Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
04-10-2012
Sioux Falls
De laatste stop is in Sioux Falls, al aardig dichtbij thuis. Er ligt een
spelletje op tafel waar Wim zich over ontfermt, de man die zogenaamd niet van
spelletjes houdt. Je moet net zolang de pionnetjes slaan tot je er maar een
overhoudt. heet dat niet solitaire. Volgens Berdena is hij een genius, want het
lukt hem. Natuurlijk gaat Curtis in de weer, maar hij komt toch niet verder dan
twee. We eten er lekker dan gaan we verder.... om 9 uur 's avonds zijn we
thuis.
Behalve een restaurant is dit tegelijk een winkel èn museum.
En dan is het tijd om weer richting Sibley te vertrekken. We hebben het goed
gehad in dit Rushmore Express Hotel. Harold heeft geen haast en belooft ons nog
een mooie stop onderweg.
De Indianen noemden dit al Badlands omdat het een omgeving is waar praktisch
niks groeit. Toch zagen we nog wat antilopen in de verte. Je weet niet wat je
ziet. We maken er een rondrit waarbij we telkens een stop maken om van het
uitzicht te genieten.
En nog één van de Badlands met een stuk prairie. Het was een bijzondere
belevenis. Het is een stuk land met een aparte energie. Heel mooi om dit te
mogen beleven met onze Amerikaanse familie.
De grootste goudmijn is hier dichtbij en Harold laat het ons zien. Het is
sinds 1998 gesloten maar via een film volgen we de hele geschiedenis. Het is een
enorm gat en ik meen dat ze tot op 1100m diep hebben gegraven, dus ook via
tunnels. Toen de goudprijs zakte en de mijn minder opleverde ging hij
dicht
De dagen vliegen voorbij. Wat een bijzondere vakantie met een bijzondere
familie. We lachen er wat af. Aan het eind van de dag zijn we terug in Keystone
en shoppen wat, zien een heel aparte voorstelling van een Indiaan, de zesde
generatie van Sitting Bull. Hij gaf een spectaculaire dans te zien en vertelde
na die tijd over zijn spirituele achtergrond. Wat lijkt het allemaal op elkaar.
Mooi! De avond besluiten we in Ruby's Restaurant, niet gek!
We zitten net in de auto en Harold is zojuist de grote weg naar Deadwood
opgedraaid wanneer er een grote kat over de weg sprint. We stoppen omdat Luella
haar camera mist en als er achter ons een ranger stopt en ons vraagt: Did you
see that mountain lion?, kunnen we dat alleen maar beamen Hij werkt hier al 5
jaar en had er nog nooit een gezien. Wij komen even een dagje langs en...
bingo! De straten in Deadwood zijn een aaneenschakeling van saloons, tevens bars,
gokpaleizen en eettentjes
De reis gaat verder richting Deadwood. Wat een afstanden rijden ze hier.
Harold draait z'n hand er niet voor om. Deadwood is een stadje in de stijl van
de Wild West. Allemaal Saloons met gokapparaten. Luella waagt er zich aan,
Curtis blijft niet achter en ik probeer het ook nog eens. Ach, je krijgt wat
punten maar je bent ze zo weer kwijt. Alleen Curtis wint 5,75 dollar en int het
graag. Bij deze zelfde Saloon zit een aparte vent buiten en als ik hem vraag hoe
hij heet komt hij in de benen en stelt zich voor als Wild Bill. Hij nodigt ons
uit om de voorstelling bij te wonen. Wij doen het. Voor een bomvolle zaal nodigt
hij een paar medespelers uit en wordt opgevoerd hoe hij wordt neergelegd door
een andere wild-west figuur Dirty Jack.
De stoel van Wild Bill waarop hij zat toen hij werd vermoord
Wat een gokpaleizen...
Een echte saloon girl
Nee in Deadwood geen oversteekplaatsen met een stoplicht, maar een
voetgangersbord met deze tekst eronder. Vooral dat laatste: Thank the
driver!
Iedere dag is weer een verrassing voor ons. Vandaag bood onze gastvrouw hier
aan om ons een paar speciale kamers te laten zien boven. Dat was pas echt
chique. Eén kamer met allemaal opgezette koppen van dieren aan de wand en
prachtige schilderijen. In november gaat haar man weer naar Afrika om te helpen
in vluchtelingenkampen en zijzelf gaat onderwijzers trainen zodat ze van plek
tot plek kunnen gaan met een voorraad lesmateriaal. Jammer dat ik de camera niet
bij me had. Luella stelde nog even voor om met z'n allen onze kamers te gaan
upgraden en de bovenverdieping te betrekken. Maar het is tijd om op pad te
gaan. Harold heeft een goede herinnering aan een weg de natuur in. En binnen een
kwartier zien we herten, pronghorns, rendieren en een heel wat koppels wilde
kalkoenen. Zo mooi!
Herten
Een rendier
Wolven, geen lievertjes al zou je dat hier bina denken.....
Hé... donkeys.. Ineens verschijnt er in dit prachtige landschap een hele
groep ezels die voor een deel gewend zijn om uit je hand te eten aan je
autoraam.
Wilde ezels... overal
Behalve herten en een hele familie kalkoenen zagen we een paar keer dit
soort, volgens de brochure moeten het prawnhorns zijn. Het was heel hele
bijzondere dag. Ook de avond gaf wat extra's. We gingen opnieuw naar Mount
Rushmore voor een 'lightshow by night'. Een uitleg, een film Freedom over
Amerika en daarna werden alle voormalige soldaten die betrokken zijn geweest bij
de een of andere oorlogstaak. 'Harold will not go', fluisterde Luella. Harold
was ooit in Korea. Maar honderden mannen en vrouwen kwamen op het podium om hun
naam en afdeling te noemen en zo geëerd te worden. Tot slot stopten we bij
een bar dichtbij het hotel. Wat hebben we gelachen. Als je ooit zoveel plezier
wilt hebben zou je een Mr Rogers kunnen bestellen zoals Berdena deed. Het is een
mix van Jack Daniels, cola en grenadine. ik moet er niet aan denken, maar hier
zijn het veel mixdrankjes.
Het Blue Bells Restaurant midden in het Custer Parc was een goede keus voor een lunch
Voor we ons bed induiken willen we nog wel iets drinken na zo'n lange reisdag
en Wim wil ons daarop tracteren. We vinden uiteindelijk een café in cowboystijl
met Jonny Cash liederen, life gezongen door een man met een grote zwarte hoed.
Dan kan het voor vandaag wel weer. We spreken af : om 8 uur ontbijt want
Harold heeft een programma voor die dag in z'n hoofd. En zo gebeurt het. Een
wonderlijk ontbijt met veel zoete dingen, havermout die je zelf kunt koken in
een magnetron en toastbrood met jam, maar nergens de door ons zo geliefde kaas.
Maakt niet uit. We passen ons gewoon aan. Het is wel een bijzondere dag want
Nine Eleven wordt herdacht. Er wordt veel aandacht aan besteed en overal om ons
heen hangen de Amerikaanse vlaggen halfstok. Harold vertelde dat een buurman
van Herman toen hij in Sibley woonde hem heel lang voor het huis zag staan met
een fototoestel. Het bleek dat hij net zolang wachtte tot zijn Amerikaanse vlag,
mooi vol te zien zou zijn zodat hij hem helemaal op de foto kon krijgen.
Een nieuwe dag met een prachtige start. We gaan Mount Rushmore verkennen waar
de prachtig gebeeldhouwde koppen van vier belangrijke presidenten van Amerika te
zien zijn: George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Theodore
Roosefelt. Het museum is prachtig opgezet met aansluitend een mooie wandeling
over brede houten bruggen waarbij je telkens de koppen in een andere compositie
ziet.
Nine Eleven
Ooit gedacht dat ik met twee van de kinderen van uncle Herman hier zou
staan?
Er zijn hier veel mooie tochtjes te maken. De afstanden zijn alleen niet te
vergelijken. We nemen de Needles Highway met prachtige rotspartijen. Af en toe
stoppen we om van het uitzicht te genieten. Dit wordt ook wel 'the Needles Eye'
genoemd. Je ziet wel waarom.
De eerste buffalo in het wild
The Needles Eye wordt deze plek genoemd en je ziet wel waarom.
Wim en Curtis kunnen goed met elkaar overweg.
Zie je ze... de chipmunks, razendsnelle beestjes, lijken wat op eekhoorns
We volgen niet alleen het spoor van Lewis en Clark, maar ook Ben en Diny.
Zes jaar geleden gingen ze met Harold en Luella deze kant op om de Black Hills
te ontdekken. Na opnieuw een hééél eind rijden komen we in een bijzonder stadje
Wall Drug, op de grens met de Black Hills en de Badlands, waar van alles te
beleven valt. Je valt van de ene verbazing in de andere: cowboy-, Indiaans- en
meer invloeden. Veel shopjes, bars en dergelijke. We komen weer even tot rust.
Dit beest nodigde de mannen blijkbaar uit om er in te klimmen, want ze deden het
alledrie. Het is me zo'n driemanschap. Ze kunnen het best met elkaar vinden. Wim
geniet me volle teugen.
En eindelijk zijn we in Chamberlain op de plek waar ooit de
ontdekkingsreizigers Lewis en Clark, uitgezonden door president Jefferson, hun
reis naar het westen begonnen. Hier was het land van de Indianen en de
buffalo's. In Chamberlain is een Tourist info dat ons van alles vertelt over
deze ontdekkingsreis, erg interessant.
De brug over de Missouri naar het westen... Indianenland
In het Tourist Info Centre is van alles te ontdekken over deze streek en de ontdekkingsreizigers Lewis en Clark
Dan gaat de reis beginnen. Het is niet te vergelijken met Nederland.
Overal mais zover je kunt kijken. Harold brengt ons naar Zuid Dakota naar de
plek waar vader Herman ooit begon in Volga. We worden hartelijk ontangen door vrienden
van Herman en Nettie die ook met de familie Levenkamp bevriend waren. Adriana
Kleinjan ontvangt ons hartelijk met haar jongere zuster Wilma en we praten over
de tijd dat Herman en Nettie hier kwamen. Wat een mooi begin.
Berdena en Harold praten met Adriana Kleinjan, ooit een vriendin van hun ouders
Ze heeft er nog een aandenken aan want dit eerste kerkje bestaat allang niet
meer. Dit is de plek waar Herman en Nettie elkaar hebben ontmoet.
De wegen hier zijn lang, oneindig lang. Denk niet dat je zomaar in de
Black Hills bent. We halen herinneringen op aan vader Hein en mama die op zo'n
tocht in 1975 gezegd moet hebben:'As wie-j bie-j ons zo wied mossen riejen waren
wie-j al in Rusland ewes'.
Het schijnt hier mode te zijn om sterversieringen aan te brengen. Niemand weet waarom... gewoon een rage....
Harold rijdt ons met vaste hand verder. We rijden comfortabel in een soort
'van'zoals ze die noemen. Drie keer twee ruime zitplaatsen achter elkaar. De
bedoeling is dat we telkens van plaats wisselen, maar Wim heeft het voorrecht
van de guest om voorin op de bijrijdersplaats te zitten en fungeert als butler
voor de chaffeur. We gaan nu richting Mitchell waar een cornpalace te vinden is.
Een belangrijk gebouw waar de gemeente kantoor houdt en waar een grote hal is
waar rodeo's en basketbalwedstrijden werden gehouden. De buitenkant was geheel
versierd met mais in allerlei kleuren en ieder jaar met een ander thema. Erg
mooi!
De buitenkant van het Cornpalace is nog niet helemaal klaar dit jaar. Hier
wordt nog de laatste hand aan dit onderdeel gelegd.
De grote zaal middenin dit cornpalace is nu in gebruik als basketbal
zaal.De jongelui zijn er al klaar voor om te beginnen.Ook hier zijn de
versieringen gemaakt van mais.
Nog meer cows, but a special one: stained glass mèt de echte koe van
Harold er op.Dit is de binnenkant, daarom zie je alles in
spiegelbeeld.
Luella's breakfast was een verrassing. Ze moest nog even
naar de chiropracter voor haar nek en ze had het een en ander voorbereid. Ze
deed het even voor. Twee eieren werden stukgetikt en gingen in een afsluitbaar
plastic zakje. Daarbij gingen stukjes champignons, uit, kaas en tomaat. Zakje
ging dicht en je masserrde de hele boel. Daarna gingen alle zakjes , met onze
naam erop in een grote pan kokend water. Na 13 minuten was je ontbijtje klaar.
Aan tafel kreeg je er een muffin bij en klaar was Kees. Daarna begon onze
reis in de voetstappen van uncle Herman.
Zo zit je nog in St Pauls, de tweelingstad met
Minneapolis en even later in de Iowa. Zondagmorgen zijn we hier naar de
kerk geweest, een bijzondere kerk zowel van uiterlijk als de sfeer. Je voelde je
heel welkom en we maakten kennis met verschillende vrienden van Berdena en
Curtis. Eén had net een rondreis achter de rug door Nederland en Belgie en waren
inderdaad verder gekomen dan Amsterdam en omstreken. Ze hadden een mooie indruk
van ons land gekregen. We vielen trouwens met de neus in de boter. Het was een
soort startzondag voor het nieuwe seizoen en er was een lunch buiten: broodjes
met 'pig of hamburger', verschillende groentes en een sweetcornkolf waar je u
tegen zegt. Met een beetje zout was het heel lekker. Daarna was het inpakken
en wegwezen want we hadden nog 4 uur rijden voor de boeg. Pamela kwam nog even
kijken of ze me op weg kon helpen met de foto's maar ik had me al gered met een
memorystick die ik aan kon sluiten op de laptop van Berdena.
Pamela
Wim r. met neef Harold
Curtis heeft de sjas er goed in en we rijden in één ruk door naar Sibley
in Iowa. Het is heel wat anders om hier te rijden: brede rechte wegen en weinig
verkeer. Sibley is een dorp dat wel alle voorzieningen heeft. We rijden langs
de kerk, het ziekenhuis, een school, de straat waar Herman en Nettie woonden
nadat ze van de farm af waren. En dan zijn we er. Ook hier worden we hartelijk
ontavangen. Harold is behoorlijk afgevallen na zijn hartproblemen en operatie.
Luella is een ster in smakelijke maar supergezonde maaltijden klaar maken en
daar genieten we al gauw van. Maar eerst een rondje door het
huis.
Wij mogen in de tulpenkamer slapen. Het is allemaal tulp wat de klok
slaat. Tulpen op de quilt die over het bed ligt, tulpen aan en op de wand en
overal maar wat iets neergezet kan worden is het iets met tulpen. We voelen ons
vereerd.....
Er is zo ook een kamer met Delfts blauw. Ik denk niet dat je ooit zoiets
gezien hebt. Het thema is strak doorgevoerd en ik denk dat menig Nederlander er
een steentje aan bijgedragen heeft. Maar er is nog een thema. Dat is de ruimte
met koeien. Dat Harold iets met koeien had en heeft is in een andere kamer goed
te zien. Daar is de koe het thema...
Mijn schilderij met de nieuwsgierige Holsteiners viel bij Harold in goede
aarde, net als het tulpen en molenbord van Diny en de zak met echte
Rembrandt-tulpenbollen die ik van Schiphol had meegebracht.
... een echte reunie. Alleen heb je de helft nog nooit gezien terwijl het toch
voelt als familie. Will en Bennie, de zoontjes van Tim en Chris stelen
natuurlijk de show. Bennie loopt al op handen en voeten en staat zelfs, heel
trots is hij en zwaait dan naar iedereen. Pamela's vriend Brad is een grafisch
kunstenaar en is een rustig type. 's Avonds komt hij helemaal los wanneer de
kinderen weg zijn en hebben we een gezellige voortzetting. Ik gebruik hier
Curtis' computer maar de sleutel en het password kloppen niet. Morgen zoekt hij
nog even en anders kan ik bij Luella wel foto's invoeren. Ja... morgen is het
zover. We gaan eerst naar de kerk waar Curtis en Berdena zich thuisvoelen, een
Zweedse variant van onze eigen Protestantse kerk. En dan... gaan we op weg naar
IOWA, naar Harold en Luella.Hij heeft Berdena al puntsgewijs doorgemaild wat hij
gedacht heeft om te gaan zien wanneer we op weg gaan in de richting van de Black
Hills. Er wachten ons nog heel wat verrassingen. Groeten van ons allemaal....
Dag!
We zijn weer terug in Minneapolis en vanmiddag zijn we bij Pamela en Brad. Het is een echte familie-reunie, zelfs Kevin is er. Hij moest toevallig in de buurt zijn en hoorde van Tim van ons bezoek bij Pamela en kwam meteen mee. Wat een prachtig uitzicht hebben Pam en Brad op een meertje met eenden. Pamela heeft het gezellig gemaakt met een bloemetje hier en daar en verzorgt een lekkere barbecue met allerlei lekkers erbij. Het moesten steaks worden want volgens Eduard hebben we die in Nederland niet als daar. En het was vreselijk lekker. Zo fijn was het om Pamela terug te zien. Natuurlijk kreeg ze ook de groeten van onze hele familie en als ik me niet vergis komt ze ook binnen niet te lange tijd onze kant op.
Nog even in Apple Country
Bennie is de lieveling van iedereen, a happy little boy
We zijn intussen helemaal tot rust gekomen, alleen onze monden staan niet
stil. Er is zoveel nieuws uit te wisselen over onze families dat we nog steeds
niet uitgepraat zijn.Onze dagen waren ontspannen met een koffiebrake en een
lunch onderweg. De grappigste wc's kom je zo tegen met behang in alle vormen.
Wim en Curtis kunnen het ook uitstekend met elkaar vinden. Hier begon een Nederlander zijn bakkerij en liet deze voorstelling op de muren schilderen. Leuk. Wij dronken hier natuurlijk een kopje koffie met iets lekkers erbij! Even later kopen we organic apples bij een speciale apple farm. Leuke mensen met een mooie levensvisie
'Ie hoeft gien boek met te nemmen', zei Diny toen we vertrokken. ' Daor
he'j toch gien tied veur bie'j Curtis en Berdena'. En zo is het tot nu toe. We
hebben een paar prachtige dagen gehad bij hun cabin aan het Lake, een
familiehuis dat een geweldige ontmoetingsplek is. De boot lag al klaar en we
hebben dan ook een tochtje op het meer gemaakt. We waanden ons even in St
tropez, met Curtis als captain en wij languit in de kussens op het dek. Ik had
niet verwacht dat Minnesota en Wisconsin zo mooi was. Nee.. er was geen
gelegenheid om te internetten, maar ik kan jullie verklappen...ik vind het tot
nu toe geen ramp. Als ik al gewend was om iedere dag een stukje te schrijven is
dat ineens geen must meer.
Vanmiddag gaan we na wat inkopen richting Lake om een ontspannen begin aan
onze vakantie te hebben. Curtis heeft een klein woordenboekje Ned.- Engels en
omgekeerd en zoekt woorden die hij op ons vindt slaan. Voor Wim had hij
peaceful- de vreedzame gevonden, maar na wat verhalen begon hij naar een ander
woord te zoeken. Voor mij had hij saint in gedachten, maar ik hielp hem meteen
uit de droom. Nu zal hij weer op zoek naar iets anders. Bij het Lake is geen
internet maar volgens Berdena zijn er wel internet cafe's. Zij weet dat ik graag
de boel een beetje bij houdt.Met foto's moeten jullie nog even geduld hebben
want er moet eerst een speciale stekker gekocht worden voor gebruik in de U.S.
Dan kan ik mijn eigen notebook hier gebruiken. Zaterdag gaan we bij Pamela op
bezoek. Ik ben benieuwd naar haar plekje. En volgende week zijn de Black Hills
aan de beurt, het tripje dat Harold en Berdena zo gepland hebben. Dat gaan we
met z'n zessn ondernemen. Dat was het even voor dit keer. Tot gauw!
Natuurlijk het Delfts blauw bord van Diny hing al gauw op een speciaal
plekje, naast de klok die Herman en Nettie ooit kregen van hun Nederlandse
familie ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk.
' Dat heb ik weer', is
zo'n gezegde van Wim dat hij uitte in het vliegtuig. Een brullende tweeling van
iets meer dan een jaar zat een paar plaatsen voor ons. Maar voor de rest liep
alles gesmeerd. Icelandair kunnen we iedereen aanbevelen. Het was comfortabel
vliegen tegen een redelijke prijs. En net als bij Ben en Diny de vorige keer was
IJsland in een mist van regen gehuld. Wim was natuurlijk vergeten dat je in
je handbagage geen vloeistoffen mee mag nemen. Zijn shampoo werd getraceerd en
ingepikt. Wat speet hem dat! Maar eenmaal in Minneapolis werden we warm en
met open armen ontvangen door Curtis en Berdena. Meteen werden we meegenomen
naar een Mexicaans restaurant- ja Ben and Diny were here last time-, een
gezellig en smakelijk begin van ons Amerikaans avontuur. We kregen hun eigen
slaapkamer ensuite, wat een luxe en we konden niet langer wachten en gaven onze
meegebrachte cadeautjes en vele groeten van familieleden. Dat viel allemaal erg
in de smaak en vanmorgen hing het schilderij van de three Eggink-sisters al aan
de muur, net als het Delfts blauwe bord dat Diny meegaf.We hebben heerlijk op
het dek gezeten met koffie en yoghurt en ons ontbijt met scrambled eggs net
genuttigd.
Het begint er nu om te spannen. Gisteren nog even een barbecuetje bij
Gerhard en Judith, Wim kon met Valerius nog even zingen in de Kapel, zo kon de
inpakkerij nog even vooruitgeschoven worden, maar nu is het zover. "Waar is
onze blauwe koffer?' O... die zal nog bij Rick op zolder staan... Wij hebben wel
ruimte op ons erf, maar niet een echte zolder. Vanavond gaan we die maar halen
en kunnen dan meteen gedag zeggen. We missen in deze komende 18 dagen wel de
verjaardagen van Judith en Rick,... echt niet express, maar dit is een mooie
vakantiemaand voor ons, niet te warm. In Canada noemen ze het zelfs de Indian
Summer. Je wilt niet weten hoe het er bij ons boven uitziet. Een uitdragerij
is er niks bij..... Maar als ons lijstje is afgewerkt en de stofzuiger straks
zijn werk heeft gedaan... hoop ik.... Nou ja! In elk geval: America... here
we come!
