Afgelopen zondag stond er iets bijzonders op ons programma. Wim z’n nieuwe zanggroepje zou op deze eerste adventszondag in het kerkje in Twist, bij onze oosterburen dus, haar medewerking verlenen. Ikzelf had ze nog niet horen zingen. Een week of wat geleden hadden we al een lichtblauw overhemd en een zwarte broek gescoord. De dames zouden een blauwe sjaal dragen op hun zwarte outfit. Zes mannen van het Shantykoor hadden zich begin van het jaar laten strikken door dirigente Henriette en aangevuld met 3 vrouwen oefenen ze al een tijdje op woensdagochtend bij iemand thuis.
Wij gingen dus al bijtijds op weg naar Twist, want ze moesten natuurlijk nog wel inzingen.
Tijdens het inzingen had ik er even een zwaar hoofd in. De dames konden tegen die geoefende mannenstemmen niet op. Die zongen zo enthousiast. Dat werd even afwachten.
Pastor Hindorf heette iedereen welkom. Er waren nog een paar andere koren. Eén viel tegen wat zang betreft, maar ach de intentie was er. Maar het Marien Chor dat bestond uit een twaalftal meisjes zongen de sterren van de hemel.
Eigenlijk ben ik niet in voor Bach en het Präludium und Fuge c-moll op het orgel was aan mij niet besteed. Gelukkig moest ik mijn mening over Bach herzien toen de Russische Albina Rachmanin o.a. een Adagio van Bach op de piano ten gehore bracht. Een muziekblad woei van haar standaard op de grond, maar ze speelde gewoon door. Geen wonder want ze is een geoefend concertpianiste.
Toen was onze groep “Neighbours”aan de beurt om onder meer Am Heiligenabend en A la nanita nana, een Spaans kerstlied, te zingen. Het was een mooi clubje en ze brachten het er in mijn ogen goed van af. Henriette begeleidde ze prachtig op de piano. Over haar groep was zij echter niet tevreden. Zij hoort natuurlijk meer dan ik. Wim wacht nu met spanning de woensdagmorgen af.
In Duitsland wordt altijd goed voor de inwendige mens gezorgd. Ook nu was er na afloop Kaffee mit Kuchen und Torte binnen en buiten ook nog de Glühwein.

01-12-2010 om 09:14 geschreven door hetty  

Als we terug zijn wordt er nog nagepraat.. jazeker onder het genot van een hapje en een drankje en de bemanning vertelt verder over hun werk, over de reddingen maar ook over de keren dat het spannend werd en ze met overledenen te maken kregen. Zelfs deze morgen was de kleine reddingsboot nog uitgevaren om een vermiste solozeiler te zoeken, die al een paar dagen zoek is terwijl zijn zeilboot wel gevonden was. Iemand had wat zien drijven en daarom kregen ze het verzoek om te kijken, maar dit was loos alarm.
Vol indrukken en respect voor deze mannen gaan we weer naar buiten en moeten gewoon naar dat visrestaurant vlakbij. Je proeft gewoon dat de vis niet verser kan. Heerlijk! We nemen ook een portie mee voor Rick èn een emmertje zoute haring.
Dus wie nog zin in zo’n harinkje heeft moet niet te lang wachten.
We moeten vanzelf Urk nog even verkennen. Door nauwe straatjes en langs heel veel kerken gaat het en we stoppen bij het monument van de Urker vrouw die uitkijkt over de zee en waar alle vissersmannen die in de loop der jaren niet teruggekomen zijn herdacht worden.

De namen van de vissers die nooit terug kwamen met daar achter de leeftijd èn de boot waarop ze voeren zoals o.a. de UK 223, de UK 154 en de UK 204. Hierbij zijn meerdere namen vermeld zodat deze schepen waarschijnlijk gezonken zijn. Bij de UK 204 is het wel heel schrijnend. Hierop voeren Cornelis de Boer 48 jaar, Meindert de Boer 17 jaar en Jan Willem de Boer 15 jaar, vader en zonen uit één gezin, zoals de man vertelde die uitleg gaf.

En dan toch... bij de vuurtoren moet Wim nog even over het water kijken. Wat een andere wereld dan bij ons aan ons Schoolpad.

30-11-2010 om 12:28 geschreven door hetty  

Zo doe je een overlevingspak aan.

De jongens komen allemaal in de benen, de pakken gaan aan, wij worden in een zwemvest gehesen en stuk voor stuk aan boord geholpen van de grootste reddingboot, die al klaar ligt in de haven. Dan gaan we het IJsselmeer op en de bemanning legt uit waar de apparatuur voor dient. Het is een geweldige gewaarwording. De kleine boot gaat ook mee en de mannen laten zien hoe snel die kan. Midden op het IJsselmeer wordt een van de jongens over boord gezet in het koude water, wel met overlevingspak aan natuurlijk en door de bemanning van de kleine boot weer opgevist en op onze boot afgezet. Wist je dat zo’n overlevingspak een kleine €1400 kost en ongeveer 5 jaar mee gaat? De KNRM krijgt geen subsidie, maar kan bestaan door giften en gaven van het bedrijfsleven en door de donateurs. Raar is het eigenlijk dat 9 van de 10 mensen met pleziervaartuigen nog geen donateur zijn. En juist die roepen vaak in paniek hun hulp in.

In de kleine reddingsboot moet je overlevingspakken aan. De mannen laten even zien wat dat ding kan. "Even een speelkwartiertje", mompelt een van de gasten.

29-11-2010 om 09:32 geschreven door hetty  

Uitzicht vanuit het restaurant op de haven van Urk.

De wekker staat op 7 uur en voor die tijd ben ik al wakker. Wim en ik gaan uit. We zijn uitgenodigd om naar Urk te komen omdat Wim al 50 jaar de KNRM steunt, de Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij. En… er is een verzoek om vooral sportieve kleding aan te doen. Dat is voor ons niet zo moeilijk.
Het is spierwit buiten als we om kwart over 8 wegrijden, de mist is rijp geworden en het is koud. Op Urk is het misschien iets minder koud, maar in Restaurant Het Achterhuis aan de haven worden we warm onthaald. Er zijn behalve Wim nog een man en drie andere dames die al 50 jaar lid zijn. Zij zijn met zonen en dochter èn een kleinzoon naar Urk afgereisd. Wanneer ik de mevrouw uit Eibergen vraag hoe zij op het idee kwam om donateur van de KNRM te worden zonder water in de buurt, nou ja…. de Berkel, schiet ze in de lach. Ze vertelt hoe ze als teener Sil de Strandjutter las en zo geboeid raakte door wat die mannen riskeerden om anderen te redden dat ze besloot om 'redder aan de wal' te worden, zoals dat zo mooi heet. Niks geen zeevarende man. De mevrouw uit Enschede net zo:"Ja, mijn man had wel een bootje en is zelfs een keer gered, maar ik was zelf allang donateur van de KNRM." Wim vertelt over zijn diploma uitreiking, toen hij lid werd èn nu dus al 50 jaar is gebleven.
Al gauw wordt de ruimte verder gevuld met een volledige bemanning van de kleine èn grote reddingboot van Urk en worden stuk voor stuk aan ons voorgesteld. Het zijn stoere jongens, bouwvakkers, een fietsenmaker en een paar met een visserij gerelateerde baan, maar allemaal vrijwilligers die een grondige opleiding kregen en iedere week bij elkaar komen om dingen door te spreken of te oefenen.

En dan na de koffie met een speciaal KNRM gebakje krijgen we een speech van de oud-burgemeester van Urk, tevens de voorzitter hier. Hij vertelt over het werk van de KNRM. We zijn echt hun ere-gasten. De donateurs die hier geëerd worden krijgen een speldje en een brief met een bedankje en dan.... is het zover. ......

29-11-2010 om 09:19 geschreven door hetty  

28-11-2010 om 12:17 geschreven door hetty  

Onze vrijheid... of moet ik zeggen leefruimte, is ons zeer lief.

Ik ben niet echt een fan van winkelen, maar als ik eenmaal in Emmen, ons dorp met stadsallures, loop, kan ik toch best een middag vol maken. Niet dat ik veel koop, maar lekker overal rondneuzen kan ik lang volhouden. En bij zulke gelegenheden moet ik Wim niet bij me hebben. Rondneuzen… daar houdt hij niet van, wel boodschappen doen met een doel. Elke week hebben we wel zo’n uitje. Wim wil overal mee naar binnen, behalve bij kledingzaken als ik gewoon even wil kijken…Miss Etam, Promiss, H en M…ja dat is rondneuzen. Dan staat hij lijdzaam- zo zie ik dat- te wachten tot ik klaar ben en dat ben ik dan al heel vlot. In het nieuwe stuk van de Weiert, dat helemaal overdekt is, is het wat aangenamer, voor ons allebei. Daar is nl een plek met bankjes. Daar zitten heel wat mannen te wachten tot hun vrouwen weer op komen dagen. Ook goed voor de sociale contacten. Wim ziet altijd bekenden. Dan vraag ik alleen maar:”Holvrieka, Shanty’s of Valerius?”
We eindigen vaak ergens op een terrasje of in een restaurant. De Kamer is een goeie. Daar krijg je bij je cappuccino een chocoladekuipje met een dotje slagroom. De Goede Luim is ook een prettige, want de entourage doet ook wat net als bij De Heren de Wit, maar verder is onze vaste plek bij Mickey. Daar kwam ik al toen ik in 1983 op huizenjacht was toen Wim bij Holvrieka Ido ging werken. Ik viel op dat moment in op een basisschool in Hengelo en had één vrije dag. De fiets ging mee en vanaf Holvrieka ging ik op pad. Eerst haalde ik een krant bij de, toen nog, Emmer Courant voor de advertenties, ploos die uit bij een kopje koffie en ging daarna bij makelaar Span verder kijken.
Toen Wim een tijdje terug in de lappenmand zat en begonnen wij ernstig te denken aan een andere woonplek, maar ja..waar….? We zijn heel Emmen toen rondgefietst, maar nergens zagen we ons wonen. Toen kwam Mark met de volgende tip. “Waarom gaan jullie niet iets totaal anders zoeken dan je nu hebt.. Zoek een leuk appartementje in het centrum. Kun je elke middag een terrasje pakken.”
Dat was even schrikken en leek ons toch te veel van het goeie. Wim is bovendien weer helemaal het heertje en voorlopig is onze vrijheid hier ons zeer lief!

26-11-2010 om 23:04 geschreven door hetty  

Wat kan een mens druk zijn als je in 3 weken al je sociale contacten in Nederland bij wilt houden. Vandaag zijn wij aan de beurt. Henry en Tonny zijn al op de helft van die tijd. Hun huis aan de Zuidwal is nu helemaal klaar voor de verkoop of eventueel opnieuw voor de verhuur. Bij de koffie vanmorgen horen we alles over de zeer internationale trouwpartij op het Amsterdamse stadhuis. Arend en Amakka zijn nu wel officieel getrouwd, maar volgend jaar mei doen we het samen met hen over in de kerk. Nu waren er alleen vrienden bij en Henry en Tonny vanzelf. Een gezellig etentje na maakte hun dag compleet.
Inderdaad het wordt vandaag een echte familie reünie. Ben en Niesje zijn er al bijtijds bij ons en even later Henry en Tonny. Wim moet nog even oefenen in Zwartemeer voor hun optreden a.s zondag in een kerk in Twist, net over de Duitse grens. Ik ben benieuwd hoe het klinkt want dit kleine koortje van een man/vrouw of acht heb ik nog niet eerder gehoord.
De mosterdsoep die Wim vanmorgen om 8 uur al stond te maken, nu met gebakken spekjes en bieslook er op doet het goed. Al met al wordt het een hele gezellige dag. De broers laten regelmatig hun zangstemmen horen, Henry kan het hoogst,de tenor, Ben is een echte bas en Wim de bariton.
December wordt een drukke maand want er zijn met het mannenkoor Valerius ook een aantal optredens met het jongenskoor van Poznan. Op 18 december is zo’n kerstconcert in de Grote kerk in Emmen. Ben en Niesje zullen er ook bij zijn.
“Heb je het gevoel dat je echt naar huis gaat als je straks weer op het vliegtuig stapt naar Canada”, vraag ik Tonny. “Ja, we gaan echt naar huis!” Ach ja … Fred en Gera zijn er en hun gezin en wat te denken van retriever Tonca.

25-11-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De stoere mannen zijn weer weg, stratenmakers Erik en Johan. De verhalen bij de koffie ook. Dat varieerde van de ondeugden van Duitse herderspup Kyra tot en met de verhalen over de kinderen en recepten van mierikswortel. Daar wist de vriendin van Erik, afkomstig uit Polen, alles van. We hadden er nog eentje liggen en die nam hij dankbaar in ontvangst.
Het terras is klaar, helemaal opnieuw gelegd. Onvoorstelbaar snel hebben ze de laatste rondingen gelegd. Nu kan Wim straks weer sneeuw ruimen zonder telkens op een zijkant van een tegel te stoten.
Maar verder is het ene zandbende. Dat nieuw gelegde terras is namelijk helemaal bestrooid met geel zand. Dat moet, dat zand moet in de gleufjes tussen de tegels terecht komen. Dat wordt vegen en nog eens vegen. Verder loopt het verschrikkelijk in, ondanks rooster en schrobmat. Niet alleen door ons maar ook door de honden die soms voorbij stuiven naar het voorraam, tja… het blijft levendig soort, maar zo lief... Ach.... zandhazen zullen we nog wel een weekje blijven.
Straks is het familiereünie hier. Ben en Niesje, maar ook Henry en Tonny komen naar Emmen. Dan zullen er wel weer herinneringen opgehaald worden aan onze vakantie in Canada. Het lijkt wel lang geleden, maar zo'n twee maanden terug waren we net terug van onze camperreis en zaten we nog bij een ijshockeywedstrijd van Suze en Tom.
Arend en Amakka zijn intussen voor de wet getrouwd. Dat hebben Henry en Tonny in elk geval in Nederland al mee kunnen maken. Tegen koffietijd horen we meer.

24-11-2010 om 20:28 geschreven door hetty  

2006--Het eerste nest van Tessa en Scott

Ik beschouw het als pure luxe dat we in onze tegenwoordige levensfase niet echt voor geld meer hoeven te werken. Het eerste jaar was het even wennen. Ik had het gevoel dat ik me naar mezelf toe moest verantwoorden. Je moet vooral je tijd goed gebruiken. Ik breide er wat af, vooral sokken, zelfs voor de tv en al keuvelend met de binnenkomende vrienden en bekenden.
Natuurlijk vond ik ook wel dat we het verdienden. Jarenlang heb je immers meebetaald aan de AOW en pensioenen van anderen, maar toch…
Maar na zo’n 1,5 jaar kwam er rust in de tent, nou ja… rust? De schapen die we verkocht hadden maakten plaats voor fleslammeren. Die haalde ik op bij mensen die geen tijd of zin hadden om een lam aan de fles te hebben. Ik had Wim beloofd dat die dan in de herfst weer weg gingen. Daarom had hij het liefst rammen. Dan wist hij zeker dat ik daar afstand van zou kunnen doen. Maar beloofd is beloofd. Met pijn in het hart deed ik afstand aan het begin van de herfst. Tja en toen kwamen de pups, de pups van Tessa en Scott. Wim zag opnieuw leeuwen en beren. “Hoe rake wie-j ze weer kwiet?” Jullie weten intussen al dat dàt geen enkel probleem geweest is. Toen ze 4 weken waren gingen ze op Marktplaats met wat schattige fotootjes erbij en binnen een week waren ze alle 5 of het bij 2e nest alle 7 verzegd. Bijzonder vind ik dat iedere pup bij een nieuw gezin terecht kwam dat bij hen paste. De pittige bij een levendig gezin, de wat rustiger type bij de rustiger kinderen. De stoere pup bij mensen die al net zo’n bordercollie hadden. Je was er vooral de tweede 4 weken aardig druk mee, maar Wim timmerde nest en buitenren met liefde. Wie nog eens even na wil lezen hoe dat er aan toe ging scrollt even terug naar juni 2007 van weblog 1- even rechts op de rechthoek klikken-, aan het begin van mijn hettysite avontuur. Dat blijkt ook iets te zijn waar ik nog steeds veel plezier aan beleef. Wordt ook erg gestimuleerd door Wim. Hoe drukker ik me maak met schrijven óver, hoe minder ik het heb over schapen, fleslammeren of puppies willen hèbben.
Nu heeft Eva een plan. Wanneer Queeny weer loops wordt wil ze heel graag pups. Mark en Jennifer zien dat niet zitten vanwege hun drukke werkzaamheden.
Ooit trok Mark zijn vader over de streep door oma op de Boomgaard te bellen met de vraag of ze wel op ons hondje zouden willen passen in onze vakanties, want dàn mocht hij een hond. Ach… mama antwoordde ogenblikkelijk:”Natuurlijk mien jonge, dat hundjen kan d’r hier nog wel bie-j.” En kleine Laska kwam, een pup van de hond van nicht Gerrie uit Doornspijk.
Nu belde Eva afgelopen zomer heel slim:”Oma…. Als Queeny puppies zou krijgen, wil jij er dan wel voor zorgen?”
Tot schrik van Mark, Jennifer èn Wim zei ik:”Natuurlijk Eva, maar.... heb je eigenlijk al een mooie reu gezien?” Daar had ze nog niet aan gedacht.
De vorige loopsheid ging gewoon over, want we zouden in september in Canada zijn, maar een volgende keer…….??! Eva heeft al een leuke bordercollie reu op het oog!

24-11-2010 om 08:19 geschreven door hetty  

Zondagavond--Sinds Agnes iedere maand een weekend bij ons logeert krijgen wij geheel automatisch onderricht in de verschillende jeugdzenders op de tv. TMF en Ked Ned, Spangas en Sponge Bob… het zijn allemaal kreten die voorbijkomen. Gisteravond was het natuurlijk helemaal feest, want het Junior Songfestival was er, vanuit Minsk. Daar moesten wij ook aan geloven. En op de nieuwe grote beeldbuis kwam alles hééél dichtbij. Wim zorgde er voor dat hij net na 8 uur  zoals elke zaterdag, in de sauna ging, maar ik heb samen met Agnes het hele festijn van begin tot eind gezien. Natuurlijk met drinken en een chipje erbij. België was ook een favoriet van haar, maar toen dat knulletje van Armenië won met zijn Mama was ze ook tevreden. Ze sliep daardoor lekker uit vanmorgen en pas toen Tessa even blafte om kwart over 9 werd ze wakker. Net op tijd om mee te gaan naar de kerk. Onze liturgische schikking was mooi blijven staan en vormde een mooi geheel met de herdenkingskaarsen voor de 21 overleden gemeenteleden en alle waxinelichtjes en steentjes die door de mensen waren neergezet om hun geliefde gestorven familie te gedenken. Het was een indrukwekkende dienst, met zorg voorbereid en uitgevoerd, waarbij vanzelf onze beide predikanten Jan de Korte en Janneke de Valk een hoofdrol vervulden. Gek is dat … mij blijven altijd bepaalde uitdrukkingen bij. Jan vertelde dat wanneer zij vroeger wat klaagden over hun wat krappe behuizing met 11 mensen, - opa was de enige met een eigen kamer-, zijn moeder vaak zei, en dan op z’n Nederlands uitgesproken: My house has many rooms, het enige engels wat ze kende net als zoveel moeders in die tijd. Het sloeg op de bijbeltekst waarin staat: In het huis van mijn Vader zijn vele woningen. Daar konden de kinderen de Korte het mee doen.
Verder was het vanmiddag mandala’s inkleuren en Agnes maakte er een mooi geheel van op een roze hart. Heel tevreden ging ze om half 5 naar huis en hadden we huis, hond en katten weer voor onszelf.

23-11-2010 om 12:27 geschreven door hetty  

De drie Timmertjes, Frank, Daan en Tim.

20-11  “Mag ik zo even bij jullie komen?” Frank, één van onze buurjongetjes belt. Hij heeft afgelopen donderdag zijn eerste diploma gehaald: zijn zwemdiploma A. Wij waren er een paar dagen niet, maar via sms kregen we wel alles mee. Even later komt Frank met z’n rugzakje met het kostbare diploma. Het is niet te geloven wat een kind tegenwoordig al voor z’n A moet doen, duiken, onder water zwemmen, met kleren aan. Nee die verdrinkt niet meer.
Frank zit nu al in groep 4 en laat me horen dat hij al goed kan lezen. Hij leest me een stuk uit ‘Ik ben Moniek’ voor. Als ik vertel hoe ik de illustraties maak wil hij dat wel eens zien en even later zitten we allebei te scheuren en te plakken, een vis met kwal en waterplanten. Gewoon uit reclameblaadjes gescheurd. Nu weet ik dan niet wat Karwei in de aanbieding heeft, maar dat maakt niets uit. Rick z’n badkamer is toch al klaar en klussen doen we gewoon deze week niet.
Dan gaat Agnes, het is weer logeerweekend, mee naar de Voorhof om mee te helpen met de schikking voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Twintig mensen zijn er in onze gemeente overleden het afgelopen jaar. Morgen worden de 20 kaarsen aangestoken en wij hebben met een groepje de schikking voorbereid. Vanuit het jute, verbrand hout, spaanders wordt de schikking omgeven door rododendronknoppen, magnoliaknoppen er bovenuit als een belofte. Het is nog een hele toer om de tafels stabiel te krijgen, maar met een extra steun er onder lukt het.
“Zo…. weer op tijd terug uit Duitsland”, vraagt Jan de Korte, die ook even komt kijken. Ik denk even na. Hoe kan hij dat nou weten? Tja… hij leest de website.
Wim is aan de beurt om zaterdagkoster te zijn, klok luiden en andere voorbereidingen, en zou tussendoor even een foto van de schikking maken, dat was ik vergeten. Maar ja hij ook….

22-11-2010 om 13:35 geschreven door hetty  

Het begon vanmorgen zo te miezeren dat onze stratenmaker Erik het maar een uurtje volhield, toen stroomde het water van de regenpijp hem zo in de nek in plaats van in de regenton die we hadden weggehaald. Maandag wordt het terras afgemaakt. Het is wel een vak apart. Johan heeft voor z’n nieuwe behuizing ook een prachtig terras gelegd, maar ik hoorde al dat hij er een tennisarm aan over heeft gehouden. Toen Wim met z’n broer Ben bij moeder een mooi terrasje aanlegden in haar tuin, een pronkstuk mag ik wel zeggen, heeft hij ook een jaar last gehad van een overbelaste elleboog.
Nauwelijks was Erik weg of het weer knapte op en nu schijnt de zon zelfs.
Net voor we uit gingen vorige week stuurde Joop een foto uit de beroemde doos met negatieven met de opmerking: Komt je deze bekend voor? En daarna: Proost!
Ik moest wel heel erg denken. Hoe zou ik dat kunnen zijn? Daar bij de Kapel in de Wildenborch? Zo vaak kwam ik daar niet. Meestal voor een kerkdienst, maar ja… daar lijkt het hier niet op…. toch? En bier lust ik niet eens. Maar ik had wel zo'n rok. Wim wierp er één blik op en zei:”Natuurlijk ben jij dat”.
Als ik goed mijn herinneringen ophaal denk ik aan het Wildenborchse feest waar ik eens met nichtje Gerrie Bijenhof naar toe ben geweest. Het eerste gedeelte speelde zich af bij kasteel de Wildenborch met allerlei oud-Hollandse spelen waaronder ringsteken vanaf een glijbaan. Als je de ring miste kreeg je een bak water over je heen. En daarna, denk ik, ging het richting Kapel dat ook als een soort buurthuis fungeerde. Een beetje donderjagen natuurlijk met de andere jongelui. Wel heel lang geleden…..

22-11-2010 om 09:07 geschreven door hetty  

Het heel oude scheerdoosje van opa Bijenhof. Er staat J.W. Bijenhof in, terwijl opa voluit Johan Berend Willem heette. Toch is het handschrift duidelijk wèl van opa.

Eigenlijk is zo’n korte vakantie van 3 nachten ergens net ideaal. Je hebt twee volle dagen om rond te kijken en op de heenreis kun je ook van alles ondernemen.
De terugreis is andere koek. Gek is dat. Om half 9 bij het ontbijt hebben we alle vier ons kleine koffertje al gepakt. We eten nog wel op ons gemakje, maar dan moet het er van komen. We zijn best snel weer terug in Nederland, nog even een kopje koffie bij Ben en Diny en dan op naar de Boomgaard, want het orgel van vader Hendrik Jan krijgt een nieuwe bestemming.
Bij Johan en Joke wordt die voorzichtig op de aanhanger vastgezet en ook hier nog even een kop koffie in de nieuwe keuken. Boris is erg tevreden. In de keuken zijn twee ramen tot op de vloer, in de vorm van een deur. Zo kan hij ze altijd binnen zien zitten. En dan gaan we op weg, behalve met orgel nu ook met de lampetkan en zeepbakjes van opoe Bijenhof en het wel heel oude scheerdoosje van opa Bijenhof.
Dan gaat het naar Dennis en Joke in Valthe. De weg wordt ons precies uitgelegd en even na vier uur krijgt het orgel zijn nieuwe plek. Ze zijn er blij mee en wij vinden het fijn dat het orgel een gewaardeerde plek krijgt. We zijn welkom als het straks z’n definitieve plaats krijgt bij de andere muziekinstrumenten. Dennis blijkt ook een Achterhoeker te zijn, afkomstig uit Wehl. “Normaal kump al gauw naor de Muzeval. Gao-j d’r ok nog hen?”, vraagt hij. “Nee ik heb gien zin in um bier in de nekke te kriegen” , meld ik. Dennis stelt dat de liedjes tegenwoordig een rustig karakter hebben. Toch ga ik liever naar Boh Foi Toch…, een geweldige Achterhoekse groep met luisterliedjes. Vooral Hans Keuper, de leadzanger brengt het leuk.
Thuis is het koud, heel koud. Er is iets met de thermostaat. Maar nu brandt de verwarming weerr, de katten zijn weer binnen en Tessa krummelt om ons heen en met het houtkacheltje erbij is het hier weer aangenaam toeven.

20-11-2010 om 14:29 geschreven door hetty  

Heel hoog is-t-ie.

De Dom van Keulen… die moet je toch gezien hebben. Ooit ben ik er geweest in de eerste klas van het Baudartius , maar dat is wel 54 jaar geleden. Vandaag ging het weer gebeuren. Bovendien had Ben de wens om de toren te gaan beklimmen. Ben zoekt uit hoever we met de auto kunnen. Wim brengt ons er veilig heen en verder gaan we vanaf station Kletterberg met de Strassenbahn, een soort tram/ metro. Gaat prima en we komen precies bij de Dom uit.
We beginnen eerst maar eens met een rondgang in die enorme kerk. Wat een heiligen overal. Het doet me minder dan ik dacht. De NH Kerk in Vorden doet me meer. En zeker de kathedraal van Autun die we een paar jaar geleden bezochten op weg naar Piet en Marry in de Morvan. Wel bewonderen we de prachtige mozaïeken op de vloer. Wim vraagt zich af hoe het zou klinken als ze er met Valerius een concert zouden geven.
We zijn even later bij de Information aangeland. Ik krijg meteen de lucht in de neus van de witte zakdoek van opoe Bijenhof met een scheutje Boldoot eau de cologne. “Wie-j neumen dat altied: de bolle is dood", merkt Ben op. We proberen het testflesje uit en Diny en ik moeten gewoon zo’n klein flesje kopen. Ach… opoe.
Dan gaan we op weg naar het Walraf Museum. Ook hier op de eerste verdieping enorm veel afbeeldingen van bijbelse verhalen, maar ook van veel martelaren. Vooral de H Ursula speelt in Keulen een belangrijke rol, moet ik toch eens nalezen, liep slecht af met haar.
De verdieping met de impressionisten was voor mij het mooiste. Van Gogh, Renoir, Monet, Degas, Gaugin en nog veel meer zijn hier vertegenwoordigd. Er hangt wat verder zelfs een Rembrand, een nieuwsgierig kijkende Rembrand himself. En wanneer je een mooie wolkenlucht ziet, is het gegarandeerd een Nederlandse schilder.
We zijn hier een paar uur mee onder de pannen. Echt de moeite waard. Dan is het tijd voor een broodje in de Subway met iets lekkers na.
De kans om de toren van de Dom te beklimmen is er nu voor Ben terwijl wij met z’n drieen wat winkels in en uit gaan. Wim kiest voor de Mediamarkt en is nieuwsgierig naar de prijzen, maar vindt ze aan de hoge kant. We dachten steeds dat apparatuur in Duitsland goedkoper zou zijn. Nou in Keulen in elk geval niet. Terug op het Domplein belt Diny na 10 minuten toch maar eens met Ben, want 4 uur is 4 uur. Zit hij toch iets verderop op een bankje op ons te wachten….
De Strassenbahn en Wim brengen ons aan het eind van de middag weer veilig thuis in het Regina Hotel hier in Sankt Augustin. Wat gaan we straks eten? Weer een buffetje of worden we bediend? Jullie zien het… we zijn echt uit!

De heel oude schilderingen hebben niet zozeer een artistieke functie, maar een vertellende, soms zelfs in de vorm van een stripverhaal.


Er hangt hier voor miljoenen in het Walraf Museum. Geen wonder dat er zoveel suppoosten staan.
Iedereen wordt goed in de gaten gehouden. Ik durf hier geen appeltje te eten. Jaren terug moest ik die in het Rijksmuseum in Amsterdam ook weggooien. Nee... appeltjes eten mag niet in een museum.


Hier moeten we toch even aan neef Wim denken. Die heeft ook zo'n speciale Quest en legt alle woon/werkverkeer er mee af. Zie: www.wimharwig.com

19-11-2010 om 10:07 geschreven door hetty  

18-11-2010 om 20:12 geschreven door hetty  

De nieuwe aanwinst van Ben en Wouter: Cassandra.

Vanmorgen nam Ben uitgebreid de tijd om een uur met Josca en Jippe te wandelen. Jippe was er aanzienlijk eerder weer, die nam het kleine rondje. Ja... en dan moet eerst Cassandra gelongeerd worden. Het ging niet gek voor zo'n eerste keer.
Maar dan is het zover en gaan we op pad. Ben pakte gehaast z'n spullen en moet het nu zonder pyjama stellen, maar daar zit hij niet mee. Denk niet dat je met Ben in een keer doorrijdt naar de bestemming. "Hoezo spitsuur... ie-j wilt toch ok wat zien." Het Neandertheler Museum ... wie-j komt d'r zowat langs... moest bezocht. Jammer, op Montag geschlossen. Dan het Schloss Burg, een prachtige plek, maar ook... inderdaad... alles op Montag geschlossen. Maakte niet uit, ze hadden wel lekkere cappuccino met een Bergische Waffel. Die prachtige Dom in Altenberg moeten we toch ook gezien hebben, De Dom van Keulen is t'r niks bie-j. Het was ook echt de moeite waard.Onze reisleider had goed z'n voorwerk gedaan en onze chauffeur deed de rest. Diny en ik deden het goed als backseatdrivers.

16-11-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Zo nieuwsgierig hè, die koeien op de Boomgaard.

Even op de valreep...
Soms zie je een paar weken niemand van de familie en soms een heleboel op één dag.
Nadat we Tessa gistermorgen hadden afgeleverd bij Mark en Jennifer ging het eerst naar Apeldoorn, naar Dick en Anda. "Hebben jullie zondag wat?", vroeg Anda van de week al. "jawel... Johan en Joke... kar brengen, huis kijken, Ben en Diny... slapen en dan maandag morgen richting Duitsland". Alweer...., zou Rick zeggen. Ja alweer, dat heb je met die Vutters, nou je pensionado's. Die doen maar.
"Maar we kunnen wel even koffie komen drinken!".
En zo gebeurde dat. Erg gezellig natuurlijk en bij Johan en Joke net zo.Joanne was net het sinterklaaspakketje aan het verzorgen voor haar Bram in Afganistan. Een eigenhandig gemaakte schort met het opschrift Chef kok Bram. En verder natuurlijk het gewone assortiment sinterklaas spulletjes. Ik moet zeggen... we voelden ons op Lieferinkweg 4a helemaal thuis, vooral nadat we de bouwput aan de andere kant gezien hadden. We kregen nog spulletjes van opoe en opa Bijenhof mee, want dat kon in hun nieuwe huis er echt niet meer bij in. Johan dook voor mij nog even onderin een container om een oud scheerdoosje met J W Bijenhof er in, op te duiken. het was een armoedig ding met 3 verroeste scheermesjes er in, maar ja wel van opa Bijenhof.
Uiteindelijk komen we bij Ben en Diny aan en niet te vergeten Wouter. die staan met z'n drieen te glimmen bij hun nieuwe paard Cassandra. Een prachtige merrie, 3 jaar oud, die nog alles moet leren. het kostte ze meteen al een wasmachine vol vuile kleren want Wouter dook de eerste de beste keer al in de modder toen onze Cassandra overeind kwam. Maakte niks....zon lief peerd.
En nu zit ik achter de cappuccino jullie allemaal goeiendag te zeggen en reken op een wifi aansluiting in ons hotel in St Augustin in de buurt van Bonn. Het ga jullie allemaal goed...

15-11-2010 om 23:56 geschreven door hetty  

Zo nieuwsgierig hè, die koeien op de Boomgaard.

Even op de valreep...
Soms zie je een paar weken niemand van de familie en soms een heleboel op één dag.
Nadat we Tessa gistermorgen hadden afgeleverd bij Mark en Jennifer ging het eerst naar Apeldoorn, naar Dick en Anda. "Hebben jullie zondag wat?", vroeg Anda van de week al. "jawel... Johan en Joke... kar brengen, huis kijken, Ben en Diny... slapen en dan maandag morgen richting Duitsland". Alweer...., zou Rick zeggen. Ja alweer, dat heb je met die Vutters, nou je pensionado's. Die doen maar.
"Maar we kunnen wel even koffie komen drinken!".
En zo gebeurde dat. Erg gezellig natuurlijk en bij Johan en Joke net zo.Joanne was net het sinterklaaspakketje aan het verzorgen voor haar Bram in Afganistan. Een eigenhandig gemaakte schort met het opschrift Chef kok Bram. En verder natuurlijk het gewone assortiment sinterklaas spulletjes. Ik moet zeggen... we voelden ons op Lieferinkweg 4a helemaal thuis, vooral nadat we de bouwput aan de andere kant gezien hadden. We kregen nog spulletjes van opoe en opa Bijenhof mee, want dat kon in hun nieuwe huis er echt niet meer bij in. Johan dook voor mij nog even onderin een container om een oud scheerdoosje met J W Bijenhof er in, op te duiken. het was een armoedig ding met 3 verroeste scheermesjes er in, maar ja wel van opa Bijenhof.
Uiteindelijk komen we bij Ben en Diny aan en niet te vergeten Wouter. die staan met z'n drieen te glimmen bij hun nieuwe paard Cassandra. Een prachtige merrie, 3 jaar oud, die nog alles moet leren. het kostte ze meteen al een wasmachine vol vuile kleren want Wouter dook de eerste de beste keer al in de modder toen onze Cassandra overeind kwam. Maakte niks....zon lief peerd.
En nu zit ik achter de cappuccino jullie allemaal goeiendag te zeggen en reken op een wifi aansluiting in ons hotel in St Augustin in de buurt van Bonn. Het ga jullie allemaal goed...

15-11-2010 om 23:53 geschreven door hetty  

14-11-2010 om 09:02 geschreven door hetty  

Het is al 17 jaar geleden dat we ontdekten dat dit huis aan het Schoolpad te koop stond. Binnen 4 maanden woonden we er al. Er is intussen al heel wat veranderd. De tuin uitgebreid, vijver laten graven, badkamer verbouwd, Fins Kota geplaatst, schapen gekocht, keetje opgescharreld en als schildershok ingericht, stuk van het rieten dak vernieuwd, hulst bij de ingang, tuin weer vereenvoudigd, schapen verkocht, enz..
Maar buiten tegen de wal had ik het eerste jaar al een mierikswortel ontdekt. Ik herkende hem aan de hoge bladeren, maar ja… mierikswortel …wat moet je er mee. Hoe die daar kwam? Geen idee. De laatste jaren begint hij zich uit te breiden. Ik heb wel eens gelezen wanneer je die eenmaal in de tuin hebt, raak je hem nooit meer kwijt. Is hij er dus wel laat mee. Vriendin Susan zit op een cursus om heilzame groenten en kruiden uit de natuur te leren gebruiken. Toen Wim z’n jicht zich aankondigde en wij samen langs de wal liepen, wees ik de mierikswortel aan die zo z’n best doet de laatste jaren. “Weet je wel dat dit een geneesmiddel tegen jicht is”, zei ze.
Vanmiddag hebben we wat wortels opgegraven. Susan gaat ze met azijn , suiker en een beetje zout in potjes doen en dan in de koelkast bewaren. Wim wilde er ook al wat mee doen en terwijl hij de azijn ging halen, die was natuurlijk net op, ging ik schoonmaken, schillen en raspen. Het sloeg me flink op de ogen, maar toen Wim terug kwam was ik net klaar. Hij heeft het ook nog met crème fraiche klaar gemaakt en een beetje door de sla geprobeerd, want zo eten is vreselijk scherp.
En…. de sla smaakte goed.

13-11-2010 om 09:41 geschreven door hetty