Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
10-10-2011
Het Wensleydale
Rush hour in het Wensleydale.
Zaterdag Het bijwerken van de website is geen sinecure als je afhankelijk bent van campings en restaurants. Net als ik vanmorgen in zon wegrestaurantje wat wil invoeren valt de verbinding weg. Ik laat het dus maar even voor wat het is en heb straks wat in te halen. Het is niet de eerste keer dat we de Yorkshire Dales bezoeken. We komen steeds plekjes tegen waar we geweest zijn. Vandaag gaan we een rondje maken vanaf Leyburn het Wensleydale in, tot aan Hawes. Dit is een mooi en breed dal, we maken een paar keer een stop. De zon schijnt met vlagen zodat het uitzicht altijd wisselend is. In Hawes gaan we naar het noorden, over de Buttertubs, weer zon woeste en hoge vlakte, naar Muker waar een leuke Swaledale Woolen Shop is en een mooie Gallery met tekeningen, beelden en schilderijen die allemaal de Yorkshire Dales en haar dieren als onderwerp hebben. Ook dit dal is prachtig, iets smaller. Aan het eind, of eigenlijk is het t begin van het dal komen we in Reeth en trakteren onszelf maar weer eens op een tea for two. We zoeken een weg binnendoor naar Leyburn en daarna naar Thirsk waar we voor de laatste keer bij de Tesco wat proviand inslaan. Vanavond lezen we dat de stukken er van afvliegen. Ik geloof dat Wim al in zn vierde boek bezig is: het verloren symbool van Dan Brown en ik ben de tel al kwijt. Morgen is onze laatste dag. Wat gaat het ons brengen? Wordt het de Sheep Fair in Masham of gaan we alsnog naar het James Herriot Museum hier in Thirsk. We slapen er nog een nachtje over
En dan over de Buttertubs, een ruig en hoog gelegen woest gebied, naar het Swaledale
Op deze camping vlakbij Thirsk staan we aan een meertje.
Maar eerst gaan we een dagje naar Manchester, 154 km heen en 154 km terug, om Joan Woodgate te bezoeken. Die autobanen dat is me wat. Bij Leeds was het nog aardig druk en ook de ring om Manchester, maar we hebben het gered. Erg fijn weerzien is het met Joan. Ze vertelt over de laatste tijd met Tom, erg zwaar, maar ook over haar familie die als een warme deken steeds om hen heen was. Ze is deze zomer drie maanden op hun lievelingsplek aan het Como meer geweest met haar dochter en daar is ook Toms as uitgestrooid. We hadden gevraagd of ze ergens wilde reserveren voor een lunch. Dat werd een soort buffet bij een Chinees, erg lekker. Natuurlijk hebben we veel herinneringen opgehaald aan onze tochtjes samen in het Peak District, Castle Chatsworth, Lym, de well dressing, de River Mersey en Liverpool. Natuurlijk ook aan de gezamenlijke uitstapjes in Emmen wanneer Tom nog bij Holvrieka inspecties deed en met Joan op Camping Emmen verbleef en de bezoekjes aan ons aan de Kuifmees toen alle drie jongens nog thuis woonden. Ze vond Mark het meest veranderd niet gek Toen bezat hij nog een warrige blonde haardos. Ze volgt de website ook af en toe en waardeert het erg dat ze het in het Engels kan meelezen. Ik denk dat ze volgend voorjaar een weekje onze kant opkomt. De terugweg doen we anders en nemen het eerste stuk na Manchester dwars door het Peak District, een woest gebleven stuk natuur. Prachtig zomaar te midden van die drukke steden Leeds Manchester en Sheffield. Jammer van deze dag heb ik geen fotos camera vergeten hoe bestaat het!
"What time tonight"? Eén van de camping beheerders mèt hoed zwaait een vrouwelijke collega na die op haar fietsje de ronde gaat doen. Ze is er verlegen onder de humor en kijkt mij wat verschrikt aan. Wat moet zo'n Hollandse er niet van denken? De bedoeling was om de camping bij Leeming Bar op te zoeken, maar de snelweg wordt daar verbreed en uitgebreid en we konden er daar gewoon niet af. Ik herinnerde me ineens een aardige camping aan een meertje vlakbij Thirsk in een plaatsje dat Carlot Minneot heet, slechts een afslag verder en warempel we reden er zo naar toe. Er is een armzalig klein drukbelletje naast een grote scheepsbel. De informatie meldt: If nobody comes you ring the bell twice. When fire keep ringing. We hebben niet voor niets al die afleveringen van James Herriot bekeken en het is niet vreemd dat we ineens weer zin kregen om het Museum dat aan deze beroemde dierenarts gewijd is nog eens te bekijken. Maar eerst gaan we Thirsk maar eens in om ons te oriënteren. Een schattig oud dametje in het Information Centre loopt met ons mee om van alles aan te wijzen ja ook de church waar James getrouwd is. Erg leuk stadje.
Thirsk We hebben heel wat hotels en Inns gezien met de stoere naam Black Bull
We waren al bij Keswick toen ik het bord zag van de Castlerigg Stone circle. Dat konden we nog net mee pakken. Lag er gewoon op een heuvel, schapen rondom, de Lakeland soort dit keer. Meer dan 4500 jaar geleden opgericht door de toen hier wonende boeren. Het zou met handel te maken kunnen hebben en/ of met ceremonieën. De boeren hier maken zich er niet druk om. Zij kunnen aan de schaduwen zien hoe laat het is.
In Grassmere stopten we voor een kop thee en liepen we even het plaatsje in waar Beatrix Potter, de bekende kinderboekenschrijfster woonde. Van haar eerst verdiende geld van haar boeken en dat waren er meteen al 50.000, kocht ze een farm en een kudde Herdwickschapen en die zie je nog steeds veel in dit gebied. De kerk trok ook onze aandacht, erg mooi van binnen. De balken constructie was gewoon een plaatje.
Vooruit nog een speciale voor Gerhard die ook zo graag regen ziet. Toen we langs het Ullswater via Glenridding naar de Kirkstonepas reden zagen we de schapen zelfs schuilen achter de muurtjes en heggen. Maar de Citroen Picasso hield zich kranig en Wim net zo.
Vandaag hadden we een tochtje gepland langs het Ullswater en via de Kirkstone pas en de steile struggly road naar Ambleside en vandaar weer naar het noorden via Grasmere naar Keswick. En dat ging gebeuren, maar een regen dat we gehad hebben en een wind. Kiek dat water es, zei Wim toen we bij het Ullswater kwamen, de schuumkoppn zit dr op. Maar het heeft ook iets bijzonders om met zulk weer in deze omgeving te rijden. We maakten een lunchstop in Pooley Bridge helemaal boven aan het Ullswater. Tom Woodgate zei 25 jaar geleden al dat ze daar zulke lekkere Shepherds pie hadden. Die bestelde ik en Wim ging voor de Haggis en de black pudding, een soort bloedworst. Zo konden we samen van alles proeven. Wij vonden het erg lekker. Toen Wim aan de ober vroeg wat er allemaal in de Haggis zat zei die:Ill tell you when you come back.
De Inn heeft verschillende gezellige hoekjes, sfeervol ingericht. Er ligt overal tapijt, zelfs tot in de toiletten.
De Pooley Bridge Inn die Tom Woodgate ons jaren geleden al aanraadde.
Het was beestenweer toen we langs het Ullswater reden. Hier zijn oom Sjoerd en zijn vriend Bervo over gezwommen. We hebben ons laten vertellen door mensen van hier dat het levensgevaarlijk is omdat de bovenste laag wel warm kan zijn maar daaronder juist heel koud door de grote diepte van het meer. Maar het was in de jaren 30 toen deze twee vrienden door het Lake Districkt, de Dales en misschien ook wel door de Borders van Schotland reden met hun motor, want dat is het gebied van de tweed, waar oom Sjoerd die prachtige kostuums van maakte. Ach ze waren jong en je wilt wat...
Wij nemen een ander pas naar Keswick, eigenlijk per ongeluk maar dan kun je moeilijk terug. Was trouwens eng genoeg. 'Wat he-j toch', moest Wim regelmatig vragen als ik weer eens aan het handvat van de deur geklemd, een kreet uitstootte.
Hier kan ik al weer ademhalen, we zijn heelhuids boven gekomen.
Onderweg naar Braithwaithe zien we maar een paar boerderijen, allemaal schapen natuurlijk die op de bergen grazen en ook koeien op het lager gelegen land. Wel afgelegen, maar... MOOI!!
Dit is weer het echte Lake Districkt. Het wordt hier niet voor niets het Zwitserland van Groot Brittannie genoemd. Maar er zijn er veel meer op pad in dit mooie gebied. Het zijn allemaal Vutters en gepensioneerden zoals wij. Ook op de camping zijn het zonder uitzondering leeftijdsgenoten. Er zijn opvallend veel campers, ook kleintjes met van die uitklap daken. In dit gedeelte bij het Buttermere zie je veel Herdwickschapen, zien er wat poezeliger uit dan de Lakeland schapen. Die lijken op de Scottish Blackface, ze zijn alleen wat kleiner en smaller, dus nòg taaier.
Even later gaan we op zoek naar het Lakeland Sheep and Wool Centre in Cockermouth, maar dat bestaat niet meer. Ze konden meer verdienen met het Shepherd Hotel dat er nu van gemaakt is, vertelt ons de mevrouw van het Tourist Centre. Jaren terug zagen we een perfecte demonstratie van alle schapensoorten die Groot Brittannie rijk is. We rijden dan nog even door naar Maryport. Wim wil nog even de zee zien. Maryport heeft een haven die droog komt te liggen bij eb. Het is de geboorteplaats van onze vriend Tom die dit voorjaar overleed. Verder is er niets te beleven en we gaan weer terug naar de bergen van het oostelijke deel van het Lake District. We kiezen voor de route langs het Buttermere.
Behalve veel schilderijen, hout en kralen, sjaaltjes en meubeltjes zag ik deze stenen die beschilderd waren met dieren. Wie weet begin ik nog eens aan de Drentse keien.
Het eerste wat Wim vanmorgen meldde was:"Wie-j gaot niet die ene pas doen... ik hebbe d'r van edreumd dat et niet goed ging'. Hij bedoeld de Hardknot pas. Die is werkelijk om te griezelen. Er staat niet voor niets een ijscokar onder aan het engste stuk. Zo steil en smal èn bochtig dat je vanzelf stopt om van de schrik te bekomen. De laatste keer kwamen we er een man tegen in een cabriolet met twee platte banden... was natuurlijk verkeerd de bocht uitgekomen. "Ik dache da'w dat allange hadd'n afepraot da'w dat ding nooit meer gingen doen", stel ik hem gerust. Vandaag beginnen we maar eens rustig met een Gallery hier vlakbij in Thornwaithe. Alleen al goed om nieuwe ideeen op te doen. De meeste uitingen van kunst zijn van plaatselijke kunstenaars en ze hebben heerlijke thee. En dat is wat voor ons die thuis weinig thee drinken.
Was dàt noe weer gien water? We zijn net aangekomen in Keswick opnieuw op een campsite van de Camping- and Caravanning club, die zich ook wel noemt: The friendly campsite. En dat mag gezegd worden. We zijn zowel in Moffat als hier op handen gedragen. Op de fiets wordt je naar je plek gebracht en vanmorgen hielpen ze ons met een trekkertje van de plaats af. Eigenlijk was er hier geen plek meer fully booked, maar omdat wij een betrekkelijk kleine caravan hebben mochten we kijken of we op het erg natte gras wilden staan. Wij wel, want we hebben goede herinneringen aan Keswick, de camping aan het meer en lopend kun je de stad in. Maar we horen nu wel de pomp zn best doen maar nee geen drup komt er uit. Wim ontdekt dat er een slangetje vlakbij de pomp doormidden is. Het is niet te repareren al blijft Wim puzzelen. En wanneer hij op zn jongste broer lijkt, puzzelt hij vannacht nog door.. Nu staat de gieter gevuld klaar ach we redden ons al gauw. De laatste keer hier stonden we op deze camping helemaal aan het meer, het Derwentwater. Schitterend!
De laatste morgen in Moffat krijgen we nog een toetje, the cherry on the cake! Ik hoor ineens een bekend fluitje en als ik uit het raam kijk zie ik een jongeman met zijn honden, allemaal bordercollies, want er gaat gewerkt worden. De lammeren op het weiland naast de camping worden opgehaald. Je snapt dat ik gauw buiten sta met het fototoestel in aanslag, geen tijd om in te stellen, de automaat mag zijn werk doen. In een ogenblik hebben de honden de schapen in volle galop naar een ander weiland gedreven en daarna binnen een paar hekken. Ze zijn nu nog mooi wit, maar binnen de kortste keren zijn ze zo zwart als wat door het gestamp in de modder en het tegen elkaar opspringen van de lammeren. Dan komt het werk voor de jongeman. Hij moet de ooien vangen en weer loslaten in de wei. Hij heeft geluk want deze Scottish Blackfaces hebben horens waar je ze goed aan vast kunt pakken. De vrachtauto is intussen ook gearriveerd en ook een oudere farmer, de eigenaar van de schapen. Ik wijs op een paar jonge Texelaars die ook meegaan. That are foster lambs, vertelt de jongeman als ik er naar vraag, leblammeren noemen wij ze. Wat een mooie afsluiting van ons verblijf hier.
We zijn niet de enigen die verknocht zijn aan dit wonderlijke land. Ik heb wat informatieve boeken meegenomen van de Bieb en kom tot de ontdekking dat Dirk Musschoot dit land op zon leuke manier beschrijft dat je alle plekken waar hij het over heeft wilt bezoeken. Of hij beschrijft het zo beeldend dat dat niet eens meer nodig is. Hij komt er al meer dan 25 jaar en heeft heel Groot Brittannië doorkruist. Zijn manier van vertellen is bijzonder, niks teveel maar genoeg voor een glimlach. Wij hebben in al die jaren dat we de oversteek waagden al veel van zijn beschreven plekken gezien. Soms zijn er te veel bijzonderheden die voor ons niet hoeven en gaan we gewoon voor de natuur. De eerste jaren bezochten we elk bezoek wel één kasteel en één tuin. Zo hebben we na Carlisle Castle, ook Stirling en Edinburgh Castle bezocht. De tuinen weet ik niet allemaal meer van naam, maar Newby Hall in de Yorkshire Dales was er één van, een prachtig landgoed met behalve een grote tuin ook veel land eromheen met wat oude bomen en heel veel schapen. Onze campingbaas die we erover vertelden, was er zelf nooit geweest. Net als de Keukenhof in Nederland. Iedere buitenlander die we spreken is er geweest, maar wij niet en ik hoef het ook niet. Hier vlakbij Moffat is ook een mooie landschappelijke particuliere tuin. Toen we er een jaar of 7 geleden waren heb ik de tuinvrouw wat zaden van onze papavers gegeven die het toen bij mn keetje geweldig deden. Vandaag doen we het rustig aan. Straks gaan we Moffat in, gewoon met de benenwagen, het Museum, het Hammerland Centrum en natuurlijk ergens a tea for two.
Vandaag hebben we alles gehad van zon, regen, wind en kou, maar de rit die we maakten was prachtig. We reden van Moffat naar Selkirk. Daar zie je de echte Borders, zó mooi. Op de terugweg sloegen we rechtsaf naar Tweedsmuir. Dan kom je over de hoge heuvels langs de twee stuwmeren die Edinburgh en Glasgow van drinkwater voorzien: Het Meggan - en het Talla Reservoir. Er was vandaag een toertocht voor fietsers en die kwamen we overal tegen, ook op die hoge weg bij de stuwmeren. Ik had met ze te doen. Het regende toen vreselijk en nergens kon je schuilen. We blijven hier tot maandag en zakken dan af naar het Lake District, de plek waar ooit onze liefde voor Groot- Brittannië begon. Ook daar hebben we die eerste paar weken regelmatig regen gehad, zoveel zelfs dat het peil van het Derwentwater, waar onze camping aan grensde, in die tijd meer dan een meter steeg. We hebben toen alle wandelingen die er waren gemaakt en zo het hele Lake District doorkruist.
We hadden gisteren gedacht dat er overal plek genoeg zou zijn op de campings. Maar toen we ons gisteren hier in Moffat meldden bleek er nog maar net plaats. Zo druk hebben we het hier nog nooit gezien. We hebben nog geluk met een plekje op het achterste veld. We zien een jong stel hun tent opzetten in de regen. De jongen- met staart- sleept alles tasje voor tasje, vanuit de auto naar hun tentje. Het meisje staat er wat treurig bij te kijken. Een olielamp moet voor licht en warmte zorgen. Toch brandt er die avond nog lang licht in het tentje. Nu zien we een ouder echtpaar- zo de leeftijd van kinderen allemaal de deur uit- een nòg kleiner tentje opzetten. D.w.z. de man sleept aan, de vrouw staat er onder een paraplu bij. Even later zit ze in de auto, de man staat ernaast. Ik ben erg blij met onze caravan. Dan heb je weinig last van dit soort weer, lekker het kacheltje aan en een dvd tje in de laptop of een mooi boek en we komen de avond wel door. As it is in heaven, de DVD die we van Jannie leenden, was prachtig. Misschien kijken we hem nog een keer, maar voor vanavond hebben we een komedie gepland. Dat is afwachten.
Zoals Vorden een standbeeld voor onze eigen dichter Staring heeft, staat hier midden in Moffat deze Scottish Blackface prominent aanwezig te zijn en we hebben er heel wat in het echt gezien vandaag!
Hier zijn we dan weer. Moffat is the place to be, altijd al onze favoriet geweest. Maar de enige echte weermetert kan ik de komende dagen ook de andere kant van Schotland laten zien. Vandaag hebben we een tochtje gemaakt, inderdaad koud en kil en windy, maar het maakte niks uit, we zaten lekker warm in de auto en op een van de hoogste stukken parkeerden we even om een tukje te doen. Even later reden we toerfietsers voorbij. Daar had ik wel mee te doen. De fot's komen later, want het is weer behelpen hier. Of ik moet in de auto op de parkeerplaats de boel zitten invoeren en als die vol is zoals nu mag ik op een piepklein plekje op ee piepklein krukje even zitten typen. Hier gaat het dus naar wens, net een jacked potatoe achter de kiezen en boodschappen ingeslagen bij de COOP... ach.. net as thuis. Have fun', placht Mark altijd te zeggen. En dat zal vanavond aan de Kuifmees ook wel gebeuren, want daughter in law Judith viert haar verjaardag. Hartelijk gefeliciteerd en een fijne dag en avond. En een groet aan iedereen!
Wanneer je vanaf Killiecrancky richting Loch Rannoch rijdt begint de natuur opnieuw te spreken. We rijden nu opnieuw langs Queen's View, al is het licht nu beter dan gisteren, maar Wim heeft geen zin om opnieuw 2 pond voor een parkeerkaartje te betalen. En ineens staan twee levensgrote koeien ons aan te staren aan een hek, zo nieuwsgierig als wat. Natuurlijk moet ik er even uit en maak een serie foto's van de hele groep. Deze vond ik het leukst.
Aan het begin van het Loch Rannoch is een klein dorpje, Kinloch Rannoch. We gaan naar binnen bij een gelegenheid die wordt aangekondigd als 'Treats'. Dat klinkt gezellig en wanneer we er een Plate Rannoch bestellen krijgen we dit lekkers voor onze neus. In het kommetje zit bietenchutney, erg lekker bij het gerookte vlees en het brood. Daar komen we de dag wel mee door.
Een mooi glas in lood raam in het kerkje van Kinloch Rannoch
En dan het Loch Rannoch zelf
We hebben een uurtje aan de oever van het meer in de zon gezeten en onze ogen vielen vanzelf dicht. Wat een rust en wat een mooie natuur. Regelmatig zie je waarschuwingsborden dat je op overstekende red squirrels moet letten en warempel... we zien zelfs twee rode eekhoorns de weg over huppelen. In het supermarktje in het dorp doen we een paar boodschappen. Het blijkt een Nederlander te zijn die een paar jaar geleden deze zaak kocht. Hij houdt het meest van de winter hier zegt hij. Waarschijnlijk omdat het dan nòg rustiger is.
Het bevalt ons goed om wat langer op één plek te blijven en helemaal als het zulk superweer is als nu. We beginnen vandaag maar eens in Pitlochry, de plek waar we vroeger heel snel doorheen reden toen we al die toeristen zagen. Nu is het er rustig en bij de morning coffee in ( alweer) een Mill maken we kennis met een aantal hondenbezitters. Ik heb nooit veel opgehad met Rotweilers maar deze steelt de show, een rustige maar krachtige hond die pas tevreden is als zn baas vlak bij hem is. Hij heet Monty en ja hoor ik mag zoveel fotos maken als ik wil. Hun andere hond is Meg, een cairnterrier. Yes you know from Edinburgh Castle: Meg and Monty. Ik moet de stories er nog maar eens op nalezen. Als we weggaan om onze tocht van vandaag te beginnen is er ineens nog een bordercolliepup, net 13 weken oud en de rust zelve. Haar baasje neemt haar bewust overal mee naar toe. No shes not a working dog, just a pet, zegt de man. Ik kan het niet laten om hem te waarschuwen dat ze wel wat te doen wil hebben. Hij glimlacht, hij kent het soort.
Monty
Meg En... de bordercollie pup
Information Centre bij de pas van Killiecrankie
En ook hier weer honden, Ierse wolfshonden volgens mij. Engelsen en Schotten zijn gek op hun honden. Het lijkt wel of alle vakantiegangers er één of meer bij zich hebben.
We maken ons rondje af via Loch Tummel en bereiken vlak voor Pitlochry de plek die Queen Victoria in 1866 bezocht en waar ze zo van hield. Het heet daarom ook de Queen's View. Op de achtergrond zie je de Glencoe Mountains
