Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
22-07-2011
Een leuke afsluiting...
Jao wie-j doot vandage kalm an, meldt Riet tijdens de koffie. We maken het plan om het Achterhoeks Museum 1949-45 te bezoeken in Hengelo G. Via smalle fietspaadjes komen we in Hengelo. Het blijkt dat er net een bijeenkomst is van Indie-veteranen die hier een rondleiding krijgen en speciale aandacht hebben voor het gedeelte over de oorlog met Japan in Indonesie. Ben heeft net een boek uit: Ik beken, geschreven door Else Lenkeek over het leven van een half Nederlands/ Indische jongen die Jappenkamp en gevangenis overleefd heeft maar op latere leeftijd met zijn verleden in de knoop kwam. Wat een unieke verzameling is hier. Het leven in oorlogstijd komt hier weer tot leven vanaf de mobilisatie tot en met de bevrijding. Via Varssel en het Zelle gaat het weer richting Boomgaard. De lagere school in Varssel die Joke en haar broers bezochten, is er nog. Wat een mooi gebied is het toch rondom het Zelle met zijn bossen. Vanavond gaan we naar het Praothuus. Johan en Joke en Ben en Riet gaan mee. En ook nu worden we verwend met prachtige schnitzels. Ze hebben hier zelfs 65+ ijs, een coupe ijs die wat minder van alles heeft maar wel heel lekker. Joke mag hem ook al. De avond wordt later voortgezet bij de camper van Ben en Riet. Het wordt een leuke afsluiting van een midweekje Boomgaard met Ben en Riet! Dat zal niet de laatste keer zijn.
En meestal loop ik met Diny eerst hier een rondjen en dan gaow naor boaven, vertel ik net tegen Riet als we Kringloopwinkel Switch ingaan. Tot mijn stomme verbazing hoor ik zeggen:Jao meestal wel Diny komt daar net de trap af. We praten even bij en Diny gaat er dan al weer vlug vandoor. We treffen het met het weer vandaag en zijn opnieuw op de fiets richting Lochem getogen. We treffen zelfs Henk en Anneke thuis en Monique onderweg als we bij Bakker Bart koffie met een broodje nuttigen. Natuurlijk moeten we even naar Etos waar Monique naast haar studie een centje bij verdient. Ook Riet wil hierna graag het rondje om de kerk doen. Leuk hoor, maar wij vinden niks in de verschillende winkeltjes. We herinneren ons steeds Bens gevleugelde woorden:He-j dr gebrek an? Maar bij Switch vinden we in elk geval een paar boeken. We fietsen richting Almen en slaan af naar Vorden. Dan moeten we vanzelf even van de fiets af. De koffie de Rotonde is een aanrader: koffie met een klein glaasje Amaretto en chocola. Hè daar kom je weer van bij. Terwijl Wim en broer Ben vorige week niet te bewegen waren om mee te gaan naar het vestzaktheater Onder de Molen, gingen Ben en Riet en ook Wim nu gezellig mee. Tja de sfeer van vroeger hing er nog. Ook vanavond was het een voorstelling van verschillende zangers die klonk als een klok. 'Het was ontroerend mooi', schreef ik in het gastenboek. We haalden in de pauze nog herinneringen op met Henk Ruiterkamp, die deze molen in ere houdt, over de tijd dat ik samen met zijn broer Wim naar school in Zutphen fietste, 5 jaar lang. José van der Laak die deze avonden organiseert had het gehoord en rakelde het met haar lied over les enfants extra op. Erg leuk. Wim en Ben konden het niet laten om mee te zingen. Het was een bijzondere avond. Ik hoop dat we het deze zomer nog eens een avond 'Zomercarroussel' mee kunnen maken in deze mij zo vertrouwde Lindese molen.
Opnieuw de Wildenborch, nu met Ben en Riet
Een mooi beeld met een gedicht van de dichter Staring die hier lang geleden woonde
Naast de oprijlaan bij kasteel de Wildenborch staat een bijzonder beeld van Toos Gipman uit 2005 met een inscriptie van de dichter ACW Staring die hier lang geleden woonde. ook nu nog wonen er nazaten van deze dichter. Het is hier nog gemeente Vorden maar ook Lochem strijdt om de eer om Staring tot zijn ingezetenen te claimen. In Vorden staat een prachtig zittend standbeeld van deze beroemde inwoner in het centrum. In Zutphen zijn nog de bokkepoten van de duivel te herkennen in de Librije van de St Walburgkerk waarover hij in zijn Jaromir schrijft.
Een gedichtje van deze Staring toont zijn liefde voor deze plek. Je krijgt wel een aparte foto als je zo'n spiegelend plaatje wilt fotograferen.
En nog even een impressie van deze creatieve duizendpoot Josée van de Laak die hier prachtige chansons vertolkt.
Het was een kort verblijf voor ons aan het Schoolpad. Even op en neer zou je kunnen zeggen. De maandag hebben we besteed aan de ZORGBRIEF aan de wethouder van de Gemeente Emmen die de Ruimtelijke Ordening in zijn portefeuille heeft. Ik wilde er nog wel Paradise lost? boven zetten, maar Wim leek dat nog geen goed plan. We hebben hem meteen weggebracht- zie 7 juli Paradise lost? Vanmorgen stond er een bezoekje gepland aan een orthopeed in het Scheper Ziekenhuis. Er moet toch maar eens gekeken worden naar mijn rechterknie die regelmatig last veroorzaakt. Wel kritisch luisteren, adviseerde huisarts Muilwijk. Snijden ze graag?, vroeg ik. Hij vond van wel. Natuurlijk ging Wim mee, twee horen meer dan één, makkelijk zat. Een nog jonge arts had de fotos bekeken en bekeek mijn knie nog eens uitgebreid. Tja.. wat slijtage aan de linkerkant Van alle mogelijkheden inspuitingen, oefenen of een nieuwe knie vond hij dit niet ernstig genoeg om een nieuwe knie te plaatsen. Daarvoor ben ik nog mobiel genoeg. Hij heeft me oefeningen gegeven- 30 keer het rechterbeen schuin naar voren optillen en 10 seconden in die positie laten. En dat drie keer per dag, eenvoudig maar zwaar. Ik kwam niet verder thuis dan 5 keer. En zo sprak hij een goed gewicht is héél belangrijk. Over drie maanden terug komen . Daar kon ik het mee doen. En... we zijn er weer... op onze vertrouwde plek.
De kloek zet haar veren op als de andere kippen te dichtbij komen.
Amper terug op honk, net Tessa opgehaald, de katten weer met opgestreken zeilen binnengehaald of we missen Amber bij het hek. Meestal staat ze ons op te wachten. Ik kijk nog eens goed naar de stal en zie daar madam achter een losgeschoten deur staan. Ze wil nog wel eens tegen een paal schuren en nu is dan het onderdeurtje er uit gewipt en dwars gezakt. Ze kan niet langer dan één dag zo gestaan hebben want gisteren was Rick hier nog en daarvoor Mark. Maar je ziet maar weer dat je de boel wel goed moet regelen als je even op stap bent. Met de kippen is het wat gemakkelijker. Ze worden eens per dag gevoerd en s middags gaat het hek van de ren open en scharrelen ze lekker los op het erf. s Avonds zitten de grote kippen netjes weer op stok en de kriel met zn 10 multiculti kuikens zit ergens onder de struiken met het kroost onder zich. De tweede verrassing gisteren was dat de legkip die op twee eieren zatach zo zielig om alles weg te halen bij een broedse kip ook moeder is geworden van inderdaad twee kuikens. Ook die scharrelde vandaag al rond. Het is zon mooi gezicht hoe de kuikens precies bij de moeder lopen te pikken in de grond die zij voor ze los gekrabd heeft. En niks geen kuikenlamp nodig. Af en toe gaat moeder zitten met de kleintjes onder zich. De natuur regelt zichzelf. Er lopen nu drie stel kuikens, 4 grote ( twee haantjes en twee hennetjes), 10 kleine bij de kriel en nu 2 bij de grote legkip. Maar ja . Straks! Ie-j ziet maor da-j ze kwiet wodt, is de gevleugelde uitdrukking van Wim. Ze vret ons de oorne van de kop en ie-j zölt zien dat et weer allemaole hanen bunt. Tja ik denk dat we buurman Jans straks weer nodig hebben.
We verlaten voor even onze tweede huisje op camping de Boomgaard na koffie op het terras met Johan en Joke. Dat is een van de voordelen nu ze aan deze kant van de boerderij wonen: het mooie uitzicht over de camping. Hoe laat worden we verwacht, mailde Abby naar Ben en Diny. Toen die antwoordden dat een uur of 11 een mooie tijd zou zijn, bleek dit aan de vroege kant want vriend en DJ Eduard, die meekomt, moest tot in de vroege uurtjes aan de bak in Harlingen dj-ing heet dat. Zo waren de hele familie Wagenvoort en Wim en ik verzameld toen Abby en Eduard tegen half 4 aankwamen. Het bleek een heel aardige knul te zijn , deze Eduard. Hoe krijg je het voor elkaar om een vriendin tegen te komen op haar fare well party?, vroeg ik hem. Dat had hij zichzelf ook al afgevraagd, maar zo zei hij:Dan had ik dit ook niet meegemaakt, terwijl hij een warme blik op Abby werpt. Het lijkt een serieuze zaak tussen deze twee. De plannen om een maand naar Minneapolis te gaan heeft hij al rond. Het werd een mooie middag met groot en klein en een stralende Abby in ons midden. Volgende week maandag gaat ze via Brussel terug. Wie brengt je weg?, vroegen we. Tja Eduard natuurlijk. Simon is al bijna baby af en weet al hoe een autootje moet rollen. Olaf weet het speelgoed al te liggen en Sascha wil het liefst in het speeltuintje. Ben en Diny zijn maar wat blij met de uitbreiding van hun familie.
Wij zijn niet de enige Engelandfans. Ben en Diny zijn net terug van een midweek tuinen kijken in Zuid Engeland. Ze hadden een strak programma zoals meestal, maar ineens hadden ze het idee dat ze hier vlakbij al eens eerder geweest waren en stopten bij een huis met hoptorens dat wat leek op de B en B van 10 jaar geleden. Toen hij een foto maakte van het huis kwam de bewoner op hem af en vroeg naar het waarom van hun interesse voor hun huis. Toen Ben het vertelde en tevens een compliment maakte over zijn tuin, nodigde deze gastvrije Engelsman hen uit voor a nice cup of tea. Zn vrouw keek er niet van op en zette meteen the kettle on. Het bleken geroutineerde fietsers te zijn, maar waren niet weg van het fietsen in Engeland of net over het Kanaal, te heuvelachtig! Natuurlijk vertelden Ben en Diny over Nederland als fietsland en ik heb het idee dat ze dat wellicht gaan uit proberen. Londen was afgelopen week ook hun doel en met bus, dubbeldekker en metro maakten ze hun ontdekkingstocht door heel Londen. Een aardige meneer waarschuwde Ben om zijn fototoestel niet zo zichtbaar te dragen. Ze hadden bovendien geluk met het weer. De regen die wij hadden is hun bespaard gebleven. Nu zijn ze al weer terug in het leven van alle dag en bereiden zich voor op het bezoek van Abby die morgen afscheid komt nemen. Ze gaat binnenkort terug naar Minneapolis. Haar half jaar internationale Hogeschool zit er op. We zullen haar morgen heel veel groeten meegeven voor onze Amerikaanse neven en nichten. Terwijl Diny even een kop koffie maakt maken de honden gebruik van de aandacht van Ben. Josca wordt geprezen als bijzonder intelligent. Ben is een beetje doof en wanneer Josca tijdens een wandeling vlakbij hem komt lopen weet Ben dat er een fietser hen achterop komt. Ze weet n.l. dat ze dan naast hem moet lopen. Teckel Jippe is onder en boven de wet. Die hoeft niks te kunnen en gaat meestal gewoon zijn gang. Tja je hebt honden en teckels.
Ken je dat..? Ben je samen met vrienden of familie op vakantie en dan gaat het ene stel naar huis. Het maakt niet uit of dat vanwege ziekte is of dat het afgesproken is. Je blijft wat ontheemd achter en je moet eerst weer je eigen nieuwe plan trekken. We weten het nog van Ben en Riet die vanuit Spanje naar huis moesten. Dit keer zijn het Ben en Niesje die geheel volgens afspraak hun midweekje Boomgaard er op hebben zitten. Héééél lang geleden gingen we voor het eerst naar Badenhard, vakantie vieren in de jachthut van Laborenz. Henk en Anneke gingen mee. Het was al een heftige reis. Henk en Anneke raakten we kwijt vanwege een lekke band, het was nogal zoeken naar de weg naar boven die onder een grote koekoeksklok in Sankt Goar begon, maar het lukte en we hadden een erg leuke week. Jammer, vanwege ziekte moesten Henk en Anneke op huis aan en ik herinner me nog hoe kaal dat voelde terwijl we toch alle drie jongens mee hadden. Ach het duurde niet lang voor we weer op gang waren. Er werd frambozen geplukt, melk gehaald bij boer Steeg, een kasteel bezocht en Kaffeekuchen uitgeprobeerd. Tot we op een middag vanaf de Hohe Stein terug kwamen bij ons huisje en pa, mama, en Henk en Anneke vonden. Ze hadden een kip meegebracht want Henk en Anneke zullen wel verteld hebben dat er geen winkel in de buurt was. Nee het was niet voor een middagje uit. Samen maakten we een mooie wandeling. Pa moest beslist naar de boer die met koeien voor de wagen klaver aan het opladen was. Nee... ze bleven slapen en nadat de Rijnwijn geproefd was werden de slaapplaatsen in orde gebracht. Henk en Anneke hadden hun tentje weer meegebracht maar pa en mama zouden op onze slaapbanken in de kamer slapen en wij schoven de jongens bij elkaar en gingen er bij in het piepkleine slaapkamertje. Wij hadden ons al teruggetrokken toen we pa hoorden zeggen:Zo moder do noet harnas maor uut. Het was nog in de tijd dat dames een korset droegen. Hij heeft het nog lang moeten horen. Wim is intussen bij het melken in de melkstal gaan kijken en doet een rondje camping. En ik ? Och ik schrijf maar even wat in me op komt
donderdag--Een paar dagen er op uit is hartstikke leuk, zelfs als het spannend wordt. Ben en Nies hadden een slecht nachtje. De voortent van hun caravan kreeg door de wind nogal te verduren. Het bonkte en flapperde er op los en de volgende morgen moet het een en ander vastgezet worden. Dat gaat de hele dag zo door. Ben en Wim en buurman Gerben hangen regelmatig aan de scheerlijnen van de voortent omdat bij Ben en Niesje de wind er precies onder komt. Toch besluiten we er op uit te gaan naar Doesburg. Amper aangekomen blijken alle feestelijkheden van de Zomerweek voor vandaag alles afgelast te worden.. te harde wind. Jullie kompt veur niks alles is afelast windkracht 7 en 8 wodt verwacht, krijgen we overal te horen en terwijl alle stands en tentjes afgebroken worden lopen we toch Doesburg even door. Wat een mooi stadje met veel oude gebouwen. In een oud drogisterijtje annex museum en koffiehuis De Rozebottel drinken we koffie. De waarzegster, uitgedost in felle kleuren en veel bling bling zit naast ons. We laten ons niet kisten en gaan toch lopend Doesburg door maar als de wind aantrekt en paraplus de lucht in gaan denken we aan de luifels en gaan weer op camping Boomgaard aan. De boel moet opnieuw vastgezet. We melden ons bij het Praothuus voor een dikke boerenschnitzel met bijbehoren en samen zitten we even later in onze caravan languit voor de Reunie en Inspector Frost. Toch lekker om met dit weer een tv bij je te hebben. Frost is nog niet lang bezig of Ben en Nies die heerlijk achterover zitten, vallen in slaap, geluidloos... dat wel.. Ze hebben nog wat in te halen. Vandaag beginnen we met koffie bij Johan en Joke . Niet gek .!
Dinsdag...-Ach wat is Lochem toch mooi, een gezellig oud stadje. We proberen eerst of Henk of Anneke misschien thuis zijn, maar nee er moet natuurlijk overdag gewerkt worden. We vinden een heerlijk terrasje en doen daarna een rondje om de kerk, d.w.z. Niesje en ik want de beide broers zetten zich op een bankje in de schaduw en komen er pas weer af wanneer we uitgewinkeld zijn. De kerk is van binnen ook de moeite waard, leuk dat hij gewoon open is. Ik koop een paar pockets in de tweedehands boekenstand en na een leuk gesprekje met één van de vrijwilligers gaan we op pad naar Barchem om het boek van de fam. Tjoonk- Groot Nuelend te gaan bekijken bij Henk en Gerrie Braakhekke. We halen hem even uit zn middagdutje maar desondanks worden we met ons clubje hartelijk ontvangen en bewonderen de prachtige tuin met doorkijkjes. De oude mispelboom heeft een mooie plek naast het terras. Ik weet dat op de Boskamp ook een mispelboom was en wie weet nog is. Er moet eerst even de vorst over zijn gegaan voor je ze kunt eten. Het familieboek is inderdaad mooi opgezet, zit goed in elkaar en ziet er zeer verzorgd uit. Wie weet ga ik nog eens aan de slag, maar er zullen meer verhalen in moeten en daar zal de familie zelf aan kunnen bijdragen. Of .. schrijf ik onder een pseudoniem en andere namen een familieroman met . ie wet wel en met veel van heuren zeggen . Daar zou onze familie heel geschikt voor zijn . toch? Ach zo mijmer ik maar wat . Gerrie geeft ons tijdens de thee de tip om eens bij het Koetshuis in Hackfort te gaan koffie drinken en vraagt ons eens op te letten of er bij de Boomgaard nog leeuweriken te bespeuren zijn. Doordat er tegenwoordig minder wilde bloemen langs de weg staan, zou dat veel minder zijn. Henk wijst ons een mooie weg binnendoor richting Medler. Toch gaan we nog even bij de Boskamp langs om ook Ben en Niesje te laten zien waar de 10 kinderen van het gezin van opa en opoe Eggink opgroeiden. Tja... deze streek... hier liggen gewoon mijn roots.
Voor het kasteel de Wildenborch. Nog steeds wonen er nazaten van de familie Staring.
Meteen maar op stap met elkaar want vandaag is het nog prachtig weer. Op weg naar Lochem komen we natuurlijk langs veel voor mij bekende plekken en vertel erover. De zandweg waar we als kind de koe mossen anjagen as den naor de bolle mos bie-j Koning. De plek waar we verjaagd werden aan de Hissinkbeek door vader zwaan die met moeder en 10 jongen in zijn kielzog op ons plekje wilde landen. De spoorwegovergang waar opa Bijenhof net voor een aanstormende trein overstak, de Wientjesvoort en dan de Wildenborchseweg met het Lange End waar tante Dina, toen die boerderij gebouwd werd in de jaren 30, zo'n aardig gedicht over maakte. De Kapel die zo'n sociale functie heeft in de Wildenborch. En dan maken we een stop bij kasteel de Wildenborch.
Raad eens waar we zijn... voor je verder leest. Kan nooit moeilijk zijn. We zijn samen met Ben en Niesje een midweek op de Boomgaard. Huis en haard worden goed verzorgd, we zijn echt uit! We hebben intussen de verjaardag van Margo al dunnetjes... nou ja dunnetjes.. over gedaan, kennis gemaakt met nieuwe buren voor even en oude bekenden gegroet. Er is hier één stel dat al vanaf het begin hier de zomer doorbrengt: Ton en Joke. Ze verrichten bovendien hand- en spandiensten. Dat bestaat uit maaien rondom de caravans en ze houden een oogje in het zeil wanneer Johan en Joke er even niet zijn. Dat wordt gewaardeerd en zelfs zozeer dat Ton een petje kreeg met Camping de Boomgaard er op en er onder Parkwacht. Joke kreeg bij die gelegenheid een T-shirt met Camping de Boomgaard en P.R er op. Straks gaan we fietsen: Lochem gaat het worden.
Zondagmiddag was het zover. Eva en Annemey moesten er aan geloven tijdens de eindpresentatie door de leerlingen van zangdocent en jazz zangeres Christel Peters. 'O... ik ben zo zenuwachtig', klonk het al een paar dagen in huize van de Kolk/ Kraak. Ze mocht 6 gasten uitnodigen... nou ja zeven, met Agnes er bij. Het was al spannend of we er wel in konden want door het zoeken naar parkeergelegenheid in Coevorden zat de deur al dicht en moesten we door het Grand Café er naast de weg zoeken. En het was niet voor niets. Een prachtige middag in een zaal van het gemeentehuis van Coevorden. Het peil was hoog. Troubadour Berjan opende de middag vol zang. Prachtig want ik hou van dit soort liederen. Hidde, een jongen van 12, is wel een bijzonder muzikaal talent. Wat een stem en gevoel voor ritme. Mike en Inge staken er wat mij betreft ook bovenuit. Oh.. en Veerle en Kelly.... En dan die twee, Eva en Annemey, ze maakten er een echte show van met hun nummer Don't stop believing. Heel origineel. Zenuwachtig? Niks van gemerkt. En heel mooi gezongen. Nee de middag was een succes niet alleen voor de leerlingen maar ook voor hun docente Christel Peters. Die kan er ook wat van. Op verzoek zong zij een lied uit Fame, heel geweldig! En... ook Agnes heeft genoten. Die is gek op muziek. Ze heeft ook dit keer heel wat te vertellen thuis.
zondagmorgen--We zeggen telkens tegen elkaar dat we er tegenop zien om de Zondagsgroet rond te brengen langs de ziekenhuisbedden. Eens in de 8 weken zijn we aan de beurt met onze ploeg beddenrijders om de mensen die graag de oecumenische kerkdienst in het Scheperziekenhuis willen meemaken, op te halen voor die kerkdienst en na de koffie weer terug te brengen. Het beddenrijden zelf is redelijk ontspannen, vaak bijzonder zelfs. Maar het rondbrengen van die Zondagsgroet kan soms moeilijke momenten hebben. Je kunt geconfronteerd worden met heftige situaties. We vragen dan ook altijd of er kamers zijn die we beter niet kunnen ingaan. Dit weekend is Agnes weer bij ons en ging ook mee om de Zondagsgroeten uit te delen. Als we uitgelegd hebben waar we voor komen vragen we vaak ook of er mensen zijn die gehaald willen worden, met rolstoel of met bed, alles kan. Agnes vindt het leuk om mee te helpen. Simon en Coby namen ook een deel van de kamers voor hun rekening. Soms kom je goede bekenden tegen. Dit keer krijgen we een hartelijke ontvangst van een goede bekende Valerius, Voedselbank en de schapen, zijn onze connecties. Op onze vraag hoe het met hem gaat is zijn antwoord gewoon direct op de man af:Slecht ik word niet weer beter. En toch vol belangstelling voor ons. Ja, hij wil ook gehaald worden. Ondanks zijn slechte vooruitzichten vertrouwt hij ons toe dat dit ook een bijzondere tijd voor hem en zijn gezin is. Het kan wel eens druk worden straks. Er zijn heel wat mensen in bedden en een paar rolstoelen die we met onze groep gaan halen. Wim had even afleiding gistermiddag bij de voetbalwedstrijd FC Emmen- Ajax. Het werd 0-1... Heeft Johan in elk geval weer een goeie avond gehad!
Via via hoorden we pas dat de verdubbeling van de weg naar Klazienaveen die vlak naast ons is inderdaad doorgaat. Het zou door de gemeenteraad zijn goedgekeurd. Drie jaar geleden zijn we al eens naar een bijeenkomst geweest om de nieuwe structuurplannen van de gemeente Emmen te bekijken. Het zou volgens de plannen een allee worden. Wij hebben onze zorgen toen al middels een brief getoond en voorgesteld als het toch door moet gaan dat ze die extra baan aan de westzijde van de weg aan te leggen. Netjes een brief gehad dat het ontvangen is, netjes staan we vermeld in de antwoorden op het structuurplan. Er wordt geadviseerd om de verdubbeling aan de westkant te maken, voor een geluidswal te zorgen en aan een aan- en afvoerweg zou gedacht worden. Bovendien zal tijdig met omwonenden het een en ander besproken worden. Nu blijkt de verdubbeling toch aan onze kant te komen. Hoe ze het willen doen is mij een raadsel. Het is te laat voor een bezwaarschrift, had in november al gemoeten, maar een zorgbrief zal het dus worden. Wanneer er al geen rekening gehouden wordt met ons door de weg dichter bij ons huis aan te leggen moeten we ook maar afwachten hoe het met geluid en aan- en afvoer zal worden. De Zorgbrief is in de maak. Nee... ik sliep niet lekker vannacht. Zucht
De Nota van beantwoording die ons indertijd geruststelde.
Soms heb je dat zomaar een leuk gesprekje met voor jou geheel onbekende mensen. We zijn in Wolvega, nooit eerder geweest, het Friesland waar Stellingwerfs wordt gesproken. Dat kunnen we goed verstaan. We zijn op pad met de Eemslander Shantys. In Wolvega wordt de fiets 4 daagse gereden en dan wordt er tijdens die dagen van alles georganiseerd. Dit keer een soort markt met vertier door verschillende Shantykoren. Onze bus is vol met zangers en hun aanhang. Na een paar optredens van onze mannen gehoord te hebben gaan mijn vaste maatje Johanna en ik op verder onderzoek uit. We kijken en luisteren en komen bij een terrasje waar nog een paar plekken vrij zijn aan een tafeltje. Mogen we er bij komen zitten?, vraag ik. Dat vinden ze alleen maar gezellig en al spoedig zijn we volop in gesprek met deze zuiderlingen, nou ja hij dan. Zij komt oorspronkelijk uit Heerenveen. Misschien dat daarom dit noorden blijft trekken je roots hè? Het gaat er niet eens zozeer om waarover je het hebt maar soms is een gesprekje over fietsen, e-bikes, vakantie en Andre Rieu voldoende om een aangenaam kwartiertje te hebben. Ik hoop dat ze nog een fijne fietsdag hebben daar in de omgeving van Wolvega. Onze mannen zingen prachtig, ik mis Wim zn solo maar ik krijg vast meer kansen om die nog eens te horen. De dag eindigt met het feit dat Wim zn telefoontje kwijt is. Hij slaapt er slecht van, maar gelukkig vinden ze hem terug door hem vanmorgen terug door hem af te laten gaan. Hij is op de achterbank van de bus tussen de zittingen gegleden. Deze nieuwe dag begint dus weer goed.
Geert Hanken is zijn pseudoniem. Hij schrijft regelmatig over wat hem bezig houdt en wat hij in zijn leven al meemaakte. Zijn leven lang was hij boer in Zuidbarge en de Hankenberghoeve was zijn plek, maar nadat zijn zoon het overnam, verhuisde hij met zijn Annie naar een appartement. Ik heb me laten vertellen dat hij daar in de Emmerhout goed werk deed door het winkelcentrum netjes te helpen houden. Dat was niet genoeg. Henk Siebring moest de buitenlucht en de natuur voelen. Hij heeft nu al jaren een volkstuin, wat zeg ik hij heeft 7 van die stukken aaneen. Vandaag ging ik bij hem kijken. Ik vroeg aan een buurman tuinier of Siebring hier zijn tuin had. O die oude boer? Daar bij die bloemen. Hij is er net. Ik vond hem druk bezig met de schoffel. Het is gebeurd met hazen vangen zei de voormalig boer en jager. Dat mag ook wel als je 88 bent. Overal in zijn tuin staan stoelen om even te gaan zitten uitrusten en mijmeren. Hij liet me zijn kunstwerk zien, zijn kruizenveld, allemaal van buxussen, want Henk is een gelovig mens. De kruizen wezen allemaal naar een blauwe winde die zich naar de boven kringelde, naar de hemel. Een paar oude schuurtjes heeft hij namen gegeven als Ericas kas en loods Zuidbarge en hij heeft er een oude cabine van een vrachtauto staan waar hij Rij maar an op heeft gezet. Och we hadden een aangenaam half uurtje. Rick heeft ooit stage bij hem gelopen op de Hankenberghoeve en hij herinnerde zich hoe ik een keer in hun buurt bramen ging plukken, eigenlijk om te zien hoe ze samen aan het aardappels rapen waren. Hij had me door. Er staat een heel veld met mooie kerstdennen. Eind november kun je er voor 5 een uitzoeken en er je naamkaartje zolang aan ophangen. Dat gaan we doen!
Soms zit het mee en soms . Wie ons wel en wee regelmatig volgt is misschien die ene bepaalde pechdag niet ontgaan. Dachten we een prachtig keramisch fornuis op de kop getikt te hebben, gaat de glasplaat van de oven aan gruzelementen. Ben en Niesje hadden er speciaal een dagje voor uitgetrokken, zodat Ben en Wim het zaakje goed aangesloten zouden krijgen. Nou ja toen hebben ze het fornuis toch maar vast op de plaats gezet en gelukkig kon er een nieuwe glasplaat besteld. Daar hadden we nog geluk mee dat die onderdelen los te krijgen zijn. Zouden wij niet de enigste zijn met zon pechdag? Het pakket met de nieuwe glazen deur staat al een paar weken te wachten. Wim ziet er blijkbaar tegenop om die te verwisselen, maar vandaag moet het dan maar gebeuren. Het fornuis wordt met vereende krachten naar buiten gebracht en op de tuintafel gezet, oude splintertroep er af gestoten, goed kijken hoe het een en ander in elkaar zit en dan Het gaat eerst van een leien dakje tot die ene schroef. Die kan Wim er met geen mogelijkheid inkrijgen. Den is dol edraeid. Kan niet anders. Het zweet begint ons al in straaltjes van de rug te lopen. Iets meer naar links de ovendeur een beetje open dan die eerste schroeven er maar weer uit....... Ik weet niet eens meer hoe het kon gebeuren maar de ovendeur zit op zn plaats en de keuken is weer compleet. Nu kunnen we aan de appeltaart.
Vandaag is het onafhankelijkheidsdag in de USA en dat wordt gevierd. Curtis en Berdena vieren dat meestal aan hun meer waar ze een weekendhuis hebben. De hele familie is er dit keer, behalve dan Abby die nog in Den Haag is voor een paar laatste afsluitende weken op de internationale school van Inholland. Ze brengen drie dagen gezellig samen door met eten en drinken en hebben het naar hun zin in op of bij het water. Berdena schreef dat ze op 4 juli hun boot versieren en gezamenlijk met de buren daar er een feest van maken, een parade op het meer. 's Avonds besluiten ze met vuurwerk.
Zo . Weer gezinsuitbreiding, vroeg Anja gisteren toen ze even aan kwam. O.. heb je de grote kuikens gezien, leuk spul hè? Nee, ik bedoel kleine kuikens een hele zwik, ik kon ze niet zo gauw tellen want de kloek verdween al weer onder de struiken. Heb je één haan en dan gaat die zich meteen ook met de beide krielkippen bemoeien. Wim en ik met Anja en de kinderen in ons kielzog naar buiten en zien moeder en donsballetjes weer richting hortensias verdwijnen. De Annabellen doen het goed en het zijn dichte struiken geworden Wat later als ik heel stilletjes familie kip weer zie scharrelen moet ik ze even tellen tien stuks, 5 nu nog gele en 5 wat donkerder. Ook een van de legkippen zit op eieren. We hebben er twee een kruis gegeven en de rest halen we telkens weg, want de beide andere kippen willen alleen precies bij de broedse in het nest zitten om hun ei te leggen. We hebben al een paar nepeieren in een ander nest gelegd, maar dat helpt niet. Het wordt druk op ons erf. Vandaag hebben we Ricks nieuwe flat screen tv bewonderd en hij heeft laten zien wat hij er allemaal mee kan. Wat hij met de oude nog prima tv gaat doen? In elk geval gaat die niet naar de Kringloop. Daar heeft hij wat tegen. Wel aanpakken en niks ervoor geven? Dat stuit hem tegen de borst. Nee Jans en Geesje hebben er wel belang bij. Die zijn aan de beurt maar wel zelf komen halen hè! Morgenavond gaat dat gebeuren.
Over voetballertjes, een speurtocht en pannenkoek...
Aan de pannenkoek, vooraan de broertjes Daan en Tim
Er vliegt hier een havik, hoog boven het veld. We moeten zuinig zijn op onze roofvogels, maar als ze je de patrijzen uit de ren plukken wordt het minder. Anja heeft nu een soort gaas over de ren gespannen voor er nog meer kippen sneuvelen. Er zijn ook drie buizerds te zien die samen de buurt onveilig maken voor de kleinere dieren dan. Vandaag was het de dag van Frank. Die vierde nu zijn 8e verjaardag en had al zn vriendjes uitgenodigd, vijf stuks en allemaal voetballertjes. Drie keer raden wat er moest gebeuren tijdens zn feestje. Tja voetballen dus. Wim was gebombardeerd tot scheidsrechter. Vanmorgen klokslag 10 uur stond Frank al bij ons op de stoep om samen met mij een speurtocht door het bos uit te zetten. Dat vond hij al een avontuur, vooral achterin waar het zo donker is. Met rode draadjes en pijlen van takken gaven we de route aan. We verzonnen wat vragen over de natuur. Vanmiddag na de voetbal ging het clubje met Alle er achter op pad. Anja had voor allemaal een waaiertje met dieren in het bos gegeven. Wim stond aan het eind van het bos met dropveters en Anja en ik bereidden het pannenkoekenfeest en het kampvuurtje voor. Volgens mij slapen alle jongens als rozen vannacht. Ik moest even terugdenken aan onze eigen verjaardagsfeestjes met de jongens. Er is niets veranderd.
Doesburg in de regen.
Spannende doorkijkjes in Gerrie's tuin. 
zondagmorgen--We zeggen telkens tegen elkaar dat we er tegenop zien om de Zondagsgroet rond te brengen langs de ziekenhuisbedden. Eens in de 8 weken zijn we aan de beurt met onze ploeg beddenrijders om de mensen die graag de oecumenische kerkdienst in het Scheperziekenhuis willen meemaken, op te halen voor die kerkdienst en na de koffie weer terug te brengen. Het beddenrijden zelf is redelijk ontspannen, vaak bijzonder zelfs. Maar het rondbrengen van die Zondagsgroet kan soms moeilijke momenten hebben. Je kunt geconfronteerd worden met heftige situaties. We vragen dan ook altijd of er kamers zijn die we beter niet kunnen ingaan. Dit weekend is Agnes weer bij ons en ging ook mee om de Zondagsgroeten uit te delen. Als we uitgelegd hebben waar we voor komen vragen we vaak ook of er mensen zijn die gehaald willen worden, met rolstoel of met bed, alles kan.
Via via hoorden we pas dat de verdubbeling van de weg naar Klazienaveen die vlak naast ons is inderdaad doorgaat. Het zou door de gemeenteraad zijn goedgekeurd. Drie jaar geleden zijn we al eens naar een bijeenkomst geweest om de nieuwe structuurplannen van de gemeente Emmen te bekijken. Het zou volgens de plannen een allee worden. Wij hebben onze zorgen toen al middels een brief getoond en voorgesteld als het toch door moet gaan dat ze die extra baan aan de westzijde van de weg aan te leggen. Netjes een brief gehad dat het ontvangen is, netjes staan we vermeld in de antwoorden op het structuurplan. Er wordt geadviseerd om de verdubbeling aan de westkant te maken, voor een geluidswal te zorgen en aan een aan- en afvoerweg zou gedacht worden. Bovendien zal tijdig met omwonenden het een en ander besproken worden.
