Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-02-2009
De Levenkampjongens
Er kwam weinig reactie op de raadsels. Waren ze zo moeilijk of had niemand zin in zon mooie door Robin gemaakte foto? De enige reactie kwam van een mede blogster en -oma uit Belgie Natoken, die dit soort woensdagmiddagen en zelfs weekenden kent met haar eigen kleinkinderen. Hier volgen de antwoorden: 1 Gangster 2 2 benen alleen de molenaar 3 Het regent niet 4 Slaap je? 5 Ook 20 minuten
Ik kreeg een wel een mooie reactie van een Achterhoekse nazaat van de Levenkampfamilie die op zoek is naar Levenkamps die naar Noord Amerika vertrokken zijn aan het eind van de 19e eeuw. ( blog wimhetty, waarop familie verhalen staan en o.a het dagboekje van opa dat hij bijlield toen hij in 1932 zijn zoon Herman bezocht die naar Iowa geëmigreerd was). Ze had op internet al telefoonboeken van Noord-Amerika zitten nazoeken, maar geen Levenkamps gevonden. Toen probeerde ze op google. En ja hoor . Ze ontdekte op mijn website in Opas reis de Levenkampjongens, zoals opa ze noemde, in Orange City. Dit waren toen echter ongetrouwde broers. Veel wijzer kon ik haar ook niet maken. Maar zo krijg je wel een leuk contact. Ze heeft ook nog een oma die Eggink heet, maar van de Larense tak. Bovendien wist ze wat over een in ong.1970 nog zeer jeugdige Johan Eggink van de Lieferinkweg in Linde te vertellen en of dat misschien de Johan Eggink was die op mijn site genoemd werd. Het schijnt met De Groene Jager in Barchem te maken hebben. Wat is de wereld dan weer klein
Het ruikt hier net als bij je moeder, hoor ik een vrouw voor me zeggen tegen haar man wanneer ik op een struinmiddag onze kringloopwinkel Het Goed binnenloop. En ik besef ineens dat ze gelijk heeft. Nee niet bij mijn schoonmoeder, maar in het algemeen wanneer je bij oudere mensen binnenloopt die ook van die pluche stoelen met eikenhouten tafel hebben waar ze 40 jaar zo zuinig op geweest zijn, maar wel met de bekende verse koffiegeur Je ziet er ook wel afgedankte brede lits jumeaux, soms hele oude met van dat mooie houtsnijwerk, maar ook moderne. Gewoon mensen die eens wat anders willen. Er stond pas een hele oude rookstoel met velours kussens. Een stel van onze leeftijd liep er langs. Ohhh , zei de man,Kijk eens wat een oude stoel prachtig! Ja oud , zei de vrouw en liep snel door. Die was duidelijk op zoek naar wat anders. Wanneer Wim zich opoffert en eens een keer meegaat duikt die meteen de hoek met gereedschappen en onderdelen in of gaat buiten onderuitgezakt in de auto naar zijn favoriete muziek liggen luisteren. Rick krijg je er met geen stok naar binnen. Die wil ook niet dat zijn overbodige spullen er afgegeven worden. Wanneer er niks voor betaald wordt krijgen ze het niet van hem. Ik hoef voor hem echt niets mee te brengen, want hij vraagt meteen: Komt het van de Kringloop? Wil je Mark eens iets laten zien nou vooruit als het dan moet . loopt hij vlug mee terwijl hij schichtig om zich heen kijkt of hij bekenden ziet. Nee die vindt het ook helemaal niks. Sinds Jennifer er wat leuke rieten stoelen op de kop getikt heeft is hij gelukkig wel wat soepeler geworden. Gerhard en Judith maakt het niks uit en Judith neemt er ook wel eens een kijkje. Nee dan zus Diny, die heeft een oog voor koopjes en dan echt goeie. Maar ja . die woont hier anderhalf uur rijden vandaan. En je moet ook niet doen als wij wanneer je dan een mooi leren stoeltje gevonden hebt. Je moet hem wel goed vastzetten op de aanhanger ander ligt hij zo in de berm. Ik heb nu in Susan een maatje gevonden, niet alleen om lekker rond te kijken, maar ook om de cappucino en de thee en de tostis te proberen, want je moet toch af en toe even bijpraten. Het café bij Het Goed is ons rustpunt. Daar ruikt het net als de winkel van de warme bakker!
Ik ben net weer terug van onze schilderochtend. De spagaat die Greet vorige week maakte en ze met een ambulance afgevoerd moest worden, is redelijk goed afgelopen. Gelukkig heeft ze geen gescheurde spieren of breuken, maar alleen de hamstring flink verrekt. Ellen is met een grote bos bloemen op bezoek geweest. Vorige week had Ellen ons alles uitgelegd over composities en structuren en hadden we er mee geoefend. Ach t is allemaal goed om te weten en op zijn tijd te gebruiken, maar het abstract werken waar het meestal bij gebruikt wordt is helemaal niks voor mij. Ik moet een houvast hebben. Ik raak in de war van al die onduidelijke vormen. Nee ik hou me bij mn dieren, natuur en alles wat daarmee te maken heeft. Ik heb weer lekker gewerkt aan een ram van het Drentse heideschaap. Dan hoor of zie ik weinig om me heen. Ik weet dat Jannie er ook mee worstelt. Die is weer erg goed in portretten en had vandaag een jongetje geschilderd die met grote sprekende ogen om het hoekje van een deur kijkt. Je ziet er meteen een heel verhaal dat er bij hoort. Ik zei haar dat ze een verhaaltje of gedicht bij dit soort schilderijtjes zou moeten maken. Tiny weer niet. Die schildert bijna alleen abstract, maar als je goed kijkt zie je er wel steeds een boomvorm in. Weer een ander had een kleine glas in loodvorm gevonden die ze wilde schilderen in het groot. Het was net de koningin. De knalrode hoed was prominent aanwezig. We vroegen haar: Is het Bea of Trix? Het bleek een Trix. Dat deed me weer aan mn allereerste hondje denken Trixie. In oorlogstijd waren er hééél veel honden die Trixie heetten. Volgens mij en naar de fotos waar Trixie op te zien is, was het een boerenfox.
Wat gaan jullie vanmiddag doen?, vraagt Mark als hij tussen de middag even bij ons is om zn krantje te lezen en de honden te knuffelen. Robin en Eva hadden we net opgehaald uit school. Ik denk Levensweg, zegt Eva. Die wil dat elke dag wel spelen, maar Robin is meer van het kaarten en van de computer natuurlijk. Wanneer je ze de vrije hand laat zitten ze de hele middag spelletjes op de computer te doen. Robin allemaal behendigheidspelletjes met veel vuur en bommen en Eva meer aankleden van poppen, verzorgen van dieren en gewonere behendigheidspellen. We spreken af dat ze een half uur achter die computer mogen. Dan gaan we met raadsels aan de gang. Weten jullie ook: 1--Door mijn eerste kun je lopen Het tweede hangt aan het heelal Mijn geheel is iemand, die na een tijd In de gevangenis belanden zal. 2-- Een molenaar stond midden in zijn molen. Rondom hem zaten vier katten. De vier katten hadden samen 16 jongen, die op hun beurt weer 26 jongen hadden. Hoeveel benen waren er nu in de molen? 3-- Er liepen 5 mensen onder een paraplu en toch werd niemand nat. Hoe kan dat? 4-- Welke vraag kun je nooit met ja beantwoorden 5-- Als 20 mannen een weg kunnen lopen in 20 minuten, hoelang doen 10 mannen er dan over? Wie ze allemaal goed heeft mag bij Robin op de foto! Deze twee waren aardig slim! Robin had ondertussen ook het nieuwe kleine Canon fototoestelletje op een driepoot gezet en probeerde hem weer even uit. Het resultaat kun je zien. We gingen maar gauw aan de spelletjes en de thee met wat lekkers. Robin legde ons een en twintigen en een en dertigen uit en na een paar spelletjes kwam ook nog Levensweg voor de dag. Wie er won? Degene die er eerst geen zin in had Robin dus! De kids zijn weer naar huis, Robin naar de voetbal en Eva naar paardrijden. Wim is net naar Coevorden naar een optreden met de Eemslander Shantys in Zorgcentrum de Schutse. Dat is altijd een dankbaar optreden. De oudjes vinden het prachtig en zingen vaak mee. In alle rust type ik nu dit stukje en ga zo verder met het schilderen van mn ram! Dag!
Met een beetje hulp deed deze WAJONGER overal aan mee.
Hebben jullie wel eens van Wajong gehoord? Nee geen Wajang dat was vroeger de margarine die bij tante Hermien op tafel stond en van die Indonesische poppen, maar Wajong. Dat staat voor Wet Arbeidsongeschiktheidsvoorziening JOng Gehandicapten. Toen Jan voor Rick de belastingaangifte invulde vroeg hij of Rick die Wajong ook had. Ik dacht het van niet, maar ik wist het niet meer precies. Ik had er wel eens iets over gezien bij hem thuis. Dus had hij dat vroeger wel gehad. Volgens Jan houdt hij daar altijd recht op omdat hij de handicap vanaf zijn geboorte heeft en daardoor de heffingskorting mag aftrekken al krijgt hij de uitkering niet meer. De belastinginspecteur besliste anders en Rick moet met bewijzen komen. Na een telefoontje met onze belastinginspecteur bleek dat Rick op dit moment het zgn recht op Wajong niet had en het UWV Groningen zocht het na. Wat bleek nou? Tot 1993 heeft hij die uitkering gewoon gehad, maar toen hij bij de Emco gewoon aan het werk ging kreeg hij die uitkering niet meer, maar behield wel het recht daarop. In 2002 is hij gewoon uitgeschreven en verspeelde zn recht. Waarschijnlijk heeft hij een formulier niet teruggestuurd. Nu proberen we of dat weer terug te draaien is of als het niet anders kan weer opnieuw dat recht te krijgen zodat hij vanaf nu wel die 650 per jaar extra kan krijgen. Dan blijkt dat de inspecteur hem netjes even uitstel van betaling geeft tot 15 februari en krijgt daar een keurige brief van, maar tegelijk kruist er een andere dreigbrief dat hij even snel betalen moet want anders !!! Dat was dus een dagje WAJONG ..
Ik hoef er niet over in te zitten dat Wim zich afgelopen weekend zou vervelen. Vrijdag ging hij al naar de wedstrijd Emmen- Cambuur, dat warempel door Emmen gewonnen werd . De trainer van Cambuur ging nog even ruzie schoppen omdat er wat gezegd zou zijn. Wim kijkt meestal na die tijd even naar Studio Sport om te kijken of Emmen nog genoemd wordt en of er stukken van de wedstrijd te zien zijn. De krant zaterdagmorgen had het voornamelijk over die trainers. En verder is het natuurlijk Schaatsen wat de klok slaat: Wereldkampioenschappen All Round Schaatsen in Hamar. Wim is er bijna niet bij weg te slaan, behalve voor ons rondje Oeverse bos. Ja Tessa heeft ook aandacht nodig. Gistermiddag hebben we met zn drieënja Rick is er ook al- de spannende 10 km zitten kijken tussen Sven Kramer en de Noor Bokko. Ach het deed me weer denken aan het WK schaatsweekend dat Henry en Tonny met Gera en zon witte Dalmatiër bij ons waren in Hengelo. Wim en Henry zetten zich frontaal voor de buis. Tonny en ik keken natuurlijk ook mee, maar we hadden toen ook 4 kinderen om ons heen. Gera was nog klein en was wat onwennig. Je moet er niet heen gaan, zei Henry tegen Tonny, toen Gera net in haar bedje lag en er een geluid van boven kwam, want dan blijft ze aan de gang. Maar ja een moederhart is toch anders als een vaderhart tijdens een WK schaatsen. Tonny ging toch even . Je kunt wel gaan, maar ik heb je gewaarschuwd . Ik ga niet!. Het viel achteraf allemaal mee. Dit was het weekend van Ard en Keessie. Ik kan me niet herinneren dat ik een ander schaatsweekend mooier vond.
Het is misschien een gewoonte geworden, maar het blijft ook een uitdaging om iedere dag iets over onze belevenissen te kunnen vertellen. Eigenlijk begrijp ik niet echt hoe het werkt, want ik hoef alleen maar te gaan zitten, Word op te zoeken op de computer en dan is het net of er een klepje open gaat en de woorden naar de toetsen stromen. Maar of ik nou zoveel echt te vertellen heb? Ik heb grote bewondering voor de schrijver van de dagelijkse column op de voorpagina van ons lijfblad: Dagblad van het Noorden. Vroeger was dat Jaap Kwak en ik dacht dat niemand hem kon evenaren. Maar deze nieuwe columnschrijver Jan Wierenga doet me vaak glimlachen omdat ik zijn vertelsel vaak voor me zie gebeuren. Vandaag had hij het over een man bij de benzinepomp die vreselijk zat te mopperen over de het feit dat Duitse scheidsrechters ook bij ons een wedstrijd zouden mogen fluiten. Een beet je tucht en orde leek mijn schrijvertje nog niet zon gek idee op de Nederlandse voetbalvelden. Maar dit mannetje riep er nog achteraan: Dat kan me nog een mooie boel worden als die het hier met mekaar voor het zeggen krijgen. Hij had er weinig op gezegd en zag het maar als wat verlaat naoorlogs verzet. Hij zag het opgewonden standje naar zijn zeer grote en zeer Duitse auto lopen, maar wat hij raar vond was dat er ook nog een Duitse nummerplaat op zat zoals we er bij ons wel meer zien. Nederlanders die gebruik maken van de goedkope grondprijzen in Duitsland, maar hun kinderen wèl op een Nederlandse school aan onze kant van de grens hebben. Moeten ze zelf weten . maar deze actie ?? Een tijdje terug meldde de krant al dat er een mevrouw naar Duitsland verhuisd was en toch zeer verbolgen was over het feit dat ze haar scoot-mobiel die ze van de gemeente Emmen had gekregen weer moest inleveren.
Net als de drie vorige keren in mn leven heb ik me staan te vergapen aan de Nachtwacht van Rembrand. Ja het was weer zover, we maakten vandaag opnieuw gebruik van een vrije reisdag op de bejaardenpas. We hadden voor vandaag het van Gogh Museum gepland, maar wat doe je wanneer dat achter de rug is en je vlak naast het Rijksmuseum staat. Gaan we vliegen, vroeg Wim toen we door de detectiepoortjes bij het Rijksmuseum moesten en onze tassen net als op Schiphol door zon scanner gingen. Ze zijn wel héél voorzichtig geworden met hun kostbare schilderijen. Wat zouden ze hier gedaan hebben als ik toch een schaartje in mn tas had gehad? De hele ontwikkeling van het schilderen van van Gogh was mooi, heel mooi. De schilderijen die hij in Zuid Frankrijk gemaakt heeft vind ik het mooist. Wat een kleuren! Maar ik weet niet wat het is als je dan een uur later voor die immens grote Nachtwacht staat word je gewoon stil. Het is alleen zo jammer dat je s morgens en s avonds drie uur moet reizen. Bovendien zijn wij de drukte van een stad als Amsterdam niet gewend. Tegen 5 uur was ik aan het eind van mijn Latijn en toen we in de Bijenkorf in het restaurant even bij kwamen heb ik een half uur onderuitgezakt en met de ogen dicht in een hoekje gezeten. Ik had de piepe effen laög. Toen gingen we richting Schiphol om wat te eten en vandaar konden we ook zonder over te stappen richting Zwolle. De eerste die we op Schiphol zien was .. Hello Good Bye Joris met camera èn geluidsman. We hebben jammer.. jammer.. geen opnamen zien maken. Waarschijnlijk was het net klaar. Om 10 uur zijn we weer thuis en Wim heeft onderweg al een nieuwe selectie gemaakt voor een volgende keer. Je weet wel: vliegtuigen in Soesterberg, lampenmuseum in Eindhoven enz. Ook leuk!
Over dromen, krokodillen en kuikens èn een spagaat...
Je mag voor één keer dromen, stond op de tekening van Eva voor Mark. Ze had hem getekend met voetbalbeker, prachtig lang haar èn een mooie auto. Deze verjaardag werd in kleine kring gevierd. Klaas en Baukje zitten in Australië bij tante Henny en de vriendengroep ziet hij sowieso regelmatig. Het was gezellig zitten in de woonkeuken om de taart en allerlei lekkers. Eva en Robin waren druk met uitpuzzelen hoe je drie krokodillen en drie kuikens over een rivier kon krijgen zonder dat de kuikens opgevreten werden. Wim, Gerhard en Mark puzzelden mee. Even later waagden Gerhard en Judith zich nog aan een dansje, want ze gaan verder met wedstrijddansen en Rick vond het volgens mij ook gezellig.
De schildersgroep is weer begonnen en hoe!! Ellen stond ons buiten hun spiksplinternieuwe atelier aan het Waanderveld al op te wachten. Ze wonen er ook bij. Hun droom is uitgekomen. Dick en Ellen, beiden beeldend kunstenaar, wonen en werken nu aan het Waanderveld. De kinderen hoefden zelfs niet naar een andere school. We kregen één nieuwe cursist bij ons groepje: Greet. Laat die nou ineens verkeerd stappen en zo binnen het uur al compleet in een spagaat terecht komen. Ze had zoveel pijn dat ze niet eens kon gaan zitten. Twee van ons ondersteunden haar tot er hulp kwam. Omdat de huisarts niet meteen kon komen belde Ellen 112 en legde de situatie uit. Intussen viel Greet van pijn en ellende bijna flauw en begonnen we op aanraden van 112 een natte koude handdoek in haar nek te leggen. Het ambulance autootje met een arts reed voor en even later warempel toch ook de huisarts. Die adviseerde om fotos te laten maken en omdat Greet niet gewoon in een auto kon werd de ambulance gebeld. Intussen had ze al een infuus tegen de pijn. Ellen had haar man al proberen te bellen, maar moest de voicemail inspreken. Dus één van ons ging met haar mee.Ik heb niemand thuis die op me wacht, zei ze. We namen toen nog maar een kop koffie om weer bij te komen van de schrik.
Vandaag precies 39 jaar geleden lag ik bij te komen van de geboorte van Mark Stefan. Tegen een uur of 10 waren we al glibberend over de lege straten van Hengelo naar het ziekenhuis gegleden, want de straten waren spiegelglad. De vroedvrouw vroeg Wim of hij wel kon rijden, want zij wist één taxi die altijd reed. Dat moet je aan Wim niet zeggen, want natuurlijk reed hij. De weeën hielden van schrik op, maar eenmaal op de goede plek beland stonden er behalve Wim en de vroedvrouw een paar verpleegsters mee te puffen en aan te moedigen. En daar was hij dan...... een gezonde boy, schoon aan de haak 8 pond en 3 ons. Hoewel ik stiekem op een meisje gehoopt had, dan zou het een Corine worden, wisten we de precieze jongensnaam nog niet. Mama had wel eens gezegd als het geen Jacoba Johanna wordt dan is het geen vernoemen meer, maar daar zat ik niet mee. Voor een jongetje zouden we nu zelf een naam zoeken. Gerhard was al naar vader van der Kolk vernoemd en Rick als Hendrik Jan naar de beide vaders Eggink. Ik had een lijstje bij me met bovenaan David en Christiaan. Daarna Mark en Robert. Wim keurde meteen de eerste twee af. Mark kwam wel door zijn screening. De week er voor was er een leuke kinderserie op de tv over een Zweeds jongetje dat Stefan heette, een héél leuk jongetje. Die naam werd door ons beiden goedgekeurd. Stefan stond er dus ook bij. Dat werd de tweede naam. Opa Bijenhof leefde toen nog.Mark Stefan hoe komp ze daor noe bi-j? Ach praatte mama het helemaal goed:Naor Marcus en Stefanus uut de biebel wet i-j toch wel! Je mag je grote voorbeelden nog wel eens opzoeken en nalezen Mark!! Ze hebben het wel eens over het verwisselen van kinderen. Nou dat snap ik echt niet, behalve het polsbandje kon ik ons Mark er meteen uit kennen wanneer de kar met babys voor de voeding binnengebracht werd. Er was één verpleegster bij die zo knap was om te zien dat ik meteen dacht die kan nooit handig zijn! Gekke kronkel heb je soms. Maar deze bleek zo lief en zachtzinnig dat ik er helemaal verbaasd over was. En zo hadden we naar later bleek ons gezin compleet. Vanavond gaan we het vieren in Sleen.
Roelie hield deze bewerkte tekening met een prachtig gedicht over aan de ontluikende liefde tussen haar en Albert. Hier zitten ze samen op een bankje terwijl het hoofd der school dhr Aartsen de boel goed in de gaten houdt. Jazeker... ook uit de hoge hoed van deze Johan!
Wat gebeurt er wanneer je je eigen naam in toetst op Google? Dat probeerde een oud-collega uit de Hattemer tijd, Johan Frijlink. En hij kwam warempel op deze site en vond gezamenlijke belevenissen uit de tijd dat ik als net afgestudeerd juffertje in Hattem voor de klas kwam. Johan was ongetrouwd, een jaar of zes ouder dan Roelie en ik. En hij had humor. Toen men in de gaten kreeg dat er een romance opbloeide tussen die jongen van van der Kolk die vaak over het hek van het plein hing en die juf Eggink, begon er wat opmerkingen hier en daar. Toen ik eens mijn fiets wilde pakke uit de fietsenkelder zat er zelfs een briefje opgeplakt met de tekst: Val niet in de draaikolk! Ik verdenk deze Johan er van dat hij hier meer van weet. Ons eerste sinterklaasfeestje onder elkaar vierden we bij collega Betty Engelsman en toen Roelie en ik uit de bus stapten om op weg te gaan naar de Randweg stond daar een soort kar waarop wij door enkele collega's naar haar huis gereden werden. Roelie stuurde me eens een gedicht met tekening, ook gefabriceerd door deze Johan. Ja... dat kon hij ook nog en hoe! Ik denk dat we 20 jaar geleden op vakantie waren in Oostenrijk en we zondags naar de plaatselijke kerk gingen. Wie zien we daar zitten?... Johan Frijlink met moeder en een hele club van de NCRV. Toen hij dan mailde als reactie op mijn website waarin ik vertelde over mijn Hattemse tijd, verbaasde het me niet dat hij sinds een half jaar in Oostenrijk woont en een uitgebreide mail stuurde om onze Attemer tijd weer op te halen. Die taal was me ook wat. De H vergaten ze vaak en waar hij niet hoorde te staan kwam hij wel. Wims ome Anton staat nog steeds bekend als de oom die het verhaal van David en Goliath zo'n speciaal einde gaf: Hen ij ieuw em et oofd haf. Ook kreeg je van die klassegesprekjes: Juf,... ik en mijn vader zijn vissen geweest... en wij vongen er toch een klad. Het ga je goed daar in Oostenrijk Johan!
Dit gedicht hoorde bij de tekening die op een personeelsavond vertoond werd.
Sij saten in het corenvelt bij wilgh en vogelnest Het was so stil, de harde banc so sacht De nagtegaal deet goet sijn best want over nogh geen uurtje wert 't nacht
Hij dacht niet meer aen het papier Sij intresseerde sich voor 'tscooltje geen sier Sij lacht ende cijct so vriendlijc naer sijn snor En geeft hem noch daerbij een por.
Doch plots verstomt des nagtegaelen wijs Hi siet een donkere gedaente naedren Si schuifelt nu dichtbij als een patrijs Si scijnt te horen tot de vroede vaedren
Woensdag--Het is me wat met de basisscholen. Zomaar een dag van te voren krijgen de ouders te horen dat de kinderen een dag vrij zijn i.v.m. een dagje naar de beurs met zn allen. Eva meldde dat ze nieuw meubilair zouden krijgen. Wat doe je dan als ouders die beiden werken met je kinderen wanneer je géén opa en oma in de buurt hebt. Toch raar in een tijd waarin gestimuleerd wordt om aan het werk te blijven/ gaan als moeder. Is het goed dat ik morgen Queeny èn Eva breng, vroeg Mark gisteravond. "Maar dan zijn we er al wel voor 8 uur." Natuurlijk is dat goed. Eva ging vanmorgen om 10 uur gewoon mee om de quilten van Aafke van der Gaag op te gaan hangen voor de expositie in de Voorhof voor februari. Het werd een kleurrijk geheel. Prachtig. Aafke gaf nog wat tips over de ontwerpen, met name over die met de cirkels. De middelste leek wel een abstract schilderij, maar dan van stoffen gemaakt. Eva vond die het mooist. Ik vond die met de hartjes erg mooi, vooral omdat ze vertelde dat haar driejarige kleinzoon aan haar vroeg:Oma welke vind jij nou het mooiste? Wanneer ze dan een gekleurd hart aanwees zei hij prompt:Dat kan niet, want die is van mij. Zondagmorgen na kerktijd wordt de expositie geopend en vertelt Co er iets over. Vanmiddag was weer een topmiddag met Robin èn Eva. De slagroomvla die Eva als toetje na de macaroni had uitgezocht ging er in als als slagroomvla. Verder moesten die twee het eens worden over de spelletjes die we zouden gaan doen. Robin wilde eerst maar één ding: pesten. Eva had Levensweg op haar programma. Ik liet ze zelf maar overleggen en ze kwamen uiteindelijk tot een compromis. Eerst drie kwartier pesten en daarna een uurtje Levensweg. Er schijnt nog een kaartspelletje te zijn dat oorlogje heet. Je legt alledrie- in ons geval- een kaart op. De hoogste kaart pakt ze alledrie en zo ga je door tot iemand zn kaarten kwijt is. Heb je met zn tweeën dezelfde hoge kaart dan is het oorlog en moet je twee kaarten op de kop voor je neer leggen en één open. Welke open kaart dan het hoogste is mag alle-- in dit gevel 9-- kaarten pakken. Robin hielp met kaassoufflétjes bakken en de middag was al weer om.
Nee.. niet van Drees, maar ergens op het Noordereiland in Nieuw Zeeland.
Er zijn voor de sint en kerst heel wat Ik ben Moniekjes en Ik ben Scottys dank zij Gerrit je weet wel ....die Giel van de Burtons, bij de doelgroep terecht gekomen. De laatste betaling is binnen. Gerrit had zich garant gesteld. Toen die laatste betaling wat uitbleef ging hij er maar eens achteraan, zo hoefde hij zijn vetweide van Drees niet aan te spreken. Maar het is voor elkaar, het deel voor de Stichting Papoeajeugd naar School is al gestort en ik heb van hen al een bedankje binnen. Gerrit is zich aan het voorbereiden op zijn lezing a.s. zondag over één van zijn passies: de Burton en meldde net dat de Burton al aan het infuus ligt en morgen gaat hij hem even proberen. Je kunt je nog opgeven voor de lezing over zijn passie--klik op de titel van dit stukje--. Verder is er wat afgepest vandaag! Robin was er, die moest nog even bijkomen van z'n 10cm lange snee in z'n bil, maar het gaat goed, morgen gaat hij er weer tegen aan! Robin is op dit moment nl. helemaal in de ban van het kaartspel pesten. De regels zijn geloof ik wat veranderd in de loop der tijd of misschien deden wij het wel niet helemaal volgens die regels, maar hij was ons telkens te slim af. Met veel moeite konden we Wim ook overhalen om eens mee te doen. Als ìk het hem vroeg had hij zgn. geen zin of te druk of moest hij nèt even iets zoeken, maar wanneer Robin het ging vragen was hij nog wel over te halen. Ik denk dat hij tijdens onze vakanties te vaak canasta heeft moeten spelen( met Dick en Anda) of klaverjassen (met Klaas en Sanny). Nooit iets van gemerkt dat hij er niet zon zin in had, maar soms komt zon trauma later pas boven hè? Morgen moet hij toch weer aan de bak, want dan komen Robin en Eva allebei en tegen twee kan hij zeker niet op.
Dat is het. De tip van Judith werkt We hadden het zelf kunnen bedenken, maar ja Toen we vanmorgen terug kwamen van de tandarts, Wim met een bijgeslepen prothese en ik met een leeg bekkie omdat die van mij aangepast moet worden, zagen we dat er aan het voer gevreten was in de grote hondenbench die nog steeds uitnodigend stond te wachten op zn gasten. Ze moeten eerst honger krijgen dan komen ze wel, was Judiths advies. Vanmorgen had Wim de kippen dus niet gevoerd. Zouden ze nu toch?..... We hadden de moed al zon beetje verloren en dachten intussen dat we nu Johan Keen maar moesten vragen met de buks. Zaterdag had Wim het voer vermengd met brandewijn, nee niet die hij van Johan en Joke voor z'n verjaardag had gekregen. Er stond nog een halve fles inmaakbrandewijn. Die ging er helemaal aan en bovendien nog drie capsules met slaapmiddel. En lekker dat ze het vonden! Je zou toch denken dat ze er wat sloom van zouden worden of wat slap op de poten, maar niet die oerkippen van ons. We zagen geen verschil, ze renden en vlogen nog net zo hard als daarvoor wanneer ze het vijvernet zagen aankomen. Toen we vanmorgen dus zagen dat er in de bench gegeten was hield ik ze in de gaten. Nog geen twee minuten waren we binnen of er zaten al vier hanen te smikkelen. Tja toen was het gauw gebeurd. Even trekken aan het touwtje en het deurtje zat dicht. Wim pakte de aanhanger en daar gingen deze vier al naar buurman Jans. Vanavond haalt Wim de bench weer op en morgen een nieuwe kans! Met dank aan Judith èn Mark.
Oma,... ik moet je iets vertellen dat niet zo leuk is...
Zondag-----Oma.., ik moet je iets vertellen dat niet zo leuk is. Wat gaat er dan even door je heen. Je denkt ik heb hem zelf aan de telefoon.. dus met hem kan er niet wat vreselijks zijn. De hond misschien of heeft Gerhard of Judith een been gebroken. Ik had Gerhard vanmorgen nog aan de telefoon, gezond en wel. Vertel het maar gauw, Robin, krijg ik er nog net uit. Nou.. ik was met de jongens in de buurt aan het voetballen en ik maakte een sliding en toen kreeg ik een stuk glas in mn bil. Ik ben net terug van de Huisartsenpost in het ziekenhuis. Ik heb een diepe snee van 10 cm lang en nu zitten er 5 hechtingen in. Dat was even schrikken, maar even later had ik Gerhard ook even die vroeg of we vanavond even op konden passen. Dan konden zij rustig naar dansles. Als we vanavond komen is er net een buurtdelegatie op bezoek. Roald is met hem aan het kaarten en er staan al verscheidene kaartjes met beterschapwensen op de kast. Wat later gaat hij lekker slapen met wat sinaspril en blijft in elk geval een paar dagen thuis. Dinsdag is hij dan gezellig bij ons. Een geluk bij een ongeluk. Vanmiddag was ex-collega Foppe bij ons. Het was zulk mooi weer dat hij vanuit Nijemirdum belde of we thuis waren. De eerste keer zonder Dina. Hij bracht een paar dvd tjes mee die hij van onze filmbandjes gekopieerd had. Driekwart jaar terug had hij een mengpaneel en nog wat spullen bij ons opgehaald en hebben we nog een gezellige dag met hen gehad. Wij gebruikten die toch niet meer en daar zaten blijkbaar die filmbandjes nog bij. Toen was Dina nog fit. Korte tijd later werd ze ziek en 2 januari is ze al overleden. Zo onwerkelijk! Eén van die filmpjes was bijna 15 jaar geleden tijdens onze vakantie in Normandië en Bretagne opgenomen en de andere was van het eerste nestje van Kim en Scott. Zó leuk om na zoveel jaar een stuk van ons leven te zien toen we hier net woonden1995 Katja en Bartje die twee eigenwijze ponys, de schapen en Frans die ze kwam voeren. Maar dat spelen van al die puppies en Wim die daar met zn been in het gips op zn leugenbankje zit is helemaal geweldig!
De Westkust van Vancouver Island in Canada is een bezoek meer dan waard.
"Did you see a bear today". Dat was het wat aan het eind van de dag op een Canadese camping in de Rocky's gevraagd werd. En dan werd er een pin op de kaart gezet op die plek en werd bekeken of het dezelfde beer van gisteren kon zijn. We zaten daar in Clearwater ook echt in Bearcountry. In mijn fantasie ben ik al aan het reizen. Het is er de tijd voor. Het ligt in de bedoeling om met Ben en Riet naar Schotland te gaan deze zomer. Ben en Niesje hebben zich al weer aangemeld al trouwe oppas. We moeten alleen nog afwachten hoe de revalidatie van deze Ben van Riet gaat lopen want die krijgt binnenkort een nieuwe knie. De enige èchte Ben trouwens ook, want die zit weer met een versleten heup. Mark en Jennifer gaan dit jaar naar Zuid Frankrijk naar het huisje van Dick en Anda. Leuk! Verder hebben Dick en Anda gemeld dat ze plannen hebben om naar Canada te gaan in september met misschien een stukje van Amerika. Ze zijn benieuwd welke plekken op ons de meeste indruk gemaakt hebben. Nou daar kunnen we wel wat over vertellen. Anda is alleen doodsbenauwd om beren tegen te komen. Ik heb adviezen gelezen en gehoord over fluiten en zingen onderweg tijdens een wandeling, maar wij hadden een berenbelletje om. Dat schijnt ook af te schrikken. We hebben de eerste keer in Canada 7 beren gezien, mager soort, allemaal bruine beren, zelfs één keer op de camping. Meestal worden die afgeschoten omdat ze steeds weer terug komen. Maar de andere beren zagen we gewoon langs de weg. Wanneer je weer eens een bus of een paar autos langs de weg zag staan gegarandeerd dat er ergens een beer te zien was. Gera en Fred woonden toen pas een jaar of 5 in Canada en Gera had toen zelf nog nooit een beer gezien, wel een moose die s winters gewoon aan het slaapkamerraam kwam. Drie jaar geleden waren we opnieuw in Canada samen met Henry en Tonny. Toen zagen we er maar één vanaf een bootje tijdens het whale watchen en dan nog op grote afstand. De captain zei dat het waarschijnlijk een jong was dat net door de moeder verstoten was en op eigen benen moest leren staan. Jullie krijgen nog een mail met tips, Dick en Anda. Natuurlijk zet opas reis uit 1932 ons ook aan het denken en fantaseren. --zie Blog wimhetty--Misschien kunnen we ook daar familie en avontuur eens combineren. Fantaseren over een reis is al leuk en goedkoop, maar in het echt is het toch even anders.
Boer Gerko heeft zijn Amanda gevonden. Hier in gesprek met Ivonne, de presentatrice van Boer zoekt Vrouw. Op de achtergrond het Wad.-- foto genomen met ons nieuwe cameraatje--
Er zijn programmas waar ik misschien niet voor thuis blijf, maar waar ik graag naar kijk. Nee geen soaps, maar bv Man bijt hond, Boer zoekt vrouw, de eerste twee series van Wie is de mol, De Wandeling, Bouwval gezocht en andere bouwprogrammas. Wie is de Mol is afgevallen. Ik vind er niks meer aan met die zgn bekende Nederlanders. Ik wil alleen nog weten wie er afvalt. Dan is ook Char favoriet. Daar kijken we samen naar net als naar David Oglevie. Ik vind het heel bijzonder en geloof echt niet in doorgestoken kaart. Er is echt meer dan wij met onze gewone mensenogen kunnen zien. Er zal wel een reden voor zijn dat we dat niet kunnen, tenminste de meesten van ons. Er was een poos terug een herhaling van James Herriot. Daar ging ik echt weer voor zitten. Verder zijn er de Engelse crimis bij de KRO die ik kan waarderen. En sommige praatprogramma's. Voor Wim geldt dat op plaats no 1 komt: SPORT, OP no 2: SPORT en op no 3: SPORT. En verder misdaad, oorlog e d. Je weet wel zo'n knokfilm en met iedere klap die er uitgedeeld wordt, beweegt hij dan een beetje mee. Wat hem bezielt snap ik nu één keer niet. Hij noemt het zelf ontspanning. Is dat nou typisch iets voor mannen? Een belangrijke voetbalwedstrijd nou ja, maar snookeren, cricket, bowls om naar te kijken. .....??? Friend Tom Woodgate mag ook graag naar golf, maar vooral naar cricket kijken en ik hoor Joan al zeggen wanneer Tom weer naar zon belangrijke cricketwedstrijd kijkt, waar volgens ons niets te kijken valt :Boring. Its just like waiting until the paint is dry!
Opa met kleinzoon Harold toen hij een half jaar lang in 1932 op bezoek was bij zoon Herman die emigreerde om in dat verre Amerika zijn kansen te grijpen en boer te worden.
Wim komt net terug van buurvrouw Wielens. Dat is zon beetje een vaste gewoonte geworden op donderdagmiddag. Even wat bijpraten met een kopje koffie. Zij vindt het erg fijn en Wim gaat met plezier. Vanmorgen heeft hij weer een privé zanglesje gehad van Henriette, de dirigente van de Eemslander Shantys. Hij moet daar regelmatig een solo zingen en had wat moeite met de ademhalingstechniek. Hierdoor voelt hij zich zekerder. Door de vertalingen van opas reis heb ik ook contact met Luella over van alles. Ze zijn inderdaad ook blij met Obama en hoopt op veranderingen. Heel bijzonder is wel dat ze schreef dat ze nog de klomp van opa, opas wooden shoe, hebben bewaard met een stuk er uit. Hij had zich immers bezeerd met het discen. Dank zij zn klomp is het nog redelijk goed afgelopen, maar de klomp was wel stuk. Ze zal me een foto sturen van die 86 jaar oude beschadigde klomp. -- Op Blog wimhetty beschrijf ik de reis die opa maakte in 1932. Hij hield nauwkeurig een dagboekje bij-- Er klinken gezellige geluiden uit de keuken. Wim heeft zich ontfermd over de potten en pannen. Het begint ook al lekker te ruiken, je weet wel die geur, waarvan je zo het water in de mond gaat lopen. Ik ga gauw tafel dekken.
We krijgen medewerking van Mark in het bedenken van een nieuwe tactiek om onze kippenzwerm in te dammen. Tussen de middag komt hij regelmatig even de krant lezen, een colaatje uit de koelkast pakken, kijken hoever we zijn in het oefenen met camera en camcorder en de honden knuffelen. Hij ziet de overbodig geworden honden bench opgeklapt buiten staan. Even later zie ik hem met zn ene hand worstelen met een oranje touw aan de nu opengeklapte bench, terwijl hij met de andere hand een telefoontje beantwoordt, want het werk gaat ook tussen de middag gewoon door. Hij heeft bedacht dat wanneer je de bench voorziet van kippenvoer de kippen en vooral natuurlijk de hanen direct van de gelegenheid gebruik zullen maken om te gaan snoepen. Wanneer ze dan met zn allen binnen zitten te dineren, hoef je alleen maar aan het touw te trekken en het deurtje klapt dicht. Het lijkt ook Wim een goed idee. De bench wordt bij de vuilnisemmer gezet waar ik moeder kip ook geregeld voer en waar de hanen dan ook dankbaar gebruik van maken. Een wat dunner touw wordt nu gebruikt en vader en zoon staan verdekt opgesteld om te kijken hoe al die hanen zich op het voer gaan storten. Ze komen inderdaad aangewandeld, zes stuks. Eén witte zet voorzichtig één stapje binnen, maar durft nog niet verder. Even later gaan ze verder met hun ronde op het erf. Nee deze kippenfamilie is bijzonder intelligent. We zullen morgen nog even afwachten, maar ik ben bang dat we toch nog iets anders moeten bedenken. Een nieuwe poging van Wim met het vijvernet mislukte net. Het volgende is om ze voer vermengd met brandewijn te voeren, maar ja . Dat vindt Wim nog jammer van de brandewijn!
Over geworstel, een president ... en een wit kipje!
Dat hebben we ook weer gehad. Het tandartsbezoek was allang gepland. Het was heftig. Er moest een wortel van een hoektand verwijderd worden en, naar achteraf bleek, een ontstoken kies. Wim was erbij. Hij was nl eerst aan de beurt, maar meer dan de voorbereidingen voor het opvullen van zijn prothese was het niet. Hij had met me te doen. Die zat maar naar dat geworstel in mijn mond te kijken. Er moest nog extra verdoving aan te pas komen. Ik was helemaal kapot na die tijd. Maar na een paar aspirines en wat afleiding door de Inauguratie van Barack Obama op de tv knapte ik toch snel weer op. Ondertussen heeft Wim de stoute schoenen aangetrokken en gaat met het vijvernet in de weer om een haan te vangen. Kom eens hier met een zak. Ik heb er één, roept hij op een gegeven moment. En waarempel ik zie iets wits in het net. Ik kom met de jute zak en zie tot mijn verbazing dat het een kippetje is die hij met het net en handen in de houdgreep heeft. Enfin wij moeten toch inkrimpen wat betreft ons oerpluimvee. Het mooie witte kipje loopt nu bij buurman Jans in het kippenhok
Ik hoef er niet over in te zitten dat Wim zich afgelopen weekend zou vervelen. Vrijdag ging hij al naar de wedstrijd Emmen- Cambuur, dat warempel door Emmen gewonnen werd . De trainer van Cambuur ging nog even ruzie schoppen omdat er wat gezegd zou zijn. Wim kijkt meestal na die tijd even naar Studio Sport om te kijken of Emmen nog genoemd wordt en of er stukken van de wedstrijd te zien zijn. De krant zaterdagmorgen had het voornamelijk over die trainers.
