‘Do you love me, Michael?’, klinkt het ineens in het badhokje naast me als ik me in mijn badpak hijs. ‘Ehhh..?’ ‘Do you love me… a little bit?’, klinkt het opnieuw. ‘Yes’, hoor ik dan een jongen zeggen. ‘Ja.. ik kan wel een beetje Engels… a little bit …’ Dan hoor ik haar er meteen met een extra lief stemmetje er achteraan vragen: ’Michael,… heb jij ook een pakjesdrager?’ ‘Neu…‘, antwoordt dezelfde knul.
Dan probeert ze het nog eens, nu bij een meisje:’ Chantal… heb jij een pakjesdrager?’ Een andere meisjesstem klinkt verbaasd. ‘Wat is dat nou weer… een pakjesdrager?’ ’Nou gewoon een pakjesdrager voor achter op je fiets, waar iemand op kan zitten’. ‘Oh…., je bedoelt een bagagedrager… ja die heb ik. ‘ En het lieve stemmetje neemt haar kans waar: ’Mag ik dan straks wel bij jou achterop je pakjesdrager?’ Het is een groep van het Carmel College die net hun uurtje zwemmen erop heeft zitten voor ons aqua joggen begint. Ik weet niet meer of ze bij Chantal op de pakjesdrager mocht… mee terug naar school, maar wel dat het een autochtone Drentse is. Net als ‘veel wonings’ en ‘Waar kom jij weg?’ en ‘Ja, dat mag wel’ en ‘Dat ’s ja mooi ja', zijn dat de hier als Hollands bestempelde uitdrukkingen. Ik mag het graag horen…… Als ze mij zouden vragen hoe het me na 30 jaar in Drenthe bevalt kan ik rustig zeggen:'Het kon minder...'

17-10-2013 om 21:03 geschreven door hetty  

In Yorkshire kocht ik een boekje: Little bit o'nonsense about sheep
Het geeft op een wat satirische en toch ook weer grappige manier het harde leven weer van een sheep farmer. Bij dit tekeningetje stond het volgende stukje:

It's a bright morning as I walk out to inspect the stock and, surprise, surprise, I come across a recently deceased lamb. And no, it's not the rubbishy little crit I half -expected to snuff it, it's not the one who's been scoured skinny since birth, nor that pathetic triplet that's never had a decent suck since he was born.

It's of course a suberb creature who was destined for the mart next week. The sod!

15-10-2013 om 22:56 geschreven door hetty  

Je zult in een appartement wonen met een geweldig uitzicht over ons dorp met stadsallures Emmen. En de lift doet het niet of … nou ja… soms niet. Je moet maar afwachten of hij je dit keer weer ter wille is. Dat overkwam de mensen die in het appartementencomplex aan het Klokkenslag wonen. Soms bleef de lift gewoon hangen en moest er een monteur komen om ze te bevrijden. Natuurlijk werd er geklaagd bij de woningbouwvereniging, Domesta in dit geval. Maar zo zeiden ze daar, de lift is in 2015 pas aan vervanging toe. Sommige mensen durfden bijna niet meer de lift te nemen want je wist niet wanneer je er weer uit zou kunnen komen. Als je al een beetje aanleg hebt voor claustrofobie ga je er zeker niet meer in. Na nog een paar storingen en vastzittende bewoners werd er toegezegd dat er een nieuwe lift zou komen. Woningbouwvereniging Domesta deed nog wel een duit in het zakje door te beweren dat de liftdeur ontzet was doordat er regelmatig een scootmobiel tegenaan botste. Ja… zo ken ik er ook nog wel een.
Misschien wordt dit plaatje nog onze toekomst.

13-10-2013 om 17:11 geschreven door hetty  

Het afzien is voorbij. Na een half doorwaakte nacht vanwege de bloeddrukmeter mocht ik hem vanmorgen weer inleveren. Hij wordt nu uitgelezen en maandag volgt het eindgesprek met de huisarts. Vandaag heb ik het er maar van genomen met het mooie weer. Op de fiets langs verschillende winkels voor een lijstje met nodige inkopen. Dit weer mag van mij blijven want ik ben gek op de herfst. De terrasjes in Emmen waren vol. Er wordt anders voorspeld, maar dat zien we dan wel weer.
Met Storm hoef je je geen moment te vervelen. Hij sjouwt trouw de hele dag met je mee om dingen te brengen of te halen. En verlies je hem even uit het oog? Hij heeft intussen de ontsnappingsroute gevonden om op het land van de boer te komen. Er is één plek waar het gaas plat ligt, ergens achter de schuur. Storm kiest een paadje achter de rododendrons, langs de schutting en komt zo aan de kant van de vijver waar hij rechtsaf slaat langs de heg en daar de opening vindt. Nee, hij loopt niet weg maar het land van de boer, dat nu leeg is nadat de aardappelen eruit zijn, vindt hij erg interessant. Ik hoef maar tegen het raam te tikken of Wim fluit even en hij komt regelrecht langs hetzelfde pad weer terug. Daar moet aan gewerkt, want wanneer we bij goed weer weg zijn blijft hij gewoon buiten net als Scott, Kim, Tessa en Queeny dat deden. Nooit problemen mee gehad en dat willen we zo houden.
Nu ligt Storm lekker aan onze voeten. ‘Kiek em es liggen’, zei Wim. ’t Is net een haze’. Hij heeft een speciale manier om te gaan liggen, languit en met beide achterpoten recht naar achteren, op een lekker zacht wollen kleed… dat wel.

11-10-2013 om 16:52 geschreven door hetty  

Ze zijn er wel een tijdje zoet mee geweest Dea, Ida en Fenna. Maar dan heb je ook wat.
Nadat we vorig jaar onze kerk de Voorhof moesten verlaten en gezamenlijk naar de Schepershof gingen was het jammer dat we het prachtige raam uit de Voorhof niet mee konden nemen. Dat speet ons erg want door de loop der jaren waren we gewend aan de mooie vormen en kleuren waar je tijdens de kerkdienst vanzelf naar moest kijken. In de jaren 60, toen de kerk gebouwd werd, is het gebrandschilderde raam gemaakt door kunstenaar Dora Tuynman. Van haar wordt gezegd dat ze deel uitmaakte van de CoBrA- beweging, de kunststroming uit de jaren '40 waarvan o.a. Corneille en Karel Appel oprichters waren.
Er werd een plan gemaakt voor een gequilte replica en er werd daarna in het diepste geheim elke dinsdagmorgen aan gewerkt. Vanmorgen zagen we op de beamer de verschillende fases van het project. De dames zaten steeds in een aparte ruimte te werken waarvan de deur klemde zodat niemand onverwacht voor hun neus zou staan. Daarna werd het werkstuk opgerold en achter in een kast neergelegd. Gisteren onthulde de krant al hoe mooi het werd. Vandaag mochten de beide predikanten Janneke de Valk en Jan de Korte tijdens de enthousiaste startzondag het prachtige kleed onthullen. Zeg nou zelf! Helemaal geslaagd.

Het wandkleed is onthuld.
Op de beamer een foto l. van het originele raam en ernaast de replica. De dames Fenna, Dea en Ida worden bedankt met een mooie bos bloemen.

10-10-2013 om 00:50 geschreven door hetty  

07-10-2013 om 10:26 geschreven door hetty  

04-10-2013 om 20:05 geschreven door hetty  

Josca vindt het kleine ding wel heel bijzonder.

'Hier… daarheen…! Mevrou-ouw..!' Een paar heren op een bankje, lekker uit de wind op het station van Deventer maken grote gebaren naar mij. Ik had intussen al twee knoppen geprobeerd in te drukken om de deuren van de trein te openen. Maar er gebeurde niets. Ineens zie ik de wuivende heren en een heel eind verder laat een conducteur andere reizigers die net als ik uit de trein met vertraging kwamen, instappen. En weg is ie….... de trein. Even later hoor ik van de mannen dat alleen die ene deur nog open was omdat de trein richting Zutphen en verder naar Roosendaal al op vertrekken stond.
Ik laat me bij de heren op het bankje vallen. Je moet er soms wat voor over hebben om vanuit Emmen in de Achterhoek te komen. Vanwege een brand in een locomotief was de trein van Zwolle naar Deventer uitgevallen en zou pas om elf uur ’s avonds weer rijden. Het alternatief was een reis via Marienberg/ Almelo/ Deventer/ Zutphen. In Almelo had de internationale trein richting Deventer/ Amsterdam al 10 minuten vertraging. Maar door een sprintje te trekken zouden we het net kunnen redden door de goede communicatie tussen de conducteurs. Maar ja… toen liep ik naar het verkeerde treinstel.
Ik heb intussen wel een genoeglijk half uurtje doorgebracht op dat bankje met de twee doorgewinterde treinspotters. De ene heette Jeroen en de andere was een tweelingbroer van Jan Kruis, de tekenaar. Zo leek hij er op. Ze brachten heel wat uurtjes per week door met het spotten van vooral goederentreinen en ik kreeg een spoedcursus treinspotten. Alle treinen in Europa kennen ze intussen en volgens hen gaan de Zwitserse met de eer strijken.
Diny staat me al op te wachten bij het station en eenmaal thuis hoor ik dat de trein vanuit Zwolle al sinds vijf uur weer reed. Tja…..
Ik maak kennis met de nieuwste aanwinst: Wiesje en het is inderdaad een aandoenlijk leuk hondje. Na wat drukte en spektakel nestelt hij zich naast Diny op de bank en beweegt de hele avond niet meer.

03-10-2013 om 09:13 geschreven door hetty  

De Dode Zee rollen zijn een verhaal apart. De klimaatbeheersing van dat gedeelte in het Drents Museum, streng beveiligd, wordt zelfs vanuit Jeruzalem in de gaten gehouden. Het is er donker, er mag niet gefotografeerd en er mag maar een beperkt aantal mensen tegelijk in om de stukjes tekst op leer te kunnen zien. Je ziet er dan ook niet veel van maar het is meer het idee dat deze boekrollen of wat ervan over is daar een paar duizend jaar in de grotten bij Qumran bij de Dode Zee verstopt zijn geweest. Een herdersjongen, Mohammed Ahmed el- Hamid, gooide in 1948 een steentje een grot in en hoorde een brekend geluid. Toen hij op onderzoek uit ging vond hij een kruik met een boekrol erin verstopt en later nog meerdere die hij verpatste voor een paar ponden aan een verzamelaar. Later werden zelfs stukjes van boekrollen verkocht, dat leverde meer op. De inhoud blijkt zelfs uit de tijd van Jesaja te komen al is er maar een gedeelte van Bijbelse inhoud. Het vertelt veel over de tijd waarin de mensen toen leefden. Er is pas een klein deel van de gevonden boekrollen ontcijferd en er wordt nog steeds op gestudeerd. De rollen zijn net op tijd verstopt voor de Romeinen Jeruzalem en meerdere plekken met de grond gelijk maakten en de Joden zich over de hele wereld zouden gaan verspreiden.
Ik moet zeggen dat er een mooi geheel van de expositie is gemaakt, interessant voor iedereen die maar enigszins in historie of Bijbelse achtergrond geïnteresseerd is.
Wij gingen er met een groep van onze kerk met auto’s heen en zo ontmoet je elkaar eens op een andere manier. Er reed een oudere dame met ons mee, Ina van 85 jaar, die nog volop in het leven staat, elke morgen met ‘Nederland in Beweging’ meedoet en het hele land doorrijdt met haar auto naar familie en vrienden. Daar neem ik mijn petje voor af. Vorig jaar voor de Kerst was haar dochter op bezoek en wilde ze toch ook naar een kerstmarkt in de Bargeres. Daar had die dochter ook wel zin in, maar zei dat haar passagiersstoel nat was door een omgevallen flesje water. Natuurlijk reed 85 jarige Ina toen. Ze kwamen terug en dochter maakte de opmerking: ‘Ma.. je rijdt als een jonge meid’, waarop moeder Ina zei: ’Je had helemaal geen natte stoel in je auto, je wou alleen eens kijken of je moeder al een gevaar op de weg is’. Eenmaal terug in Emmen zetten we haar bij haar auto af en reed ze voor ons uit naar haar huis. Inderdaad... als een jonge meid!

30-09-2013 om 19:29 geschreven door hetty  

29-09-2013 om 09:58 geschreven door hetty  

28-09-2013 om 09:20 geschreven door hetty  

De natuur laat zich niet dwingen, niet door mij in elk geval. Wanneer planten niet bij je grondsoort passen of te veel in de schaduw of juist in de zon staan wat ze nou net niet willen, wordt het niets. Je kunt de grond wat veranderen door er turf bij te doen of meststoffen, maar je kunt ook de beplanting aan de plaats aanpassen. Ik ben gek op kerstrozen, Helleborussen. Aan de ene kant van het pad willen ze wel en aan de andere kant niet. De oeverrand van de vijver stond eerst vol met aardig wat verschillende soorten planten. Nu zijn er nog drie van over, de gele lis in overvloed, watermunt en dotters. De waterlobelia met z’n mooie rode bloemen miste ik al gauw en af en toe doe ik weer een poging met nieuwe. Wat er uit zichzelf bij kwam staan was de vrouwenmantel. Dat is wel zo’n gemakkelijke plant. Droog of nat, zon of schaduw, het maakt haar niets uit en het blad met de dauwdruppels ’s morgens kan ik wel waarderen: sterke dame!
Nu hebben we van Rob een stel kippen, Barnevelders, gekregen. Er waren er een paar bij die niet door de rest geaccepteerd werden en één was al snel verdwenen. Net die ene kreeg dat stel kuikens toen we op vakantie waren. Waarschijnlijk zat die ergens in de bosjes te broeden. Ze deed haar best bij de verzorging van haar kroost. Toen we thuis kwamen waren er nog zes. De kuikens worden groter en gaan nu alleen op stap, kruipen door een openingetje in de deur van de ren. Pas ’s middags laten we de rest van de kippen los lopen, we hopen dat ze eerst een ei leggen. Nu heeft de kloek bedacht om ’s nachts boven in een laurier te gaan zitten, buiten de ren. Ze kloekt haar kinderen mee naar boven, maar eentje komt niet verder dan de lage cotoneaster. Dat is me ’s avonds een spektakel. De kleine roept en moeder antwoordt, maar het lukt nog niet om langs de takken van de laurier hoger te gaan. Als je je er mee gaat bemoeien vliegt die kloek je aan. Dus laten we het maar gebeuren. Als het donker is, is het ineens stil. Loeder loopt er met opgestreken staart langs maar die heeft liever muizen, elke dag ligt er een bij de deur.

27-09-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Rien in de speciale broek, ooit door Gera gescoord in een 2e hands winkeltje in Innisfail en door Rick meegebracht, deed het grote werk.

Het was een hele klus… het schoonmaken van de vijver. Dat mocht ook wel eens gebeuren na 16 jaar. Wim had wel zorgvuldig elke herfst ’s morgens de bladeren van het oppervlak van het water gevist, maar de vijver oogde de laatste jaren niet meer naar wens.
Gelukkig hebben we hovenier Rien Middelburg die ons met deze klus hielp. Wim had de dag ervoor al een deel van het water weggepompt. Er kwam heel wat troep uit èn ook vrouwtje Tureluur die twee jaar geleden in de vijver was gevallen. Nu staat ze weer trots te wezen op de vlonder naast haar Piggelmee.
Op een gegeven moment zag Rien dat de vissen het wat benauwd kregen en heb ik samen met Wim de helft van de vissen gevangen met een net en in grote bakken water gezet. De vier goudvisjes en 4 goudwindes van het eerste uur hebben zich enorm vermenigvuldigd. We laten dan ook de natuur zijn gang maar gaan. Wanneer de ‘grote visser’ langs komt, zoals die door Bernd Schulte genoemd wordt, mag hij er best wel eentje pakken. We hebben die escapades al eens gevolgd door heel stil in de kamer te zitten en te bekijken hoe die reiger er stukje bij beetje op af komt en dan al overvliegend er eentje uit het water pikt. Maar bij elke beweging in of om het huis is hij al weer weg.
Buurman Alle heeft wat jaren terug ook zijn wat kleinere vijver schoongemaakt en had de vissen apart in een grote bak gezet. Ze gingen even weg naar de Welkoop om iets te halen voor de vissen en de andere dieren. Toen ze terug kwamen waren de kleinere vissen opgevreten en de grote jongens, de koi's, doorboord. Bij ons kreeg de 'grote visser' nu geen kans, we waren gewaarschuwd.
Nu is de vijver weer gevuld, de vissen zijn teruggezet en hebben het spektakel overleefd.

26-09-2013 om 11:06 geschreven door hetty  

23-09-2013 om 23:08 geschreven door hetty  

En heb je ze alledrie even bij elkaar, dan is het tijd voor een foto....

‘Mijn verjaardag..? Nee hoor die sla ik gewoon over… ‘. Vorig jaar waren wij in de USA en konden er niet zijn, maar we hadden we een soort Amerikaanse party voor hem bedacht, iedereen nam zelf zijn drankje mee. Maar dit keer had Rick er gewoon geen zin in. Het was trouwens het weekend dat hij deze kant op zou komen, eerst naar buurvrouw Wielens en daarna tegen etenstijd bij ons. Meestal gaat hij dan tegen kwart voor negen nog naar Jans en Geesje.
Nu had ik dus de andere jongens gevraagd om bij ons te komen eten en op die manier toch zijn verjaardag te kunnen memoreren. Dat deden ze dus, Gerhard met Judith en Mark met Jennifer. Je had Rick eens moeten zien kijken. Het werd een gezellig etentje met een hapje en een drankje tussendoor. Toen hij na zijn kort maar krachtig feestje tegen 9 uur wegging naar Jans en Geesje met een dik stuk slagroomtaart, was er een lach op zijn gezicht en gaf hij toe dat de verrassing compleet was. Zo wil hij wel jarig zijn.
De cadeautjes brengen we hem zo na: bier in alle soorten en lijstjes voor zijn vakantiekiekjes. Wij bestelden bij de Hema een fotoboek over onze belevenissen samen in Schotland. ’Je moet er wel vier dagen op wachten’, meldde ik. ‘Vier dagen????’ Dat was voor mij het teken dat hij dit een grandioos idee vond.

22-09-2013 om 22:18 geschreven door hetty  

Vandaag is het 46 jaar geleden dat deze jongeman werd geboren. Het was 21 september 1967. We woonden toen in Aalten nadat Wim gestopt was met zijn werk als scheepswerktuigkundige en was begonnen als monteur van eiersorteer- en inpakmachines bij Staalkat in Aalten. Nee dat met die eieren is niks geworden. Machines bouwen was geen probleem, maar er moest ook gerepareerd worden. 'Heb je wel eens een rot ei geroken', vroeg Wim later nog wel eens. 'Nou die lagen er onder die kapotte machines en als je er tegen aan stootte, begon alles te bewegen...'. Daarna lonkte Stork in Hengelo en de Kwaliteitsdienst bleek voor hem een beter alternatief.
De plek waar Rick geboren werd hebben we naderhand nog wel eens opgezocht.
Rick... van harte gefeliciteerd en wie weet gaan we nog eens samen wat leuks ondernemen.

21-09-2013 om 21:32 geschreven door hetty  

19-08-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Bijlagen:
pic1376652984[1].jpg (98.3 KB)   

16-08-2013 om 21:55 geschreven door hetty  

‘Mag hij ook mee?’ Rob komt met zijn auto met aanhanger de lammeren ophalen. Simon helpt hem mee. Hij heeft de auto dichtbij de stal kunnen neerzetten en hoeft hij telkens maar een klein stukje met de ram tussen de benen af te leggen. Dan krijgen ze nog een vitaminepreparaat toegediend. En nu komt hij met het bruine flessenlam aan. Het is degene die nog steeds op me af komt en aan mijn vingers wil zuigen, net alsof ik er met fles en speen aan kom. ‘Ja hoor, die mag ook mee’. Hij kent me nog steeds en even mag ik hem nog aaien.
Rob denkt dat ik maar moeilijk afstand kan doen van de lammeren, maar ik heb al zo vaak afstand gedaan van dieren. Het went nooit helemaal. Maar dit keer gaan ze allemaal naar een nieuwe plek. Zijn lammeren zijn mooi, Rob is erg tevreden. Een leuke bijkomstigheid is dat een aantal van zijn jonge rammen naar een kudde Schoonebekers in Zuid Limburg gaat. Die zochten nieuw bloed voor hun kudde.
Voor ons is het mooi op tijd, want zondag is het zover. Schotland wordt dan ons doel. We vertrekken vanuit IJmuiden. Rick heeft er ook zin in. Vandaag was zijn laatste werkdag en heeft nog een paar dagen om zich voor te bereiden. We hebben hem al ingelicht dat hij wel een paar keer vroeg uit bed moet. In elk geval de eerste ochtend als we in Newcastle aankomen. Het zou jammer zijn als hij het uitgebreide ontbijt zou missen. En als we opbreken op een camping moet dat ook niet te laat. Hij weet ervan. 'Geen probleem', zegt hij: ‘Ik heb een wandelende wekker’. En dat is dan weer zo’n cryptische omschrijving waar hij octrooi op heeft.

15-08-2013 om 20:13 geschreven door hetty