Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
04-12-2011
Bescherming van eigen bezit...
Een paar dagen geleden s avonds zagen we in de verte bij het bos een licht. En omdat daar s avonds nooit wat te zien is ga je bedenken wat dat toch kan zijn. t Zult toch gien streupers wean?, vrogen wi-j ons af. Vrogger heurn ie daor nog wel es van, maor toen dejen ze dat wel um es wat extra vleis in de pot te kriegen. Noe had ik nog wat olde kalenderblaedjes van onzen Achterhoeksen spreukenkalender van velene jaor nog liggen en ik griepe dr zomaor ene waor nog een leuke jeugdherinnering van Gerda van Egelink op steet en dat ging aover streupen. Woj t es heurn?
Streupen
Mien aovergrofva was streuper. n Streuper met n lechbak. Eschrokken deur t lech bleef t wild stokstief zittn en t was dan makkelijk te scheten. Dat moch neet, maor t was spannend en n betjen meer vleis in de panne was ok zo gek nog neet. Hee dee dat samen met de baovenmeister, t hoofd van de schole. Den had t in dee dage ok niet breed. Mien moo kreeg s mons een breefke met naor schole, woorop ston: Vanaovend zo en zo late.. en generaal Pets metbrengen. Generaal Pets was t geweer. Op n aovend ging t mis. n Slimmen veldwachter grep de beide kearls in de krage. De generaals Pets wodden nao een rechtszake in beslag enommen en mien aovergrofva draeijen veur veertien dage de bak in. Too te weer thuus was, leep e eers naor de jachhond, zien kammeraod en hulpe in t geniep. Hee dee t hok lös en zae:Kom dr maor uut makker, dat vaste zitten is niks! Streupen hef e nooit meer edaone. Nou ja, n enkele kere schot e bie t lech van de maone, onder t slaopkamerraam deur, nog wal es n haze dee de boerenkool in t höfke zat op te vretten. Volgens aovergrofva was dat gien streupen, maor bescharming van eigen bezit.
Wat steet daor dan kiek es daor bie-j Drenth. Dat kan toch niet. Zie-j dat? Zondagmorgen kijk ik vanuit het achterraam over de velden richting Bargeroosterveld. De mist die dagenlang over de landerijen hing is opgetrokken. Zo gek het ziet er ineens anders uit. Op de plek waar een paar dagen terug nog het afgebrande huis zielig stond te wezen lijkt het nu of er in één dag een heel nieuw huis opgerezen is. Dat kan toch nooit, denken we. Het duurt toch maanden voor alle vergunningen voor een nieuw te bouwen huis rond zijn? Je snapt natuurlijk dat we s middags wel even met Tessa die kant op gaan, mn kleine Canon in de jaszak mee. Na ons rondje door het bos gaan we linksaf richting het vreemde bouwwerk. Het blijkt een soort chalet, een noodwoning, in aanbouw te zijn. De dakplaten en de dakgoten liggen nog gewoon aan de kant van de weg. Een trieste hoop geblakerd hout en stenen ligt er naast. Achter de noodwoning in aanbouw staat een grote witte container. De stalen boot die al zolang naast hun huis heeft gestaan is nu weg. De familie laat er blijkbaar geen gras over groeien en wil zo snel mogelijk in hun tijdelijke behuizing wonen. Dan zijn ze weer op zichzelf. Tot zolang zijn ze bij familie onder dak. Met oud en nieuw wordt er door de nu volwassen jongens van de familie altijd met carbid geschoten in een soort grote melkbus, alleen is die drie keer zo groot. De deksel knalt er dan met hevige knal af. Alle jongelui van Bargeroosterveld verzamelen er zich op oudejaarsdag. Hier kunnen we er ook nog van meegenieten, al is het meer dan een kilometer verderop. Van mij mag het. Alleen gaan we dan niet die kant op met Tessa voor ons rondje bos. Zo'n rondvliegende busdeksel lijkt ons niet wat. Ik ben benieuwd of dat er deze oudejaarsdag nog van komt.
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
Wat een verdriet om Spikey. Een van de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott ging naar Esmeralda en Werner. Alle pups waren vertederend, maar deze had iets bijzonders. Hij sprak me zo aan dat ik het boekje Ik ben Scotty over deze pup schreef. Hij had het geluk dat hij mee mocht naar de cursus schapendrijven en samen met z'n baas Werner waren ze succesvol. Af en toe hadden we nog contact. Vorig jaar hoorden we al dat Spike na het toedienen van Frontline (tegen vlooien en teken) epileptieaanvallen kreeg. Toen ik dit voorjaar informeerde naar Spike leek het allemaal tot rust te zijn gekomen, maar nu bleek dat weer in volle hevigheid terug te zijn. Zo hevig dat de familie hun Spikey moest laten inslapen. Wat een verdriet om hun geliefde Spike. Esmeralda waarschuwt nogmaals tegen het gebruik van Frontline, want ze weet zeker dat dit bij Spike de boosdoener is geweest. Terwijl ze me mailt is Werner bezig om Spike op een mooi plekje in hun tuin te begraven. Hij is maar vijf jaar geworden. Net als Queeny, Alfa, Toska, Meike, Kenai en Sam gaf ook Spikey ons veel plezier en genoten we van alle dolle capriolen Met een klik op http://www.youtube.com/watch?v=YA8ya6pXQgU kunnen jullie nog een training zien van Werner met Spike zo mooi!
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Nooit te oud om te leren. Robin instrueert Wim hoe hij zijn nieuwe mobiel kan gebruiken.
Ikzelf had altijd wat moeite om op gang te komen met studeren. Uitstellen weet je wel. Maar na het eten heel vroeger was ik wel snel naar boven.. ja huiswerk hè! Diny moet het me af en toe nog onder de neus wrijven dat ik daar een handje van had. Een afwasmachine hadden we in die tijd nog nooit van gehoord. Diny was vaak de pineut. Toch had ik niet echt een hekel aan afwassen. Samen hebben we veel plezier gehad tijdens dit karweitje, zongen we samen tweestemmig Twee reebruine ogen die keken de jager aan en Muss ie denn muss ie denn.. van de Duitse Freddy Quinn. Het waren de enige twee platen die we bij onze eerste bijeengespaarde pick up hadden. Wims moeder had een speciale manier om de jongens aan de studie te krijgen. Toen Wim indertijd thuis studeerde voor zn A diploma voor Scheepswerktuigkundige duurde dat krantlezen haar wel wat lang en zei ze:A-j toch nog effen niks te doen heb wi-j misschien wel effen een kit kolen halen, een boodschap doen, sla uut de tuin halen', enz. Hij was daar al heel snel flauw van en zat binnen de kortste keren achter zijn boeken. Toen hij wat later tijdens de laatste weken voordat Gerhard geboren werd voor zn B1 studeerde zat hij sneller achter de boeken. Hij voelde de verantwoordelijkheid voor zn gezin al aardig drukken. En ook in Hengelo toen hij voor een soort HTS studie bezig was geen enkele moeite om er na zn werk voor te gaan zitten. Samen met een paar jongeren, beiden Klaas, werden er heel wat extra uurtjes bij ons aan de grote tafel studerend doorgebracht. Gerhard hield ook al niet erg van studeren. Het was dat het moest. Maar ik kan je toch vertellen dat hij net in korte tijd zo maar een paar certificaten haalde voor zn werk bij Centrix en dat hij er in december nog eentje gaat binnenslepen. Robin zag ik van de week ook in de nieuwe studieruimte beneden zitten, de computer heeft hem veel te bieden, lekker makkelijk als je werkstukken moet maken en tussendoor even chatten natuurlijk. Nee ik heb hem ook nog niet vaak zien afdrogen.
En dan komen we bij het Museum Belvédère dat ligt in het schilderachtige Oranjewoud bij Heerenveen, vlakbij het prachtige Landgoed Oranjewoud. Vanaf de parkeerplaats is het een eind wandelen naar de ingang. Wim heeft z'n twijfels als hij het vierkante blok ziet staan. Het moderne gebouw heeft een natuurlijke plaats in het nieuwe landschapspark; de donkere gevel valt bijna weg tegen de stammen van de bomen. Vanuit het museumcafé heb je uitzicht op het museumpark met het grand canal, dat de moderne baroktuinen doorsnijdt, en aan het einde daarvan zie je Landgoed Oranjewoud.
Het moderne museum Belvédère
Els Timmerman geb.1946
Zonder titel 2009-2011 olieverf op doek
Maar natuurlijk val ik als een blok voor een Friese schilder die zijn omgeving weergeeft, zowel het Friese landschap als de dieren om hem heen, vogels, geiten, kippen, een haan enz.: Jan Mankes 1889- 1920. Hij is niet oud geworden maar heeft prachtig werk achtergelaten. Zo mooi! Er is ook een boek van hem uitgegeven over zijn leven met veel van zijn werk en brieven er in. Maar nee.. ik heb me net in kunnen houden en het niet gekocht.
En wat te zeggen van de twee geitjes van Jan Mankes.-1889-1920 1910- Olieverf op doek
Frans Walon geb. 1955 getiteld: Moeke acryl, houtskool en potlood op paneel
Een schilderij van Boele Bregman- 1918-1980-, getiteld: het orgel 1961 olieverf op doek
Natuurlijk gaat hiervandaan onze terugweg vanzelf langs Donkerbroek. En daar kan Wim echt niet voorbij komen zonder de gebakken lever te proeven bij Het Witte Huis, precies bij het kruispunt.Ik ga er dan ook niet tegen in, lekker makkelijk vandaag. Heel tevreden komen we thuis na een paar dagen het noorden te hebben doorkruist.
De Friese vette klei ziet er net zo uit als de Groninger. En we schieten even in de lach als we denken aan ons eerste bezoekje aan het Uithuizer wad toen we verkeerd reden en in de Groninger klei moesten omkeren. Dat was geen sinecure. We legden uiteindelijk maar de handdoeken achter de wielen van de auto, die we bij ons hadden om de lammeren die we mee zouden krijgen warm te houden. Ze zullen er nog wel liggen. Ietwat grijs gespikkeld kwamen we wat later bij de fam. Knol aan.
Net als in Groningen zien we veel grote lange bulten met bieten die er op wachten om opgehaald te worden. De boerderijen hebben overal uileborden met twee zwanen er op, oorspronkelijk bedoeld om de kerk- en steenuilen in en uit te laten vliegen. Mooi gezicht. De bedoeling is nu dat we bij Heerenveen in de buurt van Oranjewoud het Fries Museum met Moderne kunst gaan bezoeken. We hebben een museumjaarkaart. Daar maken we nu maar flink gebruik van.
Eigenlijk had ik bedacht om naar Schiermonnikoog te gaan maar met windkracht 8 en de mist hebben we de plannen veranderd. Maar... we willen wel de zee zien en gaan op weg naar Lauwersoog. Ineens bedenken we dat we vlak langs Kleine Huisjes komen waar Henk en Annie wonen die 14 jaar geleden een pup van ons kregen, ook een Tessa. Annie liet ons geregeld weten hoe geweldig Tessa was en hoeveel diploma's ze haalde met Flyball en behendigheid. Ze was de enige zonder stamboom, maar met de meeste punten. We gokken er op om iemand thuis te vinden. En ze zijn er, Henk heeft zelfs een dagje vrij en zo praten we bij in hun knusse kamertje, vol met dieren. Nee... Tessa is een paar maanden terug overleden, vertelt Annie en moet nog wel een traantje wegpinken. Een mooie foto van haar staat op de schoorsteenmantel. We bekijken twee plakboeken met foto's van de 14 jaar die Tessa bij hen hoorde en hen zoveel plezier bezorgde.Annie vertelt dat Tessa op Hoog Catharijne haar zelfs behoed had voor zakkenrollers. Ze zitten echter nog lang niet zonder. We tellen 5 honden in de kamer, waaronder een nieuwe pup in een bench, kruising bordercollie. Bovendien de nodige katten. En buiten lopen nog een Ijslandse - en een Shetland pony. Alle dieren zijn zeer aanhalig. De langharige grijze kat draait zich meteen een plekje bij Wim op schoot. En dan gaan we weer op pad...
We willen immers de zee zien. Dus op naar Lauwersoog. Daar is Villa Zeezicht, een restaurant waar je boven een prachtig uitzicht hebt over de Waddenzee aan de ene en het Lauwersmeer aan de andere kant. De chocolademelk smaakt er prima. We zien de haven van Lauwersoog met de veerboot naar Schiermonnikoog. Voor we verder gaan Friesland in maken we een foto van de Cleveringsluizen. De R.J. Cleveringsluizen (vóór 2 oktober 2007 Lauwerssluizen) zijn spuisluizen ten westen van Lauwersoog. Het spuisluizencomplex in de N361 bestaat uit drie bouwwerken (met elk vier spuikanalen), waarvan er twee op het grondgebied van Friesland staan en de andere zich in de provincie Groningen bevindt.
Vrouwluu bunt altied wel ergens druk met, beweert Wim wanneer we achter de koffie zitten in de Bevedère bij Heerenveen. Het is een Museum vol met Moderne Friese kunst, schilderijen van Friese kunstenaars en een tijdelijke expositie van Academie Minerva in Groningen. De dames bij de receptie hebben blijkbaar veel te bespreken en het lijkt op het gekwetter van een hele vlucht mussen. Vannacht hebben we overnacht in hotel Waddenweelde in Pieterburen. Via Hotelveiling had ik een paar weken terug geboden op een overnachting voor twee personen met ontbijt. Voor 21 euro kreeg ik het voor elkaar en hebben er dus meteen maar gebruik van gemaakt. Natuurlijk hebben we de Zeehondencreche van Lenie t Hart ook bezocht. Er wordt stevig verbouwd en gewerkt aan een nieuwe waterzuivering. Verschillende stadia van de opvang hebben we gezien. De eerste vier hokken waren allemaal quarantaine plekken. Sommigen waren nog zielig en moesten met stoom wat extra warmte en vocht krijgen, maar ook zag ik een paar, die ons nieuwsgierig bekeken. Buiten kwamen de zeehondenkopjes snel boven water. Waarschijnlijk denken ze dat we vis voor ze hebben. Waddenweelde staat aan het begin van het Pieterpad, dat loopt van Pieterburen naar de St Pietersberg in Limburg.
Zo nieuwsgierig... We kregen uitleg over de oorzaken van de hoeveelheid verzwakte 'huilers' die aanspoelen op het strand. Dit jaar zijn het er veel meer dan vorig jaar.Terwijl ze eerst dachten dat de vervuiling de grootste oorzaak was, blijkt een virus ook een flinke boosdoener.
Dat binnenkort was dus gisteren. Op naar Uithuizen naar Jannie Knol van haar schapenboerderij waar ze zo lang en gelukkig woonde met Siebrand en hun kinderen. Zoon Gerko, jazeker van Boer zoekt vrouw, is nu heer en meester, samen met zijn Amanda. Jannie is nu, een paar jaar na het overlijden van Siebrand van de boerderij op het Wad naar het dorp Uithuizen verhuisd. En dat willen we gaan kijken. De Tom Tom wijst ons keurig de weg en eenmaal in Uithuizen krijgen we van Jannie meteen een rondleiding door haar mooie appartement. Een nieuwe start op een mooie plek. Kleindochter Nienke vindt het maar wat gezellig dat oma vlakbij haar school woont en ze komt steeds even bij haar tussen de middag. Het appartement staat vol met herinneringen aan een leven met schapen en honden. Je zou niet zeggen dat ze er nog maar kort woont. Jannie verrast ons met hutspot dat ze de vorige avond al heeft klaargemaakt. Heerlijk. Ze is ook blij met de gedraaide houten bol waar een waxinekaarsje precies in past. Herman van de Shantys heeft hem gedraaid uit de stam van een dikke Gouden Regen. Zelfs Corrie komt 's middags even bijpraten. De sfeer is als vanouds, al missen we allemaal de opgewekte stem van vader Siebrand. 'De volgende keer moeten jullie een blijven slapen', zegt Jannie. 'Je kunt hier mooi fietsen".
Typisch Groninger boerderij in de buurt van Usquert.
Veel Emmenaren gaan regelmatig naar Groningen. Er gaat niets boven Groningen, schijnen ze te denken. Ik vind het ook een leuke stad, lekker druk met studenten en veel terrasjes en cafeetjes. En er is een Ikea en het Groninger Museum. Wanneer wij op stap gaan is het toch meestal precies de andere kant op Zwolle, Zutphen of nog verder Amsterdam of Den Haag. Sinds wij zon 60+ kortingskaart hebben van de NS gebruiken we die toch naar het westen of zuiden. Trouwens wanneer je naar Groningen zou willen met de trein vanuit Emmen, moet je eerst naar Zwolle en dan via Hoogeveen en Assen naar Stad, zoals de Groningers zelf zeggen. Zij noemen zich Stadjers. Maar sinds we de weg ontdekt hebben naar het Wad zijn we wat veranderd en gaan toch minstens een paar keer per jaar naar het echte noorden van Nederland. Uithuizen, Uithuizermeeden, Pieterburen, Kleine Huisjes, Eemshaven, we hebben er al heel wat ontdekt. Een paar van onze pups van Scott en Tessa zijn naar het noorden gegaan. De laatste is Josca die als schapendrijver toch niet zo geschikt bleek en nu bij Ben en Diny de blitz maakt. Als het lammertijd is moeten we gewoon even kijken hoe Corrie en Gerko met hun familie en hulpen alle zeilen bijzetten. Vooral de lammeren bij de ooien met drie- en vierlingen, die weg moeten bij de moeders en aan de lammerenbar gaan vind ik zo mooi om mee te maken. Moeder Jannie heeft steeds volop meegewerkt, maar nu ze naar het dorp verhuisd is zal dat anders worden. Heel binnenkort gaan we kijken, al zijn er nu nog geen lammeren. Een reden te meer om in februari nog eens te gaan.
Weet ie dit is toch zon goeien hond, zegt Ben terwijl hij Josca even een aai over de kop geeft. Hij is net terug van een korte wandeling met teckel Jippe en bordercollie Josca. Met ons kleine rondjen umme geet de teckel ok wel mee, maor as ik wieter lope dan kan ik den better thuus laoten want den geet er mien iedere keer vandeur. Dan hef e weer een knien in de neuze. As ik dan thuus komme steet e mien op te wachten. Nee as ik richting Almen gao dan geet allene Josca met. En weet ie as dr in de wiedte een fietse an kump, geet e metene stief naost mien zitten. Ik hoeve niks meer te zeggen. Dat weet e gewoon. Ach zon besten hond is et. Josca kijkt zn baas aan. Die twee zijn het helemaal met elkaar eens. Na de vertelmiddag in de Lindese Molen blijven we bij Ben en Diny. Ben heeft nog een mooie film liggen en die kijken we op het grote doek met de beamer. In de pauze kijken we nog wel even een stukje Ivo Niehe op de TV want Prinses Margriet en Pieter zijn een onderdeel van het programma. Maar dan trekken we ons weer terug in de filmzaal. Even later kijken we naar de PPS, gemaakt van fotos die Diny maakte toen ze verleden jaar een bezoek aan Amerika brachten en samen met Berdena en Curtis een mooie tocht langs familie en Natuurparken maakten. Ben heeft het al gebruikt bij een lezing voor ouderen. Dat werd gewaardeerd want verscheidene hadden ooit wel van de geemigreerde Herman Eggink gehoord, de broer van Hanna Voortman. En boven met uitzicht op het Twentekanaal waar je de schepen langs ziet varen, slapen we die nacht als rozen.
Gek is het dat niemand hier van Marga Kool heeft gehoord. In Drenthe en omstreken is ze een gevierd schrijfster, zowel in het nederlands als in haar streektaal. het Drents uit de omgeving van Zuidwolde. Het verhaal van Jopie, dat Dinie Hiddink hier vertelde komt uit een boek van Marga Kool Een kleine Wereld. Jopie bleek een inwonende jongen te zijn bij het gezin Kool en kwam uit een vreselijk smerig en asociaal gezin. Op de Haar was geen geld voor een knecht of een meid maar iemand als hulpje tegen kost en inwoning kon wel. Dat werd Jopie, die door moeder van top tot teen gewassen en door vader geknipt werd, normale leefregels meekreeg en heel muzikaal bleek. Dinie vertelde zo mooi dat het leek of je er zelf bij was. Je leefde mee toen Jopie weer naar huis moest toen zijn vader door de bliksem getroffen was. Maar toen Marga, veel ouder en allang in een stad wonend, weer terugkwam voor de begrafenis van haar vader werd het lievelingslied van vader gezongen. Ze hoorde tijdens het zingen van dit lied Er ruist langs de wolken de heldere stem van Jopie er bovenuit die op deze manier haar vader de laatste eer bewees. Het was zo stil in de Lindese Molen dat je een speld kon horen vallen. Ik was echt niet de enige die tranen in de ogen had. Maar toen begon Op Drift zijn kunsten te vertonen met een hoogstaand lied over blote konten in de hooiberg. Het was zó op het verkeerde moment. Ik snap werkelijk niet dat dit niet beter op elkaar was afgestemd. Even later zongen en speelden ze een rustiger repertoire had dus anders gekund. Toen Wendy Addink nog even met de band zong maakte dat wel weer veel goed. Wie graag iets meer wil weten over Marga Kool en haar werk klik op http://www.margakool.nl/?ID=20 . En... ik kon het gewoon niet laten... ik heb 'Een kleine Wereld' al besteld bij Bol.com, 2e hands... dat wel, maar mèt handtekening van de schrijfster.
Wis ie'j al da'j met Achterhoekers neet gauw ruzie kriegt? Dat ze net as et riet met de wind meebuugt? Dat ze a-t ze ergens gien zin in hebt neet gauw nee zekt, maor meer zoiets as:k Zal nog wel zeen .? Dat ze- en veural de vrouwluu- bassend niejsgierig bunt en achter de bloemn alles veurbiej zeet kommen. Dat ze doar loerbloemn veur hebt en dat de Sanseveria met stip boaven an steet? Aj dat allemaole nog neet wissen mo-j toch es naor een vertelmiddag van Dinie Hiddink zoas wiele dat gistermiddag dejen. In Theater Onder de Molen in Linde was ze gistermiddag te zien en te horen. Op de heen weg hadden we zus Diny al meegenomen. 'Nee ik gao niet met ik heb eur al eheurd., was Bens commentaar.Ik vinne dat ok meer veur vrouwluu, kwam er achteraan. Trouwens ik mot nog met et peerd an de gang. Na de koffie met de beroemde molenkoek van de Ruterkampjes die de Molen beheren, gingen wij er helemaal voor zitten. Wat? Vrouwenprogramma? Er waren net zoveel mannen als vrouwen. En na de opening door José van der Staak stak Dinie van wal. Meteen kwam de Achterhoeker helemaal in beeld, een paar luchtige maar rake verhalen. Ze vertelde met verve en ik wist meteen dat we niet voor niks waren gekomen. Voor de pauze deed de Boerenrockband Op Drift ook nog even goed zijn best, maar ik kan niet zeggen dat ik het er zo goed bij vond passen. Het zoontje van een van hen deed al stiekem mee met zn eigen gitaartje. Je kon zien dat hij de teksten, hoewel niet hoogdravend, al uit zijn hoofd kende. Na de pauze kwam toch de topper Dinie vertelde een verhaal van onze Drentse Marga Kool over Jopie, een verhaal over haar eigen jeugd op hun boerderij De Haar ergens in Drenthe. Diny en ik keken elkaar meteen al aan.'De Haar",.... zo heette ook het huis waar wij beiden geboren zijn.
Onverwacht komt Anja even langs met de beide jongsten. Ze komt van de markt en heeft een prachtige bos dikke chrysanten voor ons meegebracht. Laat die twee maar hier, stel ik voor, want ze moet Frank nog uit school halen. Ze hebben binnen een paar tellen de jasjes al uit en ontfermen zich over speelkist met trein en blokken. Er zitten ook nog een paar grote houten dobbelstenen in, ooit in Hengelo door Mark op zn timmerclubje gemaakt. Je ziet de ontwikkeling goed bij die twee. Daan, die drie en een half is telt al goed terwijl hij de gaatjes op de dobbelsteen aanwijst. Die van zes maakt hij zeven van omdat hij gewoon een teveel aanwijst. Tim is vijf en roept meteen het goede aantal zo gauw de dobbelsteen stil ligt. Die ziet de hoeveelheid ineens. Daan ontdekt nog een houten puzzel die Gerhard kreeg toen hij twee was. Tja . Wie wat bewaart . heeft er altijd gemak van. Eerst speelden Robin en Eva met dit speelgoed en nu de buurkinderen. Ze kunnen goed samen spelen en Wim en ik zitten er midden tussen. Wim doet nog wel een poging om tegelijk tv te kijken, maar daar komt niet veel van terecht. Als Anja komt trekken we ons terug in de keuken om aan de koffie te gaan. Daan en Tim hebben nog zoveel energie om aan de vloerpuzzel te gaan, maar eerst moet er opgeruimd worden. Ook dan zie je verschil. Terwijl Tim zich helemaal uitslooft, doet Daan rustig aan. Je ziet hem denken het gaat prima zo!
Foto: Tea en Reini: squirrel in Etosha National Park Namibië.
Ik heb vroeger nooit geweten dat er meer soorten eekhoorns waren. Ik kende alleen onze eigen uiterst schuwe rode eekhoorn. Af en toe zag je er een en zo gauw die ontdekte dat er mensen in de buurt waren verstopte die zich of vloog van de ene tak op de andere om maar zo gauw mogelijk uit het zicht te zijn. Als er ergens een klein eikenboompje groeide ver bij andere eiken vandaan werd steeds gezegd dat de eekhoorn daar een eikeltje verstopt had als wintervoorraad maar hem s winters niet terug kon vinden. Maar toen we een van onze eerste bezoekjes aan Engeland brachten en we op een camping bij Christal Palace net onder Londen bivakkeerden zagen we een iets groter soort, grijs en zo brutaal als de nacht. De campingbaas waarschuwde ons om de caravan en tent goed af te sluiten want had je zon grijze eenmaal binnen was de boel zo aan barrels, zo vertelde hij. In Noord Engeland en Schotland hebben we dit jaar toch nog de rode soort weer gezien en ze hebben zelfs waarschuwingsborden om voorzichtig te rijden in verband met overstekende rode eekhoorns. Toch schijnt de grijze soort de overhand te hebben aan de overkant van het Kanaal. Vanavond kreeg ik van Dinie Voortman een hele serie fotos van eekhoorns in alle kleuren en maten, prachtig. Och en 'den ondeugenden griezen' vergeef je dan al gauw zn brutaliteit. Ook even genieten? Klik op deze https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=gmail&attid=0.2&thid=133b83b3c9e2fc10&mt=application/vnd.ms-powerpoint&url=https://mail.google.com/mail/?ui%3D2%26ik%3D2f34feeb6b%26view%3Datt%26th%3D133b83b3c9e2fc10%26attid%3D0.2%26disp%3Dsafe%26zw&sig=AHIEtbRpnVZssqXkaWeivjSLtghw4CUtQQ
Op de rug van haar aquablauwe poloshirt staat Gemeente Emmen. Grietje is een van onze instructrices bij het aquajoggen. En dat doet ze al heel lang . Al 46 jaar is ze werkzaam bij het Aquarena en nu bij ons draait ze haar laatste les. We hebben het zien aankomen en vinden dat wel een bloemetje waard. Anja heeft geld ingezameld en de bloemen verzorgd. Maar Grietje heeft zelf ook wat te bieden. Er is een grote tafel klaargezet om na het zwemmen gezamenlijk aan de koffie met taart te gaan. Straks blijft ze als vrijwilligster nog een uurtje per week actief om niet helemaal het contact kwijt te raken. Zie je die oude mevrouw daar in die stoel, ze komt uit de Bleerinck, wijst ze. Die heeft nog nooit een zwembad van binnen gezien en nu moet ze het water in. Maar ze durft niet geen wonder ach zo sneu Hebben jullie straks grote plannen, vraag ik haar tijdens de koffie. Voor en na de lessen kwam er van praten niet zoveel. Ik hoef me niet te vervelen, zegt ze. Herman heeft zes jaar geleden een herseninfarct gehad. Gelukkig is hij er redelijk door gekomen. Hij kan alles bewegen en ook weer praten, maar lezen en schrijven lukt niet meer. Maar samen redden we het wel hoor. Ik heb ook nog een moeder van 93 hier in de buurt en dan is Hermans moeder er ook nog. Ik word er even stil van. En ik bedenk dat ik heel bevoorrecht ben.
Eigenlijk ben ik aan het schrijven op deze website begonnen omdat ik het zelf een leuke bezigheid vind om dagelijkse dingen, maar ook herinneringen weer te geven. Nu komt er nog iets bij, iets wat er vanzelf op volgt. Ik krijg leuke, aanvullende reacties en correcties. En daar had ik niet bij stil gestaan. Met sommige neven en nichten heb ik de laatste jaren meer contact dan in de 30 jaar ervoor. Dat was ook de tijd dat je druk bezig was met gezin en werk, net als dat met hen ook het geval was. Dat zijn weer de mooie dingen van het ouder worden. De families rondom de Boskamp weten veel meer te vertellen over de familiegeschiedenis dan ikzelf weet. Joop en Erna, Reini en Tea en ook Ineke en Henk Br. zaten dichter bij de Boskamp. En Johan Aartsen heeft een kop als een almanak, een uitdrukking van opa Bijenhof . zon goed geheugen, net als Wim en Jan Harwig. En tante Jo heeft nog regelmatig wat kunnen vertellen net als tante Hermien dat kon als we haar opzochten. Beiden waren het geboren vertellers. Zo ook tante Heintje. Dinie Voortman leverde nog heel wat fotos en in de melkbus bij tante Jo zaten nog veel verborgen schatten. Veel ervan hebben jullie al kunnen zien op weblog 2. Joop heeft in een opgenomen interview met oom Bram nog heel wat informatie verzameld. Wat daarvan geschikt is moet ik nog uitzoeken. Verder krijg je onverwachte contacten met mensen die geïnteresseerd zijn of vragen hebben. Och het houd je van de straat. Soms vraag ik me af hoe lang ik nog wat nieuws te vertellen heb, maar tot nu toe hoef ik alleen maar te gaan zitten en de woorden stromen vanzelf. Al doe ik het vooral omdat ik graag vertel, ik waardeer jullie reacties zeer! Bedankt voor het meedenken. Afgelopen week stuurde Dinie Voortman een prachtig lied, waarnaar je kunt luisteren als je hierop klikt: http://www.clarrissegill.com/videoclips/amazing_grace.php Prachtig!
Wim is geen man van veel woorden. Hij houdt al helemaal niet van allerlei troetelnaampjes die we bij anderen zomaar uit hun mond horen rollen. Hè schat, horen we wel eens of honnepon. Ik zie hem griezelen. Dan kijken we elkaar wel eens aan en glimlachen alleen even. Maandagmiddag stond de tafel klaar en Dineke en ik konden zo aanschuiven voor de beroemde mosterdsoep. Zijn manier om te laten weten dat hij blij is dat ik weer thuis ben. Ach en het is ook weer fijn , met Tessa aan je voeten en Suze op de leuning van de bank tussen ons in, om weer thuis te zijn. Vanmorgen is het weer tijd om te aquajoggen en ik heb maar even extra inspanning geleverd na drie dagen verwennerij op de Slangenburg. Het is me anders wat. Waarschijnlijk vanwege de bezuinigingen is het zwembad in tweeën verdeeld en is de Kikker, de Emmer waterpoloclub, aan de ene kant aan het trainen. Het aquajoggen is aan de andere kant. De vorige keer maakte die trainer zon lawaai dat we onze juf niet konden horen, ook al omdat de geluidsinstallatie het niet goed deed. Maar vanmorgen ging die weer op volle toeren. Het klonk zo hard dat het aan alle kanten rond galmde. Daar moet de 'Kikkertrainer' weer last van gehad hebben, wij trouwens ook. Toen dan het net tussen ons in een minuut te vroeg opengetrokken werd en de jongelui met een bal begonnen te gooien, trad onze juf weer wat geïrriteerd op. We gaan klagen bij de receptie, besloot een van onze groep. We betalen toch niet voor niets. Maar een ander vond weer dat ze onderling maar moesten overleggen. Ach ook hier in Emmen niets menselijks is ons vreemd...
De achterkant van het kasteel de Slangenburg staat in de steigers wegens onderhoud aan de buitenkant.
zondagavond--Alleen al de maaltijden en de koffie- en theetijden houden je al bezig over de dag heen, maar na de koffie s avonds gaan we naar de completen in de Abdij die iets verderop in het bos ligt. Het is een avondgebed als besluit van de dag. Een voor een komen de monniken binnen lopen, de oudste met rollator. De stilte is voelbaar en de zang van de monniken klinkt erg mooi, vooral het laatste deel als de lichten uitgaan, alleen het altaar verlicht is en de slotzang volgt. We worden er allemaal stil van. Van mien mag ie wel weer thuus kommn, zegt Wim als ik hem wat later bel. Hij heeft er al genoeg van. Dat wil ik graag horen natuurlijk. Ik bel hem ook om de Zuidafrikaanse lelies binnen te zetten want ik heb het idee dat het vannacht wel eens kan gaan vriezen. Hij heeft geen idee welke potten met planten ik bedoel en met de telefoon aan zn oor zoekt hij buiten de vorstgevoelige planten. Gelukt. Morgen gaat het weer naar huis. Het zijn maar drie dagen maar wat kun je toch veel beleven hier.
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
De Friese vette klei ziet er net zo uit als de Groninger. En we schieten even in de lach als we denken aan ons eerste bezoekje aan het Uithuizer wad toen we verkeerd reden en in de Groninger klei moesten omkeren. Dat was geen sinecure. We legden uiteindelijk maar de handdoeken achter de wielen van de auto, die we bij ons hadden om de lammeren die we mee zouden krijgen warm te houden. Ze zullen er nog wel liggen. Ietwat grijs gespikkeld kwamen we wat later bij de fam. Knol aan.
Typisch Groninger boerderij in de buurt van Usquert.
Foto: Tea en Reini: squirrel in Etosha National Park Namibië.
De achterkant van het kasteel de Slangenburg staat in de steigers wegens onderhoud aan de buitenkant.
