Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
18-07-2011
Je hebt honden en... teckels.
Wij zijn niet de enige Engelandfans. Ben en Diny zijn net terug van een midweek tuinen kijken in Zuid Engeland. Ze hadden een strak programma zoals meestal, maar ineens hadden ze het idee dat ze hier vlakbij al eens eerder geweest waren en stopten bij een huis met hoptorens dat wat leek op de B en B van 10 jaar geleden. Toen hij een foto maakte van het huis kwam de bewoner op hem af en vroeg naar het waarom van hun interesse voor hun huis. Toen Ben het vertelde en tevens een compliment maakte over zijn tuin, nodigde deze gastvrije Engelsman hen uit voor a nice cup of tea. Zn vrouw keek er niet van op en zette meteen the kettle on. Het bleken geroutineerde fietsers te zijn, maar waren niet weg van het fietsen in Engeland of net over het Kanaal, te heuvelachtig! Natuurlijk vertelden Ben en Diny over Nederland als fietsland en ik heb het idee dat ze dat wellicht gaan uit proberen. Londen was afgelopen week ook hun doel en met bus, dubbeldekker en metro maakten ze hun ontdekkingstocht door heel Londen. Een aardige meneer waarschuwde Ben om zijn fototoestel niet zo zichtbaar te dragen. Ze hadden bovendien geluk met het weer. De regen die wij hadden is hun bespaard gebleven. Nu zijn ze al weer terug in het leven van alle dag en bereiden zich voor op het bezoek van Abby die morgen afscheid komt nemen. Ze gaat binnenkort terug naar Minneapolis. Haar half jaar internationale Hogeschool zit er op. We zullen haar morgen heel veel groeten meegeven voor onze Amerikaanse neven en nichten. Terwijl Diny even een kop koffie maakt maken de honden gebruik van de aandacht van Ben. Josca wordt geprezen als bijzonder intelligent. Ben is een beetje doof en wanneer Josca tijdens een wandeling vlakbij hem komt lopen weet Ben dat er een fietser hen achterop komt. Ze weet n.l. dat ze dan naast hem moet lopen. Teckel Jippe is onder en boven de wet. Die hoeft niks te kunnen en gaat meestal gewoon zijn gang. Tja je hebt honden en teckels.
Ken je dat..? Ben je samen met vrienden of familie op vakantie en dan gaat het ene stel naar huis. Het maakt niet uit of dat vanwege ziekte is of dat het afgesproken is. Je blijft wat ontheemd achter en je moet eerst weer je eigen nieuwe plan trekken. We weten het nog van Ben en Riet die vanuit Spanje naar huis moesten. Dit keer zijn het Ben en Niesje die geheel volgens afspraak hun midweekje Boomgaard er op hebben zitten. Héééél lang geleden gingen we voor het eerst naar Badenhard, vakantie vieren in de jachthut van Laborenz. Henk en Anneke gingen mee. Het was al een heftige reis. Henk en Anneke raakten we kwijt vanwege een lekke band, het was nogal zoeken naar de weg naar boven die onder een grote koekoeksklok in Sankt Goar begon, maar het lukte en we hadden een erg leuke week. Jammer, vanwege ziekte moesten Henk en Anneke op huis aan en ik herinner me nog hoe kaal dat voelde terwijl we toch alle drie jongens mee hadden. Ach het duurde niet lang voor we weer op gang waren. Er werd frambozen geplukt, melk gehaald bij boer Steeg, een kasteel bezocht en Kaffeekuchen uitgeprobeerd. Tot we op een middag vanaf de Hohe Stein terug kwamen bij ons huisje en pa, mama, en Henk en Anneke vonden. Ze hadden een kip meegebracht want Henk en Anneke zullen wel verteld hebben dat er geen winkel in de buurt was. Nee het was niet voor een middagje uit. Samen maakten we een mooie wandeling. Pa moest beslist naar de boer die met koeien voor de wagen klaver aan het opladen was. Nee... ze bleven slapen en nadat de Rijnwijn geproefd was werden de slaapplaatsen in orde gebracht. Henk en Anneke hadden hun tentje weer meegebracht maar pa en mama zouden op onze slaapbanken in de kamer slapen en wij schoven de jongens bij elkaar en gingen er bij in het piepkleine slaapkamertje. Wij hadden ons al teruggetrokken toen we pa hoorden zeggen:Zo moder do noet harnas maor uut. Het was nog in de tijd dat dames een korset droegen. Hij heeft het nog lang moeten horen. Wim is intussen bij het melken in de melkstal gaan kijken en doet een rondje camping. En ik ? Och ik schrijf maar even wat in me op komt
donderdag--Een paar dagen er op uit is hartstikke leuk, zelfs als het spannend wordt. Ben en Nies hadden een slecht nachtje. De voortent van hun caravan kreeg door de wind nogal te verduren. Het bonkte en flapperde er op los en de volgende morgen moet het een en ander vastgezet worden. Dat gaat de hele dag zo door. Ben en Wim en buurman Gerben hangen regelmatig aan de scheerlijnen van de voortent omdat bij Ben en Niesje de wind er precies onder komt. Toch besluiten we er op uit te gaan naar Doesburg. Amper aangekomen blijken alle feestelijkheden van de Zomerweek voor vandaag alles afgelast te worden.. te harde wind. Jullie kompt veur niks alles is afelast windkracht 7 en 8 wodt verwacht, krijgen we overal te horen en terwijl alle stands en tentjes afgebroken worden lopen we toch Doesburg even door. Wat een mooi stadje met veel oude gebouwen. In een oud drogisterijtje annex museum en koffiehuis De Rozebottel drinken we koffie. De waarzegster, uitgedost in felle kleuren en veel bling bling zit naast ons. We laten ons niet kisten en gaan toch lopend Doesburg door maar als de wind aantrekt en paraplus de lucht in gaan denken we aan de luifels en gaan weer op camping Boomgaard aan. De boel moet opnieuw vastgezet. We melden ons bij het Praothuus voor een dikke boerenschnitzel met bijbehoren en samen zitten we even later in onze caravan languit voor de Reunie en Inspector Frost. Toch lekker om met dit weer een tv bij je te hebben. Frost is nog niet lang bezig of Ben en Nies die heerlijk achterover zitten, vallen in slaap, geluidloos... dat wel.. Ze hebben nog wat in te halen. Vandaag beginnen we met koffie bij Johan en Joke . Niet gek .!
Dinsdag...-Ach wat is Lochem toch mooi, een gezellig oud stadje. We proberen eerst of Henk of Anneke misschien thuis zijn, maar nee er moet natuurlijk overdag gewerkt worden. We vinden een heerlijk terrasje en doen daarna een rondje om de kerk, d.w.z. Niesje en ik want de beide broers zetten zich op een bankje in de schaduw en komen er pas weer af wanneer we uitgewinkeld zijn. De kerk is van binnen ook de moeite waard, leuk dat hij gewoon open is. Ik koop een paar pockets in de tweedehands boekenstand en na een leuk gesprekje met één van de vrijwilligers gaan we op pad naar Barchem om het boek van de fam. Tjoonk- Groot Nuelend te gaan bekijken bij Henk en Gerrie Braakhekke. We halen hem even uit zn middagdutje maar desondanks worden we met ons clubje hartelijk ontvangen en bewonderen de prachtige tuin met doorkijkjes. De oude mispelboom heeft een mooie plek naast het terras. Ik weet dat op de Boskamp ook een mispelboom was en wie weet nog is. Er moet eerst even de vorst over zijn gegaan voor je ze kunt eten. Het familieboek is inderdaad mooi opgezet, zit goed in elkaar en ziet er zeer verzorgd uit. Wie weet ga ik nog eens aan de slag, maar er zullen meer verhalen in moeten en daar zal de familie zelf aan kunnen bijdragen. Of .. schrijf ik onder een pseudoniem en andere namen een familieroman met . ie wet wel en met veel van heuren zeggen . Daar zou onze familie heel geschikt voor zijn . toch? Ach zo mijmer ik maar wat . Gerrie geeft ons tijdens de thee de tip om eens bij het Koetshuis in Hackfort te gaan koffie drinken en vraagt ons eens op te letten of er bij de Boomgaard nog leeuweriken te bespeuren zijn. Doordat er tegenwoordig minder wilde bloemen langs de weg staan, zou dat veel minder zijn. Henk wijst ons een mooie weg binnendoor richting Medler. Toch gaan we nog even bij de Boskamp langs om ook Ben en Niesje te laten zien waar de 10 kinderen van het gezin van opa en opoe Eggink opgroeiden. Tja... deze streek... hier liggen gewoon mijn roots.
Voor het kasteel de Wildenborch. Nog steeds wonen er nazaten van de familie Staring.
Meteen maar op stap met elkaar want vandaag is het nog prachtig weer. Op weg naar Lochem komen we natuurlijk langs veel voor mij bekende plekken en vertel erover. De zandweg waar we als kind de koe mossen anjagen as den naor de bolle mos bie-j Koning. De plek waar we verjaagd werden aan de Hissinkbeek door vader zwaan die met moeder en 10 jongen in zijn kielzog op ons plekje wilde landen. De spoorwegovergang waar opa Bijenhof net voor een aanstormende trein overstak, de Wientjesvoort en dan de Wildenborchseweg met het Lange End waar tante Dina, toen die boerderij gebouwd werd in de jaren 30, zo'n aardig gedicht over maakte. De Kapel die zo'n sociale functie heeft in de Wildenborch. En dan maken we een stop bij kasteel de Wildenborch.
Raad eens waar we zijn... voor je verder leest. Kan nooit moeilijk zijn. We zijn samen met Ben en Niesje een midweek op de Boomgaard. Huis en haard worden goed verzorgd, we zijn echt uit! We hebben intussen de verjaardag van Margo al dunnetjes... nou ja dunnetjes.. over gedaan, kennis gemaakt met nieuwe buren voor even en oude bekenden gegroet. Er is hier één stel dat al vanaf het begin hier de zomer doorbrengt: Ton en Joke. Ze verrichten bovendien hand- en spandiensten. Dat bestaat uit maaien rondom de caravans en ze houden een oogje in het zeil wanneer Johan en Joke er even niet zijn. Dat wordt gewaardeerd en zelfs zozeer dat Ton een petje kreeg met Camping de Boomgaard er op en er onder Parkwacht. Joke kreeg bij die gelegenheid een T-shirt met Camping de Boomgaard en P.R er op. Straks gaan we fietsen: Lochem gaat het worden.
Zondagmiddag was het zover. Eva en Annemey moesten er aan geloven tijdens de eindpresentatie door de leerlingen van zangdocent en jazz zangeres Christel Peters. 'O... ik ben zo zenuwachtig', klonk het al een paar dagen in huize van de Kolk/ Kraak. Ze mocht 6 gasten uitnodigen... nou ja zeven, met Agnes er bij. Het was al spannend of we er wel in konden want door het zoeken naar parkeergelegenheid in Coevorden zat de deur al dicht en moesten we door het Grand Café er naast de weg zoeken. En het was niet voor niets. Een prachtige middag in een zaal van het gemeentehuis van Coevorden. Het peil was hoog. Troubadour Berjan opende de middag vol zang. Prachtig want ik hou van dit soort liederen. Hidde, een jongen van 12, is wel een bijzonder muzikaal talent. Wat een stem en gevoel voor ritme. Mike en Inge staken er wat mij betreft ook bovenuit. Oh.. en Veerle en Kelly.... En dan die twee, Eva en Annemey, ze maakten er een echte show van met hun nummer Don't stop believing. Heel origineel. Zenuwachtig? Niks van gemerkt. En heel mooi gezongen. Nee de middag was een succes niet alleen voor de leerlingen maar ook voor hun docente Christel Peters. Die kan er ook wat van. Op verzoek zong zij een lied uit Fame, heel geweldig! En... ook Agnes heeft genoten. Die is gek op muziek. Ze heeft ook dit keer heel wat te vertellen thuis.
zondagmorgen--We zeggen telkens tegen elkaar dat we er tegenop zien om de Zondagsgroet rond te brengen langs de ziekenhuisbedden. Eens in de 8 weken zijn we aan de beurt met onze ploeg beddenrijders om de mensen die graag de oecumenische kerkdienst in het Scheperziekenhuis willen meemaken, op te halen voor die kerkdienst en na de koffie weer terug te brengen. Het beddenrijden zelf is redelijk ontspannen, vaak bijzonder zelfs. Maar het rondbrengen van die Zondagsgroet kan soms moeilijke momenten hebben. Je kunt geconfronteerd worden met heftige situaties. We vragen dan ook altijd of er kamers zijn die we beter niet kunnen ingaan. Dit weekend is Agnes weer bij ons en ging ook mee om de Zondagsgroeten uit te delen. Als we uitgelegd hebben waar we voor komen vragen we vaak ook of er mensen zijn die gehaald willen worden, met rolstoel of met bed, alles kan. Agnes vindt het leuk om mee te helpen. Simon en Coby namen ook een deel van de kamers voor hun rekening. Soms kom je goede bekenden tegen. Dit keer krijgen we een hartelijke ontvangst van een goede bekende Valerius, Voedselbank en de schapen, zijn onze connecties. Op onze vraag hoe het met hem gaat is zijn antwoord gewoon direct op de man af:Slecht ik word niet weer beter. En toch vol belangstelling voor ons. Ja, hij wil ook gehaald worden. Ondanks zijn slechte vooruitzichten vertrouwt hij ons toe dat dit ook een bijzondere tijd voor hem en zijn gezin is. Het kan wel eens druk worden straks. Er zijn heel wat mensen in bedden en een paar rolstoelen die we met onze groep gaan halen. Wim had even afleiding gistermiddag bij de voetbalwedstrijd FC Emmen- Ajax. Het werd 0-1... Heeft Johan in elk geval weer een goeie avond gehad!
Via via hoorden we pas dat de verdubbeling van de weg naar Klazienaveen die vlak naast ons is inderdaad doorgaat. Het zou door de gemeenteraad zijn goedgekeurd. Drie jaar geleden zijn we al eens naar een bijeenkomst geweest om de nieuwe structuurplannen van de gemeente Emmen te bekijken. Het zou volgens de plannen een allee worden. Wij hebben onze zorgen toen al middels een brief getoond en voorgesteld als het toch door moet gaan dat ze die extra baan aan de westzijde van de weg aan te leggen. Netjes een brief gehad dat het ontvangen is, netjes staan we vermeld in de antwoorden op het structuurplan. Er wordt geadviseerd om de verdubbeling aan de westkant te maken, voor een geluidswal te zorgen en aan een aan- en afvoerweg zou gedacht worden. Bovendien zal tijdig met omwonenden het een en ander besproken worden. Nu blijkt de verdubbeling toch aan onze kant te komen. Hoe ze het willen doen is mij een raadsel. Het is te laat voor een bezwaarschrift, had in november al gemoeten, maar een zorgbrief zal het dus worden. Wanneer er al geen rekening gehouden wordt met ons door de weg dichter bij ons huis aan te leggen moeten we ook maar afwachten hoe het met geluid en aan- en afvoer zal worden. De Zorgbrief is in de maak. Nee... ik sliep niet lekker vannacht. Zucht
De Nota van beantwoording die ons indertijd geruststelde.
Soms heb je dat zomaar een leuk gesprekje met voor jou geheel onbekende mensen. We zijn in Wolvega, nooit eerder geweest, het Friesland waar Stellingwerfs wordt gesproken. Dat kunnen we goed verstaan. We zijn op pad met de Eemslander Shantys. In Wolvega wordt de fiets 4 daagse gereden en dan wordt er tijdens die dagen van alles georganiseerd. Dit keer een soort markt met vertier door verschillende Shantykoren. Onze bus is vol met zangers en hun aanhang. Na een paar optredens van onze mannen gehoord te hebben gaan mijn vaste maatje Johanna en ik op verder onderzoek uit. We kijken en luisteren en komen bij een terrasje waar nog een paar plekken vrij zijn aan een tafeltje. Mogen we er bij komen zitten?, vraag ik. Dat vinden ze alleen maar gezellig en al spoedig zijn we volop in gesprek met deze zuiderlingen, nou ja hij dan. Zij komt oorspronkelijk uit Heerenveen. Misschien dat daarom dit noorden blijft trekken je roots hè? Het gaat er niet eens zozeer om waarover je het hebt maar soms is een gesprekje over fietsen, e-bikes, vakantie en Andre Rieu voldoende om een aangenaam kwartiertje te hebben. Ik hoop dat ze nog een fijne fietsdag hebben daar in de omgeving van Wolvega. Onze mannen zingen prachtig, ik mis Wim zn solo maar ik krijg vast meer kansen om die nog eens te horen. De dag eindigt met het feit dat Wim zn telefoontje kwijt is. Hij slaapt er slecht van, maar gelukkig vinden ze hem terug door hem vanmorgen terug door hem af te laten gaan. Hij is op de achterbank van de bus tussen de zittingen gegleden. Deze nieuwe dag begint dus weer goed.
Geert Hanken is zijn pseudoniem. Hij schrijft regelmatig over wat hem bezig houdt en wat hij in zijn leven al meemaakte. Zijn leven lang was hij boer in Zuidbarge en de Hankenberghoeve was zijn plek, maar nadat zijn zoon het overnam, verhuisde hij met zijn Annie naar een appartement. Ik heb me laten vertellen dat hij daar in de Emmerhout goed werk deed door het winkelcentrum netjes te helpen houden. Dat was niet genoeg. Henk Siebring moest de buitenlucht en de natuur voelen. Hij heeft nu al jaren een volkstuin, wat zeg ik hij heeft 7 van die stukken aaneen. Vandaag ging ik bij hem kijken. Ik vroeg aan een buurman tuinier of Siebring hier zijn tuin had. O die oude boer? Daar bij die bloemen. Hij is er net. Ik vond hem druk bezig met de schoffel. Het is gebeurd met hazen vangen zei de voormalig boer en jager. Dat mag ook wel als je 88 bent. Overal in zijn tuin staan stoelen om even te gaan zitten uitrusten en mijmeren. Hij liet me zijn kunstwerk zien, zijn kruizenveld, allemaal van buxussen, want Henk is een gelovig mens. De kruizen wezen allemaal naar een blauwe winde die zich naar de boven kringelde, naar de hemel. Een paar oude schuurtjes heeft hij namen gegeven als Ericas kas en loods Zuidbarge en hij heeft er een oude cabine van een vrachtauto staan waar hij Rij maar an op heeft gezet. Och we hadden een aangenaam half uurtje. Rick heeft ooit stage bij hem gelopen op de Hankenberghoeve en hij herinnerde zich hoe ik een keer in hun buurt bramen ging plukken, eigenlijk om te zien hoe ze samen aan het aardappels rapen waren. Hij had me door. Er staat een heel veld met mooie kerstdennen. Eind november kun je er voor 5 een uitzoeken en er je naamkaartje zolang aan ophangen. Dat gaan we doen!
Soms zit het mee en soms . Wie ons wel en wee regelmatig volgt is misschien die ene bepaalde pechdag niet ontgaan. Dachten we een prachtig keramisch fornuis op de kop getikt te hebben, gaat de glasplaat van de oven aan gruzelementen. Ben en Niesje hadden er speciaal een dagje voor uitgetrokken, zodat Ben en Wim het zaakje goed aangesloten zouden krijgen. Nou ja toen hebben ze het fornuis toch maar vast op de plaats gezet en gelukkig kon er een nieuwe glasplaat besteld. Daar hadden we nog geluk mee dat die onderdelen los te krijgen zijn. Zouden wij niet de enigste zijn met zon pechdag? Het pakket met de nieuwe glazen deur staat al een paar weken te wachten. Wim ziet er blijkbaar tegenop om die te verwisselen, maar vandaag moet het dan maar gebeuren. Het fornuis wordt met vereende krachten naar buiten gebracht en op de tuintafel gezet, oude splintertroep er af gestoten, goed kijken hoe het een en ander in elkaar zit en dan Het gaat eerst van een leien dakje tot die ene schroef. Die kan Wim er met geen mogelijkheid inkrijgen. Den is dol edraeid. Kan niet anders. Het zweet begint ons al in straaltjes van de rug te lopen. Iets meer naar links de ovendeur een beetje open dan die eerste schroeven er maar weer uit....... Ik weet niet eens meer hoe het kon gebeuren maar de ovendeur zit op zn plaats en de keuken is weer compleet. Nu kunnen we aan de appeltaart.
Vandaag is het onafhankelijkheidsdag in de USA en dat wordt gevierd. Curtis en Berdena vieren dat meestal aan hun meer waar ze een weekendhuis hebben. De hele familie is er dit keer, behalve dan Abby die nog in Den Haag is voor een paar laatste afsluitende weken op de internationale school van Inholland. Ze brengen drie dagen gezellig samen door met eten en drinken en hebben het naar hun zin in op of bij het water. Berdena schreef dat ze op 4 juli hun boot versieren en gezamenlijk met de buren daar er een feest van maken, een parade op het meer. 's Avonds besluiten ze met vuurwerk.
Zo . Weer gezinsuitbreiding, vroeg Anja gisteren toen ze even aan kwam. O.. heb je de grote kuikens gezien, leuk spul hè? Nee, ik bedoel kleine kuikens een hele zwik, ik kon ze niet zo gauw tellen want de kloek verdween al weer onder de struiken. Heb je één haan en dan gaat die zich meteen ook met de beide krielkippen bemoeien. Wim en ik met Anja en de kinderen in ons kielzog naar buiten en zien moeder en donsballetjes weer richting hortensias verdwijnen. De Annabellen doen het goed en het zijn dichte struiken geworden Wat later als ik heel stilletjes familie kip weer zie scharrelen moet ik ze even tellen tien stuks, 5 nu nog gele en 5 wat donkerder. Ook een van de legkippen zit op eieren. We hebben er twee een kruis gegeven en de rest halen we telkens weg, want de beide andere kippen willen alleen precies bij de broedse in het nest zitten om hun ei te leggen. We hebben al een paar nepeieren in een ander nest gelegd, maar dat helpt niet. Het wordt druk op ons erf. Vandaag hebben we Ricks nieuwe flat screen tv bewonderd en hij heeft laten zien wat hij er allemaal mee kan. Wat hij met de oude nog prima tv gaat doen? In elk geval gaat die niet naar de Kringloop. Daar heeft hij wat tegen. Wel aanpakken en niks ervoor geven? Dat stuit hem tegen de borst. Nee Jans en Geesje hebben er wel belang bij. Die zijn aan de beurt maar wel zelf komen halen hè! Morgenavond gaat dat gebeuren.
Over voetballertjes, een speurtocht en pannenkoek...
Aan de pannenkoek, vooraan de broertjes Daan en Tim
Er vliegt hier een havik, hoog boven het veld. We moeten zuinig zijn op onze roofvogels, maar als ze je de patrijzen uit de ren plukken wordt het minder. Anja heeft nu een soort gaas over de ren gespannen voor er nog meer kippen sneuvelen. Er zijn ook drie buizerds te zien die samen de buurt onveilig maken voor de kleinere dieren dan. Vandaag was het de dag van Frank. Die vierde nu zijn 8e verjaardag en had al zn vriendjes uitgenodigd, vijf stuks en allemaal voetballertjes. Drie keer raden wat er moest gebeuren tijdens zn feestje. Tja voetballen dus. Wim was gebombardeerd tot scheidsrechter. Vanmorgen klokslag 10 uur stond Frank al bij ons op de stoep om samen met mij een speurtocht door het bos uit te zetten. Dat vond hij al een avontuur, vooral achterin waar het zo donker is. Met rode draadjes en pijlen van takken gaven we de route aan. We verzonnen wat vragen over de natuur. Vanmiddag na de voetbal ging het clubje met Alle er achter op pad. Anja had voor allemaal een waaiertje met dieren in het bos gegeven. Wim stond aan het eind van het bos met dropveters en Anja en ik bereidden het pannenkoekenfeest en het kampvuurtje voor. Volgens mij slapen alle jongens als rozen vannacht. Ik moest even terugdenken aan onze eigen verjaardagsfeestjes met de jongens. Er is niets veranderd.
Wel wat jaren geleden: de broers van der Kolk van l. naar r.: Piet, Ben, Henry en Wim
Moet ik vanmorgen nog naar de markt, vraagt Wim na het opstaan. Nou er moet niks, we hebben nog genoeg, maar als je het leuk vindt om naar de markt te gaan, ga ik mee. Zo fietsen we even later richting dorp. Hij wil onze vreemde diascanner- je weet wel van doet ie het of doet ie het niet- naar zijn maatje bij Expert brengen. Die houdt van prutsen met dit soort dingen en misschien ziet die kans om hem aan de praat te krijgen. Dan zetten we onze fietsen in de gratis fietsenstalling waar je tegenwoordig ook gratis en voor niks een leuke fiets kunt lenen- service van de gemeente. En dan gaan we een rondje doen op de markt. Wat komt ie toch een bekenden tegen: Holvrieka, de Bowls, het Mannenkoor of van de kerk. Enorm wat kunnen mannen kletsen. De kaasboer heeft hem als vaste klant en terwijl we toch maar een stukje brandnetelkaas meenemen wordt de voetbal bijgepraat. Kaasboer is van Heracles en Wim de vaste fan van FC Emmen natuurlijk. Het is toch lekker om alle tijd te hebben. We lopen terug richting fietsen, maar ik koop toch nog even een badpak bij Livera. Als we dan even later langs Wims vaste kledingzaak Schomaker komen blijkt ook daar de opruiming al begonnen. Zullen we? Een jonge verkoper haalt ons binnen met een stralende lach Nee we kunnen niets vinden wat er uit springt. Boven hebben we ook nog leuke dingen zegt hij. Ik leg hem uit dat deze man geen pakken meer draagt en dus niet naar boven hoeft. Maar er zijn ook mooie shirts.. echt niet alleen kostuums kijk maar eens. Warempel we gaan toch maar even. Zien we even later toch een mooi shirt, vrolijke kleurtjes en leuke stijl èn in de goede maat. Wim gaat voor de bijl. Mijn oog valt eigenlijk meteen op een mooi vest dat er precies bij past. En ook dat doorstaat de keuring. Je kunt nagaan dat hij dan ook niet zonder nieuwe broek de deur uitgaat. Betaal jij of betaal ik, vraagt hij slim bij de kassa.
Wim maakt een goede beurt gemaakt bij de beide dames die op bezoek zijn. Hij is n.l. de kok. En een goede kok heeft alles goed voorbereid. Nadat Diny en Dirkje zijn gearriveerd maken we plannen voor de dag en na de koffie gaan we naar mijn favoriete shop: Het Goed. Alledrie vinden we iets van waarde en als we weer even aan het Schoolpad terugkomen staat ons soepje gereed mèt wat kaarsen ernaast. Wim had zo gauw geen standaards kunnen vinden, maar die is nooit voor één gat te vangen. Hij wil romantisch tafelen met ons en pakte een paar aardappels en maakte er met de appelboor een gat in voor de kaars. Vanmiddag heeft hij rust want wij drieën gaan nu echt het dorp in. Emmen wordt goedgekeurd al vinden Diny en Dirkje het ook jammer dat er weinig oude gebouwen over zijn. We halen vandaag onze kilometers wel want Emmen Centrum is vrij uitgebreid. We bekijken zelfs de expositie in de Grote Kerk èn we geven de Emmer middenstand een nieuwe impuls. Dirkje is nu helemaal klaar voor de bruiloft van hun jongste zoon. Diny hield vol tot we een goede schoenenzaak vonden en ik denk dat Dirkje erg blij is met haar makkelijke en toch chique schoenen. De opruiming is al in volle gang, maar wij houden ons geweldig in vind ikzelf. Diny scheurt zich met moeite los van een aparte en leuke rok omdat ze er niets bij kan vinden om te dragen. Eigenlijk komen we voor de kopjes van Makkummer aardewerk die van Peer altijd verkocht, blijken die niet meer gebakken te worden. Als we eindelijk neerstrijken bij de Kamer voor een cappuccino zuchten we tevreden en besluiten dat dit voor herhaling vatbaar is. We redden het nog net om op tijd bij Wim aan te schuiven voor de pilaf, het recept van schoonzus Marry. Opnieuw een succes. Intussen maakten Diny en Dirkje bij de kok weer een goede beurt met ieder een bosje freesias waar Wim zo gek op is. Hij glimt ervan....
Bij Herman in 1932 werden de kolven aan de varkens gevoerd. Herman en Harold zie je op de wagen.
Bij 'van heuren zeggen' is het moeilijk te achterhalen wat er precies waar is. Als je iets doorgeeft wat je gehoord hebt en dat wordt verder verteld....moet je zien wat er overblijft. De reclame van Ohra van die man die een boom raakte door een eend op de weg, werd maar zo via via een bom in een eend die onschadelijk gemaakt moet worden. Op school deed ik het met de brugklassers bij een oefening in goed luisteren en doorvertellen in een kring. Ik fluisterde er één wat in het oor en die fluisterde dat door aan de tweede enz. Er bleef echt niks van over. Zo bleek het verhaal van Saartje en de paddestoelen ook aan veel veranderingen onderhevig. Tja ik had het ook van heuren zeggen, maar het blijft leuk toch? Zo komen er ook oude verhalen boven over de Boskamp. Toen opa in Amerika was geweest bij Herman, zag hij dat er goed mais verbouwd kon worden. De kolven werden eruit gehaald en de koeien in het maisveld gelaten en die aten de rest op. Dat moest opa natuurlijk ook uitproberen, maar toen hij de koeien uiteindelijk in die maïs liet, waren ze helemaal door het dolle en vertrapten alles. Dat was geen succes. Bovendien, heb ik uit betrouwbare bron, kwamen de fazanten vanaf het Medler af op die mais. Dat was minder. Samen met een buurman bouwde opa een vangkooi, want die mais was van hem en bovendien een fazantje op zijn tijd was ook nooit weg. Dat is blijkbaar de veldwachter ter ore gekomen en op een zondag onder kerktijd ging die bij de Boskamp of buurman of beide op bezoek en zei: Beken het maar je buurman heeft het al toegegeven. Maar hoe het afliep misschien weet oom Bram het nog. Ja ik heb het ook maar van heuren zeggen.
Foi foi...wat woont jullie noe een ende vot, was het eerste wat ze er uitkraamde toen ze op mijn 40e verjaardag kwam en we net 2 dagen in Emmen woonden. Je doet er met de auto ook bijna 2 uur over. Maar ja waar je werk is is je vaderland. Het is leuk om je zus regelmatig te zien en als het te lang geduurd heeft komt zij een dagje of andersom. Diny heeft er al heel wat meegesleept naar ons onderkomen. Ze kwam al eens met drie tantes:tante Jantje, tante Gerritje en tante Jo als ik het goed heb. Net als met tante Hermien en met nichtje Hennie en ook eens met vriendin Dirkje. Riek Antink onze vroegere hulp op De Boomgaard staat ook nog op het lijstje. En wat is er mooier om aan een vriendin te geven dan een paar kaartjes voor een dagje uit met de NS. Lekker makkelijk. Soms zijn er van die leuke aanbiedingen dat je voor een klein prijsje zomaar een dagje op stap kunt samen. Èn je hoeft niet zelf te rijden, want Achterhoek- Emmen blijft een best end. Toen wij naar de bruiloft van Arend en Amaka gingen was er net zon aanbod afgelopen, de Lentetoer meen ik, maar ik ontdekte dat je via het Kruidvat ook een paar kaartjes kon bemachtigen. Nu is Dirkje een paar weken geleden jarig geweest en warempel Diny kwam bij de jarige met een paar kaartjes voor zon dagje uit en wat meer is . ze komen naar Emmen. Er moet natuurlijk geen geks gebeuren met treinen die raar gaan lopen of het station in Zwolle dat binnenkort tijdelijk buiten dienst is, maar ik geloof dat het donderdag nog net open is. Dan gaat het gebeuren. We hebben al wat plannen gemaakt.
Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover! Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de groenkopjes, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos . Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan. Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.
In de buurt van Vorden woont een gezin dat ook gek is op cantharellen. Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig gebeuren, dachten ze. Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden. Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel. De moeder maakte nog wel even een opmerking: Dr zal dr toch gien vergiftegen tussen zittn? Maar nee dat kon toch niet Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin. Maar s avonds toen ze met zn allen voor de tv zaten zei één van de kinderen: "Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Het zal toch niet waar zijn dat er een giftige tussen gezeten heeft? En bij zon klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller. In allerijl werd de huisarts gebeld. We nemen geen risico, zei die. Naar het ziekenhuis! In het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt. Dat was geen pretje! Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn? In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven? Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar .tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt. Maar toch! Ik ga nooit nee.... never zelf paddestoelen zoeken!!
Doesburg in de regen.
Spannende doorkijkjes in Gerrie's tuin. 
zondagmorgen--We zeggen telkens tegen elkaar dat we er tegenop zien om de Zondagsgroet rond te brengen langs de ziekenhuisbedden. Eens in de 8 weken zijn we aan de beurt met onze ploeg beddenrijders om de mensen die graag de oecumenische kerkdienst in het Scheperziekenhuis willen meemaken, op te halen voor die kerkdienst en na de koffie weer terug te brengen. Het beddenrijden zelf is redelijk ontspannen, vaak bijzonder zelfs. Maar het rondbrengen van die Zondagsgroet kan soms moeilijke momenten hebben. Je kunt geconfronteerd worden met heftige situaties. We vragen dan ook altijd of er kamers zijn die we beter niet kunnen ingaan. Dit weekend is Agnes weer bij ons en ging ook mee om de Zondagsgroeten uit te delen. Als we uitgelegd hebben waar we voor komen vragen we vaak ook of er mensen zijn die gehaald willen worden, met rolstoel of met bed, alles kan.
Via via hoorden we pas dat de verdubbeling van de weg naar Klazienaveen die vlak naast ons is inderdaad doorgaat. Het zou door de gemeenteraad zijn goedgekeurd. Drie jaar geleden zijn we al eens naar een bijeenkomst geweest om de nieuwe structuurplannen van de gemeente Emmen te bekijken. Het zou volgens de plannen een allee worden. Wij hebben onze zorgen toen al middels een brief getoond en voorgesteld als het toch door moet gaan dat ze die extra baan aan de westzijde van de weg aan te leggen. Netjes een brief gehad dat het ontvangen is, netjes staan we vermeld in de antwoorden op het structuurplan. Er wordt geadviseerd om de verdubbeling aan de westkant te maken, voor een geluidswal te zorgen en aan een aan- en afvoerweg zou gedacht worden. Bovendien zal tijdig met omwonenden het een en ander besproken worden.
