Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
06-10-2012
Bij Tim en Chris
Het is intussen het eind van de middag en Chris en Tim verwachten ons. De
boekjes van Moniek en Scotty die nu beide vertaald zijn worden door Will erg
gewaardeerd. het belletje doet er altijd goed aan. Hij is nu 5 jaar en iedere
avond wordt er in huize Ackerman voorgelezen. We maken een avondwandeling in
Linden Hill, ook wel Liberal Hill genoemd. Allemaal No voor Obama. Maar het is
een mooie wijk met echt leuke winkels en alles wat je nodig hebt. Will laat ons
een speciale boekwinkel zien met een kleinere deur in de grote voor de kinderen.
Dat is nog niet alles. Er zijn heel wat dieren in deze kinderboekwinkel. Er
liggen katten te slapen, er loopt een kip, een leguaan in een terrarium en er
wordt iedere week voorgelezen. De kring om de voorleester is dan propjevol. De
voormalige brandweerkazerne is een restaurant geworden maar de glijpaal van de
brandweerlieden is er nog net als veel foto's uit de tijd ervoor.
Nee de jongens wilden er niet voor gaan zitten. Een ontspannen plaatje....
Het is de dag om een periode af te sluiten. En al hebben we elkaar in ons
leven nog niet zoveel gezien, het voelt bij Harold en Luella echt als familie.
Vanmorgen is het onze morgen, zegt Luella en neemt me mee naar haar kringloop
waar ze vrijwilligster is, ze brengt bloemen naar de chiropracter wat ze iedere
maandag doet. Het wordt erg gewaardeerd. Ze laat me een aardige shop zien waar
echt mooie dingen te koop zijn, maar ja m'n koffer is overvol vooral na de
Indiaanse plaid die ik kocht en de cadeautjes die we meekregen. Eenmaal thuis
zet Luella ons een luch voor met een soort taco, gevuld met iets pittigs, lekker
en vooral veel fruit erbij.
Nog even een kort bezoekje aan Twila die op de Highschool werkt als
secretaresse. Haar man Kevin had zo'n mooi tegeltje beschilderd voor ons. Ook
boven de eettafel bij Harold en Luella heeft hij met prachtige letters Eet
Smakelijk geschilderd. Het bleek wel even lastig te zijn hoe het precies
geschreven moest worden. Met het 'goeiemorgen' van Harold zijn dat de enige
Nederlandse woorden die we hebben gehoord. Went gauw...
We gaan op weg naar Mankato waar we bij de Happy Chef Berdena en Curtis zullen
ontmoeten. Hier is de plek waar zoveel Egginks van auto wisselden. Vaak werd het
bezoek vanaf de airport hier naar toe gebracht door Curtis en Berdena en werd
daar opgewacht door Herman en Nettie. Het is goed om hen weer te zien maar
hier gaan we afscheid nemen van Harold en Luella die ons zo verwend hebben. We
bieden hen dinner aan, kunnen we eens wat terug doen en dat wordt gewaardeerd.
Dan nemen we afscheid en gaan we met Berdena en Curtis op weg naar Minneapolis.
Die hebben intussen twee verjaardagen gevierd. Will was jarig en vierden ze
afgelopen zaterdag. Zondag was Curtis' birthday en ging hij met zijn kinderen
Janeen, Tim en Pamela naar een Baseballwedstrijd. Berdena ontfermde zich over
Will en Bennie en dat is haar wel toevertrouwd. Deze avond praten we nog
lang bij over cultuurverschillen en natuurlijk onze families. Erg fijn om hier
te zijn. En de volgende morgen zit Wim al weer op wacht om te zien of er al weer een eekhoorn in de kooi zit. Wim probeert de eekhoorns bij de birdfeeder vast te leggen.
'Did they
even like the squirrels', had Tim gevraagd, toen Berdena hen vertelde dat we de
dieren in het wild zo konden waarderen. Hier hebben ze er een hekel aan omdat er
zoveel zijn dat ze de hele tuin op de kop zetten. Vanmorgen zelfs had Curtis er
één gevangen in een kooi. Wanneer hij dan weg gaat zet hij hem in het park er
weer uit. Maar toen wij wakker werden zagen we de partner van de eekhoorn al
weer bezig. Die zal morgen dus aan de beurt zijn.
Curtis is intussen jarig geweest en hij is erg blij met de Rembrandt tulpen die we vanaf Schiphol al meegebracht hebben. Meteen wordt er al een perkje klaargemaakt.
Denk niet dat we er voor vandaag zijn. Harold laat ons nu Herman en Nettie's
farm zien. Het is de plek waar veel van de familie op bezoek zijn geweest, in
elk geval de Voortmans, de Groot-Nuelends, tante Jantje en ome Jan. Later mama
en vader Hein samen met tante Hermien en oom Sjoerd. Zo goed te zien hoe ze hier
rondgelopen hebben. Nu woont Heather er met haar man Loren, maar binnenkort
verhuizen ze naar een eigen bungalow met bijgebouwen om wat varkens te kunnen
houden. Natuurlijk gaan we dat ook bekijken.
Dan nemen we afscheid. Denk maar niet dat we alles gezien hebben. Harold
neemt ons mee naar zijn voormalige boerderij waar nu Leroy met zijn gezin woont.
Alleen het woonhuis is opnieuw gebouwd. Twee rijen met melkkoeien ik tel er wel
48 en dan komt er een stal met jongere vaarzen en buiten loopt ook nog heel wat.
Harold is trots op het bedrijf en daar heeft hij gelijk aan. We zien alle
machinerie voor we verder gaan.
Dit was de farm van Harold en Luella, nu van neef Leroy
Lange rijen koeien in de stal van Leroy, waar ze ook gemolken worden. Grote
ventilatoren zorgen voor frisse lucht.
Bij de ingang van de farm de vlag, de E van Eggink èn natuurlijk een Holstein koe
Daarna gaan we verderop en bezoeken de begraafplaats waar herman en Nettie
begraven zijn. een eenvoudige steen is op hun graf met nun namen en geboorte en
sterfdatum, net zoals ze wilden. We zien nog een graf maar nog niemand ligt er
gelukkig in. Het is in deze streek de gewoonte om je goed voor te bereiden. Dus
Luella en Harold hebben al een steen staan met hun geboortedatum er op en op de
achterkant hun naam met een voorstelling van hun boerderij. We praten bij over
Herman en Nettie en over al wat je in het leven overkomt. Goed om ook hier te
zijn.
Dit is de achterkant van de steen voor het graf van Harold en Luella. Het schijnt hier in Sibley de gewoonte te zijn om dit van te voren al te regelen. Op de voorkant staan hun namen en geboortedata en de namen van hun kinderen.
Even tijd om te verkleden en dan gaan we richting Charlie. Nog even langs de
nieuwste wijk van Sibley en dan gaat het richting Allendorf waar de familie
Eggink in een prachtig verbouwd huis woont dat daarvoor als kerk diende. Ook
hier worden we hartelijk ontvangen. De lunch staat klaar met allerlei lekkere
dingen zoals ham en mais en salade. Daarna laat Charlie ons aan de hand van heel
veel foto's hun reis meebeleven naar Alaska. Ze hebben nooit gereisd, maar dit
is erg goed bevallen. Wie weet komen ze nog eens onze kant op.
De voormalige kerk is met eigen handen opgeknapt door handyman Charlie
De Ford van Richie, zijn hobby
De Ford van binnen is helemaal o.k
Op een Fair zag Charlie dit en eenmaal thuis ging hij aan de slag. Hij is zó
handig. Hij vertimmerde zo ook zijn eigen huis.
Opa Charlie met Jacob
En natuurlijk wordt er een foto van de hele familie gemaakt met Charlie en
Leone in het midden. Jammer dat Twila en Keith al weg zijn. Amanda neemt de
foto. Zij maakt ook professioneel foto's van bruiloften.
Charlie en Leone met dochter Charlette en kleindochter Amanda en kleinzoon Jacob
Midden in Sibley is het Courthouse an ernaast is het Veteran Memorial, een
indrukwekkende plek waar alle veteranen van de County die in conflicten gediend
hebben worden geëerd. We willen natuurlijk Harolds naam zien. Hij diende in
Korea. Hij zoekt het voor ons op. Ook Henry Eggink vinden we èn Curtis Ackerman. Is
het ònze Curtis. Dat moeten we hem vragen want morgenavond vertrekken we weer
richting Minneapolis.
'When we are going to church we always dress up', zei Harold. En zo was het.
We bezochten de eerste kerkdienst, de meer traditionele. En er waren meer
bezoekers so nice dressed up, maar ook veel zoals wij. Wim had immers zichzelf
beloofd om nooit meer een kostuum met stropdas te dragen. Hij maakt een
uitzondering voor speciale bruiloften. Dat wel... We maakten kennis met veel
van hun vrienden. De laatste dagen hebben we geen woord Nederlands gehoord tot
we kennis maakten met een paar meisjes, één ervan was Iris. Ze bezochten de
Highschool en ik vroeg of ze ook in Sibley woonde. 'Nee', zei ze, 'in Den
Bosch'. Ze bleek met een uitwisseling mee te doen en zou nog het hele schooljaar
blijven. De heimwee begon al op te spelen, maar zei ze, ik heb er zelf voor
gekozen. Ze heeft volgens Luella een erg leuk gastgezin waar nog drie andere
meisjes zijn.Dat zal dan wel goed komen.
Bij het ontwerpen en maken van dit wandkleed hielp Luella natuurlijk mee...
Op de terugweg liet Harold ons de Lakes zien, een vakantieplek bij uitstek en
op de terugweg naar huis konden we de Jerseys nog even bekijken, een farm met
3500 koeien. Van al die koeien bleef er één lang en vol aandacht naar me kijken
en dat is deze.
Er is geen plek te vinden in Nederland die meer Nederlands is dan Orange
City: molens in alle soorten, tulpen, sinterklaas en alle Delfts blauw dat je
maar bedenken kunt. Heel apart. Natuurlijk zijn er veel Nederlandse namen:
Vanderlinden, Vermeer, Hoftijzer enz., Maar nederlands wordt er bijna niet meer
gesproken.
Wat ga je in Iowa maken als je boom door een storm afgebroken is? Kan niet
missen in dit land van de corn en de soybeans: een maiskolf.
We moesten op het hoogste punt van Iowa er nog wel even aan geloven. Onze
hoofden op de goede plek... vooruit maar.
's Avond wordt er bij de dieren geslapen. Er schijn vuurwerkt te zijn tegen
half 11, waarbij de dieren allemaal in de benen komen en er een troep van maken
die daarna opgeruimd moet worden. Daarna slapen ze in een geïmproviseerde hoek
bij de dieren. ook Harold en Luella deden dat vroeger. 's Morgens worden de
kruiwagens met stro en koeienstront afgevoerd en zijn ze klaar voor een nieuwe
dag.
Vrijdagmorgen heel vroeg vertrekken Berdena en Curtis, want Curtis heeft een
meeting in Minneapolis. Wij maken ons op om naar de Clay Fair te gaan in
Sheldon. Het moet iets heel bijzonders zijn. Het is een uur rijden maar dat
vinden ze hier maar weinig. Op de parkeerplaats staan de golfkarretjes klaar om
ons naar het Fair terrein te brengen en eenmaal daar gaat Harold met ons in zijn
kielzog regelrecht naar de barn waar de koeien van de Egginks te zien zijn.
Leroy, de zoon van Charlie legt net aan een groep kinderen de werking uit van
een melkmachine. Denk niet dat we in een streep naar de Fair zijn gereden. Harpld laat ons
verschillende interessante plekken zien. De eerste is de plek waar Herman begon
te boeren. Hij rijdt zomaar een stukje richting mais, wel een kleine oprit maar
verder niks, alles is allang weg. De tweede plek is de plaats waarze zondags
naar de kerk gingen in Melvin. En deze kerk is er nog, weliswaar opgeknapt. Een
speciaal gevoel als je weet dat ook opa Eggink daar in 1932 vaak geweest is en
hield van het zingen van de hymnen. De derde plek is het huis van buurman
Knocks, het huis is veranderd maar de plek is er nog. Herman en Nettie woonden
een 150 m. verderop, het huis waar Harold en Charlie geboren zijn. De vrouw van
Andy Knocks fungeerde als midwife zoals ze een baker daar noemen. ook opa is
vaak bij buurman Knocks op bezoek geweest die van origine Duits was. Dit huis
van Herman en Nettie is er ook niet meer... corn, corn zover je kunt kijken.
Wim z'n kaart werd niet gelezen door de pinapparaat in Sibley. Harold ging
meteen naar zijn eigen particuliere bank waar ook Herman al bij was. De boss
himself, Benz, kwam hem en ons begroeten en ging er achteraan. Het was wel niet
zijn bank daar in Sibley en gaf advies waar we het nog eens konden proberen. Als
dat niet lukte moesten we hem maar bellen. Zoveel service zie je niet
vaak.
Harold ontdekt hier zijn vroegere buurmeisje, de dochter van Andy Knocks. Wat
is het hier een kleine wereld. Ze herinnert zich de verhalen over het bezoek van
opa. Haar vader en opa konden erg goed met elkaar overweg. Een leuke
ontmoeting.
Hier dan farmer Leroy die de kinderen uitlegt hoe een melkmachine werkt.
Het is een hele familiebijeenkomst in de Egginkshoek van de cattle barn.
Charlie zit er op de achtergrond een scheermachine te repareren. Hij is de
handyman in de familie. Verder is Charlotte er met beide dochters Amanda en
Heather die net een kudde koeien heeft gevoerd. Ook Rodney is er met een paar
koeien. Hij heeft een paar Holsteiners en Jerseys. Maar deze Holsteiner van
Leroy is de beste, een enorm hoog beest, nog nooit zoiets gezien.
Na een warme hap in een eettent van een varkenshouder zien we wat er verder
te zien is en ontdekken vlakbij de paarden. Er worden jonge stiertjes gevangen
met lasso's. We zijn hier echt in cowboycountry. Terwijl de een de lasso om
de horens van de jonge stier gooit, probeert de ander met de lasso de
achterpoten te pakken. De dame op paard op de achtergond is de jury met een rode
vlag. leuk om te zien...
Natuurlijk is er ook aandacht voor de handige dames. Bloemstukken, quilten en
zoals hier te zien is : het tafeldekken. Er zijn heel mooie ontwerpen bij, leuk
voor een speciale gelegenheid. Je kunt de spullen hiervoor huren.
Maar er is meer te zien. Enorme machines zijn hier die op het land dienst doen.
Je kunt aan Wim wel zien wat de afmetingen zijn. Deze wordt gebruikt voor het
oogsten van de soybeans.
Deze kon niet meer zolang wachten...en valt bij haar varken vast in
slaap.
De laatste stop is in Sioux Falls, al aardig dichtbij thuis. Er ligt een
spelletje op tafel waar Wim zich over ontfermt, de man die zogenaamd niet van
spelletjes houdt. Je moet net zolang de pionnetjes slaan tot je er maar een
overhoudt. heet dat niet solitaire. Volgens Berdena is hij een genius, want het
lukt hem. Natuurlijk gaat Curtis in de weer, maar hij komt toch niet verder dan
twee. We eten er lekker dan gaan we verder.... om 9 uur 's avonds zijn we
thuis.
Behalve een restaurant is dit tegelijk een winkel èn museum.
En dan is het tijd om weer richting Sibley te vertrekken. We hebben het goed
gehad in dit Rushmore Express Hotel. Harold heeft geen haast en belooft ons nog
een mooie stop onderweg.
De Indianen noemden dit al Badlands omdat het een omgeving is waar praktisch
niks groeit. Toch zagen we nog wat antilopen in de verte. Je weet niet wat je
ziet. We maken er een rondrit waarbij we telkens een stop maken om van het
uitzicht te genieten.
En nog één van de Badlands met een stuk prairie. Het was een bijzondere
belevenis. Het is een stuk land met een aparte energie. Heel mooi om dit te
mogen beleven met onze Amerikaanse familie.
We zitten net in de auto en Harold is zojuist de grote weg naar Deadwood
opgedraaid wanneer er een grote kat over de weg sprint. We stoppen omdat Luella
haar camera mist en als er achter ons een ranger stopt en ons vraagt: Did you
see that mountain lion?, kunnen we dat alleen maar beamen Hij werkt hier al 5
jaar en had er nog nooit een gezien. Wij komen even een dagje langs en...
bingo! De straten in Deadwood zijn een aaneenschakeling van saloons, tevens bars,
gokpaleizen en eettentjes
De reis gaat verder richting Deadwood. Wat een afstanden rijden ze hier.
Harold draait z'n hand er niet voor om. Deadwood is een stadje in de stijl van
de Wild West. Allemaal Saloons met gokapparaten. Luella waagt er zich aan,
Curtis blijft niet achter en ik probeer het ook nog eens. Ach, je krijgt wat
punten maar je bent ze zo weer kwijt. Alleen Curtis wint 5,75 dollar en int het
graag. Bij deze zelfde Saloon zit een aparte vent buiten en als ik hem vraag hoe
hij heet komt hij in de benen en stelt zich voor als Wild Bill. Hij nodigt ons
uit om de voorstelling bij te wonen. Wij doen het. Voor een bomvolle zaal nodigt
hij een paar medespelers uit en wordt opgevoerd hoe hij wordt neergelegd door
een andere wild-west figuur Dirty Jack.
De stoel van Wild Bill waarop hij zat toen hij werd vermoord
Wat een gokpaleizen...
Een echte saloon girl
Nee in Deadwood geen oversteekplaatsen met een stoplicht, maar een
voetgangersbord met deze tekst eronder. Vooral dat laatste: Thank the
driver!
Iedere dag is weer een verrassing voor ons. Vandaag bood onze gastvrouw hier
aan om ons een paar speciale kamers te laten zien boven. Dat was pas echt
chique. Eén kamer met allemaal opgezette koppen van dieren aan de wand en
prachtige schilderijen. In november gaat haar man weer naar Afrika om te helpen
in vluchtelingenkampen en zijzelf gaat onderwijzers trainen zodat ze van plek
tot plek kunnen gaan met een voorraad lesmateriaal. Jammer dat ik de camera niet
bij me had. Luella stelde nog even voor om met z'n allen onze kamers te gaan
upgraden en de bovenverdieping te betrekken. Maar het is tijd om op pad te
gaan. Harold heeft een goede herinnering aan een weg de natuur in. En binnen een
kwartier zien we herten, pronghorns, rendieren en een heel wat koppels wilde
kalkoenen. Zo mooi!
Herten
Een rendier
Wolven, geen lievertjes al zou je dat hier bina denken.....
Hé... donkeys.. Ineens verschijnt er in dit prachtige landschap een hele
groep ezels die voor een deel gewend zijn om uit je hand te eten aan je
autoraam.
Wilde ezels... overal
Behalve herten en een hele familie kalkoenen zagen we een paar keer dit
soort, volgens de brochure moeten het prawnhorns zijn. Het was heel hele
bijzondere dag. Ook de avond gaf wat extra's. We gingen opnieuw naar Mount
Rushmore voor een 'lightshow by night'. Een uitleg, een film Freedom over
Amerika en daarna werden alle voormalige soldaten die betrokken zijn geweest bij
de een of andere oorlogstaak. 'Harold will not go', fluisterde Luella. Harold
was ooit in Korea. Maar honderden mannen en vrouwen kwamen op het podium om hun
naam en afdeling te noemen en zo geëerd te worden. Tot slot stopten we bij
een bar dichtbij het hotel. Wat hebben we gelachen. Als je ooit zoveel plezier
wilt hebben zou je een Mr Rogers kunnen bestellen zoals Berdena deed. Het is een
mix van Jack Daniels, cola en grenadine. ik moet er niet aan denken, maar hier
zijn het veel mixdrankjes.
Het Blue Bells Restaurant midden in het Custer Parc was een goede keus voor een lunch
Er zijn hier veel mooie tochtjes te maken. De afstanden zijn alleen niet te
vergelijken. We nemen de Needles Highway met prachtige rotspartijen. Af en toe
stoppen we om van het uitzicht te genieten. Dit wordt ook wel 'the Needles Eye'
genoemd. Je ziet wel waarom.
De eerste buffalo in het wild
The Needles Eye wordt deze plek genoemd en je ziet wel waarom.
Wim en Curtis kunnen goed met elkaar overweg.
Zie je ze... de chipmunks, razendsnelle beestjes, lijken wat op eekhoorns
We volgen niet alleen het spoor van Lewis en Clark, maar ook Ben en Diny.
Zes jaar geleden gingen ze met Harold en Luella deze kant op om de Black Hills
te ontdekken. Na opnieuw een hééél eind rijden komen we in een bijzonder stadje
Wall Drug, op de grens met de Black Hills en de Badlands, waar van alles te
beleven valt. Je valt van de ene verbazing in de andere: cowboy-, Indiaans- en
meer invloeden. Veel shopjes, bars en dergelijke. We komen weer even tot rust.
Dit beest nodigde de mannen blijkbaar uit om er in te klimmen, want ze deden het
alledrie. Het is me zo'n driemanschap. Ze kunnen het best met elkaar vinden. Wim
geniet me volle teugen.
En eindelijk zijn we in Chamberlain op de plek waar ooit de
ontdekkingsreizigers Lewis en Clark, uitgezonden door president Jefferson, hun
reis naar het westen begonnen. Hier was het land van de Indianen en de
buffalo's. In Chamberlain is een Tourist info dat ons van alles vertelt over
deze ontdekkingsreis, erg interessant.
De brug over de Missouri naar het westen... Indianenland
In het Tourist Info Centre is van alles te ontdekken over deze streek en de ontdekkingsreizigers Lewis en Clark
Nog even voor een boerenschnitzel naar 't Praothuus aan het eind van 18
dagen samen op pad. 'Wel efkes zeggen da'j van camping de Boomgaard komt hè...',
zei Johan nog.
Ken je dat om je zonder televisie, radio en bijna zonder
communicatiemiddelen toch te vermaken? We hadden geen radio of tv bij ons
tijdens onze vakantie en het bereik van internet was op de meeste campings
minimaal. Ik kan je vertellen het went gauw. We hadden wel boeken bij ons en
natuurlijk Ben en Riet. Op de avonden dat we samen in of voor onze caravan zaten
kwamen de familie- en andere sterke verhalen aan de beurt, een beetje zoals dat
vroeger gebeurde tijdens de winteravonden bij het vuur. Ben en Riet komen beide
uit een groot gezin en geloof maar dat er ook veel mopjes verteld zijn. Ben wist
er nog wel een paar. Hij twijfelde even terwijl hij mij aankeek of hij het zou
wagen, maar hij ging toch van start. -De meester op school vroeg de kinderen
of ze wel muziekinstrumenten kenden. De een na de ander stak de vinger op: een
blokfluit meester, een viool meester, een gitaar meester, een orgel meester, een
saxofoon meester. Toen stak ook Jantje zn vinger op Ja Jan, zeg het maar.
Een saksosie meester. Wat zeg je een zakzozie..? Nee daar had meester nog
nooit van gehoord. Wat is dat voor een muziekinstrument, Jan? Dat weet ik ook
niet meester, maar gisteren kwam mijn vader uit de douche en liep zo de
slaapkamer in. Mijn moeder zei toen: Ak die saksosie zit r weinig meziek meer
in.-
Hé, mo-j daor es zien broeder Canutus den was vrogger leider bie-j
Ratti. Johan wijst op een foto in het boekje over de Kranenburg. Ratti was de
voetbalclub van de Kranenburg. Johan en Joke zijn bij ons in de caravan en ik
laat het boekje zien dat Peter Koers opstuurde. Hij groeide op op de Kranenburg,
is nu boekbinder van beroep in Nürnberg en heeft dit mooie boekje samengesteld
en ik kreeg het van hem opgestuurd. Broeder Canutus was een Franciscaner broeder
die veel goeds heeft gedaan voor de gemeenschap. Hij was een bekende figuur en
regelmatig kwam je hem op de fiets tegen. Voor niet- Katholieken was dat iets
bijzonders, een man in zon donkerbruin gewaad en een touw om zn middel. Zwager
Ben heeft als kind zon broeder zien fietsen en vroeg zijn moeder: Mama geet
den een koe uut de weie halen? Tja wat doe je anders met zon touw. Moeder
Wagenvoort heeft vaak verteld: Wet ie wat onze Bennie zeg ? En dan kwam dat
van die koe. Het is een leuk boekje dat Peter samenstelde. Er staat veel in
over de omgeving en de geschiedenis van het ontstaan van de R.K gemeenschap. De
barones van Dorth tot Medler heeft er een grote rol gespeeld. Dat die R.K. waren
wist ik wel. Opoe Eggink, uut Mossel, die toen op een boerderij onder het Medler
woonde, vertelde ooit dat toen vader Hein werd geboren ze blij waren dat hij op
26 juni geboren werd en niet de 29e, want dat was de dag van de H Petrus en
Paulus. Dan was het uitgemaakte zaak hoe dit kind zou moeten heten. Dat zouden
ze zelf niet mogen bedenken, maar zou dan Peter of Paul moeten zijn en dat was
in een boerenfamilie niet gewoon. Zon invloed hadden de hoge heren in die tijd
nog. We maken er nog een gezellige dag van. Na de koffie en de soep bij Ben
en Diny gaan Riet en ik Vorden in we gaan shoppen. De laatste dingetjes worden
aangeschaft, we drinken koffie bij de Rotonde en gaan huiswaarts naar camping de
Boomgaard.
Nog prachtige lavendel en een roos bij Piet en Marry.
Tsjonge
jonge wat hebt ze hier een koplampen, zegt Ben. We zijn nog even nog naar de
overkant bij de supermarkt gegaan in Emmelshausen. Het is een soort voordelige
markt, een soort Action zoals we die bij ons hebben. Ik kijk in het rond waar
zijn ze dan die koplampen. Maar Riet snapt em al. Die kent haar mannetje al
langer. Ze wijst op de rijen bhs die daar rijen dik aan de overkant hangen. Het
is me er eentje die Ben. Het zal een gezellige boel geweest zijn bij hen thuis..
12 kinderen. Zijzelf zijn al heel blij met de drie nu volwassen kinderen en hun
5 kleinkinderen. Die avond zitten we buiten naar de schepen te kijken die
voorbij varen op de Rijn tot een onweersbui ons naar binnen jaagt. We plannen
alvast onze terugtocht. Het eindpunt staat al vast. Dat wordt camping de
Boomgaard. Wim rijdt voorop, maar bij Arnhem komen we per ongeluk op een afrit
naar Rheden terecht. We volgen noodgedwongen de oude weg naar Zutphen, maar wat
is die mooi! De prachtige weg met bomen bij Middachten, de Steeg dat
herinneringen oproept aan tante Heintje en haar gezin en de Posbank, ome Gijs en
tante Mies die daar in de vrije natuur woonden omdat ome Gijs er jachtopziener
was. En dan zitten we zomaar even later bij Johan en Joke aan de koffie. De
camping staat vol. We mogen op een extra veldje staan. Alles ligt er piekfijn
bij, keurig gemaaid en brandschoon bij de douches en toiletten. Heel wat better
as die camping in Frankriek, zon Franse slag camping, vindt Riet. Ze hadden
daor wel es al dat stof op können vaegen bie-j dee nieje w.c.s'. En ik denk als
er een stoffer en blik had gestaan zou ze het zelf gedaan hebben. Maar nu
zijn we weer gesetteld bij Johan en Joke, het geeft al een thuisgevoel hier.
Morgen knopen we er nog een dagje bij aan tot slot.
Voor ons een dagje vol nostalgie. Wat zijn we hier vaak geweest, zo vaak
sinds 1972 dat we de tel al kwijt geraakt zijn. Eerst met de kleine kinderen de
zomervakantie en later in herfst of winter opnieuw. En steeds hadden we het
gevoel van thuiskomen als we in het huisje in Badenhard waren. Later werd het
camping Loreleyblick, maar altijd maken we een rondje langs de plaatsen die ons
zo lief geworden zijn. Vandaag maakten we het rondje met Ben en Riet en
begonnen met het spectaculairste onderdeel. Het uitzicht bij Mariaruh bij Urbar:
Loreleyblick maar nu van bovenaf. We konden de camper en caravan zelfs
ontdekken. Met Rick waren we er een paar jaar geleden al geweest. Ook nu was het
een prachtig begin van de middag. We dronken koffie in het prieel waar de
gedichten van Heine op de onderkant van het dak geschreven staan. Hij was het
ook die het Loreleylied maakte: Ich weiss nicht was soll es
bedeuten Dass ich so traurig bin Ein Märchen aus alten zeiten Dass
kommt mir nicht auf dem Sinn enz. Maar daarna ging het verder en ik
beloofde Ben de mooiste supermarkt die hij ooit gezien had. Via het dal na
Utzenhain gingen we dus naar Emmelshausen naar de REWE Markt. Hij moest me
gelijk geven dat dit wel een hele mooie was. Er is niet op ruimte beknibbeld en
het assortiment was uitgebreid. Daarna volgden we de weg bovenlangs via
Pfalzfeld, Birkheim naar Badenhard en reden we het rondje langs de Strecke mit
Fehrienwohnungen. Het huisje lag er verpieterd bij, het gras stond huizenhoog
en bij de meeste van de andere huizen was het net zo. Bij Steeg gingen we
even goeiendag zeggen. Alleen de dochter was thuis. Frau Steeg was op
koffievisite in het dorp en Gerhard Steeg was naar de dokter. Ja die worden ook
ouder. Ik denk dat hij nu 79 is. Die sind ja immer zu Hause, zei ze. Komm
morgen zurück. Die werden sich freuen! Maar we gaan morgen opnieuw verkassen.
We moeten de volgende keer beslist weer langskomen. Opnieuw een mooie dag.
Vanavond drinken we er nog een op!
Vanaf de Loreleyblick een prachtig uitzicht o.a. op onze camping..
Foto van de onderkant van het dakje van het prieel bij Mariaruh, door Wim
bedacht....
Alweer een stukje naar het noorden en ongeveer 8 graden koeler zijn we op
Camping Loreleyblick bij Sankt Goar am Rhein aanbeland. Het is voor ons net of
je thuiskomt. Wim heeft het de hele weg al over de Pommes met Bratwurst gehad
waar hij zon zin in heeft. Het regende onderweg bij tijden dat je geen hand
voor ogen kon zien maar eenmaal in het Rijndal brak de lucht en kunnen we zonder
paraplu de pootjes van de caravan uitdraaien. Even later zitten we alle vier uit
te kijken over de Loreley en de Rijn en bewonderen de rijnaken die
stroomopwaarts of -afwaarts gaan. Net als bij het meer van Annecy heeft de Rijn
hier ook hoog gestaan, te zien aan de rijen takjes en rommel die er
liggen. Dan gaan we naar St Goar om te kijken en eventueel wat inkopen te
doen. Nee Ben en Riet zijn ook al niet gecharmeerd van de koekoeksklokken en
andere houten handgemaakte snuisterijen. Het blijft bij een paar bolletjes want
een supermarkt is hier niet meer. Dan volgt de onvermijdelijke kennismaking
van Ben en Riet met de Pommes met Bratwurst bij de welbekende Imbiss. Beneden
aan de oever van de Rijn staan nog steeds de picknicktafels en daar maken we wat
later dankbaar gebruik van. De eenden en kraaien zijn er nog net als vroeger, ze
wachten op de kruimels. Morgen gaan we wat plekken herontdekken. Wim heeft de
route al in zn hoofd. Badendhard is een vast onderdeel dat snappen jullie
wel.
's Avond wordt er bij de dieren geslapen. Er schijn vuurwerkt te zijn tegen
half 11, waarbij de dieren allemaal in de benen komen en er een troep van maken
die daarna opgeruimd moet worden. Daarna slapen ze in een geïmproviseerde hoek
bij de dieren. ook Harold en Luella deden dat vroeger. 's Morgens worden de
kruiwagens met stro en koeienstront afgevoerd en zijn ze klaar voor een nieuwe
dag.
