineert mij enorm, de mensen die zowat aan 20 km per uur kunnen starten. Mijn tempo ligt dus heel wat lager. Sommigen steken je na de start nog voorbij. Soms houden ze het vol, soms blazen ze zichzelf reeds op. Die laatsten raap je dan later terug op. Bij de anderen stel je vast dat hun tempo te hoog ligt en weet je dat je ze maar na de aankomst zal terugzien.

Als het meevalt kan je aansluiten bij een of meerdere atleten. Op dat moment weet je al dat het in principe een goede wedstrijd wordt waarin je vaak je besttijd zal overtreffen. Als je in zo'n geval tijdens de race met zijn allen af en toe de leiding neemt van het groepje zit het helemaal goed. Sommigen laten zich evenwel meedrijven en lopen tactisch. Op zich natuurlijk niks mis mee. Flauwer wordt het wel als deze personen dan op het laatst een eindsprint inzetten waar je niet tegen op kunt.

Die eindsprint op zich is trouwens ook zo'n specifiek onderdeel van de wedstrijd. Wanneer begin je er aan? Ervaren wedstrijdlopers voelen dat perfect aan. Het tempo wordt opgedreven, 500 of 1000 m voor de aankomst. Dan gaan echt alle remmen los en probeer je zo goed als het kan te volgen of, als het echt super goed gaat, nog te remonteren.

Zo zie je maar. Toch wel allemaal zaken die aan een wedstrijd een extra dimensie geven. Dingen die je niet zo vlug zal doen in een trainingsrace. Ook als dat een tempotraining is. En al zeker niet als je die alleen doet.

En nu! Beginnen maar. In ieder geval aan onze eerste run van het nieuwe jaar. En wie weet... aan onze eerste wedstrijd!