Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-05-2013
Over pinksterbloemen en meer....
Ik herinner me toen ik, lang geleden, nog op de Boomgaard woonde, dat
altijd met Koninginnedag de pinksterbloemen bloeiden. Overal langs de bermen en
sloten en in weilanden zag je ze. Ik weet ook dat ik vaak veldbloemen plukte,
gewoon op ons eigen terrein. Waar vind je nog de gewone wilde bloemen:
klaprozen, korenbloemen, koekoeksbloem, blaassilene, vogelmelk enz. Tot mijn
plezier worden er tegenwoordig in de gemeentebermen weer wilde planten
uitgezaaid, maar in weilanden en akkers zie je ze niet meer. Maar op ons
stukje gras vóór de wei bloeien de pinksterbloemen nog steeds op Koninginnedag
en de week erna. Vandaag kwam Robin ons meehelpen. Al heel jong vond hij het
geweldig om gras te maaien met de zitmaaier. Dat is bij hem nog steeds favoriet.
Het was opnieuw een aardig druk dagje. Het oude kleed weggebracht naar de
stort, verder overbodig geworden spul naar de Kringloop, twee aanhangers met
compost gehaald, samen met buurman Jans. Bovendien werd die heel oude buxus van
een laag paardenmest aan zijn voet voorzien. In juni gaat die flink
teruggesnoeid worden. En ook de schilder is nog bezig om de buitenboel een fris
uiterlijk te geven. Je komt dan ook wat reparatiewerkzaamheden tegen. De dorpel
van de voordeur moet vernieuwd. Daar hebben we gelukkig ook een vaste man
voor. Nu ligt ons grasveld er weer strak bij. Alleen een hoek pinksterbloemen
staat er nog, een stuk met veel ereprijs idem dito en een stukje dat we ruig
laten tot juli. Je ziet dat Storm dit veldje ook kan waarderen.
En natuurlijk even met Queeny en Storm spelen, vindt Mark in zijn
middagpauze.
We zitten er wat uitgeblust bij, Wim en ik. Het was me het
dagje wel. We zitten een poosje op de schommelbank bij de wei te genieten van de
lammeren die achter elkaar aan rennen. Het is hun speeluurtje. De schilder
was er vanmorgen al om half 8. Dat is dan vroeg opstaan voor ons. Dan de
lammeren hun fles geven, drie in de wei en de twee nieuwe in de stal. Om half 9
was Rien onze hovenier paraat en ging als een wervelwind aan de slag. Hij is pas
voor zichzelf begonnen en komt nu een dagje orde in de tuin aanbrengen. Om
10 uur had ik een vervolgafspraak bij chiropractor Nimo die me nog eens een
stevige behandeling voor de verklevingen onder mijn voet gaf. Daarna aan de
koffie met zn allen. De bedoeling van Rien is om de beplanting zo te maken dat
alles dichtgroeit. Hij scheurt de grote pollen en maakt overal mooie vlakken met
planten. Verder is het een kwestie van water geven en bijhouden. Het grindpad
naar de wei is nu wat verbreed zodat een eventuele caravan of camper gemakkelijk
naar achter kan rijden. Er moest het een en ander afgevoerd worden naar de wal.
Daar zorgde Wim weer voor. Storm heeft intussen al flink kennis gemaakt met
het schrikdraad. Hij bleef er met zijn poot achter hangen. Dat gaf een stevig
gejank en hij komt niet meer in de buurt van het hekje naar de wei. Bovendien
heeft hij ook ondervonden dat het water in vijver nat is. Hij kwam ineens
kletsnat aanzetten, alleen zijn kopje was nog droog. Terwijl wij bij zitten
te komen van de drukke dag, is Storm aan zijn avondsessie begonnen. Hij racet de
kamer door met een pluche beest in de bek, bijt me in de tenen en op mijn au
gaat hij me verwonderd aan zitten kijken. Tja dat was weer een
dagje
Toen we trouwden kreeg ik een hondenboek van
Dick, zei een van mijn mede expo-leden . Ze zijn een middagje bij ons op bezoek, Dea en Dick,
om ons onderkomen, erf en dieren te bewonderen. Ze waren erg benieuwd naar
onze nieuwe pup Storm. Hij zei toen: Bekijk ze maar goed en zoek er maar een
uit, die krijg je van mij. Maar ik zei: De hond die ik zou willen staat er
niet bij. Dick keek me stomverbaasd aan. Toen legde ik hem uit dat ik een dier
dat pech had gehad in zijn leven een tweede kans wilde geven. En zo kregen ze
een asbakkie van de Canarische eilanden, een totaal getraumatiseerd hondje. De
eerste avond , voor het slapen gaan ging het in de bench die voor de eerste tijd
van vrienden geleend was. Het arme dier jankte zo erbarmelijk dat ze het na een
uur opgaven en hem mee naar boven namen. Het plofte naast zn nieuwe baas op bed
en viel meteen in slaap. Eindelijk een veilige plek. Het had natuurlijk lang
opgesloten gezeten op een vorig adres En zo bleef het. Het arme dier had nog
veel meer traumas te verwerken, mishandeling en slaag." En zo kwam Dea aan haar
trekken, ze creëerde een veilige plek voor een arm beestje. Zo hebben ze een kat
uit het asiel, die bang is voor mannen. Ze springt ogenblikkelijk op de kast of
vliegt de trap op bij het zien van een man. Jankte Storm ook zo de eerste
nacht?, vroeg Dea. Ik kon haar vertellen dat het alleen in de auto op weg naar
huis een gejank was geweest, 10 minuten lang. En s avonds in de bench nog
ongeveer 3 minuten nadat we naar boven ware vertrokken. Nu is het zover dat
wanneer ik het zakje met beloningssnoepjes pak, de hond al in de bench zit. Hij
luistert perfect, gaat uit zichzelf naar huis als het hem te lang duurt bij de
schapen. Het is een bijzonder vriendelijk hondje waar we al veel plezier aan
beleven. Hee liekt op oe, zei Wim pas. t Is een aovend hond. Kiek maor, hee
is zo wakker as wat en vlög as een gek deur de kamer. Inderdaad is Storm s
avonds aan een speeluurtje toe en is s morgens is veel rustiger, tja net als
dit baasje.
Weer is er een nieuw lam geboren, een prachtig spierwit lam. Jammer voor
Rob dat het een ram is. Die heeft hij dit jaar al genoeg. Maar hij is er blij
mee, een goede in zijn soort. Toen Rob hem kwam bewonderen en fotograferen zag
ik dat hij hem optilde en naar de navel keek. Die was veel te dik en droogde
niet op. Hij had dit al vaker meegemaakt en die lammeren gingen allemaal dood,
waarschijnlijk doodgebloed. Wat nu? Er zijn een paar dierenartsen betrokken bij
de Vereniging van het Drentse heideschaap waar Rob ook veel voor doet. Eén van
hen werd gebeld. Die raadde aan om de navelstreng te ontsmetten en af te binden.
Zo kwam het dat ik op mn knieën in de wei lag het lam vast te houden terwijl
Rob er een stukje nylontouw omheen knoopte en kort afknipte. Dat werd afwachten.
Vanmorgen dachten we dat hij er geweest was. Het stond zo wankel op de benen
toen we hem rechtop zetten dat we dachten dat hij al verzwakt was. Toch kwam hij
tussen de middag weer bij. We hadden hem een paar keer op zn poten gezet en
warempel hij dronk weer bij de moeder die niet van zijn zijde week. En zo is er
hier altijd wat te beleven al is het maar met schapen. De beide lammeren van de
drieling die aan de fles moeten wennen zijn echt van het wilde soort, het is ook
een oerras die Schoonebekers. Gisteren had ik bedacht dat ze wel samen met de
andere drie fleslammeren naar buiten konden, maar één van de nieuwe brak er uit
en liep al bij de andere schapen in de wei misschien op zoek naar zijn moeder.
Rob was er net om het spierwitte lam te bekijken en kon hem maar met veel moeite
vangen. Nu zitten die twee weer een paar dagen binnen tot ze echt op me af komen
als ik met de flessen kom.
Het doktersechtpaar Piet en Alie van Haeringen en 'Jopie'.
Over wat
mijn ouders en grootouders meemaakten in oorlogstijd in de Achterhoek heb ik
natuurlijk het een en ander opgevangen en al eens verteld. Maar ook in Hattem
heb ik het een en ander meegekregen. Bij moeder Siet kwamen bij een luchtaanval
op de IJsselbrug de granaatscherven naast haar in de trap terecht terwijl zij
aan het dweilen was. Wim ziet het nog steeds voor zich. Vader Gerard die op het
distributiekantoor dienst deed bracht in zijn verfbussen met dubbele bodem extra
bonkaarten naar bepaalde adressen. Soms nam hij kleine Wim mee die er op de
heenweg welvarend uitzag maar op de terugweg aanzienlijk in omvang geslonken
was. Oom Wim de Bruin zat in het verzet en heeft heel nare dingen meegemaakt.
Zijn verzetsnaam was Jaap Boersma. Hij was ook betrokken bij de overval van de
Knokploeg in Assen om verzetsmensen te bevrijden. Hij is later zelfs onder zijn
naam uit het verzet begraven. Maar ook dokter en mevr. van Haeringen hebben
een rol gespeeld in die spannende oorlogstijd. Ze hadden jarenlang een Joods
jongetje in huis, Joseph Obstfeld, die meteen werd omgedoopt tot Jopie Bakker.
In het boek dat hij later schreef over zijn belevenissen als kind beschrijft hij
zelfs de veiligheidsinstructies die oom Piet en tante Alie met hem afgesproken
hadden. Een beweging met de hand of het knipperen met de ogen had al een
betekenis. In de kelder en op de vliering en zelfs in de tuin was een plek om je
te verstoppen. Zo heeft hij eens een hele dag achter in de tuin in een gat in de
modder achter een trapje gestaan toen er Duitsers, die getipt waren, kwamen om
hem op te halen. Toen ze eindelijk de moed opgaven en aftaaiden kon de totaal
verkleumde Jopie weer op verhaal komen. Hij werd daarna ogenblikkelijk uit
logeren gestuurd bij familie in Zwolle. Zelf zochten ze ook maar een poosje hun
familie op in Dedemsvaart om te wachten tot het in Hattem tot rust was gekomen.
Soms werden ze gewaarschuwd om maar even te verdwijnen. Zo had iemand eens een
dokter nodig maar alle dokters in Hattem waren er even niet, uit voorzorg. Na
een tijdje kwam Jopie ook weer terug naar Hattem en werd er verteld dat er een
ziek kind bij het doktersechtpaar woonde om te herstellen.
De fleslammeren een week geleden. De tweede van links is die van de
drieling die we het eerst hadden. De tweede van rechts is Guusje, het Drentje,
die nu bij Anja is.
Intussen hebben we weer een paar
rasechte Schoonebeker lammeren in de stal. Rob heeft ze vanmorgen in alle
vroegte gebracht, de rest van de drieling waarvan de moeder zo onverwacht dood
in de wei lag. Het was, zelfs in het hok, nog een heel spektakel voor ik ze om
de beurt te pakken had en de fles kon geven. Toen ze eenmaal doorhadden dat het
dezelfde melk is als die van moeders dronken ze het ietwat verbaasd op. Rob
heeft intussen gebeld en adviseerde om de andere drie bij hen in het hok te doen
zodat ze aan elkaar wennen. Ik heb ook wat gras geplukt omdat ze dat al lekker
vinden. Je moet toch wat over hebben voor een stelletje
weeskinderen. Intussen begint de rust na de komst van Storm weer te keren. De
katten die de boom in vlogen en de haan die een sprintje trok om aan dat speelse
monster te ontkomen, hebben zich er bij neergelegd dat er een nieuwe bewoner aan
het Schoolpad is bij gekomen. Ze houden Storm wel in de gaten en kijken eerst
hoe de stemming is. Maar 's avonds zit Suze op de ene leuning van de stoel
terwijl Storm bij mij op schoot zit. Storm legt af en toe wat onbenullig zijn
pootje op Suze, maar Suze haalt dan krachtig uit. Die laat zich haar plekje niet
afnemen. Loeder is nu 's nachts niet meer binnen. Die gaat op jacht. Tot onze
verbazing heeft ze in twee dagen al drie dode jonge ratten op de stoep gelegd.
Ik heb geen idee waar ze die vandaan gehaald heeft. We moeten onder de kapschuur
maar een val zetten. Misschien zitten er ergens nog meer.
En bij onze plaatselijke festiviteiten wonnen mijn buurjongens Frank èn Tim allebei een gouden medaille bij de Flintenloop.
Wat een feest was het vandaag in het hele land: de troonswisseling. Van Bea..
bedankt tot Oranje boven, oranje boven, lang leve de koning èn Maxima. En wat
kan dit land er een feest van maken. Twee jaar geleden waren Curtis en Berdena
op Koninginnedag in Amsterdam en keken hun ogen uit. Maar het enthousiasme was
vandaag zeker niet minder. Zonet zaten we nog even af te kicken bij Andre
Rieu en hij speelde net An der schönen blauen Donau. En ik moest ineens aan onze
opa Eggink denken die in april 1932 onderweg was naar zijn oudste zoon Herman in
Amerika. Ergens op de Atlantische Oceaan op dat grote schip de Auroria van de
Holland Amerikalijn kreeg hij het orkestje zover dat ze voor hem An der schönen
blauen Donau gingen spelen. Meteen kan ik melden dat oom Bram Joop gebeld
heeft om te zeggen dat er morgen, 1 mei, aandacht aan opa en opoe Eggink besteed
wordt in een televisie programma in verband met de Joodse fam. Sanders. Bram
wist niet hoe laat en in welk programma het te zien is. Het zou Holland Doc
kunnen zijn maar de tv gids meldt daarover iets anders maar wel iets over de
oorlogstijd. Wie interesse heeft moet het maar even in de gaten houden.
De balkonscene na de abdicatie
Een onderonsje tussen oma Beatrix en kleindochter Amalia, nu de prinses van Oranje
De modezaak van The Sting in Enschede, maar ook die in Emmen is prachtig met
een paar verlichte roltrappen.
Terwijl we vroeger regelmatig op
woensdagmiddag Eva en Robin van de verschillende basisscholen ophaalden en er
een gezellige middag van maakten, is dat heel wat minder geworden sinds ze op
het voortgezet onderwijs zitten. Eva heeft voor het Esdal College gekozen, mede
vanwege de extra aandacht voor cultuur en debatteren. Robin ging voor het
Hondrug College, vooral door de afdeling Technasium. Maar allebei doen ze het
goed en hadden zelfs nu, in de 3e klas VWO, geen onvoldoendes. Er was door
beiden ook hard voor geknokt. Daarom vroegen we ze een middagje mee uit om te
shoppen. Daar waren ze beiden voor in en na het verzamelen bij Petit Restaurant
Mickey, waar ook Rick zijn middagje winkelen begon, ging het regelrecht naar The
Sting, een modezaak voor jongeren. Het geluid dat er binnen te horen was
beloofde voor Wim niet veel goeds. Maar ik moet zeggen dat hij het goed en
met verve doorstaan heeft. Eva en Robin zochten eerst een leuk setje voor Robin
uit. Meteen geslaagd. Eva had er meer werk mee, maar slaagde uiteindelijk ook
voor een paar leuke zomershirts en wist precies welke schoenen ze erbij wilde,
maar jammer, die waren niet meer in haar maat. Dat wordt verder speuren op
internet. Met een ijsje bij Toscana besloten we de middag en volgens mij gingen
de twee heel tevreden op huis aan.
Daar zitten we dan... op een kale vloer. De honden die anders aan onze
voeten liggen, zie je verbaasd in het rond kijken. Storm heeft zich
teruggetrokken in zijn bench en Queeny ligt op een klein matje bij de ingang
naar de voorste kamer. Ik verbeeld me dat hij wat teleurgesteld kijkt. Ik
herinner me ineens dat ik gisteren bij Het Goed een aardig blauw kleed heb zien
hangen, z.g.a.n. en 45 euro. Wim gaat straks naar de Voedselbank om mee te
helpen, maar misschien kunnen we nog...? Wim komt in de benen. 'Dan gelieke
maor'. Even later hebben we de zware tafel van de kant, blauw kleed op de plek
en de tafel en stoelen weer terug. De honden hebben weer een plekje. En ik
heb verder een rustige dag. Gewoon gestofzuigd en even flink de stenen vloer
geschrobd. Ik moet wel wennen aan dat blauw op de vloer, als ik eerlijk ben. Het
past eigenlijk niet... of ik moet de stoelbekleding aan gaan passen. Rood zou
hier beter staan. Had ik ook niet een mooi rood kleed zien hangen? Mijn blik
gaat even naar de voorkamer. Daar zou blauw wel staan... ik weet het
zeker. Die middag gaat Wim zingen met zijn zanggroep de Neighbours in het
Aleida Kramerziekenhuis in Coevorden. Wim spreekt het al jaren uit zoals de
mensen het hier ook doen: Coevern, en die oe een beetje lang aangehouden. Als
hij terugkomt leg ik hem mijn plan voor. Zou rood hier niet beter staan? En het
blauwe daar? Als dat rode kleed er nog is... zullen we? We kunnen het net redden
voor de winkel sluit om half 6. En zo komt het dat we nu twee leuke kleden
onder de voeten hebben in plaats van niks en de honden weer strak aan onze
voeten komen liggen.
Het is niet anders. Het mooie grote handgeknoopte smyrnakleed dat 6 jaar
lang onder de keukentafel onze voeten warmde, is niet meer. Ooit, toen ik het
net ontdekt had bij mijn favoriete Kringloopwinkel, had ik visioenen dat hij
onder Naardens burgemeesters tafel zou hebben gelegen. Er staat nl het wapen van
Naarden op. Het was op twee brede stroken stramien geknoopt en ik zag al voor me
hoe verschillende vrouwenclubs er mee aan de slag waren geweest. Het moest er
eens van komen om hem eens helemaal onder die zware tafel vandaan te halen en
buiten een opknapbeurt te geven. Met veel moeite, man- en vrouwkracht, kregen we
hem naar buiten maar het bleek al gauw zulke slijtage te vertonen aan de
onderkant dat de gaten er in vielen. Dat wordt dus de stort. Het is
natuurlijk ook handig om zo weinig mogelijk kleden op de vloer te hebben met een
jonge hond. Tot nu toe bijt Storm alleen nog maar op zijn piepkip, de kluifjes
en zn flos. Hij gaat er voor het gemak en zijn eigen veiligheid mee in de bench
liggen òf aan onze voeten. Terwijl wij vanmiddag aan het hannesen waren met dat
grote zware kleed zocht hij een verstopplekje op tussen de bank en de stoel.
Alleen zijn neusje was nog te zien. Hij zal ook niet snel meer in de wei bij de
lammeren komen. Hij was onder het hek doorgekropen en kreeg een schok van het
schrikdraad apparaat. Wat maakt zon pup mee in die eerste weken! Nu is het
tijd om even te knuffelen. Je ziet het!
September 1942. De familiefoto op de trouwdag van Hendrik Jan Eggink en
Coba Bijenhof.
Het was te verwachten. Na het bezoek dat Cees en Nini
Derlagen aan ons brachten vorige week zondag om over het gezin van opa en opoe
Eggink te praten en met name over het Joodse meisje Elly Sanders, was mijn
interesse natuurlijk extra gewekt. Gisteravond zou in de Schouwburg in Lochem de
film De Baby te zien zijn , over een Joods babytje dat de oorlog overleefde.
Maar daaraan voorafgaand zou Cees vertellen over de Joodse kinderen uit Lochem
waarvan er maar zo weinig terugkwamen. En zo kwam hij erop om het verhaal over
Elly Sanders in het bijzonder te vertellen. Wim wilde het op zich nemen om de
fleslammeren plus pup Storm onder zijn hoede te nemen en zo toog ik gistermiddag
naar Eefde om samen met Ben en Diny de bijzondere avond in de Lochemse
Schouwburg te bezoeken. En het werd bijzonder! Het werd door Cees erg op
prijs gesteld dat wij er waren en ik moet zeggen dat hij een boeiende trant van
vertellen heeft. Er werd ademloos geluisterd. De trouwfoto van onze ouders
Hendrik Jan en Coba werd vertoond met de toen 9 jarige Elly links vooraan op de
foto. Meteen kwam er een stem uit de zaal: En dat meisje rechts is mijn
moeder. Ook Ineke en haar dochter Carla waren er. Cees had ook Ineke een bezoek
gebracht en zelfs tante Jantje die het uit eerste hand kon vertellen wat er
precies gebeurd was toen die beide kopgeldjagers ineens bij de Boskamp aankwamen
om Elly op te halen om naar haar ouders te brengen. Tante Jantje was net een
paar maanden ervoor met ome Jan getrouwd en woonden ook op de Boskamp en wist nog precies hoe het allemaal
gebeurd was. Ook de foto van opa en opoe op de Dam in Amsterdam met hun goede
vriendin juffr. Ouwenaller, liet hij zien. Opoe in de Achterhoekse dracht, het
parapluutje in de hand geklemd, voor je weet maar nooit, en opa zo ontspannen alsof hij
alle dagen in de stad liep.
Een foto van baby Anneke met Anne Frank. De beide families waren
bevriend.
Na de pauze werd de film De Baby vertoond. Wat kan ik zeggen
een bijzondere film waarin je meeleeft tot aan het onverwachte einde. Ik wil
hier niet veel van zeggen, want op 4 mei is de film op tv te zien en ik kan hem
iedereen aanraden. Het zou helemaal bijzonder worden als het verhaal van Cees
ook hieraan vooraf zou gaan. Na afloop praatten we onder het genot van een
drankje samen met Cees en Nini Derlagen en nicht Ineke en haar dochter Carla nog na.
Natuurlijk was Storm de topper voor Agnes afgelopen weekend. Behalve met het
voederen van de lammeren was ze steeds met Storm aan het spelen. Nee ze hoefde
zich niet te vervelen. Samen volgden we een deel van de Kunstroute die behalve
bij de Fabriek waar 35 Emmer kunstenaars exposeren door heel Emmen langs open
atelierdeuren ging. Gert Sennema was bij De Fabriek bezig met het bewerken van
een levensgroot blok hout tot een standbeeld. De kettingzaag deed zijn werk. Wij
beperkten ons daarna tot het Waanderveld. Heel verschillend waren de
kunstwerken, van abstract tot figuratief of een combinatie ervan. We werden
overal hartelijk ontvangen, maar bij Ellen, mijn eigen schilderdocent natuurlijk
extra. Agnes vond het allemaal prachtig. We zijn nu wat tijd betreft nog
afhankelijk van de voedingen van de lammeren, nu nog 4 keer per dag. Dinsdag
wordt het 3 keer en dan al snel 2 keer per dag. Ze doen het goed, die kleine
druktemakers. Als ze me zien hebben ze ook meteen honger en zetten ze het op een
mekkeren. Kan nog wat worden als we meer in de tuin bezig zijn.
Begin van deze week: de fleslammeren doen hun middagdutje op een oude
deken voor de deur.
De 3 Rs van dr Spock, Rust, Reinheid en Regelmaat,
die ik opvolgde bij mijn eigen babys vroeger, hebben nu hun intrede weer
gedaan. Een pup heeft die net zo hard nodig. Het briefje dat bij het tasje met
benodigdheden zat toen we Storm ophaalden was ook in die trant geschreven:
brokjes, poepje en plasje, spelen en slapen in die volgorde werkt het ook bij
een pup. En dat werkt goed! De eerste avond toen Storm alleen in de bench werd
achtergelaten, wel met een warme kruik alsof hij lekker tegen zn broer of
zusjes aan lag, was er 5 minuten lang gejank. Maar net als bij babys, proberen
net te doen of je het niet hoort. Het hielp! Nu gaat hij in de bench als we weg
moeten: eerst een knuffel, dan in de bench met een kauwbotje en een
hondensnoepje er achteraan. Bij de fokker hadden ze een keurige uitlaatplek:
een kale stoep met in een hoek kunstgras. Hier lopen we een rondje op het erf,
duikt hij in de bosjes en heeft Storm al vaste plekken voor zijn behoeftes. Nu
hij eenmaal de struiken ontdekt heeft gaat hij er als een ontdekkingsreiziger
doorheen. En ziet hij je even niet, gaat hij terug naar huis waarvan hij zeker
is dat het daar veilig is. Hij luistert al perfect als je hem roept, tenminste
als hij niet afgeleid wordt door een van de katten. En ook het commando ZIT kent
hij al. s Avonds ligt hij aan je voeten. Nu gaan we beginnen met het lopen aan
de riem. Intussen zijn de fleslammeren naar de wei en doen we ze s nachts
nog in de schuur. Bij een van de Schoonebekers is vanmorgen weer een lam
geboren, perfecte moeder en een mooi sterk ramlam. Intussen gaat ons
programma gewoon door: zwemmen, expo, oppassen( H), Voedselbank, zingen, zingen,
zingen, sporten(W) De tuin vraagt ook aandacht maar vandaag in de stofstorm kon
je maar beter binnen zijn.
Niet alleen waren wij toe aan een nieuw hondje, ook bij Alle en Anja was het
zo. Hun Duitse herder Laura was zichzelf niet meer na de dood van haar kameraad
Sem. Daarom werd er gezocht naar een hondje dat geschikt was voor hun gezin. Ze
kwamen ermee in de Achterhoek terecht, in Wehl. Gewoon een gezinshond, waaks
maar niet gefokt als politiehond of iets in die richting. Beide ouders waren
erbij en werden ze luid begroet toen ze hun pup met de voltallige familie
ophaalden. Bij Coevorden begonnen de kinderen al: 'Zijn we er bijna?' Dat werd
dus even geduld oefenen. Jessie kwam uit een nest met zelfs 10 pups. Meteen
de eerste dag kwamen ze haar al laten zien en kennismaken met Storm. Het werd
deze foto! Welkom in de buurt, Jessie!
Het werd een heel andere show dan ik in mijn gedachten had op de avond van Passagevrouwen Zuidbarge Rietlanden, helemaal terug
naar overgrootmoeder tijd. Wat werd er gebreid en genaaid, alles nog met de
hand. Er was ook nog geen tv, dat scheelt. Af en toe las Zwaan wat voor uit oude
boeken over een zgn eenvoudige uitzet. Wat een kasten moeten die gehad hebben.
Hier toont ze de bij velen nog bekende warme onderbroek. Ook de borstrok was er
bij. Bij ons zelfs moest het weerbericht 16 graden melden voor die uit mocht. En
wat te zeggen van het beroemde en beruchte corset? Wij keken onze ogen uit en de
herinneringen kwamen bij iedereen boven...
En had je aanleg voor 'rimmetiek' dan was er nog de broek met extra
stukken in vorm gebreid voor de knietjes
En toen kwam het corset! Onze generatie kent hem nog wel maar heeft hem
niet meer gedragen. Jannie heeft er plezier in om het te showen.
En toen kwamen de hoedjes rond, in alle soorten. Er werd flink gepast en
gelachen.
En wat vind je van Albertjes hoedje. Iedereen wilde die wel passen, maar viel
wat klein uit.
Klaasje kan hier zo mee het strand op of de stad in.
En de gebreide knipmutsen kwamen langs. Berta laat zich verleiden om er
één te passen.
En tot slot kwam de bontmantel van echt hermelijn, 100 jaar oud met echte
hermelijntjes met kop en al, als een soort kraag. Jakkes!
De drie dames
uit Schoonoord hebben ons Passage vrouwen een onvergetelijke avond bezorgd met
de show, maar ook met alle verhalen er omheen!
En toen werd het druk. Behalve pup Storm kwam er de volgende dag een
vraagje bij. Ik heb weer een verstoteling en eentje van een drieling ik durf
het bijna niet te vragen zo begon schapenman Rob. Breng maar hier, is altijd
mijn antwoord. Wim heeft het al gehoord en onder toezicht van Storm wordt het
hok naast de open haard weer in elkaar gezet. Hij spijkert er maar vast een
extra plank op want uit ervaring weten we dat wanneer sommige lammeren het op
hun heupen krijgen ze zich over de rand werken of zelfs een aanloopje nemen en
floep daar loopt er weer een in de keuken. Toen Rob kwam had hij er zelfs drie,
allemaal rammetjes. En zo vertelt hij, de moeder van Geesje, je weet wel
diezelfde die vorig jaar Geesje verstootte, is aan het bevallen en het kan zo
maar zijn dat die er weer een verstoot hoe laat zijn jullie wakker morgen
vroeg? En zo kwam het dat er gistermorgen weer een lam bij kwam, een mooi
Drents ooitje. Mooi spul! Vind je het niet vervelend, vraagt Rob iedere
keer. Ieder zijn hobby, antwoord ik dan. Storm heeft zijn plekje gevonden en
vindt die drukte helemaal gezellig. Overdag lopen de lammeren nu op het terras,
dat is mooi afgesloten. Storm wil met ze spelen, net zoals hij met zn broer
Rusty en zijn zusjes deed, maar dat kan nog niet. Hij luistert al perfect naar
zijn naam maar hij kijkt vooral naar het hondensnoepje in je hand. Susan kwam
gisteren op kraambezoek en bracht kauwbotjes mee, hij is er druk mee. Zo
begint hij tenminste niet aan de stoelpoten. En zo zie je binnen een paar dagen
is er hier leven in de brouwerij!
De familiefoto, genomen op de trouwdag van onze ouders Hendrik Jan Eggink
en Coba Bijenhof. Het meisje links vooraan is Ellie en Ineke Kettelarij zit
rechts vooraan. Tussen hen in van l. naar r. Anton Voortman, Jan Kettelarij, Jan
Harwig en, ik denk, Diny van Middelkoop.
Geen slecht idee, lachtten
Cees en Nini Derlagen gisteren toen ze bij de ballonnen onze inrit insloegen.
Vorige keer toen Wilhelm en Gerrit kwamen was ik door de drukte vergeten
ballonnen op te hangen, maar dit keer deden ze dankbaar dienst. Iedereen die
voor het eerst komt rijdt hier anders ongemerkt voorbij en van de kant van Emmen
is het lastiger om hier in te draaien. Daarom adviseren we altijd de weg vanaf
Klazienaveen te nemen en beloven ballonnen op te hangen. Volgende week, de
23e, wordt er in Lochem een documentaire vertoond over de Joden in de oorlog in
Lochem en Cees gaat van te voren een inleiding houden en zal over Elly Sanders
vertellen die zon 1,5 jaar bij opa en opoe Eggink op de Boskamp heeft gewoond
tot ze door een paar Kopgeldjagers getraceerd werd en zomaar opgehaald. Het
heeft diepe indruk gemaakt op de familie. Elly was immers helemaal opgenomen in
het gezin, maakte de feestelijkheden bij het huwelijk van onze ouders mee en
ging gewoon met Ineke Kettelarij mee naar de Prinses Julianaschool in de
Wildenborch. Ook mij is het verhaal van Elly en de tragische afloop voor de hele
familie Sanders helemaal bijgebleven. Ze werd vlak voor mijn geboorte opgehaald
en toen opa en opoe hun eerste kleindochter bij Hendrik Jan en Coba kwamen
bewonderen, overheerste het verdriet over Elly en de afloop die niet veel goeds
voorspelde. Vooral de jaren na de oorlog werd dit tragische gebeuren vaak
aangehaald in gesprekken op de Haar en de Boskamp. Pas veel later hoorden we dat
de hele familie Sanders een paar weken later, half september 1943, al vergast
is. Cees was al een avond bij Ineke geweest om te horen hoe zij dit in haar
jeugd beleefd had en wilde nu mijn kant horen. Heel vaak heb ik het tragische
verhaal van Elly verteld aan klassen die ik op dat moment les gaf en het maakte
steeds diepe indruk. Je kon een speld horen vallen en nadien kwamen de vragen
natuurlijk en het besef hoe gelukkig we zijn om in een vrij land te
wonen. Het was een genoegen om Cees en Nini bij ons te hebben. Ze hadden er
zelfs de hele rit vanaf Lochem voor over om ons te bezoeken. Het boekje van opa
over zijn reis naar Amerika werd bewonderd en de worteltaart van warme bakker
Dick ten Broeke uit Lochem smaakte heerlijk. Wie interesse heeft moet de 23e
naar Lochem.
En hier is hij dan: Storm. Je moet wat meemaken als pup wanneer je uit je
zo vertrouwde omgeving gehaald wordt met broer en zusjes en moeder Lady die
altijd ergens in de buurt was. Het was 5 minuten enorm janken in de auto, tot
hij zich overgaf en lekker op de bodem op z'n dekentje ging slapen. De
kennismaking met kat Suze was ook wat: enorm blaffen. Het resultaat was dat we
de katten, die normaal altijd 's nachts binnenkomen, 's avonds niet meer gezien
hebben. De rest van de avond werd er al op z'n naam getraind. Wanneer hij kwam
kreeg hij iets lekkers als beloning. Dat ging snel. Hier ligt hij dan... op de
veiligste plek van het huis.
Nog één nachtje slapen. Dan
kunnen we onze nieuwe pup ophalen. Eigenlijk had het al iets eerder gekund, hij
is nu precies 9 weken, maar de dochter des huizes zat in Mexico en zou net
vandaag thuiskomen. Die moet dit prachtige stel toch even met eigen ogen zien.
En ons komt het ook goed uit want om meteen zon nieuwe pup mee te nemen naar
verjaardagen en een reünie is die eerste dagen geen goed idee. Dus morgen na de
reünie rijden we over Dalfsen om Storm eindelijk mee te nemen. Je snapt het
al: Diny is jarig en we hebben meegedeeld in de feestvreugde. Het was een komen
en gaan. Bij zon gelegenheid spreek ik ook nichtje Hennie weer eens. Altijd
leuk! Ze heeft morgen een meiden dag. Samen met haar dochters en schoonzus
Marjan met dochters gaan ze een dagje naar Rotterdam. Ik meen iets met een
museum, maar ik denk dat er vast ook geshopt gaat worden. Dit keer blijven we
niet in Eefde slapen, maar gaan even een flitsbezoekje bij Johan en Joke
brengen. De camping is al aardig gevuld ondanks het koude begin van het seizoen.
Even later rijden we langs Luttenberg en onze auto gaat vanzelf rechtsaf. We
zijn zo dichtbij Ben en Riet dat we even gaan kijken of ze thuis zijn. En dat
zijn ze! Een warm welkom. Ze hebben grote plannen. Waarschijnlijk gaan ze samen
met dochter en gezin een kangoeroe woning bouwen in het centrum van Raalte op
een plek waar vroeger een school stond. We bekijken al een stel tekeningen zoals
ze het zich voorstellen. Een gezamenlijke ingang maar dan ieder een aparte
woning. Wat een plannen. We zijn blij voor ze!
Terwijl ik eerder zat te denken aan onzichtbare wratten onder de voet of
iets engs dat in de weg zou kunnen zitten, bleek chiropractor Nimo aan iets
anders te denken. Hij nam mijn voet in de tang, waarschuwde dat het pijnlijk zou
zijn, wreef en schraapte er enorm hard onder. Voor een pieneköttel zoals ik was
het geen pretje. En na een paar seconden rust terwijl ik al dacht dat de
afstraffing voorbij was wrikte hij er nog even zo hard aan dat me ze buiten de
kamer konden horen. Toen hij Wim indertijd ook eens zo behandelde, klopte hij
hem op de schouder en vroeg: Zijn we nog vrienden?. Waarop Wim antwoorrdde:Ik
geef je nog 5 minuten'. Ik was niet meer tot enige humor in staat. Ik mag nu
drie keer per dag op die linkervoet gaan staan en in evenwicht blijven handen
los niet vals spelen. De voet kan nog een paar dagen pijnlijk blijven na deze
behandeling, zei hij nog. Maar ik kan je nu al vertellen dat ik weer gewoon
kan lopen, zij het dat de voet nog gevoelig is. Het blokje onder de schoen kan
af blijven. Ik zag me al achter de rollator, maar nu zie ik de toekomst zonniger
in en denk al weer aan een uurtje met de stokken en natuurlijk met
Storm!
Hardlopers zijn doodlopers is misschien een wat overdreven kreet in mijn geval,
maar het is wel zo dat ik al meer dan twee weken een pijnlijke voet heb. Toen ik
lekker meeliep in de Emmerdennen met het groepje van Trijnie met mijn Nordic
Walking stokken, ging dat eindelijk zo makkelijk dat ik er vol op los ging. Ik
had helemaal de slag te pakken. Maar toen ik wat later merkte dat de bal van
mijn voet pijnlijk was, begon ik te twijfelen. Het voelt aan als een blauwe plek
of een kneuzing. Maar omdat je nergens komt zonder twee voeten te gebruiken
bleef het zeer doen. Ik heb er heel wat ontspannende voetenbadjes tegen aan
gegooid, maar ook dat deed niet echt veel. Afgelopen zaterdag was het helemaal
een drukke loopdag in de beide musea tijdens ons dagje uit met Ellen. Dat was er
niet best voor, maar ja ! Zondag was ik er helemaal klaar mee. Ik heb die dag
maar eens veel gezeten. Tot ik ineens een beeld voor ogen kreeg van de
koeienstal bij Johan. Hij heeft wel eens een koe die last van de poot heeft en
na het bekappen een extra stukje hout onder de poot krijgt. Ik zocht een smal
plankje uit de zak met aanmaakhout, Wim zaagde er een stuk af en met een paar
brede elastieken maakte ik het midden onder de schoen vast. Zo kan ik in elk
geval zonder pijn lopen en ontzie daarmee de gekneusde plek. Nee... over is het
nog niet. Gao t-er dan toch met naor de dokter, zegt Wim maar
steeds. Morgen hebben we een al geplande afspraak bij de chiropractor. Die
mag eerst oordelen.