|
Het is zaterdagmorgen, lekker uitgeslapen, want Pauw houdt ons ’s avonds laat op de been. Nou ja… in de luie stoel dan. We lezen de zaterdageditie van ons lijfblad: het Dagblad van het Noorden. Daarnaast hebben we al achter elkaar twee weken het Algemeen Dagblad, Trouw en zelfs de Volkskrant gehad. We worden steeds beter om per telefoon duidelijk te maken dat we geen extra dagblad willen. Gewoon meteen zeggen. Bevalt goed en noemen de extra aandacht voor cultuur of religie of speciale columns die ons aanstaan, maar meteen duidelijk zijn: geen tweede krant, nee… ook niet alleen de zaterdageditie.
Terwijl ik de escapades van Daniel Lohues in Amerika lees, die in gesprek kwam met indianen, schrikken we op van een klap op de ruit. Er valt een klein bruin bolletje buiten op de vlonder voor de vijver. Het lijkt op een winterkoninkje, maar als ik beter kijk zie ik een geel streepje op z’n kopje en blijkt het een goudhaantje. Die gaan vaak op zoek naar de spinnetjes die in de webben onder het riet van de kap zitten. Het kleintje blijft doodstil liggen. We kijken meteen om ons heen. Gelukkig, onze zwarte kat Loeder is binnen, die heeft net z’n extra stukje vlees uit een kuipje gehad. Dan gaat Wim naar buiten en neemt het kleine bolletje op z’n hand. Het blijft nog steeds stil liggen, alleen z’n oogje knippert een keer. Dan brengt Wim hem naar het voederhuisje, hoog op de paal, en legt hem daar voorzichtig neer. We spreken de kleine nog even bemoedigend toe en geven het een klein aaitje over het kleine kopje met die mooie gele streep. En… we gaan verder met de krant.
Een half uur later is het prachtige vogeltje verdwenen, gewoon weggevlogen. Nu maar hopen dat het de schok goed doorstaan heeft.
|
