5 juni Bij een aanval op een katholieke kerk in het zuidwesten van Nigeria vallen meer dan 50 slachtoffers.
18 juni Na drie jaar kunnen wij eindelijk op reis voor een welverdiende vakantie. Ditmaal brengt het vliegtuig ons naar de Kaapverdische Eilanden. Boa Vista stond al lang op mijn verlanglijstje!
20 juni De Duitse regering komt met noodmaatregelen om het gasverbruik landelijk in te perken, nadat de gastoevoer vanuit Rusland via Nord Stream sterk is verminderd. Dit is nog altijd het gevolg van de oorlog in Oekraïne waar de Russen meer dan vier maanden geleden zijn binnengevallen!
22 juni Er vindt een groot boerenprotest plaats in Nederland tegen de aangekondigde stikstofmaatregelen.
24 juni Het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten heeft eerdere uitspraken waaronder Roe vs Wade die het recht op abortus federaal bepaalden vernietigd. Hiermee wordt de wetgeving in de afzonderlijke staten leidend bij de vraag of abortus legaal is of niet.
25 juni Bij een islamitische terreuraanslag op een homoclub in Oslo vallen 2 doden en meerdere zwaargewonden.
27 juni Een tornado richt in Zierikzee (provincie Zeeland in Nederland) zware schade aan. 1 dode en 9 gewonden. Circa 150 huizen raakten beschadigd, waarvan 5-10 zodanig dat ze onbewoonbaar werden.
29 juni De Franse terrorist Salah Abdeslam (geboren in Sint-Jans-Molenbeek) krijgt levenslange celstraf voor de aanslagen in Parijs (2015). In oktober 2022 zal hij terechtstaan in België voor zijn aandeel in de aanslagen van Zaventem (luchthaven) en Brussel (Metro Maalbeek) van 2016.
29 juni Vlaamse boeren halen spandoeken boven op bruggen boven de E34 en E19 snelwegen: “Met dit stikstofakkoord van de Vlaamse regering staat de deur open voor minderwaardig voedsel!” Staatssecretaris Zuhal Demir had in de loop van de maand juni al doodsbedreigingen ontvangen.
'Lindbergh' – Robert Charlebois & Louise Forestier
En toen kwam er uit Canada een single aangevlogen die in 1969 werd grijsgedraaid op de RTBf. Soms werd de naam van luchtvaartpionier Charles Lindberg verkeerd gespeld, soms ook niet.
Luister vooral naar het sappig accent uit Québec en geniet mee van de psychedelische klanken want Charlebois & Co hadden blijkbaar wiet gerookt bij deze opname!
Robert Charlebois zouden wij in Vlaanderen later nog leren kennen dankzij Raymond van het Groenewoud en zijn versie van 'J’veux d’l’amour'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Are You Growing Tired Of My Love' – Status Quo
In 1968 was Status Quo nog een psychedelische band en een jaartje later probeerden de vier Britten een ander muzikaal pad te bewandelen. Even leken hier de Bee Gees aan het werk.
De ballade werd geschreven door Anthony King en het was de eerste single waarop Rick Parfitt als leadzanger te horen is.
Toen 'Are You Growing Tired Of My Love' niet zo'n grote hit bleek te zijn werd de Britse rockband in de jaren zeventig een groep waarvan de muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie- en boogiewoogiestijl.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Soul Deep' – The Box Tops
Alex Chilton & Co brachten eind jaren zestig "Blue Eyed Soul" van de bovenste plank! Misschien niet de bekendste single van The Box Tops maar wel de moeite waard.
'Soul Deep' wordt nooit meer op de radio gedraaid in tegenstelling tot het overbekende 'The Letter' uit 1967. Zeg dus nooit dat The Box Tops eendagsvliegen waren want de groep bracht op slechts drie jaar tijd een handvol prachtige singles uit! Getuige daarvan het prachtige 'Cry Like A Baby' uit 1968.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'25 Miles' – Edwin Starr
'25 Miles' of soms gespeld als 'Twenty-Five Miles' is een single van Charles Hatcher, beter bekend als Edwin Starr. Starr maakte aan het einde van de jaren vijftig zijn debuut met The Futuretones. Na zijn diensttijd vestigde Starr zich in Detroit, waar hij tekende bij het Ric-Tic-label. In 1968 werd deze maatschappij overgenomen door Motown en brak Starr door met 'Twenty-Five Miles'.
Een wereldhit zou hij in 1970 scoren met 'War', geschreven door producers Norman Whitfield en Barrett Strong. Het protestlied werd oorspronkelijk opgenomen door The Temptations maar enkel op elpee uitgebracht. In 2003 gebruikte de Franse dj Laurent Garnier het nummer 'War' tijdens een dj-set in Manchester als protest tegen de Irakoorlog.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I’m A Gambler' – Lace
Pete Dello (geboren als Peter Blumsom, 26 May 1942, Oxford, Oxfordshire, Verenigd Koninkrijk) is een singer/songwriter uit de jaren '60 en '70 en momenteel een muziekleraar.
Hij scoorde als lid van The Honeybus in 1968 een hit met 'I Can't Let Maggie Go'. Al snel dook hij op als lid van de popgroep Lace die in 1969 de prachtige single 'I’m A Gambler' uitbracht.
Dello schreef o.a. voor The Applejacks. Zijn compositie 'Do I Still Figure In Your Life?' werd gecoverd door Dave Berry, Joe Cocker, Iain Matthews, Dave Stewart, Paul Carrack, Dana, Kate Taylor, Saturday's Crowd en Pierce Turner. Hij componeerde vaak met zijn maat Ray Cane. Dello was tevens een sessiemuzikant voor Unit 4 + 2, The Scaffold en The Roulettes.
De hoge tonen van de falsetto kon ik toen moeiteloos halen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'She’s Not There' – Neil MacArthur
In 1964 schreef Rod Argent het lied op het lijf van Colin Blunstone, de zanger van The Zombies. Het werd een hit in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, en Canada. In 1964 hadden Nederland en België nog geen officiële hitparades. Maar de single werd wel regelmatig op de radio gedraaid.
In 1968 gingen The Zombies uit elkaar. Rod Argent begon met de groep Argent en Colin Blunstone pakte zijn oude vak van verzekeringsagent weer op. In de nadagen werd echter 'Time Of The Season' nog een onverwachte hit voor The Zombies. Deram Records vroeg of hij nog wat wilde opnemen. Blunstone nam het pseudoniem van Neil MacArthur aan. Het succes leidde tot een kleine revival van Blunstones loopbaan in de muziek.
'She’s Not There' werd een groot succes voor Santana in 1977. Het kenmerkende aan die versie zijn de gitaarsolo's van Carlos Santana en de drumbreak van Graham Lear en de percussionisten.
Luister nu vooral naar de psychedelische intro en die heerlijke stem van Colin Blunstone alias Neil MacArthur!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Heard It Through The Grapevine' – Marvin Gaye
Dit legendarisch nummer werd geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong. Het lied werd voor het eerst uitgebracht door Gladys Knight & the Pips in 1967. In 1966 was het al opgenomen door The Miracles, maar deze versie werd pas in 1968 uitgebracht, vanwege het veto van Motownbaas Berry Gordy, die een sterkere single wilde. In 1968 werd het nummer tevens opgenomen door Marvin Gaye, die het op zijn album In the Groove zette. Op 30 oktober van dat jaar werd het nummer uitgebracht als de derde single van het album.
In 1970 werd het nummer uitgebracht door Creedence Clearwater Revival (een versie van elf minuten!) op hun album 'Cosmo's Factory', maar pas nadat de groep was gesplit werd het in 1973 in België en Nederland en in 1976 in de Verenigde Staten uitgebracht als single.
De tekst van 'I Heard It Through The Grapevine' gaat over de gevoelens van de zanger wanneer hij hoort dat zijn vriendin vreemdgaat. Hij komt hier indirect achter, oftewel "through the grapevine". Barrett Strong kreeg het idee voor het nummer terwijl hij over de Michigan Avenue in Chicago liep en hem opviel dat mensen altijd zeiden "I heard it through the grapevine" ("ik hoorde het door de wijnstok"). Deze zin wordt geassocieerd met zwarte slaven tijdens de Amerikaanse burgeroorlog, die met de wijnstok hun eigen vorm van telegrafie hadden.
Geniet van deze historische opname en luister vooral naar de geweldige intro.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Colour Of Her Hair' – Jefferson
Paul Ryan schreef het lied en zijn tweelingbroer Barry plaatste de originele versie op zijn debuutelpee ('Barry Ryan sings Paul Ryan') waarop o.m. ook het legendarische 'Eloise' stond te pronken.
Maar het was de Britse zanger Geoff Turton die er een hit mee had in het Verenigd Koninkrijk èn in de Verenigde Staten. Geoffrey Turton (geboren op 11 maart 1944 in Birmingham, Engeland), nam als soloartiest platen op onder de naam Jefferson. Zijn muzikale loopbaan begon als falsetto leadzanger en ritmegitarist van The Rockin' Berries in 1961. Door een auto-ongeval kon hij gedurende lange tijd niet live optreden zodat verder succes uitbleef en hij altijd zal ondergebracht worden in de categorie "eendagsvlieg".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Eli’s Coming' / 'One' – Three Dog Night
Three Dog Night was een Amerikaanse rockband, opgericht in 1967. De band had tussen 1969 en 1975 maar liefst 21 Billboard Top 40-hits, waarvan drie nummer één-hits. De band nam veel nummers op die waren geschreven door externe songwriters en ze hielpen het brede publiek kennis te laten maken met schrijvers als Paul Williams ('An Old Fashioned Love Song') en Hoyt Axton ('Joy to the World'). De band zong songs van Randy Newman ('Mama Told Me Not To Come'), Laura Nyro ('Eli's Coming'), Hoyt Axton ('Never Been In Spain'), Elton John en Bernie Taupin ('Lady Samantha'), John Lennon en Paul McCartney ('It's For You'), Leo Sayer ('The Show Must Go On'), Russ Ballard ('Liar') en Harry Nilsson ('One'). Een groot succes voor de band was de interpretatie van de Hair-klassieker 'Easy To Be Hard' (reeds besproken in het begin van deze reeks).
Leden van de groep: Danny Hutton (zang); Chuck Negron (zang); Cory Wells (zang); Michael Allsup (gitaar); Floyd Sneed (drums); Joe Schermie (bas); Jimmy Greenspoon (keyboards). De band telde zeven leden, onder wie drie zangers en twee toetsenisten. De band werd ondersteund door Brian Wilson van The Beach Boys. Oorspronkelijk heette de band Redwood.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I’d Rather Go Blind' – Chicken Shack
'I'd Rather Go Blind' is een lied geschreven door Ellington Jordan en Billy Foster. Jordan schreef de basis voor het lied en Etta James hoorde dat terwijl zij Jordan in de gevangenis opzocht. James maakte het lied af, maar gunde de auteursrechten aan haar toenmalige partner Billy Foster. Etta James was wel de eerste die het lied opnam, het verscheen op haar album 'Tell Mama' en als b-kant op de single met dezelfde titel. Dat plaatje haalde plaats 23 in de Billboard Hot 100 in 1968. Geen succes in Europa vooralsnog met dit nummer.
Tot de Britse bluesgroep Chicken Shack hun versie uitbracht. Een van de leden was toen zangeres/toetseniste Christine Perfect, die niet lang daarna naar Fleetwood Mac zou verhuizen. Ze trouwde met John McVie en veranderde haar naam in Christine McVie.
In de Nederlandse hitlijsten verscheen deze versie tweemaal: in 1969 èn in 1970 met nog meer succes.
Heerlijk nummer om een slow op te dansen, op slechts één tegel!
Sly & The Family Stone was een Amerikaanse funk-, soul- en rockband uit San Francisco, Californië. Actief tussen 1966 en 1975. De voorman van de band was de zanger, componist, platenproducer en multi-instrumentalist Sly Stone (echte naam: Sylvester Stewart), en de band bevatte daarnaast enkele familieleden en vrienden van Sly Stone.
'Dance To The Music' was een geweldige hit in de zomer van 1968 en deze single van het jaar nadien moest daar zeker niet voor onder doen!
De hele bende komt over een paar weken nogmaals aan bod in deze muzikale reeks.
Hop met de beentjes!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Soul Sister, Brown Sugar' – Sam & Dave
Soul music begon in 1969 langzaam maar zeker over te gaan in funk maar deze single van het duo Sam & Dave was nog altijd onder te brengen in de categorie "Soul".
Het duo bestond uit Sam Moore (1935) en David Prater (1937-1988). Buiten het podium konden Sam en Dave echter slecht met elkaar opschieten. Ze ruzieden en vochten regelmatig, en op een gegeven moment spraken de twee niet meer met elkaar.
Na hun laatste single voor het legendarisch platenlabel Stax, 'Soul Sister, Brown Sugar', wisten ze geen grote hit meer te scoren. Door het uitblijven van succes, de onderlinge spanningen en drugsmisbruik ging het duo in 1970 uit elkaar. Jammer maar helaas. Gelukkig blijft hun muziek nog altijd overeind!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Smile A Little Smile For Me' – The Flying Machine
Een glimlach opent deuren! (1)
The Flying Machine was een Britse popgroep die vooral bekend is om hun Amerikaanse nummer 5 hit 'Smile A Little Smile For Me' uit 1969.
The Flying Machine herrees voor het eerst uit de as van de Britse band Pinkerton's Assorted Colours. Het nummer werd geschreven door Tony Macaulay en Geoff Stephens maar scoorde vreemd genoeg niet in het Verenigd Koninkrijk.
De bezetting van de groep: Sam 'Pinkerton' Kempe (zang); Antony Newman (zang, gitaar); Barry Bernhard (bas); en Thomas Long (gitaar).
Het bleef helaas bij deze enige hit en daarom wordt hier terecht gesproken over een eendagsvlieg.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Behind A Painted Smile' – Isley Brothers
Een glimlach opent deuren! (2)
Een heel straffe single van deze Amerikaanse rhythm-and-blues- en soulgroep uit Cincinnati, Ohio; de oorspronkelijke samenstelling bestond uit O'Kelly, Rudolph en Ronald Isley. De Isley Brothers bereikten vanaf de jaren 1950 tot begin 21ste eeuw zes decennia achter elkaar met één of meer hitnoteringen de Billboard Hot 100. Hiermee zijn ze een van de langst actieve groepen in de popgeschiedenis.
Samenstelling: O'Kelly Isley (1954-1955, 1957-1986): achtergrondzanger, tot zijn overlijden; Rudolph Isley (1954-55, 1957-1989): achtergrondzanger; Ronald Isley (1954-55, 1957-1989; 1991-huidig): leadzanger en achtergrondzanger; Vernon Isley (1954-1955): zanger, tot zijn overlijden; Ernie Isley (1973-1984, 1991-): gitaar, drums, percussie en achtergrondzanger; Marvin Isley (1973-1984, 1991-1997): basgitaar en achtergrondzanger; en Chris Jasper (1973-1984): piano, keyboard, synthesizers en achtergrondzanger.
Het blijft dus in de familie!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Evil Woman' – Spooky Tooth / 'Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)' – Crow
'Evil Woman' werd geschreven door Larry Weiss in 1967 en hij bracht de auteursversie pas in 1974 uit. De oorspronkelijke versie is van Guy Darrell die in september 1967 op de markt verscheen. De covers zijn haast niet te tellen: Canned Heat, Lou Rawls, The Troggs, Spooky Tooth (op de elpee 'Spooky Two'), Camel, Quiet Riot, e.v.a. Spooky Tooth is een Britse rockgroep, die met onderbrekingen voornamelijk actief was in de periode 1967-1974. Ook vandaag de dag treden ze nog weleens op. Opvallend is hun gebruik van het elektrische orgel dat de muziek een vollere klank geeft.
Er waren vele personeelswisselingen maar de harde kern werd gevormd door: Mike Harrison (1942-2018), keyboard/zang; Greg Ridley (1942-2003), basgitaar/zang; Luther (Luke) Grosvenor (1946), gitaar/zang; Mike Kellie (1947-2017), drums; Gary Wright (1943), orgel/zang.
In 1969 trad bassist Greg Ridley toe tot de net gevormde supergroep Humble Pie van ex-Small Face Steve Marriott. Gitarist Luther Grosvenor verliet de groep in 1973 om een tijdje deel uit te maken van Stealers Wheel (1973) en, wat later, van Mott the Hoople (1973-1974). Organist Gary Wright vatte vanaf 1974 een solocarrière aan en werkte onder meer ook als sessiemuzikant. Drummer Mike Kellie leidde later een druk leven als sessiemuzikant en producer. Ook zanger en keyboardspeler Mike Harrison werd soloartiest.
Vooral niet te verwarren met de gelijknamige single van het Electric Light Orchestra uit 1976. Ook niet te verwarren met 'Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)' van de groep Crow. Deze Amerikaanse bluesrock-band komt uit Minneapolis. Black Sabbath bracht in januari 1970 al een cover uit van deze 'Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)'.
De bezetting van Crow zag er als volgt uit: David Wagner (zang, 1967–1971); Dick Wiegand (gitaar, 1967–1972); Larry Wiegand (basgitaar, 1967–1972); Dave 'Kink' Middlemist (keyboard, 1967–1972); Harry Nehls (drums, 1967–1969); Denny Craswell (drums, 1969–1972); Mike Mlazgar (drums, 1969); Mick Stanhope (zang, 1971–1972); Chico Perez (percussie, 1971–1972).
Zo zie je maar dat de ene "boze vrouw" de andere niet is! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Blue Steel 44 (Hey Joe)' – Tim Rose
Timothy Alan Patrick Rose, was een Amerikaanse zanger en songwriter die een groot deel van zijn leven in Londen, Engeland doorbracht, en meer succes had in Europa dan in zijn geboorteland.
Tim Rose is een vreemde eend in de bijt. In 1966 zong hij 'Hey Joe (You Shot Your Woman Down)' in Café Wha? waar Jimi Hendrix hem hoorde spelen. Iedereen dacht dat Billy Roberts het origineel omstreeks 1962 had gehoord in de Appalachen, een zogenaamde traditional. Maar Rose claimde het auteursrecht! Op de elpee "Tim Rose" uit 1967 stond naast 'Hey Joe (You Shot Your Woman Down)' ook 'Morning Dew' van Bonnie Dobson en wederom beweerde Rose dat hij het nummer geschreven had! Hij voegde zijn naam gewoon toe aan die van Dobson vanwege het lichtjes gewijzigd arrangement.
De versies van 'Hey Joe' zijn niet te tellen. Feit is dat Hendrix de grootste hit had met zijn vertraagde versie uit 1966 die in 1967 een hele grote hit zou worden in West-Europa nadat Chas Chandler (ex-bassist van The Animals) hem mee naar Londen had genomen waar the trio The Experience werd opgericht.
Tim Rose bracht zijn versie nogmaals uit in 1968 en in 1969, al dan niet onder een lichtjes gewijzigde naam: in dit geval als 'Blue Steel 44 (Hey Joe)'. Maar 'Hey Joe, Where You Gonna Go?' is ook een veelgebruikte titel. De bekendste versies zijn naast die van Hendrix: The Leaves, The Byrds, Love, The Surfaris (als 'Hey Joe Where Are You Going'), The Standells, The Shadows Of Night, The Cryan' Shames, The Human Beingz, Cher, Clee's Five (live elpee opgenomen in dancing "De Truweel" in Sint-Lievens-Esse), The Marmalade, Johnny Rivers, Deep Purple, Johnny Hallyday, Wilson Pickett, e.v.a.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Happy Heart' – Petula Clark
Het liedje werd geschreven door Jackie Rae en James Last. Deze laatste stond bekend om zijn covers van welbekende wereldhits. Toch componeerde hij ook en had hij als orkestleider uitstekende muzikanten onder zijn hoede zoals de ondergewaardeerde Big Jim Sullivan. De veel gevraagde sessiegitarist speelde op niet minder dan 750 hitsingles (1958-2012) en daarvan bereikten 54 singles de eerste positie in het Verenigd Koninkrijk!
De Britse zangeres, actrice, en componiste, Petula Clark is al actief sinds 1942 tot nu. Op 15 november 2022 zal ze, als het God belieft, 90 kaarsen uitblazen! Op 1 juni 1969 vinden we haar terug in kamer 1742 van het Queen Elizabeth Hotel in Montreal tijdens de tweede Bed-In van John & Yoko. Ze woonde de live opnamesessie mee van 'Give Peace A Chance' van de Plastic Ono Band samen met o.m. John & Yoko, psycholoog Timothy Leary, komiek Dick Gregory en rabbijn Abraham Feinberg, naast alle journalisten, hotelmedewerkers en leden van de Hare Krishna die op dat moment in de hotelkamer waren.
Petula Clark en Andy Williams brachten haast tegelijkertijd hun versie van 'Happy Heart' uit maar het was de Amerikaanse crooner die er een wereldhit mee scoorde.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Let Me!' – Paul Revere & The Raiders
Paul Revere & The Raiders was een Amerikaanse rockband, opgericht in Boise, Idaho in 1958. De vijf jongens kenden aanzienlijk succes in de Verenigde Staten in de tweede helft van de jaren 1960 en het begin van de jaren 1970, met muziek die varieerde van garagerock tot psychedelische pop. De band stond bekend om het dragen van kleding in de stijl van de Amerikaanse Burgeroorlog.
'Let Me!' staat bekend om zijn "vals einde" (fake fade-out) en de kreet "mama-mama-mama-mama!" waarna de vijf opnieuw beginnen zingen en musiceren. Hieronder staat de lange elpeeversie. De single werd op de radio haast nooit volledig uitgespeeld.
De bezetting was de volgende: Paul Revere; Mark Lindsay; Drake Levin; Phil Volke; Mike Smith.
Mark Lindsay was het bekendste groepslid in West-Europa want hij verliet de band in 1969 en scoorde enkele minder grote hits zoals 'Arizona' (1969) en in 1970 'Miss America' en 'Silver Bird'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Mr. Moody' + 'My World’s Beginning' – New Inspiration
The New Inspiration was een Belgische muziekgroep uit Gent uit de jaren '60, vaak ook aangeduid als New Inspiration. Manager van de groep was Jacques Verdonck. De groep mocht opnames maken in Engeland en Danny Sinclair was de frontzanger met de herkenbare stem.
Door vele personeelswissels valt de groep echter omstreeks 1970 uit elkaar. Kort daarop richtte Jacques Verdonck een "nieuwe" New Inspiration op met spilfiguren Guido Wolfaert en Eddy Vander Linden. De groep boekte enkele nieuwe successen met nummers als 'Rainbow I Love You' (1970) en 'Judy Please' (1971), maar weerom vertoont de band dezelfde ziekte en doen de vele personeelswissels de band uit elkaar vallen.
Opmerkelijk feit: Antonio Lameirinhas en Fernando Lameirinhas (Jess & James) en zelfs Danny Lademacher hebben ooit tijdelijk deel uitgemaakt van de groep.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Incredible George' – The Pebbles
De Antwerpse groep kreeg voor dit nummer naar verluidt een felicitatietelegram van George Harrison, maar of dit waar is laat ik in het midden. Hieronder post ik dat zogenaamd telegram dat verstuurd werd met de Regie van Telegrafie en Telefonie naar ene Bobb T. Uilenspiegell (sic)!
Hoe dan ook, het is een geweldig nummer waarmee vooral Luc Smets op de voorgrond treedt (zijn hoge stem en het prachtig geluid van zijn orgel).
De volgende 10 historische opnames uit 1969 in een notendop:
Bach en Beethoven waren toen "in" dankzij de popmuziek; de Nederpop leverde een classic af; Paul Anka vertaalde een Frans lied in het Engels en een crooner maakte er een wereldhit van; Lincoln, King en Kennedy geraakten postuum in de hitparades; twee Canadese singer/songwriters maakten hun debuut en één Engelse singer/songwriter speelde toen nog enkel piano als studiomuzikant; twee fans van Kuifje uit Australië scoorden in het Verenigd Koninkrijk en er reed toen een trein naar "Nieverans"!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Train To Nowhere' – Savoy Brown
"Tuut zei de trein en het station vertrok!" was een favoriete uitspraak van Lambik.
Alle gekheid op een stokje: Savoy Brown is een Britse bluesrockband, opgericht in 1965 in Battersea, in het zuidwesten van Londen. Als onderdeel van de bluesrockbeweging uit de late jaren '60, boekte Savoy Brown vooral succes in de Verenigde Staten, waar ze hun elpees promootten met non stop toeren.
En toch hoorde ik deze single toen een paar maal op de radio voorbijkomen maar vraag mij niet op welke zender. In die dagen luisterde ik vaak naar Omroep Brabant (BRT), de RTBf, Radio Luxemburg, Radio Veronica, Hilversum 3, en Radio 1 (BBC).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Only Ladies Play Croquet' – Tin Tin
Tin Tin was een Australische poprockband uit de jaren '60 en '70.
De volledige bezetting van de groep zag er zo uit: Steve Kipner (zang, keyboard, percussie); Steve Groves (zang, gitaar, percussie); John Vallins (zang, bas, gitaar); Geoff Bridgford (drums).
In 1969 reisden Groves en Kipner naar het Verenigd Koninkrijk en vormden daar de popgroep Tin Tin (naar de stripverhalen over Kuifje, in het Engels "The Adventures of Tin Tin"). Blijkbaar waren beiden fan van Hergé of van Kuifje.
Maurice Gibb van de Bee Gees stelde het duo voor aan Robert Stigwood, waarna ze een albumcontract tekenden bij Polydor. Vanaf dan voegde zich Geoff Bridgford (drums) bij de band en Kipner bespeelde de basgitaar, klavecimbel, mellotron, percussie, piano, elektrische piano, tamboerijn en verzorgde tevens de zang. Gibb produceerde in 1970 hun gelijknamige debuutelpee en bespeelde meerdere instrumenten (basgitaar, drums, klavecimbel, mellotron en orgel) bij de helft van de nummers, die een uitgesproken gelijkenis bezaten met de solide eenstemmigheid van de Bee Gees. De single 'Only Ladies Play Croquet' werd uitgebracht in mei 1969, maar haalde de hitlijsten niet.
En toch is het liedje in mijn geheugen blijven steken.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Both Sides, Now' – Joni Mitchell
De Canadese singer/songwriter Joni Mitchell werd al in 1967 ontdekt en gecoverd door de Amerikaanse folkzangeres Judy Collins. Zij nam ook al zeer vroeg composities van Bob Dylan en Leonard Cohen onder handen.
De wereld moest tot 1969 wachten eer de auteursversie van 'Both Sides, Now' (let op de komma!) werd uitgebracht.
Pure poëzie op muziek:
♫♫♫ Rows and flows of angel hair And ice cream castles in the air And feather canyons everywhere Looked at clouds that way ♫♫♫
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Bird On The Wire' + 'The Partisan' – Leonard Cohen
De Canadese singer/songwriter Leonard Cohen werd ook eerst bekend door covers die andere muzikanten van zijn composities hadden gemaakt. Zo had Judy Collins als eerste succes met 'Suzanne' in 1967.
Joe Cocker daarentegen zou 'Bird On The Wire' pas coveren in 1971.
'The Partisan' is een andere track uit de elpee 'Songs From A Room' die intertijd werd grijsgedraaid op de RTBf. Waarschijnlijk om dat Leonard Cohen drie strofes in het Frans zingt.
♫♫♫ Les Allemands étaient chez moi Ils me dirent, "résigne toi" Mais je n'ai pas peur, j'ai repris mon âme J'ai changé cent fois de nom J'ai perdu femme et enfants Mais j'ai tant d'amis, j'ai la France entière Un vieil homme dans un grenier Pour la nuit nous a caché Les Allemands l'ont pris, il est mort sans surprise ♫♫♫
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'He Ain’t Heavy … He’s My Brother' – The Hollies
De titel van het liedje deed bij mij indertijd een belletje rinkelen. Die spreuk (of leuze) had ik voor het eerst gehoord in een Amerikaanse film die ik vermoedelijk begin jaren zestig heb gezien.
'Boys Town' is een Amerikaanse dramafilm uit 1938 onder regie van Norman Taurog. Spencer Tracy speelde de rol van Pastoor Flanagan en Mickey Rooney die van Whitey Marsh.
Graham Nash had The Hollies eind 1968 al verlaten toen de bandleden hun oog lieten vallen op deze ballad geschreven door Bobby Scott en Bob Russell. Oorspronkelijk opgenomen door Kelly Gordon maar pas een wereldwijde hit dankzij de doorleefde versie van The Hollies. De mondharmonica werd bespeeld door Beverley Knight (en niet Allan Clarke die in onderstaande videoclip slechts doet alsof) en voor de piano deed de groep een beroep op een toen nog onbekend sessiemuzikant genaamd Reginald Dwight. Het is pas een jaar later dat hij naam zou maken als Elton John! Allan Clarke was de leadzanger.
Neil Diamond had in 1970 ook een hit met zijn versie. De lijst van de covers is eindeloos.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Abraham, Martin And John' – Marvin Gaye
Dick Holler schreef het nummer in 1968 en Dion DiMucci (voorheen bij Dion & The Belmonts) nam het oorspronkelijk op.
Het is pas toen Marvin Gaye zijn versie opnam en zijn platenmaatschappij het op single uitbracht dat het lied in onze contreien bekend werd.
De rampzalige gebeurtenissen uit 1968 gaven aanleiding tot het schrijven van dit droevig nummer: de moorden op Lincoln, Luther King jr., en Kennedy. Oorspronkelijk enkel over John Kennedy maar zijn broer Robert mag er ook bij gerekend worden want Bobby komt wèl voor in de tekst maar niet in de titel.
♫♫♫ Anybody here seen my old friend Abraham? Can you tell me where he's gone? He freed lotta people but it seems the good they die young You know I just looked around and he's gone Anybody here seen my old friend John? Can you tell me where he's gone? He freed lotta people but it seems the good they die young I just looked around and he's gone Anybody here seen my old friend Martin? Can you tell me where he's gone? He freed lotta people but it seems the good they die young I just looked around and he's gone Didn't you love the things that they stood for? Didn't they try to find some good for you and me? And we'll be free some day soon, it's gonna be one day Anybody here seen my old friend Bobby? Can you tell me where he's gone? I thought I saw him walkin' up over the hill With Abraham, Martin, and John. ♫♫♫
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'My Way' – Frank Sinatra
Dit lied werd in de loop der jaren door verschillende artiesten gezongen. De Franse zanger Claude François bracht het in 1967 uit als 'Comme d'habitude', maar het was vooral de bewerking van Paul Anka uit 1968, gezongen door Frank Sinatra, die uitgroeide tot een internationale evergreen.
De Franse componist Jacques Revaux schreef het lied, aanvankelijk onder de titel 'For Me', en bood het aan verschillende zangers aan, maar niemand leek geïnteresseerd.
Na enig aandringen wilde Claude François het nummer in 1967 wel op plaat zetten, mits het voorzien werd van een nieuwe tekst. Gilles Thibaut schreef vervolgens samen met François, onder de titel 'Comme d'habitude', een tekst waarin het leven wordt beschreven van een vermoeide pendelaar met een relatie waaruit de vonk al lang verdwenen is. De inspiratie hiervoor putte François uit zijn net beëindigde relatie met de zangeres France Gall. Ook de Canadees Paul Anka maakte tijdens een bezoek aan Parijs kennis met 'Comme d'habitude'. Hij schreef eveneens een Engelse tekst op de melodie van Revaux: 'My Way', over iemand die aan het einde van zijn levensweg is aangekomen en niet ontevreden vaststelt dat hij misschien niet altijd het juiste heeft gedaan, maar in ieder geval uniek is geweest.
Paul Anka kreeg van François toestemming het nummer uit te brengen. Anka slaagde er vervolgens in de Amerikaanse crooner Frank Sinatra over te halen het lied op te nemen. Met veel succes: in maart 1969 stond de plaat op 27 in de Amerikaanse Billboard Hot 100. In de UK Singles Chart behaalde 'My Way' in 1969 de 5de plaats en keerde vervolgens met tussenpozen, 142 weeknoteringen in totaal, tot in 1973 terug in de lijst. Vanaf 1969 groeide het nummer uit tot een vast bestanddeel van het repertoire van elke nachtclubzanger en de coverversies zijn dan ook legio.
Naar verluidt had Sinatra een hekel aan het nummer.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Down Man' – Brainbox
Volgens mij een absolute classic uit de Nederpop!
Brainbox is een Nederlandse rockgroep, oorspronkelijk afkomstig uit Amsterdam. Gitarist Jan Akkerman en drummer Pierre van der Linden, beiden later lid van de band Focus, maakten deel uit van de oorspronkelijke bezetting, naast zanger Kaz Lux en basgitarist André Reijnen.
Akkerman en van der Linden zag ik in Vorst Nationaal op 24 maart 1971 toen Focus het voorprogramma was van Ten Years After.
Het nummer 'Down Man' verscheen niet officieel op een studioalbum, maar werd in 1969 uitgebracht als de debuutsingle van de band met 'Woman's Gone' op de b-kant.
Het nummer is door regisseur Anton Corbijn gebruikt in zijn film 'A Most Wanted Man'. De hoofdpersoon van het nummer zit alleen in een kamer (te horen in de openingsregel "A man, a room, a man alone in a room"). De man is eenzaam en heeft niets om voor te leven.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Bourée' – Jethro Tull
En toen waren klassieke componisten weer hip! Johann Sebastian Bach bijvoorbeeld met zijn 'Suite in E mineur voor fluit' waarop deze 'Bourée' is gebaseerd.
Te horen op de uitstekende elpee 'Stand Up', uitgebracht in 1969.
Jethro Tull, vernoemd naar de Britse agrarische vernieuwer (1674-1741), bestond toen uit Ian Anderson (dwarsfluit, zang, akoestische gitaar), Martin Barre (gitaar), Glenn Cornick (bas), en Clive Bunker (drums).
John Lennon noemde Jethro Tull de meest vernieuwende band van 1968.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Fifth' – Ekseption
De vijfde symfonie van Ludwig van Beethoven werd door onze Noorderburen van Ekseption onder handen genomen en de puristen gingen op hun achterste poten staan!
Ekseption was een Nederlandse symfonische rockband die vooral actief was in de jaren 60 en 70 van de 20ste eeuw. Ekseption had verscheidene hits en won in 1970 een Edison. De groep werd vooral bekend vanwege zijn op klassieke werken geënte, vroeg-progressieve rock met jazz-improvisaties.
In 1969 werd Ekseption door de Engelse band The Nice geïnspireerd om klassieke stukken te bewerken en daarmee de muzikale koers te verleggen naar een mix van rock en klassieke muziek. Rick van der Linden had een conservatoriumopleiding klassieke muziek genoten. Met zijn arrangementen van klassieke werken van onder meer Bach, Albinoni, Beethoven, Mozart, Tsjaikovski en Chatsjatoerjan was hij voor een groot deel verantwoordelijk voor het geheel nieuwe, eigen en energieke geluid van de band.
Rockers uit de jaren '50 hadden de klassieke meesters de rug toegekeerd (Roll over Beethoven and tell Tchaikovsky the news) maar eind jaren '60 werden ze opnieuw in ere hersteld!
Geweldige versie van de vijfde symfonie van Beethoven die klassieke muziek en popmuziek perfect vermengt!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Bach en Beethoven weer "in" en Savoy Brown reed met de trein naar "Nieverans"!
'Wat heb je vandaag op school geleerd (Kleine Jan)' – De Elegasten
Tom Paxton schreef het origineel en De Elegasten pasten het aan de Belgisch/Vlaamse context aan. De politie, Leuven Vlaams, het onderwijs, het atoomcentrum in Mol, de communautaire kwestie, de B.T.W., werk in eigen streek, fabrieken die sluiten, de censuur, en andere heikele kwesties passeerden hier de revue in iets meer dan vier minuten!
Bijtende humor overgoten met een sausje folkmusic.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Hetgeen je niet krijgen kan' – Will Tura
Een wijze les van de Keizer van het Vlaamse lied: een mens is nooit tevreden! Mooie tekst en prachtige melodie en zou Will Tura toen al geweten hebben dat de mens voet op de maan zou zetten?
Hij zingt op een bepaald moment: "Niemand is blij met zijn eigen bestaan, daarom reikt ieder naar de maan.". Of had hij de twee albums van Kuifje gelezen? "Raket naar de maan" en "Mannen op de maan" werden respectievelijk al in 1953 en 1954 uitgebracht!
De eerste maanlanding vond plaats op 20 juli 1969 en zo zou de fictie definitief achterhaald worden door de werkelijkheid.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'My Sentimental Friend' – Herman’s Hermits
Herman's Hermits is een Britse popgroep, opgericht in 1963 in Manchester. Oorspronkelijk heette de groep Herman & The Hermits. De groep speelde simpele maar aanstekelijke muziek, waarmee veel succes werd geoogst. Een van de bekendste nummers van de groep was 'No Milk Today' uit 1966, dat werd geschreven door Graham Gouldman van 10cc. Peter Noone is de echte naam van "Herman".
De manager van de groep was Mickie Most. Achteraf gezien was hun muziek misschien wel dé commerciële muziek van de zo hippe jaren zestig.
Maar wat weinigen weten is dat Liliane Saint-Pierre dit liedje coverde als 'Chanson sentimentale pour une fille sentimentale' en daarmee scoorde ze hoog in de Franstalige muziekwereld.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Ragamuffin’ Man' – Manfred Mann
Manfred Mann, geboren als Manfred Lubowitz (Johannesburg, 21 oktober 1940), is een Zuid-Afrikaans/Brits toetsenist en oprichter van de gelijknamige Britse rhythm-and-blues-band uit de jaren zestig. Daarna heeft hij de band Manfred Mann Chapter Three opgericht. Sinds 1971 maakt hij deel uit van Manfred Mann's Earth Band. De band speelt zowel eigen nummers als liedjes van anderen, zoals o.m. 'Blinded By The Light' en 'Spirits In The Night' van Bruce Springsteen alsook 'If You Gotta Go Go Now' en 'Mighty Quinn' van Bob Dylan. De band was er ook al vroeg bij om een compositie van Randy Newman op te nemen ('So Long, Dad' in 1967).
Mann vormde zijn eerste band in 1962 samen met Mike Hugg, The Mann Hugg Blues Brothers, maar beiden bleven op de achtergrond tijdens optredens. De zanger en ster van de band in de vroege jaren was Paul Jones, die vanaf 1966 werd vervangen door Mike d'Abo.
Op 'Ragamuffin' Man' hoor je dus Mike d'Abo zingen en niet Paul Jones want die had toen al lang voor een solocarrière gekozen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Today I Killed A Man' – P.J. Proby
P.J. Proby (geboren als James Marcus Smith in Houston (Texas) op 6 november 1938 is een Amerikaanse zanger, liedjesschrijver en acteur. Hij was in de jaren zestig een succesvol zanger, vooral in het Verenigd Koninkrijk, maar minder in zijn geboorteland. Later speelde hij in musicals onder andere de rollen van Elvis Presley (jaren '70) en Roy Orbison (jaren '80).
P.J. Proby is een echt buitenbeentje in de muziekwereld. Op 6 mei 1964 werd zijn optreden door de satelliet Telstar wereldwijd uitgezonden en betekende dit zijn doorbraak. Hij trad op in de outfit die hem de komende tijd beroemd zou maken: een paardenstaart en een pony, een overhemd met volants, een strakke fluwelen broek en schoenen met gespen. In het begin van 1965 barstte hij twee keer kort achter elkaar tijdens een optreden uit zijn strakke fluwelen broek. Omwille van dit ‘obscene gedrag’ was hij vanaf dat moment niet meer welkom in de tv-programma’s van de BBC en de amusementszender ATV. Ook in een groot aantal theaters was hij niet meer welkom.
Hij scoorde twee hits in 1964: 'Hold Me' en 'Together'. Hij had twee hitsingles met liedjes uit 'West Side Story': 'Maria' en 'Somewhere'. In 1965 boden John Lennon en Paul McCartney hem hun lied 'That Means A Lot' aan. De versie van The Beatles bleef in de kluis liggen en die van P.J. Proby flopte jammer genoeg. Opmerkelijk is de elpee 'Three Week Hero' uit 1969. Die werd opgenomen met een groep sessiemuzikanten, onder wie een aantal beroemdheden. Zo deden vier muzikanten mee die kort daarna samen Led Zeppelin zouden vormen. De achtergrondzang werd verzorgd door de groep The Family Dogg. Op sommige nummers speelde Clem Cattini, ex-drummer van The Tornados. Met Jimmy Page van het latere Led Zeppelin (Page, Robert Plant, John Paul Jones en John Bonham) had Proby trouwens wel vaker opnames gemaakt.
Opmerkelijk is ook dat hij als eerste een versie opnam van 'I'm Coming Home' en 'Delilah' maar zijn versies bleven bij een demo en het was Tom Jones die met de hitsingles ging lopen!
Met zijn diepe basstem dacht ik eerst dat 'Today I Killed A Man' van Johnny Cash was! De song klinkt als een lied uit de Amerikaanse Burgeroorlog. De verteller in het liedje schiet een "rebel soldier" – zo noemden de soldaten uit de zuidelijke staten zichzelf – dood. Maar het liedje was geschreven door het singer/songwritersduo Roger Cook (geboren in 1940) en Roger Greenaway (geboren in 1938). Het publiek van 1969 associeerde het liedje meteen met de uiterst impopulaire Vietnamoorlog. Toch deed de single niets in het Verenigd Koninkrijk en de VS, maar hij werd een onverwachte hit in Nederland. Vandaar dat ik de single ken want ik luisterde in die dagen vaak naar Radio Veronica en Hilversum 3.
In 1978 zong hij op 'Focus con Proby', een album van de Nederlandse groep Focus en de gitaristen Eef Albers en Philip Catherine. Nadien heb ik van P.J. Proby niets meer vernomen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Black Pearl' – The Checkmates Ltd. ft. Sonny Charles
Ze kwamen hier enkele dagen geleden al eens voorbij in deze rubriek maar ze scoorden twee geweldige hits in het jaar 1969. Hun soulvolle versie van 'Proud Mary' van CCR en deze 'Black Pearl'.
Producer was wederom Phil Spector en hij schreef het lied samen met Irwin Levine en Toni Wine. De soulgroep kwam uit Fort Wayne, Indiana en werd ontdekt door zangeres Nancy Wilson. Het was toen een van de weinige gemengde bands met Afro-Amerikaanse èn blanke leden.
De groep splitte in 1970 maar werd in 1974 opnieuw opgericht. Hun laatste opnames dateren uit 1977 en toen was het definitief voorbij.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'My Special Prayer' – Percy Sledge
Toegegeven, 'My Special Prayer' was niet zo'n grote hit als 'When A Man Loves A Woman' maar Percy Sledge zong dit bijzonder gebed met hart en ziel.
De kreten "Hallelujah" en "Ave Maria" waren dan ook niet van de lucht.
Opvallend is dat 'My Special Prayer' reeds in 1967 werd uitgegeven, met een heruitgave in 1968. Pas in 1969 raakte Percy Sledge in de hitlijsten, waarschijnlijk onder invloed van het succes in de Britse charts.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'On A Clear Day You Can See Forever' – The Peddlers
Dit Brits trio heeft altijd een bijzonder plaatsje weten te bemachtigen in mijn hart want zij wisten als geen ander jazz en pop te vermengen met elkaar.
Roy Phillips (zang, keyboards), Tab Martin (geboren als Alan Brearley – bas), en Trevor Morais (drums) zijn zo goed dat ze in deze reeks nog tweemaal voorkomen.
Het is vooral de rokerige stem van Phillips en het hammondorgel van Martin die mij zo bekoren. Morais en zijn drumstel mogen er beslist ook bij zijn!
De titel is een waarheid als een koe want als er veel mist in de lucht hangt kun je natuurlijk niet zo veel zien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Three O’Clock Flamingo Street' – David McWilliams
'The Days Of Pearly Spencer' zal altijd mijn favoriet blijven maar 'Three O’Clock Flamingo Street' mag er beslist ook zijn!
David McWilliams (Belfast, 4 juli 1945 – Ballycastle, 8 januari 2002) was een Noord-Ierse zanger, liedjesschrijver en gitarist. Alhoewel hij in vele landen beschouwd wordt als een eendagsvlieg is hij veel meer dan dat! Getuige daarvan dat hij iets later in deze reeks nogmaals terugkeert met een ander mooi nummer. Hij werd vaak gedraaid op de toenmalige piratenzenders in de Noordzee.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Daydream' – Wallace Collection
The Pebbles en The New Inspiration hadden het al geprobeerd met wisselend succes maar het was de Wallace Collection uit Brussel die de Antwerpse en Gentse muzikanten de loef afstak en wereldwijd doorbrak!
Wallace Collection is een Belgische poprockgroep die furore maakte met hun album 'Laughing Cavalier' (1969). Het album werd opgenomen in de Abbey Road Studios en werd een succes, mede dankzij de single 'Daydream' die een nummer 1-hit werd in meer dan 20 landen. Artiesten als Claude François, Beta Band, Paul Michiels en I Monster maakten van ‘Daydream’ hun eigen versie en scoorden er een hit mee. Van de single werden twee miljoen exemplaren verkocht. Ook Portishead heeft in hun single 'Glory Box' een sample gebruikt van 'Daydream'. De baslijn van 'Daydream' is gebruikt in het nummer 'Ike's Rap II' van Isaac Hayes.
Het sextet bestond uit begenadigde muzikanten die elk een verschillende muzikale achtergrond hadden. Sylvain Vanholme en Freddy Nieuland maakten eerder deel uit van de band Sylvester's Team. Zij zorgden voor de popinvloeden in de songs van de Wallace Collection, terwijl invloeden uit jazz en klassieke muziek aan de sound werden toegevoegd met de komst van toetsenist Marc Hérouet en de klassiek geschoolden Raymond Vincent (viool) en Jacques Namotte (cello). Vincent en Namotte maakten eerder deel uit van het Nationale Philharmonisch Orkest. Samen konden ze meer dan twintig instrumenten bespelen, waardoor ze geen beroep moesten doen op andere studiomuzikanten bij de opnames. Christian Janssens was de bassist.
Onnodig te zeggen dat 'Daydream' bij een eerste beluistering insloeg als een bom. Zachtjes voortkabbelend op de tonen van het Zwanenmeer van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski en met een finale die eventjes deed denken aan 'Hey Jude' van The Beatles kon het niet misgaan en werd het een hele grote hit!
Vaak wordt de Wallace Collection vastgepind op deze hit. Onterecht, want onze landgenoten komen in deze reeks in totaal vijfmaal aan bod!
Haast onherkenbaar kwamen Tom Dice en Kato Callebaut, alias The Starlings, terecht in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 28 mei 2022. Ze waren namelijk in onderstaande videoclip in een gouden verpakking 'Gold' aan het zingen. Tom en Kato schreven het nummer, hun manager heeft gefilmd en gemonteerd en Jeroen Swinnen was de producer, als naar goede gewoonte.
Oehoe, aha! Eindelijk weer een lied dat in het Nederlands wordt gezongen op het Eurovisiesongfestival. Dat was al jaren geleden want zelfs de Belgische inzendingen -zowel de Vlaamse als de Waalse- worden vaak in het Engels gebracht! Deze keer was het S10 (spreek uit: Stien) die met 'De Diepte' kwaliteit bracht op dat liedjesfestival. Tweede nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 28 mei 2022. Meteen op nummer 13, hopelijk brengt dat getal haar geen ongeluk.
Camille nam in het tv-programma "Liefde voor Muziek" 'Better Now' van Davina Michelle onder handen en het resultaat was 'Beter zo'. De Nederlandse zangeres keek toe, vond dat de versie van Camille goed was en applaudisseerde zelfs. Hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 28 mei 2022, meteen op nummer 4!
De drie nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 28 mei 2022 staan hierboven.
De Top-3 van die dag zag er als volgt uit:
1. Metejoor - 'Dit is wat mijn mama zei' (17 weken notering) 2. Harry Styles - 'As It Was' (8 weken notering) 3. Jérémie Makiese - 'Miss You' (11 weken notering)
De drie nummers stonden de week ervoor op dezelfde plaats, een status quo met andere woorden.
Berre Vandenbussche (20) komt uit Schepdaal en studeert aan het RITCS in Brussel. Zijn muzikale avonturen op TikTok onder de naam berre.music zijn begonnen ter ontspanning. Hij heeft nu zelfs volgers in de VS. 'Say My Name' kwam op zaterdag 21 mei 2022 als eerste nieuwkomer binnen in de Radio 2 Top 30.
Cleymans & Van Geel hoef ik niet meer voor te stellen want Jelle en Jonas zijn al boezemvrienden van kindsbeen af! 'We kunnen ons redden' was de tweede nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 21 mei 2022.
En het zat eraan te komen want de winnaar van het Eurovisiesongfestival 2022 kwam op zaterdag 21 mei 2022 meteen binnengestormd op nummer 12 met 'Stefania'. Benieuwd of het Kalush Orchestra hier ook op nummer één zou belanden. Hoeveel mensen kunnen dit meezingen of zelfs meeneuriën?
Dit waren de drie nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 21 mei 2022. Morgen komen de laatste nieuwkomers van de maand mei aan de beurt. Bedankt voor jullie reacties en tot later!
Op zaterdag 14 mei 2022 kwamen Álvaro Soler, voluit Álvaro Tauchert Soler, een Spaans-Duits zanger samen met Tobias Topic, ook wel mononiem bekend als Topic, een Kroatisch-Duitse DJ, producer en muzikant, terecht in de Radio 2 Top 30. Misschien wel een kandidaat voor de zomerhit van het jaar want 'Solo para ti' is een echte oorwurm!
Melissa Viviane Jefferson, beter bekend als Lizzo, is een Amerikaanse zangeres, rapper, songwriter en actrice. De volslanke zangeres met de lange nagels kwam op zaterdag 14 mei 2022 meteen terecht op nummer 15 in de Radio 2 Top 30 met haar single 'About Damn Time' waarin af en toe gevloekt en gescholden wordt. Maar je kunt er wel heerlijk op dansen!
James E. Marsland, professioneel bekend als James Hype, is een Engelse DJ, producer en remixartiest. Hij kwam op zaterdag 14 mei 2022 als derde en hoogste nieuwkomer binnengereden in de Radio 2 Top 30 met zijn 'Ferrari'. Meteen vanuit het niets op nummer 6 en iets in mij zei toen dat hij zich niet aan de snelheidsbeperkingen had gehouden!
Tot zover de drie nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 14 mei 2022. De nieuwste hits uit de aflevering van de week daarna komen morgen aan de beurt. Tot dan!
Tom Jones zong in 1966/1967 over 'Green Green Grass Of Home' maar George Ezra zong op zaterdag 7 mei 2022 over 'Green Grees Grass'. Toevallig of niet was er in die lentemaand de actie 'Maai Mei Niet' en nu we in juni beland zijn moeten de mensen aangeleerd worden hoe ze het te lange gras met een zeis moeten maaien! Eerste nieuwkomer in die aflevering van de Radio 2 Top 30.
Het spreekwoord luidt "Liefde is een werkwoord" en Milow is het daar volmondig mee eens want hij legt in amper drie minuten uit hoe liefde werkt. Zijn nieuwe single 'How Love Works' kwam op zaterdag 7 mei 2022 meteen terecht in de Radio 2 Top 30 op nummer 20.
Maar zowel George Ezra als Milow moesten de duimen leggen voor de alomtegenwoordige Ed Sheeran want die kwam op zaterdag 7 mei 2022 meteen binnen in de Radio 2 Top 30 met '2step' terwijl hij ook samen met Camila Cabello genoteerd stond op nummer 16 met 'Bam Bam'. Die single stond al 9 weken in onze hitlijsten!
Dit waren de drie enige nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 7 mei 2022. Morgen volgen de nieuwkomers uit de aflevering van de week erna.
6 mei: In Alblasserdam (Zuid-Holland, Nederland) vallen twee doden en twee zwaargewonden bij een schietincident op een zorgboerderij. De dader, een 38-jarige man uit Oud-Alblas, wordt ook verdacht van een moord op een schoenmaker in Vlissingen, twee dagen eerder.
7 mei: De Noord-Ierse politieke partij Sinn Féin wint de parlementsverkiezingen. De partij werd beschouwd als de politieke tak van de IRA en is voor afscheiding van Groot-Brittannië.
10 mei: Ferdinand Marcos jr., zoon van Ferdinand Marcos en Imelda Marcos, wint de verkiezingen in de Filipijnen. Zijn bijnaam is “Bongbong Marcos”.
13 mei: De Wereldgezondheidsorganisatie meldt dat er sinds het begin van de coronapandemie in Europa nu officieel 2 miljoen mensen aan COVID-19 zijn overleden (de bevolking van Rusland en Oezbekistan meegerekend). Het werkelijke aantal doden door COVID-19 ligt nog een stuk hoger. De laatste paar maanden is het aantal besmettingen en doden in Europa wel aanzienlijk gedaald.
14 mei: Bij een schietpartij in en nabij een supermarkt in de Amerikaanse stad Buffalo (New York) vallen 13 doden. De dader is een 18-jarige man die vanuit racistische motieven handelde.
15 mei: De Finse president Sauli Niinistö maakt bekend dat de regering van zijn land besloten heeft om het NAVO-lidmaatschap voor Finland aan te vragen. Ook Zweden besluit om het lidmaatschap aan te vragen.
24 mei: Bij een schietpartij op een basisschool, de Robb Elementary School in Uvalde, Texas (Verenigde Staten), komen 19 kinderen en 2 volwassenen om. De 18-jarige schutter wordt door de politie doodgeschoten.
25 mei: Amerikaanse vrouw voorkomt nieuw schietincident en doodt man die vuur opent op tientallen feestgangers in West-Virginia.
27 mei: Amerikaanse wapenlobby houdt drie dagen na schietpartij in Texas een congres vóór wapenbezit!
27 mei: Het Russisch leger boekt winst in de Donbas (Oekraïne). Ter herinnering: Separatisten (pro Russische rebellen) riepen in 2014 in de Oost-Oekraïense provincie Donbas twee volksrepublieken uit: Donetsk en Loegansk. Sinds maart 2014 is het Donetsbekken inzet van een gewapende strijd. Door het Russische leger gesteunde separatisten, die proberen het gebied onder Russisch gezag te krijgen, vechten er tegen het leger van Oekraïne. Dit is de rechtstreekse aanleiding voor de Russische invasie van Oekraïne die begon op 24 februari 2022.
29 mei: Na twaalf jaar gaat de Ros Beiaard ommegang in Dendermonde nog eens door. Hij werd vanwege de coronapandemie twee jaar uitgesteld. De volgende editie zal plaatsvinden in 2030. Ik zag de indrukwekkende en folkloristische optocht in 1990.
En alsof dat nog niet genoeg was braken er in de loop van de maand mei 2022 apenpokken uit (vroeger enkel in Afrika) en stak een nieuw fenomeen de kop op: “needle spiking” (Tijdens grote bijeenkomsten beweerden sommigen dat ze een prik hadden gevoeld. Na onderzoek bleek echter dat er geen verdachte substanties in hun lichaam werden gevonden.). Gaat het hier soms om massahysterie?
Vroeger fietsten de meisjes je gezapig voorbij maar tegenwoordig met al die elektrische rijwielen moet je verdomd goed uit je doppen kijken om niet omvergereden te worden!
Ralph McTell, de Engelse singer/songwriter uit Kent, schreef dit rustig, kabbelend liedje al in 1969. Het werd uitgebracht op zijn elpee 'My Side Of Your Window' en vaak op verschillende radiozenders uitgezonden.
Toch zou het pas op single worden uitgebracht in 1971. In de loop der jaren volgden de heruitgaven elkaar in snel tempo op: 1972, 1974, 1975, 1978, en 1992!
Na Leonard Cohen en Michel Legrand gecoverd te hebben bracht Herman van Veen zijn versie in 1973 uit onder de naam 'Fiets'.
'Streets Of London', de bekendste hit van de Engelse bard, werd in 1971 uitgebracht en nadien nog regelmatig al dan niet in een lichtjes andere versie.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Pretty Belinda' – Chris Andrews
Nog een Britse zanger die ervan hield zijn hits enkele malen opnieuw uit te brengen.
Zo gebeurde ook met 'Pretty Belinda', een vrolijk deuntje dat in 1972 wederom op 45 toeren werd uitgebracht. Andrews maakte zijn eerste tv-optreden in 1959. Hij schreef tussen 1963 en 1965 verschillende liedjes voor Sandie Shaw. Als zanger had hij in 1965 succes met de single 'Yesterday Man'. Andrews woont een deel van het jaar op Mallorca en een deel van het jaar in het stadje Selm (Noordrijn-Westfalen, Duitsland). In 2007 trouwde hij daar met een Duitse met de voornaam Alexandra. Zij is ook Chris Andrews' manager. In 2016 verwierf Andrews de Duitse nationaliteit, zonder de Britse te verliezen.
Tegenwoordig wordt het liedje vaak gebruikt als country lijndans.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Leave Them A Flower' – Wally Whyton
Een liedje met een boodschap!
De Engelse muzikant, zanger, en tv-presentator Wally Whyton was ooit lid van The Vipers Skiffle Group (later ingekort tot The Vipers).
In januari 1969 bracht hij deze traditional uit als b-kant van 'Wichita Lineman'. Phil Van Cauwenbergh en Louis Neefs zagen potentieel in het ecologisch lied en brachten in 1970 'Laat ons een bloem' uit.
De Nederlandstalige versie werd meermaals gecoverd: door zijn zoon Günther Neefs (2000); door Yevgueni in het kader van "Zo is er maar één" (2006); dooro Hilde Frateur (2006); door Veerle Baetens en The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band om Natuurpunt te helpen om geld in te zamelen voor meer bos in Vlaanderen (2017); en tenslotte in 2020 door de band van de tienerserie LikeMe.
Maar dit is de versie waarop Louis Neefs zich baseerde. Luister, geniet en vergeet vooral hoeveel geld een miljoen is!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Jennifer Jennings' – Louis Neefs
Wie Louis Neefs zegt denkt onmiddellijk aan zijn twee deelnames aan het Eurovisiesongfestival. Tweemaal werd hij zevende. In 1967 met 'Ik heb zorgen' en in 1969 met 'Jennifer Jennings'. Muziek van Paul Quintens en tekst van Phil Van Cauwenbergh. Dirigent was de onvermijdelijke Francis Bay.
De concurrentie was toen te groot want er waren zelfs vier winnaars! Lenny Kuhr uit Nederland met 'Troubadour'; Frida Boccara uit Frankrijk met 'Un jour, un enfant', Lulu uit het Verenigd Koninkrijk met 'Boom-bang-a-bang' en Salomé met 'Vivo cantando'.
Jennifer Jennings is een echt bestaande vrouw. Ze werd geïnterviewd in de aflevering van Belpop over Louis Neefs. Legendarisch is de "dansbeweging" die Louis Neefs maakt met beide armen in de lucht (omstreeks 1:15 min.)!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Un jour, un enfant' – Frida Boccara
Zoals ik hierboven in deze rubriek schreef waren er op het Eurovisiesongfestival van 1969 vier winnaressen! Een nooit geziene uitslag die zich nooit herhaald heeft want het reglement werd nadien spoedig aangepast.
Lenny Kuhr met 'De Troubadour', Lulu met 'Boom bang-a-bang', en Salomé met 'Vivo cantando' moesten het podium delen met Frida Boccara.
Zij was toen mijn favoriete alhoewel ik natuurlijk ook een grote boon had voor Louis Neefs.
Het ingetogen en pakkend lied 'Un jour, un enfant' werd gecomponeerd door Eddy Marnay en Émile Stern. Ik werd hier heel stil van ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'C’est extra' – Léo Ferré
De Franse popmuziek tussen ongeveer 1962 en 1968 was vaak een flauw afkooksel van bekende Angelsaksische hitparademuziek.
Maar er waren ook uitzonderingen zoals o.m. Gilbert Bécaud, Charles Aznavour, Jacques Dutronc, Françoise Hardy, Isabelle Aubret, Hugues Aufray, Jean Ferrat, Julien Clerc, Michel Fugain, Marie Laforêt, Claude Nougaro, Claude François, Nino Ferrer, Antoine, en dan vergeet ik er nog want deze opsomming komt uit mijn blote hoofd. En dan natuurlijk ook Léo Ferré.
Wat mij onmiddellijk aantrok in dit nummer was de volgende tekst, duidelijk geïnspireerd op 'Nights In White Satin' van de Moody Blues: "Un Moody Blues qui chante la nuit Comme un satin de blanc d'marié Et dans le port de cette nuit Une fille qui tangue et vient mouiller ... c'est extra".
Léo Ferré was een Monegaskische dichter, schrijver, componist, pianist en zanger. Hij was een dynamische en controversiële persoon. Zijn carrière strekte zich uit vanaf de Tweede Wereldoorlog tot zijn dood in 1993. Oorspronkelijk slechts de b-kant van 'La nuit' maar al snel heruitgebracht als a-kant, en terecht!
In 1970 zou hij nog een meesterwerk uitbrengen, namelijk 'Avec le temps'!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Proud Mary' – Creedence Clearwater Revival / The Checkmates Ltd. ft. Sonny Charles
In 1968 begon Creedence Clearwater Revival stilaan een begrip te worden in de muziekwereld maar 1969 was beslist het jaar van de wereldwijde doorbraak van John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford.
Maar wat een muzikale explosie want John Fogerty schudde dat jaar zo maar eventjes een tiental hits uit zijn mouw. Vaak werden de singles hits aan beide kanten en op de elpees stonden ook pareltjes!
Ik heb moeten wachten tot 24 september 1971 om ze live mee te maken want toen trad het trio (Tom had de groep inmiddels verlaten) op in het Antwerps Sportpaleis. In dat jaar kwamen Ike & Tina Turner met hun versie van 'Proud Mary' op de proppen maar dit is de enige echte Proud Mary!
The Checkmates Ltd. ft. Sonny Charles waren er als de kippen bij om er hun soulversie van te maken en het geheel klonk als een gospellied! De producer was Phil Spector en dat is te horen aan de "wall of sound".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Without Her' – Herb Alpert & The Tijuana Brass
En toen legde Herb Alpert zijn trompet eventjes opzij want hij begon zowaar te zingen! Geen nood want zijn makkers uit The Tijuana Brass hadden genoeg trompetten.
'Without Her' is een aardige compositie van Nilsson uit 1967 en vooral niet te verwarren met 'Without You', een compositie van Badfinger waarvan Nilsson een wereldhit zou maken in 1971.
Er bestaat ook een sambaversie die in hetzelfde jaar werd uitgebracht door Neil MacArthur alias Colin Blunstone van The Zombies. Het was de b-kant van zijn single 'Don't Try To Explain'. Heerlijk relax!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Marrakesh Express' – Crosby, Stills & Nash
De stemmen van deze drie zangers/gitaristen pasten zo goed bij elkaar dat het leek of Crosby, Stills & Nash hemelse klanken uitstootten.
David Crosby kwam uit The Byrds, Stephen Stills uit Buffalo Springfield, en Graham Nash maakte het mooie weer bij The Hollies ... tot 1968.
Als trio bracht deze Amerikaans-Britse supergroep die folkrockmuziek speelde in 1969 een elpee uit onder de naam 'Crosby, Stills & Nash'. Daarop stonden o.a. 'Marrakesh Express' en 'Suite: Judy Blue Eyes', een ode aan Judy Collins, de zes jaar oudere singer/songwriter met wie Stills ooit een verhouding had.
Het zou niet lang meer duren of er kwam een vierde lid zich bij het trio voegen en dat was de Canadees Neil Young die ook al bij Buffalo Springfield had gespeeld. Daarna solo met zijn begeleidingsgroep Crazy Horse, maar daarover later meer!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Can’t Get Next To You' – The Temptations
De groep werd gevormd in 1961 in Detroit. Het was een samensmelting van twee plaatselijke groepen uit Detroit, The Primes en The Distants. Toen de groep begon onder de naam The Temptations bestond hij uit Otis Williams, Melvin Franklin, Elbridge Bryant, Paul Williams (geen familie van Otis) en Eddie Kendricks. Later vonden nog vele veranderingen plaats, o.m. met de komst van de wispelturige David Ruffin die in 1968 ontslagen werd.
Door de komst van Dennis Edwards (vorige zanger van The Contours) begon een nieuw tijdperk voor The Temptations. Door zijn krachtige stem kon Norman Whitfield een nieuwe stijl toepassen: psychedelic soul. Samen met Sly & the Family Stone waren zij de grondleggers van deze nieuwe stijl. Deze diende meestal om iets duidelijk te maken aan de wereld. Alle Temptations kregen nu meestal in elk liedje een lead. Ook was er altijd een scheurende gitaar in het nummer. Het eerste psychedelisch nummer van The Temptations, 'Cloud Nine' uit 1968, werd een megahit in de VS en kreeg een Grammy voor beste R&B-nummer van een groep in 1969. Andere psychedelische nummers waren 'I Can't Get Next To You' en 'Psychedelic Shack'. The Temptations oefenden met deze succesvolle stijl ook invloed uit op latere klassiekers als 'Love Child' van The Supremes en 'What's Going On' van Marvin Gaye.
The Temptations werden liefkozend "The Tempts" genoemd door de deejays op Radio London. Ik luisterde in die dagen elke zondagavond naar de Britse hitparade, met mijn transistor radiootje onder mijn hoofdkussen.
Verwar deze single vooral niet met de gelijknamige van Clodagh Rodgers uit 1971 waarmee ze Groot-Brittannië vertegenwoordigde op het Eurovisiesongfestival.
Ook dit schijfje werd indertijd grijsgedraaid door Mike Verdrengh op zaterdagochtend. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat heette zijn programma Radio Matinee bij Omroep Brabant (BRT 2).
Wie goed luistert hoort hier een single van Queen avant la lettre want de Zweedse popgroep experimenteerde met vierstemmige harmonieën en achterwaarts opgenomen instrumenten, wat in die dagen redelijk ongewoon was. The Beatles hadden het hen natuurlijk al in 1967 voorgedaan.
Graham Gouldman en Eric Stewart, later bij Hotlegs en 10cc, schreven enkele songs voor The Jackpots.
Een hit in Zweden in 1968 en in onze contreien heel af en toe op de radio te horen in het voorjaar van 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Love Is Love' – Barry Ryan with The Majority
Voor de opvolger van 'Eloise' liet Barry Ryan zich omringen door The Majority. 'Love Is Love' werd ook geschreven door zijn tweelingbroer Paul en opnieuw werd de single een vette nummer één in diverse Europese landen.
Paul Ryan tapte voor deze compositie alweer uit hetzelfde vaatje als bij de voorganger: vele tempowisselingen en een machtig arrangement.
The Majority bestond uit Barry Wigley, Don Lill, Ian Sutherland (niet te verwarren met Iain Sutherland van 'Arms Of Mary'), Ken Smith, Peter Mizen, Robert Long (niet de ons welbekende Nederlander), en Roger France.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Het kan niet zijn' / 'Dam-di-dam' – Will Tura
In mei 1969 had de Keizer van het Vlaamse lied een dubbelzijdige hitsingle te pakken want na de a-kant 'Het kan niet zijn' kwam de b-kant, de gezellige meezinger 'Dam-di-dam', de Vlaamse Top-10 binnengestoven.
Een klasgenoot van mij, ene Robert W. uit Zaventem, beweerde dat zijn vader (een Brit) meende dat als Tura 'Het kan niet zijn' in het Engels zou uitbrengen dit een wereldhit zou worden.
Het is er nooit van gekomen want Arthur Blanckaert was te veel aan zijn familie gehecht om een carrière in het buitenland uit te bouwen, zelfs niet in Nederland waar hij slechts viermaal kon scoren ('Eenzaam zonder jou'; 'Draai 797204' (met protest want dat telefoonnummer bestond echt!); 'Verboden dromen'; en 'Hopeloos').
Nog een anekdote over de b-kant: de toenmalige deejays hadden de kwalijke gewoonte over de intro of de outro heen te praten. Ik kocht toen nog geen singles en mijn favoriete songs nam ik op met behulp van mijn trouwe Grundig taperecorder. Op het einde van dit liedje hoor je een kazoo en die werd bijna nooit gedraaid. Ik heb dan maar zelf een kazoo ter hand genomen en het geluid zo goed mogelijk nagebootst en op band gezet!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'To Love Somebody' – Nina Simone
Eind 1968 bracht de Amerikaanse souldiva haar versie uit van deze prachtige compositie van de Brothers Gibb.
'To Love Somebody' werd al heel vroeg in de armen van de Afro-Amerikaanse gemeenschap gesloten en dan ook veelvuldig gecoverd.
Enkele malen op de radio gehoord in 1969 maar deze versie heeft jammer genoeg nooit gescoord in onze contreien. "Blue Eyed Soul" van The Bee Gees, wie had dat ooit kunnen denken?
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Times Bad Times' – Led Zeppelin
Het muzikaal nieuws hing in het voorjaar van 1969 al een tijdje in de lucht want The Yardbirds waren in 1968 gesplit en enkel Jimmy Page was achtergebleven. De platenfirma verplichtte hem enkele muzikanten te vinden en onder de naam The New Yardbirds maakten ze een tournee doorheen Scandinavië.
Page opperde de idee om de nieuwe band Jimmy Page & The New Yardbirds te hernoemen maar uiteindelijk werd gekozen voor Lead Zeppelin. Omdat die naam in Amerika vaak als "Lied" Zeppelin werd uitgesproken koos Page voor Led Zeppelin. Drummer Keith Moon gekscheerde nog dat de nieuwe band zou afgaan als een loden zeppelin maar de muziekgeschiedenis gaf hem ongelijk.
Jimmy Page verzamelde rond zich John Paul Jones (bas) en John Bonham (drums). Als zanger werd in eerste instantie gedacht aan Terry Knight, die een klok van een stem had. Omdat hij niet vrij was viel de keuze op Robert Plant, ook met een geweldig stemgeluid.
Vaak gedraaid op de Nederlandse radiozenders en bijgevolg kwam de single 'Good Times Bad Times' binnengestormd in de hitlijsten van onze Noorderburen. De iconische hoes van de elpee sprak heel erg tot de verbeelding!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Times Better Times' - Cliff Richard
Ongeveer terzelfdertijd kwam Cliff Richard zonder zijn Shadows ook terecht in de hitparades met een bijna gelijknamige single als Led Zeppelin. Of dat de bedoeling was weet ik niet maar dit schijfje was toch van een hele andere orde: dit was popmuziek.
En een oorwurm van jewelste!
Cliff Richard, het idool van Keith Richards (die een tijdje zijn naam ook weergaf als Richard), nam tweemaal deel aan het Eurovisiesongfestival maar haalde de eerste plaats net niet: tweede in 1968 (achter Spanje) en derde in 1973 (achter het Groothertogdom Luxemburg en alweer Spanje).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Sorry Suzanne' – The Hollies
Graham Nash had The Hollies in 1968 verlaten uit onvrede over de elpee 'Hollies sing Dylan'. Hij vond de interpretaties van de geweldige composities van de grootmeester veel te commercieel.
Nash zou spoedig een trio vormen met Stephen Stills (ex-Buffalo Springfield) en David Crosby (ex-The Byrds) en niet veel later een quartet met Neil Young (ex-Buffalo Springfield).
Toch slaagden The Hollies erin een grote hit te scoren met 'Sorry Suzanne' in de loop van de maand mei 1969. De vrolijke meezinger werd geschreven door Geoff Stephens en Tony Macaulay. Terry Sylvester zong hier voor het eerst in de plaats van Graham Nash.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Mendocino' – Sir Douglas Quintet
Van een trio, naar een quartet en een quintet is maar een kleine stap. Deze Amerikaanse rockgroep werd opgericht door de Texaan Doug Sahm. Ik kende de muzikanten al van 'She's About A Mover', hun wereldhit uit 1965.
Groot was mijn verrassing dat ze na vier jaren nog eens terechtkwamen in de hitlijsten van 1969 met het geweldige 'Mendocino'. Ze zouden trouwens nogmaals scoren met de opvolger maar die volgt later in deze rubriek. Er werd een term uitgevonden om de muziek te omschrijven van deze knappe muzikanten: tex-mex, een mengeling van Texaanse country- en bluestradities met Mexicaanse invloeden. Freddy Fender behoorde ook tot de groep muzikanten die tex-mex brachten.
Geweldige intro: "Sir Douglas Quintet is back, we'd like to thank all our beautiful friends all over the country and all the beautiful vibrations, we love you!".
Hier kun je onmogelijk op blijven stilzitten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Goodbye My Love' – Jimmy Frey & The J.J. Band
Op het einde van de jaren zestig werd er ook prachtige Nederlandstalige muziek gemaakt.
Jimmy Frey (alias van Ivan Moerman) kreeg bijstand van de broers Tony Lam en Wando Lam (alias Jess & James) en voor de tekst zorgden Nelly Byl en Van Aleda (pseudoniem van Johnny Steggerda).
En het resultaat was 'Goodbye My Love', een geweldige opvolger uit 1969 voor 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' van het jaar voordien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Met of zonder jou' – Anneke Soetaert
Het geluid van de samba of de bossa nova in je radio in 1969? Dat was perfect mogelijk dankzij de broers Tony & Wando Lam (alias Jess & James). En alweer zorgde Nelly Byl voor de Nederlandstalige tekst!
Ann Soetaert werd bekend dankzij 'Ontdek de Ster' en 'Canzonissima', twee zangwedstrijden van de BRT. In 1969 trouwde ze met Scott Bradford, ex-organist bij de J.J. Band (de begeleidingsgroep van het Portugese duo Jess & James). In 1970 verhuisde het paar naar Florida en alhoewel ze ondertussen reeds enige tijd uit elkaar zijn, woont Ann daar nu nog.
'Met of zonder jou' is volgens mij een van de mooiste Nederlandstalige nummers ooit, samen met 'Weet je weet je' uit 1970.
Fred Bekky & Co hadden 'Seven Horses In The Sky' al gespeeld op Jazz Bilzen 1968, weliswaar met een andere tekst, en eind 1968 op single uitgebracht met 'The Verger' op de b-kant.
Begin 1969 was er een heruitgave van 'Seven Horses In The Sky' met op de b-kant 'To The Rising Sun', ook een geweldige song die als a-kant in 1971 werd uitgebracht. Toen was de b-kant 'Is There No One (To See You)'. Begrijpe wie begrijpen kan ...
Was het een beslissing van de Antwerpse groep of had platenmaatschappij Barclay France alle touwtjes in handen? Hoe dan ook, vandaag kies ik voor de b-kant van die single uit 1969. Onderstaande versie komt uit hun elpee, uitgebracht in 1970.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Lily The Pink' – The Scaffold
The Scaffold (letterlijk Het Schavot) was een Britse komische groep uit Liverpool, die tijdens de jaren 1960 en 1970 enkele muzikale successen had.
De groep bestond uit Mike McGear (eigenlijk Michael McCartney, de jongere broer van Beatle Paul McCartney); John Gorman; en Roger McGough. Sinds 1962 had het komisch trio optredens met een mengeling van humor, gedichtenvoordrachten en liedjes.
De geweldige meezinger 'Lily The Pink' is gebaseerd op een traditioneel lied over ene Lydia Pinkham. Lydia Estes Pinkham (1819-1883) was een Amerikaanse uitvindster en marketeer van een kruiden/alcoholisch "vrouwentonicum" voor menstruatie- en menopauzale problemen, dat door medische experts werd afgedaan als een kwakzalversmiddel, maar dat nog steeds in gewijzigde vorm te koop is.
Enkele merkwaardige sessiemuzikanten leverden hun bijdrage tijdens de opnames van de single: Graham Nash (voorheen bij The Hollies) en Reg Dwight (later bekend geworden als Elton John) zongen mee in de achtergrond en Jack Bruce (ex-Cream) was de bassist!
Het liedje leverde twee carnavalskrakers op: 'Drinke totteme zinke' van de Nederlander Thijs van der Molen en 'Le sirop Typhon' van Richard Anthony.
En nu allemaal luidkeels meezingen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Walk On By' – Isaac Hayes
De voormalige pianist bij Booker T. & The MG's, Isaac Hayes, nam een compositie van Burt Bacharach en Hal David uit 1964 onder handen op zijn elpee 'Hot Buttered Soul'. Een iconische hoes en zó heet dat je waarschijnlijk een spiegelei kon bakken op de kale knikker van "Black Moses"!
'Walk On By' was een wereldhit voor Dionne Warwick en Hayes verlengde het liedje tot een epos van meer dan 12 minuten. Hij deed dat niet alleen want hij werd in die klus bijgestaan door The Bar-Kays en Harold Beane, gitarist bij Funkadelic.
Alex Callier was ook een fan want hij samplede sommige delen van het lied voor de single '2Wicky' van Hooverphonic in 1996.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'First Of May' – Bee Gees
In mei leggen alle vogels een ei, luidt het spreekwoord. De eerste mei zijn we vandaag al lang voorbij maar gelukkig zijn er de Gebroeders Gibb om ons aan die prachtige lentemaand te herinneren.
1969 was een zeer belangrijk jaar voor het muzikaal trio: na de elpee 'Odessa' verliet Robin de groep wegens artistieke meningsverschillen en scoorde hij een solohit met 'Saved By The Bell'. Zijn tweelingbroer Maurice Gibb trouwde met de Schotse zangeres Lulu. Zij won toen samen met drie andere zangeressen het Eurovisiesongfestival. De groep werd later opgedoekt en opnieuw opgericht. Vanaf 1975 en zeker 1977 (soundtrack 'Saturday Night Fever') werden de drie herenigde broers de iconen van het discotijdperk. In 1980 zou grote broer Barry Gibb een elpee van Barbra Streisand producen.
Maar voor mij waren de jaren '60 hun mooiste periode!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Breakfast On Pluto' – Don Partridge
Deze Britse muzikant leerde ons het begrip "one man band" kennen. Tegenwoordig zoekt de mens naar leven op Mars maar Don Partridge stelde ons toen een ontbijt voor op de dwergplaneet Pluto!
Donald Eric "Don" Partridge (Bournemouth, 27 oktober 1941 – Seaford, East Sussex, 21 september 2010) was een Brits zanger, liedjesschrijver en straatartiest. Hij trad op vanaf de vroege jaren '60 en had eind van hetzelfde decennium drie hits met 'Rosie', 'Blue Eyes' en dit vrolijke 'Breakfast On Pluto'.
Eet smakelijk!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Early In The Morning' + 'Hitchin’ A Ride' – Vanity Fare
Vanity Fare was een Britse popband, die aan het eind van de jaren 1960 zeer populair was in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
In de zomer van 1969 bereikte 'Early In The Morning' een 8ste plaats in de Britse charts en in december van hetzelfde jaar kreeg de band met 'Hitchin' A Ride' een nog groter succes.
Lekker in het oor liggende popmuziek en daarom makkelijk om mee te zingen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Roly' – Raymond Froggatt
De grootste hit van deze singer/songwriter uit Birmingham was natuurlijk 'Callow-La-Vita' (gecoverd door de Dave Clark 5 als 'The Red Balloon') maar deze 'Roly' mag er ook best zijn.
Heel populair bij studentenverenigingen en ideaal om te draaien op vrijgezellenfeestjes, plezier gegarandeerd! In Frankrijk en Franstalig België had Marie Laforêt succes met de Franstalige versie 'Que calor la vida'. Een andere Froggatt-song 'Big Ship' werd een hit voor Cliff Richard in 1969.
Op het einde van zijn carrière ging zijn muzikale voorkeur uit naar country & western. Tegenwoordig woont hij in Telford (Engeland) en telt hij al 80 lentes.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Azzurro' – Adriano Celentano
Een van mijn favoriete Italiaanse zangers is beslist Adriano Celentano. Maar hij is zoveel meer dan zanger. Hij is tevens acteur, regisseur, komiek, songwriter, en televisiepresentator.
De ondertussen 84-jarige muzikant en duizendpoot is actief sinds 1957 en bracht de rock-'n-roll vanuit Amerika naar Italië, net zoals Peter Koelewijn dat deed voor de Lage Landen.
Vandaag schijnt de zon en tussen de wolken door kunnen we een azuurblauwe lucht waarnemen.
Ideaal om 'Azzurro' mee te zingen met Adriano Celentano!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Chimène' – René Joly
Deze Franse zanger, componist, en producer, werd op 7 oktober 1946 in Calais geboren. Hij speelde in 1977 ook mee in de rockmusical Starmania van Michel Berger, de toenmalige echtgenoot van France Gall.
De veelzijdige muzikant speelt ook gitaar en drumt bijwijlen. Hij is actief sinds 1958 tot nu.
Zijn zweverige single werd destijds grijs gedraaid op de RTBF, want in die dagen luisterde ik naast de BRT ook vaak naar de Franstalige collega's.
Nadien heb ik nooit nog iets van hem vernomen. Wat mij betreft dus een onehitwonder.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Muny Muny Muny' – The Daisy Clan
Deze single werd grijs gedraaid door Mike Verdrengh tijdens zijn programma elke zaterdag op de BRT (Omroep Brabant).
The Daisy Clan is een Duits duo dat bestond uit Joachim Heider en Michael Holm, de vroegere schlagerzanger.
Ook deze 'Muny Muny Muny' bleek achteraf een eendagsvlieg te zijn. Onder te brengen in de afdeling "bubblegum music", maar wel een leuke herinnering uit lang vervlogen tijden.
'Hey Bulldog' / 'I’ve Got A Feeling' (live) – The Beatles
The Beatles begonnen in het begin van 1969 zichzelf concurrentie aan te doen want op 22 november 1968 was hun dubbele witte elpee uitgekomen en op 13 januari 1969 lag er alweer een elpee van de Fab Four in de winkelrekken! Alhoewel de vijfde Beatle George Martin een hele plaatkant voor zijn rekening nam, muziek uit de animatiefilm 'Yellow Submarine'.
Deze liedjes staan op de elpee, volgens sommigen hun zwakste album: 'Yellow Submarine' (Lennon-McCartney) 'Only a Northern Song' (Harrison) 'All Together Now' (Lennon-McCartney) 'Hey Bulldog' (Lennon-McCartney) 'It's All Too Much' (Harrison) 'All You Need Is Love' (Lennon-McCartney) Op de b-kant staan composities van George Martin uitgevoerd door zijn orkest: 'Pepperland' 'Sea of Time' 'Sea of Holes' 'Sea of Monsters' 'March of the Meanies' 'Pepperland Laid Waste' 'Yellow Submarine in Pepperland'
Op de LP ‘Yellow Submarine’ staat 'Hey Bulldog', een heel straf nummer dat als de bliksem werd gecoverd een band met de naam The Gods. Meer en meer groepen begonnen Lennon/McCartney-composities te coveren zoals o.m. 'Ob-la-di, Ob-la-da' waarmee The Marmalade uit Schotland begin 1969 op nr. 1 kwam te staan in het Verenigd Koninkrijk. Maar The Beatles waren alweer een stapje verder in hun loopbaan en de "Get Back-sessies" waren in januari 1969 van start gegaan. Paul McCartney was de drijvende veer achter dit nieuw project en dat zinde Lennon, Harrison, en Starr niet zo goed. Er waren bijwijlen heftige woordenwisselingen, tijdens enkele sessies stapten sommigen op, Lennon bracht Yoko Ono mee en McCartney zorgde er dan voor dat Linda Eastmann (ondertussen getrouwd met Paul, dus Linda McCartney) de sessies kon bijwonen soms met haar dochtertje Heather. Uiteindelijk zouden de composities uit de "Get Back-sessies" uitmonden in de elpee 'Let It Be' die pas in 1970 zou uitkomen!
Na veel gebakkelei werd besloten (vooral McCartney drong daarop aan) live op te treden op het dak van het Applegebouw, het zogenaamde "Rooftop Concert" dat plaatsgreep op 30 januari 1969. Het zou hun allerlaatste optreden worden dat abrupt werd afgebroken door de jonge politieagent Shayler.
Mijn keuze viel vandaag op 'I’ve Got A Feeling' (live), omdat het weer een typisch Lennon/McCartney product is en eigenlijk twee verschillende liedjes zijn die door John en Paul aan elkaar gesmeed zijn! Billy Preston speelde mee op het dak van de Apple studio's.
Bonus: Twee Lennon/McCartney-composities die begin 1969 gecoverd werden.
1. 'Hey Bulldog' - The Gods
The Gods is de voorloper van Uriah Heep opgericht in de jaren zestig. In deze groep speelden de latere Uriah Heep leden Ken Hensley, Paul Newton en Lee Kerslake.
Andere leden waren Mick Taylor (later bij John Mayall's Bluesbrakers en de Rolling Stones), Greg Lake (later bij King Crimson en Emerson, Lake & Palmer), Joe Konas, Brian Glascock (later bij de Bee Gees) en John Glascock (later bij de Bee Gees en Jethro Tull).
The Gods waren de opvolgers van de Rolling Stones in de beroemde Marquee Club in London. Na hun twee albums Genesis (1968) en To Samuel a Son (1969) ging het restant van de band samenwerken met Cliff Bennett en veranderde zijn naam in Toe Fat.
2. 'Ob-La-Di, Ob-La-Da' - The Marmalade
The Marmalade is een Schotse popband uit Glasgow, geformeerd in 1961 als The Gaylords, later als Dean Ford & the Gaylords. Ze namen vier singles op voor Columbia Records (EMI Music). In 1966 veranderden ze de naam van de band in The Marmalade en werden als zodanig vermeld op al hun volgende opgenomen publicaties met CBS Records en Decca Records tot 1972.
In januari 1969 stonden de Schotten bovenaan de Britse hitlijst. De band was de allereerste Schotse groep die zich aan de top van de hitlijst plaatste.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Where Do You Go To My Lovely' - Peter Sarstedt
Peter Eardley Sarstedt (Delhi, 10 december 1941 – Sussex, 8 januari 2017) was een Brits singer/songwriter. Sarstedt werd geboren in India, waar zijn ouders werkten voor het Britse bestuur van de toenmalige kolonie. In 1954 verhuisde de familie naar Engeland. Sarstedt was een broer van de zangers Robin Sarstedt en Richard Sarstedt (alias Eden Kane). Deze laatste kende ik al want 'Well I Ask You' was in 1961 een Britse nummer 1-hit. Robin Sarstedt zou pas veel later een hit scoren met 'My Resistance is Low' (1976).
Peter Sarstedt scoorde begin 1969 een wereldhit met 'Where Do You Go To (My Lovely)?'. De tekst bevat verwijzingen naar Marlene Dietrich, Zizi Jeanmaire, Pierre Balmain, Boulevard Saint-Michel, The Rolling Stones, Sacha Distel, Sorbonne, Picasso, Juan-les-Pins, de monokini, Sankt Moritz, brandewijn, en Aga Khan. Die herkenbaarheid zal ook wel bijgedragen aan het enorme succes. Ik was vooral gecharmeerd door de accordeon, het lievelingsinstrument van mijn vader zaliger.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Walls Fell Down' – The Marbles
Deze fijne single uit maart 1969 doet mij altijd denken aan Jericho, want volgens de Bijbel stortten de stadsmuren daar ook in.
The Marbles was een Brits popduo uit de jaren 1960, bestaande uit Graham Bonnet en Trevor Gordon, die actief waren tussen 1968 en 1969. Hun enige bekende singles waren 'Only One Woman' (1968) en 'The Walls Fell Down'. Ze raakten bevriend met de broers Barry, Robin en Maurice Gibb van The Bee Gees, die zes nummers voor hen schreven en wat achtergrondzang verzorgden.
Bonnet en Gordon zijn neven, en wat konden die jongens hoog zingen! En raad eens wie hun twee enige hits geschreven hebben? Barry, Robin en Maurice Gibb natuurlijk!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'(If Paradise Is) Half As Nice' – Amen Corner
Amen Corner was een Welshe muziekgroep, die eind 1966 in Cardiff werd opgericht door onder anderen Andy Fairweather Low. De band is genoemd naar een gelegenheid in Cardiff, The Amen Corner, waar Dr. Rock iedere zondag soulplaatjes uit de Verenigde Staten draaide.
Het liedje werd oorspronkelijk in 1968 geschreven door Lucio Battisti en Giulio Rapetti voor de Italiaanse zanger Ambra Borelli, met als titel 'Il paradiso della vita'. Jack Fishman vertaalde het vervolgens naar het Engels.
Amen Corner nam in eerste instantie op voor Deram Records, later voor Immediate Records.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Walk On Gilded Splinters' – Marsha Hunt
Marsha Hunt (Philadelphia, 15 april 1946) is een Amerikaanse zangeres en schrijfster, die ook bekend werd als fotomodel en actrice.
In 1966 reisde Marsha Hunt naar het Verenigd Koninkrijk, waar ze Mike Ratledge van de band Soft Machine leerde kennen. Beiden traden in 1967 in het huwelijk. Ze werkte als zangeres, onder andere in Alexis Korners trio Free at Last en bij de band The Ferris Wheel. In 1968 speelde ze in Londen Dionne in de musical Hair.
In 1969 trad Hunt op met de band White Trash bij het Isle of Wight Festival. Tijdens hetzelfde jaar verscheen haar eerste single 'Walk On Gilded Splinters' (origineel van Dr. John uit 1968). Ze had relaties met onder andere Marc Bolan en Mick Jagger. In november 1970 werd haar dochter Karis Jagger geboren, Jaggers eerste en Hunts enige kind. Hunt was de inspiratie voor de Rolling Stones-song 'Brown Sugar', die voor de eerste keer in de film "Gimme Shelter" (1969) was te beluisteren.
Dr. John noemde zijn compositie 'Walk On Guilded Splinters', dus één lettertje verschil.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'If It’s Tuesday, This Must Be Belgium' - Bojoura
Bojoura, de artiestennaam van Rajna Gerardina Bojoura Cleuver-van Melzen, (Den Haag, 15 april 1947) is een folk- en popzangeres, die eind jaren 60 en in de jaren 70 van de twintigste eeuw haar grootste successen behaalde. Bojoura is Bulgaars voor ‘pioenroos’.
Ze werd destijds ontdekt door George Kooymans van The Golden Earrings. Haar moeder is de Bulgaarse operasopraan en zangpedagoge Dani Zonewa. Haar vader was Nederlander. Gitarist George Kooymans volgde les bij Dani Zonewa. Ze trouwde met Hans Cleuver, destijds drummer bij Focus, en stopte een poosje met zingen. Onder leiding van Thijs van Leer en Ruud Jacobs probeerde ze (na een tijdje actief te zijn geweest met binnenhuisarchitectuur) de draad weer op te pakken. Ze maakte een aantal singles en lp's en had een hit met 'The Letter' in 1974.
Toen The Beatles in 1968 begonnen met het Apple-label was er contact met Paul McCartney over een mogelijk platencontract. Later bleek dat hij gekozen had om met Mary Hopkin in zee te gaan.
In 1969 bereikte haar uitvoering van 'Frank Mills' uit de musical 'Hair' de 6e plaats in de Veronica Top-40. Maar vandaag heb ik gekozen voor 'If It’s Tuesday, This Must Be Belgium' uit de gelijknamige Amerikaanse film geregisseerd door Mel Stuart.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'You Got Soul' + 'Cupid' – Johnny Nash
Langzaam maar zeker deed een nieuwe muziekvorm zijn intrede in onze hitlijsten. We spreken nu van eind 1968/begin 1969. En zo gebeurde het met de single 'You Got Soul' van Johnny Nash. In 1964 richtte deze Amerikaanse zanger uit Texas met zijn manager Danny Sims in New York zijn eigen platenmaatschappij op, JoDa Records, die al na twee jaar failliet ging. Hij verhuisde naar Jamaica om kosten te sparen en bezat daar eind jaren zestig zijn eigen studio. Hij scoorde enkele reggae-achtige hits, waaronder een cover van de Sam Cooke-hit 'Cupid'. En ook 'You Got Soul' uit het najaar van 1968 kwam begin januari 1969 terecht in enkele Europese hitparades en werd ook vaak op de radio gespeeld.
In 1971 had Nash een hoofdrol in de Zweedse romantische film "Vill så gärna tro" ("Want so much to believe"), waarvoor hij samen met Bob Marley ook de muziek schreef. Hij woonde toen in het Verenigd Koninkrijk, waar zijn bewerking van Marley's 'Stir It Up' in 1972 een hit werd. Datzelfde jaar bereikte zijn single 'I Can See Clearly Now' (uit zijn gelijknamige album) er de top-5 en ook de toppositie in de Amerikaanse hitparade.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'La Californie' – Julien Clerc
Paul-Alain Auguste Leclerc, beter bekend als Julien Clerc, had in 1968 nog een hit met 'La Cavalerie'; speelde daarna mee in de Franse versie van de musical 'Hair' ('Laissons entrer le soleil', weet je wel), en bracht in 1969 een single uit met de titel 'La Californie'.
Met zijn weelderige krullenbol paste hij perfect in 'Hair' maar zijn grootste successen zou hij pas in de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw scoren.
Terwijl zijn vader Paul Leclerc een voorkeur had voor klassieke muziek, kwam hij via zijn moeder Evelyn Merlot (afkomstig uit het overzeese Guadeloupe) in contact met de muziek van zangers als Georges Brassens en Edith Piaf. Op zesjarige leeftijd begon Leclerc piano te spelen.
Met Sylvette Herry, een Franse actrice bekend als Miou-Miou, kreeg hij één dochter: Jeanne (1978). Clerc en Herry leerden elkaar kennen tijdens het draaien van "D'amour et d'eau fraîche", waarin beiden een hoofdrol als pril liefdeskoppel vertolken.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Rock Me' / 'Jupiter Child' - Steppenwolf
De Canadees-Amerikaanse blues/rockband met psychedelische invloeden Steppenwolf stond in 1969 opnieuw in de hitlijsten met 'Born To Be Wild' dankzij de film 'Easy Rider' maar dat belette John Kay en Co niet een uitstekende opvolger voor 'Magic Carpet Ride' uit te brengen.
Oorspronkelijk was 'Jupiter Child' de a-kant maar enige tijd na de release werden beide kanten omgewisseld. Hoe dan ook, beide songs blijven de moeite waard en vele composities van John Kay werden in films gebruikt.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I’ve Got Dreams To Remember' – Otis Redding
Otis Redding (9 september 1941 – 10 december 1967) was een Amerikaans soulzanger die bekendstond om zijn gepassioneerde manier van zingen.
Zijn grote hit was '(Sittin' on) The Dock of the Bay'. Deze single werd postuum uitgebracht in januari 1968. In feite was het een onafgewerkte demo want in plaats van te fluiten op het einde van het lied had Redding eigenlijk moeten zingen.
Maar wat weinigen weten is dat zijn single 'I’ve Got Dreams To Remember' ook postuum werd uitgebracht en in 1969 terechtkwam in de hitlijsten en nogmaals in 1994.
Een machtige slow die je op slechts één tegel moet dansen: "do the ein stein"! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Ringo en Maureen Starkey waren wel fan van de elpee 'Yellow Submarine'. Hij zingt trouwens het titelnummer uit 1966.
'Let The Sun Shine In' – Marva Hodge & The Moody Sec
De Musical HAIR werd in 1968 uitgebracht in de VS maar de liedjes bereikten ons in West-Europa pas enkele maanden later, begin 1969. Enige uitzondering was de Nederlandse band Zen die met de titelsong al scoorden vanaf eind 1968. De versie van The Cowsills scoorde niet in onze contreien.
Nog voor de Amerikaanse versie van 'Let The Sunshine In' van The 5th Dimension kregen wij een mooie cover te horen van de Nederlandse zangeres Marva Hodge (geboren in Aruba). Samen met haar groep The Moody Sec bracht zij een stomende versie van 'Let The Sun Shine In' (let op de afwijkende schrijfwijze)!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Aquarius' – Paul Jones
Vanuit Groot-Brittannië bereikte ons de versie van 'Aquarius' van Paul Jones, de voormalige zanger van Manfred Mann. In juli 1966 ging hij solo.
Paul Jones is een Engelse singer/songwriter, acteur, mondharmonicaspeler en radio- en televisiepresentator. The 5th Dimension hadden de grootste hit met twee liedjes uit de Musical Hair die ze vakkundig aan elkaar plakten: 'Medley: Aquarius/Let the Sunshine In (The Flesh Failures)', maar die versie komt later nog aan bod.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Morning Starshine' – Oliver
James Rado, Gerome Ragni, en Galt MacDermot waren de songwriters van dit lied uit de Musical Hair. Producer van dienst was Bob Crewe.
William Oliver Swofford (1945 – 2000), beroepsmatig bekend als Oliver, was een Amerikaanse popzanger die bekend werd met zijn vrolijke single 'Good Morning Starshine'. Hij bleek achteraf een eendagsvlieg te zijn in onze contreien.
Het refrein is merkwaardig want het bestaat uit pure nonsens:
"Glibby gloop gloopy, nibby nabby noopy, la la la lo lo. Sabba sibby sabba, nooby abba nabba le le lo lo. Tooby ooby walla, nooby abba nabba, early mornin' singin' song."
Maar wel geweldig om mee wakker te worden!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Easy To Be Hard' – Three Dog Night
'Easy To Be Hard' werd ook geschreven door het trio Galt MacDermot, James Rado, en Gerome Ragni voor de Musical Hair. Chuck Negron was de leadzanger van de Amerikaanse groep Three Dog Night.
De eigenaardige groepsnaam wordt als volgt verklaard: in de Australische outback sliepen de oorspronkelijke jagers (Aboriginals) samen met hun honden als de nachten te koud waren. Bij zeer koude nachten sliepen ze zelfs met drie honden!
In 1970 nam Shirley Bassey ook een succesrijke versie van die geweldige song op!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Aquarius/Let The Sunshine In (Medley) – The Fifth Dimension
Nog één lied met betrekking tot de Musical HAIR, maar wereldwijd wel de grootste hit uit het jaar 1969.
Een mooie mengeling van rock, pop, Broadway, soul en gospel.
The 5th Dimension is een Amerikaanse popgroep uit Los Angeles. De groep kende in de loop der jaren vele bezettingen maar dit waren de oorspronkelijke leden: Marilyn McCoo; Lamonte McLemore; Billy Davis jr.; Ron Townson; en Florence LaRue.
In 1970 heb ik een uitvoering van de Musical HAIR gezien in het Koninklijk Circus in Brussel. Op het einde werd het publiek uitgenodigd op het podium en alhoewel de respons niet massaal was heb ik toen natuurlijk met de cast mee gedanst op de tonen van "The Flesh Failures/Let The Sunshine In" onder een regen van confetti. Een ervaring om nooit meer te vergeten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Hooked On A Feeling' – B.J. Thomas
Deze Amerikaanse zanger was in West-Europa toen nog niet zo bekend. Hij werd het pas met zijn single 'Raindrops Keep Fallin' On My Head', een meezinger die uit de soundtrack van 'Butch Cassidy and the Sundance Kid' kwam. Die film werd in de VS uitgebracht in september 1969 maar pas in 1970 in de rest van de wereld.
Toch is 'Hooked On A Feeling' uit oktober 1968 een merkwaardige opname want het lied werd later meermaals gecoverd door o.a. Boris Gardiner (1969); Lloyd Price (1971); Jonathan King (1972); en Blue Swede (1974). De laatste twee zijn het best bekend in West-Europa.
Mark James schreef het nummer over een onbeantwoorde liefde en de elektrische sitar werd bespeeld door Reggie Young, dezelfde die hij eerder bespeelde in 'Cry Like A Baby' van The Box Tops. In 1969 bereikte B.J. Thomas met zijn originele single een vijfde plaats in de Billboard Hot 100.
Mark James schreef ook 'Always On My Mind', 'Suspicious Minds' en 'Moody Blue' waarmee Elvis Presley heel goed zou scoren.
Hieronder staat de originele versie, dus zonder de Indianenkreten "ooga chaka", want die komen uit het brein van Jonathan King en werden later overgenomen door de Zweedse rockband Blue Swede.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Nothing But A Heartache' – The Flirtations
The Flirtations, voorheen The Gypsies, is een Amerikaanse r&b-meidengroep.
Na het winnen van een kleine plaatselijke talentenjacht in 1968 om te zien wie de beste imitatie van The Supremes kon brengen, pakten ze hun bagage en gingen ze richting Engeland, waar ze tekenden bij Parrot Records en in de herfst van 1968 Tom Jones begeleidden tijdens diens Europese tournee.
Heerlijke soulklanken uit december 1968/begin 1969 en de single werd geproduceerd door Wayne Bickerton en geschreven door Bickerton en Tony Waddington, een duo dat in de jaren 1970 menige hit zou schrijven voor The Rubettes!
De song wordt nu doorgaans betiteld als een pop- en northern soul-klassieker.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Point Me At The Sky' / 'Careful With That Axe Eugene' – Pink Floyd
Een single die werd uitgebracht op 17 december 1968 en die bedoeld was om de elpee 'Ummagumma' van begin 1969 te lanceren. Vreemd genoeg staat de a-kant er niet op maar wel de b-kant, die in sommige kringen legendarisch zou worden.
Van 'Point Me At The Sky', een song die helaas flopte, herinner ik mij vooral dat René Vanderspeeten toen een programma had op zondag bij Omroep Brabant en dat hij volledig in de war was toen hij die single presenteerde. Op het hoesje stond "point me AT the sky" terwijl hij een promotionele single had gekregen waarop "point me TO the sky" stond. Als overmaat van ramp vergiste hij zich bij het afkondigen van de single en zei hij enthousiast "point me IN the sky".
'Careful With That Axe Eugene' begint heel rustig als een kabbelend beekje om dan bij aandachtige beluistering hier en daar opgeschrikt te worden door kreten die door merg en been gaan. In onze verbeelding zagen wij dan ook een verstrooide en onvoorzichtige houthakker in zijn been kappen!
Pink Floyd zou vooral in de jaren '70 groot worden dankzij hun legendarische elpees.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Daddy Sang Bass' – Johnny Cash
Nog een voorlaatste nummer uit het najaar van 1968 dat in 1969 nog regelmatig op de radio werd gedraaid.
Voor "The Man in Black" heb ik altijd een voorliefde gehad. Het leuk nummer werd geschreven door Carl Perkins en de producer van de single was Bob Johnston, een legendarisch Amerikaans muziekproducer, vooral in de periode 1965-1975 bekend geworden als producer van de studio-LP's van Bob Dylan; en enkele albums van Simon & Garfunkel en Leonard Cohen.
Als ik onderstaand hoesje goed bekijk vind ik dat de jonge Johnny Cash verdacht veel op Tom Waes lijkt, of is het omgekeerd?! 😉
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'End Of The World' - Aphrodite's Child
Nog een laatste lied uit het najaar van 1968 dat ook nog in het voorjaar van 1969 veel te horen was op T-Dansants en feestjes van jeugdbewegingen.
'End Of The World' was de tweede single van de Griekse popgroep waarvan de leden het kolonelsregime in hun vaderland waren ontvlucht. Bassist/zanger Demis Roussos, toetsenist Vangelis Papathanasiou, en drummer Loukas Sideras hadden in 1968 een monsterhit gescoord in heel Europa met 'Rain And Tears' gebaseerd op de canon van Pachelbel. Anargyros Koulouris was alleen lid van de groep vóór het vertrek uit Griekenland en op het laatste album '666' (uitgebracht in 1972) want hij moest zijn militaire dienstplicht vervullen.
'End Of The World' was tevens de titel van de eerste elpee van de groep. De drie muzikanten waren van plan de oversteek te maken naar Engeland, maar kregen geen vergunning. Dan maar in Frankrijk gebleven, alwaar een staking uitbrak, de eerste symptomen van de revolutie van 1968. De opnames vonden plaats in de Philips Studio in Parijs tijdens de maanden mei en juni. De elpee werd in oktober 1968 uitgebracht en de gelijknamige single iets later.
Tijdens hun live optredens waren de drie Grieken minder commercieel en veel progressiever, getuige hiervan de rechter videoclip uit 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Op de LP en de affiche van de Musical HAIR stond de krullenbol van Bert Sommer afgebeeld die ook aanwezig was op het Woodstockfestival in augustus 1969. Iedereen is hem vergeten maar hij kreeg toen wel een staande ovatie!
En toen ging de Britse zanger Barry Ryan zich in de meeste West-Europese hitlijsten vertonen met een epos over ene 'Eloise'. Meer dan 5 minuten met vele tempowisselingen wat het moeilijk maakte om op te dansen. Maar wat een genot voor het oor!
Ik schrijf nu over de periode eind 1968 – begin 1969.
De elpee 'Barry Ryan sings Paul Ryan' kon ik aankopen dankzij een bon van Humo's TTT-Club bij de lokale platenboer van Sint-Amandsberg en daarop stond ook ‘The Colour Of My Love’, geschreven door zijn tweelingbroer Paul. Enige tijd later werd het liefdeslied in 1969 gecoverd door ene Jefferson.
De moeder van de tweeling was Marion Ryan, een populaire Britse zangeres in de jaren vijftig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Martha My Dear’ / ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ – The Beatles
Nog twee composities van The Beatles uit de dubbele witte elpee die volledig aan Paul McCartney kunnen toegeschreven worden.
- Bij ‘Martha My Dear’ dacht bijna iedereen spontaan aan alweer een ander liefje voor de linkshandige bassist. Zijn verkering met Jane Asher was in 1968 afgesprongen en hij had een nieuwe protegee onder de vleugels genomen bij Apple (Mary Hopkin), maar Martha was geen menselijk wezen! Het lied ging over zijn hond, een bobtail, die McCartney in 1965 als puppy had gekocht.
McCartney is het enige bandlid dat te horen is op de opname. Veertien sessiemuzikanten, bestaande uit violisten en koperblazers, speelden op 4 oktober 1968 ook mee. De volgende dag nam McCartney nogmaals zijn zangpartij op.
- ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ was een poging van McCartney om reggae te promoten. Lennon haatte het nummer, nochtans speelde hij de piano intro die versneld werd opgenomen. hij noemde het "Paul's granny shit" (geen kinderliedje maar een liedje voor oma's).
De titel van het lied (plus de woorden "Life goes on, bra") was een zinnetje dat veel gebruikt werd door een kennis van McCartney, de Nigeriaanse componist en musicus Jimmy Scott-Emuakpor. Die spande een rechtszaak in maar uiteindelijk werd er een schikking getroffen.
De coverversie van de Schotse popgroep The Marmalade haalde in januari 1969 de eerste plaats in de Britse UK Singles Chart.
‘Ob-la-di, Ob-la-da’ werd in de Benelux uitgebracht als single met slechts op de b-kant het prachtige 'While My Guitar Gently Weeps' wat George Harrison dan weer niet vrolijk stemde.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Once Upon A Time In The West’ – Ennio Morricone
De spaghettiwestern 'C'era una volta il West' (Het gebeurde in het Westen) werd uitgebracht in Italië op 20 en 21 december 1968 en onder de naam ‘Once Upon A Time In The West’ op 28 mei 1969 in de VS en West-Europa. In de Franstalige wereld sprak men van ‘Il était une fois dans l’ouest’.
De filmmuziek was meteen legendarisch en werd herhaaldelijk op de radio gespeeld zodat de soundtrack vele jaren lang terug te vinden was in de verkoopcijfers. Het thema werd zelfs ingekort op single uitgebracht in 1976 onder de titel ‘Jill’s Theme’. De zangeres met de hoge stem is Edda Dell'Orso.
Ennio Morricone was een Italiaanse componist, orkestrator, dirigent en trompettist die de muziek voor ongeveer 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens een honderdtal popsongs (voor onder anderen Mireille Mathieu, Milva en Mina) en een 150-tal klassieke composities zoals een opera, een tiental viool- en pianoconcerten en kamermuziek.
Een van mijn absolute favoriete componisten! Van deze maestro bezit ik 12 singles, elpees of cd’s.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Memo From Turner’ – Mick Jagger
'Memo From Turner' is de debuutsingle van Mick Jagger als soloartiest. De opname gebeurde in september 1968. Je kunt bezwaarlijk zeggen dat Jagger hier zingt; het is eerder een soort parlando of een voorloper van het rappen.
Over de begeleidende muzikanten heerst er veel verwarring: het zouden Steve Winwood en Jim Capaldi van Traffic zijn, maar Winwood zelf zegt zelf van niet. Ook wordt Al Kooper (basislid van Blood, Sweat & Tears) genoemd, die een bijdrage heeft geleverd aan een andere versie, waarbij ook Keith Richards en Charlie Watts uit The Rolling Stones zouden hebben meegespeeld. Verder worden Russ Titelman op gitaar, Randy Newman op piano, Jerry Scheff op basgitaar en Gene Parsons op drums genoemd. Maar wat als een paal boven water staat is dat de slidegitaar werd bespeeld door niemand minder dan Ry Cooder.
'Memo From Turner' werd ook opgenomen door The Rolling Stones tijdens een sessie in november 1968. Deze versie verscheen in 1975 voor het eerst op het compilatiealbum 'Metamorphosis'.
De muziek komt uit de soundtrack van 'Performance', een controversiële film uit 1970 van de regisseurs Donald Cammell en Nicolas Roeg met in de hoofdrollen James Fox, Mick Jagger en Anita Pallenberg. De film zou aanvankelijk in 1968 uitkomen. De studio hield het uitbrengen van de film echter tegen. Men was geschokt door de vele sadistische scènes, de expliciete seks en het drugsgebruik in de film. Bij het uitbrengen van de film in 1970 waren de critici weinig ingenomen met 'Performance'. Pas later verwierf de film een cultstatus en tegenwoordig wordt de film gezien als een klassieker van de Britse cinema.
Hierboven rechts een alternatieve versie van Jagger & Co en de versie van de Stones uit november 1968 hieronder:
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Yer Blues’ – The Beatles
Een allerlaatste track uit 'The White Album' van november 1968.
Zoals ik al eerder schreef was de Britse groep The Beatles in het najaar van 1968 aan het uiteenvallen. George Harrison wou absoluut dat er met zijn composities werd rekening gehouden net zoals die van "Lennon/McCartney". Paul McCartney schreef en speelde meestal alleen op zijn composities, wat John Lennon dan niet vrolijk stemde. En Ringo ging meer en meer acteren.
Zo was Lennon met Yoko Ono te gast tijdens het optreden van The Rolling Stones in de documentaire "The Rolling Stones Rock and Roll Circus", een film van een bijzonder muziekproject van de Britse band The Rolling Stones geregisseerd door Michael Lindsay-Hogg.
Op 11 december 1968 organiseerden The Rolling Stones een concert in een circustent waar onder andere artiesten als The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en Jethro Tull optraden. Het hoogtepunt werd gevormd door een optreden van supergroep The Dirty Mac, bestaande uit John Lennon, Yoko Ono, vioolvirtuoos Ivry Gitlis, Mitch Mitchell (drummer van The Jimi Hendrix Experience), Eric Clapton, en Stones-gitarist Keith Richards. Oorspronkelijk zou de concertregistratie uitgezonden worden op de BBC, maar de Stones hielden de release om uiteenlopende redenen tegen. De première vond pas plaats in 1995, net als de release op cd van het optreden.
'Yer Blues' is een poging van John Lennon om een blueslied te componeren.
Hieronder rechts staat ‘Yer Blues’ van The Dirty Mac (John Lennon was fan van Fleetwood Mac, vandaar de groepsnaam), opgenomen op 11 december 1968.
Alweer twee fragmenten uit de dubbele witte van The Beatles, uitgebracht enkele dagen vóór mijn zeventiende verjaardag.
Het eerste fragment werd gezongen door Paul McCartney. Met als intro het geluid van een vliegtuig van de maatschappij BOAC (British Overseas Airways Corporation) en het geheel rockt als de pest.
Toen ik in 2002 mijn vakantie doorbracht in Orange County, Californië zag ik een live optreden van ... The Beach Boys die een heerlijke cover van dit nummer brachten. Brian Wilson was toen jammer genoeg niet van de partij.
Het tweede fragment werd gezongen door John Lennon en is een ode aan zijn moeder. 'Julia' werd geschreven toen Lennon, samen met de andere Beatles, bij Maharishi Mahesh Yogi verbleef in Rishikesh, India. Daar leerde hij de karakteristieke speelwijze op gitaar van Donovan. Het nummer gaat over de moeder van Lennon, Julia Lennon, die in 1958 overleed toen John Lennon 17 jaar oud was. Zij gaf Lennon zijn eerste gitaar, en stimuleerde de interesse van haar zoon in muziek. Het is het enige nummer van The Beatles waarop enkel Lennon te horen valt. Paul McCartney, daarentegen, speelde wel vaker solonummers op Beatles platen, zoals 'Yesterday' en 'Blackbird'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Albatross’ – Fleetwood Mac
Ook John Lennon was fan van deze instrumentale single, die eind 1968 verscheen en dus begin 1969 nog altijd in de meeste hitlijsten ter wereld aanwezig was.
Het was de zalige tijd van Radio London toen ik elke zondagavond naar de Britse hitparade luisterde en met mijn transistor radio onder mijn hoofdkussen in slaap werd gewiegd door deze stille ‘Albatross’.
Het was een jaar later de inspiratiebron voor Lennon om 'Sun King' te componeren, ook een heerlijk semi-instrumentaal nummer dat op 'Abbey Road' zou verschijnen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Days’ – The Kinks
De Britse rockgroep The Kinks, die bestond uit singer/songwriter Ray Davies, zijn broer leadgitarist en zanger Dave Davies, bassist Pete Quaife, en drummer Mick Avory, heeft altijd een bijzondere plaats in mijn hart ingenomen.
Oorspronkelijk opgericht als The Ravens, maar manager Larry Page zorgde zonder het te willen voor een andere groepsnaam. Volgens Ray Davies was de naam afgeleid van een uitspraak van Page nadat hij Ray op een dag in een eigenaardige kledingcombinatie de studio zag binnenlopen: 'You look like a Kink!'. Sindsdien noemden ze zich The Kinks.
'Days' werd in het najaar van 1968 uitgebracht zodat de single ook nog in 1969 in de hitlijsten stond.
♫♫♫ Thank you for the days, those endless days, those sacred days you gave me. I'm thinking of the days, I won't forget a single day, believe me. ♫♫♫
Bedankt voor al die prachtige verhaaltjes, Ray die je zo vakkundig in slechts 3 minuten kon persen, voorzien van heerlijke muziek!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘While My Guitar Gently Weeps’ / ‘Birthday’ – The Beatles
Alweer twee tracks uit de dubbele witte elpee van The Beatles.
- ‘While My Guitar Gently Weeps’ is een compositie van George Harrison. De geruchtenmolen draaide eind 1968 op volle toeren want "de stille Beatle" was naar verluidt misnoegd over zijn plaats in de Fab Four. Er haalden niet genoeg composities van hem op de elpees van The Beatles. Hij begon in die dagen ook meer en meer samen te werken met Eric Clapton die dan ook op deze track meespeelt.
Op 6 september 1968, tijdens een rit van Surrey naar Londen, vroeg Harrison aan Eric Clapton of hij een gitaarsolo wilde toevoegen aan het nummer. Aanvankelijk wilde Clapton niet: “Nobody ever plays on the Beatles' records”. Harrison wist hem toch te overtuigen en diezelfde avond werd de solo opgenomen. Later heeft Harrison verteld dat de aanwezigheid van Clapton een stimulerend effect had op de band: “It made them all try a bit harder; they were all on their best behaviour.”
Het nummer staat op de 135ste positie op 500 Greatest Songs of All Time van Rolling Stone en op de zevende plek op hun lijst van 100 Greatest Guitar Songs of All Time.
- 'Birthday' is een lied dat in 1968 werd uitgebracht op het album 'The Beatles' (alias 'The White Album'). Het nummer werd geschreven door John Lennon en Paul McCartney. Chris Thomas, een producer van EMI, herinnert zich dat McCartney als eerste in de studio was en dat hij toen de gitaarriff van het nummer speelde. Toen de andere bandleden in de studio arriveerden, had McCartney het hele nummer volgens Thomas al geschreven.
's Avonds keerde iedereen weer terug in de studio en werden er overdubs aan het nummer toegevoegd: tamboerijn, piano, handgeklap (waarbij roadie Mal Evans ook meedeed), achtergrondzang (onder andere door Pattie Boyd, de vrouw van George Harrison, en Yoko Ono, de vriendin van John Lennon) en de leadzang van McCartney (met bijdragen van Lennon).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Ring Of Fire’ – Eric Burdon & The Animals
Eric Burdon nam een opname van Johnny Cash uit 1963 onder handen. ‘Ring Of Fire’ werd geschreven door June Carter Cash en Merle Kilgore.
Net zoals Joe Cocker gedaan had met 'With A Little Help From My Friends' kreeg het lied een tragere versie aangemeten dan het origineel.
In februari 1969 viel de groep uit elkaar en richtte de Engelse zanger een nieuwe band op: Eric Burdon and War.
Deze versie van ‘Ring Of Fire’ uit het najaar van 1968 zou ook nog scoren in 1969.
Zijn krachtige rauwe stem is befaamd. Hij is in het blad Rolling Stone als 57ste geplaatst op de lijst met de grootste zangers aller tijden.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Blackberry Way’ – The Move
The Move was een van de leidende Britse rockbands van de jaren 1960. De groep behaalde echter geen succes in de Verenigde Staten.
Binnen de Britse popmuziek maakte het liedje 'Flowers In The Rain' van The Move geschiedenis omdat het in augustus 1967 als eerste popplaatje werd uitgezonden op de BBC Radio 1.
Hoewel bassist/zanger Chris "Ace" Kefford de oorspronkelijke leider was, is The Move voor het grootste deel van hun carrière geleid door gitarist, zanger en songwriter Roy Wood. Hij schreef alle Britse singles van de groep en zong vanaf 1968 de leadzang op veel nummers, hoewel Carl Wayne tot 1970 de belangrijkste leadzanger was. Oorspronkelijk had de band vier zangers (Wayne, Wood, Trevor Burton en Kefford).
De uiteindelijke bezetting in 1972 bestond uit het trio Wood, Bevan en Jeff Lynne, die de groep omvormden tot het Electric Light Orchestra (later afgekort tot ELO), een Britse rockgroep die Beatlesque pop met strijkers en futuristische kunstbeelden vermengt en die dan weer veel succes oogstte in de VS. Na het vertrek van Wood werd Lynne het belangrijkste lid van de groep.
‘Blackberry Way’ is een psychedelisch antwoord op 'Penny Lane' van The Beatles en Carl Wayne weigerde te zingen op deze song zodat Roy Wood zelf leadzanger werd. Een onbekende muzikant speelt hierop mellotron. In februari 1969 bereikte de single de eerste plaats in de Britse hitlijsten.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Crimson & Clover’ – Tommy James & The Shondells
Bij deze single hoort een leuke anekdote die ik jullie beloofd had toen ik weken geleden 'Mony Mony' van dezelfde Amerikaanse band besprak.
Mijn schoolresultaten waren in die periode heel goed en als beloning kreeg ik van mijn ouders een transistor radiootje van het merk Grundig.
Op een zonnige dag, de single werd in de VS uitgebracht in november 1968, dus moet het in de lente van 1969 geweest zijn, waren mijn ouders, mijn zus en ik naar mijn grootouders gereisd en zoals altijd had ik mijn transistor mee. Maar mijn batterijen waren altijd heel snel plat zodat de klank met horten en stoten uit dat toestel opborrelde. Net op het moment dat ‘Crimson & Clover’ gespeeld werd. En mijn pa: "Zijn die batterijen alweer plat?". En ik: "Maar neen, pa dat is het normaal geluid van dat plaatje!". Hilariteit alom!
Er bestaan twee versies van dat liedje: de single versie (ingekort) en de lange elpeeversie. Vanaf 2:28 min. begint de zanger te schokken. Op de lange versie is dat pas vanaf 4:30 min. Ik plaats hieronder beide versies, veel luistergenot!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Comment te dire adieu?’ / ‘Des ronds dans l’eau’ – Françoise Hardy
- Het eerste liedje werd geschreven door Serge Gainsbourg, alhoewel hij zich voor de melodie grotendeels liet inspireren door 'It Hurts To Say Goodbye' geschreven door Jack Gold en Arnold Goland. De eerste opname uit 1966 is van Margaret Whiting en die van Vera Lynn kwam pas later. Er bestaat ook een instrumentale versie van Walter Wanderley uit 1967.
De Franse zangeres bracht ‘Comment te dire adieu?’ eind 1968 uit zodat haar single begin 1969 nog altijd terug te vinden was in diverse hitlijsten. De manier waarop Gainsbourg speelt met de Franse taal is subliem!
- Het tweede liedje komt uit de soundtrack van 'Vivre pour vivre' (september 1967) en werd geschreven door Raymond Le Sénéchal en Pierre Barouh. De eerste versie werd gezongen door Annie Girardot en Nicole Croisille in 1967. Françoise Hardy bracht haar versie uit in het najaar van 1967 zodat ‘Des ronds dans l’eau’ nog vaak op de radio te horen was in de loop van 1968.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Seven Horses In The Sky’ – The Pebbles
The Pebbles hadden in 1968 een grote hit met 'Get Around' (vooral Mike & Zaki plugden de single enorm) maar wat weinigen weten is dat de Antwerpse groep op Jazz Bilzen in die zomer van 1968 ook een versie van ‘Seven Horses In The Sky’ hebben gespeeld met een andere tekst dan op de single. Maar die versie is helaas nergens meer terug te vinden. Hieronder is de originele versie uit eind 1968 te horen en die geweldige single scoorde begin 1969 nog altijd heel hoog in de hitparade.
In de jaren '90 is een verzamel-cd uitgebracht met als titel 'The Story of The Pebbles 1964-1994' maar de versies van hun hits, die daarop te horen zijn, zijn niet de originele want die waren vernietigd door een brand bij platenmaatschappij Barclay in Frankrijk.
Nog een woordje over het hoesje hieronder. Dit is de heruitgave van de single uit 1969 want op de b-kant stond toen 'To The Rising Sun' terwijl op de oorspronkelijke single uit 1968 'The Verger' staat.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Mother Nature’s Son’ / ‘Happiness Is A Warm Gun’ – The Beatles
Nog twee nummers uit de dubbele witte elpee van de Fab Four.
- 'Mother Nature's Son' is een nummer van The Beatles uit 1968 dat hoofdzakelijk werd geschreven door Paul McCartney, hoewel het onder de gebruikelijke auteursrechtvermelding Lennon/McCartney verscheen. McCartney liet zich tot het nummer inspireren door een lezing van Maharishi Mahesh Yogi tijdens een verblijf van The Beatles in India. Lennon schreef ook een nummer naar aanleiding van deze lezing, maar zijn 'Child of Nature' werd niet door The Beatles uitgebracht. Deze melodie werd later gebruikt in zijn solonummer 'Jealous Guy'.
John Lennon speelde niet mee, maar volgens McCartney droeg Lennon wel enkele woorden aan de tekst bij tijdens hun verblijf in India. Lennon had er een hekel aan dat McCartney vaak muziek opnam zonder de rest van de band, en technicus Ken Scott herinnerde zich later dat de spanning dan ook om te snijden was toen Lennon en Ringo Starr na afloop de studio kwamen binnenlopen. De groep was toen al langzaam maar zeker aan het uiteenvallen. Wie speelde er wel mee op het nummer? Paul McCartney: zang, akoestische gitaar, pauken, drums en George Martin: koperarrangement.
In de Griekse mythologie is 'Mother Nature' eigenlijk Gaia.
- ‘Happiness Is A Warm Gun’ werd door John Lennon geschreven. Hij werd beïnvloed door een Amerikaans krantenartikel van de wapenindustrie met dezelfde titel en een boekje uit 1962 van Charles M. Schultz: "Happiness is a warm puppy" en dat is natuurlijk Snoopy uit de stripserie 'Peanuts'.
Het lied bestaat eigenlijk uit vier delen, het hadden net zo goed vier aparte liedjes kunnen zijn. Deel 1: She's not a girl who misses much Deze zin is eigenlijk een veelgebruikte Liverpoolse uitdrukking waarmee men refereert aan een knappe vrouw. Deel 2: I need a fix cause I'm going down Een "fix" is een duidelijke verwijzing naar drugs, Lennon zou later in 1968 met een heroïneverslaving worstelen en daar verwijst "a warm gun" ook naar. Deel 3: Mother Superior jump the gun Hier brengt John Yoko Ono ten tonele. Het paar was in die periode net samen en John was geobsedeerd door zijn nieuwe vriendin. Hij noemde haar vaak Mother of Mother Superior. Deel 4: Happiness Is A Warm Gun Deze zin kan als het refrein beschouwd worden met haast een doowop-thema en gekke achtergrondzang (bang bang-shoot shoot). Eigenlijk horen we hier twee ritmes door elkaar (de zogenaamde polymeter-techniek).
Pommelien Thijs (Kessel, 4 april 2001) is een Vlaamse actrice, presentatrice en zangeres. In 2019 vertolkt Pommelien Thijs de hoofdrol in de televisieserie #LikeMe, waarin zij het personage Caroline (Caro) Timmers voor haar rekening neemt. Het was dan ook niet 'Ongewoon' dat zij hiermee op zaterdag 23 april 2022 als eerste nieuwkomer zou terechtkomen in de Radio 2 Top 30.
Op de recente MIA's waren Angèle en Metejoor de grote slokoppen. Op zaterdag 23 april 2022 kwam Angèle als tweede nieuwkomer binnen in de Radio 2 Top 30 met 'Libre' en Metejoor stond toen al 11 weken op nummer één met 'Dit is wat mijn mama zei'!
De eerste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 30 april 2022 was een trio gevormd door David Guetta, Becky Hill, en Ella Henderson. Het resultaat van hun samenwerking vas 'Crazy What Love Can Do' en wie ben ik om hen tegen te spreken?
De tweede en meteen hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 30 april 2022 was Margriet Hermans die in Liefde voor Muziek een cover had gebracht van 'She's After My Piano' van 2 Fabiola featuring Loredana. Met 'Lekker blijven hangen' verraste ze Pat Krimson, Loredana en de rest van de groep. Margriet nestelde zich meteen op nummer 19. De originele oorwurm kan rechts bekeken en beluisterd worden!
Dit waren dan de laatste vier nieuwkomers uit de Radio 2 Top 30 van 23 en 30 april 2022. Telkens twee per aflevering en het waren drie Belgische producties tegenover slechts één buitenlandse. Bedankt voor jullie reacties en tot later!
