|
'Ik zou hier niet willen wonen'. Ik hoor het nog het Hengelose vriendje van Mark zeggen. Veel te stil... niks te beleven. We reden op dat moment richting Coevorden om hem weer terug te brengen na een logeerpartij bij ons. Het is ook wel een kale vlakte moet ik zeggen. Ik zie ook liever een bosrand.
En daar zit ik nu te kijken met een kopje koffie voor het grote achterraam. De mussen zijn druk in de weer bij het voederhuisje van Jans en ineens wordt mijn oog getrokken naar de oude boomstronk die naast de vijver ligt, ooit met veel moeite door Mark vanuit het Oeverse bos hierheen gekruid. De grote visser is er. Hij staat doodstil op de stronk. Het licht hier is uit, dus ziet hij me niet. Heel even komt hij op de rand van de vijver staan en loert het water in. Ik zie niks, de vissen zitten nog diep, dacht ik. Maar ineens met een flinke graai heeft hij een dikke goudvis te pakken. Eerst dwars in de bek, maar met een elegante zwaai gaat die in de lengte de bek in en... weg. Tevreden vliegt hij weg.... dacht ik. Nog geen vijf minuten later is hij er weer. Dat wordt me te gortig. Ik geef een schreeuw en weg is hij. Dan Storm maar naar buiten, die krijgt er een taak bij. Als hij buiten is houdt hij de kiekendief al op afstand en nu mag hij die brutale reiger ook erbij in zijn pakket.
|
