The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
17-04-2017
Aliens have deactivated British and US nuclear missiles, say US military pilots
Aliens have deactivated British and US nuclear missiles, say US military pilots
Aliens have landed, infiltrated British nuclear missile sites and deactivated the weapons, according to US military pilots.
A Minuteman missile at Malmstrom Air Force Base in the 1960sPhoto: AP/USAF
The beings have repeated their efforts in the US and have been active since 1948, the men said, and accused the respective governments of trying to keep the information secret.
The unlikely claims were compiled by six former US airmen and another member of the military who interviewed or researched the evidence of 120 ex-military personnel.
The information they have collected suggests that aliens could have landed on Earth as recently as seven years ago.
One of the men, Capt Robert Salas, said: "The US Air Force is lying about the national security implications of unidentified aerial objects at nuclear bases and we can prove it."
He said said he witnessed such an event first-hand on March 16, 1967, at Malmstrom Air Force Base in Montana which housed Minuteman nuclear missiles.
Capt Salas continued: "I was on duty when an object came over and hovered directly over the site.
"The missiles shut down - 10 Minuteman missiles. And the same thing happened at another site a week later. There's a strong interest in our missiles by these objects, wherever they come from. I personally think they're not from planet Earth."
Others claim to have seen similar activity in the UK.
Col Charles Halt said he saw a UFO at the former military base RAF Bentwaters, near Ipswich, 30 years ago, during which he saw beams of light fired into the base then heard on the military radio that aliens had landed inside the nuclear storage area.
He said: "I believe that the security services of both the United States and the United Kingdom have attempted - both then and now - to subvert the significance of what occurred at RAF Bentwaters by the use of well-practised methods of disinformation."
The site was then the base of the US 81st Tactical Fighter Wing.
Capt Bruce Fenstermacher, a former US Air Force officer, also claims he saw a cigar-shaped UFO hovering above a nuclear base in Wyoming in 1976.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:ALIEN LIFE, UFO- CRASHES, ABDUCTIONS, MEN IN BLACK, ed ( FR. , NL; E )
Jean-Claude Bourret : “Il existe un autre univers à côté du nôtre”
Jean-Claude Bourret : “Il existe un autre univers à côté du nôtre”
À la faveur d’un nouveau livre, Jean-Claude Bourret fait le point sur quarante années de découvertes et d’hypothèses scientifiques pour faire émerger la vérité sur le phénomène ovni.
Le journaliste Jean-Claude Bourret associé à un ancien directeur de recherche au CNRS, Jean-Pierre Petit, relancent la question des univers parallèles…
Quelle est cette «extraordinaire» découverte que vous annoncez dans votre livre ?
L’ouvrage est constitué de deux parties. La première s’adresse au grand public, elle est accessible à tous. La seconde est plutôt réservée aux scientifiques de haut niveau. Jean-Pierre Petit nous expose le résultat de ses 40 années de recherches. Il a trouvé une formule mathématique révolutionnaire qui, si elle est avérée, devrait lui valoir un prix Nobel. Cette formule prouve qu’il existe un autre univers à côté du nôtre. Tandis que nous sommes dans un univers « positif », il existerait un univers « négatif » dans lequel la vitesse de la lumière est différente, c’est-à-dire plus de 300.000 kilomètres par seconde. Ainsi, des civilisations extraterrestres utiliseraient les lois physiques de leur univers pour rejoindre le nôtre et nous observer depuis des millénaires. Les calculs et hypothèses de Jean-Pierre Petit ont été publiés dans des revues scientifiques de haut niveau.
On a toutefois du mal à le suivre lorsqu’il dit que ses recherches ont été inspirées par de mystérieuses lettres émanant de gens qui prétendent être des extraterrestres !
Ça paraît fou parce qu’on ne connaît pas le dossier, donc on a tendance à prendre Petit pour un illuminé. Il m’a montré certaines de ces lettres «anonymes» qui lui ont permis de progresser et de transcender la formule de la relativité d’Einstein. Au début, il croyait à un canular. Mais quand il a vérifié ces formules et il a constaté que ça marchait parfaitement. Il a fait des simulations sur ordinateur qui permettent de faire un bond en avant considérable sur la compréhension de la constitution des galaxies. Il faut ajouter qu’aucun scientifique n’a contesté le travail de Jean-Pierre.
À votre avis, d’où viennent ces lettres ?
Personnellement, j’ai toujours considéré que Jean-Pierre Petit avait eu accès à une connaissance initiatique qui lui avait été transmise. Un polytechnicien de haut niveau, qui travaillait pour le Premier ministre, m’avait dit être au courant et que, même si ça paraît invraisemblable, les résultats annoncés par Petit étaient scientifiquement recevables. Selon lui, ça pouvait venir des services secrets soviétiques qui, faute de temps et de budget, les transmettaient à des scientifiques très pointus pour faire avancer les recherches. Jean-Pierre ne cache pas que son obstination à travailler sur les ovnis lui a coûté sa carrière !
“Prétendre que nous sommes seuls dans l’univers est une absurdité totale”
Jean-Claude Bourret
Pourquoi le phénomène ovni dérange-t-il autant ?
J’ai mis longtemps à le comprendre. En fait, les scientifiques sont très hostiles parce que, face aux ovnis, ils perdent leur statut de personnalité la plus cultivée et la plus intelligente de la planète terre. Quand le «professeur Duchemoll» est confronté à la vie extraterrestre, il se rend compte qu’il est comme un singe par rapport à un prix Nobel. Prétendre que nous sommes seuls dans l’univers est une absurdité totale.
À votre avis, quelles seraient les conséquences si on révélait l’existence d’extraterrestres ?
Elles seraient immenses car ça remettrait tout en cause. Nos connaissances, les maladies et tout notre système seraient détruits par les avances technologiques et philosophiques d’une civilisation extraterrestre qui serait forcément bien supérieure à la nôtre. Sans parler de la remise en cause de toutes les religions. C’est une supposition, mais imaginez qu’ils nous disent « Sur la planète Terre, vous vous tuez entre musulmans, juifs, chrétiens, protestants et hindous, en disant «C’est mon Dieu qui est le meilleur !» Maintenant, je vais vous dire que Dieu n’existe pas, et voilà comment l’univers a été créé ! » À ce moment-là, toutes les religions s’effondreraient. À ce propos, l’Italien Mauro Biglino, traducteur officiel pour le Vatican, va très loin puisqu’il remet en cause les fondements même de la religion en affirmant que la Bible évoque les véritables créateurs de l’espèce humaine, c’est-à-dire une race extraterrestre.
Dans votre livre, vous donnez tous les détails pour fabriquer un détecteur d’ovnis (« Ufo-catch »)…
C’est l’autre point important du livre. On en a assez de voir que les États nous cachent les observations d’ovnis depuis 40 ans. Donc, on va se prendre en main en construisant ce système qui ne coûte pas cher (entre 100 et 160 euros). Avec les bénéfices du livre, qui sont intégralement reversés à l’association de Jean-Pierre Petit, nous ferons fabriquer une série qu’on vendra au prix coûtant, pour que chacun puisse mettre une caméra sur son toit ou son balcon. Chacun pourra dialoguer à travers un forum et échanger ses données. Vous savez, je dis aux gens « Apprenez à vos enfants à regarder les étoiles. On ne peut pas continuer à vivre sur cette petite planète terre comme si on était seuls dans l’univers ». Il faut apprendre à nos enfants qu’il y a des milliards de civilisations et qu’elles sont beaucoup plus avancées que la nôtre.
Diriez-vous comme Fox Muller, dans la série « X-Files », que « la vérité est ailleurs » ?
Non, la vérité est universelle. Mais il faut ouvrir la bonne porte pour avoir sa lumière !
US defense contractors are busy developing laser weapons to use to defend against enemy drones and mortar rounds. Future developments will also bring us lasers powerful enough to take out incoming missiles.
*PEW-PEW*
One of the hallmarks of our favorite science-fiction are the epic space battles where bolts of red and green light zip across the screen in opposing directions, connecting with spacecraft traveling at lightning speeds and causing glorious explosions in the vacuum of space. Of course, none of this is possible in reality thanks to the natural laws that govern such things.
Even so, modern innovation is bringing us closer to a similar future —at least one where laser weapons are a viable technology. In fact, some of the world’s biggest military contractors are currently developing prototypes for laser weaponry. The Navy has already been testing a 30 kW laser from the deck of the USS Ponce. Other more powerful lasers are being developed by Lockheed Martin to sit on trucks, prepared to defend against mortars and small drones.
Unfortunately, we won’t be able to tell the good guys from the bad guys just by looking at the color of their lasers; these real-life beams are colorless. Also — and perhaps most devastating of all — there won’t be a satisfying “pew-pew” with every shot.
The Navy has since 2014 been testing a 30-kilowatt laser on one of its warships, the USS Ponce
U.S. Navy photo by John F. Williams
MISSILE HUNTING
The lasers would work by heating the target’s insides, causing it to explode prematurely. The weapon needs to be locked onto its target of a few seconds in order to achieve this feat; an impressive feat considering the target can be traveling at great speeds, and up to 457 meters (500 yards) away.
The more powerful lasers may be coming within the next few years. Lasers powered at 150 kW could take out an incoming missile if hit from the side, and a 300 kW laser could even take out a missile head-on. Developing these technologies will allow for a much cheaper missile defense system: instead of firing off a multimillion-dollar missile to combat an incoming attack, these lasers can take their place.
Right now, the most restrictive aspect of this technology is the size of the equipment it takes to operate them. They require a lot of power and the systems to generate and store that power are cumbersome. Further research is hoping to address that issue to make these weapons more viable.
Researchers have found traces of organic materials in samples of mineral-rich mud from a mud volcano near the Mariana Trench. If these samples prove to be evidence of life, it would be the deepest form of life ever found on our planet.
EARLY LIFE SURVIVING BELOW
While the average depth of the ocean is just 2.2 miles, you’d have to travel another four or so to reach the bottom of the massive underwater canyon known as the Mariana Trench. This underwater world is the deepest known place on Earth today, and now, scientists are reporting that the mysterious canyon may also tell the story of how some of the earliest lifeforms on our planet survived in the past.
The Mariana Trench is part of a subduction zone where the sea floor is cluttered with mud volcanoes and hydrothermal vents — evidence of our planet’s molten core. The entire region is located directly over the friction point between the Philippine Sea and Pacific tectonic plates.
A remotely-operated vehicle prepares to take a sample from deep-sea hydrothermal vents.
Approximately four billion years ago, nascent life on a much younger Earth was hard-pressed to survive the hostile surroundings. The planet endured frequent asteroid strikes and was pock-marked with craters and molten rock. Livable spaces and food were scarce, even for microbes, so researchers think some early lifeforms managed to survive despite these challenges by going deep and calling the Mariana Trench home.
A new study published in the Proceedings of the National Academy of Sciences reports that researchers found traces of organic materials in samples of mineral-rich mud from a mud volcano near the Mariana Trench. Although they did not find actual microbes intact, the organic material could indicate that even the most extreme environments may be able to support life. If these samples do prove to be evidence of life, it would be the deepest form of life ever found on our planet.
“This is another hint at a great, deep biosphere on our planet,” study leader Oliver Plümpertold National Geographic. “It could be huge or very small, but there is definitely something going on that we don’t understand yet.”
OTHER LIFE, OTHER WORLDS
Subduction zones like the one in which the samples were discovered are relatively cool — what we understand to be the temperature limit for life, 121 degrees Celsius (250 degrees Fahrenheit), wouldn’t be reached until six or more miles below the floor of the ocean. Furthermore, the minerals in which the organic materials were found are formed through a process known as serpentinization, which produces both methane and hydrogen gases that microbes can then consume as food.
Via Oliver Plümper
Since they started to look for it in the 1960s, scientists have found serpentinization all over the planet: where continents meet and form, inside mountain ranges that were once at the bottom of the ocean, and near hydrothermal vents.
Because serpentinization is fairly common and can support life in extreme conditions, scientists think it might be the key to finding life on other worlds. Both Saturn’s moon Enceladus and Jupiter’s moon Europa likely have deep liquid oceans underneath their icy exteriors, and Enceladus appears to have some tectonic activity, the source of subduction zones like those of the Mariana Trench.
However, scientists in search of microbial life deep within the trenches of other worlds would need to conquer the same challenges as scientists studying the Mariana Trench here on Earth. Reaching deep enough for direct study isn’t possible, so you’re limited to interpreting evidence spewed from geysers and extracted from rock. “I think of it kind of like a message in the bottle,” explained Plümper. “We have this container coming up, and we are opening it up and trying to figure out what’s going on.”
You don't need to be a professional astronomer to find new worlds orbiting distant stars. Darwin mechanic and amateur astronomer Andrew Grey this week helped to discover a new exoplanet system with at least four orbiting planets.
But Andrew did have professional help and support.
The discovery was a highlight moment of this week's three-evening special ABC Stargazing Live, featuring British physicist Brian Cox, presenter Julia Zemiro and others.
Viewers were encouraged to join in the search for exoplanets – planets orbiting distant stars – using the Exoplanet Explorers website. After a quick tutorial they were then asked to trawl through data on thousands of stars recently observed with NASA's Kepler Space Telescope.
Grey checked out more than 1,000 stars on the website before discovering the characteristic dips in brightness of the star in the data that signify an exoplanet.
Together with other co-discoverers, Grey's name will appear on a scientific paper reporting the very significant discovery of a star with four planets, orbiting closer to the star than Mercury is to our Sun.
GIF: Animation of the solar system found by citizen scientists
A breakthrough for citizen science
So just what does this discovery signify? First, let’s be clear: this is no publicity stunt, or a bit of fake news dressed up to make a good story.
This is a real scientific discovery, to be reported in the scientific literature like other discoveries made by astronomers.
It will help us understand the formation of our own Earth. It's also a step towards establishing whether we are alone in the universe, or whether there are other planets populated by other civilisations.
On the other hand, it must be acknowledged that this discovery joins the list of more than 2,300 known exoplanets discovered by Kepler so far. There are thousands more candidate planets to be examined.
If Grey and his colleagues hadn't discovered this new planetary system, then somebody else would have eventually discovered it. But that can be said of all discoveries. The fact remains that this particular discovery was made by Grey and his fellow citizen scientists.
Amateurs and professionals working together
I think that the greatest significance of this discovery is that it heralds a change in the way we do science.
As I said earlier, Grey didn't make this discovery alone. He used data from the Kepler spacecraft with a mission cost of US$600 million.
Although we can build stunning telescopes that produce vast amounts of valuable data, we can't yet build an algorithm that approaches the extraordinary abilities of the human brain to examine that data.
A human brain can detect patterns in the data far more effectively than any machine-learning algorithm yet devised. Because of the large volume of data generated by Kepler and other scientific instruments, we need large teams of human brains – larger than any research lab.
But the brains don't need to be trained astrophysicists, they just need to have the amazing cognitive abilities of the human brain.
This results in a partnership where big science produces data, and citizen scientists inspect the data to help make discoveries. It means that anyone can be involved in cutting-edge science, accelerating the growth of human knowledge.
None of these projects would be possible without widespread access to the internet, and readily-available tools to build citizen science projects, such as the Zooniverse project.
Will machines ever make citizen scientists redundant? I have argued before that we need to build algorithms called "machine scientists" to make future discoveries from the vast volumes of data we are generating.
But these algorithms still need to be trained by humans. The larger our human-generated training set, the better our machine scientists will work.
So rather than making citizen scientists redundant, the machine scientists multiply the power of citizen scientists, so that a discovery made by a future Andrew Grey may result in hundreds of discoveries by machines trained using his discovery.
I see the power of citizen scientists continuing to grow. I suspect this is only the start. We can do much more. We can increase the "fun" of doing citizen science by introducing "gaming" elements into citizen science programs, or by taking advantage of new technologies such as augmented reality and immersive virtual reality.
Perhaps we can tap into other human qualities such as imagination and creativity to achieve goals that still frustrate machines.
I look forward to the day when a Nobel prize is won by someone in a developing country without access to a traditional university education, but who uses the power of their mind, the wealth of information on the web and the tools of citizen science to transcend the dreams of traditional science.
This article was originally published on The Conversation. Read the original article. Follow all of the Expert Voices issues and debates — and become part of the discussion — on Facebook, Twitter and Google +. The views expressed are those of the author and do not necessarily reflect the views of the publisher. This version of the article was originally published on Space.com.
Jupiter is famous for its Great Red Spot, a storm twice the diameter of Earth that rages on the gas giant's surface. Now, researchers have found that it has a second great spot, almost as large — this one, a Great Cold Spot caused by the planet's vibrant auroras.
Researchers first detected the ever-changing Great Cold Spot in data from the Very Large Telescope in Chile, and went back to track its existence over a 15-year period in observations from another telescope. The cool patch stretches up to 15,000 by 7,500 miles (24,000 by 12,000 km) across at its largest, and it's about 400 degrees Fahrenheit (200 degrees Celsius) cooler than the surrounding area in the planet's upper atmosphere. Although it disappears from time to time it seems to always re-form, just offset from the planet's bright aurora.
"The Great Cold Spot is much more volatile than the slowly changing Great Red Spot, changing dramatically in shape and size over only a few days and weeks, but it has reappeared for as long as we have data to search for it, for over 15 years," Tom Stallard, a planetary astronomer at the University of Leicester in the U.K. and lead author on the new work, said in a statement. [2nd 'Great Spot' on Jupiter Discovered by Astronomers (Video)]
The spot is likely formed as a byproduct of the planet's spectacular auroras, researchers said in the statement, and that because of the way the spot always re-forms it might be as old as the auroras themselves — up to many thousands of years in age.
Jupiter's newfound Great Cold Spot appears as a dark patch in this map of emissions from the hydrogen ion H3+, which is present in Jupiter's atmosphere, as measured by NASA's IRTF telescope in Hawaii. The cool spot moves over time and changes shape, but always re-forms.
Credit: Tom Stallard
Like on Earth, the bright light of Jupiter's auroras comes from electrically charged particles colliding with the planet's atmosphere near its north and south poles, guided by the planet's magnetic field. But Jupiter's auroras are much more constant and intense, and they're powered from particles coming from the planet's moons as well as the sun.
According to the new research, the aurora deposits energy into Jupiter's atmosphere, heating it up so there's a large disparity in heat between the top of the atmosphere and farther below. This seems to whip up a vortex in the atmosphere, creating a patch that is cooler than the surroundings and offset from the aurora.
Stallard said that a similar effect can be found near Earth's aurora, but that it's less of a permanent fixture because the Earth auroras vary so much more, and because Jupiter's spin acts to trap some of its heat in place.
Researchers tracked the Great Cold Spot over time, noting dramatic changes in shape and size from day to day. Here, it is seen in July of 1995 and continues to reappear until 15 years later, in December of 2000.
Credit: Tom Stallard
"The atmospheric flows generated by Earth's aurora can drive heat quickly across the whole planet, making the upper atmosphere ring like a bell, while Jupiter's fast spin traps this energy nearer the poles," Stallard said.
The researchers were surprised to find the Great Cold Spot, Stallard added, and they will continue to investigate it while looking for evidence of other atmospheric features. Combining their Earth-based observations with those from the Juno spacecraft currently orbiting Jupiter should provide much more insight into the giant planet's weather.
Distant Object 'DeeDee' Makes the Dwarf Planet Grade
Distant Object 'DeeDee' Makes the Dwarf Planet Grade
By Mike Wall, Space.com Senior Writer
Artist’s illustration of 2014 UZ224, informally known as DeeDee. The ALMA radio telescope array was able to observe the faint millimeter-wavelength "glow" emitted by DeeDee, confirming the object is roughly 395 miles (635 kilometers across). At this size, DeeDee should have enough mass to be spherical, the criteria necessary for astronomers to consider it a dwarf planet, though it has yet to receive that official designation.
Credit: Alexandra Angelich (NRAO/AUI/NSF)
The solar system's dwarf-planet population is about to increase by one.
The far-flung object 2014 UZ224 — informally known as DeeDee, for "Distant Dwarf" — is about 395 miles wide (635 kilometers), new observations reveal. That means the frigid object probably harbors enough mass to be shaped into a sphere by its own gravity, entitling it to "dwarf planet" status, researchers said.
Astronomers first spotted DeeDee in 2014 using the optical Blanco telescope at the Cerro Tololo Inter-American Observatory in Chile (though they didn't announce the discovery until 2016). [Meet the Solar System's Dwarf Planets]
Orbits of some objects in our solar system, showing the current location of the planetary body “DeeDee.”
Credit: Alexandra Angelich (NRAO/AUI/NSF)
The initial Blanco observations allowed the discovery team to nail down DeeDee's orbit. The object loops around the sun on a highly elliptical path that takes more than 1,100 Earth years to complete; it's currently about 92 astronomical units (AU) from the sun but comes as close as 38 AU and gets as far away as 180 AU. (One AU is the average Earth-sun distance — about 93 million miles, or 150 million km.)
DeeDee is therefore the second most distant "trans-Neptunian object" with a confirmed orbit at the moment, researchers said. The dwarf planet Eris is more far-flung, though that's not always the case; Eris is currently about 96.5 AU from the sun, but it never gets more than 98 AU from Earth's star.
For perspective, Pluto orbits the sun at an average distance of 40 AU, with a maximum orbital distance of 49 AU.
Size comparisons of objects in our solar system, including the recently discovered planetary body “DeeDee.”
Credit: Alexandra Angelich (NRAO/AUI/NSF)
But the Blanco data did not allow the discovery team — which was led by David Gerdes, an astronomer at the University of Michigan — to pinpoint DeeDee's size. While the researchers suspected that the object is a dwarf planet, they couldn't definitively determine from the optical observations whether DeeDee is relatively small and bright, or big and dark.
So Gerdes and his colleagues studied DeeDee with the Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), a system of powerful radio telescopes in Chile. ALMA picked up the faraway object's heat signature, which is directly proportional to its size.
"We calculated that this object would be incredibly cold, only about 30 degrees Kelvin, just a little above absolute zero," Gerdes said in a statement.
ALMA image of the faint millimeter-wavelength "glow" from the planetary body 2014 UZ224, informally known as DeeDee. At three times the distance of Pluto from the sun, DeeDee is the second-most distant known trans-Neptunian object with a confirmed orbit in our solar system.
Credit: ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)
ALMA also measured DeeDee's brightness in millimeter-wavelength light, finding that the object reflects just 13 percent of the sunlight that hits it. That means DeeDee is about as dark as the dirt on a baseball infield, astronomers said.
Combining the ALMA data with the earlier Blanco observations allowed the team to figure out how big DeeDee is, a result they just published in the Astrophysical Journal Letters. (Some more perspective: DeeDee is larger than Saturn's spherical, geyser-spouting moon Enceladus, which has a diameter of 313 miles, or 504 km.)
The discovery and study of DeeDee (which has not yet officially been anointed a dwarf planet) shows that astronomers can probe the deep outer solar system and that similar techniques could potentially spot Planet Nine, the big world hypothesized to lurk out there undetected, researchers said.
"There are still new worlds to discover in our own cosmic backyard," Gerdes said. "The solar system is a rich and complicated place."
NASA heeft fantastische foto’s vrijgegeven waarop de complete planeet in het duister schittert.
De beelden zijn gemaakt met behulp van observaties van de NASA-NOAA Suomi National Polar-orbiting Partnership-satelliet. Deze satelliet werd in 2011 gelanceerd en heeft tal van foto’s van onze aarde gemaakt, ook wanneer deze in het donker gehuld was.
2016 En nu heeft NASA beelden vrijgegeven die laten zien hoe de aarde er in 2016 in het duister uitzag. De onderzoekers hebben daartoe gegevens die in verschillende maanden van het jaar zijn verzameld, gecombineerd.
De foto’s En zo ontstonden samengestelde foto’s zoals deze. Je ziet hier de VS en Latijns-Amerika. De wolken en de glinstering van de zon in het water heeft NASA ‘om esthetische redenen’ toegevoegd.
Afbeelding: NASA Earth Observatory / Joshua Stevens, m.b.v. Suomi NPP VIIRS data van Miguel Román / NASA’s Goddard Space Flight Center.
En wat dacht je van deze foto waarop Europa en Afrika schitteren?
NASA Earth Observatory / Joshua Stevens, m.b.v. Suomi NPP VIIRS data van Miguel Román / NASA’s Goddard Space Flight Center
Of deze close-up foto van ons continent?
NASA Earth Observatory / Joshua Stevens, m.b.v. Suomi NPP VIIRS data van Miguel Román / NASA’s Goddard Space Flight Center
Vergelijkingen De beelden laten zien hoe mensen zich de planeet eigen maken en de duisternis verjagen. En door de beelden die in 2016 zijn gemaakt te vergelijken met vergelijkbare beelden uit 2012 kunnen we bovendien zien hoe de invloed van de mens op de aarde verandert. Grote veranderingen zien we dan bijvoorbeeld in India (zie hieronder).
NASA Earth Observatory / Joshua Stevens, m.b.v. Suomi NPP VIIRS data van Miguel Román / NASA’s Goddard Space Flight Center
Maar ook kleine veranderingen worden zichtbaar. Bijvoorbeeld op onderstaande foto van Chicago en omgeving. Recent is een snelweg in dit gebied verlengd. Deze verbindt Chicago met Rockford (in het noordwesten).
NASA Earth Observatory / Joshua Stevens, m.b.v. Suomi NPP VIIRS data van Miguel Román / NASA’s Goddard Space Flight Center
De ‘Black Marble’-beelden zijn van grote waarde. Zo kunnen de beelden bijvoorbeeld gebruikt worden om elektriciteitsstoringen of illegale visserij te monitoren. Ook kunnen de datasets gebruikt worden om lichtvervuiling te beperken.
In welke Martiaanse regio moeten de eerste Marskolonisten landen?
In welke Martiaanse regio moeten de eerste Marskolonisten landen?
Caroline Kraaijvanger
Het lijkt een kwestie van tijd voor we naar Mars gaan. Maar Mars is groot. En dus rijst de vraag: waar moet die eerste bemande missie precies landen?
Dat is nog niet zo’n eenvoudige vraag. Want je moet met een hoop factoren rekening houden:
Allereerst moet de landingsplek veilig zijn. Dat wil zeggen dat het landingsgebied geen gevaarlijke obstakels mag bezitten zoals bergen – waar een ruimtevaartuig op te pletter kan slaan – of kliffen – waar een ruimtevaartuig heel ongelukkig in kan komen te hangen (vraag maar aan komeetlander Philae).
Daarnaast is het ook wel handig als het landingsgebied de grondstoffen bezit die nodig zijn om mensen in leven te houden. Je moet dan met name denken aan water. Maar – bij een langdurig verblijf op Mars – ook aan bouwmaterialen om een onderkomen te bouwen.
De landingsplek moet natuurlijk wetenschappelijk gezien interessant zijn. Dat betekent heel concreet dat de landingsplek toegang moet bieden tot landschappen die het onderzoeken waard zijn en niet al te ver van de landingsplek verwijderd zijn.
Daarnaast lijkt het raadzaam om te kiezen voor een landingsplek nabij de evenaar, omdat men daar het meeste directe zonlicht opvangt en dat komt van pas voor de zonnepanelen waar de eerste Marskolonisten waarschijnlijk van afhankelijk zijn.
En dan zijn we er nog niet. Want ook de hoogte van de landingsplek is belangrijk. Zo kan men het beste kiezen voor een wat lager gelegen landingsplek, omdat men aldaar wat beter beschermd is tegen straling uit de ruimte.
Flinke waslijst Het is nogal een wensenlijstje. Je zou je bijna afvragen of er op Mars wel plekken zijn die aan (bijna) alle eisen voldoen. Het goede nieuws is dat er – aldus onderzoek uit 2015 – zo’n zeventig plekken zijn op Mars die aan (bijna) alle eisen voldoen. We zullen dus een keuze moeten maken. Maar tussen welke landingsplekken gaat het dan? Een greep uit de zeventig opties.
Deze foto maakte Viking Lander 1 in 1978 van zijn omgeving.
– Chryse Planitia Een mooie plek om voet op Mars te zetten, deze vlakte nabij de evenaar. Zo is er genoeg te ontdekken: er is vulkanisch gesteente dat Marskolonisten kunnen bestuderen, maar zij kunnen zich ook buigen over landschappen die ooit door stromend water vorm zijn gegeven en materialen die tijdens een inslag zijn weggeslingerd. Ook zijn er genoeg grondstoffen te vinden die mensen kunnen gebruiken om van Mars hun thuis te maken (waaronder waarschijnlijk waterijs). Wat ook fijn is, is dat we al een beetje vertrouwd zijn met deze landingsplek. Chryse Planitia is namelijk de plek waar de Viking Lander 1 in 1976 voet op Mars zette. Wanneer we deze plek tijdens de eerste bemande missie naar de rode planeet bezoeken, kunnen we dus direct bekijken hoe de lander er vandaag de dag uitziet (en dus vaststellen welk effect het Martiaanse milieu op door mensen gemaakte spullen heeft).
– Ten oosten van Valles Marineris Ten zuiden van Chryse Planitia vinden we nog een andere mooie landingsplek: een vlakte ten oosten van Valles Marineris en ten noordoosten van Aurorae Chaos. De landingsplek in kwestie is wat lagergelegen (-3,9 km) en is zeer geschikt om te landen en te wonen. In de omgeving zijn veel kiezels en kleinere rotsblokken te vinden die dienst kunnen doen als bouwmaterialen. De landingsplek bevindt zich bovendien nabij een 50 tot 75 kilometer breed kanaal: de enige uitgang van het uitgebreide klovensysteem die uitkomt op de noordelijke laaglanden van Mars. Onderzoekers vermoeden dan ook dat oostwaartse waterstromingen hier gesteenten en sedimenten hebben afgezet. Die sedimenten kunnen meer vertellen over de omstandigheden waar Mars in verschillende tijdperken mee te maken had. Bovendien sluiten onderzoekers niet uit dat in die gesteentelagen sporen van oude levensvormen te vinden zijn (als Mars die ooit herbergde, natuurlijk).
Op dit kaartje zie je het klovensysteem Valles Marineris. Ook Aurorae Chaos is aangeduid. De voorgestelde landingsplaats bevindt zich ten noordoosten van dit punt (zie ook de inzet).
Afbeelding: NASA / JPL / GSFC / Arizona State University / Google.
– In de Gale-krater Een andere veelgenoemde landingsplek voor de eerste bemande Marsmissie is de Gale-krater. Opnieuw een krater waar we al enigszins vertrouwd mee zijn: Marsrover Curiosity rijdt er al een paar jaar rond. Het is een vrij vlak terrein, waar astronauten zich relatief gemakkelijk kunnen verplaatsen. Bovendien bevindt het gebied zich dicht bij de evenaar en is er – zo weten we dankzij Curiosity – water te vinden. Aangezien in de krater ooit een meer te vinden was zou het produceren van voedsel in dit gebied ook gemakkelijker zijn dan elders. Wetenschappelijk gezien is de Gale-krater ook heel interessant: zo is het een zeer geschikte plek om de leefbaarheid van Mars te onderzoeken. Dat Curiosity er al een tijdje rondrijdt, is natuurlijk een voordeel: de bevindingen van de rover kunnen ons helpen om de missie tot in de puntjes voor te bereiden en (onaangename) verrassingen voorkomen.
– Meridiani Planum Deze uitgestrekte vlakte nabij de evenaar zou eveneens zeer geschikt zijn als landingsplek, vinden onderzoekers. De vlakte is relatief veilig, biedt toegang tot water en delen ervan zijn reeds uitgebreid in kaart gebracht door Marsrover Opportunity. Marskolonisten hoeven zich er ook zeker niet te vervelen. Zo herbergt de vlakte niet alleen enkele van de oudste gesteenten op Mars, maar ook sporen van rivieren, bewijs van hydrothermale activiteit en kraters die in verschillende tijdperken zijn ontstaan. Daarnaast kunnen de astronauten natuurlijk ook Opportunity en mogelijk zelfs de gecrashte Schiaparelli-lander met een bezoekje vereren.
– Gusev-krater Deze 166 kilometer brede krater is met een leeftijd van zo’n 3,8 tot 4 miljard jaar bijzonder oud. Men kan er vulkanisch gesteente bestuderen, maar ook permafrost dat als er ooit microben op Mars te vinden waren wellicht sporen van deze levensvormen herbergt. Daarnaast kunnen de Marskolonisten ook een bezoekje brengen aan Marsrover Spirit die in 2011 in deze krater het loodje legde. Wellicht kunnen de astronauten zelfs proberen om de rover weer aan de praat te krijgen.
Een panoramafoto die Marsrover Spirit in 2006 in de Gusev-krater maakte.
– Apollinaris Sulci Dicht bij de Gusev-krater vinden we Apollinaris Sulci. Het gebied ligt eigenlijk op de grenzen van verschillende typen landschappen. Ten noorden ervan ligt de vier kilometer hoge berg Apollinaris Mons. Ten zuiden vinden we de Gusev-krater en – iets ten oosten daarvan – de hooglanden. Genoeg te zien en verkennen dus. Maar wat deze landingsplek misschien wel met name interessant maakt, is het feit dat er yardangs te vinden zijn. In deze bergruggen zouden de Marskolonisten wellicht grotten kunnen uithakken waarin ze beschermd zijn tegen de schadelijke straling die het oppervlak van Mars bombardeert.
– Hellas Basin Landen op het randje van de grootste en diepste inslagkrater die in ons zonnestelsel te vinden is: dat klinkt als een mooi avontuur. En als het aan sommige onderzoekers ligt, wordt dat avontuur snel werkelijkheid. Ze willen namelijk een bemande missie naar de oostelijke rand van het Hellas Basin sturen. Het basin is zo’n 2300 kilometer breed en tot wel 9 kilometer diep. De astronauten zouden gesteentelagen die door de inslag bloot zijn komen te liggen, kunnen bestuderen. Net als het ejecta (tijdens de inslag weggeslingerde materiaal) dat nu de rand van het basin vormt. Die gesteenten kunnen meer inzicht geven in de kinderjaren van Mars (de inslag zou zo’n 3,9 tot 4,3 miljard jaar geleden hebben plaatsgevonden) en in de astrobiologische, geologische en klimatologische omstandigheden van die tijd. Ook zouden astronauten die naar het Hellas Basin afreizen onderzoek kunnen doen naar zogenoemde Lobate Debris Aprons. Waarschijnlijk zijn dit ijsafzettingen die bedekt zijn met een laagje regoliet.
Het Hellas Basin.
Afbeelding: NASA / JPL / GSFC / Arizona State University / Google.
Je ziet: mogelijkheden genoeg. Welke het gaat worden? Dat is lastig te voorspellen. De kans is echter groot dat men tijdens de eerste bemande missie op ‘safe’ speelt. Een landing op een plek waar eerder al een rover of lander voet op Mars zette, kan dan een aantrekkelijke optie zijn. En misschien staat de plek waar mensen uiteindelijk voor het eerst voet op Mars gaan zetten nog niet eens in dit rijtje. Want wie weet wat we in de tussentijd nog op Mars gaan ontdekken…
In the last decade, the Keck Observatory in Hawaii, one of the world’s most powerful telescopes, has spent hours staring at the night sky in search of exoplanets and accumulating huge amounts of data about potential new worlds elsewhere in the Milky Way.
But maybe, Nate Tellis wondered, Keck might have picked up something else along the way. Somewhere in all that data, could there be a signal from an intelligent civilization trying to reach Earth?
Tellis is a scientist at the University of California at Berkeley, where, as his LinkedIn biography puts it, he spends his days “trawling” astronomy datasets for statistical deviations, trying to figure out whether they’re actually extraterrestrial pings. He searches particularly for laser light, powerful pulses of photons that could be as short as a nanosecond. Tellis, along with astronomer Geoff Marcy, recently dug into the Keck archives for data from 5,600 stars, observed between 2004 and 2016. Tellis and Marcy built a laser-detecting computer algorithm to comb through all that recorded starlight—and he result, detailed in a recent study in the Astronomical Journal, is the largest survey of its kind in the field of optical-based searches for extraterrestrial life.
It didn’t find anything. So far, this has been par for the course when it comes to the search for extraterrestrial life, better known by the shorthand SETI. Astronomers first began using telescopes to look for potential alien communication in 1960, and they have been met with silence ever since.
“I think when you’re doing a SETI project, it’s very important not to get discouraged by a null detection,” Tellis said. “SETI has been in process for about 60 years, and it’s been non-detection after non-detection after non-detection.”
Astronomers and engineers have spent that time developing more powerful technology to conduct SETI surveys. The majority of SETI searches have relied on radio telescopes, which scour the skies for signals in the radio and microwave parts of the light spectrum. In the 1960s, “lasers were new, tricky, low-power devices; by contrast, radio technology had been developing for decades and was relatively mature,” according to a history from the SETI group at Harvard.
These days, lasers can outshine the sun, albeit in tiny pulses. But a tiny pulse—preferably more than one, to prove it’s not a fluke—is all it would take for a distant, advanced civilization to tell Earth “hey, we’re here!” If humans can get really good at sending radio and laser signals, the reasoning goes, maybe intelligent civilizations beyond Earth can, too—and then send them our way.
Unlike radio SETI, optical SETI looks for signals in the visible portion of the light spectrum. Lasers travel well over galactic distances. The light, concentrated into a narrow beam that can be 10 times as bright as the sun, would experience less interference from interstellar dust and gas than radio waves might. Laser emissions are also capable of carrying massive amounts of information. The network of cables at the bottom of the ocean is a collection of pulses of light, firing at high frequencies to transmit digital data and bring us the internet.
The dataset Tellis used for his study contained thousands of observations of stars as young as 200 million years and stars as old as nearly 10 billion years. Keck’s instruments collected millions of photons of light from these stars. What Tellis and his algorithm looked for were brief surges in photons. The first run of the data reported 5,000 potential candidates for mysterious laser beams, but they were eventually ruled out, explained away as emissions from stars’ outer layers, cosmic rays from our sun, or internal reflections from telescope instruments. Tellis got some firsthand Keck time to observe at least one target, KIC 8462852, a star about 1,500 light-years from Earth. In 2015, astronomers announced the Kepler space telescope had observed an unusual dimming of its light, which some believe could be caused by structures built by an advanced civilization around the star. The light emission observed from KIC 8462852 was the best candidate for an alien laser beam in the survey before it was ruled out.
The results may not have been surprising, but the method is noteworthy, says Jason Wright, an astronomer at Penn State University who contributed to some of the software code Tellis and Marcy used in the study. Recycling astronomical datasets that were produced for another purpose is pretty unusual, but it makes sense. There is strong competition among astronomers for observation time on the world’s best telescopes, and SETI proposals are usually low on the priority list.
“If you proposed to do a laser SETI study on Keck with thousands of hours, there’s nobody that will let you do it,” Wright said. Meanwhile, there’s plenty of astronomical datasets sitting around, waiting for a second look. One man’s trash is another man’s treasure, even in the search for life in the universe. Tellis, Wright said, “was digging through all the trash in case someone threw out a diamond.”
Tellis’s survey, like all SETI surveys, has its limitations. The data examined only some types of stars, in a specific wavelength range, and in Earth’s cosmic neighborhood. The telescope may not have been able to detect signals that were too faint or too bright, and too far away.
Optical SETI also depends on something beyond our control: a laser beam must first be aimed at Earth for it to be detected. Imagine another life-form on a distant world conducting the same kind of search, Tellis said. “If we had pointed our telescope at Earth at sort of the distance that we’ve been doing here, we wouldn’t have seen us,” he said, because Earth is not firing a laser beam into the universe as a beacon of its existence. Other worlds may not be, either.
“Every single one of those stars could have a New York City, a Paris, a London, and we would have no idea,” Tellis said.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:ALIEN LIFE, UFO- CRASHES, ABDUCTIONS, MEN IN BLACK, ed ( FR. , NL; E )
Some 'Tatooine' Alien Planets May Be Able to Support Life
Some 'Tatooine' Alien Planets May Be Able to Support Life
By Mike Wall, Space.com Senior Writer
This artist's illustration shows a hypothetical planet covered in water around the binary star system of Kepler-35A and B.
Credit: NASA/JPL-Caltech
Life on an alien planet with two suns in its sky, like Luke Skywalker's home world Tatooine in the "Star Wars" films, may indeed be possible, a new study suggests.
A Tatooine world could be habitable despite its inevitably complicated orbit, as long as the planet stays within a particular range of distances from its two host stars, researchers said.
"This means that double-star systems of the type studied here are excellent candidates to host habitable planets, despite the large variations in the amount of starlight hypothetical planets in such a system would receive," Max Popp, an associate research scholar at Princeton University in New Jersey and the Max Planck Institute of Meteorology in Hamburg, Germany, said in a statement. [10 Real Alien Worlds That Resemble 'Star Wars' Planets]
Popp and Siegfried Eggl, a Caltech postdoctoral scholar at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, investigated the "habitable zone" for Tatooine worlds — that just-right range of orbital distances at which liquid water, and perhaps life as we know it, could exist on a planet's surface.
Nailing down the habitable zone for single-star planets isn't simple or straightforward; details of the zone depend heavily on the nature of a world's atmosphere, for example. But habitable zones get even trickier when the planet in question has two suns.
Tatooine planets' habitable zones, after all, depend on the distance from the two host stars' center of mass, not just the distance from any particular star. And Tatooine worlds don't orbit in a circular path; their paths wobble considerably due to the gravitational influences of their parent stars, researchers said.
To better understand such factors, Popp and Eggl modeled conditions on a hypothetical Earth-size, water-covered world in Kepler-35, a real two-star system more than 5,000 light-years from Earth that's known to host a planet eight times more massive than our own. (Popp and Eggl ignored the gravitational influence of this actual planet, which is known as Kepler-35b, for simplicity's sake.)
"Our research is motivated by the fact that searching for potentially habitable planets requires a lot of effort, so it is good to know in advance where to look," Eggl said in the same statement. "We show that it's worth targeting double-star systems."
The duo's simulations investigated what this imaginary Tatooine world's climate would be like if it orbited with periods between 341 and 380 Earth days.
They found that, near the outer edge of Kepler-35's presumed habitable zone, the planet would be relatively cold and dry. The dearth of atmospheric water vapor would also make the climate quite variable; global average surface temperatures would swing by as much as 3.6 degrees Fahrenheit (2 degrees Celsius), the researchers said.
"This is analogous to how, on Earth, in arid climates like deserts, we experience huge temperature variations from day to night," Eggl said. "The amount of water in the air makes a big difference."
But conditions would be quite hospitable, and much more stable, near the habitable zone's inner edge, thanks to the water vapor's stabilizing influence, the researchers said. (Just as with single-star systems, a planet beyond the outer edge of the habitable zone would become a "snowball" world, while one too close in would experience a runaway greenhouse effect like Venus did and end up a sweltering hothouse, they found.)
Interestingly, the duo's models suggest that Tatooine worlds have less cloud cover than their single-star counterparts, providing any hypothetical inhabitants with great views of their double suns.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:News from the FRIENDS of facebook ( ENG )
ARCHAEOLOGISTS DISCOVER 2,400-YEAR-OLD SOLID GOLD ‘BONGS’ USED BY ARYAN KINGS TO SMOKE CANNABIS
ARCHAEOLOGISTS DISCOVER 2,400-YEAR-OLD SOLID GOLD ‘BONGS’ USED BY ARYAN KINGS TO SMOKE CANNABIS
Archaeologists have discovered two 2400 years of pure gold 'bongs' that were used by Aryan tribal chiefs to smoke cannabis during ceremonies. The history of drug use was found next to 7lbs of other golden elements when an area of land was dug up to Russia to make way for power lines. They had been buried in a stone chamber before being hidden by a thick layer of clay.
Since criminologists have carried out tests that indicate that the thick black residue found inside the vessels comes from cannabis and opium which the tribal royal smoked. Experts believe that the elements belong to the nomadic Scythians, a warrior race that ruled over vast expanses of Europe and Asia between the 9th century BC and the 4th century AD.
This means that the so-called bongs could be one of the oldest of existence. Several historians say that the Scythians, smoked and sometimes brewed, a mixture of cannabis and opium in order to change their state of mind before leaving to battle.
The famous Greek historian Herodotus, who died in 425 BC, wrote: "Cythians used a factory to produce smoke that no Greek-bath steam can exceed what shouts them." The dig has also led to the discovery of gold cuts, rings and necklaces, all of which have since been cleaned and put on display in a Russian museum. "Antonn Gass of the Prussian Cultural Heritage Foundation in Berlin said: "These are some of the most beautiful things we know about the area."
Mysterious Native Creature of Antarctica Kills Scientists (VIDEO)
Mysterious Native Creature of Antarctica Kills Scientists (VIDEO)
Russian scientists have made a new borehole into Lake Vostok, the prehistoric Antarctic water mass, which has been sealed for millions of years – three years after a previous mission was prematurely ended by an accident resulting in sample contamination.
Now a defecting Russian scientist had surfaced with a mind-bending account of what REALLY occurred when he and his colleagues went missing for five days in a mysterious lake 12,366 feet beneath the Antarctic ice.
Lake Vostok is the largest of Antarctica’s almost 400 known subglacial lakes. Lake Vostok is located at the southern Pole of Cold, beneath Russia’s Vostok Station under the surface of the central East Antarctic Ice Sheet, which is at 3,488 m (11,444 ft) above mean sea level.
The surface of this fresh water lake is approximately 4,000 m (13,100 ft) under the surface of the ice, which places it at approximately 500 m (1,600 ft) below sea level.
NASA ADMITS IT IS IN CONTACT WITH ALIEN SPECIES AND JUST FORGOT TO MENTION IT
NASA ADMITS IT IS IN CONTACT WITH ALIEN SPECIES AND JUST FORGOT TO MENTION IT
According to reports, Trish Chamberson, an official spokesperson from NASA has confirmed the existence of extra-terrestrial life and has claimed that aliens have been visiting planet Earth for thousands of years.
During the two-hour briefing, Chamberson confirmed that a number of theories which had previously been dismissed as groundless speculation from fringe enthusiasts are actually grounded in reality.
Chamberson made various sensational allegations in the course of the interview, claiming that the alien species known as the Greys have been visiting Earth for thousands of years and that they may have had a hand in the construction of megastructures such as the ancient pyramids of Giza and various other buildings dotted around the world.
ALIEN CONTACT?
There are so many films, documentaries and TV programs on aliens, that we thought everyone was aware of them by now
Chamberson went on to confirm various theories about alien mining operations in the solar system. She claimed one of the mines was on the far side of the Moon and that various planets in the solar system were being assessed for minerals. Recently, she claimed aliens have begun to mine Jupiter, which is why observers have been able to see several apparently new rings appearing around the gas giant.
Sorry. We just kinda assumed everyone knew about it Chamberson also alleged that NASA is in regular contact with no less than four different and entirely separate alien species from various locations in the galaxy. She claimed that all contact with the alien species have been amicable. While the aliens have raised no serious bone of contention with humanity, Chamberson has alleged that they have expressed concern about the proliferation and testing of nuclear weapons which has serious consequences not only for life on Earth but for races of peoples all over the galaxy.
The aliens are actually harmless and only interested in the planet’s natural resources However, Chamberson did stop short of confirming that aliens are responsible for the abductions of human beings.
She said that the aliens are completely harmless, and their only interest in Earth relates to the planet’s natural resources. we were so busy back-engineering their technology, we simply forgot all about it. They even have a base on the far side of the moon, and are currently mining several planets in our solar system for minerals. They’ve only started on Jupiter recently, hence the new rings around it. It’s all good though, they’re a nice enough bunch. They don’t talk much though, but always complaining about our Nuclear weapons, claiming they affect parallel universes every time they’re triggered
Deze drie mensen hadden een bijna-doodervaring. Wat ze meemaakten was erg bijzonder
Deze drie mensen hadden een bijna-doodervaring. Wat ze meemaakten was erg bijzonder
Mensen veranderen na een bijna-doodervaring vaak zo erg dat partners het idee hebben met een ander te maken te hebben.
Hoewel hun hart niet meer klopte en hun hersenactiviteit volledig wegviel, waren ze zich toch bewust van hun omgeving.
Rinus van Warven werd in 1981 aangereden door een dronken automobilist.
Gene zijde
“Hangend tegen het plafond van de ziekenauto zag ik hoe de verpleegkundigen mij probeerden te reanimeren,” zei hij tegen het AD.
“Ik bevond mij in een soort tunnel, vervuld van rust, vrede en liefde,” vervolgde hij, toevoegende dat hij een wit licht zag dat naar gene zijde leidde.
Toen hij een stem hoorde die zei dat hij terug moest, kwam hij weer terug in zijn lichaam.
Geen woorden
“Sinds die ervaring ben ik paranormaal begaafd,” zei Van Warven. “Ik voel de pijn van anderen en kan aan iemand zien of hij ziek is.”
Hajar Bouchdak werd toen ze 18 was in het ziekenhuis opgenomen voor een keizersnee. Ze viel weg, maar hoorde en zag alles van bovenaf.
“Ik heb geen woorden voor de plek waar ik was,” zei ze. “Ik kan het niet anders omschrijven dan wolken vol liefde, in een warme, zachte kleur. Er was geen pijn, geen angst.”
Wedergeboorte
Toen een prettige stem zei dat het nog geen tijd was voelde ze hoe ze werd teruggeduwd.
Wat ze heeft meegemaakt ziet ze als een wedergeboorte. Het materialistische zegt haar niets meer.
Luca Prinsen beviel in 2005 van haar tweede kind. Ze kreeg in het ziekenhuis een verkeerd medicijn, waarna ze wegzakte.
Pure liefde
“Ik bevond me in een allesomvattende intens pure liefde, warmte en geborgenheid,” zei ze. “Alles was licht en helder.”
De bijna-doodervaring veranderde haar leven compleet. Een wederopstanding, noemde ze het. “Bezit en status zeiden me niets meer.”
Wij schrijven regelmatig over de kinderen met de pikzwarte ogen die bij mensen aanbellen en deze vaak grote schrik aanjagen, maar zo te zien blijft het niet bij kinderen.
Nu verschijnt er een verhaal waarbij in het zwart geklede mannen met eveneens pikzwarte ogen een gezin de stuipen op het lijf jaagt.
Jaren geleden al begonnen wij met schrijven over het fenomeen van de Black Eyed Kids, ook wel BEK genoemd. Kinderen die er meestal nogal verwaarloosd uitzien en waarvan de ogen, inclusief het normale wit, roetzwart zijn, waardoor het op twee grote zwarte gaten in hun hoofd lijkt.
De verhalen over die kinderen zijn vaak hetzelfde. Men zit ’s avonds rustig thuis, er wordt aangebeld en er staan een paar sjofel geklede kinderen op de stoep die je niet aankijken, maar naar de grond lijken te staren.
Ze vragen dan om binnengelaten te mogen worden en de meeste mensen doen dit niet omdat ze een soort angst over zich voelen komen door die kinderen. En zeker wanneer deze dan op een gegeven moment het gezicht opheffen, dan is de schrik nog veel groter en wordt meestal de deur dichtgegooid.
Daarnaast wordt in de ufologie vaak gesproken over Men in Black (MIB). Duistere figuren die namens overheden zouden werken en mensen onder druk zetten om hun mond dicht te houden over wat ze hebben gezien of meegemaakt.
Soms wordt echter ook wel gezegd dat deze Men in Black zelf een soort aliens zijn die niet thuishoren op deze planeet. Net zoals de BEK’s die soms wanhopig hun best doen om menselijk te lijken, maar daar vaak niet goed in slagen.
Tyler van Secureteam die onderstaande video heeft gemaakt over dit onderwerp gooit eigenlijk de BEK’s en MIB’s op één hoop, door te zeggen dat er ook volwassen mensen schijnen te zijn met roetzwarte ogen, net zoals de kinderen.
Tyler heeft een grote schare volgers met zijn video’s en hij krijgt dan ook regelmatig e-mails van mensen die bepaalde dingen hebben meegemaakt en zo ook van een dame die zegt een ontmoeting te hebben gehad met een man die zij beschrijft als de meest enge en angstaanjagende die zij ooit heeft gehad.
Die ontmoeting vond plaats toen ze in een groot winkelcentrum was, samen met haar man en kinderen.
De vrouw begint haar verhaal te vertellen met te zeggen dat ze graag wil dat zoveel mogelijk mensen en zeker die met kinderen, haar verhaal horen.
Terwijl ze met haar man en kinderen in een winkel was, merkte ze op dat er een man naar hen keek en op hen toe begon te lopen en een opmerking te maken over hoe schattig de kinderen eruit zagen.
De man bleef maar doorpraten en vroeg hoe oud de kinderen waren. Wat de vrouw opviel was, ondanks dat de man poeslief deed, dat hij pikzwarte ogen had. En wanneer ze zegt zwart, dan bedoelt ze ook echt zwart, zodanig dat het niet mogelijk was om zijn pupillen te zien.
Hij vertelde dat hij met zijn vrouw en kinderen net hier naartoe was verhuisd en vroeg honderd uit aan ons. Hoe we heetten, hou oud, wat we deden voor de kost en zo meer. Hij vroeg zelfs naar ons sociale media account en stelde nog een aantal persoonlijke vragen. En op een gegeven moment stelde hij wel een hele vreemde, “Ik zie dat je een halsketting om hebt, ga je hier in de buurt naar de kerk?”.
De vrouw zegt dat ze graag spontaan sociale contacten maakt, maar dat ze een heel onbehaaglijk gevoel kreeg bij deze man en dat ze een eind maakten aan het praatje. De man verliet daarop de winkel zonder iets te kopen en de vrouw dacht dat dit het einde van hun contact zou zijn.
Totdat er 20 minuten later een vriendschapsverzoek binnenkwam op Facebook van deze man en “zijn vrouw”. De vrouw schrok, maar accepteerde het verzoek niet en toen ze door zijn profiel keek, zag ze dat het net een week oud was en er heel weinig op stond. Dat was het laatste tot twee weken later, enkele dagen geleden.
De vrouw liep met haar twee kinderen de supermarkt in en tot haar stomme verbazing staat hij daar weer, dit keer staat hij te praten met een ander stel dat jonge kinderen bij zich heeft.
Op een gegeven moment keek hij mij recht in de ogen, brak het gesprek met het andere stel af, liep naar het eind van de winkel en verdween zonder iets te kopen. Het gevoel dat ik kreeg bij het kijken naar deze man valt officieel in de categorie: ben nog nooit zo geschrokken van iemand en heb nog nooit bij iemand zo’n onprettig gevoel gehad.
Even later zijn we aanbeland op de speelgoedafdeling van de winkel en zie ik een andere man die naar ons kijkt die ik nooit eerder heb gezien en niet ken. Hij loopt op ons af en begint te vragen hoe oud de kinderen zijn en hoe ze heten. Hij vertelde dat hij niet kon wachten tot hij zelf kinderen zou krijgen en dat hij op zoek was naar speelgoed voor zijn neefje. Dat hij nieuw was hier omdat hij net hier naartoe was verhuisd. Net zoals de vorige man vroeg hij honderd uit en kwam uiteindelijk met de vraag, “Ik zie dat je een halsketting om hebt, ga je hier in de buurt naar de kerk?”.
Ik voelde op dat moment het bloed in mijn aderen stollen, keek mijn man aan en we maakten een teken tegen elkaar om te zorgen dat we weg kwamen. Ook deze man liep uiteindelijk de winkel uit zonder iets te kopen.
Een kenmerk van beide mannen was dat ze blank waren, midden dertig met zo goed als geen haar, maar beiden met pikzwarte ogen. Beiden stelden dezelfde vragen en beiden hadden een bijzondere belangstelling voor de jonge kinderen. De vrouw voelt dat hier iets niet klopt en wil iedereen waarschuwen mocht ze ook iets dergelijks overkomen.
Zelfs het lezen of horen over dit soort verhalen geeft bij veel mensen al een onprettig gevoel en zo te zien hebben wij hier te maken met één van de meest vreemde mysteries van onze tijd.
De Black Eyed Kids waren al bekend, maar met nu ook nog volwassen versies wordt het nog mysterieuzer.
Mochten er mensen zijn die ook bepaalde ervaringen hebben op dit gebied, laat het ons weten.
Very Unique l UFO Seen Over Ontario, Canada On April 15, 2017, Photos, UFO Sighting News.
Very Unique l UFO Seen Over Ontario, Canada On April 15, 2017, Photos, UFO Sighting News.
Above is the original, cropped. Below is added light to see it better.
Date of sighting: April 15. 2017 Location of sighting: Grimby, Ontario, Canada Source: MUFON #83168 I added light to bring out the true color...orange and purple of the UFO. Is it a UFO? It could be, but without hands on this one is going to be difficult to tell. You see, we need video of it moving, which tells us how smoothly it moves, if its moving because of wind or not, is it stopping and going, or other things. UFOs do come in all shapes and sizes and this could be one. Its defiantly unidentified, flying and an object. Awesome looking isn't it? Scott C. Waring Eyewitness states:
The object floated in air looked like a two face object with sails and wasp like lower half with egg shaped items 3 on front and disk like same in back. Its looked like a ship crossed with a egg and a wasp. Very Odd. its was observed on a cloudy day south of grimsby ontario and in the Leamington area. Police were advised and no other sightings were called in on this item. Still waiting for radar contact information. I have speculations however lets see if it exists in the physical sense. If you have ever seen this item or something that looks like it let me know. Thank you.
As I always say, if you want to see a UFO, watch a few sunsets, but bring your camera. This UFO was seen and passed through the other clouds as it moved. It could have been a failed rocket that was being tested out by one of the European governments that don't want to get laughed at, but then...the North Koreans many have launched more than one...the one is said to have failed on launch...but really it was destroyed by the DARPA satellite defense system that shot it with an infrared laser to destroy it. Also Russia launched a rocket that went mach 8, so this could be that one...I imagine it went far and was seen by a lot of countries. Yet no one took credit for it, so it can't be a rocket. So if this isn't a rocket, then its certainly a UFO. Its not a comet, not a meteor because meteors would burn up in the atmosphere. Probably a damaged UFO heading to an underwater alien base off the English coast. Scott C. Waring
News states:
A Devon photographer claims he has pictured an unidentified object flying through the early morning sky. Ben Landricombe took these stunning images in Plymouth at 6am today. Ben, a keen photographer, managed to capture the extraordinary sight - and has produced these stunning pictures. "I've never seen anything like it in my life," said Ben, who works for Plymouth City Council. "I was late to work, but I think my boss was alright. "I showed everyone the pictures and they all said 'Wow!'".
Did you see this too this morning? Ben was driving to work from his home on Hooe Road when he spotted something in the air. Recalling the strange turn of events, he said: "I drove straight back home to get my camera, then I went to the highest point in Plymstock to take the pictures, where the big cross on the hill is. "I missed the meteor coming through the atmosphere, but I saw the sparks coming down, travelling really fast." (More at Source)
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
