Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
26-06-2012
Afscheid van de Morvan
Afscheid van de Morvan... Ja door zulke straatjes moesten we
onderweg...van Autun naar Beaune..
Ben en Riet zijn al langer van huis
dan wij en het is tijd dat Ben zn haar opnieuw gemillimeterd wordt. Dat gebeurt
voor de camper, een handdoek om de schouders en Riet neemt de tondeuze ter hand.
Zo die kan er weer tegen. Dan volgt het afscheid van Des2rives, de gezellige
camping die met de Franse slag gerund wordt. We pakken bij Beaune de autobaan
richting Mulhouse en zijn nu gearriveerd op de gemeentecamping van Molsheim in
de Elzas. Het klinkt al Duits. De Elzas is al vaker Duits geweest maar nu is het
sinds de 2e WO Frans gebied. Ook deze camping bevalt ons goed. Veel bomen en ook
veel Nederlanders. Je ziet het behalve aan de nummerborden aan de fietsen die
iedereen bij zich heeft. Wim zorgt voor wat hilariteit. Hij loopt naar het
toiletgebouw , want het regent hier op dit moment. Een stel Zwitsers zien hem
lopen in zn blote bruine bast onder de paraplu en komen niet meer bij, vertelt
hij me net. Morgen gaan we verder naar onze favoriete plek aan de Rijn in
Sankt Goar.
Vandaag wilden we Ben en Riet het kerkje in Uchon laten zien. Daar dichtbij herinnerde ik me van die grote stenen bollen, net hunebedstenen maar toch weer anders. We zien ze hier overal in de bossen liggen. Het is een mooi oud kerkje, mooi door zijn eenvoud. 'Dat is Maria van de altijd durende bijstand ', wijst Riet als ze een Madonna met kind ziet en dàt kon de beschermheilige van dit kerkje wel zijn', bij een andere vrouwenfiguur met een boek in de hand. Even later genieten we van het uitzicht van de Roches du Carnaval. Er zijn bij die rotsen een paar groepen stenen. De een wordt le nez du chien genoemd en warempel het lijkt op een hondenkop. Een andere de mammoet. Ooit stonden we hier met Piet en Marry. Het is me altijd bijgebleven. Even later komen er een paar mensen aan met hun handeltje onder de arm. Die gaan parapente zeilen. Nee we hebben er niet op gewacht en gaan via een uiterst kronkelig weggetje naar Autun, drinken een cappuccino en doen even later inkopen voor een paar dagen bij een Carrefour. We zijn er klaar voor... een volgende plek wacht. Maar eerst hebben we nog een gezellige avond samen
Uitzicht vanaf de Roches des Carnaval Ben en Wim, onze trouwe chauffeurs
We zijn dan wel een eind van huis, we worden wel op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen in Emmen èn zelfs in Hattem. Ben mailt net dat de boerderij van Henniphof, de begrafenisondernemer, aan de Gelderse dijk in Hattem in vlammen is opgegaan. Henniphof zelf was naar een begrafenis en zijn vrouw was aan het werk, dus niemand thuis. Het zou vandaag aardig gespookt hebben in delen van Nederland. De schade bij ons aan het Schoolpad viel mee, slechts één keer hoefde Ben de aardlekschakelaar weer om te zetten. Hij gaf een link door van een website met fotos van de brand. Met een klik op http://stefanverkerk.nl/ ,en je kijkt op 18 juni, zie je wat er in korte tijd van zon prachtige rietgedekte boerderij over kan blijven.
De Charolais koeien zoals ze hier veel te zien zijn. Het landschap in de Morvan is prachtig en afwisselend. 'Ie mot nog heel wat werk doon met de schuppe a'j hier de boel mooi vlak wilt kriegen', merkt Ben op.
'Wanneer trokke wi-j in Nieuw Zeeland eigelijk veur 't eerste met mekare op', vroeg Ben gisteravond terwijl we nog bij hen in de camper aan het nakaarten waren over de dag. De voetbal was net achter de rug. De mannen hadden bij het grote scherm gekeken op de camping en Riet en ik vonden de plek bij de tv in hun camper een beter idee. Met 'Waardeloos voetbal', kwamen die twee binnen. Van Marwijk werd afgekraakt en beklaagd beide. Wìj hadden nog wel aardig spannend voetbal gezien, maar smaken verschillen. We begonnen na te denken... Waar in Nieuw Zeeland trokken we voor het eerst gezamenlijk op? Ik weet het. Dat was op de dag dat we met een bus naar de noordpunt van het Noordereiland gingen en over het strand de tocht terug maakten, de derde dag in Nieuw Zeeland. Het klikte meteen, we maakten meteen al foto's samen op die uiterste punt van het mooie Nieuw Zeeland. Daarna hebben we heel wat wandelingen en excursies samen meegemaakt. Overdag was je natuurlijk altijd met z'n tweeën als je verder trok met je camper maar 's avonds en op de vrije dagen begonnen we al gauw dingen samen te ondernemen. We hebben leuke herinneringen aan de tochtjes ter plekke wanneer de mannen voorin zaten en Riet en ik met de beentjes languit achter in de camper bijpraatten. De barbecue hier op camping Des 2 Rives was gezellig en lekker. Ons tafelgezelschap was ook de moeite waard. Wat een verschil in mensen. Eén man was zo'n brok energie, niet te geloven. Met 12 jaar naar de fabriek, maar verdiende z'n eigen schoolgeld om verder te kunnen leren. Nu op z'n 70e is hij al twee keer naar Santiago de Compostella gefietst. Wat is er veel veranderd in een generatie tijd.
Riet bewondert een prachtige roos, de trots van Marry
Het was even zoeken, de Tom tom wees ons de weg langs de zuidkant en moesten
we vanuit Montaron de weg naar La Vendange vinden. Maar toen werden we gastvrij
ontvangen. Piet loopt beter dan ik dacht. Hij had net van te voren pijnstillers
genomen, vertelde hij. En zo zaten we met zn zessen op de langzamerhand
vertrouwd geworden plek . Verleden jaar op onze terugweg vanuit Spanje waren we
ook bij hen op bezoek en alleen in januari zagen we Piet nog een keer op de
begrafenis van moeder Siet. Nee.. ze komen niet meer naar Nederland. Dat heeft
ze niets meer te bieden. Nu hun beide zonen ook in de buurt zijn komen wonen is
dat natuurlijk enigszins te begrijpen. We drinken heel gezellig koffie met
een lekker net door de bakker gebracht vruchtentaartje en wat later gaan we aan
de kippensoep met stokbrood. Ben en Riet zijn erg geïnteresseerd in hun mooie
plekje en Piet laat alles uitgebreid zien. Wel een hoop werk um t huus, merkt
Riet nog op, maar ik heb begrepen dat Rob elke week wat tuinwerkzaamheden komt
verrichten. Ze wonen op een prachtige plek. We nemen afscheid, voor hoelang?
Gelukt, we zijn gearriveerd op Camping Des deux rives in Étang sur Arroux in
de Morvan, die geëxploiteerd wordt door een Nederlandse familie. De beste man is
compleet van de kaart nu hij overstroomd wordt met gasten, veel meer dan
verleden jaar. Hij is hier pas een paar jaar aan de gang en heeft het leuk
opgezet met wat leuke huurtenten en veel groen. Het zou een succesvoorbeeld zijn
voor het tv- programma Ik Vertrek. Nee het is geen camping de Boomgaard vonden
we meteen want het wordt tijd dat er eens gemaaid wordt. Het is wel geen VeKaBO,
maar het ziet er wel gezellig uit. Morgen kunnen we al meedoen met een barbecue
met daarna de voetbalwedstrijd Nederland- kijken op een groot scherm. Natuurlijk
hebben we ons meteen opgegeven. Ook Piet en Marry hebben we gebeld en we zijn
morgenvroeg welkom tegen koffietijd.
Er is hier van alles te beleven. De parapentevliegers komen in bosjes van de
berg af. Het schijnt er goed weer voor te zijn. De buitelingen die ze durven
maken! De buren die vlak aan het meer staan hebben overstroming. Ze hadden al
geultjes naar het meer gegraven om het water weg te laten lopen, maar nu komt
het van het meer weer terug. Er is al grind gebracht en ergens naar toe gemaild
dat bepaalde sluizen opengezet moeten worden. En laten we het vooral niet
over gisteravond hebben. De beide mannen zaten naast me en je zou er doof van
worden, maar niets hielp. Nu, vanmorgen is het stralend weer, precies zoals
je aan het meer van Annecy zou verwachten. En daar genieten we maar van.
't Smaakt mooi, is één van de uitdrukkingen van Ben als
hij lekker zit te eten. We zijn er op uit geweest vandaag, helemaal het meer
rond. Natuurlijk waren de mannen bovendien erg benieuwd naar de afsprongen van
de parapente jumpers. En via een smalle slingerweg vonden we de plek boven op de
berg aan de overkant. Ben en Wim moesten nog wel even een klimmetje maken maar
dat hadden ze er graag voor over, terwijl Riet en ik ons installeerden op een
stuk gras met prachtig uitzicht. We hadden brood en koffie bij ons en genoeg
leesvoer. Ik kan hier de hele dag wel zitten, zei Riet, hier krieg ik nooit
genog van. Maar na de koffie met de mannen gaan we toch nog verder. Eerst de
afdaling en dan het meer rond via Annecy. Het is vandaag stralend weer, wat een
verschil met de laatste twee dagen. Morgen lijkt het net zo mooi te worden. Een
groet van ons alle vier!
Och... als ik koeien zie moet ik even aan pa denken. Dit schijnen typisch de
koeien te zijn van hier ... uit de Rhone-Alpes, een soort rode blaarkop. Ze
staan op de pakken melk nog afgebeeld.
Tja... zulke hammen zie je niet in een Nederlandse supermarkt. Wim staat er
verlekkerd naar te kijken, maar we nemen er toch geen mee...
Deze camping bij Doussard aan de zuidkant van het meer van Annecy heeft net
als de meeste z'n eigen huisdieren. Een paar keer per dag komt de familie zwaan
langs Moeder met de vijf jongen voorop en vader houdt de wacht maar verlangt wel
het grootste stukje brood.Ik geeft het hem maar gauw terwijl ik terug denk aan
onze eerste ervaring met zwanen aan de Hissinkbeek waar we rustig ons boek zaten
te lezen. Het gezin zwaan kwam toen met zijn 10 jongen op ons plekje af
gezwommen, vader met klapperende vleugels voorop, kwam op ons af. Ik stond al
snel met mijn boek onder de arm in de bosjes maar Wim liet zich niet zo gauw
verjagen. Toch koos hij het hazenpad en stond even later tussen de prikkels. Wij
hadden blijkbaar hun landingsplaats uitgekozen. Deze lijken niet agressief
maar toch! Met de volgevreten mussen en vinken gaat het al net zo. Ze huppen
de hele tijd om je stoel en kijken je slim aan. De spechten doen daar niet aan
mee, maar hakken gewoon door. Vandaag wordt het een rustig dagje. Riet heeft
even kontakt met de Enchedeërs die iets verderop staan. En de mannen bereiden
zich voor op vanavond. Je weet wel....voetbal EK
'Ie liekt net een zieke kippe', waren de opbeurende woorden van Wim toen ik
lekker warm ingepakt vanavond onder de luifel van koffie en uitzicht zat te
genieten'.
Ik herinnerde me alleen nog dat het een heel oude stad was, Chambery, met oude gebouwen en beelden op de pleinen. En dat was het. Het was alleen maandagmorgen en de leukste winkeltjes waren nog dicht. Toch was het leuk om er rond te struinen en ergens te lunchen. We ontdekten de enorme olifanten die me eraan herinnerden dat Hannibal hier langs getrokken moet zijn met zn olifanten. Hoe dat afgelopen is weet ik niet want om met dieren die uit de tropen komen door de Alpen te trekken lijkt me een raar idee. Die avond zitten we bij elkaar om de volgende plannen te bespreken. Het is overal in Europa slecht weer, alleen zal het uiterste zuiden van Frankrijk iets beter zijn. Volgens Anda blijft het weer dat strookje zuidelijke kust vaak mooi. We horen al dat er rijen voor de camping in Grimaud staan te wachten tot er weer eentje vertrekt en de volgende er op kan. We besluiten om naar het meer van Annecy te gaan en een plekje met uitzicht op het meer te zoeken. Daar blijven we dan wat langer. En dat deden we dus vandaag. De tweede camping voldeed aan onze verwachting. Bovendien een vriendelijke ontvangst èn een prachtig uitzicht vanaf de camper en caravan. En dat is het voor de komende dagen. We strekken onze beentjes op de bank en hopelijk op de luie stoelen morgen. Jullie hoeven ons niet te beklagen vanwege het weer want we hebben begrepen dat het in Nederland niet veel beter is.
Opa en opoe Bijenhof met tante Hermien op de Haar..Opa houdt z'n paardje trots vast, ok een echte peerdekearl.
Ken je dat? Ik ben zo moe vroeger hoorde ik opoe Bijenhof wel eens zeggen: Ik bun zo meu dak t ene been niet veur t andere kan kriegen. Nou zo moe ben ik. En dan ga je op vakantie. Dat is toch leuk! Ja dat is het morgenvroeg om negen uur als ik naast Wim in de auto plof en de caravan aangehaakt is, de tom tom de coördinaten van de camping in Saarbrücken heeft verwerkt en we richting Duitse grens gaan. Leuk om straks Ben en Riet weer te zien en samen plannen maken hoe we de Route Napoleon zullen afrijden. Maar nu .Nee ik ga niet opnoemen wat er allemaal gebeuren moest. Had ik voor een deel ook eerder kunnen doen, maar ja Vandaag werden de schapen en lammeren weer omgeweid. Daar is Rob heel precies aan. De fleslammeren krijgen nog een weekje een keer per dag de fles van Ben en Nies en dan is het over. Ze hebben met zn drieën al een hele zak lammerenbrok op. Geen wonder dat ze er zo stevig uitzien. Maar ook dat is gebeurd. Ze kunnen nu niet meer het hok in om achter het schot aan de brokken te gaan. Het kon nog wel blèren worden volgens Rob. Anja kwam met de jongens nog even gedag zeggen èn natuurlijk de lammeren de fles geven. Wim moest vanavond gewoon nog even tot de pauze naar de repetitie van Valerius en even bij de andere buren aan, we hebben de kaarten, passen en campingboek klaar liggen en zullen morgen voor de zoveelste keer samen op stap. Weet je de vermoeidheid begint al van me af te glijden. Ik ga Wim achterna naar boven. Ik hoop natuurlijk bij te kunnen houden wat er onderweg te beleven valt, maar dan moet het wel een camping met internet zijn.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
En dan wordt het even omschakelen. Gerhard had het al voorspeld
voor we weggingen: dassen om en handschoenen en de dikke winterjassen weer aan.
Op weg naar de buurvrouw om ons te melden is dat even wennen. Dit is toch het
weer waarop we eigenlijk gewacht hebben hier in Nederland. Aan een
elfstedentocht gaan we niet meedoen, maar een wandeling met de honden in het,
zij het koude, zonnetje is toch wel wat we wilden. Hoewel de katten blijven
liever binnen en de honden al net zo. De kachel brandt en we pakken onze
dagelijkse gang van zaken weer op. Het water voor kippen en ponys en de zorg
voor de vogeltjes geeft alleen wat extra werk. Maar intussen heeft onze jonge
medereiziger David de emailadressen doorgemaild van onze reisgenoten en wenst
ons de hartelijkste groeten, en in de hoop dat onze levenspaden zich nog eens
kruisen . Je weet het maar nooit. Wanneer de jongeren van nu zich een beetje als
deze bijzondere jongen ontwikkelen, komt het zeker nog allemaal goed. De
indrukken die we opgedaan hebben zullen nog lang in onze hoofden en in onze
dromen rondspoken. Het was een onvergetelijke reis.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten. Ben belde het busje om ons
naar de parkeerplaats te brengen. Na lang wachten en zoeken kwam er een nog
jonge Marokkaanse Nederlander ons halen en dit keer stak de jongeman geen vinger
uit op wat in te pakken. Op de parkeerplaats zelf had de bewaking een stuk
karton voor onze ruit geplakt die waarschijnlijk open was blijven staan.
Daarover waren we het eens: de bewaking was perfect. Tegen één uur arriveren
we weer bij Ben en Diny en na een drankje op de goede afloop van deze prachtige
reis duiken we daar het bed in dat we 8 dagen geleden hadden
verlaten. Vanmorgen bekeken we de film al die Ben deze week had opgenomen van
alle belevenissen en genieten we na. Wouter heeft deze week bij hen opgepast
net als Ben en Niesje bij ons. Diny gaat haar paardje Cassandra wat extra voeren
en ik verbeeld het me niet... die zijn blij dat ze elkaar weer zien.
Een van de twee jongeren, die de reis meemaakten vroeg ik wat hij er
uiteindelijk van gevonden had. We zagen hem nl gedurende de week helemaal
ontdooien. Hij zei:'Ik dacht aanvankelijk dat ik met een stel fossiele ouden van
dagen op stap ging, er was maar een meisje van mijn leeftijd bij... en die had
al een vriend. Maar daar ben ik van terug gekomen. Ik heb het erg leuk
gevonden.' Je zag hem 's avonds regelmatig met een van die fossielen een potje
schaak spelen. Op een avond kwam hij bij ons terwijl we met een ander stel
aan een drankje zaten en vroeg hij:'Mijn stiefmoeder en ik vroegen ons af of er
misschien dames bij de groep zijn die wat naaigereedschap bij zich hebben. Mijn
vader wil morgen graag in een oude zwembroek van mij, toen ik nog 93 kilo woog,
ook drijven in de Dode Zee. Maar die broek moet wat ingenomen worden. Mijn
stiefmoeder heeft aangeboden om dat te doen, maar heeft geen naaigereedschap bij
zich.' Gelukkig voor die vader had Diny wat naaigaren bij zich. Toen hij dat
even later terug kwam brengen vroegen we natuurlijk wel even of pa dat wilde
showen. 'Daarmee zullen jullie tot morgen moeten wachten', sprak David.
Dan is het zover dat we deze geweldige acht
dagen gaan afsluiten. Om half drie staat de bus voor om ons naar het militair
vliegveld Ovda te brengen. Het is een uur en een kwartier regelrecht terug de
woestijn weer in. We zijn nog steeds verbaasd dat ze in die woestijn allerlei
plantages hebben aangelegd, weliswaar met irrigatiesysteem en kassen. We zien
zelfs een melkveebedrijf met zwartbonte koeien, maar er is geen sprietje gras te
bekennen.
Het dagje strand is ons goed bevallen, lekker ontspannen na de intensieve en
indrukwekkende week. Ons eten is steeds koosher geweest en het lijkt heel
gezond, weinig vet en veel groente. 's Morgens is er een uitgebreid buffet met
ontelbare gerechten die nieuw zijn voor ons. Daar kun je weer een heel stuk van
de dag op verder. Deze laatste ochtend gaan we richting stad en willen de markt
op. Hier in Eilat is een tijd terug een aanslag op een hotel geweest en ze zijn
erg aan het controleren bij winkelcentra en markten. Onze hele handel wordt
nagekeken. Toch geeft dat een veilig gevoel. We zien hier een hele serie
aanplakbiljetten van een rabbijn die hier komt spreken. Ben vraagt nog enigzins
voorzichtig of het een religieuze bijeenkomst is of een politieke, maar het
blijkt een religieuze te zijn.
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen. Daar kunnen we de hele dag wel op teren. We hebben van alle voor ons nieuwe gerechten iets geproefd, de gevulde tomaat, allerlei soorten yoghurt met kruiden en fruit, heel veel fruit, broodjes, teveel om op te noemen. Voor het eerst hebben we uitgeslapen. D.w.z. wij èn Diny. Ben liep al heel vroeg in het park en spotte de jongelui die er onder een dekentje de nacht op bankjes doorbrachten. Hij kreeg een heel gesprek met een jongeman uit Singapore die elke minuut een foto maakte van de vroege ochtend. Ze hadden een leuk gesprek en de jongeman bleek veel interesses met Jaap gemeen te hebben. Hier in het hotel is iemand van Kras aanwezig maar de tour met de boot met glazen bodem, die wij aanvankelijk in gedachten hadden, vaart op zondag niet. Misschien morgenvroeg. We gaan eerst maar eens even op het balcon in het zonnetje zitten en dan zien we wel weer. Lekker relaxed zo'n laatste dag.
En dan... een dagje strand met 27 graden. We rusten uit na alle indrukken... emoties en inspanning.... De dag is aan ons. Er is genoeg aanbod, we hoeven ons niet te vervelen. Je kunt nog een woestijnsafari doen of naar het Observatorium of een dagje met de dolfijnen. Wij hadden bedacht om met een boot met doorzichtige onderkant een paar uur de zee op te gaan, maar op zondag doen ze dat niet. En eigenlijk zeg nou zelf hebben we zoveel mooie dingen beleefd en ons lichamelijk zowel als mentaal zo bezig gehouden dat een dagje strand ook wel lekker is. We zitten n.b. in het Astral Seaside hotel. We kunnen zo het strand op. En dat doen we, we gaan er een lui dagje van maken en installeren ons met een boek op de luxe strandstoelen op het strand. Het wordt al gauw 27 graden en Diny en ik gaan ook hier de zee in die wel zout is maar lang niet zo koud als de Dode Zee gisteren. Niet te geloven dat het in Nederland echt winter aan het worden is. Gerhard en Judith zijn hier tijdens hun huwelijksreis in februari 1997 ook geweest en behalve de vliegreis( Gerhard dan) was hen ook dat weekje zon goed bevallen. We hebben wat rondgesnuffeld in de buurt, kopen een yoghurtijsje met allerlei vruchten en maken ons nu klaar voor ons laatste diner in dit hotel. Morgen is het voorbij. Om half drie vertrekken we hier vanuit het hotel naar het vliegveld Ovda dat een uurtje rijden met de bus vanuit Eilat ligt.
Daarna komt het moment in zicht dat we de Dode Zee zelf gaan bezoeken. We waren al een beetje afgeschrikt doordat het water maar 17 graden zou zijn. Er zijn er al wat die wat terugkrabbelen om zich in het koude water te wagen. Ben trekt de melk al op, meldt Diny. Hee zeg:Ik zal alles wel filmen. Maar uiteindelijk wagen de meesten zich in het water. Het blijkt 22 graden. Dat valt al weer mee. Ben heeft wat moeite om de zwembroek dicht te krijgen. Hij is blijkbaar afgevallen de laatste jaren of het elastiek is te slap. Maar toch, wanneer de dames allang liggen te drijven, komen de heren er ook in. Het is een aparte ervaring. We hebben ons krantje vergeten maar het had gekund. Ik krijg door het gespetter zout in m'n ogen Dat is al minder, maar het zout spoelen we wat later goed af onder de douches aan het strand en spoelen de zwempakken goed uit.
Dobberen in het ontzettend zoute water van de Dode Zee
Ieder moment kan de kleur veranderen van het uitzicht op de Dode Zee en Jordanië aan de overkant
Dan gaat het weer de bus in en komen we aan bij een plek heel hoog op de berg. Het oorspronkelijk door koning Herodes als buitenpaleis gebouwd werd later door een groep vrijheidstrijders met hand en tand verdedigd tegen de Romeinen. In 73 na Chr. Wisten de Romeinen het zo aan te vallen met een stormram dat ze zich over moesten geven. De keus werd slaaf of vrijheid. Ze kozen de vrijheid door elkaar te doden. Alleen de laatste doodde zichzelf. Ongelooflijk verhaal. We gaan er met de kabelbaan naar boven en wandelen rond op de plek waar dit allemaal heeft plaatsgevonden. Patrick vertelt het vanuit zijn hart. Hij is 19 jaar geleden vanuit Nederland hierheen gekomen en 17 jaar geleden getrouwd en volledig ingeburgerd. Wat heeft hij ons al veel verteld en uitgelegd.