Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-08-2011
Over veiligheid en een houtzagerij
Er wordt gewerkt aan de Molendijk. Dat zien we meteen als we aan komen rijden. De workmate staat klaar met zaag en toebehoren. Zwager Ben is druk. Voor ze op vakantie kunnen staat er nog een karweitje te wachten. Vorige week had Josca de draad van de wasdroger doorgebeten en heeft het gelukkig overleefd. Dat kan dus niet langer. Voor de veiligheid van de honden wordt de apparatuur nu ingebouwd. Er wordt een heuse kast voor in elkaar gezet in de bijkeuken waar de honden ook hun slaapplek hebben. Ja we zijn weer in de Achterhoek aanbeland voor even. Wanneer we even later op Camping de Boomgaard aankomen staat ons vakantiehuisje op een bijveld. De zaken gaan goed ondanks het wat mindere weer. Er is intussen wel een plekje vrij op het grote veld zodat we aan de stroom kunnen, want tv is toch handig en een laptop moet ook af en toe opgeladen. Geen tijd voor tv vanavond. Diny komt nog even langs en even later Johan en Joke.. gezellig. Ik heb intussen een leuke mail gekregen van een nazaat van de houtzager en meubelmaker BH Groot Bramel, een achterkleinzoon uit Brabant reageerde op de fotos van de Lamito-film waarop hij zijn voorvader herkende. Leuk om te horen.
Ik zie twee mannen zitten op een steen bij de ingang van het nieuwe overdekte winkelcentrum in Emmen. Tussen hun knieën staan rijk gevulde plastic tassen van modezaken. Hun gezichten zijn somber. Af en toe kijken ze richting Albert Hein en zuchten diep. Ze zitten duidelijk te wachten op hun winkelende dames. Die zullen hen wel opgedragen hebben om goed op de eerder gescoorde spullen te letten. Het duurt nogal. Ik wacht er niet op en ga samen met Wim de supermarkt in om wat vergeten boodschappen voor het weekeind te doen. Wim houdt van supermarkten. Hij vindt zoveel lekkere dingen. Ik moet hem goed in de gaten houden want hij heeft zo het mandje vol. Het scheelt dat we met de fiets zijn, een fietstas is beperkt. We gaan eigenlijk alleen voor inpakpapier en koffiepads. Maar we komen een lekker appeltaartje tegen Zullen we die meenemen naar Rick morgen? En aardbeien Vlak voor de kassa.. nog even een stuk leverworst. Nee die Wim doet graag boodschappen bij de supermarkt dan of bij het Turkse mannetje in Angelslo die zulk lekker fruit heeft. Wilde perziken zijn favoriet en als je vandaar naar buiten wilt in Angelslo kom je verplicht langs de slager. En o wee als ik daar even stop om vlees te halen. Hij staat meteen achter me om toch minstens een extra stuk leverworst of een paar stukken cowboyspek mee te krijgen. Van mij mag hij. Wanneer we buiten komen zijn de mannen weg. Zouden de dames ook aan leverworst gedacht hebben?
Ons eigen Schoolpad weet ik wel te waarderen al was het op dit moment -oktober 2010- wat lastig fietsen.
Ik wete nog een mooi paadtien, stelt Wim voor wanneer we op de terugweg zijn vanuit Emmen naar huis. t Is wel een beetien umme, maor wie-j hebt ja tied zat. Daar is t-ie goed in weggetjes die om zijn. Wanneer we vroeger in de vakantie wandelden in de bergen wist hij ook altijd weggetjes die zo mooi waren. Ik zag daar het nut niet van in. Ik kon zo wel zien dat je dan een kilometer extra liep en extra zweet kostte. 'Wie-j könt net zo goed disse kante op, placht ik dan te zeggen. Ja ja ik snap oe al das kotter bie-j. Wim heeft vaak gelijk dat je dan een extra stukje natuur ziet, maar om daar nu voor om te moeten lopen ? Vanuit Emmen heeft hij ook zo zn eigen routes, meestal door het bos, de Emmerdennen, over smalle paadjes. Maar hij heeft gelijk, je hoort daar veel vogels. Soms heb ik het idee dat de jongen weer in hem boven komt als hij daar over die paadjes fietst, de plassen ontwijkend. En als ik niet beter wist zou het ook het Hattemer bos kunnen zijn. Gisteren was het anders. Het werd een grindpad langs het kanaal tussen brandnetels en andere wilde planten. Het kanaal lijkt smerig en de planten zijn van het soort dat eerst komt als je de boel op de kop hebt gezet. Maar het is er rustig, zo rustig... ik hoor hier geen vogels. Is dit nou geen mooi paadje', vroeg hij aan het eind? Het was dat ik op mijn E-bike zat, anders was het nog een heel geploeg geworden. Ik rij net zo lief op het brede betonpad inderdaad scheelt wel vijf minuten. Dan begrijp ik nog een reden voor deze unieke weggetjes. Je kunt zo alle verkeerslichten ontwijken. Want daar heeft Wim iets tegen. Hij rijdt liever om dan bij zon stoplicht te moeten staan. Nou ja ik heb weer een heel nieuw stukje 'natuur' in Emmen ervaren.
'Brave little man, swimming with joy', had Pamela hierbij gezet. Will en zijn vader Tim genieten van het koele water. De temperatuur was op dit moment in Minneapolis boven de 40º.
Abbie is weer thuis. Haar half jaar studie aan de Internationale Hogeschool in Den Haag zit er op. Ik denk dat ze in dat half jaar meer van Europa gezien heeft dan ik. Heel wat culturele reisjes zijn er gemaakt en heeft zo het lijkt de liefde van haar leven ontmoet. Haar liefste wens was om dat met de hele familie te vieren in het huisje van de familie Ackerman aan het meer. Dat hoefde ze tegen oma Berdena maar één keer te zeggen en zo gebeurde dat het afgelopen weekend. Pamela was zo attent om een serie fotos te sturen van dit familie festijn. Zo te zien was het er warm, aan de verhitte gezichten te zien. Veel boot en water is er te zien op de fotos. Curtis en Berdena zijn deze week nog gebleven en kwamen gisteravond weer thuis in Minneapolis. Vandaag staat Abbie alweer in het middelpunt van de belangstelling, want dan wordt ze 21. En ook dat wordt feest, dit keer thuis bij moeder Janeen en vriend Tim, die overigens in september in het huwelijksbootje stappen. Daarna wordt het verjaardagsfeestje nog eens dunnetjes over gedaan met de girls, zo schreef Berdena. Abbie, een fijne dag gewenst!
Zo jammer Alle wil geen geitjes, zei Anja een poosje terug. Ze heeft al heel wat dieren in en om het huis. Behalve haar oude paard heeft ze twee Welsh ponys, gewone blauwe pauwen, witte pauwen, gewone legkippen, sierkippen, konijnen, een paar herdershonden en een stel katten. En allemaal zijn ze leuk. In het voorjaar zorgt ze dat ze vlak voor Pasen kuikens heeft. Ze bestelt gewoon wat broedeieren en doet ze in de broedmachine. Als de kuikens na 3 weken uitkomen zien de kinderen het hele gebeuren. En dan mag het hele spul mee naar school om te laten zien. De eieren die ze over had gingen in een kastje aan de weg in de verkoop. Maar ja geitjes zou toch het einde zijn ! Lang houdt Alle voet bij stuk. Voor geiten moet er heel wat werk verzet worden.. die breken uit, vreten alles op enz. Dan moet er eerst een stevige hoge ren komen en een fatsoenlijk hok. Anja en de jongens geven het nog niet op. Ze stelt voor om de kippen op te ruimen, te verkopen en van het grootste kippenhok een hok voor de geitjes te maken. Alle heeft gouden handjes. Vorig jaar bouwde hij nog die enorme boomhut voor de jongens. Eindelijk gaat Alle over stag. Maar dan moet het eerst goed voor elkaar zijn. Eerder komen er geen geitjes. Via Marktplaats vinden ze een enorm stevig hekwerk, goed genoeg om wilde varkens binnen te houden. De kippen ruilt ze in Bargeroosterveld voor een paar jonge geitjes, maar die mogen pas komen als de boel klaar was. Wekenlang gaat ze met de jongens kijken naar hun Saartje en Sientje. Gisteren is er ineens de mail van Anja: De geitjes zijn er kom maar eens kijken. Vanmorgen gingen we. Het hok zou op een grote kinderboerderij niet misstaan. Als je binnenkomt is er eerst een plek voor de kinderen die komen kijken, zodat de geitjes niet meteen naar buiten kunnen. Dan heeft Alle ook nog het schrikdraad doorgetrokken binnen in de ren. En Saartje en Sientje zijn prachtig en gek op brokjes. Iedereen blij!
Kijk is dat niks voor jullie? Er loopt een hondje vlak langs ons heen, voor een Jack Russell is het een rustig bezadigd soort. En heeft niet zon glad velletje, maar een echte vacht. Susan heeft me net toevertrouwd dat ze er misschien een tweede hond bij willen. We zijn op de jaarmarkt op de Brink in Sellingen, een aardige plaats in het Westerwolde, in het Z.O. van de provincie Groningen. Wim gaat er met de Eemslander Shantys die markt mede opvrolijken. En Susan is met mij mee om een gezellige avond te hebben. We hebben een plekje veroverd onder een tent want het weer begint hier bar. Gek is dat nu steeds zien we overal het meisje in het roze lopen met haar hondje. Gelukkig trekt het weer later bij en doen we een rondje over de markt en luisteren naar onze Shantys. Dit keer vind ik de solo van het koppel Wim en Leen goed klinken. Met een patatje in een pauze tussen twee optredens wordt het echt een uitje. Dan ineens staat het meisje met haar hondje vlakbij ons. Ik probeer haar te fotograferen en we maken een praatje. Ja met honden bij je heb je zomaar contact. Het blijken man en kinderen van dirigente Henriette te zijn. En het hondje is niet zomaar een hondje, het is een hondje met een verhaal. Twee weken geleden liep dit hondje helemaal verlaten bij de Lidl in Twist. Politie ingelicht, advertentie, dierenarts enz. Niemand miste een hondje. Toch uit de auto gezet? Het blijkt een enorm aardig dier te zijn, ze denken een jaar of acht, en ze kunnen het niet over hun hart verkrijgen om het naar een asiel te brengen. Nu is Lady al bij hen gewend en ook hun eigen herder heeft er geen moeite mee. Tja . Wat later in de auto terug denken we nog steeds aan het hondje met een verhaal en ik zeg tegen Susan:Zullen we bij de Lidl in Emmen ook eens gaan kijken je weet het maar nooit?
Zo . Hiawatha, begroet Ben Wim die net zn kampvuur van deze dag opgestookt heeft. Wim is gek op een kampvuurtje en kan er eindeloos bij zitten. Op deze manier stookt hij alle afvalhout mooi op. Toen we voor het eerst bij Fred en Gera in Canada waren viel het daar al op. Iedere avond begon Wim met hout te slepen bijgestaan door broer Henry die dezelfde tick heeft. Als Fred dan even naar buiten keek en de toestand overzag kon hij dan opmerken:O de Indiaan is ook weer bezig. Die bijnaam heeft hij meegenomen en hij wordt er regelmatig aan herinnerd. Ben en Diny zijn een dagje uit en na een bezoekje aan de fokker van hun paard Cassandra komen ze de rest van de dag bij ons. Altijd gezellig en er is genoeg om bij te praten. Natuurlijk moeten Diny en ik even naar onze kringloopwinkel, gewoon even een rondje doen. Onze mannen maken er gebruik van met een middagdutje. We gaan op de fiets. Diny op de E-bike van Wim. Ze ontdekt dat die toch wel heel lekker rijdt. Als we terug zijn zitten de heren net op de schommelbank bij de wei, helemaal uitgerust en met een kop thee. Het is er best uit te houden met dit warme weer, een lekkere schaduwplek. Wim laat opnieuw zn kookkunst zien en wordt flink geprezen. Ik mag het toetje verzorgen ijs uit de vriezer makkelijk zat! De koffie drinken we daarna bij het vuur en dat was het moment dat Wim begroet werd met Zo .Hiawatha !
Snap je het? Zesenveertig jaar samen ondanks totaal verschillende interesses. Zet uut dat ding, roep ik regelmatig als er een knokfilm op de TV is waar ik iemand in elkaar zie slaan.Ik wil het niet zien. Nou dan is het wel heel erg. Als ik naar Wim kijk beweegt hij gewoon mee met iedere klap, ik weet niet of hij de klap in gedachten geeft of krijgt moet ik toch eens vragen. De sport is een andere zaak hoef ik ook niet naar te kijken. Als Nederland nou voetbalt, gaat het nog, maar verder De nieuwste interesse is darten je weet wel ons Barney. Nou voor mij is het net wat Joan Woodgate bij haar Tom beschreef als hij naar cricket zat te kijken : 'Its just waiting untill the paint is dry'. Het maakt Wim niet uit welke sport, alles vindt hij de moeite waard. Ik kijk graag naar praatprogrammas. Vroeger was er s middags om 5 uur de vijf uur show. Daar ging ik even voor zitten, vooral wanneer ik net uit school kwam. Nu is er een serie 'In therapie op de TV. Dat boeit me, vooral die waar Jeroen Krabbé zon wel heel hoge directeur met paniekaanvallen speelt. Dat geleuter , is Wims reactie dan. Het was handig dat we twee televisies hebben, kon ik in de achterkamer naar mijn favoriet kijken terwijl Wim zn voetbal keek,..dat moet je nu eenmaal wel op een groot scherm zien. Maar ja je weet het, sinds de brand in de toren van Smilde doet de digitenne van die TV het niet meer in Emmen. Dus de kleine tv weigert nu dienst en de grote werkt op de schotel... gelukkig. Toch zijn er nog een paar programmas die we samen kunnen waarderen: Engelse detectives. Lewis is bv een waardige opvolger van Inspector Morse. Nee we blijven er niet voor op, maar die nemen we op om er later samen voor te gaan zitten. Je ziet het, we hebben het nog wel gezellig samen . En als je zoals nu de avond doorbrengt bij het kampvuur heb je geen digitenne of schotel nodig om het goed te hebben.
Ga je mee?, vraagt Ben aan moeder die in haar rolstoel in de dagopvang De Binnenplaats zit met een kopje koffie en een soesje waar ze maar iets van afgeknabbeld heeft. Ze hoort het niet maar met een kwinkslag maakt hij haar duidelijk dat ze bezoek heeft en we haar meenemen naar haar klein appartementje boven. Ze ziet slecht, zegt ze. Maor as-t-er een stöffien op de vloere lig zie-j et wel, merkt Ben op. Ben kwam net aanlopen om de was op te halen toen we bij de Bongerd aankwamen. Horen en zien vergaat je, merkt moeder slim op. En dat bedoelt ze letterlijk want ze kan ons niet volgen, zo weing ziet en hoort ze nu. Ben neemt haar gehoorapparaatjes onder handen en doet er nieuwe batterijtjes in. En ja dan gaat het beter. Er komen weer heel wat bekende liederen voorbij. Het lijkt wel of zingen haar een beetje wakker houdt. Terwijl ze vorig jaar alle kinderen met aanhang en kleinkinderen nog iedere keer oefende, werd dat steeds minder. De vorige keer waren het alleen haar jongens mèt aanhang, die ze benoemde. Vanmorgen was het:Ja ik weet het wel. Wim Piet Henry en Ben vier jongens heb ik. En daar bleef het bij. Arend en Amaka waren gisteren ook even bij haar, en hoewel ze dat nu niet meer weet is het zeker dat ze het prettig vond om dat knulletje van vroeger even om haar heen te hebben.
Ik mis er één, is het eerste wat Rick zegt, wanneer hij de foto bekijkt, die we van Arend en Amaka kregen. Tja Piet was er nu dit keer niet bij toen Arend en Amaka op 14 mei in de kerk in Amsterdam trouwden. Het had trouwens niet misstaan in dit internationale gezelschap. Dan zou Frankrijk ook nog vertegenwoordigd zijn. Het is net of Wim kleiner is dan Henry, want hij zat toevallig. En och...Henry zal er geen moeite mee hebben om eens niet de kleinere van de vier te zijn. Arend en Amaka zijn op bezoek bij Mark en Jennifer. Wij gaan Queeny terugbrengen die een nachtje extra bij ons gelogeerd heeft en kunnen meteen onze neef met zijn nieuwbakken vrouw opnieuw ontmoeten. Het blijkt even paniek als blijkt dat er behalve kat Bella, die meteen buiten gedropt wordt, ook een hond in aantocht is. Queeny vindt het maar raar dat hij niet binnen mag en zit voor de grote deuren van de keuken naar binnen te kijken. Daar kan Amaka mee leven. Nee ze heeft het niet op dieren. Geen idee waarom. Dat kan nog wat worden als ze hun belofte komen inlossen als ze een volgende keer bij ons aan het Schoolpad te komen. De sauna lijkt ze wel wat. We hebben nog maar niet verteld wat er hier allemaal loopt. Maak je niet ongerust Amaka. De kippen gaan achter slot en grendel, de katten en Tessa sluiten we zolang op, de pony kan niet uit de wei, net zo min als de schapen. We hebben een gezellig uurtje met elkaar. Ze vertellen over hun leven in Amsterdam en Amaka legt ons de achtergrond uit van de zin Time telling a good story, wat voor hen een bijzondere betekenis heeft en zelfs in hun ringen staat gegraveerd. Dan gaan wij weer op huis aan want Rick brengt ons zijn twee wekelijks bezoek. De vorige keer waren we op de Boomgaard en zorgde hij voor de dieren. Dat was achteraf een heel gemoster:Dat gaat maar weg en laat anderen maar voor de dieren zorgen. En even later: Nou kan het nog moeten ze maar doen ook over 10 jaar kunnen ze misschien niet meer auto rijden .
Natuurlijk moet er voor we weggaan nog een foto gemaakt van twee neven met hun geliefden.
Tijdens de vakantie in 2009 met Rick naar Normandie was er natuurlijk ook veel zee te zien.... ook aan de West-Vlaamse kust waaraan we mooie herinneringen hebben. Ja ook nu weer... september.
De eerste keer dat ik de zee gezien heb moet met het schoolreisje geweest zijn toen we in de 6e klas op stap gingen naar Den Haag en Scheveningen. De zee was rustig en kalm en zo mooi! Vanuit het oosten van het land doe je dat niet zo vaak en zeker niet in die tijd. Toen ik Wim leerde kennen kwam de zee opeens dichtbij. Ik mocht zelfs wel eens mee naar Hull. Dat was andere koek. Het waaide behoorlijk, het schip ging golf op en golf af, net een schommel die mooi hoog ging. Ik zat te genieten op een bolder. Wim heeft me daar snel afgesleurd. Levensgevaarlijk. Wist ik veel. Ik kreeg nog een lekkere kom soep van de kok en dat had ik nou niet moeten doen. De rest van de overtocht lag ik plat en hield me aan de rand van de kooi vast, zo slingerde het schip. Toen we in Hengelo in 1974 net verhuisd waren naar de Marnixstraat brachten we onze eerste meivakantie door op Texel, opnieuw was ik en de jongens gek op strand en zee. Waarom in mei, zul je misschien denken. Nou dat is eenvoudig uit te leggen. Wim vindt het Nederlandse strand zeer gevaarlijk. Bij afgaand tij kun je met een mui meegezogen worden de branding in. En in mei is het dus nog geen zwemweer. Makkelijk zat. We hebben ons best vermaakt, maar de caravan waarin we verbleven was geen succes. Wim bleef met stukje bil tussen de klep van een bank. Het was een Sprite. Daarom zullen we nooit aan een Sprite beginnen al zullen die van nu prima zijn maar ja je vergeet zoiets niet. We zagen vanavond op TV een Amerikaanse kustwacht met wel meer dan 10 mensen in actie om een jongen te redden die meegezogen was in zon mui. Ze vonden hem maar hartmassage mocht niet meer baten. Toen dacht ik weer even aan Wim zn angst voor vakantie met de kinderen aan het Nederlandse strand.
Ben je donderdagmorgen thuis? Anja is op bezoek met de jongens. Ik heb een afspraak bij de kapper. Kun je misschien nog even oppassen? Ze hebben al vakantie. Hoeft Anja niet meer 4 keer per dag op de fiets van en naar basis- en peuterschool te fietsen. Met een kind voor en een achterop en Frank op zn fietsje ernaast is dat iedere keer een onderneming.. Toch moeten de kinderen nog wat bijkomen. Ze zijn gewoon nog moe nu de scholen in het noorden zo laat vakantie hebben gekregen. Vanmorgen is het dan zover. Anja drinkt nog even een kopje koffie mee en dan gaan we met zn vieren de dieren langs met brood, pony Amber en de Schoonebekers. Tessa en Queeny hebben een goede ochtend. Ze krijgen alle aandacht. Nog heerlijk spontaan zijn kinderen. Ik herinner me de eerste keer dat Robin, heel klein nog, op me af kwam rennen met zn armen wijd om opgevangen te worden. Zo voelt dat met deze kinderen ook. We hadden er mooi weer bij en een puzzel met Mickey Mouse, Goofy en Pluto wordt buiten aan de picknicktafel samen gemaakt. Zelfs Daan van drie zoekt de stukjes van Mickey al bij elkaar. Dan hebben we wel een ijsje verdiend, vindt Tim. Dat mag je niet vragen, corrigeert Frank. Nou hier mag dat wel en even later smikkelen ze al. Net als ze bezig zijn met planten water geven en Tim al een flinke scheut water over zn voetbalshirtje heeft, komt Anja ze weer halen. Kom je ook eens bij ons eten ?, vraagt Tim als ze naar huis gaan en ik krijg van alledrie een dikke kus.
Is dat tegenwoordig mode, vraagt Wim als we bij een van onze favoriete cafeetjes op het terras achter een cappuccino zitten. Hij kijkt een jong meisje na dat met een kleiner zusje en moeder voorbij loopt. Alle drie dragen ze een legging tot net over de knie met een rokje er boven. Alles te kort, beslist hij. te korte legging en ok nog zon vols te kort rökkien dr boaven. Gien gezichte. Ik zeg nog:Ie liekt onze opoe Bieënhof wel. Toen wie-j zommers veur t eerste sandalen kregen, schudden ze eur heufd. Wat ? Net zo duur as dichte schoene? En dr zit völle minder leer an. Bovendien schermde ze dagelijks met: Ie kriegt et nog an de blaoze en straks hef de rimmetiek oe te pakken. Met dat eerste dreigement kreeg ze gelijk, maar de tweede gelukkig niet. Opa Bijenhof kon zn arm niet verder dan zn schouder omhoog krijgen en moest zich met zn linkerhand redden met haar kammen. Dat kwam wel niet door de rimmetiek maar door een val van zn kar toen zn paard schrok van iets. Opas oren werden onder handen genomen door opoe of mama. Daar was opoe heel precies aan.. Qua kleding is er in de loop der tijd heel wat veranderd. Opoe vertelde wel dat ze vroeger een soort ruime onderbroek aanhadden die open was van onderen. Ze had het dan over haar tantes, eind 19e eeuw. Als die dan even nodig moesten ploften ze even neer in het gras. Met die wijde rokken was er geen bloot stukje been of bil te zien. Ze droegen in die tijd ook een naodzak, die ze in een plooi van de rok droegen. Dat was voor bv. een zakdoek bedoeld. Nee ik zal me niet wagen aan die te korte legging en zeker niet aan een te kort rökkien dr boven. Wim kan gerust zijn. Of.....?
Mo-j es kieken, dee kippn graaft oe hele gaten in de tuin. Wim kijkt uit het zijraam in de keuken en heeft zicht op de oude buxus waaronder in het losse zand moeder kriel haar 10 kuikens instrueert hoe je een zandbad neemt. Het zand vliegt in het rond en de meeste kuikens hebben ook de slag al aardig te pakken. Het is een komiek gezicht al die zandspetterende kuikens. Het is goed dat ons erf zo groot is dat je de kippen ook een flink stuk van de dag los kunt laten lopen. Als ik een rondje loop en ik hoor wat geklok onder de struiken weet ik dat één van de kloeken er zit. De legkip met haar twee witte of de kriel met de tien. De kriel is er aanzienlijk drukker mee om het grut op te voeden. De haan houdt wel de supervisie. Het is mooi om te zien hoe de moeders met kuikens voorgaan als er gevoerd wordt. Daarna komen zijn twee andere hennetjes aan de beurt, dan de andere kriel en wanneer ze allemaal genoeg hebben mogen de vier opgeschoten teenerkuikens, die nu een maand of drie zijn, de restjes. De beide haantjes, van die vier, maken al flink lawaai, maar hebben niks in te brengen bij de grote witte haan. Het is niet hun vader. Dat was de haan van Wim uut Assen, de broer van buurman Jans. Een kraaiende haan in de buurt dat kon niet langer. Het haantje is hier verdwenen, we weten niet wie de schuldige is, maar er zijn hier drie buizerds in de buurt en één stel haviken. De beide kloeken kunnen nog niet in het hok met hun kuikens want het trapje naar boven vinden de kuikens nog te lastig. Ze zitten s nachts onder de winterjasmijn aan de voorkant van het huis. Het was vorige week even paniek want ik was de rozen aan het bijmesten en gooide de laatste mest uit de zak op de rode klimroos naast de winterjasmijn. Meteen kreeg ik de woedende kriel op me af want die had ik het hele zaakje precies op de kop gemikt. Ze zat er al met alle 10 kuikens onder zich. Zo zie je maar moeders gaan voor hun kinderen door het vuur.
Komen de Hondsdagen met veel regen, dan gaan we slechte tijden tegen, maar komen de Hondsdagen helder en klaar, verwacht dan maar een gunstig jaar. We zitten er middenin. De hondsdagen zijn van 20 juli tot 20 augustus en zijn over het algemeen de warmste van het jaar. Het lijkt er nu nog niet op. Gerhard, Judith en Robin zijn vertrokken naar het Leekster meer. Ik wens ze toch iets warmer weer toe dan nu. Maar het zijn echte die- hearts. Het is gek dat wanneer je eenmaal op je vakantieplek bent je er gewoon iets van maakt. Onze eerste kennismaking met Engeland was 14 dagen Lake District. De camping waar we met onze geleende caravan stonden was aan het Derwentwater. In die twee weken steeg het water met 1,5 m. De meeste dagen regende het tot s morgens 11 uur. Dan klaarde het op. We maakten alle wandelingen in het Lake District die in het pakketje van Tom en Joan zaten. We waren onder de indruk van het landschap met de stenen muurtjes, de vriendelijke mensen, de rust in dit noordelijke deel en vanzelf de schapen. We zagen in de Yorkshire Dales, iets naar het oosten, voor het eerst een demonstratie schapen drijven. Schapenboer Richard Fawcett legde uit en liet zien wat zijn honden konden. Zijn kinderen inden de pond per persoon die hij er voor vroeg en knoopten de 5 honden met een touwtje aan een paal tot ze mochten laten zien wat ze konden. Ondanks dit weer waren we meteen verknocht aan Engeland en toen we daarna nog een weekje Schotland er aan vast knoopten, bleek Groot Brittannië een liefde voor het leven..... en werd een bordercollie, Kim, onze volgende hond. Dick en Anda zijn terug van hun 3 weekse huttentocht door Noorwegen. Nee het weer was niet waar Anda op hoopte nee geen beau et chaud waar ze vroeger de krant op doorspitte. Maar ze vonden het een prachtig land. Zo zie je maar weer dat vakantie meer is dan zon en regen.
Daar word je niet goed van, was het refrein van een van de liederen van Doe Maar ja ik weet het lang geleden. De kinderen plus buurt hadden er op ons 25 jarig huwelijk al een lied op gemaakt, kun je nagaan hoe vaak ze het hoorden, maar ook nu word ik er nog bijna dagelijks aan herinnerd. Tenminste als Wim het op de een of andere manier niet naar de zin is. En hij kan nogal kritisch zijn en laat het hardop merken. De steken die ik laat vallen worden al gecorrigeerd, maar in de auto is het altijd raak. Er zijn enorm veel ontaarde chauffeurs, zo blijkt. Vanmorgen op weg vanuit Angelslo naar de Rietlanden was het weer raak:Rie-jt noe effen deur, jonge, net voor de stoplichten. Wim heeft nergens zon hekel aan dan staan te wachten voor stoplichten. Even later:Ja noe gif e weer een plodde gas Ik wod dr niet goed van. Zie-j dat dat scheuriezer, den heb ik agee niet zien ankommn. Maor ie zult zien, straks stao wie-j achter um bie-j t volgende stoplicht.' Ik heb het een tijdje geprobeerd met:Den heurt oe niet Wim, maar dat maakte niks uit. Hij moet het gewoon even kwijt. Het gekke is wanneer we op de terugweg zijn vanuit de Achterhoek of Hattem en ik me even languit nestel met de ogen dicht, hoor ik niets meer. Daar snap ik nou helemaal niks van Nu heeft Jannie Bronda me de dvd beloofd: As it is in heaven. We hebben er een stukje uit gezien en gehoord tijdens de kerkdienst vanmorgen: Gabrielas song. Zo mooi! De dvd moet erg de moeite waard zijn en je een andere kijk op het leven nu geven. Maar of het je ook een andere kijk op medereizigers geeft?
Juni 2000. Henry verraste ons achteraf met een complete set foto's van het afscheid van Wim bij Holvrieka. Dit is er één van. Bram krijgt hier de volle aandacht van Tonny en mij.
Het is even wennen. Er moet weer gewerkt, nou ja even opgeruimd, gewassen, was opgehangen, boodschappen in huis halen en even de stofzuiger er door gehaald. Wim neemt het terras en het gras voor zijn rekening. De kippen zijn er nog allemaal, inclusief de kuikens. Ze staan ons al op te wachten, want mensen op het erf betekent eten. De 10 kuikens passen niet meer allemaal onder de kriel, maar ze zijn stevig en zoeken dichtbij moeder de warmte. Mark ruimt op en of wij alsjeblieft even met de kar kunnen komen om groenafval op te halen. Dan staat Gerhard en Robin voor de deur. Die hebben nu vakantie en komen de vouwwagen ophalen. Het wordt voor hen opnieuw het Leekster meer. Robin heeft vorig jaar surfles gehad, maar toen was er weinig wind. Ik vermoed dat hij volgende week daar niet meer over te klagen heeft. En dan is het tijd om de avond voor te bereiden, want Willem en Greet komen. Holvrieka is natuurlijk een van de onderwerpen. Het was een hecht stel, de collegas van de Kwaliteitsdienst bij Holvrieka Ido. Willem was één van hen en wij memoreerden het cadeau dat Wim kreeg van zijn collegas bij zijn afscheid. Bram de ram en wat voor één. Hij zorgde persoonlijk voor een overstroming toen hij vastgebonden stond aan de verwarming. Het was een lieverd en we hebben een paar jaar veel plezier van hem gehad èn een stel nakomelingen. Willem heeft een overgrootvader die mooi kon dichten. Ik ben er benieuwd naar. Dit zijn vrienden waarbij je je altijd op je gemak voelt, al zie je elkaar niet eens zo vaak. We besluiten om elkaar eens vaker op te zoeken. De avond gaat snel.
En dan is het mooi geweest Wie-j gaot weer op huus an. Maar eerst brengen we een bezoekje aan het kerkhof in de bossen bij Vorden. Morgen is het mamas verjaardag. We lopen langs de grafkelders van de jonkers en freules uit de omgeving naar het graf van pa en mama. We hebben net voor het onderhoud voor de komende 10 jaar met elkaar behoorlijk wat geld neer moeten tellen aan de gemeente Vorden, maar het graf ziet er niet uit. Groen uitgeslagen steen en hobbelig grind net als bij de meeste graven er omheen. Ik heb niets bij me om te gaan schoonmaken, maar daar moet een volgende keer maar wat aan gebeuren. Ook het graf van vader Hendrik Jan, ons babybroertje en opoe en opa Bijenhof ziet er verzakt uit. De boom waar de bliksem in 2006 insloeg staat nog fier rechtop, een klein herinneringsteken met een vioolsleutel erop herinnert aan de klap, tijdens de begrafenis van ome Gert Kornegoor, die twee van de leden van het muziekcorps het leven kostte. Op het graf van de 14 jarige Sophie staat o.a de melodie die ze zelf componeerde: My song. We lopen langs de Harwigs waar ook Evert begraven is en dan langs het familiegraf van de Aartsens. Ja hier komen veel herinneringen boven waar ik dankbaar aan denk. We gaan verder naar Barchem om bij Henk en Gerrie Braakhekke een cd-rom met het photo-shop programma op te halen. Gerrie heeft groene vingers en is in haar bloemenschuurtje een paar bloemcreaties te maken. Ik probeer intussen hun teckel een beetje fatsoenlijk te fotograferen. Dat valt nog niet mee Na de instructie van Henk en de kop thee van Gerrie gaan we dan echt op huis aan. Wacht effen , zegt Gerrie en drukt me meteen een van de bloemencreaties in de hand. Tja . dat wordt een mooie eettafel aan het Schoolpad.
Jao wie-j doot vandage kalm an, meldt Riet tijdens de koffie. We maken het plan om het Achterhoeks Museum 1949-45 te bezoeken in Hengelo G. Via smalle fietspaadjes komen we in Hengelo. Het blijkt dat er net een bijeenkomst is van Indie-veteranen die hier een rondleiding krijgen en speciale aandacht hebben voor het gedeelte over de oorlog met Japan in Indonesie. Ben heeft net een boek uit: Ik beken, geschreven door Else Lenkeek over het leven van een half Nederlands/ Indische jongen die Jappenkamp en gevangenis overleefd heeft maar op latere leeftijd met zijn verleden in de knoop kwam. Wat een unieke verzameling is hier. Het leven in oorlogstijd komt hier weer tot leven vanaf de mobilisatie tot en met de bevrijding. Via Varssel en het Zelle gaat het weer richting Boomgaard. De lagere school in Varssel die Joke en haar broers bezochten, is er nog. Wat een mooi gebied is het toch rondom het Zelle met zijn bossen. Vanavond gaan we naar het Praothuus. Johan en Joke en Ben en Riet gaan mee. En ook nu worden we verwend met prachtige schnitzels. Ze hebben hier zelfs 65+ ijs, een coupe ijs die wat minder van alles heeft maar wel heel lekker. Joke mag hem ook al. De avond wordt later voortgezet bij de camper van Ben en Riet. Het wordt een leuke afsluiting van een midweekje Boomgaard met Ben en Riet! Dat zal niet de laatste keer zijn.
En meestal loop ik met Diny eerst hier een rondjen en dan gaow naor boaven, vertel ik net tegen Riet als we Kringloopwinkel Switch ingaan. Tot mijn stomme verbazing hoor ik zeggen:Jao meestal wel Diny komt daar net de trap af. We praten even bij en Diny gaat er dan al weer vlug vandoor. We treffen het met het weer vandaag en zijn opnieuw op de fiets richting Lochem getogen. We treffen zelfs Henk en Anneke thuis en Monique onderweg als we bij Bakker Bart koffie met een broodje nuttigen. Natuurlijk moeten we even naar Etos waar Monique naast haar studie een centje bij verdient. Ook Riet wil hierna graag het rondje om de kerk doen. Leuk hoor, maar wij vinden niks in de verschillende winkeltjes. We herinneren ons steeds Bens gevleugelde woorden:He-j dr gebrek an? Maar bij Switch vinden we in elk geval een paar boeken. We fietsen richting Almen en slaan af naar Vorden. Dan moeten we vanzelf even van de fiets af. De koffie de Rotonde is een aanrader: koffie met een klein glaasje Amaretto en chocola. Hè daar kom je weer van bij. Terwijl Wim en broer Ben vorige week niet te bewegen waren om mee te gaan naar het vestzaktheater Onder de Molen, gingen Ben en Riet en ook Wim nu gezellig mee. Tja de sfeer van vroeger hing er nog. Ook vanavond was het een voorstelling van verschillende zangers die klonk als een klok. 'Het was ontroerend mooi', schreef ik in het gastenboek. We haalden in de pauze nog herinneringen op met Henk Ruiterkamp, die deze molen in ere houdt, over de tijd dat ik samen met zijn broer Wim naar school in Zutphen fietste, 5 jaar lang. José van der Laak die deze avonden organiseert had het gehoord en rakelde het met haar lied over les enfants extra op. Erg leuk. Wim en Ben konden het niet laten om mee te zingen. Het was een bijzondere avond. Ik hoop dat we het deze zomer nog eens een avond 'Zomercarroussel' mee kunnen maken in deze mij zo vertrouwde Lindese molen.
Opnieuw de Wildenborch, nu met Ben en Riet
Een mooi beeld met een gedicht van de dichter Staring die hier lang geleden woonde
Naast de oprijlaan bij kasteel de Wildenborch staat een bijzonder beeld van Toos Gipman uit 2005 met een inscriptie van de dichter ACW Staring die hier lang geleden woonde. ook nu nog wonen er nazaten van deze dichter. Het is hier nog gemeente Vorden maar ook Lochem strijdt om de eer om Staring tot zijn ingezetenen te claimen. In Vorden staat een prachtig zittend standbeeld van deze beroemde inwoner in het centrum. In Zutphen zijn nog de bokkepoten van de duivel te herkennen in de Librije van de St Walburgkerk waarover hij in zijn Jaromir schrijft.
Een gedichtje van deze Staring toont zijn liefde voor deze plek. Je krijgt wel een aparte foto als je zo'n spiegelend plaatje wilt fotograferen.
En nog even een impressie van deze creatieve duizendpoot Josée van de Laak die hier prachtige chansons vertolkt.
Er wordt gewerkt aan de Molendijk. Dat zien we meteen als we aan komen rijden. De workmate staat klaar met zaag en toebehoren. Zwager Ben is druk. Voor ze op vakantie kunnen staat er nog een karweitje te wachten. Vorige week had Josca de draad van de wasdroger doorgebeten en heeft het gelukkig overleefd. Dat kan dus niet langer. Voor de veiligheid van de honden wordt de apparatuur nu ingebouwd. Er wordt een heuse kast voor in elkaar gezet in de bijkeuken waar de honden ook hun slaapplek hebben.
'Brave little man, swimming with joy', had Pamela hierbij gezet. Will en zijn vader Tim genieten van het koele water. De temperatuur was op dit moment in Minneapolis boven de 40º.
Kijk is dat niks voor jullie? Er loopt een hondje vlak langs ons heen, voor een Jack Russell is het een rustig bezadigd soort. En heeft niet zon glad velletje, maar een echte vacht. Susan heeft me net toevertrouwd dat ze er misschien een tweede hond bij willen.
Tijdens de vakantie in 2009 met Rick naar Normandie was er natuurlijk ook veel zee te zien.... ook aan de West-Vlaamse kust waaraan we mooie herinneringen hebben.
Daar word je niet goed van, was het refrein van een van de liederen van Doe Maar
ja ik weet het
lang geleden. De kinderen plus buurt hadden er op ons 25 jarig huwelijk al een lied op gemaakt, kun je nagaan hoe vaak ze het hoorden, maar ook nu word ik er nog bijna dagelijks aan herinnerd. Tenminste als Wim het op de een of andere manier niet naar de zin is. En hij kan nogal kritisch zijn en laat het hardop merken. De steken die ik laat vallen worden al gecorrigeerd, maar in de auto is het altijd raak. Er zijn enorm veel ontaarde chauffeurs, zo blijkt. 
