Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-09-2012
Chamberlain
En eindelijk zijn we in Chamberlain op de plek waar ooit de
ontdekkingsreizigers Lewis en Clark, uitgezonden door president Jefferson, hun
reis naar het westen begonnen. Hier was het land van de Indianen en de
buffalo's. In Chamberlain is een Tourist info dat ons van alles vertelt over
deze ontdekkingsreis, erg interessant.
De brug over de Missouri naar het westen... Indianenland
In het Tourist Info Centre is van alles te ontdekken over deze streek en de ontdekkingsreizigers Lewis en Clark
Dan gaat de reis beginnen. Het is niet te vergelijken met Nederland.
Overal mais zover je kunt kijken. Harold brengt ons naar Zuid Dakota naar de
plek waar vader Herman ooit begon in Volga. We worden hartelijk ontangen door vrienden
van Herman en Nettie die ook met de familie Levenkamp bevriend waren. Adriana
Kleinjan ontvangt ons hartelijk met haar jongere zuster Wilma en we praten over
de tijd dat Herman en Nettie hier kwamen. Wat een mooi begin.
Berdena en Harold praten met Adriana Kleinjan, ooit een vriendin van hun ouders
Ze heeft er nog een aandenken aan want dit eerste kerkje bestaat allang niet
meer. Dit is de plek waar Herman en Nettie elkaar hebben ontmoet.
De wegen hier zijn lang, oneindig lang. Denk niet dat je zomaar in de
Black Hills bent. We halen herinneringen op aan vader Hein en mama die op zo'n
tocht in 1975 gezegd moet hebben:'As wie-j bie-j ons zo wied mossen riejen waren
wie-j al in Rusland ewes'.
Het schijnt hier mode te zijn om sterversieringen aan te brengen. Niemand weet waarom... gewoon een rage....
Harold rijdt ons met vaste hand verder. We rijden comfortabel in een soort
'van'zoals ze die noemen. Drie keer twee ruime zitplaatsen achter elkaar. De
bedoeling is dat we telkens van plaats wisselen, maar Wim heeft het voorrecht
van de guest om voorin op de bijrijdersplaats te zitten en fungeert als butler
voor de chaffeur. We gaan nu richting Mitchell waar een cornpalace te vinden is.
Een belangrijk gebouw waar de gemeente kantoor houdt en waar een grote hal is
waar rodeo's en basketbalwedstrijden werden gehouden. De buitenkant was geheel
versierd met mais in allerlei kleuren en ieder jaar met een ander thema. Erg
mooi!
De buitenkant van het Cornpalace is nog niet helemaal klaar dit jaar. Hier
wordt nog de laatste hand aan dit onderdeel gelegd.
De grote zaal middenin dit cornpalace is nu in gebruik als basketbal
zaal.De jongelui zijn er al klaar voor om te beginnen.Ook hier zijn de
versieringen gemaakt van mais.
Nog meer cows, but a special one: stained glass mèt de echte koe van
Harold er op.Dit is de binnenkant, daarom zie je alles in
spiegelbeeld.
Luella's breakfast was een verrassing. Ze moest nog even
naar de chiropracter voor haar nek en ze had het een en ander voorbereid. Ze
deed het even voor. Twee eieren werden stukgetikt en gingen in een afsluitbaar
plastic zakje. Daarbij gingen stukjes champignons, uit, kaas en tomaat. Zakje
ging dicht en je masserrde de hele boel. Daarna gingen alle zakjes , met onze
naam erop in een grote pan kokend water. Na 13 minuten was je ontbijtje klaar.
Aan tafel kreeg je er een muffin bij en klaar was Kees. Daarna begon onze
reis in de voetstappen van uncle Herman.
Zo zit je nog in St Pauls, de tweelingstad met
Minneapolis en even later in de Iowa. Zondagmorgen zijn we hier naar de
kerk geweest, een bijzondere kerk zowel van uiterlijk als de sfeer. Je voelde je
heel welkom en we maakten kennis met verschillende vrienden van Berdena en
Curtis. Eén had net een rondreis achter de rug door Nederland en Belgie en waren
inderdaad verder gekomen dan Amsterdam en omstreken. Ze hadden een mooie indruk
van ons land gekregen. We vielen trouwens met de neus in de boter. Het was een
soort startzondag voor het nieuwe seizoen en er was een lunch buiten: broodjes
met 'pig of hamburger', verschillende groentes en een sweetcornkolf waar je u
tegen zegt. Met een beetje zout was het heel lekker. Daarna was het inpakken
en wegwezen want we hadden nog 4 uur rijden voor de boeg. Pamela kwam nog even
kijken of ze me op weg kon helpen met de foto's maar ik had me al gered met een
memorystick die ik aan kon sluiten op de laptop van Berdena.
Pamela
Wim r. met neef Harold
Curtis heeft de sjas er goed in en we rijden in één ruk door naar Sibley
in Iowa. Het is heel wat anders om hier te rijden: brede rechte wegen en weinig
verkeer. Sibley is een dorp dat wel alle voorzieningen heeft. We rijden langs
de kerk, het ziekenhuis, een school, de straat waar Herman en Nettie woonden
nadat ze van de farm af waren. En dan zijn we er. Ook hier worden we hartelijk
ontavangen. Harold is behoorlijk afgevallen na zijn hartproblemen en operatie.
Luella is een ster in smakelijke maar supergezonde maaltijden klaar maken en
daar genieten we al gauw van. Maar eerst een rondje door het
huis.
Wij mogen in de tulpenkamer slapen. Het is allemaal tulp wat de klok
slaat. Tulpen op de quilt die over het bed ligt, tulpen aan en op de wand en
overal maar wat iets neergezet kan worden is het iets met tulpen. We voelen ons
vereerd.....
Er is zo ook een kamer met Delfts blauw. Ik denk niet dat je ooit zoiets
gezien hebt. Het thema is strak doorgevoerd en ik denk dat menig Nederlander er
een steentje aan bijgedragen heeft. Maar er is nog een thema. Dat is de ruimte
met koeien. Dat Harold iets met koeien had en heeft is in een andere kamer goed
te zien. Daar is de koe het thema...
Mijn schilderij met de nieuwsgierige Holsteiners viel bij Harold in goede
aarde, net als het tulpen en molenbord van Diny en de zak met echte
Rembrandt-tulpenbollen die ik van Schiphol had meegebracht.
... een echte reunie. Alleen heb je de helft nog nooit gezien terwijl het toch
voelt als familie. Will en Bennie, de zoontjes van Tim en Chris stelen
natuurlijk de show. Bennie loopt al op handen en voeten en staat zelfs, heel
trots is hij en zwaait dan naar iedereen. Pamela's vriend Brad is een grafisch
kunstenaar en is een rustig type. 's Avonds komt hij helemaal los wanneer de
kinderen weg zijn en hebben we een gezellige voortzetting. Ik gebruik hier
Curtis' computer maar de sleutel en het password kloppen niet. Morgen zoekt hij
nog even en anders kan ik bij Luella wel foto's invoeren. Ja... morgen is het
zover. We gaan eerst naar de kerk waar Curtis en Berdena zich thuisvoelen, een
Zweedse variant van onze eigen Protestantse kerk. En dan... gaan we op weg naar
IOWA, naar Harold en Luella.Hij heeft Berdena al puntsgewijs doorgemaild wat hij
gedacht heeft om te gaan zien wanneer we op weg gaan in de richting van de Black
Hills. Er wachten ons nog heel wat verrassingen. Groeten van ons allemaal....
Dag!
We zijn weer terug in Minneapolis en vanmiddag zijn we bij Pamela en Brad. Het is een echte familie-reunie, zelfs Kevin is er. Hij moest toevallig in de buurt zijn en hoorde van Tim van ons bezoek bij Pamela en kwam meteen mee. Wat een prachtig uitzicht hebben Pam en Brad op een meertje met eenden. Pamela heeft het gezellig gemaakt met een bloemetje hier en daar en verzorgt een lekkere barbecue met allerlei lekkers erbij. Het moesten steaks worden want volgens Eduard hebben we die in Nederland niet als daar. En het was vreselijk lekker. Zo fijn was het om Pamela terug te zien. Natuurlijk kreeg ze ook de groeten van onze hele familie en als ik me niet vergis komt ze ook binnen niet te lange tijd onze kant op.
Nog even in Apple Country
Bennie is de lieveling van iedereen, a happy little boy
We zijn intussen helemaal tot rust gekomen, alleen onze monden staan niet
stil. Er is zoveel nieuws uit te wisselen over onze families dat we nog steeds
niet uitgepraat zijn.Onze dagen waren ontspannen met een koffiebrake en een
lunch onderweg. De grappigste wc's kom je zo tegen met behang in alle vormen.
Wim en Curtis kunnen het ook uitstekend met elkaar vinden. Hier begon een Nederlander zijn bakkerij en liet deze voorstelling op de muren schilderen. Leuk. Wij dronken hier natuurlijk een kopje koffie met iets lekkers erbij! Even later kopen we organic apples bij een speciale apple farm. Leuke mensen met een mooie levensvisie
'Ie hoeft gien boek met te nemmen', zei Diny toen we vertrokken. ' Daor
he'j toch gien tied veur bie'j Curtis en Berdena'. En zo is het tot nu toe. We
hebben een paar prachtige dagen gehad bij hun cabin aan het Lake, een
familiehuis dat een geweldige ontmoetingsplek is. De boot lag al klaar en we
hebben dan ook een tochtje op het meer gemaakt. We waanden ons even in St
tropez, met Curtis als captain en wij languit in de kussens op het dek. Ik had
niet verwacht dat Minnesota en Wisconsin zo mooi was. Nee.. er was geen
gelegenheid om te internetten, maar ik kan jullie verklappen...ik vind het tot
nu toe geen ramp. Als ik al gewend was om iedere dag een stukje te schrijven is
dat ineens geen must meer.
Vanmiddag gaan we na wat inkopen richting Lake om een ontspannen begin aan
onze vakantie te hebben. Curtis heeft een klein woordenboekje Ned.- Engels en
omgekeerd en zoekt woorden die hij op ons vindt slaan. Voor Wim had hij
peaceful- de vreedzame gevonden, maar na wat verhalen begon hij naar een ander
woord te zoeken. Voor mij had hij saint in gedachten, maar ik hielp hem meteen
uit de droom. Nu zal hij weer op zoek naar iets anders. Bij het Lake is geen
internet maar volgens Berdena zijn er wel internet cafe's. Zij weet dat ik graag
de boel een beetje bij houdt.Met foto's moeten jullie nog even geduld hebben
want er moet eerst een speciale stekker gekocht worden voor gebruik in de U.S.
Dan kan ik mijn eigen notebook hier gebruiken. Zaterdag gaan we bij Pamela op
bezoek. Ik ben benieuwd naar haar plekje. En volgende week zijn de Black Hills
aan de beurt, het tripje dat Harold en Berdena zo gepland hebben. Dat gaan we
met z'n zessn ondernemen. Dat was het even voor dit keer. Tot gauw!
Natuurlijk het Delfts blauw bord van Diny hing al gauw op een speciaal
plekje, naast de klok die Herman en Nettie ooit kregen van hun Nederlandse
familie ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk.
' Dat heb ik weer', is
zo'n gezegde van Wim dat hij uitte in het vliegtuig. Een brullende tweeling van
iets meer dan een jaar zat een paar plaatsen voor ons. Maar voor de rest liep
alles gesmeerd. Icelandair kunnen we iedereen aanbevelen. Het was comfortabel
vliegen tegen een redelijke prijs. En net als bij Ben en Diny de vorige keer was
IJsland in een mist van regen gehuld. Wim was natuurlijk vergeten dat je in
je handbagage geen vloeistoffen mee mag nemen. Zijn shampoo werd getraceerd en
ingepikt. Wat speet hem dat! Maar eenmaal in Minneapolis werden we warm en
met open armen ontvangen door Curtis en Berdena. Meteen werden we meegenomen
naar een Mexicaans restaurant- ja Ben and Diny were here last time-, een
gezellig en smakelijk begin van ons Amerikaans avontuur. We kregen hun eigen
slaapkamer ensuite, wat een luxe en we konden niet langer wachten en gaven onze
meegebrachte cadeautjes en vele groeten van familieleden. Dat viel allemaal erg
in de smaak en vanmorgen hing het schilderij van de three Eggink-sisters al aan
de muur, net als het Delfts blauwe bord dat Diny meegaf.We hebben heerlijk op
het dek gezeten met koffie en yoghurt en ons ontbijt met scrambled eggs net
genuttigd.
Het begint er nu om te spannen. Gisteren nog even een barbecuetje bij
Gerhard en Judith, Wim kon met Valerius nog even zingen in de Kapel, zo kon de
inpakkerij nog even vooruitgeschoven worden, maar nu is het zover. "Waar is
onze blauwe koffer?' O... die zal nog bij Rick op zolder staan... Wij hebben wel
ruimte op ons erf, maar niet een echte zolder. Vanavond gaan we die maar halen
en kunnen dan meteen gedag zeggen. We missen in deze komende 18 dagen wel de
verjaardagen van Judith en Rick,... echt niet express, maar dit is een mooie
vakantiemaand voor ons, niet te warm. In Canada noemen ze het zelfs de Indian
Summer. Je wilt niet weten hoe het er bij ons boven uitziet. Een uitdragerij
is er niks bij..... Maar als ons lijstje is afgewerkt en de stofzuiger straks
zijn werk heeft gedaan... hoop ik.... Nou ja! In elk geval: America... here
we come!
Kunnen jullie er nog een paar bij hebben? Rob belde even voor hij onze
kant op komt. Hij wil er een paar ophalen die hij verkocht heeft en de vier
Drentse heideschapen die hij gekocht heeft brengen. Ze komen van het Balloërveld
waar een poosje terug de schaapskooi verbrand is. Er is een heel aparte bij met
een kop die half rooïg en half zwart is. Grappig gezicht! We hadden hem pas door
toen hij al een paar vergeefse pogingen gedaan had om de beide Schoonebekers te
pakken die mee moesten. Het zijn een paar wilde, daarom wil hij er van af. Dat
is mislukt en morgen of maandag komt hij daarvoor terug en gaat hij met hekken
werken. Man je moet zien dat je een hond krijgt, raad ik hem aan. Maar ik geloof
dat hij niet zoveel met honden heeft. Jammer dat we Scott er niet meer is. Die
zou ze zo het hok in gedreven hebben. Wim heeft pony Amber verpatst aan Jans en
Geesje. Daar loopt ze in de kudde, is veel beter voor haar. We houden het nu
maar bij de schapen van Rob, nu kunnen er volgend jaar een paar extra
bij. Vanavond bij ons vuurtje zien we ze grazen bij de volle maan. De
Drentjes dicht bij elkaar terwijl de Schoonebekers zich telkens met hen gaan
bemoeien, net mensen.
Ik heb het op school gehad. Die mannen gingen op jacht om te kunnen eten.
Frank kijkt zn ogen uit in het Hunebedcentrum in Borger. Het is zíjn dag. Op
ons gemak bekijken we alles, het leven in de steen- en de bronstijd, de dieren
uit die tijd: wolf, beer en oeros. De maquettes hoe Drenthe veranderde vanaf de
Steentijd tot nu vindt hij interessant net als het nagebouwde hunebed. Bos en
hei gingen steeds meer over in bouwland en de dorpen breidden zich uit. We zijn
zomaar twee uur verder. Daarna gaan we natuurlijk even het shopje in en het
Trechterbekercafé voor een broodje en wat drinken. Er is een speciale expositie
over de IJstijden in het oude gebouw, ook interessant. En natuurlijk bekijken we
het grootste hunebed dat hier in het bos vlakbij het Hunebedcentrum ligt. Op de
terugweg kan ik het niet laten. Ik moet hem de schaapskooi in Exloo laten zien
met het Infocentrum. Frank is een jongen die al veel van de natuur afweet. Hij
heeft ook hier geen haast. Ik zeg zo tussen neus en lippen tegen Wim: Zo
jammer dat Frank geen ijs lust ik heb er juist zon zin in. Het duurde even,
maar toen kwam het natuurlijk: Ik lust wel ijs. Tegen drie uur zijn we
weer thuis want de man voor de keukenboiler komt. Iedere keer slaan de stoppen
eruit en we denken dat het aan die keukenboiler ligt. Die is al oud en het water
wordt véél te heet. Frank heeft nog steeds geen zin om naar huis te gaan. Hij
blijft nog even. We maken zijn nieuwe dinosauruspuzzel en bakken pannenkoeken.
Dan gaat hij rennend op huis aan mèt zijn zak met folders en de puzzel. We
hebben al een afspraak voor een volgende keer .
Zo ging het waarschijnlijk, het bouwen van een hunebed. We gissen het want
er werd nog niet geschrevn in die tijd.Wim en Frank proberen het
uit.
Natuurlijk... de naam van het café is geheel in stijl. De broodjes zijn
lekker en op tafel ligt een doosje met een puzzel. Het wordt een plaatje uit de
Steentijd. Het is waarschijnlijk om de kinderen zoet te houden met een educatief
tintje
Zo leuk wanneer mensen hebben nagedacht over iets wat ze je willen geven. Het
valt niet altijd mee om iets uit te zoeken voor een redelijk onbekend iemand,
maar wanneer je elkaar lang genoeg kent wordt het gemakkelijker. Zo krijgt Wim
steevast een leverworst van de slager als Ben en Niesje hier komen. Altijd een
schot in de roos. Maar verder is er tegenwoordig zoveel te koop dat je soms nog
aardig moet zoeken. De een heeft iets met honden, een ander met paarden. Ik ken
iemand die helemaal niets met dieren heeft. Dan zoek je wat in de bloemenhoek.
Voor lezers is het ook te doen, tenminste als je hun interesse kent. Ze zijn
misschien nog het meest blij met een boekenbon Straks komen Ben en Diny en
ik weet zeker dat ze weer iets moois in elkaar gefabriekt heeft met bloemen.
Daar houden we allebei van. En altijd zeg ik weer: Ie hoeft veur mien niks met
te brengen, ik bun al bliej da-j dr bunt. Dat kan ze toch niet laoten, zegt
Ben dan. De laatste keer dat Dick en Anda hier waren bracht ze een lekkere
bodylotion voor me mee. Of heb je die van Wims moeder nog niet op, vroeg ze.
Ik was benieuwd en maakte het pakje voorzichtig open. Dit kwam er uit Als daar
niet over nagedacht is? Dat hupse dametje en de naam!! Ik heb het meteen
uitgeprobeerd. Ik kwam ogenblikkelijk in de stemming voor onze trip naar
Amerika.
Wim schudt regelmatig zn hoofd als hij me bezig ziet. Iedere keer als ik
uit de auto stap of voor ik er in ga, sta ik even gebukt om onkruid tussen het
grind weg te halen. Straks mo-j et weer bezuren dan ku-j niet op of neer dat
wet ik noe al. Hij heeft gelijk want na dat bukken wordt het er met mijn rug
niet beter op. Maar ja het is of de spuit met gif, of overal anti- worteldoek
onder het grind of toch maar wieden. Ik bewandel de tussenweg. In juni als het
te erg wordt hanteer ik de spuit en na die tijd probeer ik de schade beperkt te
houden door stukje voor stukje het gras en onkruid er uit te trekken. De
viooltjes die de kop opsteken laat ik staan net als het vingerhoedskruid als het
een beetje aan de zijkant groeit. O kijk eens, zei een vriendin pas, hebben
jullie het kleine wilgenroosje? Dat heeft goede invloed op de prostaat. Zij
maakt regelmatig smeerseltjes, thee en drankjes van kruiden. Weegbree is goed
voor de longen en daar hebben we ook genoeg van. Haar zelfgemaakte
brandnetelzalf hebben we altijd bij de hand, helpt tegen jeuk door brandnetels
en muggebeten. Een zalfje van het herderstasje zou ook een rustgevende werking
hebben en staat ook voor het grijpen. Zonet kwamen we thuis van het opbouwen
van de expositie in het Hoefijzer, ik stap uit en zie meteen deze dappere.
Zomaar midden op de inrit staat ze mooi te wezen. Zeg nou zelf .
Het kleine schilderijtje van een herder met schapen is geschilderd door
tante Hermien en als het in de vitrine past, gaat het ook mee.
Mensen
houden van verzamelen. Ik heb wel eens een hele verzameling sigarenbandjes
gezien en postzegels. Dat had voor mij weinig zin want pa rookte volgens mij
alleen Willem II. Een goede kennis van ons heeft meerdere verzamelingen in
vitrines in haar woonkamer. Dat zijn wel kleine dingetjes want anders zou de
kamer te klein worden: vingerhoedjes, allemaal met een verhaal. En poesjes
waarvan ze er twee in levende lijve heeft en de rest bestaat uit beeldjes en
schilderijtjes. Het zal jullie niet verbazen dat het bij mij schapen geworden
zijn. Niet dat ik dat van plan was, ik zie ze natuurlijk het liefst in levende
lijve, maar zo ongemerkt kwam er in de loop der jaren een klein formaat schaap
bij op de plank in het kleine kamertje. Bijna iedere vakantie vind ik er wel een
die ik niet kan laten staan en de reis naar huis meemaakt. En dat is onderhand
een echte verzameling geworden met o.a. exemplaren uit Wales, Engeland en
Schotland en Canada. Natuurlijk red ik er af en toe ook één uit een
kringloopwinkel. Toen de man die de exposities verzorgt in het Hoefijzer,
het dorpshuis in het mooie oude Zuidbarge, me vroeg om te exposeren, leek me dat
wel wat. We hebben ook een vitrinekast, zei hij. Daar zoeken we ook nog wat
voor heb jij misschien een idee? En ineens schoot me de verzameling
schaapjes in de gedachten. Ik zou het kunnen combineren met wat je met
schapenwol kan doen. Dat gaat dus deze week nog gebeuren. Gisteren heeft een
schoonmaakploeg vrijwilligers het dorpshuis de jaarlijkse schoonmaakbeurt
gegeven voor de nieuwe start van het seizoen. En dan is de expo aan de beurt. Ik
heb al het een en ander klaar staan. Bij de schilderijen moet de Canadian Moose
de blikvanger worden en de vitrine wordt helemaal Schaap.
Onze trouwe oppassers Ben en Niesje waren natuurlijk van de
partij.
Zondagavond--Ik kan me niet herinneren dat het zulk slecht weer
was op 26 augustus, wel dat we door de warmte bij de Kota onder de bomen gingen
zitten. Maar desondanks leek het wel een inloophuis vandaag. De felicitaties via
post, mail, telefoon en facebook stroomden binnen en kwamen familie en vrienden
langs. Ik werd weer bijgepraat over George,het duivenkuiken die het goed doet
en steeds mooier wordt. Robin kwam wat eerder tussen de buien door om nog
even zijn Frans op te poetsen voor de anderen kwamen. Hij doet het goed op
school, maar Frans is lastig, vindt hij. Ik heb weer nieuwe bloemen voor
binnen en buiten en allerlei aardigheidjes. Robin en Eva gingen ogenblikkelijk
aan de gang met spelletjes, Master mind en Levensweg doen het nog steeds
goed. Voel je je nu echt jarig?, vroeg Wim me straks. Ik kan het alleen
maar beamen. De geplande barbecue is vanwege het weer voor het eerst op mijn
verjaardag omgezet naar een stevige pan nasi mèt . pindasaus. En dat ging er
prima in. De Finse kota werd ook dit keer gebruikt voor een hapje en een
drankje, maar op een gegeven moment kwam het mannelijk deel in ganzenpas weer
naar binnen. Het was precies 7 uur, denk je dat het voor die heerlijk ruikende
nasi is, maar ze zaten ogenblikkelijk in het gelid voor de voetbal. De
buurtjes met Frank, Daan en Tim waren intussen ook gearriveerd en Eva wierp zich
op als entertainer voor de kids en organiseerde rondjes hardlopen. Zelfs Daan
zette zijn beste beentje voor. Intussen zijn Ben en Niesje en de kinderen
weer op huis aan. Alleen Rick bleef nog even voor een kopje koffie en dan is de
rust weergekeerd in Huize Schoolpad. Ook mooi!
Eenmaal per jaar gaan we als slot of misschien juist aan het begin van ons
expo-seizoen een middag op stap. Gewoon wat nieuwe ideeën opdoen met elkaar. Co
is de organisator. Die kent alle plaatsen waar kunst beoefend wordt in de
omgeving. Zo gingen we vandaag richting Westerwolde en het Oldamt in Oost
Groningen. Wat een prachtige rit was het al. We hebben in Bellingwolde een
bijzondere meubelmaker ontmoet, Wim Mulder, die samen met zijn vrouw het
meubelatelier Allerhanden runt. Hij is een fantastisch meubelontwerper en is op
het ogenblik daarnaast bezig zijn opgedane kennis door te geven aan anderen. Hij
ontwierp de Sedes 5000, eigentijdse vormgeving en zit als gegoten. Niet alleen
een vakman maar een bijzonder mens waarmee je meteen een intens contact maakt.
Hij werd geraakt door de levensfilosofie van het Boeddhisme en had het over een
bijzonder boek dat hij aan het lezen was: Zelfcompassie van Kristin Neff.
Wanneer je door iemand geraakt wordt en in plaats van in het verweer te komen je
afvraagt waarom je dit gedrag zo raakt, kun je hier gemakkelijker mee omgaan en
na verloop van tijd je eigen frustraties of traumas los te laten.
Herkenbaar. Je kon hier voor heel redelijke prijzen prachtige meubels kopen
en allerlei houtkunst. Hij was net bezig een teakhouten bak af te werken. Zonder
afwerking zou hij als vogeldrinkbak of plantenschaal buiten kunnen staan. We
namen hem mee ik ben immers binnenkort jarig en Wim is altijd blij als hij weet
wat ik mooi vind.
Dea probeert de Sedes 500 uit, een comfortabel zittende stoel.
In deze Groningse boerderij is het meubelatelier Allerhanden gevestigd
Lodewijk Drucker is iemand van het magisch realisme
Dit alles is te bewonderen in Museum De Oude Wolden in Bellingwolde.
Mag ik me voorstellen: Ik ben George. Ik ben net op deze mooie wereld. Ik
lag lekker warm in mijn nestje en ineens was mijn moeder weg. En hoe het kwam
weet ik niet maar ik viel zomaar uit het nest boven het kippenhokje naar beneden
en daar lag ik onder de boom. Ik piepte van schrik en riep om mijn moeder.
Ineens kwam er iemand uit het huis. Ik keek heel verbaasd naar haar, zo groot
was ze. Maar ze zei allemaal lieve dingen tegen me en pakte me op en maakte een
nieuw warm nestje voor me. Ach.. kijk toch, zei ze, een jong houtduifje. Nu
kwam er ook een jongen bij. Weet je nog toen je acht jaar was, zei de vrouw
tegen de jongen. Toen hadden we Lucky gered. Dat was ook zon piepjong duifje
dat met onweer uit het nest gevallen was. We hebben die toen steeds gevoerd. Ze
zat gewoon op je schouder en later op de Needse berg hebben we haar leren
vliegen. Weet je nog ...toen ik haar de eerste keer omhoog gooide dat ze met een
plof neerviel? De tweede keer begon ze al met de vleugels te wapperen en de
derde keer kon ze al een beetje vliegen. We hebben haar naar de vogelopvang
gebracht die haar in het voorjaar vrijgelaten hebben. Weet je dat
nog?' Laten we deze George noemen, zei de jongen. En weet je wat er
gebeurde? Ik kreeg een punt van iets in mijn bekje en daar kwam lekker voer uit,
net of mijn moeder me lekkere hapjes gaf, telkens een klein beetje zodat ik
lekker kon smikkelen. Ze zeggen dat ik al flink groei.
Begin april kwam ze een klein Drents heidelammetje. Haar moeder was
waarschijnlijk wat in de war toen ze het kleine ding van zich afschopte. Ze had
net haar tweede lam gebaard en deze eerste had een andere ooi uitgezocht om een
poging tot drinken te wagen. Moeder rook wat afwijkends en het was gebeurd met
de moederzorg. Het nieuwe lam accepteerde ze wel. En zo kwam het kleine ding in
de armen van Rob hierheen. Je weet toch wel dat het veel werk is een lam aan
de fles? Ja dat wist ik intussen wel, maar ik vind het steeds weer ontzettend
leuk. Ze ging in het hok naast de open haard dat indertijd al voor de pups van
Kim en Scott gemaakt was van de bodem van het huwelijksbed van Willem en Hillie.
Het doet sinds die tijd al tien keer dienst voor pups of lammeren. Geesje kreeg
er even later gezelschap van een tweeling Schoonebeker lammetjes waarvan de
moeder dood ging. Toen het stel na een paar dagen wat minder voedingen per dag
nodig had gingen ze naar de wei en s nachts in de schuur. Een maand later was
het zover dat ze bij de ooien en hun lammeren in de wei mochten. Het was een
genot om s avonds naar het gespring en geren te kijken van dat jonge spul.
Helaas liep het met de tweeling minder goed af. Ze kregen Myasis.. ondanks de
voorzorgbehandeling van Rob. De blauwe vlieg had eitjes in hun vacht gelegd en
de maden deden in korte tijd zoveel kwaad dat ze het uiteindelijk niet
overleefden .. Maar Geesje zoals ik het Drents heidelammetje noemde, had
nergens last van. Een paar weken geleden werden de lammeren gespeend. De
moederooien kunnen zo weer op krachten komen voor het nieuwe dek seizoen en de
lammeren gingen naar hun eigen wei met soortgenoten. Moet je niet even
afscheid nemen van Geesje?, vroeg Rob. Natuurlijk! Maurice die eigenlijk de man
is van de Drenten maakte snel een foto met zijn mobiel. Zo heb ik nog een
tastbare herinnering aan dit ontzettend grappige lam. En er is me nog een foto
beloofd van Geesje tussen haar soortgenoten waar ze al helemaal in de groep is
opgenomen.