Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-07-2008
Na 25 juli.....?
Wat heb ik een last gehad van die ontstoken kies toen we twee jaar geleden bij Dick en Anda in Zd Frankrijk waren. In september of oktober zal ik dat niet meer hebben als we ze opnieuw gaan opzoeken.
Wat we na 25 juli gaan doen weten we nog niet eens precies. Dan komen Ben en Niesje hier oppassen èn vakantie vieren. In ieder gevak een paar dagen Noord Groningen, maar verder .? Of het nu Duitsland, Brabant, België, Frankrijk, Achterhoek of misschien toch nog Engeland wordt? Eerst de tandarts a.s. donderdag en in het weekend maken we de verdere plannen. Het is net of mn planning niet verder wil gaan dan donderdag. Ik krijg morgen eerst nog een lekkere voetreflex-massage en verdere holistische behandeling van Angelique. Ik dacht dat ik van mn tandartsfobie af was. Tot we in 1983 hier in Emmen kwamen wonen was ik als de dood voor een tandarts . Al geweest vanaf mn 3e of 4e jaar toen ik met een afgebroken tand naar de tandarts moest. Dat mens heeft me toen zo zeer gedaan dat ik haar de klomp naar haar hoofd geschopt heb. Na die tijd had ze heilig ontzag voor me, maar ik heb wat afgezweet in die wachtkamers en pijn geleden in de stoel. Het was een tijdje zo ernstig dat ik zelfs niet naar de kapper durfde omdat het geluid van de tondeuze waarmee de nek werd bijgeschoren zo op de tandartsboor leek. Eén keer heeft de huisarts zelfs een kies bij me getrokken onder een roesje met lachgas! Totdat we bij onze tandarts Prakken kwamen hier in Emmen. Die vertelde steeds zo duidelijk wat hij ging doen en of het wel of niet pijnlijk zou zijn dat de angst bijna verdwenen was. Ja tot een paar weken terug. Ik ging hier thuis in de kamer waar de lampen al uit waren op mn kiezengebitje staan. In de hoop dat dat nog wel rechtgebogen kon worden ging ik naar de tandarts. De jonge vervanger keek weifelend naar mijn gebit èn kiezengebitje. Nee daar moet tandarts Prakken zelf maar even naar kijken. Toen kwam het!... Tja . die hoektand moet eruit tja gebitje nee Ik denk dat we moeten overwegen om een hele bovenprothese te nemen". Tja gelijk happen. Een week later nog een keer en nog een keer. Complete uitleg . heel aardig, maar nu komt die angst toch weer terug. Een gebit, hoor ik veel mensen zeggen Heb ik al zo lang.. toen ik midden dertig was al. Donderdag zal het gebeuren. Precies een half uurtje heeft hij er voor gereserveerd. Negen stuks er uit en meteen het nieuwe bovengebit er in. Ik ben benieuwd wanneer ik weer kan lachen
Onze oude larix die weg moest werd professioneel aangepakt.
Wij zijn nogal eens op pad, Wim en ik. Dat komt voornamelijk omdat onze familie in Hattem en de Achterhoek woont. Onderweg mogen we dan graag naar de radio luisteren. Radio Drente kun je tot bijna in Zwolle en Deventer ontvangen. Er is een ruilbeurs en je krijgt leuke gesprekjes mee. "A'j vluuken wilt leern mo'j geit'n nemm'n", zei iemand. Klopt! Als je je afrastering niet hoog genoeg hebt... en dat hadden we nooit... vreten ze je hele tuin leeg. Pas vertelde iemand in smeuig Drents over het snoeien van een boom voor zijn café De Kroon. Het was binnen zo donker geworden daar moest echt wat aan gebeuren. Zn buurman had hem nog gezegd:Lammert, ik zol dr een boomchirurg biej haal'n.... Maar nee Dat geld kan k makkelijk in de zak holln dat kan k zelf ok wel. Hij begon te snoeien.. eerst links en daarna rechts. Van een afstand keek buurman Hendrik mee. Nee zo was het nog niks. Nog maar eens. Iedere keer bleef er nog een raar uitsteeksel aan zitten. Die gingen er ook nog af. Op een gegeven moment komen hun vrouwen naar buiten.Noe zuj t hemmn, zei Lammert. Daor kump Grada an waart oe maor. Grada staat ineens stokstijf en kijkt buurvrouw Jantje aan. Die twee kijken of ze hun ogen niet kunnen geloven. Nou wat vindt jullie dr van. He'k dat niet netjes edaon? Grada en Jantje kunnen hun lachen dan niet meer inhouden. Ja dat kuj wel zeggn, maor je mag de name van je café De Kroon wel gaon verander'n. Hoe bedoel ie dat? Kom zelf maor es kieken ik denke dat café Viagra noe better past.
Het is even afkicken, maar we zijn echt weer in Drente. Wel via Overijssel dan. Na de bunzingval waar Robin zo van onder de indruk was bij de Lebbenbrugge zien we in Het Natuurmuseum van Piet Bos de bunzing weer terug, opgezet dan wel. Ook hier kijkt hij zich de ogen uit. Hij vindt de dioramas prachtig en probeert de dieren te vinden die er door hun schutkleuren moeilijk te zien zijn. Hij mag zich aan het eind van de rit iets uit zoeken in de shop en kiest voor een periscoop. Daar kun je straks mooi mee over de schutting kijken, zegt de meneer aan de kassa lachend. Dat heeft hij zich allang bedacht en oefent er onderweg naar huis al mee! Wim heeft eindelijk ook weer een enthousiasteling voor de sauna er bij. Robin gaat er drie keer in en slaapt daarna al snel als een roos. Het gras maaien vandaag . jammer dan gaat niet door vanwege de regen. Na ons bezoek aan de markt en aan opa Jan en oma Edith breekt de regen pas echt goed door. "Nu wil ik wel weer naar huis, meldt Robin. Ik kom een andere keer wel maaien..
Vooruit dan . nog een paar Achterhoekse spreuken:
Een vrouwenhand en een peerdetand Staot nooit stille.
Tegen n schaop völt neet te köttelen Tegen n vrouw völt neet te pröttelen.
Van raegen en lachen kriej de bokse mangs nat.
Dee dreg 't nös mooi hoge in d'n boom! ( gezegd van een meisje of vrouw met heel lange benen).
Aan alles komt een einde. We zijn weer- met Robin- via Eefde en Sleen in Emmen gearriveerd. We moesten natuurlijk ook J(T)oska weer even zien. Ze heeft nu ook een taak. Ze houdt Vera het paard in het oog. Ze loopt steeds rondjes om Vera. Het ziet er uit of Vera èn Joska dat heel gezellig vinden om samen te spelen. Het valt soms niet mee als ouders van de bruidegom om perfect gekleed te gaan op de grote dag. Diny had nl al een heel leuk stel kleren gekocht. Staat goed, kleedt netjes af... Zelfs Berdena had haar goedkeuring gegeven. Wat kan een moeder van de bruidegom zich nog meer wensen? Tja.... dan moet de vader van de bruidegom nog iets geschikts vinden. Het leuke Hugo Boss colbertje dat Ben bij gelegenheden draagt wordt niet goed genoeg bevonden. Dus gaat Ben naar z'n favoriete herenmodezaak.... ja daar word je nog ècht geholpen. Hij gaat alvast kijken vóór Diny arriveert en heeft zich samen met de verkoper al iets geweldigs uitgezocht. Echt mooi! Ik mag er verder niets over vertellen. Ha! Ben zelf is helemaal enthousiast. Maar dan arriveert Diny bij de modezaak en de mannen laten hun gezamenlijke keus zien! Die schrikt... ze heeft blijkbaar iets anders in gedachten gehad voor haar Ben. Haar eigen met zorg uitgezochte kleding past er, denkt ze, qua kleur en stijl niet helemaal bij. Wat nu..? De verkoper kijkt Diny aan... ziet haar twijfel en gaat eerst maar eens met ze koffie drinken. Daarna trekt Ben zijn uitverkoren feestkostuum aan. "Ja wel mooi, maar....." De verkoper trekt haar uiteindelijk toch over de streep met de kreet:"Kijk maar....hij heeft er helemaal de kop voor"! Wanneer Diny wat later thuis komt heeft ze al een ander setje voor zichzelf achteruit laten hangen... helemaal passend bij het feestkostuum. "Ie mot wel effen meegaon Ben. Ik denke daw dan straks better biej mekare past. En mèt korting heur, maor mooi!!! Gao iej ok maor effen met", zegt ze tegen me. Nee Hetty geet niet met. Dit kunt ze heel best met zien beiden bekieken. Ik bun beniejd!
"Ja, dat lijkt me wel leuk", zei Robin toen we vroegen of hij wel mee wilde naar de Museumboerderij De Lebbenbrugge. Vanmiddag was het zover. Door de warmte begonnen we eerst maar met een groot glas ijsthee. Daarna volgde een perfecte rondleiding. Het verleden gaat weer voor je leven na de uitleg van alles wat er te zien is. En Robin vond het inderdaad heel leuk. De uitdrukking "tegen de lamp lopen" werd duidelijk. Vroeger werd 's nachts de deur niet op slot gedaan, maar de tafel vaak opgeklapt. Kwam er een dief of inbreker dan liep die of tegen de tafel of tegen de lamp op en was de familie gewaarschuwd. Veel oude gebruiksvoorwerpen werden uitgebreid bekeken in dit meer dan 500 jaar oude boerderij/ annex tolhuis. De val voor de bunzing had wel heel erg de interesse van Robin. De boeren waren toen ook al gek op hun kippetjes, want... geen kip.... geen ei! Hij mocht proberen het loodzware ding op te tillen. Het ging bijna niet... zo zwaar! De hele inderdaad met lood verzwaarde val werd dan nl met bunzing en al in de beek gezet. Het bont van zo'n bunzing werd later weer verkocht. Na dit evenement ging de Achterhoekse spekpannenkoek bij Pannenkoekenboerderij "de Heikamp" er wel in. We zijn net terug en Robin is al weer richting melkstal! De Lebbenbrugge? Ieder die geinteresseerd is in het boerenleven van vroeger in de Achterhoek moet gewoon even gaan kijken.
De herten hebben het ook warm en zoeken de schaduw op net als alle dieren die we onderweg zien. Er zijn drie jonge damhertjes.Ze verstoppen zich de eerste tijd goed. Aan de oortjes boven het gras kun je soms zien waar ze liggen.
"Heb ie ook airco in oew tractor"? We zitten even bij Johan aan de koffie tussen een paar vrachten met mest uitrijden door. Wim en ik hebben de beukenhaag wat bijgewerkt en Robin zit aan de limonade. "Nee, moar ik heb wel arco", antwoordt Johan gevat. Daar heb ik nooit van gehoord. "Wa's dat dan veur biezunders"? "Heb iej doar nog nooit van eheurd? Alle Ramen Constant Open". Robin is niet bij Johan weg te slaan. Vanmorgen was hij om 5 over 7 zich aan het aankleden. Oei... een beetje laat. Toen hoorde hij de melkmachine pas aanspringen. "O... ", zei hij toen... "nu gaat Johan eerst nog wat anders doen". Met een halve banaan achter de kiezen gaat hij richting melkstal. Nee nog geen brood... geen tijd... dat kan straks wel. Om half 9 is hij er weer voor het ontbijt en gaat tevreden even een computerspelletje spelen. "Om half 10 gaat Johan met de mest rijden. Dan moet ik er weer bij zijn"! Robin geniet... en wij dus ook!
Hebben jullie me nog gemist? Drie dagen zonder ook maar iets te schrijven? Nee ik heb er niet eens tijd voor gehad. Dat heb je soms als je met een zus op stap bent en nog wel naar Antwerpen. In het Crown Plaza Hotel aan de rand van Antwerpen hadden we een bijzonder luxe kamer met ieder een bed van 1m 20 breed, een breedbeeld tv met veel mogelijkheden, gelegenheid om koffie en thee te zetten, verwennerij in de badkamer en een ontbijt waar je u tegen zegt. We hadden 's avonds eigenlijk een restaurantje in de stad willen zoeken en stonden al bij de bus. Ineens zien we dat ons eigen hotel ook een restaurant heeft. We zagen snel af van de rit naar de binnenstad. Die eerste avond hebben we al, moe als we waren, naar Dances with wolves gekeken. Ja gewoon op onze kamer. We zaten als prinsessen rechtop in de kussens met ons kopje thee en koffie met chocolaatje binnen handbereik.. Antwerpen hè! De vogeltjes markt hoe die was? We waren te laat. Was om 1 uur al afgelopen. De grote kathedraal dan? Mochten we niet verder dan de hal. Hebben jullie het drieluik van van Eyck wel gezien, vroeg Ben ons toen hij ons uit Zutphen van de trein haalde. Nee dus! Maar wel het prachtige stationsgebouw met zn koperen koepel, de prachtige gebouwen, de Indiase markt op de Groenplaats, de vriendelijke Vlamingen, de smeltkroes van culturen en het straattheater. Op iedere hoek van straat of plein stonden muziekmakende bands. Overal gebeurde wel wat. Hele toneelstukken werden midden op straat gespeeld. Dit was een feestweekend met Braderij. Alle winkels in het centrum bleven open. Ja .. we konden echt niet voorbij die voordelige Kipling-shop komen. Allebei zijn we weer voorzien van een leuke tas mèt aapje. Onze oude tassen?..... nee die kunnen echt niet meer! En overal waren van die leuke restaurantjes. We hebben een Indiase geprobeerd en een Italiaan. Heerlijk! Wat ik ook verwacht had zeker niet dat het zón mooie stad zou zijn. In het Museum van de Schone Kunsten was een afdeling met Oude Meesters veel Bijbelse voorstellingen en veel heilige martelaren. Het zag er allemaal prachtig uit, maar je werd er niet echt vrolijk van. Er is vroeger wat af gemarteld. Beneden was de moderne kunst Lucebert, Appel vonden we beiden afschuwelijk. Wij houden meer van de impressionisten van Gogh, Monet, Cezanne, Renoir. Er hing één schilderijtje van van Gogh uit zn Nederlandse tijd. Het zou Drente kunnen zijn. We hebben meteen met elkaar afgesproken om dat volgend jaar nog eens een weekend te doen. ....Parijs misschien?
De lunch in het Museum der Schone Kunsten smaakte uit de kunst!
Het straatfestival bij de Lange Wapper.
Het prachtige stationsgebouw wordt in oude glorie hersteld.
Deze poster hangt bij Corrie en Klaas in hun boerderij in Nrd Groningen. Ik vond het de moeite waard om er een foto aan te wagen. Noord Groningen zelf ook, maar dat komt deze zomer nog aan de beurt. Ik zou graag met Jannie een stukje langs het wad willen lopen en met Corrie aan de keukentafel of in de tuin bijpraten. Toen we er een half jaar geleden waren om Toska op te halen wilde Wim meteen naar de dijk... de zee zien. Zo dicht zit je daar aan de Waddenzee, noordelijker kan niet. Maar nu..... stap ik straks op de trein... Diny stapt er in Zutphen bij in... de zussen gaan een weekend stappen. Naar Antwerpen. Jullie horen nog wel! Dag!
Wat went dat weer gauw... weer terug op je stekje op de camping. Dit keer is Robin van de partij. Gerhard en Judith moeten deze week nog werken en de schoolvakanties zijn al wel begonnen. Hij heeft het druk. Hij sliep vannacht met mijn horloge onder z'n kussen, want om 7 uur moest hij in de melkstal zijn. Om half negen was hij weer terug. Hij houdt Johan nauwlettend in de gaten, want er gaat nog meer gebeuren. Kuilvoer snijden, mest op het land brengen, gras maaien! Hij heeft net even tijd voor een potje Master Mind. En komt hij even bij de caravan... dan staat Tessa al te wachten met een kapotte voetbal die weggegooid moet worden en nog eens en..... Nu zit hij al weer bij Johan op de tractor.
Er zijn behoorlijk wat overeenkomsten tussen een Achterhoeker en een Drent. Beiden laten ze niet gauw het achterste van de tong zien. Beiden willen je niet graag voor het hoofd stoten. Beiden zijn nogal bescheiden en denken meteen dat ze het in het westen beter weten. Maar kom je er aan de deur dan is het al gauw:Kom dr in, woj koffie hebbn? Naar beiden moet je goed luisteren naar hun antwoord wanneer je ze iets vraagt. De toon van hun ja of jao kan heel verschillend zijn. Een aarzelend jao, jao..... betekent gegarandeerd: nee. In Drente lijken ze helemaal niet zo enthousiast als je vraagt hoe ze iets vinden. Is het antwoord: t Kon minder betekent dat eigenlijk dat het prima is. We wonen hier nu bijna 25 jaar in Drente en ik betrap mezelf er op dat ik me al aardig aangepast heb. Wanneer ze me vragen of ik een kop koffie wil zeg ik waarschijnlijk :Mag wel! Veel Drenten denken dat ze keurig ABN spreken als ze zeggen: Waar kom jij weg? Of: in de Delftlanden worden toch veel wonings gebouwd! Waar ze niet vaak over hebben is: hun gevoel. Over liefde wordt niet gesproken. Er is ook geen echte Drentse vertaling van bij mijn weten. Toen Wim en ik elkaar leerden kennen in Hattem hebben we veertien dagen hooghollands tegen elkaar gesproken. Tot we ontdekten dat onze thuistaal het Achterhoeks en Veluws is en dat lijkt toch wel veel op elkaar. Vanaf die tijd gingen we in onze eigen taal verder. Toen tante Gerritje 85 werd hield ze ook een toespraak in het Achterhoeks, omdat ze zich daar het best in kon uitdrukken. Haar kleindochter had eens gezegd:Mama praat altijd hollands met ons. Alleen wanneer ze kwaad wordt gaat ze ineens over in het Achterhoeks. Wanneer we bij onze buren zijn praten we onze eigen taal, waarbij ik moet zeggen, dat dat van Wim meer Drents dan Veluws klinkt. Hij had bij Holvrieka veel met de mensen in de werkplaats van doen. Dit jaar hebben we dan beide spreukenkalenders en dagelijks houden we onze eigen thuistaal bij.
Even voor jullie een Achterhoekse: Hee löp as n hane met stront an de peute een man die bij het lopen zijn voeten opvallend hoog optilt.
En één van de Veluwse spreukenkalender: Hendert niks asse oaver oe proat, want dan tel ie nog met
De kop van de Laplanduil...ook wel the Great Gray genoemd!
Gisteren kon ik niet stoppen met de Great Gray. Het was net of ik een spannend boek aan het lezen was dat je niet weg kunt leggen. Ik had me helemaal in die vogel verdiept via heel wat informatie op internet. Daardoor kwam er ook meer leven in. Eenmaal gelakt werd hij nog mooier. Wim boorde even een schuin gat aan de achterkant, zodat hij zo aan een spijker opgehangen kan worden. Dus....die is af. Vanavond hebben we hem weggebracht. Gerald was er erg blij mee. En wij met onze tuin ...die op het punt staat om tot bloei te komen. Ik kan bijna niet wachten tot de knoppen van de azalea's open springen! Verder is dit Jennifers Day! Morgen is ze officieel jarig, maar vandaag werd het gevierd. Het huis aan de Schaapstreek was vol vrienden, vriendinnen en familie natuurlijk. Van heinde en verre zijn ze toegestroomd. Ze was echt het stralend middelpunt. Er werden heel wat rondleidingen verricht voor de mensen die huis en tuin nog niet gezien hadden. Heel veel geluk dit jaar op jullie eigen plek!
In de buurt van Rotorua -Nw Zeeland- waren veel zwavelbronnen. Het water was zo heet dat je je hand er niet in kon houden.
Nou ...vooruit dan...nog even het verhaal dat Mansukh Patel in het boekje "De Natuur zijn Wij" weergaf.
De hoeder van de bron
Er was eens een stille bosbewoner die hoog boven een Oostenrijks dorpje woonde, ergens op de oostelijke hellingen van de Alpen. Hij was door de plaatselijke gemeenteraad ingehuurd om de waterpoelen schoon te houden die de bron voedden die door het dorpje stroomde. Gracieuze zwanen dreven met het kristalheldere bronwater mee, de wieken van de molen draaiden dag en nacht, het boerenland werd op een natuurlijke wijze geïrrigeerd en het uitzicht op de natuur was oogverblindend mooi. Op een avond zaten de gemeenteraadsleden te vergaderen over hun budgetten en besloten om de oude man van zijn diensten te ontheffen, omdat niemand hem eigenlijk nooit aan het werk zag. In de vroege herfst begonnen de bomen hun bladeren te verliezen, kleine takjes knapten af en vielen in de poelen, waar zij een obstakel vormden voor de bruisende stroom tintelend water. Het water begon te verkleuren en werd donker. Binnen een paar weken lag er een slijmerige laag op verschillende gedeelten van het water langs de oevers, die een geur van verrotting verspreidde. De zwanen verlieten het gebied. De toeristen volgden. De gemeenteraad kwam in een speciale zitting bijeen en realiseerde zich een enorme fout. De hoeder van de bron werd opnieuw ingehuurd. Onmiddellijk keerde het nieuwe leven terug in het gehucht op de oostelijke hellingen van de Alpen.
Ik ben een uil aan het schilderen. Niet zomaar een uil .nee een Laplanduil oftewel the Great Gray. Ik heb, behalve dan in de dierentuin, pas twee keer in de natuur een uil gezien. De eerste keer zijn we op camping De Berenkuil in Grolloo. We staan onder een paar dennenbomen en ineens komt er een vrij grote vogel vlak over ons heen vliegen en even later zit hij prinsheerlijk boven ons. Ik zie zn oorpluimen. Het moet dus wel de ransuil zijn. Als ik na dat weekend weer op school mijn collega biologie Joop zie, schuif ik tijdens de koffiepauze bij hem aan tafel en vertel over onze indrukwekkende uil. Och , zegt Joop dat is de uil die hier het meest voorkomt! Het doet toch niets af aan mijn bewondering voor het dier. Later horen we in de Rietlanden de jonge uilen schreeuwen bij het Oranjekanaal. Zo dichtbij zaten die. Dat zijn bosuilen, weet Joop ook nog te vertellen! Pas brachten we het stuk hout met Bernard er op weg en zien daar bij Harald ook de oehoes in een kooi. Ik heb begrepen dat je voor de meeste beschermde dieren die je opvangt eerst toestemming van de politie moet hebben. Volgens mij heeft pa er minstens zo veel plezier aan als Harald. Nu ben ik dan aan de Great Gray begonnen op een dikke plak berkenstam. Misschien is er nog een plekje te vinden in hun huis vol met Hemstedtpoppen. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Prachtig, .maar wel veel. Ze slapen zelfs nog tussen de poppen. Hij wordt mooi die Laplanduil! Het is ook een heel bijzondere vogel. Het is nog wel geheim, maar Gerald heeft toch geen tijd om op computers te kijken. Dus niks zeggen .
Een tijdje geleden kreeg ik een boekje van Anda. Het heet "De Natuur zijn Wij". Het boekje is geinspireerd en samengesteld door Irene van Lippe- Biesterveld. Er staan allemaal gedichten en ontboezemingen in die met de natuur te maken hebben. Er zijn hele mooie bij o.a. van Mansukh Patel over de hoeder van de bron, Prins Bernard: Olifanten en ik begrijpen elkaar. Hierbij staat een foto afgebeeld waarbij, hoewel achterop een vrachtauto, hij zo dicht met zijn uitgestrekte hand bij een olifant in het wild komt dat hij hem bijna aanraakt. Het allerlaatste stukje in dit boekje is van Jeroen Krabbé. Dat spreekt me bijzonder aan, misschien omdat ik zelf ook graag dieren schilder. Hij vertelt bij zijn schilderij "Herten vluchten in het woud": "Ik heb getracht een bijzondere ontmoeting vast te leggen. Tijdens een wandeling door de Sallandse bossen stond ik opeens oog in oog met twee herten, minutenlang keken we elkaar aan. Plotseling-- er kraakte een takje onder mijn voet-- schoten ze weg, en opeens kwamen er, tot dan toe onzichtbaar gebleven in het bos, nog vier achteraan springen. Uit het niets vlogen ze de weg over, terug naar het veilige woud". Jeroen maakte over dit onderwerp 12 werken op papier, collages en gemengde technieken. Hij heeft de natuurlijke omgeving van de dieren zo weergegeven dat de vluchtende herten bijna onzichtbaar worden doordat ze de schutkleuren aannemen van hun omgeving. Naar zijn idee is de natuur niet alleen een veilige vluchtplek voor de dieren, maar ook voor de mensen. Eigenlijk verbeeldt hij het gevoel dat hij heeft ten aanzien van de situatie waarin wij leven: opgejaagd, met als enige veilige haven de natuur.
Fred de wegenwachter, hier tweede van rechts, op ons afscheidsavondje in Christchurch. Beide echtparen, Frans en Lya en Fred en Janny, kregen een bos bloemen die door Betsy en Ans met Nw Zeelands geld heel creatief in elkaar waren gezet.
Als je ruzie in de tent wilt hebben moet je Skype willen installeren. "Dat is leuk", zegt Wim. "Susan heeft Skype en Marian en nog veel meer. Man.... dan kun je gratis bellen"! Net of ik zo veel bel.... Nee,... toen we vroeger op "De Boomgaard" telefoon kregen in ongeveer 1961, vroeg pa eerst wel wat we gingen doen wanneer we Annie Lettink iets moesten vragen. "Dan fietsen we er gewoon even heen", zeiden we...gedresseerd als we waren. Nee ...'t was maar even dat we dat wisten. De tijden zijn veranderd, maar ik bel nog steeds niet graag. En Diny evenmin. En een mobiel is aan ons ook niet besteed, hebben we alleen voor noodgevallen. Een tijdje terug gebruikten we hier Voipbuster, maar het geluid was zo vervelend. Je moest echt goed wachten tot de ander uitgepraat was. Bovendien verliep het beltegoed zo snel. Tijdens onze Nieuw Zeelandse trektocht hemelde Fred, onze wegenwachter, Skype ook al zo op maar omdat de verbindingen zo slecht waren op de campings kwam er niks van. Nu zal het gebeuren. Wim heeft het al gedownload, maar telkens klopt er weer iets niet. Het password of de skypenaam...? Onze skypenaam wordt wimhetty...makkelijk toch! "Man ...wat is dat noe toch weer voor flauwe kul dan". De eerste betaling zorgt voor complicaties. Ik raak helemaal geirriteerd. We lopen samen de stappen weer door voordat de betaling met de visacard voltooid is en ja hoor...nu klopt het. "Pbrrrrrrrr".... hoor ik nu weer vanachter die computer. Gaat zeker nog niet naar de zin. Ik hou me maar even gedeisd. "Hoe kan dat noe....noe is de kaarte blokkeerd zekt ze"! Oooohhh....! Nu belt hij met de ING, want Wim geeft het niet zo maar op. Kaart geblokkeerd! Kan niet! Na twee uur typen, vooral getergd mopperen, ING bellen heeft hij het eindelijk voor elkaar. Er moest nog een veiligheidscode tussen gevoegd worden. Waarschijnlijk kunnen we nu gewoon via Skype bellen. Ja toch....? Ik ben benieuwd......
Wat een kabaal kunnen 7 kuikens van 3 dagen oud maken. Het was me een gepiep . een noodkreet van de kleintjes. Moeder wilde ze in het kippenhokje hebben en ging het trappetje op. Eén kuiken was haar gevolgd. De rest wist niet wat moeder wilde en begonnen uit alle macht te piepen. Toen ik maar eens poolshoogte ging nemen greep ik er een paar om in het hok te doen. Maar daar kwam moeder kip met opgestreken zeilen het hok uit en zou me aanvliegen. Tja . Dan ben ik heel gauw weg en moeder verdwijnt met haar kroost over de heuvel. Dat zelfde gebeurt nog een paar keer. De kip met één slim kuiken het trapje op naar binnen en de rest gaat hard staan piepen. Toen komt Wim in het geweer en met handschoenen aan en een hark in de hand zou hij dat varkentje wel even wassen. Tegen moeder kloek .... kon hij ook niet op. Ha! Nu zit moeder op haar kroost achter het hokje. En vanavond hebben we het karrenwiel veranderd in een Keltisch wiel met de kleuren groen als symbool voor de aarde, blauw voor het water, geel voor de lucht en rood voor het vuur. Jan de Korte heeft er passende woorden bij bedacht die hij in zn zomerpreken gaat gebruiken. En met wat beelden hebben wij er een geheel van gemaakt om bij de kerkdiensten te gebruiken. Zie je de waterval? Dat is er één uit Nieuw Zeeland! Roelie Manrho en Rien Middelburg en ik hebben gezocht, geschreven, geknipt en geplakt en het geheel naar de kerkzaal gebracht.
Uitzicht op de Middellandse Zee vanuit hun zomerhuis.
Zouden jullie wel weer terug willen...naar de Achterhoek of Hattem? Je ziet het....ook hier zijn nog een paar mooie appartementen te koop"! We zijn vandaag bij Dick en Anda in Apeldoorn. We hebben de hele dag om bij te praten. En dat doen we. Door de eventuele toekomstige problemen met de wegverdubbeling bij ons aan het Schoolpad en wat bijkomende lichamelijke mankementjes zitten we wat te brainstormen. Nee, voorlopig hopen we dat we hier kunnen blijven. De laptop met de Nieuw Zeelandfoto's is mee, maar ik kom er al gauw achter dat die wel wat uitgedund moeten worden om een boeiend verslag te krijgen. Dick en Anda waren er twee jaar geleden en hebben dezelfde route gevolgd. We hadden dus heel wat gezamenlijke herinneringen aan al die mooie plekken. Anda vertelt over haar twee kleindochters. Britt gaat nu naar de basisschool en speelt met fantasie dat ze juf is en laat de zgn kinderen meekijken uit een boek. Of ze speelt de barjuf als ze gehaktballetjes voor hen besteld. Ze weet al heel goed weet welke kleren ze wel en niet wil. Het is voor Britt duidelijk...geen tierlantijnen of knoopjes . Het moet vooral makkelijk zijn...dus met bv elastiek in de taille. Ze had ook leuke sandaaltjes met een beeldig hakje ontdekt. Ze was er helemaal wèg van. "Oma...wat lief als ik die schoentjes van je krijg"! Natuurlijk kreeg ze die. Anda is voorgoed favoriet. De hele dag liep ze met de tas met schoentjes te slepen. Dat gaat je geld kosten wanneer no 2 ook zover is, Anda! Geniet er vooral van. Ze wonen naast een mooie oude statige kerk aan de Loolaan, een appartement met twee balkons...één voor de ochtend- en één voor de middagzon. Beau et chaud! Na een lekkere wandeling door de oude Apeldoornse wijk zorgt Dick voor de inwendige mens en dàt is hem wel toevertrouwd. Ooit bij het afscheid van z'n arbeidzaam leven in de "Bon Vivant" kreeg hij van vrienden een workshop aangeboden bij Jamie Oliver. Had hij niet nodig...maar wel leuk toch?!
Tijdens ons bezoek aan hen in Zd Frankrijk bezochten we ook St Tropez
Over Antwerpen, ... een spuit ... en een karrenwiel.
Johan en Joke, onze campinggastheer en gastvrouw.
Waarom is die volgende afspraak pas over drie weken,vroeg onze tandarts vorige week. Het bovengebit is dan allang klaar. Nee . 10 juli is vroeg genoeg. Ik vertel hem over ons uitje. Antwerpen komt dichterbij. Vrijdag gaan Diny en ik gaan stappen. Volgens hem moet het een hele mooie stad zijn waar veel te zien is. Wim hoeft zich ook niet te vervelen, want die is met de Eemslander Shantys zondagmiddag in Wezeperbrug om daar de feestvreugde te verhogen. En maandag gaat hij samen met Robin naar camping De Boomgaard. Robin heeft dan al vakantie en Judith nog niet. Hij wil weer graag bij het melken zijn en als het kan bij nog meer werk. Maandag komen Diny en ik ook al weer terug. Dan hebben we hem een paar dagen voor ons alleen. Leuk! Wim heeft al weer wat boeken verzameld. Thuis komt niet veel van lezen, maar eenmaal op de camping kan hij er niet mee ophouden. Wim heeft last van een peesontsteking in beide schouders. In één heeft hij al een spuit gehad. Veel bewegen is het advies, maar niet overbelasten. De chiropracter heeft hem vanmorgen weer onder handen gehad. Hij kreeg het advies om te gaan braden in kokosvet of roomboter vanwege zn stramme spieren. Ja . een jaartje ouder merk je wel. Vanmiddag heeft hij maar even rustig gras gemaaid op de zitmaaier. Het ligt er weer keurig bij. Met de bloemengroep van onze kerk gaan we een symbolische schikking maken voor de zomermaanden. Jan de Korte wil het dan gaan hebben over aarde, water, lucht en vuur en wat die voor symboliek in zich hebben. We hebben bedacht om daar een oud karrenwiel voor te gebruiken dat op ons erf staat en in elk geval met de bijpassende kleuren en beelden iets doen. Morgenavond zal dat afgemaakt worden. Ja Dien .. en dan ga ik dat ene koffertje maar eens pakken.
www.campingboomgaard.nl
Het Keltische kruis met de vier elementen: aarde, water, lucht en vuur. In het midden het vijfde element: de verbindende schakel
Isa en Paulijne, 2 achterkleinkinderen van oma van der Kolk op ons 40- jarig huwelijksfeestje. Het zit er toch al in....het fluiten!
28-12-07 Ze zit mee te fluiten wanneer we de huiskamer in het zorgcentrum in gaan om moeder van der Kolk op te halen. Er staat mooie muziek op. De meesten zitten wat te dutten, maar moeder fluit... Ja de familie is muzikaal en dat zullen ze waarschijnlijk van de "de Bruintjes" hebben geërfd. Alle 4 jongens van der Kolk zingen of spelen bij koren. Piet speelde zelfs jarenlang in een Brass Band en geeft, nu ze in Frankrijk wonen, zelfs nog les. Wanneer moeder zich wat verveelt ..fluit ze.Toen we aan 't eind van de middag afscheid namen zong ze nog even: Houd er de moed maar In! Bij onze eigen jongens is dat wat afgezakt, maar dat zal wel aan mijn genen liggen. Ze houden wel van muziek, Rick zelfs hééél veel, maar ze houden het op downloaden of naar een concert gaan. Mijn vader Hendrik Jan was muzikaal en dat hele Egginksgezin met z'n 10 kinderen zong bij het orgel. Toen ik 8 jaar was moest ik ook maar op orgelles, want het orgel van Hendrik Jan stond er immers nog. Ik was de oudste en leek op hem.....zeiden ze. Iedere week ging ik dus naar het dorp om samen met Willy ten Broeke orgelles bij haar thuis te krijgen. Ik kan er kort over zijn: het was geen succes! Dhr Vente kwam er speciaal voor uit Zutphen en toen na een paar jaar aanmodderen mama door had dat het met mij niks werd heeft Diny mij daar vervangen. Dat ging heel wat beter. Diny heeft vaak met Kerst geoefend met de 4 buurvrouwen: mama, tante Jantje Lettink, tante Toos Momberg en tante Aaltje Breukink. Die vormden met z'n vieren een uniek kwartet bij het kerstfeest van de Vrouwenvereniging van Linde. Nu zingt Diny met Ben in een koor in Eefde en zijn beiden helemaal gek op opera. Maar ik??? Ik zing graag, maar niet verplicht. Ik luister met plezier naar cabaret , Ede Staal en andere luisterliedjes, soms naar countrymuziek of gospels. Het ligt een beetje aan m'n stemming. Gisteravond was er een ode aan Robert Long op de tv: A la Longue en dat ontroerde me!
Zie ons daar lopen met Hector tussen ons in. De langste dag is geweest en nu is het volgens Geesje de beste tijd voor onze tweejarige Shetlander merries om voor het eerst gedekt te worden. Zij kan het weten. Ze leest: De SHETLANDER. Het is feest. Hector komt weer bij ons. Het is de liefste pony die we ooit gehad hebben. Vanmorgen hebben we hem opgehaald bij Jans en Geesje. Hij is van ons samen. Hij heeft de afgelopen tijd bij hen zn best mogen doen bij Kitty en Mariska in de wei, maar of het gevolgen zal hebben? Dit jaar zijn er bij hen geen veulens geboren en vorig jaar maar één i.p.v. drie. Zal het aan Hector kunnen liggen? Aan de hormonen kan het niet liggen. Wat is Hector uitgelaten als hij bij onze twee merries in de wei komt. Hij gierde het uit de verte al uit. Eenmaal in de wei blijven ze met zn drieën uitgelaten in het rond rennen. We wachten maar af. Hij heeft gelijk al alle aandacht voor Amber, maar dat zint Sara weer helemaal niet. Tja . vrouwen onder elkaar .. Moeder kip houdt ondertussen alle eventuele vijanden goed in de peiling. Zo gauw één van ons of van de honden of katten in de buurt is . verdwijnt ze ogenblikkelijk in de bosjes of onder de hostabladeren. Ik heb de donsballetjes wel kunnen tellen. Ik kwam tot zeven!-
Camping De Boomgaard
"Ja, dat lijkt me wel leuk", zei Robin toen we vroegen of hij wel mee wilde naar de Museumboerderij De Lebbenbrugge.
Hebben jullie me nog gemist? 
Wat went dat weer gauw... weer terug op je stekje op de camping. Dit keer is Robin van de partij. Gerhard en Judith moeten deze week nog werken en de schoolvakanties zijn al wel begonnen.
Uitzicht op de Middellandse Zee vanuit hun zomerhuis.
