‘Zo… jullie zitten wel eerste rang’. Rob komt aanlopen omdat ik hem gebeld had over de langdurige bevalling van een van de schapen. Ik dacht dat het bij die Drentse heideschapen en de Schoonebekers zo makkelijk zou gaan, maar deze zwarte die voor het eerst ging bevallen had er nogal moeite mee. En bij dit ras moet je je er niet mee bemoeien… de natuur z’n gang laten gaan. De middag duurde lang. Er werd gekrabd, gelegen, opgestaan, weer gelegen en uiteindelijk begonnen de persweeën. Ach wat had ik met het arme beest te doen. Ik dacht aan mama … hoe die ook voor de koeien langs kon lopen, handenwringend en net of ze zelf alle ellende meevoelde zei: ’Och ’t arme beest…. arme beest... foi toch foi toch....' En dan: ’Hein mo’j water hemm’n…. Hein mo-j zolt hemm’n’. Want pa bemoeide zich met de achterkant van de koe en werden er heel handig touwtjes om de pootjes van het kalf gelegd en daarna met iedere wee meegetrokken. ‘Hein… mo’k Derk Lettink bell’n… en Maolderink?’
Het ging allemaal weer door me heen. Maar net een half uur voor Rob vanaf het station kwam was het pikzwarte lam geboren. De moeder schrok ervan toen ze het wurm zag. Het lam bewoog wel maar de ooi bleef op een afstand staan kijken naar wat hier toch lag. Toen het pakketje stil werd en moeder ooi er nog niet heenging om schoon te likken heeft Wim heel snel met een beweging het vlies dat nog om het kopje lag, eraf gehaald. Gelukkig begon de ooi wat later toch aan haar werkje om het lam schoon te likken en overeind te krijgen. En daar zaten wij met z’n beiden…inderdaad eerste rang, te genieten van wat de natuur ons hier kan bieden.