Tom Jones zong in 1966/1967 over 'Green Green Grass Of Home' maar George Ezra zong op zaterdag 7 mei 2022 over 'Green Grees Grass'. Toevallig of niet was er in die lentemaand de actie 'Maai Mei Niet' en nu we in juni beland zijn moeten de mensen aangeleerd worden hoe ze het te lange gras met een zeis moeten maaien! Eerste nieuwkomer in die aflevering van de Radio 2 Top 30.
Het spreekwoord luidt "Liefde is een werkwoord" en Milow is het daar volmondig mee eens want hij legt in amper drie minuten uit hoe liefde werkt. Zijn nieuwe single 'How Love Works' kwam op zaterdag 7 mei 2022 meteen terecht in de Radio 2 Top 30 op nummer 20.
Maar zowel George Ezra als Milow moesten de duimen leggen voor de alomtegenwoordige Ed Sheeran want die kwam op zaterdag 7 mei 2022 meteen binnen in de Radio 2 Top 30 met '2step' terwijl hij ook samen met Camila Cabello genoteerd stond op nummer 16 met 'Bam Bam'. Die single stond al 9 weken in onze hitlijsten!
Dit waren de drie enige nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 7 mei 2022. Morgen volgen de nieuwkomers uit de aflevering van de week erna.
6 mei: In Alblasserdam (Zuid-Holland, Nederland) vallen twee doden en twee zwaargewonden bij een schietincident op een zorgboerderij. De dader, een 38-jarige man uit Oud-Alblas, wordt ook verdacht van een moord op een schoenmaker in Vlissingen, twee dagen eerder.
7 mei: De Noord-Ierse politieke partij Sinn Féin wint de parlementsverkiezingen. De partij werd beschouwd als de politieke tak van de IRA en is voor afscheiding van Groot-Brittannië.
10 mei: Ferdinand Marcos jr., zoon van Ferdinand Marcos en Imelda Marcos, wint de verkiezingen in de Filipijnen. Zijn bijnaam is “Bongbong Marcos”.
13 mei: De Wereldgezondheidsorganisatie meldt dat er sinds het begin van de coronapandemie in Europa nu officieel 2 miljoen mensen aan COVID-19 zijn overleden (de bevolking van Rusland en Oezbekistan meegerekend). Het werkelijke aantal doden door COVID-19 ligt nog een stuk hoger. De laatste paar maanden is het aantal besmettingen en doden in Europa wel aanzienlijk gedaald.
14 mei: Bij een schietpartij in en nabij een supermarkt in de Amerikaanse stad Buffalo (New York) vallen 13 doden. De dader is een 18-jarige man die vanuit racistische motieven handelde.
15 mei: De Finse president Sauli Niinistö maakt bekend dat de regering van zijn land besloten heeft om het NAVO-lidmaatschap voor Finland aan te vragen. Ook Zweden besluit om het lidmaatschap aan te vragen.
24 mei: Bij een schietpartij op een basisschool, de Robb Elementary School in Uvalde, Texas (Verenigde Staten), komen 19 kinderen en 2 volwassenen om. De 18-jarige schutter wordt door de politie doodgeschoten.
25 mei: Amerikaanse vrouw voorkomt nieuw schietincident en doodt man die vuur opent op tientallen feestgangers in West-Virginia.
27 mei: Amerikaanse wapenlobby houdt drie dagen na schietpartij in Texas een congres vóór wapenbezit!
27 mei: Het Russisch leger boekt winst in de Donbas (Oekraïne). Ter herinnering: Separatisten (pro Russische rebellen) riepen in 2014 in de Oost-Oekraïense provincie Donbas twee volksrepublieken uit: Donetsk en Loegansk. Sinds maart 2014 is het Donetsbekken inzet van een gewapende strijd. Door het Russische leger gesteunde separatisten, die proberen het gebied onder Russisch gezag te krijgen, vechten er tegen het leger van Oekraïne. Dit is de rechtstreekse aanleiding voor de Russische invasie van Oekraïne die begon op 24 februari 2022.
29 mei: Na twaalf jaar gaat de Ros Beiaard ommegang in Dendermonde nog eens door. Hij werd vanwege de coronapandemie twee jaar uitgesteld. De volgende editie zal plaatsvinden in 2030. Ik zag de indrukwekkende en folkloristische optocht in 1990.
En alsof dat nog niet genoeg was braken er in de loop van de maand mei 2022 apenpokken uit (vroeger enkel in Afrika) en stak een nieuw fenomeen de kop op: “needle spiking” (Tijdens grote bijeenkomsten beweerden sommigen dat ze een prik hadden gevoeld. Na onderzoek bleek echter dat er geen verdachte substanties in hun lichaam werden gevonden.). Gaat het hier soms om massahysterie?
Vroeger fietsten de meisjes je gezapig voorbij maar tegenwoordig met al die elektrische rijwielen moet je verdomd goed uit je doppen kijken om niet omvergereden te worden!
Ralph McTell, de Engelse singer/songwriter uit Kent, schreef dit rustig, kabbelend liedje al in 1969. Het werd uitgebracht op zijn elpee 'My Side Of Your Window' en vaak op verschillende radiozenders uitgezonden.
Toch zou het pas op single worden uitgebracht in 1971. In de loop der jaren volgden de heruitgaven elkaar in snel tempo op: 1972, 1974, 1975, 1978, en 1992!
Na Leonard Cohen en Michel Legrand gecoverd te hebben bracht Herman van Veen zijn versie in 1973 uit onder de naam 'Fiets'.
'Streets Of London', de bekendste hit van de Engelse bard, werd in 1971 uitgebracht en nadien nog regelmatig al dan niet in een lichtjes andere versie.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Pretty Belinda' – Chris Andrews
Nog een Britse zanger die ervan hield zijn hits enkele malen opnieuw uit te brengen.
Zo gebeurde ook met 'Pretty Belinda', een vrolijk deuntje dat in 1972 wederom op 45 toeren werd uitgebracht. Andrews maakte zijn eerste tv-optreden in 1959. Hij schreef tussen 1963 en 1965 verschillende liedjes voor Sandie Shaw. Als zanger had hij in 1965 succes met de single 'Yesterday Man'. Andrews woont een deel van het jaar op Mallorca en een deel van het jaar in het stadje Selm (Noordrijn-Westfalen, Duitsland). In 2007 trouwde hij daar met een Duitse met de voornaam Alexandra. Zij is ook Chris Andrews' manager. In 2016 verwierf Andrews de Duitse nationaliteit, zonder de Britse te verliezen.
Tegenwoordig wordt het liedje vaak gebruikt als country lijndans.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Leave Them A Flower' – Wally Whyton
Een liedje met een boodschap!
De Engelse muzikant, zanger, en tv-presentator Wally Whyton was ooit lid van The Vipers Skiffle Group (later ingekort tot The Vipers).
In januari 1969 bracht hij deze traditional uit als b-kant van 'Wichita Lineman'. Phil Van Cauwenbergh en Louis Neefs zagen potentieel in het ecologisch lied en brachten in 1970 'Laat ons een bloem' uit.
De Nederlandstalige versie werd meermaals gecoverd: door zijn zoon Günther Neefs (2000); door Yevgueni in het kader van "Zo is er maar één" (2006); dooro Hilde Frateur (2006); door Veerle Baetens en The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band om Natuurpunt te helpen om geld in te zamelen voor meer bos in Vlaanderen (2017); en tenslotte in 2020 door de band van de tienerserie LikeMe.
Maar dit is de versie waarop Louis Neefs zich baseerde. Luister, geniet en vergeet vooral hoeveel geld een miljoen is!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Jennifer Jennings' – Louis Neefs
Wie Louis Neefs zegt denkt onmiddellijk aan zijn twee deelnames aan het Eurovisiesongfestival. Tweemaal werd hij zevende. In 1967 met 'Ik heb zorgen' en in 1969 met 'Jennifer Jennings'. Muziek van Paul Quintens en tekst van Phil Van Cauwenbergh. Dirigent was de onvermijdelijke Francis Bay.
De concurrentie was toen te groot want er waren zelfs vier winnaars! Lenny Kuhr uit Nederland met 'Troubadour'; Frida Boccara uit Frankrijk met 'Un jour, un enfant', Lulu uit het Verenigd Koninkrijk met 'Boom-bang-a-bang' en Salomé met 'Vivo cantando'.
Jennifer Jennings is een echt bestaande vrouw. Ze werd geïnterviewd in de aflevering van Belpop over Louis Neefs. Legendarisch is de "dansbeweging" die Louis Neefs maakt met beide armen in de lucht (omstreeks 1:15 min.)!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Un jour, un enfant' – Frida Boccara
Zoals ik hierboven in deze rubriek schreef waren er op het Eurovisiesongfestival van 1969 vier winnaressen! Een nooit geziene uitslag die zich nooit herhaald heeft want het reglement werd nadien spoedig aangepast.
Lenny Kuhr met 'De Troubadour', Lulu met 'Boom bang-a-bang', en Salomé met 'Vivo cantando' moesten het podium delen met Frida Boccara.
Zij was toen mijn favoriete alhoewel ik natuurlijk ook een grote boon had voor Louis Neefs.
Het ingetogen en pakkend lied 'Un jour, un enfant' werd gecomponeerd door Eddy Marnay en Émile Stern. Ik werd hier heel stil van ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'C’est extra' – Léo Ferré
De Franse popmuziek tussen ongeveer 1962 en 1968 was vaak een flauw afkooksel van bekende Angelsaksische hitparademuziek.
Maar er waren ook uitzonderingen zoals o.m. Gilbert Bécaud, Charles Aznavour, Jacques Dutronc, Françoise Hardy, Isabelle Aubret, Hugues Aufray, Jean Ferrat, Julien Clerc, Michel Fugain, Marie Laforêt, Claude Nougaro, Claude François, Nino Ferrer, Antoine, en dan vergeet ik er nog want deze opsomming komt uit mijn blote hoofd. En dan natuurlijk ook Léo Ferré.
Wat mij onmiddellijk aantrok in dit nummer was de volgende tekst, duidelijk geïnspireerd op 'Nights In White Satin' van de Moody Blues: "Un Moody Blues qui chante la nuit Comme un satin de blanc d'marié Et dans le port de cette nuit Une fille qui tangue et vient mouiller ... c'est extra".
Léo Ferré was een Monegaskische dichter, schrijver, componist, pianist en zanger. Hij was een dynamische en controversiële persoon. Zijn carrière strekte zich uit vanaf de Tweede Wereldoorlog tot zijn dood in 1993. Oorspronkelijk slechts de b-kant van 'La nuit' maar al snel heruitgebracht als a-kant, en terecht!
In 1970 zou hij nog een meesterwerk uitbrengen, namelijk 'Avec le temps'!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Proud Mary' – Creedence Clearwater Revival / The Checkmates Ltd. ft. Sonny Charles
In 1968 begon Creedence Clearwater Revival stilaan een begrip te worden in de muziekwereld maar 1969 was beslist het jaar van de wereldwijde doorbraak van John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford.
Maar wat een muzikale explosie want John Fogerty schudde dat jaar zo maar eventjes een tiental hits uit zijn mouw. Vaak werden de singles hits aan beide kanten en op de elpees stonden ook pareltjes!
Ik heb moeten wachten tot 24 september 1971 om ze live mee te maken want toen trad het trio (Tom had de groep inmiddels verlaten) op in het Antwerps Sportpaleis. In dat jaar kwamen Ike & Tina Turner met hun versie van 'Proud Mary' op de proppen maar dit is de enige echte Proud Mary!
The Checkmates Ltd. ft. Sonny Charles waren er als de kippen bij om er hun soulversie van te maken en het geheel klonk als een gospellied! De producer was Phil Spector en dat is te horen aan de "wall of sound".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Without Her' – Herb Alpert & The Tijuana Brass
En toen legde Herb Alpert zijn trompet eventjes opzij want hij begon zowaar te zingen! Geen nood want zijn makkers uit The Tijuana Brass hadden genoeg trompetten.
'Without Her' is een aardige compositie van Nilsson uit 1967 en vooral niet te verwarren met 'Without You', een compositie van Badfinger waarvan Nilsson een wereldhit zou maken in 1971.
Er bestaat ook een sambaversie die in hetzelfde jaar werd uitgebracht door Neil MacArthur alias Colin Blunstone van The Zombies. Het was de b-kant van zijn single 'Don't Try To Explain'. Heerlijk relax!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Marrakesh Express' – Crosby, Stills & Nash
De stemmen van deze drie zangers/gitaristen pasten zo goed bij elkaar dat het leek of Crosby, Stills & Nash hemelse klanken uitstootten.
David Crosby kwam uit The Byrds, Stephen Stills uit Buffalo Springfield, en Graham Nash maakte het mooie weer bij The Hollies ... tot 1968.
Als trio bracht deze Amerikaans-Britse supergroep die folkrockmuziek speelde in 1969 een elpee uit onder de naam 'Crosby, Stills & Nash'. Daarop stonden o.a. 'Marrakesh Express' en 'Suite: Judy Blue Eyes', een ode aan Judy Collins, de zes jaar oudere singer/songwriter met wie Stills ooit een verhouding had.
Het zou niet lang meer duren of er kwam een vierde lid zich bij het trio voegen en dat was de Canadees Neil Young die ook al bij Buffalo Springfield had gespeeld. Daarna solo met zijn begeleidingsgroep Crazy Horse, maar daarover later meer!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Can’t Get Next To You' – The Temptations
De groep werd gevormd in 1961 in Detroit. Het was een samensmelting van twee plaatselijke groepen uit Detroit, The Primes en The Distants. Toen de groep begon onder de naam The Temptations bestond hij uit Otis Williams, Melvin Franklin, Elbridge Bryant, Paul Williams (geen familie van Otis) en Eddie Kendricks. Later vonden nog vele veranderingen plaats, o.m. met de komst van de wispelturige David Ruffin die in 1968 ontslagen werd.
Door de komst van Dennis Edwards (vorige zanger van The Contours) begon een nieuw tijdperk voor The Temptations. Door zijn krachtige stem kon Norman Whitfield een nieuwe stijl toepassen: psychedelic soul. Samen met Sly & the Family Stone waren zij de grondleggers van deze nieuwe stijl. Deze diende meestal om iets duidelijk te maken aan de wereld. Alle Temptations kregen nu meestal in elk liedje een lead. Ook was er altijd een scheurende gitaar in het nummer. Het eerste psychedelisch nummer van The Temptations, 'Cloud Nine' uit 1968, werd een megahit in de VS en kreeg een Grammy voor beste R&B-nummer van een groep in 1969. Andere psychedelische nummers waren 'I Can't Get Next To You' en 'Psychedelic Shack'. The Temptations oefenden met deze succesvolle stijl ook invloed uit op latere klassiekers als 'Love Child' van The Supremes en 'What's Going On' van Marvin Gaye.
The Temptations werden liefkozend "The Tempts" genoemd door de deejays op Radio London. Ik luisterde in die dagen elke zondagavond naar de Britse hitparade, met mijn transistor radiootje onder mijn hoofdkussen.
Verwar deze single vooral niet met de gelijknamige van Clodagh Rodgers uit 1971 waarmee ze Groot-Brittannië vertegenwoordigde op het Eurovisiesongfestival.
Ook dit schijfje werd indertijd grijsgedraaid door Mike Verdrengh op zaterdagochtend. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat heette zijn programma Radio Matinee bij Omroep Brabant (BRT 2).
Wie goed luistert hoort hier een single van Queen avant la lettre want de Zweedse popgroep experimenteerde met vierstemmige harmonieën en achterwaarts opgenomen instrumenten, wat in die dagen redelijk ongewoon was. The Beatles hadden het hen natuurlijk al in 1967 voorgedaan.
Graham Gouldman en Eric Stewart, later bij Hotlegs en 10cc, schreven enkele songs voor The Jackpots.
Een hit in Zweden in 1968 en in onze contreien heel af en toe op de radio te horen in het voorjaar van 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Love Is Love' – Barry Ryan with The Majority
Voor de opvolger van 'Eloise' liet Barry Ryan zich omringen door The Majority. 'Love Is Love' werd ook geschreven door zijn tweelingbroer Paul en opnieuw werd de single een vette nummer één in diverse Europese landen.
Paul Ryan tapte voor deze compositie alweer uit hetzelfde vaatje als bij de voorganger: vele tempowisselingen en een machtig arrangement.
The Majority bestond uit Barry Wigley, Don Lill, Ian Sutherland (niet te verwarren met Iain Sutherland van 'Arms Of Mary'), Ken Smith, Peter Mizen, Robert Long (niet de ons welbekende Nederlander), en Roger France.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Het kan niet zijn' / 'Dam-di-dam' – Will Tura
In mei 1969 had de Keizer van het Vlaamse lied een dubbelzijdige hitsingle te pakken want na de a-kant 'Het kan niet zijn' kwam de b-kant, de gezellige meezinger 'Dam-di-dam', de Vlaamse Top-10 binnengestoven.
Een klasgenoot van mij, ene Robert W. uit Zaventem, beweerde dat zijn vader (een Brit) meende dat als Tura 'Het kan niet zijn' in het Engels zou uitbrengen dit een wereldhit zou worden.
Het is er nooit van gekomen want Arthur Blanckaert was te veel aan zijn familie gehecht om een carrière in het buitenland uit te bouwen, zelfs niet in Nederland waar hij slechts viermaal kon scoren ('Eenzaam zonder jou'; 'Draai 797204' (met protest want dat telefoonnummer bestond echt!); 'Verboden dromen'; en 'Hopeloos').
Nog een anekdote over de b-kant: de toenmalige deejays hadden de kwalijke gewoonte over de intro of de outro heen te praten. Ik kocht toen nog geen singles en mijn favoriete songs nam ik op met behulp van mijn trouwe Grundig taperecorder. Op het einde van dit liedje hoor je een kazoo en die werd bijna nooit gedraaid. Ik heb dan maar zelf een kazoo ter hand genomen en het geluid zo goed mogelijk nagebootst en op band gezet!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'To Love Somebody' – Nina Simone
Eind 1968 bracht de Amerikaanse souldiva haar versie uit van deze prachtige compositie van de Brothers Gibb.
'To Love Somebody' werd al heel vroeg in de armen van de Afro-Amerikaanse gemeenschap gesloten en dan ook veelvuldig gecoverd.
Enkele malen op de radio gehoord in 1969 maar deze versie heeft jammer genoeg nooit gescoord in onze contreien. "Blue Eyed Soul" van The Bee Gees, wie had dat ooit kunnen denken?
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Times Bad Times' – Led Zeppelin
Het muzikaal nieuws hing in het voorjaar van 1969 al een tijdje in de lucht want The Yardbirds waren in 1968 gesplit en enkel Jimmy Page was achtergebleven. De platenfirma verplichtte hem enkele muzikanten te vinden en onder de naam The New Yardbirds maakten ze een tournee doorheen Scandinavië.
Page opperde de idee om de nieuwe band Jimmy Page & The New Yardbirds te hernoemen maar uiteindelijk werd gekozen voor Lead Zeppelin. Omdat die naam in Amerika vaak als "Lied" Zeppelin werd uitgesproken koos Page voor Led Zeppelin. Drummer Keith Moon gekscheerde nog dat de nieuwe band zou afgaan als een loden zeppelin maar de muziekgeschiedenis gaf hem ongelijk.
Jimmy Page verzamelde rond zich John Paul Jones (bas) en John Bonham (drums). Als zanger werd in eerste instantie gedacht aan Terry Knight, die een klok van een stem had. Omdat hij niet vrij was viel de keuze op Robert Plant, ook met een geweldig stemgeluid.
Vaak gedraaid op de Nederlandse radiozenders en bijgevolg kwam de single 'Good Times Bad Times' binnengestormd in de hitlijsten van onze Noorderburen. De iconische hoes van de elpee sprak heel erg tot de verbeelding!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Times Better Times' - Cliff Richard
Ongeveer terzelfdertijd kwam Cliff Richard zonder zijn Shadows ook terecht in de hitparades met een bijna gelijknamige single als Led Zeppelin. Of dat de bedoeling was weet ik niet maar dit schijfje was toch van een hele andere orde: dit was popmuziek.
En een oorwurm van jewelste!
Cliff Richard, het idool van Keith Richards (die een tijdje zijn naam ook weergaf als Richard), nam tweemaal deel aan het Eurovisiesongfestival maar haalde de eerste plaats net niet: tweede in 1968 (achter Spanje) en derde in 1973 (achter het Groothertogdom Luxemburg en alweer Spanje).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Sorry Suzanne' – The Hollies
Graham Nash had The Hollies in 1968 verlaten uit onvrede over de elpee 'Hollies sing Dylan'. Hij vond de interpretaties van de geweldige composities van de grootmeester veel te commercieel.
Nash zou spoedig een trio vormen met Stephen Stills (ex-Buffalo Springfield) en David Crosby (ex-The Byrds) en niet veel later een quartet met Neil Young (ex-Buffalo Springfield).
Toch slaagden The Hollies erin een grote hit te scoren met 'Sorry Suzanne' in de loop van de maand mei 1969. De vrolijke meezinger werd geschreven door Geoff Stephens en Tony Macaulay. Terry Sylvester zong hier voor het eerst in de plaats van Graham Nash.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Mendocino' – Sir Douglas Quintet
Van een trio, naar een quartet en een quintet is maar een kleine stap. Deze Amerikaanse rockgroep werd opgericht door de Texaan Doug Sahm. Ik kende de muzikanten al van 'She's About A Mover', hun wereldhit uit 1965.
Groot was mijn verrassing dat ze na vier jaren nog eens terechtkwamen in de hitlijsten van 1969 met het geweldige 'Mendocino'. Ze zouden trouwens nogmaals scoren met de opvolger maar die volgt later in deze rubriek. Er werd een term uitgevonden om de muziek te omschrijven van deze knappe muzikanten: tex-mex, een mengeling van Texaanse country- en bluestradities met Mexicaanse invloeden. Freddy Fender behoorde ook tot de groep muzikanten die tex-mex brachten.
Geweldige intro: "Sir Douglas Quintet is back, we'd like to thank all our beautiful friends all over the country and all the beautiful vibrations, we love you!".
Hier kun je onmogelijk op blijven stilzitten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Goodbye My Love' – Jimmy Frey & The J.J. Band
Op het einde van de jaren zestig werd er ook prachtige Nederlandstalige muziek gemaakt.
Jimmy Frey (alias van Ivan Moerman) kreeg bijstand van de broers Tony Lam en Wando Lam (alias Jess & James) en voor de tekst zorgden Nelly Byl en Van Aleda (pseudoniem van Johnny Steggerda).
En het resultaat was 'Goodbye My Love', een geweldige opvolger uit 1969 voor 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' van het jaar voordien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Met of zonder jou' – Anneke Soetaert
Het geluid van de samba of de bossa nova in je radio in 1969? Dat was perfect mogelijk dankzij de broers Tony & Wando Lam (alias Jess & James). En alweer zorgde Nelly Byl voor de Nederlandstalige tekst!
Ann Soetaert werd bekend dankzij 'Ontdek de Ster' en 'Canzonissima', twee zangwedstrijden van de BRT. In 1969 trouwde ze met Scott Bradford, ex-organist bij de J.J. Band (de begeleidingsgroep van het Portugese duo Jess & James). In 1970 verhuisde het paar naar Florida en alhoewel ze ondertussen reeds enige tijd uit elkaar zijn, woont Ann daar nu nog.
'Met of zonder jou' is volgens mij een van de mooiste Nederlandstalige nummers ooit, samen met 'Weet je weet je' uit 1970.
Fred Bekky & Co hadden 'Seven Horses In The Sky' al gespeeld op Jazz Bilzen 1968, weliswaar met een andere tekst, en eind 1968 op single uitgebracht met 'The Verger' op de b-kant.
Begin 1969 was er een heruitgave van 'Seven Horses In The Sky' met op de b-kant 'To The Rising Sun', ook een geweldige song die als a-kant in 1971 werd uitgebracht. Toen was de b-kant 'Is There No One (To See You)'. Begrijpe wie begrijpen kan ...
Was het een beslissing van de Antwerpse groep of had platenmaatschappij Barclay France alle touwtjes in handen? Hoe dan ook, vandaag kies ik voor de b-kant van die single uit 1969. Onderstaande versie komt uit hun elpee, uitgebracht in 1970.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Lily The Pink' – The Scaffold
The Scaffold (letterlijk Het Schavot) was een Britse komische groep uit Liverpool, die tijdens de jaren 1960 en 1970 enkele muzikale successen had.
De groep bestond uit Mike McGear (eigenlijk Michael McCartney, de jongere broer van Beatle Paul McCartney); John Gorman; en Roger McGough. Sinds 1962 had het komisch trio optredens met een mengeling van humor, gedichtenvoordrachten en liedjes.
De geweldige meezinger 'Lily The Pink' is gebaseerd op een traditioneel lied over ene Lydia Pinkham. Lydia Estes Pinkham (1819-1883) was een Amerikaanse uitvindster en marketeer van een kruiden/alcoholisch "vrouwentonicum" voor menstruatie- en menopauzale problemen, dat door medische experts werd afgedaan als een kwakzalversmiddel, maar dat nog steeds in gewijzigde vorm te koop is.
Enkele merkwaardige sessiemuzikanten leverden hun bijdrage tijdens de opnames van de single: Graham Nash (voorheen bij The Hollies) en Reg Dwight (later bekend geworden als Elton John) zongen mee in de achtergrond en Jack Bruce (ex-Cream) was de bassist!
Het liedje leverde twee carnavalskrakers op: 'Drinke totteme zinke' van de Nederlander Thijs van der Molen en 'Le sirop Typhon' van Richard Anthony.
En nu allemaal luidkeels meezingen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Walk On By' – Isaac Hayes
De voormalige pianist bij Booker T. & The MG's, Isaac Hayes, nam een compositie van Burt Bacharach en Hal David uit 1964 onder handen op zijn elpee 'Hot Buttered Soul'. Een iconische hoes en zó heet dat je waarschijnlijk een spiegelei kon bakken op de kale knikker van "Black Moses"!
'Walk On By' was een wereldhit voor Dionne Warwick en Hayes verlengde het liedje tot een epos van meer dan 12 minuten. Hij deed dat niet alleen want hij werd in die klus bijgestaan door The Bar-Kays en Harold Beane, gitarist bij Funkadelic.
Alex Callier was ook een fan want hij samplede sommige delen van het lied voor de single '2Wicky' van Hooverphonic in 1996.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'First Of May' – Bee Gees
In mei leggen alle vogels een ei, luidt het spreekwoord. De eerste mei zijn we vandaag al lang voorbij maar gelukkig zijn er de Gebroeders Gibb om ons aan die prachtige lentemaand te herinneren.
1969 was een zeer belangrijk jaar voor het muzikaal trio: na de elpee 'Odessa' verliet Robin de groep wegens artistieke meningsverschillen en scoorde hij een solohit met 'Saved By The Bell'. Zijn tweelingbroer Maurice Gibb trouwde met de Schotse zangeres Lulu. Zij won toen samen met drie andere zangeressen het Eurovisiesongfestival. De groep werd later opgedoekt en opnieuw opgericht. Vanaf 1975 en zeker 1977 (soundtrack 'Saturday Night Fever') werden de drie herenigde broers de iconen van het discotijdperk. In 1980 zou grote broer Barry Gibb een elpee van Barbra Streisand producen.
Maar voor mij waren de jaren '60 hun mooiste periode!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Breakfast On Pluto' – Don Partridge
Deze Britse muzikant leerde ons het begrip "one man band" kennen. Tegenwoordig zoekt de mens naar leven op Mars maar Don Partridge stelde ons toen een ontbijt voor op de dwergplaneet Pluto!
Donald Eric "Don" Partridge (Bournemouth, 27 oktober 1941 – Seaford, East Sussex, 21 september 2010) was een Brits zanger, liedjesschrijver en straatartiest. Hij trad op vanaf de vroege jaren '60 en had eind van hetzelfde decennium drie hits met 'Rosie', 'Blue Eyes' en dit vrolijke 'Breakfast On Pluto'.
Eet smakelijk!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Early In The Morning' + 'Hitchin’ A Ride' – Vanity Fare
Vanity Fare was een Britse popband, die aan het eind van de jaren 1960 zeer populair was in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
In de zomer van 1969 bereikte 'Early In The Morning' een 8ste plaats in de Britse charts en in december van hetzelfde jaar kreeg de band met 'Hitchin' A Ride' een nog groter succes.
Lekker in het oor liggende popmuziek en daarom makkelijk om mee te zingen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Roly' – Raymond Froggatt
De grootste hit van deze singer/songwriter uit Birmingham was natuurlijk 'Callow-La-Vita' (gecoverd door de Dave Clark 5 als 'The Red Balloon') maar deze 'Roly' mag er ook best zijn.
Heel populair bij studentenverenigingen en ideaal om te draaien op vrijgezellenfeestjes, plezier gegarandeerd! In Frankrijk en Franstalig België had Marie Laforêt succes met de Franstalige versie 'Que calor la vida'. Een andere Froggatt-song 'Big Ship' werd een hit voor Cliff Richard in 1969.
Op het einde van zijn carrière ging zijn muzikale voorkeur uit naar country & western. Tegenwoordig woont hij in Telford (Engeland) en telt hij al 80 lentes.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Azzurro' – Adriano Celentano
Een van mijn favoriete Italiaanse zangers is beslist Adriano Celentano. Maar hij is zoveel meer dan zanger. Hij is tevens acteur, regisseur, komiek, songwriter, en televisiepresentator.
De ondertussen 84-jarige muzikant en duizendpoot is actief sinds 1957 en bracht de rock-'n-roll vanuit Amerika naar Italië, net zoals Peter Koelewijn dat deed voor de Lage Landen.
Vandaag schijnt de zon en tussen de wolken door kunnen we een azuurblauwe lucht waarnemen.
Ideaal om 'Azzurro' mee te zingen met Adriano Celentano!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Chimène' – René Joly
Deze Franse zanger, componist, en producer, werd op 7 oktober 1946 in Calais geboren. Hij speelde in 1977 ook mee in de rockmusical Starmania van Michel Berger, de toenmalige echtgenoot van France Gall.
De veelzijdige muzikant speelt ook gitaar en drumt bijwijlen. Hij is actief sinds 1958 tot nu.
Zijn zweverige single werd destijds grijs gedraaid op de RTBF, want in die dagen luisterde ik naast de BRT ook vaak naar de Franstalige collega's.
Nadien heb ik nooit nog iets van hem vernomen. Wat mij betreft dus een onehitwonder.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Muny Muny Muny' – The Daisy Clan
Deze single werd grijs gedraaid door Mike Verdrengh tijdens zijn programma elke zaterdag op de BRT (Omroep Brabant).
The Daisy Clan is een Duits duo dat bestond uit Joachim Heider en Michael Holm, de vroegere schlagerzanger.
Ook deze 'Muny Muny Muny' bleek achteraf een eendagsvlieg te zijn. Onder te brengen in de afdeling "bubblegum music", maar wel een leuke herinnering uit lang vervlogen tijden.
'Hey Bulldog' / 'I’ve Got A Feeling' (live) – The Beatles
The Beatles begonnen in het begin van 1969 zichzelf concurrentie aan te doen want op 22 november 1968 was hun dubbele witte elpee uitgekomen en op 13 januari 1969 lag er alweer een elpee van de Fab Four in de winkelrekken! Alhoewel de vijfde Beatle George Martin een hele plaatkant voor zijn rekening nam, muziek uit de animatiefilm 'Yellow Submarine'.
Deze liedjes staan op de elpee, volgens sommigen hun zwakste album: 'Yellow Submarine' (Lennon-McCartney) 'Only a Northern Song' (Harrison) 'All Together Now' (Lennon-McCartney) 'Hey Bulldog' (Lennon-McCartney) 'It's All Too Much' (Harrison) 'All You Need Is Love' (Lennon-McCartney) Op de b-kant staan composities van George Martin uitgevoerd door zijn orkest: 'Pepperland' 'Sea of Time' 'Sea of Holes' 'Sea of Monsters' 'March of the Meanies' 'Pepperland Laid Waste' 'Yellow Submarine in Pepperland'
Op de LP ‘Yellow Submarine’ staat 'Hey Bulldog', een heel straf nummer dat als de bliksem werd gecoverd een band met de naam The Gods. Meer en meer groepen begonnen Lennon/McCartney-composities te coveren zoals o.m. 'Ob-la-di, Ob-la-da' waarmee The Marmalade uit Schotland begin 1969 op nr. 1 kwam te staan in het Verenigd Koninkrijk. Maar The Beatles waren alweer een stapje verder in hun loopbaan en de "Get Back-sessies" waren in januari 1969 van start gegaan. Paul McCartney was de drijvende veer achter dit nieuw project en dat zinde Lennon, Harrison, en Starr niet zo goed. Er waren bijwijlen heftige woordenwisselingen, tijdens enkele sessies stapten sommigen op, Lennon bracht Yoko Ono mee en McCartney zorgde er dan voor dat Linda Eastmann (ondertussen getrouwd met Paul, dus Linda McCartney) de sessies kon bijwonen soms met haar dochtertje Heather. Uiteindelijk zouden de composities uit de "Get Back-sessies" uitmonden in de elpee 'Let It Be' die pas in 1970 zou uitkomen!
Na veel gebakkelei werd besloten (vooral McCartney drong daarop aan) live op te treden op het dak van het Applegebouw, het zogenaamde "Rooftop Concert" dat plaatsgreep op 30 januari 1969. Het zou hun allerlaatste optreden worden dat abrupt werd afgebroken door de jonge politieagent Shayler.
Mijn keuze viel vandaag op 'I’ve Got A Feeling' (live), omdat het weer een typisch Lennon/McCartney product is en eigenlijk twee verschillende liedjes zijn die door John en Paul aan elkaar gesmeed zijn! Billy Preston speelde mee op het dak van de Apple studio's.
Bonus: Twee Lennon/McCartney-composities die begin 1969 gecoverd werden.
1. 'Hey Bulldog' - The Gods
The Gods is de voorloper van Uriah Heep opgericht in de jaren zestig. In deze groep speelden de latere Uriah Heep leden Ken Hensley, Paul Newton en Lee Kerslake.
Andere leden waren Mick Taylor (later bij John Mayall's Bluesbrakers en de Rolling Stones), Greg Lake (later bij King Crimson en Emerson, Lake & Palmer), Joe Konas, Brian Glascock (later bij de Bee Gees) en John Glascock (later bij de Bee Gees en Jethro Tull).
The Gods waren de opvolgers van de Rolling Stones in de beroemde Marquee Club in London. Na hun twee albums Genesis (1968) en To Samuel a Son (1969) ging het restant van de band samenwerken met Cliff Bennett en veranderde zijn naam in Toe Fat.
2. 'Ob-La-Di, Ob-La-Da' - The Marmalade
The Marmalade is een Schotse popband uit Glasgow, geformeerd in 1961 als The Gaylords, later als Dean Ford & the Gaylords. Ze namen vier singles op voor Columbia Records (EMI Music). In 1966 veranderden ze de naam van de band in The Marmalade en werden als zodanig vermeld op al hun volgende opgenomen publicaties met CBS Records en Decca Records tot 1972.
In januari 1969 stonden de Schotten bovenaan de Britse hitlijst. De band was de allereerste Schotse groep die zich aan de top van de hitlijst plaatste.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Where Do You Go To My Lovely' - Peter Sarstedt
Peter Eardley Sarstedt (Delhi, 10 december 1941 – Sussex, 8 januari 2017) was een Brits singer/songwriter. Sarstedt werd geboren in India, waar zijn ouders werkten voor het Britse bestuur van de toenmalige kolonie. In 1954 verhuisde de familie naar Engeland. Sarstedt was een broer van de zangers Robin Sarstedt en Richard Sarstedt (alias Eden Kane). Deze laatste kende ik al want 'Well I Ask You' was in 1961 een Britse nummer 1-hit. Robin Sarstedt zou pas veel later een hit scoren met 'My Resistance is Low' (1976).
Peter Sarstedt scoorde begin 1969 een wereldhit met 'Where Do You Go To (My Lovely)?'. De tekst bevat verwijzingen naar Marlene Dietrich, Zizi Jeanmaire, Pierre Balmain, Boulevard Saint-Michel, The Rolling Stones, Sacha Distel, Sorbonne, Picasso, Juan-les-Pins, de monokini, Sankt Moritz, brandewijn, en Aga Khan. Die herkenbaarheid zal ook wel bijgedragen aan het enorme succes. Ik was vooral gecharmeerd door de accordeon, het lievelingsinstrument van mijn vader zaliger.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Walls Fell Down' – The Marbles
Deze fijne single uit maart 1969 doet mij altijd denken aan Jericho, want volgens de Bijbel stortten de stadsmuren daar ook in.
The Marbles was een Brits popduo uit de jaren 1960, bestaande uit Graham Bonnet en Trevor Gordon, die actief waren tussen 1968 en 1969. Hun enige bekende singles waren 'Only One Woman' (1968) en 'The Walls Fell Down'. Ze raakten bevriend met de broers Barry, Robin en Maurice Gibb van The Bee Gees, die zes nummers voor hen schreven en wat achtergrondzang verzorgden.
Bonnet en Gordon zijn neven, en wat konden die jongens hoog zingen! En raad eens wie hun twee enige hits geschreven hebben? Barry, Robin en Maurice Gibb natuurlijk!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'(If Paradise Is) Half As Nice' – Amen Corner
Amen Corner was een Welshe muziekgroep, die eind 1966 in Cardiff werd opgericht door onder anderen Andy Fairweather Low. De band is genoemd naar een gelegenheid in Cardiff, The Amen Corner, waar Dr. Rock iedere zondag soulplaatjes uit de Verenigde Staten draaide.
Het liedje werd oorspronkelijk in 1968 geschreven door Lucio Battisti en Giulio Rapetti voor de Italiaanse zanger Ambra Borelli, met als titel 'Il paradiso della vita'. Jack Fishman vertaalde het vervolgens naar het Engels.
Amen Corner nam in eerste instantie op voor Deram Records, later voor Immediate Records.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Walk On Gilded Splinters' – Marsha Hunt
Marsha Hunt (Philadelphia, 15 april 1946) is een Amerikaanse zangeres en schrijfster, die ook bekend werd als fotomodel en actrice.
In 1966 reisde Marsha Hunt naar het Verenigd Koninkrijk, waar ze Mike Ratledge van de band Soft Machine leerde kennen. Beiden traden in 1967 in het huwelijk. Ze werkte als zangeres, onder andere in Alexis Korners trio Free at Last en bij de band The Ferris Wheel. In 1968 speelde ze in Londen Dionne in de musical Hair.
In 1969 trad Hunt op met de band White Trash bij het Isle of Wight Festival. Tijdens hetzelfde jaar verscheen haar eerste single 'Walk On Gilded Splinters' (origineel van Dr. John uit 1968). Ze had relaties met onder andere Marc Bolan en Mick Jagger. In november 1970 werd haar dochter Karis Jagger geboren, Jaggers eerste en Hunts enige kind. Hunt was de inspiratie voor de Rolling Stones-song 'Brown Sugar', die voor de eerste keer in de film "Gimme Shelter" (1969) was te beluisteren.
Dr. John noemde zijn compositie 'Walk On Guilded Splinters', dus één lettertje verschil.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'If It’s Tuesday, This Must Be Belgium' - Bojoura
Bojoura, de artiestennaam van Rajna Gerardina Bojoura Cleuver-van Melzen, (Den Haag, 15 april 1947) is een folk- en popzangeres, die eind jaren 60 en in de jaren 70 van de twintigste eeuw haar grootste successen behaalde. Bojoura is Bulgaars voor ‘pioenroos’.
Ze werd destijds ontdekt door George Kooymans van The Golden Earrings. Haar moeder is de Bulgaarse operasopraan en zangpedagoge Dani Zonewa. Haar vader was Nederlander. Gitarist George Kooymans volgde les bij Dani Zonewa. Ze trouwde met Hans Cleuver, destijds drummer bij Focus, en stopte een poosje met zingen. Onder leiding van Thijs van Leer en Ruud Jacobs probeerde ze (na een tijdje actief te zijn geweest met binnenhuisarchitectuur) de draad weer op te pakken. Ze maakte een aantal singles en lp's en had een hit met 'The Letter' in 1974.
Toen The Beatles in 1968 begonnen met het Apple-label was er contact met Paul McCartney over een mogelijk platencontract. Later bleek dat hij gekozen had om met Mary Hopkin in zee te gaan.
In 1969 bereikte haar uitvoering van 'Frank Mills' uit de musical 'Hair' de 6e plaats in de Veronica Top-40. Maar vandaag heb ik gekozen voor 'If It’s Tuesday, This Must Be Belgium' uit de gelijknamige Amerikaanse film geregisseerd door Mel Stuart.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'You Got Soul' + 'Cupid' – Johnny Nash
Langzaam maar zeker deed een nieuwe muziekvorm zijn intrede in onze hitlijsten. We spreken nu van eind 1968/begin 1969. En zo gebeurde het met de single 'You Got Soul' van Johnny Nash. In 1964 richtte deze Amerikaanse zanger uit Texas met zijn manager Danny Sims in New York zijn eigen platenmaatschappij op, JoDa Records, die al na twee jaar failliet ging. Hij verhuisde naar Jamaica om kosten te sparen en bezat daar eind jaren zestig zijn eigen studio. Hij scoorde enkele reggae-achtige hits, waaronder een cover van de Sam Cooke-hit 'Cupid'. En ook 'You Got Soul' uit het najaar van 1968 kwam begin januari 1969 terecht in enkele Europese hitparades en werd ook vaak op de radio gespeeld.
In 1971 had Nash een hoofdrol in de Zweedse romantische film "Vill så gärna tro" ("Want so much to believe"), waarvoor hij samen met Bob Marley ook de muziek schreef. Hij woonde toen in het Verenigd Koninkrijk, waar zijn bewerking van Marley's 'Stir It Up' in 1972 een hit werd. Datzelfde jaar bereikte zijn single 'I Can See Clearly Now' (uit zijn gelijknamige album) er de top-5 en ook de toppositie in de Amerikaanse hitparade.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'La Californie' – Julien Clerc
Paul-Alain Auguste Leclerc, beter bekend als Julien Clerc, had in 1968 nog een hit met 'La Cavalerie'; speelde daarna mee in de Franse versie van de musical 'Hair' ('Laissons entrer le soleil', weet je wel), en bracht in 1969 een single uit met de titel 'La Californie'.
Met zijn weelderige krullenbol paste hij perfect in 'Hair' maar zijn grootste successen zou hij pas in de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw scoren.
Terwijl zijn vader Paul Leclerc een voorkeur had voor klassieke muziek, kwam hij via zijn moeder Evelyn Merlot (afkomstig uit het overzeese Guadeloupe) in contact met de muziek van zangers als Georges Brassens en Edith Piaf. Op zesjarige leeftijd begon Leclerc piano te spelen.
Met Sylvette Herry, een Franse actrice bekend als Miou-Miou, kreeg hij één dochter: Jeanne (1978). Clerc en Herry leerden elkaar kennen tijdens het draaien van "D'amour et d'eau fraîche", waarin beiden een hoofdrol als pril liefdeskoppel vertolken.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Rock Me' / 'Jupiter Child' - Steppenwolf
De Canadees-Amerikaanse blues/rockband met psychedelische invloeden Steppenwolf stond in 1969 opnieuw in de hitlijsten met 'Born To Be Wild' dankzij de film 'Easy Rider' maar dat belette John Kay en Co niet een uitstekende opvolger voor 'Magic Carpet Ride' uit te brengen.
Oorspronkelijk was 'Jupiter Child' de a-kant maar enige tijd na de release werden beide kanten omgewisseld. Hoe dan ook, beide songs blijven de moeite waard en vele composities van John Kay werden in films gebruikt.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I’ve Got Dreams To Remember' – Otis Redding
Otis Redding (9 september 1941 – 10 december 1967) was een Amerikaans soulzanger die bekendstond om zijn gepassioneerde manier van zingen.
Zijn grote hit was '(Sittin' on) The Dock of the Bay'. Deze single werd postuum uitgebracht in januari 1968. In feite was het een onafgewerkte demo want in plaats van te fluiten op het einde van het lied had Redding eigenlijk moeten zingen.
Maar wat weinigen weten is dat zijn single 'I’ve Got Dreams To Remember' ook postuum werd uitgebracht en in 1969 terechtkwam in de hitlijsten en nogmaals in 1994.
Een machtige slow die je op slechts één tegel moet dansen: "do the ein stein"! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Ringo en Maureen Starkey waren wel fan van de elpee 'Yellow Submarine'. Hij zingt trouwens het titelnummer uit 1966.
'Let The Sun Shine In' – Marva Hodge & The Moody Sec
De Musical HAIR werd in 1968 uitgebracht in de VS maar de liedjes bereikten ons in West-Europa pas enkele maanden later, begin 1969. Enige uitzondering was de Nederlandse band Zen die met de titelsong al scoorden vanaf eind 1968. De versie van The Cowsills scoorde niet in onze contreien.
Nog voor de Amerikaanse versie van 'Let The Sunshine In' van The 5th Dimension kregen wij een mooie cover te horen van de Nederlandse zangeres Marva Hodge (geboren in Aruba). Samen met haar groep The Moody Sec bracht zij een stomende versie van 'Let The Sun Shine In' (let op de afwijkende schrijfwijze)!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Aquarius' – Paul Jones
Vanuit Groot-Brittannië bereikte ons de versie van 'Aquarius' van Paul Jones, de voormalige zanger van Manfred Mann. In juli 1966 ging hij solo.
Paul Jones is een Engelse singer/songwriter, acteur, mondharmonicaspeler en radio- en televisiepresentator. The 5th Dimension hadden de grootste hit met twee liedjes uit de Musical Hair die ze vakkundig aan elkaar plakten: 'Medley: Aquarius/Let the Sunshine In (The Flesh Failures)', maar die versie komt later nog aan bod.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Morning Starshine' – Oliver
James Rado, Gerome Ragni, en Galt MacDermot waren de songwriters van dit lied uit de Musical Hair. Producer van dienst was Bob Crewe.
William Oliver Swofford (1945 – 2000), beroepsmatig bekend als Oliver, was een Amerikaanse popzanger die bekend werd met zijn vrolijke single 'Good Morning Starshine'. Hij bleek achteraf een eendagsvlieg te zijn in onze contreien.
Het refrein is merkwaardig want het bestaat uit pure nonsens:
"Glibby gloop gloopy, nibby nabby noopy, la la la lo lo. Sabba sibby sabba, nooby abba nabba le le lo lo. Tooby ooby walla, nooby abba nabba, early mornin' singin' song."
Maar wel geweldig om mee wakker te worden!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Easy To Be Hard' – Three Dog Night
'Easy To Be Hard' werd ook geschreven door het trio Galt MacDermot, James Rado, en Gerome Ragni voor de Musical Hair. Chuck Negron was de leadzanger van de Amerikaanse groep Three Dog Night.
De eigenaardige groepsnaam wordt als volgt verklaard: in de Australische outback sliepen de oorspronkelijke jagers (Aboriginals) samen met hun honden als de nachten te koud waren. Bij zeer koude nachten sliepen ze zelfs met drie honden!
In 1970 nam Shirley Bassey ook een succesrijke versie van die geweldige song op!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Aquarius/Let The Sunshine In (Medley) – The Fifth Dimension
Nog één lied met betrekking tot de Musical HAIR, maar wereldwijd wel de grootste hit uit het jaar 1969.
Een mooie mengeling van rock, pop, Broadway, soul en gospel.
The 5th Dimension is een Amerikaanse popgroep uit Los Angeles. De groep kende in de loop der jaren vele bezettingen maar dit waren de oorspronkelijke leden: Marilyn McCoo; Lamonte McLemore; Billy Davis jr.; Ron Townson; en Florence LaRue.
In 1970 heb ik een uitvoering van de Musical HAIR gezien in het Koninklijk Circus in Brussel. Op het einde werd het publiek uitgenodigd op het podium en alhoewel de respons niet massaal was heb ik toen natuurlijk met de cast mee gedanst op de tonen van "The Flesh Failures/Let The Sunshine In" onder een regen van confetti. Een ervaring om nooit meer te vergeten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Hooked On A Feeling' – B.J. Thomas
Deze Amerikaanse zanger was in West-Europa toen nog niet zo bekend. Hij werd het pas met zijn single 'Raindrops Keep Fallin' On My Head', een meezinger die uit de soundtrack van 'Butch Cassidy and the Sundance Kid' kwam. Die film werd in de VS uitgebracht in september 1969 maar pas in 1970 in de rest van de wereld.
Toch is 'Hooked On A Feeling' uit oktober 1968 een merkwaardige opname want het lied werd later meermaals gecoverd door o.a. Boris Gardiner (1969); Lloyd Price (1971); Jonathan King (1972); en Blue Swede (1974). De laatste twee zijn het best bekend in West-Europa.
Mark James schreef het nummer over een onbeantwoorde liefde en de elektrische sitar werd bespeeld door Reggie Young, dezelfde die hij eerder bespeelde in 'Cry Like A Baby' van The Box Tops. In 1969 bereikte B.J. Thomas met zijn originele single een vijfde plaats in de Billboard Hot 100.
Mark James schreef ook 'Always On My Mind', 'Suspicious Minds' en 'Moody Blue' waarmee Elvis Presley heel goed zou scoren.
Hieronder staat de originele versie, dus zonder de Indianenkreten "ooga chaka", want die komen uit het brein van Jonathan King en werden later overgenomen door de Zweedse rockband Blue Swede.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Nothing But A Heartache' – The Flirtations
The Flirtations, voorheen The Gypsies, is een Amerikaanse r&b-meidengroep.
Na het winnen van een kleine plaatselijke talentenjacht in 1968 om te zien wie de beste imitatie van The Supremes kon brengen, pakten ze hun bagage en gingen ze richting Engeland, waar ze tekenden bij Parrot Records en in de herfst van 1968 Tom Jones begeleidden tijdens diens Europese tournee.
Heerlijke soulklanken uit december 1968/begin 1969 en de single werd geproduceerd door Wayne Bickerton en geschreven door Bickerton en Tony Waddington, een duo dat in de jaren 1970 menige hit zou schrijven voor The Rubettes!
De song wordt nu doorgaans betiteld als een pop- en northern soul-klassieker.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Point Me At The Sky' / 'Careful With That Axe Eugene' – Pink Floyd
Een single die werd uitgebracht op 17 december 1968 en die bedoeld was om de elpee 'Ummagumma' van begin 1969 te lanceren. Vreemd genoeg staat de a-kant er niet op maar wel de b-kant, die in sommige kringen legendarisch zou worden.
Van 'Point Me At The Sky', een song die helaas flopte, herinner ik mij vooral dat René Vanderspeeten toen een programma had op zondag bij Omroep Brabant en dat hij volledig in de war was toen hij die single presenteerde. Op het hoesje stond "point me AT the sky" terwijl hij een promotionele single had gekregen waarop "point me TO the sky" stond. Als overmaat van ramp vergiste hij zich bij het afkondigen van de single en zei hij enthousiast "point me IN the sky".
'Careful With That Axe Eugene' begint heel rustig als een kabbelend beekje om dan bij aandachtige beluistering hier en daar opgeschrikt te worden door kreten die door merg en been gaan. In onze verbeelding zagen wij dan ook een verstrooide en onvoorzichtige houthakker in zijn been kappen!
Pink Floyd zou vooral in de jaren '70 groot worden dankzij hun legendarische elpees.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Daddy Sang Bass' – Johnny Cash
Nog een voorlaatste nummer uit het najaar van 1968 dat in 1969 nog regelmatig op de radio werd gedraaid.
Voor "The Man in Black" heb ik altijd een voorliefde gehad. Het leuk nummer werd geschreven door Carl Perkins en de producer van de single was Bob Johnston, een legendarisch Amerikaans muziekproducer, vooral in de periode 1965-1975 bekend geworden als producer van de studio-LP's van Bob Dylan; en enkele albums van Simon & Garfunkel en Leonard Cohen.
Als ik onderstaand hoesje goed bekijk vind ik dat de jonge Johnny Cash verdacht veel op Tom Waes lijkt, of is het omgekeerd?! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'End Of The World' - Aphrodite's Child
Nog een laatste lied uit het najaar van 1968 dat ook nog in het voorjaar van 1969 veel te horen was op T-Dansants en feestjes van jeugdbewegingen.
'End Of The World' was de tweede single van de Griekse popgroep waarvan de leden het kolonelsregime in hun vaderland waren ontvlucht. Bassist/zanger Demis Roussos, toetsenist Vangelis Papathanasiou, en drummer Loukas Sideras hadden in 1968 een monsterhit gescoord in heel Europa met 'Rain And Tears' gebaseerd op de canon van Pachelbel. Anargyros Koulouris was alleen lid van de groep vóór het vertrek uit Griekenland en op het laatste album '666' (uitgebracht in 1972) want hij moest zijn militaire dienstplicht vervullen.
'End Of The World' was tevens de titel van de eerste elpee van de groep. De drie muzikanten waren van plan de oversteek te maken naar Engeland, maar kregen geen vergunning. Dan maar in Frankrijk gebleven, alwaar een staking uitbrak, de eerste symptomen van de revolutie van 1968. De opnames vonden plaats in de Philips Studio in Parijs tijdens de maanden mei en juni. De elpee werd in oktober 1968 uitgebracht en de gelijknamige single iets later.
Tijdens hun live optredens waren de drie Grieken minder commercieel en veel progressiever, getuige hiervan de rechter videoclip uit 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Op de LP en de affiche van de Musical HAIR stond de krullenbol van Bert Sommer afgebeeld die ook aanwezig was op het Woodstockfestival in augustus 1969. Iedereen is hem vergeten maar hij kreeg toen wel een staande ovatie!
En toen ging de Britse zanger Barry Ryan zich in de meeste West-Europese hitlijsten vertonen met een epos over ene 'Eloise'. Meer dan 5 minuten met vele tempowisselingen wat het moeilijk maakte om op te dansen. Maar wat een genot voor het oor!
Ik schrijf nu over de periode eind 1968 – begin 1969.
De elpee 'Barry Ryan sings Paul Ryan' kon ik aankopen dankzij een bon van Humo's TTT-Club bij de lokale platenboer van Sint-Amandsberg en daarop stond ook ‘The Colour Of My Love’, geschreven door zijn tweelingbroer Paul. Enige tijd later werd het liefdeslied in 1969 gecoverd door ene Jefferson.
De moeder van de tweeling was Marion Ryan, een populaire Britse zangeres in de jaren vijftig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Martha My Dear’ / ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ – The Beatles
Nog twee composities van The Beatles uit de dubbele witte elpee die volledig aan Paul McCartney kunnen toegeschreven worden.
- Bij ‘Martha My Dear’ dacht bijna iedereen spontaan aan alweer een ander liefje voor de linkshandige bassist. Zijn verkering met Jane Asher was in 1968 afgesprongen en hij had een nieuwe protegee onder de vleugels genomen bij Apple (Mary Hopkin), maar Martha was geen menselijk wezen! Het lied ging over zijn hond, een bobtail, die McCartney in 1965 als puppy had gekocht.
McCartney is het enige bandlid dat te horen is op de opname. Veertien sessiemuzikanten, bestaande uit violisten en koperblazers, speelden op 4 oktober 1968 ook mee. De volgende dag nam McCartney nogmaals zijn zangpartij op.
- ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ was een poging van McCartney om reggae te promoten. Lennon haatte het nummer, nochtans speelde hij de piano intro die versneld werd opgenomen. hij noemde het "Paul's granny shit" (geen kinderliedje maar een liedje voor oma's).
De titel van het lied (plus de woorden "Life goes on, bra") was een zinnetje dat veel gebruikt werd door een kennis van McCartney, de Nigeriaanse componist en musicus Jimmy Scott-Emuakpor. Die spande een rechtszaak in maar uiteindelijk werd er een schikking getroffen.
De coverversie van de Schotse popgroep The Marmalade haalde in januari 1969 de eerste plaats in de Britse UK Singles Chart.
‘Ob-la-di, Ob-la-da’ werd in de Benelux uitgebracht als single met slechts op de b-kant het prachtige 'While My Guitar Gently Weeps' wat George Harrison dan weer niet vrolijk stemde.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Once Upon A Time In The West’ – Ennio Morricone
De spaghettiwestern 'C'era una volta il West' (Het gebeurde in het Westen) werd uitgebracht in Italië op 20 en 21 december 1968 en onder de naam ‘Once Upon A Time In The West’ op 28 mei 1969 in de VS en West-Europa. In de Franstalige wereld sprak men van ‘Il était une fois dans l’ouest’.
De filmmuziek was meteen legendarisch en werd herhaaldelijk op de radio gespeeld zodat de soundtrack vele jaren lang terug te vinden was in de verkoopcijfers. Het thema werd zelfs ingekort op single uitgebracht in 1976 onder de titel ‘Jill’s Theme’. De zangeres met de hoge stem is Edda Dell'Orso.
Ennio Morricone was een Italiaanse componist, orkestrator, dirigent en trompettist die de muziek voor ongeveer 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens een honderdtal popsongs (voor onder anderen Mireille Mathieu, Milva en Mina) en een 150-tal klassieke composities zoals een opera, een tiental viool- en pianoconcerten en kamermuziek.
Een van mijn absolute favoriete componisten! Van deze maestro bezit ik 12 singles, elpees of cd’s.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Memo From Turner’ – Mick Jagger
'Memo From Turner' is de debuutsingle van Mick Jagger als soloartiest. De opname gebeurde in september 1968. Je kunt bezwaarlijk zeggen dat Jagger hier zingt; het is eerder een soort parlando of een voorloper van het rappen.
Over de begeleidende muzikanten heerst er veel verwarring: het zouden Steve Winwood en Jim Capaldi van Traffic zijn, maar Winwood zelf zegt zelf van niet. Ook wordt Al Kooper (basislid van Blood, Sweat & Tears) genoemd, die een bijdrage heeft geleverd aan een andere versie, waarbij ook Keith Richards en Charlie Watts uit The Rolling Stones zouden hebben meegespeeld. Verder worden Russ Titelman op gitaar, Randy Newman op piano, Jerry Scheff op basgitaar en Gene Parsons op drums genoemd. Maar wat als een paal boven water staat is dat de slidegitaar werd bespeeld door niemand minder dan Ry Cooder.
'Memo From Turner' werd ook opgenomen door The Rolling Stones tijdens een sessie in november 1968. Deze versie verscheen in 1975 voor het eerst op het compilatiealbum 'Metamorphosis'.
De muziek komt uit de soundtrack van 'Performance', een controversiële film uit 1970 van de regisseurs Donald Cammell en Nicolas Roeg met in de hoofdrollen James Fox, Mick Jagger en Anita Pallenberg. De film zou aanvankelijk in 1968 uitkomen. De studio hield het uitbrengen van de film echter tegen. Men was geschokt door de vele sadistische scènes, de expliciete seks en het drugsgebruik in de film. Bij het uitbrengen van de film in 1970 waren de critici weinig ingenomen met 'Performance'. Pas later verwierf de film een cultstatus en tegenwoordig wordt de film gezien als een klassieker van de Britse cinema.
Hierboven rechts een alternatieve versie van Jagger & Co en de versie van de Stones uit november 1968 hieronder:
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Yer Blues’ – The Beatles
Een allerlaatste track uit 'The White Album' van november 1968.
Zoals ik al eerder schreef was de Britse groep The Beatles in het najaar van 1968 aan het uiteenvallen. George Harrison wou absoluut dat er met zijn composities werd rekening gehouden net zoals die van "Lennon/McCartney". Paul McCartney schreef en speelde meestal alleen op zijn composities, wat John Lennon dan niet vrolijk stemde. En Ringo ging meer en meer acteren.
Zo was Lennon met Yoko Ono te gast tijdens het optreden van The Rolling Stones in de documentaire "The Rolling Stones Rock and Roll Circus", een film van een bijzonder muziekproject van de Britse band The Rolling Stones geregisseerd door Michael Lindsay-Hogg.
Op 11 december 1968 organiseerden The Rolling Stones een concert in een circustent waar onder andere artiesten als The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en Jethro Tull optraden. Het hoogtepunt werd gevormd door een optreden van supergroep The Dirty Mac, bestaande uit John Lennon, Yoko Ono, vioolvirtuoos Ivry Gitlis, Mitch Mitchell (drummer van The Jimi Hendrix Experience), Eric Clapton, en Stones-gitarist Keith Richards. Oorspronkelijk zou de concertregistratie uitgezonden worden op de BBC, maar de Stones hielden de release om uiteenlopende redenen tegen. De première vond pas plaats in 1995, net als de release op cd van het optreden.
'Yer Blues' is een poging van John Lennon om een blueslied te componeren.
Hieronder rechts staat ‘Yer Blues’ van The Dirty Mac (John Lennon was fan van Fleetwood Mac, vandaar de groepsnaam), opgenomen op 11 december 1968.
Alweer twee fragmenten uit de dubbele witte van The Beatles, uitgebracht enkele dagen vóór mijn zeventiende verjaardag.
Het eerste fragment werd gezongen door Paul McCartney. Met als intro het geluid van een vliegtuig van de maatschappij BOAC (British Overseas Airways Corporation) en het geheel rockt als de pest.
Toen ik in 2002 mijn vakantie doorbracht in Orange County, Californië zag ik een live optreden van ... The Beach Boys die een heerlijke cover van dit nummer brachten. Brian Wilson was toen jammer genoeg niet van de partij.
Het tweede fragment werd gezongen door John Lennon en is een ode aan zijn moeder. 'Julia' werd geschreven toen Lennon, samen met de andere Beatles, bij Maharishi Mahesh Yogi verbleef in Rishikesh, India. Daar leerde hij de karakteristieke speelwijze op gitaar van Donovan. Het nummer gaat over de moeder van Lennon, Julia Lennon, die in 1958 overleed toen John Lennon 17 jaar oud was. Zij gaf Lennon zijn eerste gitaar, en stimuleerde de interesse van haar zoon in muziek. Het is het enige nummer van The Beatles waarop enkel Lennon te horen valt. Paul McCartney, daarentegen, speelde wel vaker solonummers op Beatles platen, zoals 'Yesterday' en 'Blackbird'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Albatross’ – Fleetwood Mac
Ook John Lennon was fan van deze instrumentale single, die eind 1968 verscheen en dus begin 1969 nog altijd in de meeste hitlijsten ter wereld aanwezig was.
Het was de zalige tijd van Radio London toen ik elke zondagavond naar de Britse hitparade luisterde en met mijn transistor radio onder mijn hoofdkussen in slaap werd gewiegd door deze stille ‘Albatross’.
Het was een jaar later de inspiratiebron voor Lennon om 'Sun King' te componeren, ook een heerlijk semi-instrumentaal nummer dat op 'Abbey Road' zou verschijnen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Days’ – The Kinks
De Britse rockgroep The Kinks, die bestond uit singer/songwriter Ray Davies, zijn broer leadgitarist en zanger Dave Davies, bassist Pete Quaife, en drummer Mick Avory, heeft altijd een bijzondere plaats in mijn hart ingenomen.
Oorspronkelijk opgericht als The Ravens, maar manager Larry Page zorgde zonder het te willen voor een andere groepsnaam. Volgens Ray Davies was de naam afgeleid van een uitspraak van Page nadat hij Ray op een dag in een eigenaardige kledingcombinatie de studio zag binnenlopen: 'You look like a Kink!'. Sindsdien noemden ze zich The Kinks.
'Days' werd in het najaar van 1968 uitgebracht zodat de single ook nog in 1969 in de hitlijsten stond.
♫♫♫ Thank you for the days, those endless days, those sacred days you gave me. I'm thinking of the days, I won't forget a single day, believe me. ♫♫♫
Bedankt voor al die prachtige verhaaltjes, Ray die je zo vakkundig in slechts 3 minuten kon persen, voorzien van heerlijke muziek!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘While My Guitar Gently Weeps’ / ‘Birthday’ – The Beatles
Alweer twee tracks uit de dubbele witte elpee van The Beatles.
- ‘While My Guitar Gently Weeps’ is een compositie van George Harrison. De geruchtenmolen draaide eind 1968 op volle toeren want "de stille Beatle" was naar verluidt misnoegd over zijn plaats in de Fab Four. Er haalden niet genoeg composities van hem op de elpees van The Beatles. Hij begon in die dagen ook meer en meer samen te werken met Eric Clapton die dan ook op deze track meespeelt.
Op 6 september 1968, tijdens een rit van Surrey naar Londen, vroeg Harrison aan Eric Clapton of hij een gitaarsolo wilde toevoegen aan het nummer. Aanvankelijk wilde Clapton niet: “Nobody ever plays on the Beatles' records”. Harrison wist hem toch te overtuigen en diezelfde avond werd de solo opgenomen. Later heeft Harrison verteld dat de aanwezigheid van Clapton een stimulerend effect had op de band: “It made them all try a bit harder; they were all on their best behaviour.”
Het nummer staat op de 135ste positie op 500 Greatest Songs of All Time van Rolling Stone en op de zevende plek op hun lijst van 100 Greatest Guitar Songs of All Time.
- 'Birthday' is een lied dat in 1968 werd uitgebracht op het album 'The Beatles' (alias 'The White Album'). Het nummer werd geschreven door John Lennon en Paul McCartney. Chris Thomas, een producer van EMI, herinnert zich dat McCartney als eerste in de studio was en dat hij toen de gitaarriff van het nummer speelde. Toen de andere bandleden in de studio arriveerden, had McCartney het hele nummer volgens Thomas al geschreven.
's Avonds keerde iedereen weer terug in de studio en werden er overdubs aan het nummer toegevoegd: tamboerijn, piano, handgeklap (waarbij roadie Mal Evans ook meedeed), achtergrondzang (onder andere door Pattie Boyd, de vrouw van George Harrison, en Yoko Ono, de vriendin van John Lennon) en de leadzang van McCartney (met bijdragen van Lennon).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Ring Of Fire’ – Eric Burdon & The Animals
Eric Burdon nam een opname van Johnny Cash uit 1963 onder handen. ‘Ring Of Fire’ werd geschreven door June Carter Cash en Merle Kilgore.
Net zoals Joe Cocker gedaan had met 'With A Little Help From My Friends' kreeg het lied een tragere versie aangemeten dan het origineel.
In februari 1969 viel de groep uit elkaar en richtte de Engelse zanger een nieuwe band op: Eric Burdon and War.
Deze versie van ‘Ring Of Fire’ uit het najaar van 1968 zou ook nog scoren in 1969.
Zijn krachtige rauwe stem is befaamd. Hij is in het blad Rolling Stone als 57ste geplaatst op de lijst met de grootste zangers aller tijden.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Blackberry Way’ – The Move
The Move was een van de leidende Britse rockbands van de jaren 1960. De groep behaalde echter geen succes in de Verenigde Staten.
Binnen de Britse popmuziek maakte het liedje 'Flowers In The Rain' van The Move geschiedenis omdat het in augustus 1967 als eerste popplaatje werd uitgezonden op de BBC Radio 1.
Hoewel bassist/zanger Chris "Ace" Kefford de oorspronkelijke leider was, is The Move voor het grootste deel van hun carrière geleid door gitarist, zanger en songwriter Roy Wood. Hij schreef alle Britse singles van de groep en zong vanaf 1968 de leadzang op veel nummers, hoewel Carl Wayne tot 1970 de belangrijkste leadzanger was. Oorspronkelijk had de band vier zangers (Wayne, Wood, Trevor Burton en Kefford).
De uiteindelijke bezetting in 1972 bestond uit het trio Wood, Bevan en Jeff Lynne, die de groep omvormden tot het Electric Light Orchestra (later afgekort tot ELO), een Britse rockgroep die Beatlesque pop met strijkers en futuristische kunstbeelden vermengt en die dan weer veel succes oogstte in de VS. Na het vertrek van Wood werd Lynne het belangrijkste lid van de groep.
‘Blackberry Way’ is een psychedelisch antwoord op 'Penny Lane' van The Beatles en Carl Wayne weigerde te zingen op deze song zodat Roy Wood zelf leadzanger werd. Een onbekende muzikant speelt hierop mellotron. In februari 1969 bereikte de single de eerste plaats in de Britse hitlijsten.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Crimson & Clover’ – Tommy James & The Shondells
Bij deze single hoort een leuke anekdote die ik jullie beloofd had toen ik weken geleden 'Mony Mony' van dezelfde Amerikaanse band besprak.
Mijn schoolresultaten waren in die periode heel goed en als beloning kreeg ik van mijn ouders een transistor radiootje van het merk Grundig.
Op een zonnige dag, de single werd in de VS uitgebracht in november 1968, dus moet het in de lente van 1969 geweest zijn, waren mijn ouders, mijn zus en ik naar mijn grootouders gereisd en zoals altijd had ik mijn transistor mee. Maar mijn batterijen waren altijd heel snel plat zodat de klank met horten en stoten uit dat toestel opborrelde. Net op het moment dat ‘Crimson & Clover’ gespeeld werd. En mijn pa: "Zijn die batterijen alweer plat?". En ik: "Maar neen, pa dat is het normaal geluid van dat plaatje!". Hilariteit alom!
Er bestaan twee versies van dat liedje: de single versie (ingekort) en de lange elpeeversie. Vanaf 2:28 min. begint de zanger te schokken. Op de lange versie is dat pas vanaf 4:30 min. Ik plaats hieronder beide versies, veel luistergenot!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Comment te dire adieu?’ / ‘Des ronds dans l’eau’ – Françoise Hardy
- Het eerste liedje werd geschreven door Serge Gainsbourg, alhoewel hij zich voor de melodie grotendeels liet inspireren door 'It Hurts To Say Goodbye' geschreven door Jack Gold en Arnold Goland. De eerste opname uit 1966 is van Margaret Whiting en die van Vera Lynn kwam pas later. Er bestaat ook een instrumentale versie van Walter Wanderley uit 1967.
De Franse zangeres bracht ‘Comment te dire adieu?’ eind 1968 uit zodat haar single begin 1969 nog altijd terug te vinden was in diverse hitlijsten. De manier waarop Gainsbourg speelt met de Franse taal is subliem!
- Het tweede liedje komt uit de soundtrack van 'Vivre pour vivre' (september 1967) en werd geschreven door Raymond Le Sénéchal en Pierre Barouh. De eerste versie werd gezongen door Annie Girardot en Nicole Croisille in 1967. Françoise Hardy bracht haar versie uit in het najaar van 1967 zodat ‘Des ronds dans l’eau’ nog vaak op de radio te horen was in de loop van 1968.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Seven Horses In The Sky’ – The Pebbles
The Pebbles hadden in 1968 een grote hit met 'Get Around' (vooral Mike & Zaki plugden de single enorm) maar wat weinigen weten is dat de Antwerpse groep op Jazz Bilzen in die zomer van 1968 ook een versie van ‘Seven Horses In The Sky’ hebben gespeeld met een andere tekst dan op de single. Maar die versie is helaas nergens meer terug te vinden. Hieronder is de originele versie uit eind 1968 te horen en die geweldige single scoorde begin 1969 nog altijd heel hoog in de hitparade.
In de jaren '90 is een verzamel-cd uitgebracht met als titel 'The Story of The Pebbles 1964-1994' maar de versies van hun hits, die daarop te horen zijn, zijn niet de originele want die waren vernietigd door een brand bij platenmaatschappij Barclay in Frankrijk.
Nog een woordje over het hoesje hieronder. Dit is de heruitgave van de single uit 1969 want op de b-kant stond toen 'To The Rising Sun' terwijl op de oorspronkelijke single uit 1968 'The Verger' staat.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Mother Nature’s Son’ / ‘Happiness Is A Warm Gun’ – The Beatles
Nog twee nummers uit de dubbele witte elpee van de Fab Four.
- 'Mother Nature's Son' is een nummer van The Beatles uit 1968 dat hoofdzakelijk werd geschreven door Paul McCartney, hoewel het onder de gebruikelijke auteursrechtvermelding Lennon/McCartney verscheen. McCartney liet zich tot het nummer inspireren door een lezing van Maharishi Mahesh Yogi tijdens een verblijf van The Beatles in India. Lennon schreef ook een nummer naar aanleiding van deze lezing, maar zijn 'Child of Nature' werd niet door The Beatles uitgebracht. Deze melodie werd later gebruikt in zijn solonummer 'Jealous Guy'.
John Lennon speelde niet mee, maar volgens McCartney droeg Lennon wel enkele woorden aan de tekst bij tijdens hun verblijf in India. Lennon had er een hekel aan dat McCartney vaak muziek opnam zonder de rest van de band, en technicus Ken Scott herinnerde zich later dat de spanning dan ook om te snijden was toen Lennon en Ringo Starr na afloop de studio kwamen binnenlopen. De groep was toen al langzaam maar zeker aan het uiteenvallen. Wie speelde er wel mee op het nummer? Paul McCartney: zang, akoestische gitaar, pauken, drums en George Martin: koperarrangement.
In de Griekse mythologie is 'Mother Nature' eigenlijk Gaia.
- ‘Happiness Is A Warm Gun’ werd door John Lennon geschreven. Hij werd beïnvloed door een Amerikaans krantenartikel van de wapenindustrie met dezelfde titel en een boekje uit 1962 van Charles M. Schultz: "Happiness is a warm puppy" en dat is natuurlijk Snoopy uit de stripserie 'Peanuts'.
Het lied bestaat eigenlijk uit vier delen, het hadden net zo goed vier aparte liedjes kunnen zijn. Deel 1: She's not a girl who misses much Deze zin is eigenlijk een veelgebruikte Liverpoolse uitdrukking waarmee men refereert aan een knappe vrouw. Deel 2: I need a fix cause I'm going down Een "fix" is een duidelijke verwijzing naar drugs, Lennon zou later in 1968 met een heroïneverslaving worstelen en daar verwijst "a warm gun" ook naar. Deel 3: Mother Superior jump the gun Hier brengt John Yoko Ono ten tonele. Het paar was in die periode net samen en John was geobsedeerd door zijn nieuwe vriendin. Hij noemde haar vaak Mother of Mother Superior. Deel 4: Happiness Is A Warm Gun Deze zin kan als het refrein beschouwd worden met haast een doowop-thema en gekke achtergrondzang (bang bang-shoot shoot). Eigenlijk horen we hier twee ritmes door elkaar (de zogenaamde polymeter-techniek).
Pommelien Thijs (Kessel, 4 april 2001) is een Vlaamse actrice, presentatrice en zangeres. In 2019 vertolkt Pommelien Thijs de hoofdrol in de televisieserie #LikeMe, waarin zij het personage Caroline (Caro) Timmers voor haar rekening neemt. Het was dan ook niet 'Ongewoon' dat zij hiermee op zaterdag 23 april 2022 als eerste nieuwkomer zou terechtkomen in de Radio 2 Top 30.
Op de recente MIA's waren Angèle en Metejoor de grote slokoppen. Op zaterdag 23 april 2022 kwam Angèle als tweede nieuwkomer binnen in de Radio 2 Top 30 met 'Libre' en Metejoor stond toen al 11 weken op nummer één met 'Dit is wat mijn mama zei'!
De eerste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 30 april 2022 was een trio gevormd door David Guetta, Becky Hill, en Ella Henderson. Het resultaat van hun samenwerking vas 'Crazy What Love Can Do' en wie ben ik om hen tegen te spreken?
De tweede en meteen hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 30 april 2022 was Margriet Hermans die in Liefde voor Muziek een cover had gebracht van 'She's After My Piano' van 2 Fabiola featuring Loredana. Met 'Lekker blijven hangen' verraste ze Pat Krimson, Loredana en de rest van de groep. Margriet nestelde zich meteen op nummer 19. De originele oorwurm kan rechts bekeken en beluisterd worden!
Dit waren dan de laatste vier nieuwkomers uit de Radio 2 Top 30 van 23 en 30 april 2022. Telkens twee per aflevering en het waren drie Belgische producties tegenover slechts één buitenlandse. Bedankt voor jullie reacties en tot later!
Shawn Peter Raul Mendes (Pickering, 8 augustus 1998) is een Canadees singer-songwriter en model. Sinds 2015 duikt hij regelmatig op in de Radio 2 Top 30, solo of met andere artiesten zoals o.a. Camila Cabello of Justin Bieber. Op zaterdag 16 april 2022 verscheen hij alleen in onze wekelijkse hitparade met zijn nieuwste single 'When You're Gone'.
De tweede nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 16 april 2022 was een Belgisch product: zanger Maksim met zijn single 'Zonder mij'. Maksim Stojanac is een Belgische zanger, danser en acteur. Voor zijn overstap naar het acteren, dansen en zingen bij #LikeMe was hij voetballer bij de beloften van Sint-Job. Maksim is in 2022 ook presentator van The Voice Kids samen met An Lemmens.
Meteen op nummer 22 in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 16 april 2022 stond de nieuwste van Stromae: 'Fils de joie'. Paul Van Haver, de Belgisch singer/songwriter van hiphop en elektronische muziek, stond nochtans al genoteerd in die hitlijst met 'L'enfer' op nummer 14 en die single vertoefde al 14 weken tussen de 30 beste van de week!
Maar de hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 16 april 2022 was Camille die meteen binnenkwam met 'Lift U Up/Hou vol', een bewerking van een grote hit van 2 Fabiola. Het was een fragment uit Liefde voor Muziek en Camille Dhont, de Belgische zangeres en actrice uit Wevelgem, stond die dag ook nog genoteerd met 'Diamant', haar hitsingle die al 10 weken verbleef in onze wekelijkse hitparade en op nummer 3 was verankerd. Ze kwam meteen binnen op nummer 12, dus 10 plaatsen hoger dan Stromae, geen geringe prestatie.
Tot zover de vier nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 16 april 2022. Drie Belgische producties tegenover één buitenlandse.
Het televisieprogramma 'Liefde voor Muziek' werd uitgezonden en de weerslag daarvan is terug te vinden in de Radio 2 Top 30 van de maand april 2022. Op 12 nieuwkomers zijn er drie deelnemers aan dat muzikaal programma terug te vinden in onze wekelijkse hitparade. Hier is de eerste: Het Nederlandse zangduo en tevens echtpaar Suzan & Freek bracht een cover van 'This One's For You' van Ozark Henry. Piet Goddaer luisterde aandachtig en was zeer blij met hun Nederlandstalige versie van zijn compositie die de voor de hand liggende titel 'Dit is voor jou' meekreeg. Eerste nieuwkomer van zaterdag 2 april 2022, op de dag dat Chantal en ik 47 jaar geleden trouwden. Het mooie origineel kan rechts beluisterd en bekeken worden.
Willy William (Fréjus, 14 april 1981) is een Frans-Mauritiaans zanger, diskjockey en muziekproducent. Hij is lid van de Franse muziekgroep Collectif Métissé, maar ook actief als soloartiest. En op zaterdag 2 april 2022 kwam zijn 'Trompeta' als tweede en meteen ook hoogste nieuwkomer binnen in de Radio 2 Top 30.
Sinds zijn vertrek bij de Brits/Ierse band One Direction boerde Harry Styles heel goed als solozanger. Zijn nieuwste product heette 'As It Was' en die single kwam op zaterdag 9 april 2022 als eerste nieuwkomer terecht in de Radio 2 Top 30. Dit zou wel eens de volgende nummer één kunnen worden, ware het niet dat Metejoor stevige concurrentie was!
Of zou de concurrentie komen van die "jonge wolven" uit Sint-Genesius-Rode die ondertussen toch al aan de muzikale weg aan het timmeren zijn sinds 1987! De tweede en meteen hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 9 april 2022 was de nieuwste van Clouseau: 'Vage herinnering' kwam meteen binnen vanuit het niets op nummer 13. Als dat maar geen ongeluksgetal is ...
En daarmee is de spits afgebeten, beste vriend(inn)en: vier nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van 2 en 9 april 2022 en de helft daarvan was Nederlandstalig!
2 april: Die dag zijn Chantal en ik al 47 jaar gelukkig getrouwd.
2 april: Litouwen stopt als eerste land binnen de Europese Unie volledig met de afname van gas uit Rusland n.a.v. van de oorlog in Oekraïne.
3 april: Bij een schietpartij in het centrum van de Amerikaanse stad Sacramento (Californië) vallen zeker zes doden.
4 april: Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) publiceert een nieuw klimaatrapport, het derde in minder dan een jaar, waaruit blijkt dat de CO2-uitstoot het afgelopen decennium recordhoog was maar bezig is af te vlakken. Het doel om de opwarming van de Aarde te beperken tot anderhalve graad is volgens het IPCC nog steeds haalbaar.
12 april: In de New Yorkse wijk Brooklyn vallen zeker 29 gewonden bij een schietpartij in een metrostation van Fourth Avenue Line. De dader is een 62-jarige man.
17 april: In de Zuid-Afrikaanse provincie KwaZoeloe-Natal vallen zeker 443 doden door overstromingen. Meer dan 60 mensen worden nog vermist.
17 april: Onze kleinzoon (die dag 28 maanden oud) komt voor de eerste maal paaseitjes rapen in onze tuin. Ons geluk als grootouders is onbeschrijflijk.
18 april: Onze zoon wordt 39 jaar, waar is de tijd! Zijn verjaardag hebben wij de dag voordien bij ons thuis gevierd samen met zijn gezin.
24 april: De Franse president Emmanuel Macron wint de verkiezingen met ruim 58%, en kan daarmee beginnen aan een tweede ambtstermijn van vijf jaar. Macrons tegenstrever was de uiterst rechtse Marine Le Pen.
Dagelijks werden onze nieuwsberichten overspoeld met rampzalig nieuws over de oorlog in Oekraïne. Vreemd genoeg geen berichten meer over de coronapandemie terwijl het Covid-19 virus nog altijd niet verdwenen is! Het leven is in de loop van de maand april ook enorm duur geworden. De energiefacturen swingen de pan uit!
Alweer een single met een dubbele A-kant van de Fab Four: 'Hey Jude' grotendeels geschreven door Paul McCartney en 'Revolution' kwam uit het brein van John Lennon, maar volgens de geldende afspraak allebei ondergebracht onder de samenwerkende vennootschap "Lennon/McCartney".
In die tijd was een single van meer dan 7 minuten hoogst uitzonderlijk. Hieronder een videoclip in kleuren gerealiseerd door Michael Lindsay-Hogg die met The Beatles had gewerkt voor 'Paperback Writer' en 'Rain'. Zij zijn hier als gasten van de David Frost Show. Eind 1968 zou de regisseur 'The Rolling Stones Rock and Roll Circus TV special' realiseren waarin ook John & Yoko te zien en te horen zijn. Die film zou pas te zien zijn in 1996, maar daarover later meer!
'Hey Jude' was geschreven om de jonge Julian Lennon een hart onder de riem te steken (oorspronkelijke titel "Hey Jules") want hij worstelde met de echtscheiding van zijn ouders en 'Revolution' was de weergave van Lennon op de heersende onrust in de straten n.a.v. de studentenrevoltes in Europa (o.a. mei '68) en in de VS (protest tegen de oorlog in Vietnam). De singleversie verschilt van de elpeeversie ('Revolution 1') en dan is er ook nog 'Revolution 9' (Experimentele muziek).
“When you talk about destruction, don’t you know that you can count me out/in"!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘With A Little Help From My Friends’ – Joe Cocker
The Beatles waren alomtegenwoordig in 1968, als zij het zelf niet waren met hun steengoede singles of elpee dan was het dankzij covers van hun geweldige nummers door bevriende artiesten.
Zo was er ene Joe Cocker uit Sheffield die zijn carrière begon als drummer. Hij was een onrustige ziel met een rauwe stem en als blueszanger begeleidde hij zichzelf met spastische armbewegingen.
'I'll Cry Instead', Cockers eerste single uit 1964, was een cover van The Beatles uit de soundtrack van 'A Hard Day's Night'. Zijn versie flopte jammer genoeg.
Hij had in het Verenigd Koninkrijk een bescheiden hitje in 1968 met 'Marjorine' maar de vlam sloeg pas in de pan met zijn fantastische cover van ‘With A Little Help From My Friends’. Zijn eerste grote hit, zijn tweede Beatlescover, verscheen in het najaar van 1968, een eigen versie van een van de nummers op het conceptalbum 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' gezongen door Ringo. Kort daarna, in de zomer van 1969, deed zijn verschijning op de Woodstock Music & Art Fair zijn populariteit nog verder stijgen.
Op de singleversie uit 1968 krijgt Joe Cocker bijstand van studiomuzikant Jimmy Page op gitaar. Let vooral op de oerkreet omstreeks 3:50 min. Nog steeds kippenvelmoment, na al die jaren!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Put A Spell On You’ - Creedence Clearwater Revival
Met een dramatische intro betoverde John Fogerty ons met zijn versie van ‘I Put A Spell On You’, een heerlijk nummer uit 1956 van Screamin' Jay Hawkins, de peetvader van de shockrock.
Op de b-kant van de single uit 1968 stond 'Walk On The Water' en dan moest ik steevast aan Jezus denken. In 1969 werd de song heruitgegeven dankzij hun optreden op Woodstock maar ditmaal met 'Suzie Q.' op de b-kant. Een jaar na de split van CCR (1972) werd de song nogmaals uitgebracht met 'Molina' en 'Fortunate Son' op de flipside.
John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford zouden hun grote doorbraak kennen in 1969 dankzij 'Proud Mary', 'Bad Moon Rising', 'Green River', 'Down On The Corner' en een hele reeks fantastische singles en elpees in 1970 en 1971. En in september 1971 zag ik Creedence Clearwater Revival spelen in het Antwerps Sportpaleis met Tony Joe White als voorprogramma. Swamp blues ten top!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Seasons In The Sun’ – The Fortunes
Die single heb ik enkele jaren later kunnen "redden" uit de afprijsbakken en toegevoegd aan mijn verzameling voor enkele luttele Belgische franken.
Het is een cover van 'Le Moribond' van Jacques Brel. Het origineel uit 1961 kende ik al, net als de vertaling van Will Ferdy ('De stervende' ook bekend als "Vaarwel Emiel") uit 1964. In 1974 kwam de Canadese zanger Terry Jacks met zijn versie, maar die vond ik iets te commercieel.
De Engelse tekst werd geschreven door Rod McKuen, de Amerikaanse dichter, singer-songwriter, componist en acteur. The Fortunes is een Britse popgroep die vooral succes had in de jaren '60 en '70. Hun grootste successen zijn 'You've Got Your Troubles', 'Here It Comes Again', 'Here Comes That Rainy Day Feeling Again', 'This Golden Ring', en 'Caroline', hevig geplugd door Radio Caroline. Maar deze versie van Brels nummer mag er, wat mij betreft, zeker bij horen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Love-Itis’ / ‘World Of Love’ – Mandala
Mike Verdrengh had vóór de BRT Top 30 begon (2 mei 1970) een radioprogramma op zaterdag bij Omroep Brabant en het was daar dat ik voor het eerst 'Love-Itis' voor het eerst hoorde. Maar Verdrengh sprak de naam van de groep telkens verkeerd uit want hij kondigde de Canadese soulgroep steevast aan als "Mandala Soul Crusade". 'Soul Crusade' was de titel van hun elpee.
‘Love-Itis’ was oorspronkelijk een nummer van Harvey Scales and The Seven Sounds uit 1967, zo zou ik veel later te weten komen tijdens een muziekquiz. Mandala is een begrip uit de Tibetaanse kunst en het Tibetaans boeddhisme maar ook een Canadese band waarin gitarist Domenic Troiano zat die met The James Gang en The Guess Who zou werken in de jaren '70, en drummer Pentti Glan, die later deel zou uitmaken van de band Alice Cooper en bij Lou Reed zou spelen. Roy Kenner, die de leadzanger zou worden van de James Gang, maakte ook deel uit van Mandala.
Enkele jaren later vond ik in de bakken van een platenboer tijdens de koopjesperiode het singletje dat ik alweer voor een habbekrats redde van de vernietiging. Op de a-kant staat ‘World Of Love’ en op de keerzijde 'World Of Love'. Maar vandaag had ik eens zin om de volgorde om te draaien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Those Were The Days’ – Mary Hopkin
En toen kregen The Beatles concurrentie van andere artiesten die ze een contract hadden aangeboden op hun nieuw platenlabel APPLE Records. Zoals o.a. Mary Hopkin en later Billy Preston, Badfinger of James Taylor om er maar enkelen te noemen.
In die dagen zagen wij in de HUMO menige foto van Paul McCartney met zijn protegee en bijna iedereen dacht dat de twee met elkaar zouden trouwen. Niet dus, want het was de Amerikaanse fotografe Linda Eastman die Linda McCartney zou worden!
Gene Raskin, een Amerikaanse muzikant en toneelschrijver, auteur van de teksten van de Engelse versie van het Russische lied 'Those Were The Days', deponeerde het lied (tekst èn muziek) illegaal want de muziek was van de Russische componist Boris Fomin, die de rechtszaak echter verloor omdat Raskin zo sluw was geweest de melodie ietwat te veranderen.
Met de royalty's kon Raskin op zijn lauweren rusten want van de single werden miljoenen exemplaren verkocht en Mary Hopkin werd opeens een beroemdheid. Maar het wereldsucces van die eerste single zou ze nooit meer evenaren. "Those were the days, my friend!" ...
Wie denkt dat Steppenwolf een eendagsvlieg was met hun single 'Born To Be Wild' heeft het mis want de Amerikaanse blues-rockband met psychedelische invloeden o.l.v. John Kay is veel meer dan dat!
De opvolger van hun eerste grote hit was ‘Magic Carpet Ride’ waarmee de heavy rockers ons meenamen op een vliegend tapijt, waarschijnlijk na een jointje gerookt te hebben.
Begin 1968 namen ze echter een vroegere opname van Don Covay en Steve Cropper onder handen: ze kozen resoluut voor ‘Sookie Sookie’, een danssingle die net vóór 'Born To Be Wild' werd uitgebracht maar jammer genoeg flopte. Producer van dienst was Gabriel Mekler.
Iedereen op de dansvloer want 29 april is de internationale dag van de dans. Hopla met de beentjes! ♫♫♫ Let it hang out baby, let it hang out now, now na-na now! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Helter Skelter’ / ‘Blackbird’ – The Beatles
En dan komen nu enkele tracks uit de dubbele witte van The Beatles aan bod, een elpee die werd uitgebracht op 22 november 1968, vijf dagen vóór mijn zeventiende verjaardag.
Volgens mijn bescheiden mening had mijn favoriete groep er beter aan gedaan slechts één elpee uit te brengen want er staan veel onafgewerkte songs op die twee vinylschijven.
Ik voelde toen al dat de vier jongens uiteindelijk elk hun eigen zouden gaan want wat vroeger echte "Lennon/McCartney" composities waren (met een inbreng van John èn Paul), kon je nu makkelijker herkennen wie eigenlijk de song geschreven had.
Zo was er de luidste compositie van McCartney ooit: ‘Helter Skelter’, een reactie op een krantenartikel van Pete Townshend van The Who die in 1967 had beweerd dat hij de luidste song ooit had gecomponeerd met 'I Can See For Miles'.
'Helter Skelter' is een kermisglijbaan in de vorm van een spiraal rond een toren/overhaasting maar figuurlijk ook hoteldebotel of holderdebolder. De song wordt door muziekhistorici gezien als een belangrijke invloed in de ontwikkeling van heavy metal. Ringo Starr schreeuwt aan het einde van de track "I got blisters on my fingers!", omdat er zoveel takes waren. George Harrison liep tijdens de opnames rond in de studio met een brandende asbak op zijn hoofd! Roadmanager Mal Evans speelde trompet om het geluid te versterken.
‘Blackbird’ is ook geschreven door Paul McCartney: een ingetogen nummer dat niet gaat over een merel maar over de miserabele toestand van de Afro-Amerikaanse bevolking in de VS. Volgens McCartney kwam zijn inspiratie voor het lied door de oplopende spanningen en de protesten van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging tegen de rassenscheiding in de Verenigde Staten. McCartney gebruikte de 'blackbird' als metafoor voor een zwarte vrouw, om haar te bemoedigen. In het nummer is op de achtergrond een licht getik te horen, afkomstig van het tikken van McCartneys voet op de maat, dat refereert aan het marcheren van de Afro-Amerikanen. De Beatle liet zich naar eigen zeggen inspireren door de 'Bourrée' uit de suite in e-kleine terts voor luit BWV 996 van Johann Sebastian Bach. In hun jeugd hadden Paul McCartney en George Harrison dit stuk leren spelen op hun gitaren.
In 1969 zou Jethro Tull zich trouwens ook laten inspireren door Bach en een instrumentale single uitbrengen onder de titel 'Bourée'. Maar dat is voor later!
Tijdens hun verblijf in India in februari/maart 1968 leerde Donoval Leitch John en Paul de techniek van "fingerpicking' op hun akoestische gitaar.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Started A Joke’ – Bee Gees
Geschreven door Barry, Robin en Maurice Gibb en geproduceerd door de band in samenwerking met hun manager Robert Stigwood.
Toen waren de Bee Gees nog met z'n vieren, de gebroeders Gibb en Vince Melouney. Ze wisten altijd een gevoelige snaar te raken. Deze heerlijke slow werd gezongen door Robin Gibb. 'I Started A Joke' was het laatste nummer met gitaarwerk van Vince Melouney, die de band in het begin van december 1968 verliet.
Het nummer verscheen op hun album 'Idea' uit 1968. Op 21 december van dat jaar werd het nummer uitgebracht als de tweede en laatste single van het album. De voorgaande single was 'I've Gotta Get A Message To You'. De hoes van 'Idea' werd getekend door Klaus Voormann.
De drie broers hadden ook besloten om vanaf nu het lidwoord 'The' te laten vallen in de groepsnaam.
Vanaf nu zullen de historische opnames uit 1968 nog vaak terug te vinden zijn in de hitlijsten van 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Everybody’s Talkin’’ – Nilsson
Het origineel werd in 1966 geschreven door Fred Neil, een Amerikaans folkzanger en -componist. Hij werd in de jaren zestig bekend doordat anderen zijn composities vertolkten en er succes mee bereikten.
De loopbaan van Fred Neil begon in de New Yorkse wijk Greenwich Village, waar hij geregeld in onder meer Cafe Wha? optrad. Hij zong en bespeelde een 12-snarige gitaar. Naast de solo-optredens speelde hij in de vroege jaren zestig ook met anderen. Zo liet hij zich in 1961 een aantal keer begeleiden door Bob Dylan en Mark Spoelstra, kort nadat Dylan met zijn studie stopte en naar New York was verhuisd. Hij leerde tevens David Crosby kennen, die zich liet beïnvloeden door het gitaarspel van Neil.
De versie van Nilsson werd gebruikt voor de originele soundtrack van 'Midnight Cowboy' die pas in 1969 werd uitgebracht zodat deze single nog heel lang in de radiogolven bleef nazinderen en pas echt goed doorbrak een jaar na de opname.
Toen The Beatles op een persconferentie in 1968 werden gevraagd wie hun favoriete groep was antwoordden de vier unisono: "Nilsson"! Toen had bijna niemand ooit van Harry Nilsson gehoord en de opzoekingen konden beginnen, niet eenvoudig toen zonder zoekmachines zoals bijvoorbeeld Google.
Na het "dollar" drieluik spaghettiwesterns met Clint Eastwood werd Maestro Morricone weer gevraagd toepasselijke muziek te componeren voor 'Once Upon A Time In The West'. De geweldige prent werd uitgebracht op 21 december 1968 in Italië als 'C'era una volta il West'. Een ingekorte versie werd in de VS gereleaset op 28 mei 1969. Clintwood was niet beschikbaar voor de rol en bijgevolg mocht Charles Bronson op de mondharmonica blazen.
De originele soundtrack stond jarenlang in de hitlijsten en is de best verkopende instrumentale filmmuziek aller tijden. Toch was deze film niet zo succesrijk in de VS als in Europa. Een enorm kassucces vooral in Frankrijk en West-Duitsland, waar hij de titel 'Spiel mir das Lied vom Tod' (Speel me het lied van de dood) kreeg.
Voor het achtergronddecor van 'Once Upon A Time In The West' maakte regisseur Sergio Leone gebruik van twee locaties; de Tabernaswoestijn (ook wel Desierto de Tabernas genoemd) in het Spaanse Almería en de Monument Valley in de Amerikaanse staat Utah.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Cry Like A Baby’ / ‘Choo Choo Train’ – The Box Tops
The Box Tops hadden in 1967 een wereldhit gescoord met 'The Letter', een popliedje waarvan ik de tekst in die dagen volledig uit mijn hoofd kende en synchroon met Alex Chilton kon meezingen!
Het jaar daarop hadden de vertegenwoordigers van de "blue eyed soul" nog twee grote hits.
‘Cry Like A Baby’ is meteen te herkennen aan de specifieke sound van de gitaar die klinkt als een sitar! De tweede single komt traag op gang want het is een diesel locomotief! ‘Choo Choo Train’ is ten huize Colemans gekend als "tsjoeke tsjoeke tuut tuut", een absolute favoriet van onze kleinzoon die inmiddels al iets ouder is dan 28 maanden!
♫♫♫ "Weg zijn wij! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Don’t Know Why’ / ‘For Once In My Life’ – Stevie Wonder
Stevie Wonder, geboren op 13 mei 1950 als Steveland Judkins of Steveland Morris, is een Amerikaanse zanger, componist en multi-instrumentalist.
Op twaalfjarige leeftijd werd deze blinde rhythm-and-blues-, soul-, pop- en funkartiest door Motown geïntroduceerd als de nieuwe Ray Charles, zijn grote voorbeeld.
‘I Don’t Know Why’ stond op de elpee 'For Once In My Life'. Op 28 januari 1969 werd de single uitgebracht met 'My Cherie Amour' op de b-kant. Een paar maanden later werd de single opnieuw uitgebracht maar a- en b-kant werd omgewisseld omdat 'My Cherie Amour' vaker gedraaid werd door de deejays en daarom in de hitlijsten terechtkwam. Volgens mij is ‘I Don’t Know Why’ veel mooier en veel doorleefder maar minder commercieel dan 'My Cherie Amour'. Soms wordt het dramatisch lied aangeduid als 'Don't Know Why I Love You' en zelfs The Rolling Stones namen een cover op tijdens een sessie voor de elpee 'Let It Bleed' op 3 juli 1969, de avond dat het nieuws uitlekte dat Brian Jones was overleden. Die versie werd pas in 1975 uitgebracht op de elpee 'Metamorphosis' onder de titel 'I Don't Know Why (aka Don't Know Why I Love You)'.
‘For Once In My Life’ werd geschreven door Ron Miller en Orlando Murden in 1966. Jean DuShon nam het lied als eerste op, maar deze single bleek geen succes. Berry Gordy, de oprichter van Motown, zorgde ervoor dat 'For Once In My Life' door Barbara McNair werd opgenomen voor het album 'Here I Am'. In 1967 liet Gordy het nummer opnemen door The Temptations. In dezelfde periode werd het zowel door Tony Bennett als door Stevie Wonder opgenomen. En in 1968/1969 werd de single een grote hit voor de jonge Amerikaanse muzikant.
Ik zeg altijd: "It's not a Wonder, it's a Miracle!".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘All Along The Watchtower’ – The Jimi Hendrix Experience
♫♫♫ "There must be some kind of way out of here, said the joker to the thief. There's too much confusion I can't get no relief. Businessmen they drink my wine, plowmen dig my earth. None will level on the line, nobody offered his word. Hey!" ♫♫♫
Deze tekst kon alleen maar uit het brein van Bob Dylan komen!
Jimi Hendrix was een grote fan en bewerkte dit meesterwerk uit 1967 zodanig goed dat de Grootmeester zelve later tijdens zijn optredens ook de versie van Hendrix zou naspelen.
Met een geweldige intro op akoestische gitaar gespeeld door Dave Mason van Traffic samen met de elektrische gitaar van Jimi Hendrix. Mason en Hendrix hoorden het nummer voor het eerst toen ze samen met Viv Prince (drummer van The Pretty Things) in Londen naar het album 'John Wesley Harding' van His Bawbness luisterden.
Ik herinner mij nog altijd de eerste maal dat ik deze versie hoorde want ik werd toen bijna letterlijk van mijn sokken geblazen!
En toen hoorde ik op de radio een liedje dat mij bekend in de oren klonk. Het was 'Susie-Q' (let op de oorspronkelijke spelling) van ouwe rocker Dale Hawkins uit 1957. Hij werd door kenners de architect van de "swamp rock boogie" genoemd alhoewel hij beïnvloed was door de nieuwe rock-'n-roll-stijl van Elvis Presley en de gitaargeluiden van Scotty Moore. Zijn gitaarmaatje James Burton zorgde voor de herkenbare riff en solo.
En neen, ‘Suzie Q.' is niet de afkorting van Suzi Quatro, de Amerikaanse zangeres die geboren werd als Susan Kay Quatrocchio.
Het was mijn eerste kennismaking met het viertal John Fogerty, zijn broer Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford. De groepsnaam Creedence Clearwater Revival was voor de meesten te lang en te moeilijk om uit te spreken (vooral de Franstalige deejays) en al snel werden de vier Amerikaanse muzikanten omschreven als CCR.
Enkele jaren later kon ik de single op de kop tikken, jammer genoeg was de song van meer dan 8 minuten in twee stukken geknipt: Part 1 op de A-kant en Part 2 op de B-kant. Maar de lange versie is helemaal te horen op 'Creedence Clearwater Revival', het debuutalbum van de gelijknamige rockgroep. De groep speelt een karakteristieke swamp blues (moerasblues), een mix van country, blues en rock-n'-roll.
Tony Joe White was ook een vaandeldrager van de swamp rock en het toeval wil dat ik hem live heb gezien in september 1971 als voorprogramma van CCR in Antwerpen. Geweldig optreden!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Think It’s Going To Rain Today’ – Randy Newman / Dusty Springfield
Gisteren en vandaag heb ik al eens een paar maal naar de lucht gekeken en gedacht dat er nattigheid ging uitvallen. Niet dus, de zon brak telkenmale door het wolkendek.
Toegegeven, ‘I Think It’s Going To Rain Today’ heb ik voor het eerst gehoord in de versie van Dusty Springfield. Het ingetogen lied dat soms als 'I Think It's Gonna Rain Today' wordt weergegeven is een lied geschreven door de Amerikaanse singer/songwriter Randy Newman. Het verscheen voor het eerst op de LP 'You're Gonna Hear From Me' van Julius La Rosa in 1966, Eric Burdon's album 'Eric Is Here' (1967), en op Newman's debuutplaat 'Randy Newman'. Het is een van zijn meest gecoverde songs.
Newman vertelde aan het muziekblad Rolling Stone dat hij het lied schreef omstreeks 1963 of 1964. Hij zei dat de muziek emotioneel, zelfs mooi, en dat de tekst dat niet is. Newman zei ook dat het lied hem stoorde vanwege de duistere kant en hij vond hem zelfs slaapverwekkend en overdreven sentimenteel. Hij heeft de rechten van publicatie van de liedjes op zijn eerste album dan ook weggeschonken en als resultaat daarvan ziet hij geen enkele cent van de muzikanten die de liedjes daaruit coveren.
In 1977 liet ik de elpee 'Randy Newman creates something new under the sun' uit de Verenigde Staten overkomen via mijn reguliere platenboer voor de som van 315 BEF. Normaliter kostte een elpee toen 251 BEF, maar het was beslist de moeite waard. De elpee 'Sail Away' kocht ik in 1973 in Krefeld, West-Duitsland tijdens mijn legerdienst. Omgerekend telde ik er 200 BEF voor neer want hij stond te koop voor enkele Deutsche Marken. Een echt koopje!
Het zou niet lang duren of verscheidene songs uit die plaat zouden gecoverd worden door artiesten van divers pluimage: o.m. 'Love Story', 'Living Without You', 'The Beehive State' en Dusty Springfield, Nilsson, Manfred Mann, The Doobie Brothers, Joe Cocker en anderen zouden er hits mee scoren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Need Your Love So Bad’ – Fleetwood Mac
'Need Your Love So Bad' is een nummer van de Amerikaanse muzikant Little Willie John geschreven door zijn oudere broer Mertis John Jr. Het nummer werd in 1955 uitgebracht op single en Peter Green bracht het geweldig blueslied naar Europa.
De single werd vooral in Nederland een grote hit en in 1969 nogmaals toen de single opnieuw werd uitgebracht! Fleetwood Mac werd opgericht in juli 1967 door Peter Green. Oorspronkelijk bestond de band naast Green (zang, gitaar en mondharmonica) uit Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (gitaar) en Bob Brunning (bas). Green had in 1966 samen met Fleetwood gespeeld in Shotgun Express, een R&B-band waarin Rod Stewart de zang voor zijn rekening nam.
In datzelfde jaar nog verliet Green deze groep om Eric Clapton te vervangen in John Mayall's Bluesbreakers. Hier was John McVie de basgitarist. Fleetwood voegde zich begin 1967 ook bij John Mayall's Bluesbreakers. Ook in 1967 stapten Green, Fleetwood en McVie uit deze band om een nieuw avontuur aan te gaan: Fleetwood Mac.
John Lennon was van in het begin grote fan van de groep. Hij zou trouwens eind 1968 in een gelegenheidsgroep stappen die hij de naam The Dirty Mac gaf. Het nummer 'Sun King' van The Beatles op de elpee 'Abbey Road' is sterk geïnspireerd op 'Albatross' van Fleetwood Mac, een instrumentale hit die hier later nog aan de beurt komt.
Ik kreeg meteen lovend commentaar op Facebook van een muziekvriend uit Spanje: "Super lied, en mooie interessante uitleg. Thanks. Ik speel dit nummertje nog regelmatig, en dat "blueske" krijgt een speciaal tintje, door een diminué akkoordje dat er tussen zit, dit ter info voor gitaarfreaks!". Bedankt Bob DH!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Step Inside Love’ – Cilla Black
Cilla Black was een Britse zangeres en televisiepresentatrice. Ze was de enige vrouwelijke vertegenwoordiger van de Merseybeat die internationale bekendheid verwierf. Ze was vooral bekend van haar hits 'Anyone Who Had A Heart', 'You're My World' en 'You've Lost That Lovin' Feelin''.
Ze werd geboren als Priscilla White en in de vroege jaren '60 had ze een deeltijdse baan als bewaker van de vestiaire in The Cavern Club, waar The Beatles regelmatig optraden. Zelf klom ze tussen de optredens ook ooit het podium op om te zingen. Zo mocht ze in die jaren met sommige bandjes meezingen. Ook The Beatles waren van haar kwaliteiten onder de indruk en stelden haar voor aan hun manager Brian Epstein.
‘Step Inside Love’ werd geschreven door Paul McCartney maar volgens de afspraak aangeduid als een compositie van Lennon/McCartney.
In 1971 werd een verzamelelpee uitgebracht onder de titel 'The Songs Lennon and McCartney Gave Away'. Dit pareltje staat er op naast twee andere: 'Love Of The Loved', en 'It's For You'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Jesamine’ – The Casuals
Is dit een eendagsvlieg of niet? Alleszins een twijfelgeval want de Britse popgroep scoorde tweemaal.
In 1965 wonnen ze drie keer de tv-talentenshow "Opportunity Knocks" en een jaar later verhuisde de band naar Italië om daar te scoren met internationale hitsingles in het Italiaans gezongen.
In 1968, terwijl ze nog steeds in Italië waren, stapten The Casuals van Fontana Records over naar platenmaatschappij Decca Records, die in mei de single 'Jesamine' uitbracht. De single bereikte na uitgebreide airplay op BBC Radio One uiteindelijk de Britse hitlijsten. De band ging daarop terug naar het Verenigd Koninkrijk om de plaat te promoten, die zich eind 1968 op nummer 2 plaatste in de Britse hitparade. 'Jesamine' was een coverversie van 'When Jesamine Goes' van The Bystanders, uitgebracht in februari 1968 en werd mede geschreven door Marty Wilde en Ronnie Scott (de manager van The Bystanders, niet de beroemde jazzmuzikant), onder het pseudoniem Frere Manston en Jack Gellar. De volgende single 'Toy' (geschreven door Chris Andrews) plaatste zich ook in de Britse Top 40, met een piek op nummer 30.
Maar in vele landen bleef het bij deze prachtige eendagsvlieg!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I’ll Never Leave You’ – Tuesday Jackson
Tuesday Jackson is het pseudoniem van niemand minder dan Nicole Croisille, een Franse zangeres, danseres, en actrice. Zij is ondertussen 85 jaar en actief sinds 1950!
In 1966 heeft zij veel succes met 'Un homme et une femme' uit de gelijknamige film van Claude Lelouch. ‘I’ll Never Leave You’ zingt Nicole Croisille (zonder Frans accent!) in een vlekkeloos Engels voor de film 'Les jeunes loups' van regisseur Marcel Carné. De prent, die gaat over beatniks en rijkeluiszoontjes in Parijs, werd uitgebracht één maand vóór mei '68 en ging ongemerkt voorbij maar werd wel neergesabeld door de critici. Bijgevolg werd hij nooit op televisie vertoond en heb ik hem ook nooit gezien.
Geweldige melodie en ook een heerlijke slow met dank aan dat subliem orgelgeluid!
Bobby Russell schreef deze hartverscheurende en zeemzoete ballade. "Zeem" is Gents voor honing en "honey" betekent zowel "schatje" als "honing". En daarmee is de cirkel rond!
Russell schreef tevens 'The Night The Lights Went Out In Georgia', een nummer 1 voor zijn toenmalige vrouw Vicki Lawrence en 'Little Green Apples' waarmee O.C. Smith een grote hit had. Hij kwam hier in deze reeks een tijdje geleden aan bod. Goldsboro zou trouwens ook een versie opnemen van 'Little Green Apples'.
Bobby Goldsboro (geboren in Marianna, Florida op 18 januari 1941) is een Amerikaanse pop- en country-singer/songwriter. Hij vierde dus drie maanden geleden zijn 81ste verjaardag!
Zijn grootste hit werd 'Honey' (1968), dat zijn enige nummer 1-hit werd in de Billboard Hot 100 en de Billboard Country-hitlijst. De gelijknamige lp voerde ook de Country-LP-hitlijst aan. 'Honey' werd wereldwijd de best verkochte single van 1968.
Goldsboro's bekendste hit 'Honey' werd in 1998 door de Belgische hiphopgroep 't Hof van Commerce gesampled in hun hit 'Dommestik en Levrancier'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Jennifer Eccles’ – The Hollies
In 1968 werden meisjes nog nagefloten want dat mocht toen nog. In het huidige #metoo tijdperk is dat ten strengste verboden!
Een jaar voordien was 'King Midas In Reverse' van The Hollies minder succesvol maar met ‘Jennifer Eccles’ stonden ze weer in alle hitparades. De song werd geschreven door Graham Nash en Allan Clarke.
Vrolijke meezinger maar we moesten wachten tot The Scaffold een single uitbrachten om te weten te komen dat Jennifer Eccles enorm veel sproeten had ("Jennifer Eccles had terrible freckles"). Althans zo beweerden ze in hun carnavalshit van 1969 'Lily the Pink'. 😉 Het was een "inside joke": Graham Nash, die The Hollies verliet in december 1968, zong namelijk backing vocals op deze single en Nash was getrouwd geweest met Rose Eccles van 1964 tot 1966.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Valleri’ – The Monkees
The Monkees was een Amerikaanse popgroep die furore maakte in de jaren zestig met de gelijknamige televisieserie. De reeks verscheen op 12 september 1966 voor het eerst op de Amerikaanse televisie en werd gedurende twee seizoenen uitgezonden door de NBC. De laatste aflevering was op 19 augustus 1968.
De show, grotendeels gemodelleerd naar de Beatles-film 'A Hard Day's Night' (1964), toont de belevenissen en muziek van een min of meer fictieve popgroep. De vier jonge mannen, die The Monkees vormden, waren de in Engeland geboren Davy Jones, en de Amerikanen Micky Dolenz, Michael Nesmith en Peter Tork. Ze werden geselecteerd naar aanleiding van een advertentie waarin werd gevraagd om acteurs voor de rol van vier gekke jongens ("four insane boys"). Nesmith en Tork waren destijds allebei professionele muzikanten, maar Dolenz en Jones waren vooral bekend als acteur. Stephen Stills heeft een mislukte poging gedaan om een van The Monkees te worden. Hij werd afgewezen, niet wegens een gebrek aan talent, maar als gevolg van een conflict met zijn bestaande contract met een muziekuitgeverij. In plaats daarvan beval hij zijn vriend, multi-instrumentalist Peter Tork, aan.
Het management achter The Monkees kon altijd een beroep doen op de beste liedjesschrijvers zoals o.m. Neil Diamond, Gerry Goffin & Carole King, John Stewart, en Tommy Boyce & Bobby Hart. En toen de groep op zijn laatste benen liep werd het laatste duo weer gevraagd een hit te schrijven. Het resultaat was 'Valleri' dat echter geen Top-10-hit werd. Het einde van het viertal was jammer genoeg in zicht.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Mrs. Robinson’ – Simon & Garfunkel
Op de originele soundtrack van 'The Graduate' stonden acht nummers van Simon & Garfunkel aangevuld met instrumentale stukken van Dave Grusin.
The Graduate is een film uit 1967 van Mike Nichols met in de hoofdrollen Anne Bancroft en Dustin Hoffman. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Charles Webb uit 1963. Hij ging in première in de VS op 21 december 1967 en werd in Brussel uitgebracht op 13 september 1968. Aangezien ik toen nog geen achttien was (de film kreeg het etiket KNT, Kinderen niet toegelaten, mee) heb ik de prent pas gezien in juli 1969 in Londen toen ik daar een maand lang bij een Engels gezin inwoonde. In Groot-Brittannië mocht de jeugd bij die film al binnen aan zestien jaar. En ik zou in november 1969 achttien worden.
In de film zingen Simon & Garfunkel overigens alleen het refrein van ‘Mrs. Robinson’. De muziek van de film was erg populair en verdreef zelfs het 'White Album' van The Beatles van de eerste plaats in de VS. In onderstaande videoclip is de singleversie te horen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Can’t Let Maggie Go’ – The Honeybus
De voornaamste componisten van The Honeybus waren Pete Dello en Ray Cane. Dello verliet de band in 1968 en werd vervangen door Jim Kelly. Cane werd songwriter en verzorgde de leadzang. Eind 1968 scoorde de band in de nieuwe bezetting nog heel even met 'Girl Of Independent Means'. De Londense popgroep werd uiteindelijk ontbonden aan het eind van 1969.
‘I Can’t Let Maggie Go’ was een zeemzoete ballad en dat was niet te verwonderen met zo'n groepsnaam! De aanhangers en critici van de band, onder wie Kenny Everett (een Engelse komiek, radiodiscjockey en televisiepresentator), vergeleken de band met het Rubber Soul-tijdperk van The Beatles.
Prachtige samenzang en een heerlijke slow bovendien!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Get Around’ – The Pebbles
The Pebbles was een Belgische popgroep uit Antwerpen die in de jaren zestig enkele internationale hits scoorde. De groep werd opgericht door Fred "Bekky" Beekmans en Bob "Bobott" Baelemans. Ze noemden zich oorspronkelijk The Fredstones. Toen ze in 1965 in contact kwamen met producer Norman Petty (hij deed productiewerk voor Buddy Holly) stonden ze dicht bij een internationale doorbraak. Petty wist de groep te overreden om de naam van de groep te veranderen in The Pebbles. En zo was de link met The Flintstones niet helemaal weg want Pebbles was het roodharig dochtertje van Fred & Wilma.
De band trad in 1967 op in het voorprogramma van Jimi Hendrix in de Olympia in Parijs, waar de Rolling Stones hen van op de eerste rijen aanschouwden.
In 1967 werd Louis de Vries, die ook Ferre Grignard onder zijn vleugels had, hun manager. Hij bezorgde hun een platencontract bij Barclay Paris. Een jaar later bracht de groep de single 'Get Around' uit die frequent door Radio Veronica werd gedraaid. Het werd hun eerste hit. In 1968 volgde de single 'Seven Horses In The Sky', die in 1969 de vijfde plaats in de Vlaamse top 30 bereikte. Tijdens Jazz Bilzen 1968 speelden ze het nummer met een volledige andere tekst dan op de single die op het eind van dat jaar zou verschijnen. Die song komt later in deze reeks nog aan bod.
Ik zag ze live optreden op 27 juni 1971 n.a.v. de opening van het Woluwe Shopping Center in Sint-Lambrechts-Woluwe. Axel van Duyn (Nederlandse bassist) speelde toen voor het eerst mee met de band.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Hurdy Gurdy Man’ – Donovan
Psychedelische song geschreven door de Schotse singer-songwriter Donovan. Opgenomen in april 1968 en de volgende maand uitgebracht als single. Donovan schreef de song in Rishikesh in India, waar hij toen Transcendente meditatie (TM) studeerde samen met The Beatles.
Hier is een luider rockgeluid te horen dan we van Donovan gewoon zijn. Er zijn vele vervormde gitaargeluiden te horen en agressieve drums. Er is ook een Indische invloed te bespeuren door het gebruik van een tambura die George Harrison hem cadeau gaf en hij hielp hem tevens met de tekst. De song zou ook geschreven zijn onder invloed van 'Green Circles', een psychedelische song uit 1967 van de Small Faces. Donovan gaf later toe dat hij bevriend met hen was geworden in 1965. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Jimi Hendrix deze song onder handen moest nemen maar toen producer Mickie Most dit hoorde stelde hij zijn veto en overtuigde hij Donovan om hem zelf uit te brengen.
Er is veel onduidelijkheid over de sessiemuzikanten die meespeelden op de song. In het boekje dat werd uitgebracht samen met Donovan's dubbele CD uit 1992, 'Troubadour: The Definitive Collection 1964–1976', worden Allan Holdsworth en Jimmy Page vermeld als elektrische gitaristen en John Bonham en Clem Cattini (gespeld als "Clem Clatini") als drummers. John Paul Jones, die de track arrangeerde en er bas op speelde (en bovendien de sessiemuzikanten boekte), zou per e-mail hebben bevestigd dat Clem Cattini de drummer van dienst was en dat Alan Parker op de elektrische gitaar tokkelde. Deze samenstelling werd bevestigd door Cattini. In zijn autobiografie schrijft Donovan dat Cattini (gespeld als "Catini") en Bonham instonden voor de drums. Tijdens een interview van omstreeks 2013, zei Donovan dan weer dat hij eerst dacht dat Cattini de drummer was maar dat hij niet zeker was of Bonham er ook bij was, en hij voegde eraan toe dat hij en Jones Holdsworth crediteerden als de gitarist.
Op de website van Jimmy Page is te lezen dat hij op deze song gitaar speelde. Geluidsingenieur Eddie Kramer citeert ook Jimmy Page als gitarist op de track, maar hij beweert dat John Bonham er niet op drumde. In een documentaire van Hannes Rossacher uit 2008 "Sunshine Superman: The Journey of Donovan", zei Donovan dat Page de gitarist was; hij voegde eraan toe dat de song de aanleiding was voor het ontwikkelen van de zogenaamde "Celtic rock sound" waardoor uiteindelijk Page, Jones, en Bonham Led Zeppelin kort daarna zouden oprichten. In de autobiografie van Donovan crediteert de Schotse bard zowel Page als "Allen Hollsworth" als de "gitaar tovenaars" tijdens die sessie. Maar hij voegt eraan toe dat "Hollsworth" ooit in de popgroep Blue Mink had gespeeld, terwijl het eigenlijk Alan Parker was.
Er is dus na al die jaren veel onduidelijkheid en onzekerheid over de sessiemuzikanten. Feit is dat dit een geweldig nummer blijft dat ik nu nog altijd regelmatig beluister!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Get Ready’ – Rare Earth
Dit is de korte versie uit 1968 die in de VS werd uitgebracht op het Motown label. Later zouden de vijf blanke muzikanten een sublabel krijgen met als naam "Rare Earth Records". Deze versie, een cover van The Temptations die de song uitbrachten in 1966 en geschreven door Smokey Robinson, stond op de elpee 'Dreams/Answers' die ik pas vele jaren later op de kop heb kunnen tikken.
De belangrijkste leden in de begindagen van de groep waren Gil Bridges (saxofoon, fluit en zanger), Peter Rivera alias Peter Hoorelbeke (zanger, drumstel), John Persh alias John Parrish (basgitaar, trombone en zanger), Rod Richards (geboren als Rod Cox; gitaar, zang) en Kenny James (geboren als Ken Folcik, Keyboard, Hammondorgel). Eind 1969 kwam Edward "Eddie" Guzman bij de groep.
In 1970 werd een nieuwe versie op single uitgebracht, een inkorting van het 21:17 minuten durende "pseudo" live nummer dat op kant B van de elpee stond die dan toepasselijk en op uitdrukkelijke vraag van Smokey Robinson ook onder de titel 'Get Ready' werd uitgebracht. In de VS eind 1969 maar in West-Europa pas in 1970.
Eind 1968 begon de muziek uit de Musical Hair door te dringen in de Lage Landen. De Amsterdamse groep Zen zorgde daarvoor want de Nederlandse muzikanten coverden het hoofdthema 'Hair' op magistrale wijze: kort en goed en vooral zeer krachtig. Beter, volgens mij, dan die flauwe versie van The Cowsills. Op de b-kant van die single stond 'Aquarius', een geweldig lied dat in 1969 onder verschillende gedaanten in de hitlijsten zou opduiken.
De Amerikaanse zangeres Nina Simone was zo slim twee liedjes uit die musical te plukken en te fuseren tot een medley: ‘Ain’t Got No' en 'I Got Life’. Die single werd een van haar grootste successen.
Ik heb moeten wachten tot 1970 om die musicaluitvoering te kunnen zien. Dat was in het Koninklijk Circus in Brussel. Op het einde heb ik natuurlijk mee gedanst met alle artiesten op het podium op de tonen van 'The Flesh Failures/Let The Sunshine In'. Onvergetelijk!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘On The Road Again’ / ‘Going Up The Country’ – Canned Heat
Met een bezwerende melodie -gespeeld in de beste bluestraditie- veroverden deze vijf Amerikanen mijn hart. Alan 'Blind Owl' Wilson zong zó hoog dat ik oorspronkelijk dacht dat er een zangeres in de band zat. Telkens ‘On The Road Again’ op de radio te horen was wachtte ik tot het einde in de hoop dat de DJ van dienst de single tot aan het gaatje liet uitspelen.
Canned Heat werd nog succesvoller dankzij ‘Going Up The Country’ (ook uit 1968), een vrolijk uptempo nummer dat een jaar later het lijflied van alle hippies in Woodstock zou worden.
In de documentaire van Michael Wadleigh over Woodstock die in 1970 in de bioscopen te zien was werd 'Going Up The Country' ook meermaals gebruikt om de beelden te versterken.
Op deze Motown-single is Dennis Edwards voor het eerst te horen i.p.v. David Ruffin. Het was tevens de eerst productie van Norman Whitfield. Hij specialiseerde zich vanaf die periode in psychedelische soul tracks, niet alleen met The Temptations maar later ook met The Undisputed Truth.
Als wij heel blij zijn dan luidt het gezegde "in de zevende hemel zijn". In het Engels heet dat dan "to be on cloud nine". En of The Temptations gelukkig waren want dankzij hun nieuwe producer/songwriter stonden ze weer in de hitlijsten.
Het jaar 1967 was voor de jongens een mager jaar geweest.
In de vroege jaren zeventig zouden ze nog meer successen aan elkaar rijgen.
Vooral niet te verwarren met de single 'Cloud 9' van George Harrison uit 1987.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Rock ‘n’ Roll Is Good For The Soul’ – Winky Hawks
En toen verscheen er een plaatje in de jukebox onder de titel ‘Rock ‘n’ Roll Is Good For The Soul’. Het was een opzwepend dansnummer want in 1968 beleefde de muziekwereld een rock-'n-rollrevival. Bill Haley & His Comets stonden namelijk weer in de hitlijsten met 'Rock Around The Clock'! Het was een reactie op de psychelische liedjes en de hard rock. Paul McCartney had begin 1968 het voorbeeld gegeven met 'Lady Madonna', een ode aan Fats Domino. Een heel ander geluid dan op 'Sgt. Pepper' uit 1967. Terug naar de roots was de leuze!
Van Winky Hawks had ik toen nog nooit gehoord. Was het een Amerikaanse of een Britse groep? Niets is minder waar: het was een uitstekende single van Brusselaar Burt Blanca!
Burt Blanca, pseudoniem voor Norbert, Arthur Blancke, (Neder-Over-Heembeek, 6 augustus 1944), is een Belgisch rockpionier en multi-instrumentalist die succes oogstte met singles als 'Touche pas à mon rock'n'roll', 'Ma Guitare bleue', 'Le Train Ne Passe Plus Par Là', 'Le Locomotion' en 'ClapClap Sound'.
Zijn band, The King Creoles, wordt beschouwd als de grondlegger van de Belgische rock'n'roll scene. Burt Blanca fungeert sinds de jaren zestig als studiomuzikant. Zo werkte hij samen met onder meer Salvatore Adamo, Plastic Bertrand, Charles Aznavour en Gilbert Bécaud.
In 1969 bracht Blanca het plaatje opnieuw uit, ditmaal onder de naam Burt Blanca & The King Creoles. Hij was duidelijk een fan van Elvis Presley.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Poincana’ – Brian & The Hi-Five
Brian maakte deel uit van de Shake Spears, een groep blanke Rhodesiërs die werden geadopteerd door Albert Van Hoogten, de manager voor het Belgische platenlabel Ronnex Records.
'Poinciana (Song Of The Tree)' is een oud liedje gecomponeerd door Nat Simon en Buddy Bernier en uitgebracht door The Four Freshmen in 1952.
De song werd opgefrist en Brian & The Hi-Five hadden er een grote hit mee in 1968 onder de afgekorte titel 'Poinciana'. De single verbleef wekenlang in de verkooplijsten en werd heel vaak op de radio gedraaid.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Paint It Black’ – Chris Farlowe
Chris Farlowe is een buitenbeentje in de muziekwereld. Iedereen dacht in die dagen (lang vóór het internet) dat Farlowe een Afro-Amerikaanse zanger was.
John Henry Deighton, beter bekend als Chris Farlowe is een Britse pop- en R&B zanger. Farlowes muzikale carrière begon in een skifflebandje, The John Henry Sciffle Group, in 1957. Omstreeks 1964 werden The Thunderbirds opgericht en naast hem maakten ook de geweldige gitarist Albert Lee en keyboardspeler Dave Greenslade deel uit van die band. Na vijf geflopte singles hielden ze het voor bekeken.
Succes kwam er pas na een overstap naar het Immediate label, opgestart door Andrew Loog Oldham, toenmalig manager van The Rolling Stones.
Later werd hij vooral bekend door covers van Rolling Stones-nummers. Zo waren er ooit op 11 uitgebrachte singles 5 composities van Jagger/Richards. Mick Jagger producete zelfs sommige singles.
De legendarische song werd meermaals gebruikt in televisieseries of films zoals o.a. 'Tour of Duty' en 'Full Metal Jacket'.
Luister goed naar de intro want even dacht ik dat Johan Stollz er zat aan te komen met zijn 'Concerto voor Natasha'!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Cinnamon’ – Derek
Derek was het alter ego van Johnny Cymbal die in 1963 een wereldhit scoorde met ‘Mr. Bass Man’. Johnny Cymbal (geboren als John Hendry Blair (3 februari 1945 – 16 maart 1993) was een Amerikaanse songwriter, zanger, en platenproducer die in Schotland werd geboren en verscheidene hits scoorde in de VS. Derek was eigenlijk geen persoon maar een groep die bestond uit Johnny Cymbal, leadzanger, James Craig Leitch, bas, Leonard Kovner, gitaar, en Derek Cymbal, drums.
Onder die gedaante was 'Cinnamon' van Derek een eendagsvlieg in onze contreien net als ‘Mr. Bass Man’ trouwens. Bang Records werd in 1965 opgericht door Bert Berns samen met zijn partners van Atlantic Records: Ahmet Ertegun, Nesuhi Ertegun en Jerry Wexler. De eerste letters van hun naam vormden de naam van het label. De echte voornaam van Jerry Wexler was Gerald, vandaar de G en niet de J.
In 1966 nam Berns het platenlabel alleen over met onmiddellijk een hele reeks hits: 'I Want Candy' van The Strangeloves, 'Hang On Sloopy' van The McCoys, 'Brown Eyed Girl' van Van Morrison en 'Solitary Man' en 'Kentucky Woman' van Neil Diamond.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I See No Reason Why’ – The New Inspiration
Antwerpen had The Pebbles en Gent had The New Inspiration.
De groep werd opgericht omstreeks het begin van de jaren zestig onder de naam The Black Fellows en deed het goed in het Gentse clubcircuit als dansband. Thuisstek van de band was de TF-Club (het latere Theater Arena) en manager was de Gentse politiebrigadier Walter Hellbyck. Na drie jaar werd de groepsnaam veranderd in The New Inspiration onder invloed van de nieuwe manager van de groep Jacques Verdonck.
De groep mocht opnames maken in Engeland. Door vele personeelswissels valt de groep echter omstreeks 1970 uit elkaar. Bandleden waren onder andere Danny Sinclair, Daniel Prove en Gilbert Remue. Frontzanger Danny Sinclair besloot een soloproject te starten.
Kort daarop richtte manager Jacques Verdonck een "nieuwe" New Inspiration op met spilfiguren Guido Wolfaert en Eddy Vander Linden. De groep boekte enkele nieuwe successen maar weerom vertoont de band dezelfde ziekte en doen de vele personeelswissels de band uit elkaar vallen. Jammer, maar helaas!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Abergavenny’ – Marty Wilde
Wie kent er deze oude rocker nog? Marty Wilde, geboren als Reginald Leonard Smith is een Brits zanger, die deel uitmaakte van de eerste generatie sterren die Amerikaanse rock-'n'-roll artiesten nadeden. Veel van zijn hits waren covers van Amerikaanse successen.
Hij is de vader van Kim, Ricky, Roxanne en Marty jr.
Hij werkte veel samen met liedjesschrijver Ronnie Scott, bekend als songschrijver van 'Jesamine' uit 1968 (een groot succes voor eendagsvlieg The Casuals) en van 'I'm A Tiger' van Lulu, ook uit 1968. Voor Status Quo schreef het duo datzelfde jaar drie nummers waaronder 'Ice In The Sun'.
De Knokke Cup werd in 1968 gewonnen door België met volgende artiesten: Lily Castel, Ann Christy, Hugo Dellas, Nicole Josy en Jacques Raymond.
De ploeg van het Verenigd Koninkrijk werd gevormd door Friday Brown, Alun Davies, Wayne Fontana, Brenda Marsh, en Marty Wilde.
En het was deze laatste die een onwaarschijnlijke hit scoorde met ‘Abergavenny’. Jammer genoeg voor hem bleef het bij dit onehitwonder!
In de VS uitgebracht in 1969 onder het pseudoniem Shannon!
Haal de majoretten er maar bij en hop met de fanfare!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Lazy Sunday’ / ‘Afterglow Of Your Love’ – Small Faces
- ‘Lazy Sunday’ is wellicht het eerste popliedje dat in het dialect werd gezongen (Cockney uit Londen). The Who deden het in 1968 ook op hun single 'Dogs' die jammerlijk flopte.
Steve Marriott zingt over de ruzies die hij met zijn buren had en de zorgeloosheid van de zondagmiddag. Het lied werd eerst op 5 april 1968 als single uitgebracht door Immediate Records (iets wat de band eigenlijk helemaal niet wilde) en verscheen in mei dat jaar tevens op hun derde en laatste studioalbum, getiteld 'Ogdens' Nut Gone Flake', die geweldige elpee met de ronde hoes.
- ‘Afterglow Of Your Love’ is ook een hartverscheurende track uit de LP ‘Ogden’s Nut Gone Flake’ en verscheen als laatste single van de band in het VK in 1969. Voor deze single werd geen promotie gevoerd gezien de band toen al was ontbonden. Toen Marriott in 1969 plotseling de band verliet om, met onder anderen Peter Frampton (ex-The Herd), de supergroep Humble Pie op te richten, probeerden de overige leden de Small Faces voort te zetten en rekruteerden daartoe Rod Stewart en Ron Wood. Kort daarna veranderden ze hun naam in de Faces. In de eerste helft van de jaren zeventig scoorden ze, vooral live, heel veel succes. Stewarts solocarrière kwam stilletjes aan meer en meer op de voorgrond.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Elenore’ – The Turtles
Ze kwam op kousenvoeten af, die Elenore om dan in het refrein helemaal los te barsten in een dijk van een meezinger!
♫♫♫ "Elenore, gee I think you're swell, and you really do me well You're my pride and joy, et cetera! Elenore, can I take the time to ask you to speak your mind Tell me that you love me better ...". ♫♫♫
Heel spitsvondig, die zinsnede "et cetera".
Alhoewel Howard Kaylan het nummer schreef werden alle vijf leden van de band gecrediteerd: Kaylan, Mark Volman, Al Nichol, Jim Pons, en John Barbata. De song werd geschreven als een satire op hun grootste hit 'Happy Together'. In die dagen kon ik de hoge noten nog makkelijk aan en de tekst vond ik in de HUMO die ik dan ook meteen uitknipte en in een schriftje plakte. Zalige tijden ...
Het powertrio rond de Amerikaanse gitaargod Hendrix met Noel Redding op (bas)gitaar en Mitch Mitchell op drums liep toen op zijn laatste benen.
James Marshall (Jimi) Hendrix (geboren als Johnny Allen Hendrix) was een invloedrijke Amerikaanse gitarist en singer-songwriter. Hij werd bekend door zijn virtuoze, flamboyante gitaarspel. Hij bracht een revolutie in het gitaarspelen teweeg door het gebruik van nieuwe akkoorden, feedback en vernieuwende opnametechnieken. Zijn stijl kan omschreven worden als een creatieve, psychedelische verwerking van rock-, soul-, en ook wel van bluesinvloeden.
'Electric Ladyland' is het derde en laatste album van de Jimi Hendrix Experience. Het werd uitgebracht in 1968, en werd het bestverkochte album dat Hendrix ooit maakte. Deze dubbelelpee met de controversiële hoes wordt door critici beschouwd als verreweg het beste werk in Hendrix' carrière, en de naam wordt vaak genoemd als een van de beste rockalbums aller tijden, met legendarische nummers zoals de cover van Bob Dylans 'All Along The Watchtower' (komt later in deze reeks nog aan bod) en de bluessong 'Voodoo Chile' (met Steve Winwood op Hammondorgel).
Ruim een maand na het overlijden van Hendrix op 18 september 1970 werd 'Voodoo Child (Slight Return)' uitgebracht op single onder de titel 'Voodoo Chile' en het werd zijn enige nummer 1-hit in het Verenigd Koninkrijk.
Jimi Hendrix werd net als ik geboren op 27 november maar dan 9 jaar eerder, en dat schept een band. Van hem prijken er in mijn verzameling 24 geluidsdragers (Aantal singles/EP’s – elpees – cd’s – dvd’s – musicassettes - VHS).
Op de b-kant van deze single stond 'Als de rook om je hoofd is verdwenen', een psychedelisch lied dat ik enkele weken geleden al besproken heb. Het lied werd in 1972 opnieuw uitgebracht als a-kant van 'Wie kan me nog vertellen' en had toen veel meer succes dan in 1968.
‘Waterdrager’ heeft een melodie die zich langzaam maar zeker in je hoofd nestelt. In de Angelsaksische wereld heet dat fenomeen "a haunting melody", een melodie die maar blijft rondspoken. Ik moet dan telkens denken aan 'Atlantis' van Donovan.
De single 'Prikkebeen'/'Eva' scoorde ook goed in 1968; daarna werd het redelijk stil rond de Nederlandse bard, enkele heruitgaven niet te na gesproken, om dan in 1973 in volle kracht terug te komen met een dijk van een elpee!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘This Guy’s In Love With You’ – Herb Alpert & The Tijuana Brass
Verbazing alom toen Herb Alpert zijn trouwe backing band The Tijuana Brass voor 4 minuten in de steek liet en de compositie van Burt Bacharach & Hal David naar de hoogste regionen van zowat alle hitlijsten zong. Heel eventjes is zijn trompet te horen vanaf 2:15 min.
Herb Alpert vierde op 31 maart zijn 87ste verjaardag samen met zijn tweede echtgenote, Lani Hall de vroegere leadzangeres van de groep Sérgio Mendes & Brasil '66.
De b-kant van de single is 'Quiet Tear' en daarop spelen zijn makkers van The Tijuana Brass wel mee. Herb Alpert is de enige muzikant die op nummer één heeft gestaan in de U.S. Billboard Hot 100 als vocalist (‘This Guy’s In Love With You’) èn als instrumentalist ('Rise' uit 1979).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Do It Again’ – The Beach Boys
In 1968 deden de Amerikaanse strandjongens (of "Les garçons de la plage", zoals ze in de Franstalige wereld worden genoemd) het weer! Sinds 1962 stonden ze onafgebroken in de Amerikaanse hitlijsten.
Zodra je de intro hoort en die geweldige samenzang weet je dat dit The Beach Boys zijn. Van ‘Do It Again’ word ik meteen vrolijk! Ik kan hier onmogelijk op blijven stilzitten. Dansen is de boodschap!
De song werd geschreven door Brian Wilson en Mike Love; toen boterde het nog tussen die twee. De jaren zeventig naderden met rasse schreden en dat tijdperk zou het einde inluiden van de surfmuziek.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Sky Pilot’ – Eric Burdon & The Animals
Eric Burdon is net als ik een hevige voorvechter van de wereldvrede. 'Sky Pilot' was toen dan ook een pleidooi tegen de oorlog in Vietnam.
De song duurt meer dan 7 minuten en werd voor de single helaas in twee stukken geknipt, part one en part two. Compleet met het geluid van neerstortende vliegtuigen, bombardementen en zelfs doedelzakken in de achtergrond! Het epos was een gezamenlijk project van Burdon, Briggs, Weider, Jenkins, en McCulloch, zeg maar Eric Burdon & The Animals.
Zoals die ene soldaat ooit zei: "War is hell!" want in een oorlog zijn er geen winnaars, enkel maar verliezers!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘My Year Is A Day’ – Les Irrésistibles
Les Irrésistibles was geen Franse jongensgroep want de leden waren Amerikanen die in Frankrijk woonden. Hun vaders waren namelijk militairen die in de NAVO werkzaam waren. In hun thuisstad werden de jongens The Beloved Ones genoemd.
De line-up bestond uit zanger Jim McMains op keyboards en slaggitaar, zijn identieke tweelingbroer Steve McMains op bas, Tom Arena op leadgitaar en Andy Cornelius op drums.
De Franse klassieke componist en singer-songwriter William Sheller componeerde het lied en gitarist Tom Arena schreef de Engelse tekst. Een Franstalige versie werd door Dalida uitgebracht onder de titel 'Dans la ville endormie'. Het was de b-kant van haar single 'Pars' en Claude Lesmesle schreef de Franse tekst.
‘My Year Is A Day’ werd in de zomer van 1968 een grote hit in Frankrijk en Franstalig België. De single werd een eendagsvlieg en de groep splitte dan ook in 1971.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Little Green Apples’ / ‘The Sun Of Hickory Holler’s Tramp’ – O.C. Smith
- Het emotioneel liedje ‘Little Green Apples’ werd door vele artiesten gecoverd maar ik vind de beste versie die van O.C. Smith, een Amerikaanse r&b-, jazz- en soulzanger die werd geboren als Ocie Lee Smith. Het origineel werd geschreven door Bobby Russell. Wie goed luistert ziet in het liedje veel gelijkenissen met 'Honey', ook geschreven door Russell.
- Dallas Frazier schreef ‘The Sun Of Hickory Holler’s Tramp’, een uptempo song die ook een hit werd in de versie van O.C. Smith. Het lied vertelt het verhaal van een vrouw met 14 kinderen die door haar waardeloze en aan alcohol verslaafde echtgenoot in de steek wordt gelaten en zich verplicht ziet in de prostitutie te gaan om haar groot gezin te kunnen onderhouden. Ik weet niet of Sammy Davis Jr. het lied ooit gezongen heeft maar het zou beslist niet hebben misstaan in zijn repertoire.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘If I Only Had Time’ / ‘Hush … Not A Word To Mary’ – John Rowles
John Rowles kwam uit het verre Nieuw-Zeeland en scoorde vanuit Engeland twee wereldhits. ‘If I Only Had Time’ was een uitstekende cover van 'Je n'aurai pas le temps' van Michel Fugain uit 1967.
Met ‘Hush … Not A Word To Mary’ concurreerde hij zelfs met Engelbert Humperdinck met wie hij vaak verward werd. De song werd geschreven door het bekende duo Mitch Murray en Peter Callander.
Er werden in 1968 hoe dan ook heel veel slows gedanst op deze twee mooie singles.
In 1970 probeerde hij nogmaals te scoren met een cover van het alom bekende 'Save The Last Dance For Me'. De single flopte in de Benelux en John Rowles vertrok voorgoed naar Hawaï om er zich definitief te vestigen. Sindsdien heb ik nooit nog iets van hem vernomen.
Ik las daarnet dat hij in 2018 geridderd werd zodat hij nu als Sir John Rowles moet worden aangesproken!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Rainbow Chaser’ – Nirvana
De Britse band Nirvana scoorde in 1968 een onehitwonder met 'Rainbow Chaser'. Toen Kurt Cobain & Co in 1987 ook de naam Nirvana gebruikten werden zij voor het gerecht gedaagd. Er werd een overeenkomst afgesloten buiten de rechtbank.
Geen hit in de Benelux maar ik vond deze song vaak terug op compilaties (zowel op vinyl als op compact disc) over de jaren zestig in het algemeen en 1968 in het bijzonder.
Leuke psychedelische pop met veel phaser geluiden.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘You Ain’t Goin’ Nowhere’ – The Byrds
Bob Dylan hield zich in 1968 redelijk op de vlakte en het waren zijn geweldige composities die de hitlijsten toen bereikten gebracht door andere muzikanten. Of zijn kalmere periode iets te maken had met zijn motorongeluk in 1966 weet ik niet. Misschien maakte hij van die gelegenheid gebruik om het wat rustiger aan te doen en zich te bezinnen over de toekomst.
De song werd geschreven in Woodstock, New York in 1967 tijdens zijn periode waarin hij niet meer live voor een publiek optrad.
De eerste auteursversie verscheen in september 1971 op de verzamelplaat "Bob Dylan's Greatest Hits Vol. II". Eerdere opnames uit 1967 van Dylan en The Band waren pas te horen op het album "The Basement Tapes" (1975) en op het album "The Bootleg Series Vol. 11: The Basement Tapes Complete" (2014).
The Byrds werden opgericht in 1964 als tegenhangers van de Britse Invasie, geleid door The Beatles en The Rolling Stones en later gevolgd door The Animals en de Dave Clark Five. The Byrds zijn in feite de grondleggers van de countryrock.
Roger McGuinn is hier te horen als leadzanger en Lloyd Green bespeelt de pedal steel gitaar. De song verscheen op hun zesde elpee, "Sweetheart of the Rodeo". Het album was geen commercieel succes maar plaveide wel de weg voor Gram Parsons en Chris Hillman om The Flying Burrito Brothers op te richten waardoor de countryrock sound nog bekender werd.
McGuinn had midden 1967 zijn voornaam Jim gewijzigd in Roger.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Nobody But Me’ – The Human Beinz
Van countryrock naar garagerock is maar een kleine stap want in 1968 waren zowat alle genres te horen in de diverse hitlijsten.
Platenmaatschappij Capitol Records spelde de naam van de groep verkeerd op hun contract. De "g" werd uit "Beingz" per ongeluk weggelaten. "Human beings" betekent letterlijk "menselijke wezens".
'Nobody But Me' is oorspronkelijk van The Isley Brothers uit 1963. The Human Beinz vervingen de dansstijlen "The Jerk" en "The Twist" door "The Boogaloo" en "The Shingaling".
De single is meteen herkenbaar door de "fuzzy tone" van de gitaar bij de intro.
De Amerikaanse groep bestond uit: John "Dick" Belley – vocals, leadgitaar; Joe "Ting" Markulin – gitaar, vocals; Mel Pachuta – bas, vocals; Mike Tatman – drums. Alexis de Azevedo was hun producer/songwriter.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Samengevat: 'Geografische Muziek'. Vandaag nog 5 liedjes gevonden: nr. 1026 t.e.m. 1030. Veel luisterplezier!
