Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-07-2011
Met de Shanty's op pad...
Soms heb je dat zomaar een leuk gesprekje met voor jou geheel onbekende mensen. We zijn in Wolvega, nooit eerder geweest, het Friesland waar Stellingwerfs wordt gesproken. Dat kunnen we goed verstaan. We zijn op pad met de Eemslander Shantys. In Wolvega wordt de fiets 4 daagse gereden en dan wordt er tijdens die dagen van alles georganiseerd. Dit keer een soort markt met vertier door verschillende Shantykoren. Onze bus is vol met zangers en hun aanhang. Na een paar optredens van onze mannen gehoord te hebben gaan mijn vaste maatje Johanna en ik op verder onderzoek uit. We kijken en luisteren en komen bij een terrasje waar nog een paar plekken vrij zijn aan een tafeltje. Mogen we er bij komen zitten?, vraag ik. Dat vinden ze alleen maar gezellig en al spoedig zijn we volop in gesprek met deze zuiderlingen, nou ja hij dan. Zij komt oorspronkelijk uit Heerenveen. Misschien dat daarom dit noorden blijft trekken je roots hè? Het gaat er niet eens zozeer om waarover je het hebt maar soms is een gesprekje over fietsen, e-bikes, vakantie en Andre Rieu voldoende om een aangenaam kwartiertje te hebben. Ik hoop dat ze nog een fijne fietsdag hebben daar in de omgeving van Wolvega. Onze mannen zingen prachtig, ik mis Wim zn solo maar ik krijg vast meer kansen om die nog eens te horen. De dag eindigt met het feit dat Wim zn telefoontje kwijt is. Hij slaapt er slecht van, maar gelukkig vinden ze hem terug door hem vanmorgen terug door hem af te laten gaan. Hij is op de achterbank van de bus tussen de zittingen gegleden. Deze nieuwe dag begint dus weer goed.
Geert Hanken is zijn pseudoniem. Hij schrijft regelmatig over wat hem bezig houdt en wat hij in zijn leven al meemaakte. Zijn leven lang was hij boer in Zuidbarge en de Hankenberghoeve was zijn plek, maar nadat zijn zoon het overnam, verhuisde hij met zijn Annie naar een appartement. Ik heb me laten vertellen dat hij daar in de Emmerhout goed werk deed door het winkelcentrum netjes te helpen houden. Dat was niet genoeg. Henk Siebring moest de buitenlucht en de natuur voelen. Hij heeft nu al jaren een volkstuin, wat zeg ik hij heeft 7 van die stukken aaneen. Vandaag ging ik bij hem kijken. Ik vroeg aan een buurman tuinier of Siebring hier zijn tuin had. O die oude boer? Daar bij die bloemen. Hij is er net. Ik vond hem druk bezig met de schoffel. Het is gebeurd met hazen vangen zei de voormalig boer en jager. Dat mag ook wel als je 88 bent. Overal in zijn tuin staan stoelen om even te gaan zitten uitrusten en mijmeren. Hij liet me zijn kunstwerk zien, zijn kruizenveld, allemaal van buxussen, want Henk is een gelovig mens. De kruizen wezen allemaal naar een blauwe winde die zich naar de boven kringelde, naar de hemel. Een paar oude schuurtjes heeft hij namen gegeven als Ericas kas en loods Zuidbarge en hij heeft er een oude cabine van een vrachtauto staan waar hij Rij maar an op heeft gezet. Och we hadden een aangenaam half uurtje. Rick heeft ooit stage bij hem gelopen op de Hankenberghoeve en hij herinnerde zich hoe ik een keer in hun buurt bramen ging plukken, eigenlijk om te zien hoe ze samen aan het aardappels rapen waren. Hij had me door. Er staat een heel veld met mooie kerstdennen. Eind november kun je er voor 5 een uitzoeken en er je naamkaartje zolang aan ophangen. Dat gaan we doen!
Soms zit het mee en soms . Wie ons wel en wee regelmatig volgt is misschien die ene bepaalde pechdag niet ontgaan. Dachten we een prachtig keramisch fornuis op de kop getikt te hebben, gaat de glasplaat van de oven aan gruzelementen. Ben en Niesje hadden er speciaal een dagje voor uitgetrokken, zodat Ben en Wim het zaakje goed aangesloten zouden krijgen. Nou ja toen hebben ze het fornuis toch maar vast op de plaats gezet en gelukkig kon er een nieuwe glasplaat besteld. Daar hadden we nog geluk mee dat die onderdelen los te krijgen zijn. Zouden wij niet de enigste zijn met zon pechdag? Het pakket met de nieuwe glazen deur staat al een paar weken te wachten. Wim ziet er blijkbaar tegenop om die te verwisselen, maar vandaag moet het dan maar gebeuren. Het fornuis wordt met vereende krachten naar buiten gebracht en op de tuintafel gezet, oude splintertroep er af gestoten, goed kijken hoe het een en ander in elkaar zit en dan Het gaat eerst van een leien dakje tot die ene schroef. Die kan Wim er met geen mogelijkheid inkrijgen. Den is dol edraeid. Kan niet anders. Het zweet begint ons al in straaltjes van de rug te lopen. Iets meer naar links de ovendeur een beetje open dan die eerste schroeven er maar weer uit....... Ik weet niet eens meer hoe het kon gebeuren maar de ovendeur zit op zn plaats en de keuken is weer compleet. Nu kunnen we aan de appeltaart.
Vandaag is het onafhankelijkheidsdag in de USA en dat wordt gevierd. Curtis en Berdena vieren dat meestal aan hun meer waar ze een weekendhuis hebben. De hele familie is er dit keer, behalve dan Abby die nog in Den Haag is voor een paar laatste afsluitende weken op de internationale school van Inholland. Ze brengen drie dagen gezellig samen door met eten en drinken en hebben het naar hun zin in op of bij het water. Berdena schreef dat ze op 4 juli hun boot versieren en gezamenlijk met de buren daar er een feest van maken, een parade op het meer. 's Avonds besluiten ze met vuurwerk.
Zo . Weer gezinsuitbreiding, vroeg Anja gisteren toen ze even aan kwam. O.. heb je de grote kuikens gezien, leuk spul hè? Nee, ik bedoel kleine kuikens een hele zwik, ik kon ze niet zo gauw tellen want de kloek verdween al weer onder de struiken. Heb je één haan en dan gaat die zich meteen ook met de beide krielkippen bemoeien. Wim en ik met Anja en de kinderen in ons kielzog naar buiten en zien moeder en donsballetjes weer richting hortensias verdwijnen. De Annabellen doen het goed en het zijn dichte struiken geworden Wat later als ik heel stilletjes familie kip weer zie scharrelen moet ik ze even tellen tien stuks, 5 nu nog gele en 5 wat donkerder. Ook een van de legkippen zit op eieren. We hebben er twee een kruis gegeven en de rest halen we telkens weg, want de beide andere kippen willen alleen precies bij de broedse in het nest zitten om hun ei te leggen. We hebben al een paar nepeieren in een ander nest gelegd, maar dat helpt niet. Het wordt druk op ons erf. Vandaag hebben we Ricks nieuwe flat screen tv bewonderd en hij heeft laten zien wat hij er allemaal mee kan. Wat hij met de oude nog prima tv gaat doen? In elk geval gaat die niet naar de Kringloop. Daar heeft hij wat tegen. Wel aanpakken en niks ervoor geven? Dat stuit hem tegen de borst. Nee Jans en Geesje hebben er wel belang bij. Die zijn aan de beurt maar wel zelf komen halen hè! Morgenavond gaat dat gebeuren.
Over voetballertjes, een speurtocht en pannenkoek...
Aan de pannenkoek, vooraan de broertjes Daan en Tim
Er vliegt hier een havik, hoog boven het veld. We moeten zuinig zijn op onze roofvogels, maar als ze je de patrijzen uit de ren plukken wordt het minder. Anja heeft nu een soort gaas over de ren gespannen voor er nog meer kippen sneuvelen. Er zijn ook drie buizerds te zien die samen de buurt onveilig maken voor de kleinere dieren dan. Vandaag was het de dag van Frank. Die vierde nu zijn 8e verjaardag en had al zn vriendjes uitgenodigd, vijf stuks en allemaal voetballertjes. Drie keer raden wat er moest gebeuren tijdens zn feestje. Tja voetballen dus. Wim was gebombardeerd tot scheidsrechter. Vanmorgen klokslag 10 uur stond Frank al bij ons op de stoep om samen met mij een speurtocht door het bos uit te zetten. Dat vond hij al een avontuur, vooral achterin waar het zo donker is. Met rode draadjes en pijlen van takken gaven we de route aan. We verzonnen wat vragen over de natuur. Vanmiddag na de voetbal ging het clubje met Alle er achter op pad. Anja had voor allemaal een waaiertje met dieren in het bos gegeven. Wim stond aan het eind van het bos met dropveters en Anja en ik bereidden het pannenkoekenfeest en het kampvuurtje voor. Volgens mij slapen alle jongens als rozen vannacht. Ik moest even terugdenken aan onze eigen verjaardagsfeestjes met de jongens. Er is niets veranderd.
Wel wat jaren geleden: de broers van der Kolk van l. naar r.: Piet, Ben, Henry en Wim
Moet ik vanmorgen nog naar de markt, vraagt Wim na het opstaan. Nou er moet niks, we hebben nog genoeg, maar als je het leuk vindt om naar de markt te gaan, ga ik mee. Zo fietsen we even later richting dorp. Hij wil onze vreemde diascanner- je weet wel van doet ie het of doet ie het niet- naar zijn maatje bij Expert brengen. Die houdt van prutsen met dit soort dingen en misschien ziet die kans om hem aan de praat te krijgen. Dan zetten we onze fietsen in de gratis fietsenstalling waar je tegenwoordig ook gratis en voor niks een leuke fiets kunt lenen- service van de gemeente. En dan gaan we een rondje doen op de markt. Wat komt ie toch een bekenden tegen: Holvrieka, de Bowls, het Mannenkoor of van de kerk. Enorm wat kunnen mannen kletsen. De kaasboer heeft hem als vaste klant en terwijl we toch maar een stukje brandnetelkaas meenemen wordt de voetbal bijgepraat. Kaasboer is van Heracles en Wim de vaste fan van FC Emmen natuurlijk. Het is toch lekker om alle tijd te hebben. We lopen terug richting fietsen, maar ik koop toch nog even een badpak bij Livera. Als we dan even later langs Wims vaste kledingzaak Schomaker komen blijkt ook daar de opruiming al begonnen. Zullen we? Een jonge verkoper haalt ons binnen met een stralende lach Nee we kunnen niets vinden wat er uit springt. Boven hebben we ook nog leuke dingen zegt hij. Ik leg hem uit dat deze man geen pakken meer draagt en dus niet naar boven hoeft. Maar er zijn ook mooie shirts.. echt niet alleen kostuums kijk maar eens. Warempel we gaan toch maar even. Zien we even later toch een mooi shirt, vrolijke kleurtjes en leuke stijl èn in de goede maat. Wim gaat voor de bijl. Mijn oog valt eigenlijk meteen op een mooi vest dat er precies bij past. En ook dat doorstaat de keuring. Je kunt nagaan dat hij dan ook niet zonder nieuwe broek de deur uitgaat. Betaal jij of betaal ik, vraagt hij slim bij de kassa.
Wim maakt een goede beurt gemaakt bij de beide dames die op bezoek zijn. Hij is n.l. de kok. En een goede kok heeft alles goed voorbereid. Nadat Diny en Dirkje zijn gearriveerd maken we plannen voor de dag en na de koffie gaan we naar mijn favoriete shop: Het Goed. Alledrie vinden we iets van waarde en als we weer even aan het Schoolpad terugkomen staat ons soepje gereed mèt wat kaarsen ernaast. Wim had zo gauw geen standaards kunnen vinden, maar die is nooit voor één gat te vangen. Hij wil romantisch tafelen met ons en pakte een paar aardappels en maakte er met de appelboor een gat in voor de kaars. Vanmiddag heeft hij rust want wij drieën gaan nu echt het dorp in. Emmen wordt goedgekeurd al vinden Diny en Dirkje het ook jammer dat er weinig oude gebouwen over zijn. We halen vandaag onze kilometers wel want Emmen Centrum is vrij uitgebreid. We bekijken zelfs de expositie in de Grote Kerk èn we geven de Emmer middenstand een nieuwe impuls. Dirkje is nu helemaal klaar voor de bruiloft van hun jongste zoon. Diny hield vol tot we een goede schoenenzaak vonden en ik denk dat Dirkje erg blij is met haar makkelijke en toch chique schoenen. De opruiming is al in volle gang, maar wij houden ons geweldig in vind ikzelf. Diny scheurt zich met moeite los van een aparte en leuke rok omdat ze er niets bij kan vinden om te dragen. Eigenlijk komen we voor de kopjes van Makkummer aardewerk die van Peer altijd verkocht, blijken die niet meer gebakken te worden. Als we eindelijk neerstrijken bij de Kamer voor een cappuccino zuchten we tevreden en besluiten dat dit voor herhaling vatbaar is. We redden het nog net om op tijd bij Wim aan te schuiven voor de pilaf, het recept van schoonzus Marry. Opnieuw een succes. Intussen maakten Diny en Dirkje bij de kok weer een goede beurt met ieder een bosje freesias waar Wim zo gek op is. Hij glimt ervan....
Bij Herman in 1932 werden de kolven aan de varkens gevoerd. Herman en Harold zie je op de wagen.
Bij 'van heuren zeggen' is het moeilijk te achterhalen wat er precies waar is. Als je iets doorgeeft wat je gehoord hebt en dat wordt verder verteld....moet je zien wat er overblijft. De reclame van Ohra van die man die een boom raakte door een eend op de weg, werd maar zo via via een bom in een eend die onschadelijk gemaakt moet worden. Op school deed ik het met de brugklassers bij een oefening in goed luisteren en doorvertellen in een kring. Ik fluisterde er één wat in het oor en die fluisterde dat door aan de tweede enz. Er bleef echt niks van over. Zo bleek het verhaal van Saartje en de paddestoelen ook aan veel veranderingen onderhevig. Tja ik had het ook van heuren zeggen, maar het blijft leuk toch? Zo komen er ook oude verhalen boven over de Boskamp. Toen opa in Amerika was geweest bij Herman, zag hij dat er goed mais verbouwd kon worden. De kolven werden eruit gehaald en de koeien in het maisveld gelaten en die aten de rest op. Dat moest opa natuurlijk ook uitproberen, maar toen hij de koeien uiteindelijk in die maïs liet, waren ze helemaal door het dolle en vertrapten alles. Dat was geen succes. Bovendien, heb ik uit betrouwbare bron, kwamen de fazanten vanaf het Medler af op die mais. Dat was minder. Samen met een buurman bouwde opa een vangkooi, want die mais was van hem en bovendien een fazantje op zijn tijd was ook nooit weg. Dat is blijkbaar de veldwachter ter ore gekomen en op een zondag onder kerktijd ging die bij de Boskamp of buurman of beide op bezoek en zei: Beken het maar je buurman heeft het al toegegeven. Maar hoe het afliep misschien weet oom Bram het nog. Ja ik heb het ook maar van heuren zeggen.
Foi foi...wat woont jullie noe een ende vot, was het eerste wat ze er uitkraamde toen ze op mijn 40e verjaardag kwam en we net 2 dagen in Emmen woonden. Je doet er met de auto ook bijna 2 uur over. Maar ja waar je werk is is je vaderland. Het is leuk om je zus regelmatig te zien en als het te lang geduurd heeft komt zij een dagje of andersom. Diny heeft er al heel wat meegesleept naar ons onderkomen. Ze kwam al eens met drie tantes:tante Jantje, tante Gerritje en tante Jo als ik het goed heb. Net als met tante Hermien en met nichtje Hennie en ook eens met vriendin Dirkje. Riek Antink onze vroegere hulp op De Boomgaard staat ook nog op het lijstje. En wat is er mooier om aan een vriendin te geven dan een paar kaartjes voor een dagje uit met de NS. Lekker makkelijk. Soms zijn er van die leuke aanbiedingen dat je voor een klein prijsje zomaar een dagje op stap kunt samen. Èn je hoeft niet zelf te rijden, want Achterhoek- Emmen blijft een best end. Toen wij naar de bruiloft van Arend en Amaka gingen was er net zon aanbod afgelopen, de Lentetoer meen ik, maar ik ontdekte dat je via het Kruidvat ook een paar kaartjes kon bemachtigen. Nu is Dirkje een paar weken geleden jarig geweest en warempel Diny kwam bij de jarige met een paar kaartjes voor zon dagje uit en wat meer is . ze komen naar Emmen. Er moet natuurlijk geen geks gebeuren met treinen die raar gaan lopen of het station in Zwolle dat binnenkort tijdelijk buiten dienst is, maar ik geloof dat het donderdag nog net open is. Dan gaat het gebeuren. We hebben al wat plannen gemaakt.
Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover! Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de groenkopjes, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos . Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan. Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.
In de buurt van Vorden woont een gezin dat ook gek is op cantharellen. Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig gebeuren, dachten ze. Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden. Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel. De moeder maakte nog wel even een opmerking: Dr zal dr toch gien vergiftegen tussen zittn? Maar nee dat kon toch niet Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin. Maar s avonds toen ze met zn allen voor de tv zaten zei één van de kinderen: "Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Het zal toch niet waar zijn dat er een giftige tussen gezeten heeft? En bij zon klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller. In allerijl werd de huisarts gebeld. We nemen geen risico, zei die. Naar het ziekenhuis! In het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt. Dat was geen pretje! Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn? In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven? Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar .tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt. Maar toch! Ik ga nooit nee.... never zelf paddestoelen zoeken!!
Een foto van opa, even zittend op z'n melkkarretje en bijpratend met de buren. foto: Henk Braakhekke
Ik kon er niets aan doen, maar toen we afgelopen vrijdag de teckel zagen bij Henk en Gerrie, zag ik het hele gebeuren weer voor me. Gek we hebben het er niet eens over gehad. Er was zoveel anders te bespreken. We hadden het over het buurtje bij de Boskamp en Henk vertelde over de gewoonten daar. Wanneer er een van de buren met de melkkar naar de weg ging, gingen de andere buren ook op pad en zo konden ze weer even bijpraten. Zo kwam de foto van opa Eggink bij dat melkkarretje ook tot stand. Die is genomen voor ze naar de Boschheuvel verhuisden. Henk fotografeerde toen al als hobby en is dat later free lance gaan doen voor verschillende bladen. Ik wilde natuurlijk meer weten over de familie, hoe de buurt er tegen aan keek. De Egginks schijnen een familie te zijn die niet zo gauw veel emoties tonen. Die blijven binnen of ze verwerken het op een rustige manier. Ik moest wel lachen toen Henk vertelde over hun onderduiker in de oorlog. Die ging op een gegeven moment op bezoek bij de Egginks op de Boskamp. Erg gezellig gehad. Maar, vroeg hij zijn gastheer, heeft die Eggink soms gestudeerd? Die indruk had hij gekregen tijdens hun gesprek. De Braakhekkes kenden de achtergrond van al die boeken die opa verslond en zijn omgang met gelijkgestemden. Och, zeiden ze glimlachend, gestudeerd ja, met een kind op de linker- en een op de rechterknie en een boek ertussen! ( Het gezin Eggink had 10 kinderen) Voor degene die zich het verhaal van de teckel en de paddestoelen niet meer kan herinneren of het niet gelezen heeft. -wordt vervolgd-
We hebben het gezien, het mooie modern ingerichte huis van Jos en Margo. Het is bijna af. Alleen de slaapkamers boven willen ze nog aanpakken. Ze slapen nu nog in de o.k. Voor degene die dit niet herkent is dit opas kamer, eigenlijk de kamer waar opa en opoe Bijenhof sliepen na 1950 toen ze meekwamen naar De Boomgaard en waar tot opas overlijden in 1976 een soort boekenlegger met een punaise boven de houten ingebouwde kast geprikt was met de tekst My Times are in Thou Hand. Ze hebben er hun best op gedaan om alles wat eerst olijfgroen met crème was een mooie witte laag verf te geven. Bij Johan en Joke kreeg de o.k een andere functie en werd het het kloppende hart van hun bedrijf waar de computer stond. Dat zal het straks weer krijgen wanneer Jos en Margo boven gaan slapen. Maar de naam O.k zal blijven. Toen Johan en Joke naar hun nieuwe onderkomen verhuisden zeiJos over het schilderij van de Boomgaard:Dat mag je wel laten hangen. Maar dat gebeurde niet, waarna Johan ons een hint gaf. Zo kreeg ik de geest om ook voor hen een Boomgaard te schilderen maar nu in de nieuwe situatie, zonder schuur maar met het huis van Johan en Joke op de achtergrond.
Mevr. Wagenvoort... dat had u nou niet moeten doen.
't Timmermanshuus
'Kunt iele nog een paar gasten gebruken, wie-j kunt ze niet meer hebben. Door de brand bij familie kregen de Wagenvoorts van t Timmermanshuus hun eerste zomergasten. Overal in de Achterhoek zag je dit. Het toerisme kwam op gang de Achterhoek was ontdekt. Ook op Top waren er vaak zommergasten, wel druk maar het was ook altijd gezellig en je kreeg allerlei mensen over de vloer. Er werd in winter of voorjaar een advertentie geplaatst in Trouw: Vakantie op de boerderij, kamers met str. wat, 6 gulden p.p.p.d. Een van de nieuwe gasten informeerde aan de telefoon:Het is toch wel een echte boerderij? Hij bedoelde nog een echte ouderwetse, met een pomp voor de deur en een huuske. Het was een gezin uit de gegoede stand, hij had later nog zitting in de 2e Kamer. Aan het ontbijt moesten zijn kinderen de eerste boterham met tevredenheid naar binnen werken. Dat ging moeder Wagenvoort wel wat ver. Ieder jaar kwam er na het vakantieseizoen een nieuwe wastafel op een kamer en ook het boerenbedrijf had voordeel van deze extra inkomsten. Met lede ogen zag deze logé aan dat er een echte w.c kwam met waterspoeling en ook die wastafels vond hij niet nodig. Wassen deed je bij de pomp. En het huuske had zijn charme, vond hij. Op het Timmermanshuus stonden in die tijd nog een paar ouderwetse tuugkisten, van die kisten waar vroeger het hele hebben en houden van een meid in ging. Ze hadden al heel lang op de deel gestaan toen moeder Wagenvoort ze in het voorhuis wilde hebben. Ze waren mooi versierd met houtsnijwerk en hadden een deksel die van boven rond was. Erg onhandig om iets op te zetten, vond ze. Ze had iets bedacht om deze kisten handiger in t gebruik te maken. Zo werden ze in een winter opgeknapt. De deksel werd plat gemaakt door een timmerman en kreeg een gleuf om borden rechtop in zetten en aan de voorkant van de kist kwamen een paar deurtjes waarachter je dingen kon opbergen. Toen het gezin de zomer erop terug kwam en de beste man zag wat er met de antieke tuugkisten uit de 17e eeuw was gebeurd, kon hij nog net uitbrengen:Mevrouw Wagenvoort, . dat had u nou niet moeten doen.
Het Timmermanshuus
Nu woont er een kleinzoon van deze mevr. Wagenvoort op het Timmermanshuus met zijn gezin. En net als zijn vader en grootvader gek op paarden.
Toen we in 1994 hier aan het Schoolpad kwamen wonen ontdekten we dat we behalve een grandioos uitzicht over de landerijen ook een bos in de buurt hadden. Het bleek het Oeverse Bos te heten. Iets de andere kant op heb je ook nog het Oevermans bosje het bos van Mans die aan de oever van het Bargermeer woonde. Het Bargermeer is er niet meer nou ja de naam is er nog, het is nu omgetoverd in industrieterrein. Maar het Oeverse bos is als het ware onze achtertuin. Er is een stilteplek, een open plek waar we al eens een ree gespot hebben. Verder zijn er onnoemelijk veel vogels. Al die jaren lopen we hier geregeld met onze honden. Die lopen keurig op de paden. Soms, in deze zomertijd, kun je ze bijna niet meer zien tussen de hoge varens. Queeny is nog een echte jonge hond die de weg wel drie keer loopt. Tessa begint wat rustiger te worden met haar 8 jaar. Maar.. nu komt het gisteren kom ik met de honden weer aan bij ons bos en zie hier ineens een bord van de Gemeente met wat strenge regels. Ik zit er niet mee dat je er na zonsondergang niet meer mag komen, er niet met brommers doorheen mag crossen, maar dat je er alleen met de honden aan de lijn mag lopen gaat mij te ver. Bovendien.. ik kom er nooit een mens tegen, we zijn het als onze plek gaan beschouwen. Ik ga maar niet vertellen wat ik nu ga doen nee dat zeg ik lekker niet, maar als je een keer mee gaat kom je er achter.
Wat zullen we nou hebben? Afgelopen zaterdag stond Rick wel een uur eerder bij ons voor de deur dan normaal op een zaterdag. En wie Rick kent weet dat hij een man van vaste gewoontes is die niet gauw zn planning wijzigt. Maar toen kwam het hoge woord er uit: Hij past er precies in. Ik wist al dat hij op zoek was naar een nieuwe tv, een flat screen. Zn belastinggeld is binnen en hij had zn plan allang klaar. Twee weken geleden is hij wezen kijken overal en heeft hij alvast een keus gemaakt. Maar nu is de echte beslissing gevallen. Éigenlijk moet de klep van de kast wel op een andere plek, was het volgende. Hij heeft sinds de make over van zijn kamer in Canada stijl onze Lundiakast georven. Die is heel licht geschilderd en staat nu boordevol cds en dvds en verder de tv en verdere muziek makers. Omdat wij nog meer plannen hebben dit weekend zijn we gisteravond even bij hem geweest en heeft de klep die in geopende toestand ooit bedoeld was om een glaasje te schenken een ander doel gekregen. Nou kan ik mooi de cds erop leggen die ik af ga spelen. De muziek installatie komt er nl achter te staan. Ik denk niet dat hij a.s zaterdag zn huis uit komt want stel je voor dat hij de mannen mist die zn nieuwe tv komen brengen!
Het lukte niet voor zijn verjaardag op 19 april. Het bleek voor Jos en Margo een flinke klus om de Boomgaard naar hun eigen smaak en ideeën te verbouwen en in te richten. We hebben het langzaam zien veranderen van bouwput tot een prachtig gerenoveerde boerderij. Alleen de laatste fase hebben we nog niet gezien maar dat gaat binnenkort gebeuren. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen na het huwelijk van pa met mama was het een boerderij met kleine ruimtes: halletje, kelder, keuken, voorkamer, gang en twee slaapkamers beneden. In de keuken een groot fornuis met een potkacheltje ervoor die door een pijp met de schoorsteen in verbinding stond, tegels op de grond met een kokosmat die elke vrijdag over het hek van het hondenren gegooid werd om uitgeklopt te worden met de mattenklopper. Boven was een hele grote zolder, waar je gewoon nog tegen de dakpannen aankeek en bij winters met jachtsneeuw sneeuw moest scheppen op de trap. En er waren twee slaapkamers getimmerd, gewoon van blank vuren hout. Tegen de tijd dat ik de deur uit ging in 1962 was de eerste verbouwing net af waarbij de voorkamer met een stuk gang en een slaapkamer tot één grote kamer omgetoverd werd. Boven was nu alles geverfd, er kwam een beschoten kap en er kwam een extra kamer bij. Ook kwam er een douche beneden en een echte wc. Vroeger was die alleen bereikbaar via de deel. Die bestond uit een lange gang met meestal van die enge langpootmuggen, hooiwagens genoemd, op de muur en een houten zitting over de volle breedte met een gat er in plus deksel. De inhoud kwam natuurlijk gewoon in de gierput. In het begin lagen er stukjes krantenpapier klaar voor gebruik. De Boomgaard was bovendien dichter bevolkt dan tegenwoordig. Opoe en opa Bijenhof kwamen met mama en ons beiden mee. Henk en Johan werden daarna geboren. En dan was er nog ons meisje voor dag en nacht, Riek Antink, die in de kamer naast ons sliep. Overdag was er nog een knecht mee in de kost Johan- en later Henk Antink en nog later Jan Roeterdink, allemaal jongens uit de buurt. Gezellige boel! Johan en Joke maakten er in 1979 een ander sfeertje van, heel wat rustiger maar samen met Jos en Joanne bleef het aantal bewoners toch op vier steken. Nu zijn Jos en Margo zover. Gistermorgen kregen we het berichtje dat ze hun nieuw ingerichte huis hebben betrokken. Er is veel veranderd in die 60 jaar, maar zo druk bewoond als toen in de jaren 50 zal het wel niet meer worden. Heel veel geluk Jos en Margo op jullie eigen plek!
De Boomgaard, geschilderd door een rondtrekkend schilder omstreeks 1939
Het kaartje met de aankondiging van Jos en Margo...
Ook deze foto is van Henk. Hij maakte ook meerdere van de pups die in 2007 geboren werden uit een nestje van Tessa en Scott.
Mo-j es effen luustern, stond er vanmorgen op de mail die ik van broer Henk kreeg. Nou mailt hij niet zo vaak, dan moet het de moeite waard zijn. Toen ik dus terug was van het zwembad klikte ik de site aan. Het is www.achterhoekfm.nl:80/gemist.htm Dan klik je op 20 juni en op 18.00 uur. Een mevrouw meldt dat er een duizendpoot zal worden geïnterviewd. Tot mijn verrassing blijkt het Henk Eggink zelf te zijn. Nu weet ik wel dat hij duizendpoot kwaliteiten heeft, maar een interview van een uur dan moet je wel wat te vertellen hebben. Wim en ik hebben het hele uur afgeluisterd. Veel jachthond natuurlijk Het zat goed in elkaar. En zo bleek . twee hondenliefhebbers raken dus niet snel uitgepraat. Je moet er even voor gaan zitten, maar dan heb je een leuk uurtje, want Henk vertelt smeuig. Bovendien heeft hij er drie leuke stukjes muziek bij uitgezocht.... echt Achterhoek. Nee dit keer niet Boh foi toch.... En natuurlijk komt ook zijn hobby fotografie aan de orde. Het interview is in het nederlands. Je moet even het nieuws aan het begin overslaan, maar na 3 minuten start het interview. Veel plezier! Wie nieuwsgierig is naar Henks prachtige foto's van jachthonden en andere actiefoto's zoekt even op www.fotojacht.nl
Het is minstens 10 jaar geleden dat we op Skye waren en bij vreselijk lieve mensen die een tuin met kwekerij hadden, dit tit house kochten. Het was hun werk voor de winter om mezenkastjes en allerlei leuke dingetjes van stof te maken. Ze hadden net voor Wim zn, door de midges veroorzaakte, bulten een smeerseltje gemaakt van aftershave en bodylotion. Toen we weggingen kregen we nog een good luck kaartje met een takje heide erop mee voor in mn tasje met de tekst: We hope that this piece of heather grown in our garden on the delightful isle of Skye will always bring you good luck. Colline and Janet. Dat piepkleine mezenkastje heeft al eens bewoners gehad pimpelmeesjes, maar dit jaar was een mussenpaartje wekenlang in de weer met nestelen, broeden en uiteindelijk met voeren. Omdat dit kastje zo vlakbij ons achterraam zit konden we de stress van dat voeren helemaal meemaken. Elke minuut kwam vader of moeder met het bekje vol wormpjes en ander voer bij het kastje om de kleintjes van hun voer te voorzien. De eerste paar dagen verdwenen ze in het kastje, maar de laatste week voerden ze gewoon door de opening. Ze waren net klaar om uit te vliegen. Vanmorgen leek het of het nest er half uithing. Vader en moeder mus vlogen er steeds op af om er aan te trekken, maar het hielp niet. Dus Wim de ladder gepakt en erbij. Het bleek een muis te zijn die zich vast gekropen had in de kleine vliegopening. Muisje was dood, mussen van slag en één dood vogeltje in de struiken. Ik zag wel een paar jonge mussen op het plankje er onder zitten, maar ik vermoed dat er nog een paar gestikte vogeltjes in zitten. De ouders kropen er nog een paar keer in maar zijn nu vertrokken. Dit jaar wordt het weer Schotland, in september dit keer, en een bezoekje aan Skye staat opnieuw op het programma.
Ps Wim klom er nog eens bij met de ladder. Het tit house was leeg, alleen vonden we een perfect gebouwd nestje van veren, mos en strootjes. Het mussenpaar heeft niet voor niets zo hard gewerkt. Nee poes Suze heeft dit keer nergens schuld aan. Die zat toevallig op haar lievelingsplekje.
Levensweg is het favoriete spel van Eva.Je speelt a.h.w. je eigen toekomst: studie, baan, huis, kinderen, salaris en alles wat je tegen komt in een mensenleven.
Mooier kon het niet. Alle drie jongens kwamen tegelijk. Gerhard met Judith en Robin en Mark en Jennifer met Eva. Onderweg had Mark ook Rick opgepikt. Dankzij de Retropop waren Jennifers neef Jeffrey met Jorien en hun drie kinderen er ook bij. Die hadden bij hen gelogeerd. Klaas en Boukje en Anne en Tiny verzorgden gisteravond de oppas voor vijf kinderen. Robin was er ook aan toegevoegd. Het ging er streng aan toe volgens hen het werd wel vergeleken met een concentratiekamp. De omas hadden er de wind dus goed onder en dat zal wel nodig geweest zijn. Terwijl Wim aan Jeffrey een rondleiding gaf over het erf, deed Eva dat met haar nichtjes en neefje en even later zaten de meiden aan Levensweg en de beide jongens aan de computer. We hadden er geen kinderen aan. De ruimte is beperkt bij ons, maar zoals we ervoeren: er pasten veel makke schapen in ons hok. Nou ja mak. Als Judith en Jennifer eenmaal op de praatstoel zitten Al met al een gezellige vaderdag. O wat Wim kreeg? Een prachtige fles Glenfiddich mèt een paar mooie glazen. Hij is er zeer mee in zijn nopjes en heeft alvast een glaasje genomen. En ik mocht ook proeven. Mmmmm .
Ook de volwassen afdeling vermaakte zich. Nee ik merkte niets van een kater. Er werd enthousiast verteld over Anouk en de lading regen die ze net op het laatst over zich heen kregen. Je kijkt hier net van achter tegen de krullebol van Gerhard. Vader zelf zit links en is niet te zien. Er is trouwens een nieuw soort vaderdag ontstaan in de laatste jaren. Het wordt Papa-dag genoemd en dat komt wekelijks terug zolang de kinderen nog klein zijn. Ik weet dat onze neven Berend en Paul Sietse hier gebruik van maken. Dit is een dag waarop vader de verzorging van zijn kroost op zich neemt wanneer moeder ook een baan heeft. De vader die zondags het vlees komt snijden zie je bijna niet meer. Mooi!
Een foto van opa, even zittend op z'n melkkarretje en bijpratend met de buren.
Ook deze foto is van Henk. Hij maakte ook meerdere van de pups die in 2007 geboren werden uit een nestje van Tessa en Scott.
