Een echt oude dia. Gerhard, het eerste kleinkind èn neefje, is hier een maand of 4, 5. Bij ome Henry was het altijd spektakel.

Onze groep bij het aquajoggen was vanmorgen gehalveerd. We waren maar met z’n zessen. Ik denk dat het weer er debet aan was. Er komen er wat uit Oosterhesselen en Weerdinge en hoewel de grote wegen redelijk schoon waren was dat met de b wegen minder. We hadden vandaag de ruimte, ook lekker voor een keer. Volgende week drinken we koffie na het zwemmen. Het Aquarena verzorgt thermoskannen met koffie en thee en meestal neemt een van ons iets mee voor erbij. We hebben het er niet over gehad, misschien moet ik maar iets bedenken.
Ik ging daarna maar op de koffie bij Susan… èn Meghan. Je ziet haar groeien, wat een scheetje van een hond.
We hebben ons ook weer voorbereid op ons komend bezoek morgen. Ben en Riet uit Luttenberg zullen toch komen… als het weer meewerkt tenminste. Het appelgebak is uit de vriezer en ligt te ontdooien en de slagroom ligt klaar. We hebben nog meer te vieren, want Gerhard is jarig. Niet te geloven dat we al een zoon hebben van 45 jaar. Ja als ik in de spiegel kijk zie ik wel dat de tijd niet stil is blijven staan maar verder… de nieuwe generatie is nu ook van middelbare leeftijd. Ze kunnen zich gaan voorbereiden op hun midlife crisis.
Toch viert Gerhard z’n verjaardag pas zaterdag, hoeft hij zich niet zo uit z’n werk in het feestgewoel te storten. Dan loopt hij het liefste een flink rondje met Ziva. En hij heeft gelijk. Alleen…. Wim heeft wel zijn Valerius. Vandaag waren hun voorbereidingen voor de kerstconcerten samen met het jongenskoor uit Poznan op tv Drente. Leuk hoor! En morgen gaan ze al voor een soort kerstconcert naar Dokkum. En dat gaat voor…. .. deze keer. Agnes en ik zullen de honneurs waarnemen.

10-12-2010 om 08:45 geschreven door hetty  

“Ja… ik heb een holle rug..”, zegt Wim, ‘ ik kom net bij de chiropracter vandaan en die zei dat ook”, wanneer Gerald hem op z’n buik klopt met de mededeling dat hij zich goed gehouden heeft. Dan schieten ze beiden in de lach. Ja ja….
Het is alweer een jaar geleden dat onze ‘tuinadviseur’ Gerald bij ons was en we zaten al naar hem uit te kijken want ja wat doe je op de plek waar alle lavendel dood is gegaan en er groeit een rare tak boven uit de treurberk. “Die moet eraf”, is het advies. Als de vorst over is komt Gerald gewoon weer even helpen.
We praten weer helemaal bij… over hun vacantie in Zuid Frankrijk toen de camping door overvloedige regenval overstroomde. Nee Gerald en Henriette hadden er geen erg in. Ze stonden met hun caravan helemaal boven aan op de camping en pas de volgende morgen overzagen ze de ravage.
We bespreken alle dieren. “Hij kent me nog”, zegt Gerald wanneer hij op Queeny wijst… en..” de honden hebben hun wintervacht. Ik zag een dikke buizerd bij jullie in de boom. Wij krijgen nieuwe kippen. Marans… ken je die… ze namen ze vroeger mee op het schip..ze leggen eieren met een aparte dikke donkere eierschaal. Wat een plaatje”, vervolgt Gerald als hij naar buiten kijkt.
En wij vertellen over onze wederwaardigheden van het afgelopen jaar. Ik vertel over ons fietstochtje door Emmen op zoek naar een plekje waar we ooit zouden willen wonen, toen Wim eind september wat in de vernieling zat. “En?” “Dat konden we niet vinden, maar nu Wim weer helemaal de oude is, en zelfs beter dan dat, zoeken we niet verder. Het gaat ons straks net als dokter Harrie die ook ver in het veld woont. ‘Als ik niet meer kan… dan mag het van mij allemaal oerwoud worden om het huis, maar mij krijgen ze niet weg. Alleen mijn vrouw denkt er iets anders over.’ "
Wij hebben intussen het grindpad veranderd in een superglad tegelpaadje. Dan kunnen we, als het nodig mocht zijn, zelfs met de rollator gemakkelijk naar binnen.
Dan vertelt Gerald verder: “Er komt ook weer een kleine bij Harald. Ze hadden wel een originele manier om dat te vertellen. Hoe? Nou… ze kwamen met de oudste, nu 3 jaar. Die had een nieuw t-shirtje aan. Er stond op: Ik krijg een broertje! Toen hoefden ze niets meer te vertellen.” Ook over alle dieren die bij Harald ondergebracht zijn raakt hij nooit uitverteld. ” Ja… Bernard is er nog. Bernard is een grote St Bernard, maar wel een van het agressieve soort. Pas wilde iemand hem aanhalen. Ze zien er ook zo goedig uit. ‘Doe maar niet’ … werd geadviseerd, Bernard richtte zich naar de bezoeker en binnen een ogenblik had de beste man zich al achter de auto verschanst, want Bernard....?”

09-12-2010 om 12:50 geschreven door hetty  

Jantje en Marijke.

Het was voorlopig onze laatste schilderochtend. Meestal beginnen we met een kop koffie of thee en wordt er bijgepraat en krijgen we nieuwe uitleg. Nu kwamen natuurlijk de verhalen los over de sint met of zonder kinderen en kleinkinderen. Ook al weten de kinderen wie er voor de cadeautjes zorgt… wanneer de sinterklaas in beeld komt zingen ze weer de sterren van de hemel. Zelf vind ik het al een hele zorg om wat gedichten in elkaar te knutselen. Maar voor Jannie bestaat er geen sinterklaas zonder surprises. Die reed afgelopen zaterdag met manlief richting Utrecht met een lang pak van voor naar achter tussen hen in de auto gepropt. Het bevatte een gemuteerde vis- half vis en half sint. Haar zoon is nogal bezig met de veranderingen in de natuur èn is een fervent Noorwegen- ganger. Bovendien vergeet hij tijdens die vakantietochtjes van alles. Dat alles zat o.a in die lange vis verstopt… een lange lijn met onderbroek , zonnebril enz. Een ander had iets met boeken bedacht en had een stapel Mulischboeken nagemaakt, eentje genaamd De Ontdekking van het Gehemelte (sloeg op Jannie’s nieuwe bovengebit) van ene Harry Muesli. Je moet er maar op komen.
Marijke had een aantal schilderijen meegenomen, een herfst-, een winter en een voorjaarsschilderij, waaraan je kon zien hoe ze zich in de laatste 2 jaar ontwikkeld heeft.
Eind januari begint een nieuw stel ochtenden of avonden om samen te schilderen. Ik ga verder met een vijftal avonden, maar nu niet meer iedere week maar elke 14 dagen. Jammer dat ik dit groepje daardoor ga verlaten, want afscheid nemen voelt hier echt als: Partir , c’est mourir un peu. Oh…, want ook Greet die de eerste ochtend in een spagaat uitgleed en de site van camping De Boomgaard al bekeken heeft zal ik missen…. en Jantje uut Sleen, altijd vrolijk… en Liesbeth met haar verhalen van all over the world…. En de beide jonkies zoals ik ze noem….
Maar ik heb beloofd wanneer ik een keer een avond moet missen en die mag inhalen dat ik dat op de dinsdagochtend ga doen.

08-12-2010 om 08:57 geschreven door hetty  

07-12-2010 om 13:55 geschreven door hetty  

Wat kun je allemaal met een boom doen, begon ds de Korte zijn overdenking. Hij had niet gedacht dat de eerste de beste zou roepen : affikken. Hij dacht meer aan in de schaduw zitten of appeltjes plukken, maar de goegemeente was er wel bij op deze manier. Hij wilde er naar toe: wat is jouw boom, jouw veilige plek? Er waren er niet veel die het strand noemden, meer de natuur, de bank thuis of zelf het veilige bed. Als ik eerlijk ben is de rest weggezakt want we hadden nog meer te doen gisteren.
Om 3 uur werden we bij Mark en Jennifer verwacht. Dit keer hoefde je niet stiekem met cadeautjes te goochelen want Robin en Eva doen met hun 12 jaar volwaardig mee in het sintgebeuren. Rick een beetje. We moeten vooral heel blij zijn dat hij er bij is en dat zijn we. Zijn broers verzorgden voor hem voor een hééél lang gedicht waarin zijn interesse in Google Earth naar voren kwam. Hij is nl in de Bargeres op veel plekken gesignaleerd met dit aardrijkskundig wereldwonder. En iedere dag is hij van alles aan het opzoeken.
In een namaak Ug, je weet wel zo’n laars, had Eva briefjes met alle namen gestopt en wie ze trok mocht een cadeautje pakken voor een ander. Het werd een gezellige boel daar in Sleen.. De cadeautjes vielen in de smaak, van scheerkwast tot boek: Wat doe ik met mijn puber, after shave, een toiletborstel, een Youpie en een Mart Smeets en…. chocoladeletters. Nadat Gerhard een keer na het sint festijn opmerkte:”Ik heb niet eens een chocoladeletter”, hebben we daar verandering in gebracht.
Je bent zo een paar uurtjes verder en toen mochten we aanvallen op alle lekkers wat iedereen had meegebracht. Eigenlijk wordt nooit hardop gevraagd wie wie had, maar Eva kon het niet laten. Iedereen werd ondervraagd: “Wie had jij?” Intussen was het gezelschap om precies 7 uur in twee kampen verdeeld. De heren zaten in de keuken. Raad eens??? Natuurlijk de voetbal. En de dames in de kamer. Heel voldaan ging iedereen daarna huiswaarts.... juist op tijd om Boer zoekt Vrouw te zien.
’s Avonds ging de telefoon. Rick. “Ik ben mijn gedichten vergeten…” en “Volgend jaar doe ik het toch anders!” Hij moet er nog even over denken, maar….. hij wil toch helemaal mee gaan doen. Ik moet mezelf maar even een schop geven. Geweldig plan!
Ehhhh.... mìjn veilige plek..? In de stoel bij het achterraam met zicht op de vogels, het land van de boer en het Oeverse bos.

Jan met z'n nieuwe scheergerei.... en z'n glas wijn.
Het schilderij boven de schoorsteenmantel is van Klaas Kraak, de vader van Jennifer.

06-12-2010 om 11:41 geschreven door hetty  

Er viel vandaag wel niet zoveel sneeuw als in het westen van het land maar vanmiddag viel er hele fijne sneeuw, een soort jachtsneeuw. De katten wilden maar wat graag binnen zijn en Tessa net zo. We hadden een afspraak met rietdekker Kocks die ons rieten dak onderhoudt. Hij vroeg zich af waarom de rieten daken in het Gooi allemaal zo mooi blijven Hij vroeg er daar gewoon naar. Het blijkt dat ze daar niet wachten tot het dak helemaal versleten is, maar laten het renoveren. Alleen het vergane riet wordt er afgehaald en er wordt een nieuwe laag op de goede onderlaag gewerkt.
" ’t Uutzicht hier is net een schilderieje”, merkt Cor Kocks op als hij door het grote achterraam naar buiten kijkt en terwijl we samen de mogelijkheden bespreken voor verder ondehoud van ons dak, zien we onze wintergast bij de vijver water drinken, de kramsvogel. De andere vogels behelpen zich zo te zien met sneeuw maar de kramsvogel houdt het bij water bij de vijverpomp. De grote bonte specht heeft ook ontdekt dat er weer gevoerd wordt en hangt regelmatig aan het pindanet. Bij Cor Kocks hebben ze kerkuilen, zo vertelde hij. De jongen van afgelopen jaar zitten pontificaal in de speciale nestkast en de ouders boven in het huis. Afgelopen winter waren er bij ons ook reeën, maar tot nu toe heb ik ze nog niet gezien.
En ik kan jullie melden dat de gedichten klaar zijn. Van ons moet je geen grote surprises verwachten, maar vooruit… een gedicht moet kunnen. Het wordt morgen een soort Amerikaanse sinterklaas. Iedereen neemt wat mee. Ons aandeel wordt mijn specialiteit, een kip-kerriesalade met veel vruchten, hebben we net samen gemaakt. Wordt altijd om gevraagd.
Om drie uur gaat het feest beginnen. Zelfs Rick heeft er zin in.

06-12-2010 om 11:31 geschreven door hetty  

Met Riet op de meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland.

We zouden gisteren bezoek krijgen. Ben en Riet, onze mede vakantievierders van onze Nieuw Zeelandreis wilden een dagje naar Emmen komen om weer eens ouderwets bij te praten. Nee de weg wisten ze nog wel. Toen ze een paar jaar geleden voor het eerst bij ons kwamen volgde Ben de Tom tom in plaats van mijn aanwijzingen en kwamen ze vanaf Jonky Heine het Schoolpad onze kant op, helemaal de landweg langs het bos. Die was in januari heel erg slecht. Al hobbelend door kuilen en gaten merkte Riet toen al op : “Dee luu zult wel niet völle vesite kriegen hier.”
Deze zomer hebben we samen nog een dag of wat op camping De Boomgaard gestaan. We hebben de tuinen van De Wiersse bewonderd en zijn nog naar Ben en Diny gefietst. Omdat het weer ook niet prettig leek te worden hebben we gisteren maar eens flink ingeslagen zodat we rustig ingesneeuwd kunnen raken zonder te verhongeren. Wim maakte de avond er voor alvast zijn bekende mosterdsoepje en de koelkast en vriezer zaten barstens vol met allerlei niet te versmaden lekkers. Ik wil 's morgen net de stofzuiger pakken om de laatste honden- en kattenharen weg te werken als de telefoon gaat: Ben uut Luttenberg. Ik hoor het al, zijn stem klinkt als iemand die zwaar de griep te pakken heeft. Nee, vannacht had hij het al te pakken en het wordt nu alleen maar erger. Dat wordt ‘em niet vandaag. We maken meteen maar een afspraak voor eind volgende week want als je je verheugt om oude vrienden weer te spreken dan moet je het niet te lang uitstellen.
Daar zittten we met onze mosterdsoep en appelgebak met slagroom. Die stofzuiger heb ik maar op z'n plek gelaten. Dat kan nu wel een dagje wachten. We zijn samen voor een oude aflevering van Dalziel gaan zitten. Vanmiddag moesten we even voor de reddende engel spelen voor Eva. Die moet beslist vandaag nog geld afgeven op school voor de kerstactiviteiten en…. dat is ze vergeten. We knopen er meteen maar een bezoek aan de bibliotheek aan vast. Daar kun je ook lekker zitten met koffie en een tijdschrift. Ooit heb ik gezegd dat wanneer we toch een keer gaan verhuizen het wel in de buurt van de bieb zal moeten zijn. Wim zoekt zich intussen nog een film uit die hij graag wil zien. Het klinkt gezellig: Valkyrie. Thuis wordt die meteen in het apparaat bij het grote scherm geplaatst. Ik heb al gauw door dat het over de mislukte aanslag op Hitler gaat. Dat hoef ik dus niet. Het is af en toe een hels kabaal met aan het eind veel schieten. Dan weet je het wel. Maar met het eten hebben we het gemakkelijk. Wat denk je? Mosterdsoep met een snelle salade en appeltaart met een toefje slagroom.

04-12-2010 om 23:37 geschreven door hetty  

Sinds een tijdje hebben we twee tv’s. Eén in de achterkamer bij de keuken. Die hangt zo dat we al kokend toch een gezellig of informatief namiddagprogramma kunnen volgen. En sinds kort hebben we daar ontvangst via een digitenne plus card waarmee we enorm veel zenders kunnen ontvangen. De andere en nu flink uit de kluiten gewassen tv staat in het voorste gedeelte waar je onderuitgezakt alles via de schotel kunt volgen. Jammer genoeg geen BBC want die kun je alleen via de kabel krijgen en ja…. je kunt niet alles hebben. We mogen al blij zijn dat we nu een goed werkende riolering hebben.
Vroeger waren er niet veel programma’s te zien, dus keek je samen wat je het leukste leek. Maar nu er zoveel sport- lees: vooral voetbal, schaatsen en tennis- te ontvangen is, is de lol van samen kijken er een beetje af voor mij. In de tijd van Ard en Keessie zaten we beiden aan de buis gekluisterd en tijdens de wereldkampioenschappen voetbal net zo, maar tegenwoordig is het iedere avond bal… voetbalbal dan. Tussendoor wil hij nog wel eens knippen met de afstandsbediening… even in een pauze, maar net als ik me weer bij hem gevoegd heb… hup daar heb je die bal weer. Dan zijn er nog al die praatprogramma’s over sport met Mart Smeets en consorten.
Als ik iets anders zien wil ga ik achter zitten of Wim kijkt daar. Het gaat in goede harmonie daar niet van, maar is dat nou gezellig…? Het scheelt natuurlijk dat we overdag andere gezamenlijke bezigheden hebben.
Alleen de Engelse krimi’s daar houden we beiden van. Dalziel, Frost, Morse, Inspector Barnaby, Inspector Lynley en Silent Witness. Wanneer het te bloederig wordt trek ik me even terug, maar verder zitten we er samen voor met iets te drinken en te knabbelen onder handbereik. En…. ik kan me nu al verheugen op Boer zoekt Vrouw as zondag. Ik hoop voor Wim dat de voetbal dan achter de rug is, want ik zit dan gegarandeerd voor het grote scherm.

04-12-2010 om 00:02 geschreven door hetty  

Nadat Bonnie, de witte Labrador die ooit bij ons logeerde, overleden was duurde het even. Zullen we wel of geen nieuwe hond nemen? Ieder die z'n hond heeft moeten laten inslapen kent het. Maar dan is het duidelijk, er komt een nieuwe pup. Internet wordt er bij gepakt en op Marktplaats zien ze een nestje Labrador Retrievers, ergens in het zuiden van het land. De vader en moeder zijn beiden aanwezig en naast de bruine pups, allemaal reutjes is er één zwarte, een teefje. Dan besluiten Susan en Willem af te reizen en de pups te gaan zien. Ja natuurlijk wordt het de zwarte. De eigenaresse had haar al Mina genoemd en al bedacht om haar eventueel zelf te houden, zoals wij dat ook bij ieder nestje deden.
Zaterdag is Meghan, zoals ze nu heet, opgehaald. En… het gaat heel goed met zowel Meghan als de familie. Vandaag kon ik dan niet langer wachten. Ik ging er heen met een kraamcadeautje, een schoentje van dat spul waar honden zo graag op kauwen. Beter deze schoen dan die van de familie. En warempel…Meghan ging er ogenblikkelijk mee in een hoekje liggen knagen.
Morgen brengt Mark de bench van Queeny mee. Die kunnen ze de eerste tijd gebruiken. Zo’n uitvinding heeft al heel wat geld bespaard. De tanden van onze vroegere honden hebben hun afdrukken achtergelaten op onze meubels en dan heb ik het nog niet eens over de kleding die verinneweerd is door de beide Laska’s, Kim en later Scott. Nee, onze grote bench is tijdelijk mee naar de Duitse herderpup Kyra van stratenmaker Erik en de andere, een slagje kleinere gaat straks mee naar Meghan, want dan mag ik oppassen. Susan moet naar de tandarts en met tandartsen weet je nooit hoe lang het duurt voor je aan de beurt bent. Vandaar!

03-12-2010 om 09:05 geschreven door hetty  

De eerste sinterklaasviering toen ik niet meer thuis woonde was in Hattem. Ik had een kamer bij de familie Sobering, met kost en inwoning heette dat. Ik had het er bijzonder gezellig. Mevrouw Sobering was weduwe, maar regeerde de boel met liefde èn vaste hand. Dineke was de jongste, toen een jaar of 15, Sietse was volwassen maar woonde nog thuis en Albert was in militaire dienst of op de binnenvaart; dat weet ik niet meer precies. Het huwelijk van de oudste dochter Tiny had ik ook al meegemaakt. En toen kwam dat sinterklaasgebeuren. Ook hier hadden we lootjes getrokken. Alles liep volgens plan en er werd wat afgelachen bij de gedichten. Toen was er voor mij nog een extra pakje. Het bleek een grote lichtblauwe onderbroek met pijpen tot op de knieën te wezen. Die had het thuisfront gestuurd, mama natuurlijk. Het was ook een berekoude winter, die winter van 62-’63. Ze dachten geloof ik dat ik zo’n beetje omkwam van de kou daar in Hattem. Ze kwamen daar niet meer bij van het lachen…
Daarna vierde ik het met de familie van der Kolk, ook goed voor wat lachsalvo’s. Marry van Piet was ook al in beeld.
Maar toen we eenmaal in Aalten woonden was er geen familie meer in de buurt en maakten we het zelf maar gezellig. We hadden zelf nog geen auto, zelfs nog geen tv. Ik had de familie op de Boomgaard wat kleine dingetjes gestuurd en op 5 december….daar zaten we dan 's avonds…. ,Wim met z’n nieuwe pijp en ik met nieuwe gele pantoffeltjes met pompon er op, achter de chocolademelk met speculaas. Gerhard had nog nergens benul van. Die moest nog een jaar worden. Toen nam ik me voor om wat er ook zou gebeuren… al moest ik de hele familie vragen, ik nooit meer zo’n saaie sinterklaasavond wilde hebben. En zo gebeurde het dan dat het jaar er op de familie bij ons kwam om sinterklaas te vieren. Dan maar geen wit paard door het grind naar de voordeur, maar een ferme bons op de kamerdeur, een zwartepietenhand met strooigoed en even later een mand met pakjes voor de deur. En zo bleef het niet alleen in Aalten, maar ook vele jaren in Hengelo tot Diny kleine kinderen had en de beurt naar haar ging.

02-12-2010 om 16:19 geschreven door hetty  

Ja... toen onze jongens nog klein waren....
Hier op de NSU van Henk tijdens een vakantie in Badenhard.

De lootjes zijn verdeeld. Sinterklaas komt er aan en dit jaar wordt dat opnieuw samen gevierd en wel in Sleen. D.w.z. onze kinderen met aanhang, Robin en Eva natuurlijk en Judiths ouders Jan en Edith. Dit jaar worden de cadeautjes voor onze beide kleinkinderen afgeschaft. Ze doen gewoon mee net als de anderen. Hun cadeautjes liepen elk jaar weer de spuigaten uit. Iedereen had toch wat extra’s voor de kinderen in de mand gedaan. Niet meer dus.
Ik ben wel blij met mijn schoondochters. Als het aan die jongens van mij lag kwam er niet veel terecht van die hele sinterklaas. En voor Wim hoeft het al helemaal niet. Het is me een stelletje ongezellige kerels. Snap je dat nu? Bij onze familie op de Boomgaard was het een hoogtepunt met paard- onder een wit laken, maar dat zag je vanuit de keuken toch niet- en al. Bij moeder van der Kolk was het ook altijd een gezellige boel. Toen onze kinderen klein waren kwamen de Egginks naar Hengelo op 5 december. Ik herinner me de plek waar mama zat. De dag erna lag de vloer rond die stoel bezaaid met chipskruimels. Toen Ben en Diny de jongens klein hadden werd de verjaardag van sint gezamenlijk bij hen gevierd. De buurtsint en piet kwamen toen persoonlijk langs en Berend moest zelfs laten horen hoe goed hij al piano kon spelen. We zijn zelfs vanuit Emmen nog eens op de Boomgaard geweest toen Jos nog zo’n klein manneke was. Maar toen begon de afstand mee te spelen en was het gebeurd met de pret.
Maar …sinds Judith en later Jennifer ook een vinger in de pap hebben…, tja dan heb je weer steun, wordt de verjaardag van de goedheiligman weer gevierd. En… volgens mij vinden de mannen het best gezellig.
Vanmiddag hebben Wim en ik de inkopen al gedaan. We waren er vlot mee klaar en terwijl we bij de Goede Luim achter de chocolademelk zitten, hoor ik een zucht:”En nou nog dat gedicht…!”

02-12-2010 om 09:25 geschreven door hetty  

Afgelopen zondag stond er iets bijzonders op ons programma. Wim z’n nieuwe zanggroepje zou op deze eerste adventszondag in het kerkje in Twist, bij onze oosterburen dus, haar medewerking verlenen. Ikzelf had ze nog niet horen zingen. Een week of wat geleden hadden we al een lichtblauw overhemd en een zwarte broek gescoord. De dames zouden een blauwe sjaal dragen op hun zwarte outfit. Zes mannen van het Shantykoor hadden zich begin van het jaar laten strikken door dirigente Henriette en aangevuld met 3 vrouwen oefenen ze al een tijdje op woensdagochtend bij iemand thuis.
Wij gingen dus al bijtijds op weg naar Twist, want ze moesten natuurlijk nog wel inzingen.
Tijdens het inzingen had ik er even een zwaar hoofd in. De dames konden tegen die geoefende mannenstemmen niet op. Die zongen zo enthousiast. Dat werd even afwachten.
Pastor Hindorf heette iedereen welkom. Er waren nog een paar andere koren. Eén viel tegen wat zang betreft, maar ach de intentie was er. Maar het Marien Chor dat bestond uit een twaalftal meisjes zongen de sterren van de hemel.
Eigenlijk ben ik niet in voor Bach en het Präludium und Fuge c-moll op het orgel was aan mij niet besteed. Gelukkig moest ik mijn mening over Bach herzien toen de Russische Albina Rachmanin o.a. een Adagio van Bach op de piano ten gehore bracht. Een muziekblad woei van haar standaard op de grond, maar ze speelde gewoon door. Geen wonder want ze is een geoefend concertpianiste.
Toen was onze groep “Neighbours”aan de beurt om onder meer Am Heiligenabend en A la nanita nana, een Spaans kerstlied, te zingen. Het was een mooi clubje en ze brachten het er in mijn ogen goed van af. Henriette begeleidde ze prachtig op de piano. Over haar groep was zij echter niet tevreden. Zij hoort natuurlijk meer dan ik. Wim wacht nu met spanning de woensdagmorgen af.
In Duitsland wordt altijd goed voor de inwendige mens gezorgd. Ook nu was er na afloop Kaffee mit Kuchen und Torte binnen en buiten ook nog de Glühwein.

01-12-2010 om 09:14 geschreven door hetty  

Als we terug zijn wordt er nog nagepraat.. jazeker onder het genot van een hapje en een drankje en de bemanning vertelt verder over hun werk, over de reddingen maar ook over de keren dat het spannend werd en ze met overledenen te maken kregen. Zelfs deze morgen was de kleine reddingsboot nog uitgevaren om een vermiste solozeiler te zoeken, die al een paar dagen zoek is terwijl zijn zeilboot wel gevonden was. Iemand had wat zien drijven en daarom kregen ze het verzoek om te kijken, maar dit was loos alarm.
Vol indrukken en respect voor deze mannen gaan we weer naar buiten en moeten gewoon naar dat visrestaurant vlakbij. Je proeft gewoon dat de vis niet verser kan. Heerlijk! We nemen ook een portie mee voor Rick èn een emmertje zoute haring.
Dus wie nog zin in zo’n harinkje heeft moet niet te lang wachten.
We moeten vanzelf Urk nog even verkennen. Door nauwe straatjes en langs heel veel kerken gaat het en we stoppen bij het monument van de Urker vrouw die uitkijkt over de zee en waar alle vissersmannen die in de loop der jaren niet teruggekomen zijn herdacht worden.

De namen van de vissers die nooit terug kwamen met daar achter de leeftijd èn de boot waarop ze voeren zoals o.a. de UK 223, de UK 154 en de UK 204. Hierbij zijn meerdere namen vermeld zodat deze schepen waarschijnlijk gezonken zijn. Bij de UK 204 is het wel heel schrijnend. Hierop voeren Cornelis de Boer 48 jaar, Meindert de Boer 17 jaar en Jan Willem de Boer 15 jaar, vader en zonen uit één gezin, zoals de man vertelde die uitleg gaf.

En dan toch... bij de vuurtoren moet Wim nog even over het water kijken. Wat een andere wereld dan bij ons aan ons Schoolpad.

30-11-2010 om 12:28 geschreven door hetty  

Zo doe je een overlevingspak aan.

De jongens komen allemaal in de benen, de pakken gaan aan, wij worden in een zwemvest gehesen en stuk voor stuk aan boord geholpen van de grootste reddingboot, die al klaar ligt in de haven. Dan gaan we het IJsselmeer op en de bemanning legt uit waar de apparatuur voor dient. Het is een geweldige gewaarwording. De kleine boot gaat ook mee en de mannen laten zien hoe snel die kan. Midden op het IJsselmeer wordt een van de jongens over boord gezet in het koude water, wel met overlevingspak aan natuurlijk en door de bemanning van de kleine boot weer opgevist en op onze boot afgezet. Wist je dat zo’n overlevingspak een kleine €1400 kost en ongeveer 5 jaar mee gaat? De KNRM krijgt geen subsidie, maar kan bestaan door giften en gaven van het bedrijfsleven en door de donateurs. Raar is het eigenlijk dat 9 van de 10 mensen met pleziervaartuigen nog geen donateur zijn. En juist die roepen vaak in paniek hun hulp in.

In de kleine reddingsboot moet je overlevingspakken aan. De mannen laten even zien wat dat ding kan. "Even een speelkwartiertje", mompelt een van de gasten.

29-11-2010 om 09:32 geschreven door hetty  

Uitzicht vanuit het restaurant op de haven van Urk.

De wekker staat op 7 uur en voor die tijd ben ik al wakker. Wim en ik gaan uit. We zijn uitgenodigd om naar Urk te komen omdat Wim al 50 jaar de KNRM steunt, de Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij. En… er is een verzoek om vooral sportieve kleding aan te doen. Dat is voor ons niet zo moeilijk.
Het is spierwit buiten als we om kwart over 8 wegrijden, de mist is rijp geworden en het is koud. Op Urk is het misschien iets minder koud, maar in Restaurant Het Achterhuis aan de haven worden we warm onthaald. Er zijn behalve Wim nog een man en drie andere dames die al 50 jaar lid zijn. Zij zijn met zonen en dochter èn een kleinzoon naar Urk afgereisd. Wanneer ik de mevrouw uit Eibergen vraag hoe zij op het idee kwam om donateur van de KNRM te worden zonder water in de buurt, nou ja…. de Berkel, schiet ze in de lach. Ze vertelt hoe ze als teener Sil de Strandjutter las en zo geboeid raakte door wat die mannen riskeerden om anderen te redden dat ze besloot om 'redder aan de wal' te worden, zoals dat zo mooi heet. Niks geen zeevarende man. De mevrouw uit Enschede net zo:"Ja, mijn man had wel een bootje en is zelfs een keer gered, maar ik was zelf allang donateur van de KNRM." Wim vertelt over zijn diploma uitreiking, toen hij lid werd èn nu dus al 50 jaar is gebleven.
Al gauw wordt de ruimte verder gevuld met een volledige bemanning van de kleine èn grote reddingboot van Urk en worden stuk voor stuk aan ons voorgesteld. Het zijn stoere jongens, bouwvakkers, een fietsenmaker en een paar met een visserij gerelateerde baan, maar allemaal vrijwilligers die een grondige opleiding kregen en iedere week bij elkaar komen om dingen door te spreken of te oefenen.

En dan na de koffie met een speciaal KNRM gebakje krijgen we een speech van de oud-burgemeester van Urk, tevens de voorzitter hier. Hij vertelt over het werk van de KNRM. We zijn echt hun ere-gasten. De donateurs die hier geëerd worden krijgen een speldje en een brief met een bedankje en dan.... is het zover. ......

29-11-2010 om 09:19 geschreven door hetty  

28-11-2010 om 12:17 geschreven door hetty  

Onze vrijheid... of moet ik zeggen leefruimte, is ons zeer lief.

Ik ben niet echt een fan van winkelen, maar als ik eenmaal in Emmen, ons dorp met stadsallures, loop, kan ik toch best een middag vol maken. Niet dat ik veel koop, maar lekker overal rondneuzen kan ik lang volhouden. En bij zulke gelegenheden moet ik Wim niet bij me hebben. Rondneuzen… daar houdt hij niet van, wel boodschappen doen met een doel. Elke week hebben we wel zo’n uitje. Wim wil overal mee naar binnen, behalve bij kledingzaken als ik gewoon even wil kijken…Miss Etam, Promiss, H en M…ja dat is rondneuzen. Dan staat hij lijdzaam- zo zie ik dat- te wachten tot ik klaar ben en dat ben ik dan al heel vlot. In het nieuwe stuk van de Weiert, dat helemaal overdekt is, is het wat aangenamer, voor ons allebei. Daar is nl een plek met bankjes. Daar zitten heel wat mannen te wachten tot hun vrouwen weer op komen dagen. Ook goed voor de sociale contacten. Wim ziet altijd bekenden. Dan vraag ik alleen maar:”Holvrieka, Shanty’s of Valerius?”
We eindigen vaak ergens op een terrasje of in een restaurant. De Kamer is een goeie. Daar krijg je bij je cappuccino een chocoladekuipje met een dotje slagroom. De Goede Luim is ook een prettige, want de entourage doet ook wat net als bij De Heren de Wit, maar verder is onze vaste plek bij Mickey. Daar kwam ik al toen ik in 1983 op huizenjacht was toen Wim bij Holvrieka Ido ging werken. Ik viel op dat moment in op een basisschool in Hengelo en had één vrije dag. De fiets ging mee en vanaf Holvrieka ging ik op pad. Eerst haalde ik een krant bij de, toen nog, Emmer Courant voor de advertenties, ploos die uit bij een kopje koffie en ging daarna bij makelaar Span verder kijken.
Toen Wim een tijdje terug in de lappenmand zat en begonnen wij ernstig te denken aan een andere woonplek, maar ja..waar….? We zijn heel Emmen toen rondgefietst, maar nergens zagen we ons wonen. Toen kwam Mark met de volgende tip. “Waarom gaan jullie niet iets totaal anders zoeken dan je nu hebt.. Zoek een leuk appartementje in het centrum. Kun je elke middag een terrasje pakken.”
Dat was even schrikken en leek ons toch te veel van het goeie. Wim is bovendien weer helemaal het heertje en voorlopig is onze vrijheid hier ons zeer lief!

26-11-2010 om 23:04 geschreven door hetty  

Wat kan een mens druk zijn als je in 3 weken al je sociale contacten in Nederland bij wilt houden. Vandaag zijn wij aan de beurt. Henry en Tonny zijn al op de helft van die tijd. Hun huis aan de Zuidwal is nu helemaal klaar voor de verkoop of eventueel opnieuw voor de verhuur. Bij de koffie vanmorgen horen we alles over de zeer internationale trouwpartij op het Amsterdamse stadhuis. Arend en Amakka zijn nu wel officieel getrouwd, maar volgend jaar mei doen we het samen met hen over in de kerk. Nu waren er alleen vrienden bij en Henry en Tonny vanzelf. Een gezellig etentje na maakte hun dag compleet.
Inderdaad het wordt vandaag een echte familie reünie. Ben en Niesje zijn er al bijtijds bij ons en even later Henry en Tonny. Wim moet nog even oefenen in Zwartemeer voor hun optreden a.s zondag in een kerk in Twist, net over de Duitse grens. Ik ben benieuwd hoe het klinkt want dit kleine koortje van een man/vrouw of acht heb ik nog niet eerder gehoord.
De mosterdsoep die Wim vanmorgen om 8 uur al stond te maken, nu met gebakken spekjes en bieslook er op doet het goed. Al met al wordt het een hele gezellige dag. De broers laten regelmatig hun zangstemmen horen, Henry kan het hoogst,de tenor, Ben is een echte bas en Wim de bariton.
December wordt een drukke maand want er zijn met het mannenkoor Valerius ook een aantal optredens met het jongenskoor van Poznan. Op 18 december is zo’n kerstconcert in de Grote kerk in Emmen. Ben en Niesje zullen er ook bij zijn.
“Heb je het gevoel dat je echt naar huis gaat als je straks weer op het vliegtuig stapt naar Canada”, vraag ik Tonny. “Ja, we gaan echt naar huis!” Ach ja … Fred en Gera zijn er en hun gezin en wat te denken van retriever Tonca.

25-11-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De stoere mannen zijn weer weg, stratenmakers Erik en Johan. De verhalen bij de koffie ook. Dat varieerde van de ondeugden van Duitse herderspup Kyra tot en met de verhalen over de kinderen en recepten van mierikswortel. Daar wist de vriendin van Erik, afkomstig uit Polen, alles van. We hadden er nog eentje liggen en die nam hij dankbaar in ontvangst.
Het terras is klaar, helemaal opnieuw gelegd. Onvoorstelbaar snel hebben ze de laatste rondingen gelegd. Nu kan Wim straks weer sneeuw ruimen zonder telkens op een zijkant van een tegel te stoten.
Maar verder is het ene zandbende. Dat nieuw gelegde terras is namelijk helemaal bestrooid met geel zand. Dat moet, dat zand moet in de gleufjes tussen de tegels terecht komen. Dat wordt vegen en nog eens vegen. Verder loopt het verschrikkelijk in, ondanks rooster en schrobmat. Niet alleen door ons maar ook door de honden die soms voorbij stuiven naar het voorraam, tja… het blijft levendig soort, maar zo lief... Ach.... zandhazen zullen we nog wel een weekje blijven.
Straks is het familiereünie hier. Ben en Niesje, maar ook Henry en Tonny komen naar Emmen. Dan zullen er wel weer herinneringen opgehaald worden aan onze vakantie in Canada. Het lijkt wel lang geleden, maar zo'n twee maanden terug waren we net terug van onze camperreis en zaten we nog bij een ijshockeywedstrijd van Suze en Tom.
Arend en Amakka zijn intussen voor de wet getrouwd. Dat hebben Henry en Tonny in elk geval in Nederland al mee kunnen maken. Tegen koffietijd horen we meer.

24-11-2010 om 20:28 geschreven door hetty  

2006--Het eerste nest van Tessa en Scott

Ik beschouw het als pure luxe dat we in onze tegenwoordige levensfase niet echt voor geld meer hoeven te werken. Het eerste jaar was het even wennen. Ik had het gevoel dat ik me naar mezelf toe moest verantwoorden. Je moet vooral je tijd goed gebruiken. Ik breide er wat af, vooral sokken, zelfs voor de tv en al keuvelend met de binnenkomende vrienden en bekenden.
Natuurlijk vond ik ook wel dat we het verdienden. Jarenlang heb je immers meebetaald aan de AOW en pensioenen van anderen, maar toch…
Maar na zo’n 1,5 jaar kwam er rust in de tent, nou ja… rust? De schapen die we verkocht hadden maakten plaats voor fleslammeren. Die haalde ik op bij mensen die geen tijd of zin hadden om een lam aan de fles te hebben. Ik had Wim beloofd dat die dan in de herfst weer weg gingen. Daarom had hij het liefst rammen. Dan wist hij zeker dat ik daar afstand van zou kunnen doen. Maar beloofd is beloofd. Met pijn in het hart deed ik afstand aan het begin van de herfst. Tja en toen kwamen de pups, de pups van Tessa en Scott. Wim zag opnieuw leeuwen en beren. “Hoe rake wie-j ze weer kwiet?” Jullie weten intussen al dat dàt geen enkel probleem geweest is. Toen ze 4 weken waren gingen ze op Marktplaats met wat schattige fotootjes erbij en binnen een week waren ze alle 5 of het bij 2e nest alle 7 verzegd. Bijzonder vind ik dat iedere pup bij een nieuw gezin terecht kwam dat bij hen paste. De pittige bij een levendig gezin, de wat rustiger type bij de rustiger kinderen. De stoere pup bij mensen die al net zo’n bordercollie hadden. Je was er vooral de tweede 4 weken aardig druk mee, maar Wim timmerde nest en buitenren met liefde. Wie nog eens even na wil lezen hoe dat er aan toe ging scrollt even terug naar juni 2007 van weblog 1- even rechts op de rechthoek klikken-, aan het begin van mijn hettysite avontuur. Dat blijkt ook iets te zijn waar ik nog steeds veel plezier aan beleef. Wordt ook erg gestimuleerd door Wim. Hoe drukker ik me maak met schrijven óver, hoe minder ik het heb over schapen, fleslammeren of puppies willen hèbben.
Nu heeft Eva een plan. Wanneer Queeny weer loops wordt wil ze heel graag pups. Mark en Jennifer zien dat niet zitten vanwege hun drukke werkzaamheden.
Ooit trok Mark zijn vader over de streep door oma op de Boomgaard te bellen met de vraag of ze wel op ons hondje zouden willen passen in onze vakanties, want dàn mocht hij een hond. Ach… mama antwoordde ogenblikkelijk:”Natuurlijk mien jonge, dat hundjen kan d’r hier nog wel bie-j.” En kleine Laska kwam, een pup van de hond van nicht Gerrie uit Doornspijk.
Nu belde Eva afgelopen zomer heel slim:”Oma…. Als Queeny puppies zou krijgen, wil jij er dan wel voor zorgen?”
Tot schrik van Mark, Jennifer èn Wim zei ik:”Natuurlijk Eva, maar.... heb je eigenlijk al een mooie reu gezien?” Daar had ze nog niet aan gedacht.
De vorige loopsheid ging gewoon over, want we zouden in september in Canada zijn, maar een volgende keer…….??! Eva heeft al een leuke bordercollie reu op het oog!

24-11-2010 om 08:19 geschreven door hetty