UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Outer space is terrifying — not just on the body, but also on the mind. Extreme environments and situations can stretch people’s minds to the brink of sanity, and outer space is no exception. Sure, astronauts are protected inside their multimillion-dollar spacecraft, but those confined little metallic boxes can make one feel isolated and trapped. And we’re also making strides to put humans on other planets.

All that time in the deep dark void — probably not good for the noggin, right?

Thankfully, NASA’s on it. Welcome to the world alternately called aerospace psychiatry and psychology — a field of medicine where one provides mental health support to aviation professionals.

Astronauts, in particular, have been the focus group for decades now. They’re people who we typically think of as the best of the best, “who are otherwise quite healthy, but operate in an abnormal environment,” says Gary Beven, NASA Flight Surgeon and Chief of Aerospace Psychiatry at NASA Johnson Space Center.

Although the U.S. beat Russia to the moon, it was the Russians who started aerospace psychology. Beven explains that during missions onboard the Salyut 6 (1977 - 1982) and Salyut 7 (1982 - 1991) space stations, Soviet cosmonauts began to experience noticeable signs of psychological distress (or physical problems with an underlying psychological cause) while in space.

Taylor Swift would do poorly in space.

This most likely had to do with the longer durations of these missions. Salyut 6 had the first six-month space mission, while Salyut 7 upped the ante with the first-ever eight-month mission. Each mission put two or three cosmonauts in a fairly tight quarters with one another. Several crew stints had to be terminated before completion.

The Russians were spurred into establishing their own space psychology program. “They brought in experts within the field of psychology to work full-time with the Russian space program,” says Beven. “They were involved not only with cosmonaut selection, but also providing support and monitoring the psychological well-being of astronauts while they were in space.”

Until fairly recently, NASA wasn’t interested in long duration missions, so they had no need for psychologists or psychiatrists beyond the initial medical and mental health evaluation during the candidate selection process.

That changed in the mid 1990s, when the U.S. and Russia established the Shuttle-Mir Program to allow NASA to learn about Russia’s experiences with long-duration space habitation. At that point, NASA brought in a group of psychologists and psychiatrists to develop a behavioral health and support group for the NASA astronauts that were staying aboard Russia’s Mir space station.

Space Shuttle Atlantis docking to Mir.

“Life aboard Mir was very arduous and very difficult,” says Beven. “Some of the (U.S.) astronauts even admitted they felt they had not been psychologically prepared for that type of a mission.” Some did exceptionally well, like Shannon Lucid (who stayed on Mir for seven months in 1996), but others publicly acknowledged the difficulty of living in an orbital spacecraft for months at a time. Part of the feelings of psychological anxiety and depression that crept up were simply the result of isolation, difficulty communicating with Russian counterparts on the station, the lack of leisure activities on Mir.

With all that qualitative data and feedback, NASA refined the aerospace psychiatry system as it and the rest of the world began moving forward with the International Space Station. Today’s aerospace psychiatry group supports astronauts from the time of training all the way through the end of the mission — and even beyond to assist with post-mission acclimation to life on the ground. “In some ways, we may be involved with astronauts all the way to the end of their career,” says Beven. “We get to know them very well, and we also get to know their families very well.”

Beven says the candidate selection process is probably the most important way to prepare astronauts for the mental rigors of space travel and life. The goal is to pick candidates who possess sound, sturdy minds. Beven and his team grade candidates on nine different “suitability proficiencies”:

ability to perform under stressful conditions

group living skills

teamwork skills

self-regulation of one’s emotions and mood

motivation

judgement and decision making

conscientiousness

communication skills

leadership skills

They also screen for any history of major mental disorders or disqualifying problems. For the most part, candidates come from occupations where good mental health and the aforementioned traits are already a necessity, sometimes in already extreme or stressful environments — such as fighter pilot living aboard an aircraft carrier, or a scientist who has done stints at research stations in Antarctica. When you’re talking about picking 10 astronauts to train out of a final list of 60 people, you’re really getting the most mentally and behaviorally qualified group, says Beven.

The vast majority of the aerospace psychiatry group’s work, however, revolves around proactively working with active astronauts. Beven says there are a little over 40 active astronauts currently working at NASA, and each one is notified they’ll be going up into space about two years prior to the mission launch.

Beven and his team start to work directly with the astronaut (and their spouse), and their work can be categorized into two parts. The first is behavioral medicine: evaluating astronauts’ mental health at regular intervals before launch (the last meeting happening 60 days before launch) and training them to identify and deal with instances of psychological detriment in other crew members.

Up in space, Beven or his colleagues will do a private video conference with each astronaut about every two weeks to go over everything pertaining to sleep, crew morale, if that astronaut is dealing well with the workload or experiencing fatigue (or even feeling underworked), their relationship with the ground team, concerns with family, and anything else. If they need immediate help, they can call Beven’s cell phone or send him an email in an instant, at any given moment. If any major concerns arise out of these avenues of communication, Beven and his team will confer with the flight surgeon to decide on a course of action.

What kinds of problems are we talking about? For the most part, the typical psychological problems you’d find in space are no different from what you’d find in a high-stress environment here on the surface. They include:

difficulty sleeping

irritability

mood lability

feelings of discouragement

heightened nervousness or anxiety

A nurse working in the E.R. or a long distance runner training for a marathon might experience these kinds of symptoms pretty regularly. But when an astronaut — who is trained more rigorously to withstand stressors — starts to experience these kinds of symptoms, there’s a much larger cause for concern, since they’re essentially trapped up there in space.

Beven says these problems are not unlike what you might find for someone who is unfamiliar to a long winter in a northern country, or a prisoner who is placed in solitary confinement. “There’s nothing unique about the symptoms themselves. What’s unique is that, given the spaceflight environment, there’s no analogue for them here on Earth, because of the microgravity.”

After getting back to Earth, the astronaut undergoes three more psychological assessments — at 3 days, 14 days, and 30 to 45 days after getting back — to go over lessons learned in hindsight and help the astronaut adjust to their new role on the ground.

“Many astronauts, when they land, might not fly again for several years, so they need to determine if they will stay with NASA, or do something else,” Beven says — which can be a very difficult, debilitating decision, even among the least neurotic among humans.

The other facet is what Beven calls behavioral support: it’s essentially the way he and his team make sure an astronaut has access to hobbies or forms of entertainment that they can indulge in in their leisure time to unwind and de-stress. It could range from music, to watching sporting events or television, having access to games — whatever. Even astronauts love to watch Game of Thrones, and it’s critical to keeping their sanity.

“Our belief is that if you’re forced for six months or more to live and work in your office, the downtime really needs to be rejuvenating,” says Beven.

So far NASA’s aerospace psychiatry program has been very successful. Beven says that every astronaut performs “exceptionally well,” for 95 percent or more of their mission duration. “Occasionally, they dip down to more mundane frustrations or frictions,” he concedes. Yet, for the entire time he and his team have been working with the ISS, “we’ve not noticed anything that would be of clinical significance,” nor anything that would terminate any mission or procedural activity due to psychological detriment.

Artist's rendering of Mars Semi-Direct/DRA 1.0: The Manned Habitat Unit is "docked" alongside a pre placed habitat that was sent ahead of the Earth Return Vehicle.

This is all thanks to the constant communication and support the team can provide astronauts while they’re up there in space. But as space travel begins to expand — both in allowing more people access to space travel, and in sending more people out to greater distances beyond Earth’s orbit — aerospace psychology will need to change. “In the next 10, 20, or even 50 years, how are we going to provide the system to allow the first Mars crew the same opportunities for psychological support that the ISS crew has — even if there is a 45-minute delay in communications?” asks Beven.

One idea: using A.I. programs to that can provide instant cognitive behavioral therapy to astronauts onboard a spacecraft or working on a Martian or lunar colony. A future astronaut may be having bi-weekly meetings with an artificial robot on their iPad, instead of chatting so frequently with a human being here on Earth. “I don’t think anything on Earth right now has been proven to work in that realm, but that’s something we need to make certain is working,” says Beven.

And as spaceflight becomes commercialized and low-Earth orbit operations are turned over to private companies, it’s unlikely commercial astronauts will be as rigorously screened as NASA’s astronauts are right now. Beven predicts “there will be someone who does have the first psychotic episode in space,” or the first manic episode, or someone who develops a drug or alcohol problem in space.

But he’s optimistic: “The way in which those things are dealt with will spread into the psychiatric and psychological community.” He thinks, for example, an asteroid mining community will likely contract with a healthcare provider or institution, and work with them to provide on-call psychiatrist and psychologists who are available 24/7. Or, making sure a general physician who is there can detect signs of psychological problems and provide some sort of solution.

At some point, we’ll see the first marriage in space, the first child born in space, and more — especially once we see a colony in space or somewhere on another world. “Space travel is becoming normal,” says Beven. It’s only natural that mental health services acclimate to those changes as well.

Photos via NASA, NASA/Scott Kelly

{

De final frontier lonkt. En ruimtebedrijven knokken om deze te mogen verleggen. Er wordt zelfs gesproken over een heuse ‘ruimtewedloop’. Voor wie juich jij?

Lang was de ruimte het domein van door overheden gesubsidieerde ruimtevaartorganisaties. Die ruimtevaartorganisaties zetten mensen op de maan, rovers op Mars en stuurden sondes naar planetoïden en kometen. In een baan rond de aarde belanden of een bezoekje brengen aan onze natuurlijke satelliet was slechts voor een handjevol mensen weggelegd en de namen van deze pioniers staan in het geheugen van de mensheid gegrift. Maar de tijden zijn aan het veranderen. De door overheden gesubsidieerde ruimtevaartorganisaties zullen de ruimte op korte termijn moeten gaan delen met private ruimtevaartbedrijven. Deze ‘NewSpace’-beweging is niet meer te stoppen en heeft een helder doel voor ogen: de ruimte ontsluiten voor iedereen.

Dragon en Falcon
SpaceX is misschien wel het bekendste ruimtevaartbedrijf. En terecht. Het bedrijf – dat zich bezighoudt met de ontwikkeling, bouw en lancering van raketten en ruimtecapsules – heeft in zeer korte tijd ontzettend veel weten te bewerkstelligen. Nadat het bedrijf in 2002 door Elon Musk werd opgezet, ontwikkelde het een raket (Falcon 9) en ruimtecapsule (Dragon). In december 2010 was Dragon het eerste private ruimteschip in de geschiedenis dat vanuit een lage baan rond de aarde terugkeerde op onze planeet. Twee jaar later bracht het ruimteschip een bezoek aan het internationale ruimtestation. Opnieuw een primeur: nog niet eerder had een privaat ruimteschip het ISS bezocht. En in 2014 krijgt SpaceX van NASA het felbegeerde Commercial Crew Contract. Onder dat contract heeft SpaceX de afgelopen jaren al heel wat voorraden naar het ISS gebracht. En dat is nog maar het begin: uiteindelijk zal SpaceX ook astronauten naar het ISS gaan brengen.

Dragon bij het ISS. Wist je trouwens dat de Nederlandse astronaut André Kuipers Dragon binnenhaalde toen deze voor het eerst een bezoek bracht aan het ISS? Afbeelding: NASA.

Terwijl Dragon zo geschiedenis schrijft, blijft SpaceX sleutelen aan Falcon 9. Want het bedrijf wil de ruimte voor zoveel mogelijk mensen ontsluiten. Maar dat betekent dat de kosten van de ruimtevaart omlaag moeten. Hoe doe je dat? Door onderdelen van de raket opnieuw te gebruiken. Maar dan moet je die raket na lancering wel weer heelhuids op aarde laten landen. En daar heeft SpaceX de afgelopen jaren hard aan gewerkt. Na tal van mislukkingen slaagde het bedrijf er in december 2015 in om de eerste trap van de raket heelhuids op het land te laten landen. En in april van dit jaar lukte datzelfde ook op een drijvend zeeplatform. Ondertussen werkt SpaceX ook nog aan de Falcon Heavy: een zeer krachtige raket die mensen op de maan of Mars moet kunnen brengen.

De eerste trap van Falcon 9 landt heelhuids op aarde. Afbeelding: SpaceX.

Blue Origin
Maar SpaceX is niet het enige ruimtebedrijf dat hard aan de weg timmert. Het eveneens bekende Blue Origin zit ook niet stil. Het bedrijf – opgericht in 2000 – richt zich eveneens op de bouw en ontwikkeling van raketten en ruimteschepen en heeft ook als doel om de ruimte voor zoveel mogelijk mensen te ontsluiten. Het bedrijf – opgericht door Jeff Bezos – ontwikkelde de New Shepard: een combinatie van een draagraket en ruimtecapsule. Ook deze draagraket is ontwikkeld met hergebruik in het achterhoofd: Blue Origins slaagde er voor SpaceX al in om de raket heelhuids op aarde te laten landen. Overigens moeten we daar wel een kanttekening bij plaatsen. De eerste rakettrap van New Shepard landde heelhuids op aarde na een suborbitale ruimtevlucht. Tijdens deze vluchten wordt de ruimte wel bereikt, maar keert een ruimtevaartuig terug naar het oppervlak van de aarde alvorens er een omloop rond de aarde is voltooid. Falcon 9 keerde – weliswaar een paar maanden later – heelhuids terug op aarde na een vlucht waarin deze daadwerkelijk een ruimtevaartuig in een baan rond de aarde had geplaatst. En dat was een veel grotere uitdaging dan een suborbitale raket na lancering weer heelhuids op aarde laten landen, zo merkte SpaceX-baas Elon Musk fijntjes op.

De raket van Blue Origin landt keurig op aarde. Afbeelding: Blue Origin.

Inmiddels heeft Blue Origin besloten ook verder te gaan kijken dan de suborbitale vlucht. Recent kondigde het bedrijf de New Glenn aan. Een gigantische raket die – in tegenstelling tot New Shepard – ruimtevaartuigen daadwerkelijk in een baan rond de aarde kan brengen. De raket – die nog ontwikkeld wordt – zal er in een twee- en drietrapsuitvoering zijn. Beide raketten zijn groter dan de Falcon 9-raket van SpaceX. New Glenn moet nog voor 2020 het luchtruim kiezen.

Het ruimteschip van Blue Origin landt aan parachutes weer op aarde. Afbeelding: Blue Origin.

Geld verdienen
Zowel SpaceX als Blue Origin zijn private ruimtevaartbedrijven. En dus moet er geld worden verdiend. Maar hoe? Blue Origin zet haar geld op ruimtetoerisme en wil al in 2018 de ‘astronaut experience‘ aan gaan bieden. Toeristen zullen naar een hoogte van zo’n 100 kilometer worden gelanceerd, gewichteloosheid ervaren en natuurlijk genieten van een prachtig uitzicht alvorens ze weer naar de aarde terugkeren. Ook wil Blue Origin raketmotoren aan andere bedrijven verkopen. SpaceX verdient ondertussen natuurlijk aardig aan de Commercial Crew Contracts (die een waarde van zo’n 2,6 miljard dollar hebben).

NEWSPACE

Natuurlijk zijn SpaceX en Blue Origin niet de enige ruimtevaartbedrijven. Er zijn er nog veel meer. Denk aan Virgin Galactic of Bigelow Aerospace. En er komen regelmatig nieuwe bij. Denk bijvoorbeeld aan Moon Express of Planetary Resources.

Verschillen
Natuurlijk zijn er de nodige overeenkomsten tussen SpaceX en Blue Origin. Beiden opgezet door mannen die hun vermogen online hebben vergaard. Beide bedrijven richten zich op het ontsluiten van de ruimte. En beide bedrijven zien iets in het hergebruik van raketonderdelen. Maar er zijn ook zeker grote verschillen. Zo zoekt SpaceX eigenlijk continu de aandacht: of het nu gaat om successen of mislukkingen, SpaceX deelt het allemaal. Ook is het bedrijf niet bang om haar grootse ambitie te ventileren. Zo kondigde Musk onlangs nog aan serieuze plannen te hebben voor een reis naar Mars. Sterker nog: de man achter SpaceX onthulde plannen voor een interplanetair ruimteschip en een reusachtige raket die dat ruimteschip op Mars moeten brengen en kolonisatie van de rode planeet mogelijk moeten maken. Als het aan Musk ligt, is er over vijftig tot honderd jaar een zelfvoorzienende kolonie op Mars te vinden. Blue Origin is een stuk geslotener en voorzichtiger. Overigens wil dat niet zeggen dat Mars of de maan niet lonken: Blue Origin fantaseert al over een nieuwe raket (New Armstrong) die de maan en Mars binnen handbereik moeten brengen.

Bezos en Musk lijken het dan – ondanks hun fitties op Twitter – over één ding eens te zijn: de aarde is niet ons eind-, maar ons vertrekpunt. Uiteindelijk zullen we deze planeet verlaten. Misschien omdat het klimaat uit de klauwen loopt, omdat we de aarde uitgeput hebben of louter uit nieuwsgierigheid, maar uiteindelijk zullen miljoenen hun heil elders zoeken. En zowel Bezos als Musk willen daar een bijdrage aan leveren. Dat ze in krap tien, vijftien jaar tijd al zover gekomen zijn, geeft te denken. Waartoe zijn deze bedrijven in staat als we ze nog eens vijf tot tien jaar (zonder al te grote tegenslagen) gunnen? Met een beetje geluk halen de twee kemphanen dan het beste in elkaar naar boven. En daar kan de mensheid dan mooi van profiteren.