|
Uitzicht op het bijzondere Pukaki Lake. In Nw Zeeland was er geen enkele dip, maar daar waren we ook met een hele club.
Er is nog een probleempje dat ik lang niet kende. Toen we de allereerste keer zonder de jongens op vakantie gingen, maakten we een rondje door Frankrijk, Italie en terug door Zwitserland. We begonnen samen met Ben en Diny en hun jongens. We kampeerden eerst ergens in Frankrijk wild, want er was geen camping. Daarna ging het naar de Jura en Sallanches in de Franse Alpen, waar we een heel stel vrienden van Ben en Diny troffen. Samen klimmen, samen soepje koken in de bergen, erg leuk.
Daarna ging ieder zijns weegs. In Italie was het nog erg leuk. Het Aostadal, het Pianomeertje, de spontane Italianen. Ik belde eens met Gerhard vanaf een camping. Met wie, vroeg Gerhard toen hij mij aan de lijn kreeg. Nee
die misten ons niet. Ze hadden net een feestje. Alles goed? Ja alles prima. Maar toen we een weekje later in Zwitserland in ons klapstoeltje op camping Stechelberg zaten, had ik het ineens niet meer. De heimwee sloeg toe. En waarom? Geen idee. Het vloog me zo maar aan. Wim had intussen een voortand uit z'n gebitje en we moesten in Luzern op zoek naar een tandtechniker. We maakten nog één prachtige wandeling hoog boven op de berg en de volgende dag pakten we ons boeltje en gingen richting Nederland. En zo gauw we weer naar het noorden gingen, was dat nare gevoel meteen over en zijn we nog een paar dagen op Camping Loreleyblick gebleven.
En sindsdien
wanneer de heimwee toeslaat na 2 weken zetten we auto en caravan weer richting huis en dat is al voldoende om dat heimweegevoel te verdrijven.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
