Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
23-11-2011
Tim en Daan
Onverwacht komt Anja even langs met de beide jongsten. Ze komt van de markt en heeft een prachtige bos dikke chrysanten voor ons meegebracht. Laat die twee maar hier, stel ik voor, want ze moet Frank nog uit school halen. Ze hebben binnen een paar tellen de jasjes al uit en ontfermen zich over speelkist met trein en blokken. Er zitten ook nog een paar grote houten dobbelstenen in, ooit in Hengelo door Mark op zn timmerclubje gemaakt. Je ziet de ontwikkeling goed bij die twee. Daan, die drie en een half is telt al goed terwijl hij de gaatjes op de dobbelsteen aanwijst. Die van zes maakt hij zeven van omdat hij gewoon een teveel aanwijst. Tim is vijf en roept meteen het goede aantal zo gauw de dobbelsteen stil ligt. Die ziet de hoeveelheid ineens. Daan ontdekt nog een houten puzzel die Gerhard kreeg toen hij twee was. Tja . Wie wat bewaart . heeft er altijd gemak van. Eerst speelden Robin en Eva met dit speelgoed en nu de buurkinderen. Ze kunnen goed samen spelen en Wim en ik zitten er midden tussen. Wim doet nog wel een poging om tegelijk tv te kijken, maar daar komt niet veel van terecht. Als Anja komt trekken we ons terug in de keuken om aan de koffie te gaan. Daan en Tim hebben nog zoveel energie om aan de vloerpuzzel te gaan, maar eerst moet er opgeruimd worden. Ook dan zie je verschil. Terwijl Tim zich helemaal uitslooft, doet Daan rustig aan. Je ziet hem denken het gaat prima zo!
Foto: Tea en Reini: squirrel in Etosha National Park Namibië.
Ik heb vroeger nooit geweten dat er meer soorten eekhoorns waren. Ik kende alleen onze eigen uiterst schuwe rode eekhoorn. Af en toe zag je er een en zo gauw die ontdekte dat er mensen in de buurt waren verstopte die zich of vloog van de ene tak op de andere om maar zo gauw mogelijk uit het zicht te zijn. Als er ergens een klein eikenboompje groeide ver bij andere eiken vandaan werd steeds gezegd dat de eekhoorn daar een eikeltje verstopt had als wintervoorraad maar hem s winters niet terug kon vinden. Maar toen we een van onze eerste bezoekjes aan Engeland brachten en we op een camping bij Christal Palace net onder Londen bivakkeerden zagen we een iets groter soort, grijs en zo brutaal als de nacht. De campingbaas waarschuwde ons om de caravan en tent goed af te sluiten want had je zon grijze eenmaal binnen was de boel zo aan barrels, zo vertelde hij. In Noord Engeland en Schotland hebben we dit jaar toch nog de rode soort weer gezien en ze hebben zelfs waarschuwingsborden om voorzichtig te rijden in verband met overstekende rode eekhoorns. Toch schijnt de grijze soort de overhand te hebben aan de overkant van het Kanaal. Vanavond kreeg ik van Dinie Voortman een hele serie fotos van eekhoorns in alle kleuren en maten, prachtig. Och en 'den ondeugenden griezen' vergeef je dan al gauw zn brutaliteit. Ook even genieten? Klik op deze https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=gmail&attid=0.2&thid=133b83b3c9e2fc10&mt=application/vnd.ms-powerpoint&url=https://mail.google.com/mail/?ui%3D2%26ik%3D2f34feeb6b%26view%3Datt%26th%3D133b83b3c9e2fc10%26attid%3D0.2%26disp%3Dsafe%26zw&sig=AHIEtbRpnVZssqXkaWeivjSLtghw4CUtQQ
Op de rug van haar aquablauwe poloshirt staat Gemeente Emmen. Grietje is een van onze instructrices bij het aquajoggen. En dat doet ze al heel lang . Al 46 jaar is ze werkzaam bij het Aquarena en nu bij ons draait ze haar laatste les. We hebben het zien aankomen en vinden dat wel een bloemetje waard. Anja heeft geld ingezameld en de bloemen verzorgd. Maar Grietje heeft zelf ook wat te bieden. Er is een grote tafel klaargezet om na het zwemmen gezamenlijk aan de koffie met taart te gaan. Straks blijft ze als vrijwilligster nog een uurtje per week actief om niet helemaal het contact kwijt te raken. Zie je die oude mevrouw daar in die stoel, ze komt uit de Bleerinck, wijst ze. Die heeft nog nooit een zwembad van binnen gezien en nu moet ze het water in. Maar ze durft niet geen wonder ach zo sneu Hebben jullie straks grote plannen, vraag ik haar tijdens de koffie. Voor en na de lessen kwam er van praten niet zoveel. Ik hoef me niet te vervelen, zegt ze. Herman heeft zes jaar geleden een herseninfarct gehad. Gelukkig is hij er redelijk door gekomen. Hij kan alles bewegen en ook weer praten, maar lezen en schrijven lukt niet meer. Maar samen redden we het wel hoor. Ik heb ook nog een moeder van 93 hier in de buurt en dan is Hermans moeder er ook nog. Ik word er even stil van. En ik bedenk dat ik heel bevoorrecht ben.
Eigenlijk ben ik aan het schrijven op deze website begonnen omdat ik het zelf een leuke bezigheid vind om dagelijkse dingen, maar ook herinneringen weer te geven. Nu komt er nog iets bij, iets wat er vanzelf op volgt. Ik krijg leuke, aanvullende reacties en correcties. En daar had ik niet bij stil gestaan. Met sommige neven en nichten heb ik de laatste jaren meer contact dan in de 30 jaar ervoor. Dat was ook de tijd dat je druk bezig was met gezin en werk, net als dat met hen ook het geval was. Dat zijn weer de mooie dingen van het ouder worden. De families rondom de Boskamp weten veel meer te vertellen over de familiegeschiedenis dan ikzelf weet. Joop en Erna, Reini en Tea en ook Ineke en Henk Br. zaten dichter bij de Boskamp. En Johan Aartsen heeft een kop als een almanak, een uitdrukking van opa Bijenhof . zon goed geheugen, net als Wim en Jan Harwig. En tante Jo heeft nog regelmatig wat kunnen vertellen net als tante Hermien dat kon als we haar opzochten. Beiden waren het geboren vertellers. Zo ook tante Heintje. Dinie Voortman leverde nog heel wat fotos en in de melkbus bij tante Jo zaten nog veel verborgen schatten. Veel ervan hebben jullie al kunnen zien op weblog 2. Joop heeft in een opgenomen interview met oom Bram nog heel wat informatie verzameld. Wat daarvan geschikt is moet ik nog uitzoeken. Verder krijg je onverwachte contacten met mensen die geïnteresseerd zijn of vragen hebben. Och het houd je van de straat. Soms vraag ik me af hoe lang ik nog wat nieuws te vertellen heb, maar tot nu toe hoef ik alleen maar te gaan zitten en de woorden stromen vanzelf. Al doe ik het vooral omdat ik graag vertel, ik waardeer jullie reacties zeer! Bedankt voor het meedenken. Afgelopen week stuurde Dinie Voortman een prachtig lied, waarnaar je kunt luisteren als je hierop klikt: http://www.clarrissegill.com/videoclips/amazing_grace.php Prachtig!
Wim is geen man van veel woorden. Hij houdt al helemaal niet van allerlei troetelnaampjes die we bij anderen zomaar uit hun mond horen rollen. Hè schat, horen we wel eens of honnepon. Ik zie hem griezelen. Dan kijken we elkaar wel eens aan en glimlachen alleen even. Maandagmiddag stond de tafel klaar en Dineke en ik konden zo aanschuiven voor de beroemde mosterdsoep. Zijn manier om te laten weten dat hij blij is dat ik weer thuis ben. Ach en het is ook weer fijn , met Tessa aan je voeten en Suze op de leuning van de bank tussen ons in, om weer thuis te zijn. Vanmorgen is het weer tijd om te aquajoggen en ik heb maar even extra inspanning geleverd na drie dagen verwennerij op de Slangenburg. Het is me anders wat. Waarschijnlijk vanwege de bezuinigingen is het zwembad in tweeën verdeeld en is de Kikker, de Emmer waterpoloclub, aan de ene kant aan het trainen. Het aquajoggen is aan de andere kant. De vorige keer maakte die trainer zon lawaai dat we onze juf niet konden horen, ook al omdat de geluidsinstallatie het niet goed deed. Maar vanmorgen ging die weer op volle toeren. Het klonk zo hard dat het aan alle kanten rond galmde. Daar moet de 'Kikkertrainer' weer last van gehad hebben, wij trouwens ook. Toen dan het net tussen ons in een minuut te vroeg opengetrokken werd en de jongelui met een bal begonnen te gooien, trad onze juf weer wat geïrriteerd op. We gaan klagen bij de receptie, besloot een van onze groep. We betalen toch niet voor niets. Maar een ander vond weer dat ze onderling maar moesten overleggen. Ach ook hier in Emmen niets menselijks is ons vreemd...
De achterkant van het kasteel de Slangenburg staat in de steigers wegens onderhoud aan de buitenkant.
zondagavond--Alleen al de maaltijden en de koffie- en theetijden houden je al bezig over de dag heen, maar na de koffie s avonds gaan we naar de completen in de Abdij die iets verderop in het bos ligt. Het is een avondgebed als besluit van de dag. Een voor een komen de monniken binnen lopen, de oudste met rollator. De stilte is voelbaar en de zang van de monniken klinkt erg mooi, vooral het laatste deel als de lichten uitgaan, alleen het altaar verlicht is en de slotzang volgt. We worden er allemaal stil van. Van mien mag ie wel weer thuus kommn, zegt Wim als ik hem wat later bel. Hij heeft er al genoeg van. Dat wil ik graag horen natuurlijk. Ik bel hem ook om de Zuidafrikaanse lelies binnen te zetten want ik heb het idee dat het vannacht wel eens kan gaan vriezen. Hij heeft geen idee welke potten met planten ik bedoel en met de telefoon aan zn oor zoekt hij buiten de vorstgevoelige planten. Gelukt. Morgen gaat het weer naar huis. Het zijn maar drie dagen maar wat kun je toch veel beleven hier.
Tussen de middag is de mist nog steeds niet opgetrokken. Jammer, maar ja...het is ook november. Na het middageten spreekt de pastor dan ook de passende woorden: Wat een mist, zegt de pessimist. Hij trekt op , zegt de optimist die mist. Deze middag maken we opnieuw een mooie wandeling door de bossen om de Slangenburg. Weinig zicht, maar toch prachtige herfstkleuren. Helemaal opgefrist komen we terug voor de koffie. Even later kijken bekijken we de expositie van Ada Westra in het Koetshuis van de Slangenburg. Ze schildert mooie abstracte werken, maar ook leuke portretten die weer heel precies zijn uitgevoerd. Als ik haar complimenteer met het schilderij dat ik het mooiste vind hebben we meteen een leuk gesprek. Ze zal mijn site met schilderijen ook gaan bekijken. Er staan ook prachtige keramieken voorwerpen van Margriet Harbers. Leuk om zo samen een expositie te hebben.
Ook in de mist is een wandeling rondom de Slangenburg de moeite waard
Onze gastvrouwen Lucia en Petra doen alles om het ons naar de zin te maken. Na de koffie kunnen degene die er zin in hebben luisteren naar gedichten van Petra die aangevuld worden met zang van Lucia die een prachtige sopraan heeft. Dat gebeurt in de mooie muziekkamer op de eerste etage. Je waant je hier in een andere tijd. Een echte ruimte om tv te kijken is er op de Slangenburg amper. Ergens boven is een hoekje met een kleine beeldbuis en een tweezits bankje, maar ik heb nog niemand gezien die er gebruik van heeft gemaakt. Toen Dineke hier 17 jaar geleden voor het eerst kwam om haar scriptie te schrijven werd door de taxichauffeur die haar bracht nog gedacht dat hier alleen mensen kwamen waar iets mee aan de hand was... overspannen en zo. Langzamerhand is het duidelijker dat mensen hier om allerlei redenen komen, meestal gewoon voor een korte vakantie met rust en wandelen in een mooie omgeving Er wordt hier gelezen, gestudeerd, gewandeld en tijdens de koffie en thee gezellig gepraat. Denk niet dat hier alleen ouderen komen. Sinds er in het NRC, Landleven een artikel over kasteel de Slangenburg heeft gestaan zijn de 15 gastenkamers vaak vol met jongeren en mensen van alle leeftijden. De maaltijden zijn een belevenis apart. Er hangt een bijzondere sfeer van welkom aan iedereen.
Petra draagt gedichten voor...
En Lucia zingt. een bijpassend lied.. een prachtige sopraan
We zoeken de gemakkelijkste weg naar Linde, want vanavond moeten we in het donker terug en de Slangenburg is door binnenweggetjes lastig te vinden, maar de grote weg via Doetinchem en Zelhem naar Hengelo is een prima alternatief. Boris ontvangt ons. Dineke is eerst nogal onder de indruk maar algauw ziet ze dat er geen kwaad in zit. Ze bewondert huis, camping en stal. Ik hoor een kalfje op de deel en zelfs dat hebben we bewonderd. Er zijn in september nog een paar hertekalfjes geboren. De natuur regelt zichzelf, vertelt Johan, want deze kleinen eten al snel gras wat de eerder geboren hertjes niet zo snel deden. De winter staat immers voor de deur. Dineke vindt het leuk om een huis te zien waar Johan en Joke zelf hun stempel op gezet hebben, precies gebouwd zoals ze wilden. We eten met ze mee en hebben het heel gezellig met elkaar. Jos en Margo vieren dat ze elkaar 5 jaar geleden hebben ontdekt en dat doen ze in Antwerpen. Joanne zoekt het wat verderop en zit met Bram in Mexico. Dan gaat Johan melken. Joke maakt zich klaar voor de nazit van het Lindese feest bij Hotel Bakker waar ze samen met de andere 45 vrijwilligers en hun partner een gezellige avond zullen hebben en wij gaan op pad naar de Remigius Kerk in Hengelo die er na een grondige restauratie prachtig uitziet.
Het koor Reborn vierde hiermee haar 15 jarig bestaan.
Bij de restauratie van de Remigiuskerk in Hengelo G kwamen er prachtige schilderingen onder de oude witte verf vandaan.
Avontuur. Toen ik dat las wist ik even niet wat ik daar mee moest, met het engelenkaartje dat ik trok. Vanmorgen was er gelegenheid om mee te doen aan een uurtje meditatie, geleid door een vaste medewerkster Francoise, die we ook de vorige keer al ontmoet hebben. Het werd een uurtje in stilte , afgewisseld met muziek. Aan het eind mochten we een engelenkaatje trekken, avontuur dus, maar daarnaast ook een andere kaart. Dat tweede kaartje ging over de ontwikkeling in je leven, die je maar moet accepteren zoals het komt. Dat doen we dan maar wat het avontuur voor mij dan ook mag inhouden. Bij een paar was de confrontatie met hun beide kaartjes zo treffend dat er wat tranen vloeiden. Zo had iedereen wel wat om even over na te denken.
Vanmiddag gaan we er op uit. Hengelo Gld staat voor vanavond op het programma. Daar is een avond met zang van het koor Reborn en bovendien wat cabaret. Natuurlijk komen we dan zo dicht in de buurt van de Boomgaard dat we daar even naar toe gaan. Het kwam uit bij Johan en Joke, de camping is nu dicht en de rust is weergekeerd. Zelf hebben ze s avonds een na-feestje van het Lindese Feest, dat wordt vast gezellig. Als ik geluk heb kan ik meteen even de website bijwerken. Hadden jullie me al gemist?
Eén van de prachtige zitkamers op de eerste verdieping
Het plafond met engeltjes
Net als de lamp van Venetiaans glas in een van de eetkamers hangt hier een prachtige keramieken lamp. Niet dat ik ze in mijn kamer zou willen hebben, maar hier staan ze prachtig en horen op deze plek. Beiden werden na de oorlog op zolder teruggevonden en zijn weer in ere hersteld.
Op het landgoed is ook de begraafplaats van de fam. Pasmann.
Het weer is geweldig en we gaan op pad om een wandeling om de Slangenburg te maken. Dikke bomen worden er geveld om de oorspronkelijke zichtlijnen om het kasteel weer zichtbar te maken. Had voor mij niet gehoeven. Jammer van al die prachtige beuken. We komen langs een wei met herten en bezoeken de begraafplaats van de fam. Pasmann, de oorspronkelijke bewoners van dit kasteel. Ze hoorden bij de goede Duitsers in de WO 2, maar na de oorlog is dit landgoed gewoon onteigend en eigendom van de Nederlandse Rijksgebouwendienst.. In diezelfde tijd kwam het plan om de Willibrordus Abdij te gaan bouwen bij de Slangenburg en de eerste jaren na de oorlog hebben de monniken van die toekomstige abdij op het kasteel gewoond tot de Abdij klaar was. Nu is het een gastenverblijf voor iedereen die rust en ruimte en een beetje aandacht op prijs stelt. Er is een groot aantal vrijwilligers die optreden als gastvrouw. Ze ontvangen je als je komt, wijzen de weg door het grote huis, vertellen de huisregels, beginnen de maaltijd met een gedichtje of een kort gebed en zorgen er samen voor dat iedereen zich hier prettig voelt. Terwijl je in een gewoon hotel veel stellen met of zonder kinderen ziet maakt het hier niet uit en komen er ook mensen alleen die er even tussen uit willen of een weekje in alle rust komen om te studeren. Zes jaar geleden sliep ik met Dineke in het Biezen Mandje, dit keer slapen we op een ruime kamer onder de hanenbalken: het Noordeind, met prachtig uitzicht op de tuin.
Er wordt heel wat gekapt om de oorspronkelijke zichtlijnen van het landgoed weer te herstellen, maar ik vind het eeuwig jammer.
De herten zijn tevreden De begraafplaats van de vorige bewoners die het landgoed moesten verlaten na 1945. Tja.. het waren Duitsers
In het prachtige sierhek zijn de olifant en de draak duidelijk te herkennen
De buitenkant nee daar deden ze niks aan. Dat moest vooral een kippenhok blijven. We zitten aan een hele grote gastentafel op Kasteel De Slangenburg en de gesprekken zijn al aardig op gang. Pastor Wim Al vertelt over de Abdij de Slangenburg waar alleen mannen wonen, niet veel meer, maar toch Alleen zuster Hedwig heeft op haar oude dag, na haar werkzame leven in het buitenland, een plekje gekregen in het kippenhok van de Abdij. Van binnen was het aardig opgeknapt maar de buitenkant moest vooral kippenhok blijven. Later ging ze naar een Zorgcentrum en nu woont er weer een oudere zuster die haar werk in Gaanderen heeft. Zo vertelde deze pastor over iemand die op zijn werk had gezegd dat hij een paar weken naar de Abdij de Slangenburg ging. Niemand wilde hem geloven. Jij in een klooster dat bestaat niet. Hij ging ook niet naar het klooster maar naar het Kasteel waar het heel prettig toeven is voor gasten. Alleen de kaarten die hij tijdens zijn verblijf hier verstuurde waren allemaal één met de Abdij er op. Vanmorgen heeft Wim me al bijtijds afgezet bij Dineke in Coevorden want we gaan ons uitje van 5 jaar geleden herhalen. Al keuvelend, want Dineke kan rijden en praten tegelijk, rijden we op ons gemak naar Doetinchem waar we een paar dagen logeren op Kasteel de Slangenburg, waar je als gast erg hartelijk ontvangen wordt, gezamenlijk koffie en thee drinkt en natuurlijk ook samen eet. Ik kan beter zeggen dineert want je zou je vingers er bij aflikken, zo lekker en smakelijk is alles. Hier heb je geen Herman de Blijker en consorten nodig. De recepten zijn wel het geheim van de kok want zij geeft haar recepten niet prijs. En gelijk heeft ze. Alleen jammer dat er geen internetverbinding voor de gasten is Tja
De zitkamer waar koffie en thee geschonken wordt en waar heel wat gesprekken gevoerd worden
Ik leg u even op de tafel, hoor ik Wim zeggen. Ondanks alles schiet ik in de lach. De nieuwe verbinding van de interactieve tv van KPN die net twee maanden terug geïnstalleerd is, doet het niet meer. Zo ineens! De Digitenne werkte niet meer nadat de brand in Smilde de zender heeft laten omvallen en nu hebben we internet en die interactieve tv van KPN aangelegd gekregen. Maar ja dan moet de boel wel werken. Wim pakt dus de telefoon en krijgt een dame aan de lijn. Ik nog denken moet een vrouw dit varkentje wassen? Het duurt nogal en ik denk al: dat wordt em niet. Het gesprek hoor ik maar van één kant, aan de andere kant van de lijn klinkt er een stortvloed van woorden die ik niet volgen kan natuurlijk: Wim:Hij knippert. Nog steeds geen beeld. Ja weer even de stekker erin en eruit? Ik leg u even op de tafel.... Ik zie nu twee groene bolletjes en één gele en er is één rood/oranje kabeltje. Nee er verandert niets.. Alles is nog steeds zwart. Nu is alles blauw Er staat nu: alle software wordt verwisseld. Uiteindelijk adviseert de spreekvaardige KPN-dame om een splitpen ergens uit een kastje te halen en je raadt het nooit : de tv doet het ineens weer na minstens drie kwartier helpdesk KPN. Zonet komen we thuis vanuit de Rietlanden en ontdekken dat de telefoon het niet doet. We hebben de hele dag ook geen telefoon gehad 'O o o ', zucht Wim. Hij hoeft zich morgen opnieuw niet te vervelen. De KPN ook niet. Maak je borst maar nat!
Zooo en wat zei de dokter? Wim was al eens een keer naar de huisarts geweest om naar een rare grote harde blaar aan zijn vinger te laten kijken, een raar ding. Het lijkt op een hele grote wrat, maar toch anders. Maar de huisarts in opleiding, die hem hielp, dacht dat die wel weer weg zou trekken, maar mooi niet. Nu is hij weer geweest en dit keer bij onze eigen huisarts Muilwijk. Wat e zei?.... Het wordt een operatie t vingerkootje geet dr af! Whaaaaaat!, roep ik. Ik ben geen geintjes van hem gewend. Maar dan zie ik lichtjes in die zo bekende groen/grijze ogen. Hij heeft me tuk. Dat zijn nou de mooie dingen voor een arts, had Muilwijk nog gezegd. Het blijkt een slijmbeursontsteking die dat rare ding veroorzaakt heeft en die gaat hij wegsnijden. Vanmorgen is het zover. Regelrecht vanaf de zangles gaat hij door, ik mag mee ter ondersteuning. Een artsenbezoeker komt op het laatste moment binnen en gooit nog bijna roet in het eten. We worden daarom voorzien van koffie omdat we even moeten wachten, maar dan gaat het gebeuren. Nee ik hoef niet mee naar binnen. Met een totaal verdoofde vinger komt Wim een 20 minuten later weer naar buiten en ik verbeeld me dat hij er opgelucht bij kijkt. Het is een goede reden voor hem om vanmiddag lekker rustig aan te doen. Er is een wedstrijd Scottish bowls op de tv en dat is voor mij net als wat Joan beschreef wanneer Tom naar cricket zat te kijken:For me its just like waiting until the paint is dry.
Mooi da-j dat nog kunt zeggen!, klinkt het even gevat uit haar mond. We zijn weer een dagje in Hattem. Tijdens de koffie die we in het gezellige restaurant van de Bongerd drinken wordt er door moeder flink gezongen En als de moed er uit is pomp hem dr dan maar in . en natuurlijk: Er ligt een stadje aan de IJssel. Terwijl ze eerst alle jongens met aanhang en alle kleinkinderen steeds oefende, blijft het nu bij: Ik heb vier jongens: Wim, Piet, Henry en Ben. Opnieuw is het weer inleveren. Terwijl er iets meer dan 8 jaar geleden een kamer in het Zorgcentrum ingericht werd met de eigen spulletjes van moeder van der Kolk, zijn we weer een stap verder. Er moet ruimte gemaakt. Ze komt de rolstoel bijna niet meer uit en nu staat er veel te veel in de kleine kamer. Als ze weer naar de dagopvang gaat voor het middageten is Ben ook gearriveerd. Als we afscheid nemen en zeggen: Moeder we gaan er vandoor en tot de volgende keer , is haar gevatte antwoord:Mooi a-j dàt nog kunt zeggen. En dan worden de kleine eettafel en de stoelen met vereende krachten naar beneden gebracht en ingeladen. Ook de oude rookstoel gaat er uit. Heb ie dr nog belang bie, vraagt Ben aan Wim, de stoel waor papa altied in zat? Maar wij hebben er ook geen plek voor. Niesje heeft de zuurkool al klaar en we brengen een paar gezellige uurtjes door in het oudershuis van de familie van der Kolk. Er komen vanzelf herinneringen boven van de tijd dat vader koster was van de kerk, moeder ook mee ging naar de kerkdienst met Piet want die kon je niet thuis laten. Dan ging er van alles mis. Tijdens de kerkdienst dirigeerde hijals knulletje vaak achterste voren de zingende gemeente. De muziek zat er al vroeg bij hem in. Wim deed intussen de ontbijtboel, trok de bedden recht, pakte Ben in de kinderwagen en samen met Henry en Ben ging hij naar de Koeweg waar na de kerkdienst vader en moeder van der Kolk zich met Piet bij hen voegde. Geen wonder dat Wim nog steeds zo handig is.
Even kreeg ik een flash back. Terwijl ik bij zit te komen van een bronchitis en weinig meer doe dan om het huis lopen en op de bank hangen, komt er ineens een reclame van de STER voorbij die me plompverloren op de keukenvloer van de Haar doet belanden . met een pan. .. een lege pan waar net de pudding in werd gekookt door opoe. Dat gebeurde toen nog pudding koken. En opoe kon er wat van. Die was vroeger bij een rijke familie opgeklommen van bellenmeisje tot kokkin. En wat wij, Diny en ik dus, daar zo geweldig aan vonden was het uitlikken van de pan nee niet echt likken, maar met de lepel de pan schoonschrapen. Ze liet er meestal nog een beetje extra in zitten. Ik hield vooral van dat beetje aangekoekte laagje op de bodem. Het was even of ik zelfs de vanillegeur nog kon ruiken. Ken ie-j dat ok nog?, vroeg ik Wim. Ik had liever dat vel dat r op zat, zei hij. Nee daar walgde ik weer van. Wim heeft juist een herinnering aan een speciaal gekookte pan met vanillevla. Henry, toen al een bijdehand en snel typje, wilde even kijken wat er toch zo lekker rook daar boven op die plank en trok de hele pan met hete pudding over zich heen. Tja dat blijft wel hangen. Ik heb hem ook nog nooit aan de pudding gezien, bedenk ik me. Toen onze jongens klein waren had je de Saroma, lekker makkelijk. Die hoefde je alleen maar door de melk te kloppen. Daar vond ik zelf niks aan, maar intussen hadden de yoghurt en de kant en klare vanillevla gelukkig zijn intrede gedaan. Dat werden dus vlaflipjes: je weet wel: yoghurt , een beetje limonade en dan de vla Nu voor ons tweeën is het gewone magere yoghurt met of zonder vruchtjes geworden of liever eten we helemaal niks toe, want we hebben genoeg aan een groenteschotel met kip. Maar ja als je dit weer ziet. We hebben ook al, uit pure nostalgie eens griesmeelpudding geprobeerd, waar broer Johan zo gek op was dat hij die, toen hij nog geen drie was, persoonlijk kookte, staande op een stoel voor het aanrecht met butagasstel. Misschien ligt er nog ergens een pakje pudding uit het kerstpakket van Rick.
In het Drentse Anderen, een prachtig origineel gebleven boerderijdorp zijn de laatste jaren vijf rietgedekte boerderijen afgebrand. Terwijl er al een pyromaan gepakt was ging het nog gewoon door. Dat het niet altijd een ver van mijn bed show is bewees de zaterdagavond. Kom es gauw buten kiekn, zei Wim tegen kwart voor acht. Hij kwam net uit de sauna en had al brandweer gehoord. We keken samen richting Bargeroosterveld waar ons Schoolpad begint. We zien een groot vuur met telkens een soort knal gevolgd door vuurwerk als er weer iets uit elkaar knapte. Wat dach ie, zol t Wokrestaurant in de brand staon?Daar denk je het eerst aan. Maar het was dichterbij. t Zal toch niet bie-j Drenth ..? Aan het begin van ons Schoolpad in Bargeroosterveld staan nog een stel huizen en het huis van de familie Drenth staat het dichtstbij. Het is een gezellige familie waarvan de jongens uitgevlogen zijn behalve één die met vrouw en kleine kinderen in het aangebouwde stuk woont. Er staat een grote zendmast naast het huis en jarenlang stond er een oude bus voor de deur, nu is er nog een boot. De jongens Drenth zijn gek op motoren en toen ze allemaal nog thuis woonden kwamen ze regelmatig oefenen bij ons langs de deur. Meestal deden ze dat gelukkig op de Pottendijk, een speciaal centrum voor dit soort sport. Het brandde nog lang door en toen we om 12 uur naar bed gingen kwam er nog steeds flinke rook af. Natuurlijk moest Wim tegen half 10 even kijken en fietste er naar toe langs het bos. Vader naar het ziekenhuis, hoorde hij, iedereen is er veilig uit. Een stoere waakhond werd gered door de politie en een grote motor en een paar kinderfietsjes staan buiten. De brandweer liet alles uitbranden en hield de schuur nat die vol met autobanden zat. En de oorzaak? Ze vermoeden een omgevallen schemerlampje op de bovenverdieping, want daar is de brand begonnen. Een ongeluk zit vaak in een klein hoekje.
Gistermiddag ging onze wandeling het Schoolpad af richting Drenth. Er was nog steeds veel bekijks, alles afgezet en de aanbouw dichtgetimmerd. Triest plaatje!
Hier is de zak nog gevuld met oud brood van de bakker.
Zal ik het doen?, zo lijkt Amber te denken wanneer ik het hekje van de wei open doe en haar roep. Ze ziet met een oogopslag dat ik niks in eetbaars in mn hand heb. Het is wat lastiger tegenwoordig om even een stukje brood te pakken uit de zak onder de kapschuur, want het brood voor de dieren ligt tegenwoordig op een geheime plek. We hadden al eens een rat gevangen nadat er telkens een brood uit de jute zak onder de kapschuur helemaal leeg gevreten was. Bovendien kwamen er gaten in de zak. Toen Wim dan op een avond even de zak aanraakte zag hij de rat met een lange staart met één sprong wegvluchten. Dat kun je niet hebben. Een paar rattenvallen brachten uitkomst. Rat gevangen en wij gerust. Tot er weer gaten in de zak verschenen en er hup.. bij de geringste beweging s avonds weer een rat wegvluchtte, dit keer een kleiner exemplaar, maar ook slimmer, want die liet zich niet vangen. Wel vrat ie de stukjes spek uit de val, maar ontsprong de dans. Toen probeerden we het met gif in het brood in de bewuste zak. Maar blijkbaar ruiken ze dat. Dus geen rat te vangen. Wim dacht intussen slim te zijn en verstopte de nieuwe zak met brood in de kruiwagen. Dat had ons ratje gauw gevonden. Wim meldde s avonds na zn rondje over het erf met Tessa: Noe zit die verrekte rotte dr al weer bie-j. Afgelopen zondag vertelde ik Diny over de slimme rat. Die keek eens rond, zag dat er onder de kapschuur geen afgesloten plek was voor de zak brood, en zei:Waorumme doe-j die zak niet gewoon in de kattebak van de auto? Die raad heeft Wim opgevolgd, maar als je nu bij ons rondje langs de dieren even een stukje brood mee wilt nemen, moet je wel de autosleutels bij je hebben. Anders gaat het zoals opa Bijenhof vaak zei:Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken.
Voor ieder klusje is er een outfit. Soms is het een uniform maar voor gewone klussen mag je het zelf bedenken. Toen Gerhard er indertijd van overtuigd was dat hij iets moest ondernemen om zn zakgeld aan te vullen, werd dat glazen wassen. Hij heeft er een week op geoefend, moest het voordoen en werd aangenomen om in vakanties de scholen langs te gaan met een glazenwasbedrijf zodat de kindertjes na zon vakantie de vogeltjes buiten weer konden zien vliegen. Het jaar dat hij in Lochem bij Henk en Anneke woonde en hij de MSvS in Zutpgen bezocht, had hij al gauw de hele buurt als klant. Eenmaal naar Emmen verhuisd begon hij voor zichzelf en had een aardige klantenkring in onze Mezenbuurt om de bovenramen te wassen. Hij bereidde zich er steeds zorgvuldig op voor. Hij had hiervoor een speciale zwarte bodywarmer, een pet die nonchalant een beetje scheef stond en natuurlijk had hij een pakje shag in de borstzak en een alvast gedraaide peuk zat achter zijn oor. Zo meldde hij zich vrolijk om de 6 weken bij zijn klanten en kwam er nooit vandaan zonder:Kopje koffie glazenwasser?. Er werden zelfs kroketten in de pan gegooid als hij in de buurt kwam. De lol ging er een beetje af toen hij zijn werkterrein uitbreidde naar de flats in de Bargeres en hij per fiets met ladder op de schouder langs het kanaal die kant op ging. Dat fietsen wilde nog wel maar de ladder in evenwicht houden op de zachte ondergrond bij de flats was iets anders. Nadat hij op een keer nog net het vege lijf had gered toen zijn ladder scheef zakte, viel de Bargeres af. En toen hij zich moest melden bij de Marine was het gebeurd. Mark nam het over, maar die had die uitmonstering niet en ging alleen wanneer het hem uitkwam lees: geld op was. Koffie lustte hij ook al niet en ik heb nooit iets van een bitterballetje gehoord. Wim heeft ook een werkkloffie. Een stel broeken en blouses voor het buitenwerk met ook een bodywarmer. Hij draagt daar graag een mutsje bij. Gisteren hebben we onze Finse Kota van een nieuw beschermlaagje voorzien en het mutsje deed alweer goede dienst.
De Haagjes, zoals de Princesse Noble in het oosten van ons land genoemd wordt.
Het raadsel rond de Willemientjes is opgelost. Mijn nichtje Erna weet er meer over te vertellen. Nee 't was geen verzinsel van opoe.
Erna meldt: Mijn moeder noemde de monbretia's ook "Willemientjes". Volgens mij had dat te maken met de verjaardag van koningin Wilhelmina, 31 augustus. Met koninginnefeest bloeiden de oranje bloemen en werden gebruikt voor versieringen, vooral tijdens de oorlog.
En over het Haagje:
Het Haagje heet officieel de Princesse Noble en de Notaris appel werd geselekteerd uit een zaailing van het Haagje, door een notaris uit Lunteren, dacht ik, en dat de appel daarom Notarisappel heet. Beide bomen hebben wij in onze boomgaard aangeplant en hebben flink gedragen.
Foto: Tea en Reini: squirrel in Etosha National Park Namibië.
De achterkant van het kasteel de Slangenburg staat in de steigers wegens onderhoud aan de buitenkant.
Onze gastvrouwen Lucia en Petra doen alles om het ons naar de zin te maken. Na de koffie kunnen degene die er zin in hebben luisteren naar gedichten van Petra die aangevuld worden met zang van Lucia die een prachtige sopraan heeft. Dat gebeurt in de mooie muziekkamer op de eerste etage. Je waant je hier in een andere tijd. Een echte ruimte om tv te kijken is er op de Slangenburg amper. Ergens boven is een hoekje met een kleine beeldbuis en een tweezits bankje, maar ik heb nog niemand gezien die er gebruik van heeft gemaakt. 
