UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

En als dat niet zo is, kunnen we die eerdere samenleving dan opsporen?

Wij mensen vinden onszelf heel wat. We hebben in korte tijd de complete aarde gekoloniseerd en naar onze hand gezet. En bijna dagelijks worden er nieuwe technologieën ontwikkeld die ons nog meer grip geven op de aarde en zelfs ons eigen leven. We noemen onszelf intelligent en vinden onszelf heel bijzonder. Want op aarde is geen enkele soort die op ons lijkt. En ook buiten de aarde zijn we onze gelijke nog niet tegengekomen. En dan kun je geneigd zijn om onze soort als een soort kroon op een miljarden jaren durend proces van evolutie te zien. Maar is dat wel terecht? Die vraag stellen onderzoekers zich in een nieuw paper dat deze week is verschenen in het blad International Journal of Astrobiology.

Gedachte-experiment
Wij mensen gaan er eigenlijk wel een beetje vanuit dat we de eerste geavanceerde, of industriële samenleving op aarde zijn. Maar hoe zeker kunnen we daarvan zijn, zo vragen professor Adam Frank, verbonden aan de universiteit van Rochester en Gavin Schmidt, directeur van het NASA Goddard Institute for Space Studies zich in het paper af. Uiteindelijk keert al het leven op aarde – tezamen met zelfs haar grootste prestaties – immers terug tot stof. En zou het dan niet kunnen dat we gravend in gesteentelagen uit vroeger tijden zo’n industriële, misschien zelfs nog wel geavanceerdere beschaving dan de onze, over het hoofd zien? Het is een interessant gedachte-experiment – Frank en Schmidt denken niet echt dat er lang geleden een geavanceerde beschaving op aarde rondliep – dat onder meer kan helpen bij het vinden van buitenaards leven.

Hoe vaak ontstaat geavanceerd leven?
Het is misschien wel één van de belangrijkste vragen binnen de wetenschap: zijn wij alleen? Of zijn er elders in het zonnestelsel en daarbuiten nog veel meer levende wezens te vinden? Menig onderzoeker houdt zich met die vraag bezig. En vaak ligt de focus daarbij op de zoektocht naar intelligent leven. Zo wordt er bijvoorbeeld actief gezocht naar radiosignalen afkomstig van buitenaards, intelligent leven (tot op heden zonder succes, overigens). “Eén van de belangrijkste vragen in het inschatten van de kans dat we zo’n beschaving vinden, is: hoe vaak ontstaat een industriële samenleving?” zo schrijven Frank en Schmidt. “Mensen zijn het enige voorbeeld dat we kennen en onze industriële samenleving heeft (tot op heden) grofweg nog maar 300 jaar standgehouden. Dat is maar een fractie van de tijd die we als soort bestaan en een fractie van de tijd waarin complexe levensvormen op het landoppervlak van de aarde voorkomen (vanaf ongeveer 400 miljoen jaar geleden). Die korte tijdspanne roept duidelijk de vraag op of dit al eens eerder kan zijn gebeurd.”

Van alle dinosaurussen die ooit op aarde hebben rondgelopen, hebben we er maar een paar duizend vrij compleet teruggevonden. Het geeft wel aan dat fossiele resten eigenlijk heel zeldzaam zijn.

Afbeelding: onecrazykatie / Pixabay

Sporen
Het paper draait ten diepste om de vraag welke sporen geavanceerde beschavingen achterlaten en of we die sporen kunnen terugvinden. Zullen toekomstige aardbewoners over tientallen miljoenen jaren fysieke resten van ons en onze bezigheden terugvinden in gesteentelagen uit onze tijd? Waarschijnlijk niet, zo stellen Frank en Schmidt. Allereerst is er de platentektoniek die de aarde voortdurend van een facelift voorziet en er onder meer in de oceanen voor zorgt dat er alleen piepjonge sedimenten (dat wil zeggen: jonger dan 170 miljoen jaar) worden bovengehaald. En ook op het land is het aardoppervlak aan verandering onderhevig; het oudste aardoppervlak dat tot op heden is teruggevonden is slechts 1,8 miljoen jaar oud. Natuurlijk zijn er op grotere diepte wel oudere sedimenten te vinden, maar hoe dieper je gaat, hoe meer die sedimenten – en alles wat daartussen te vinden was – zijn samengeperst. Wat ook niet helpt, is dat slechts een fractie van het leven op aarde fossiliseert en bewaard blijft. De kans dat door ons gemaakte objecten miljoenen jaren later terug worden gevonden, is eveneens klein. Direct bewijs voor ons bestaan hoeven de aardbewoners die over tientallen miljoenen jaren over onze planeet heersen dus niet te verwachten. Maar onze aanwezigheid kan over miljoenen jaren wellicht wel worden afgeleid uit het feit dat we ons klimaat veranderd hebben, zoveel vervuilende stoffen in het milieu hebben gebracht (van plastics tot steroïden) en met onze landbouwtechnieken een verandering op het gebied van erosie en sedimentatie hebben bewerkstelligd.

“JE WILT EEN MOOIE, GROOTSCHALIGE BESCHAVING HEBBEN DIE GEWELDIGE DINGEN DOET, MAAR DE PLANEET NIET TOT DINGEN DWINGT DIE GEVAARLIJK ZIJN VOOR DE BESCHAVING ZELF”

Paradox
Ironisch genoeg zijn de activiteiten waarmee we ons over miljoenen jaren nog aan toekomstige aardbewoners kenbaar kunnen maken – het uitstoten van CO2, het dumpen van plastic en gebruik van steroïden – ook de activiteiten waarmee we ons vernietigen. Er doemt zo een interessante paradox op, zo schrijven de onderzoekers. “Hoe langer de menselijke beschaving standhoudt, hoe omvangrijker het signaal wordt dat deze achterlaat. Maar hoe langer een beschaving standhoudt, hoe duurzamer de activiteiten ervan moeten zijn, wil deze kunnen overleven. En hoe duurzamer een samenleving is (bijvoorbeeld op het gebied van energie-opwekking, productieprocessen of landbouw) hoe kleiner de voetafdruk op de rest van de planeet is. Maar hoe kleiner de voetafdruk, hoe kleiner ook het signaal dat in het geologische archief achterblijft.” Het signaal dat beschavingen achterlaten, wordt dus als het ware van nature begrensd. En daar kunnen we lering uittrekken, aldus Frank. “Je wilt een mooie, grootschalige beschaving hebben die geweldige dingen doet, maar de planeet niet tot dingen dwingt die gevaarlijk zijn voor de beschaving zelf. We moeten dan ook een manier vinden om energie te produceren en gebruiken die geen gevaar voor ons vormt.” Want we moeten ons niet vergissen: niet onze planeet, maar de mensheid staat op het spel. “Het draait niet om het redden van de aarde. Wat we ook met de planeet doen: we creëren niches voor de volgende cyclus in de evolutie. Maar als we op deze voet doorgaan en fossiele brandstoffen blijven gebruiken en de klimaatverandering die hierdoor ontstaat, negeren, kan het zijn dat wij mensen niet langer deel zullen uitmaken van de voortdurende evolutie op aarde.”

Geen bewijs
Nu we weten welke sporen een geavanceerde samenleving als de onze achter kan laten, is het tijd om terug te blikken op de hoofdvraag: zijn wij de eerste geavanceerde samenleving op aarde? “Gavin en ik hebben geen bewijs gevonden voor een andere industriële beschaving,” stelt Frank. Wel stuitten ze in het geologische archief op signalen die zo op het eerste gezicht lijken op de signalen die onze beschaving achterlaat. Je moet dan bijvoorbeeld denken aan signalen uit het PETM (Paleocene-Eocene Thermal Maximum), een periode die gekenmerkt wordt door een significante opwarming van de aarde. Waar het PETM zich van het huidige tijdperk onderscheidt, is dat de opwarming ten tijde van het PETM veel langzamer ging en bovendien samenviel met enorme vulkaanuitbarstingen. En dus lijkt dat signaal niet te verklaren te zijn door een CO2-uitstotende beschaving, maar eerder door natuurlijke omstandigheden.

Afbeelding: University of Rochester illustration / Michael Osadciw.

Strikt genomen valt echter niet uit te sluiten dat de aarde vóór wij er waren nooit een industriële samenleving heeft gekend. Met name als zo’n beschaving maar kortdurend industrieel actief is geweest, kunnen we de signalen die deze achter heeft gelaten, gemakkelijk over het hoofd zien, zo schrijven de onderzoekers in hun paper.

Het opsporen van een geavanceerde beschaving die misschien nog wel voor de dino’s de dienst uitmaakte, was een leuke bonus geweest. Maar het was zeker niet het hoofddoel van de onderzoekers die dit paper schreven (sterker nog: ze geloven helemaal niet dat die er is geweest). Hun belangrijkste doel was om mensen aan het denken te zetten en de manier waarop we over de geschiedenis en toekomst van onze eigen beschaving en nog te ontdekken andere beschavingen denken, te veranderen. Het ontstaan van die beschavingen is niet het begin, net zoals het ten onder gaan van die beschavingen niet het einde is. Het is meer een cadans, waarbij de ondergang van de ene beschaving de start van de volgende kan inluiden. En als we helder krijgen hoe we die cadans in het geologisch archief kunnen opsporen, kunnen we daar in de nabije toekomst ook op andere planeten ons voordeel mee doen. “We weten dat Mars in zijn jonge jaren – en misschien Venus ook wel – veel leefbaarder was dan deze planeet nu is en het is aannemelijk dat we op een dag ook daar door de geologische sedimenten boren,” stelt Schmidt. “En dit helpt ons om na te denken over waar we dan naar moeten zoeken.”

Bob Lazar illustrating gravitational effects.

Robert Scott Lazar was born on January 26th, 1959 in Coral Gables, Florida. He holds degrees in both physics and electronics from MIT as well as California Institute of Technology. Much of his life was spent living in Las Vegas where he dabbled in a number of scientific pursuits in attempts to better understand propulsion. After experimenting with chemistry and fireworks production, Lazar assembled a jet vehicle capable of land speeds in excess of three hundred and fifty miles per hour. Monitor newspaper featured Lazar’s twenty-two thousand horsepower car on its front page.

At this time, in 1982, Lazar attended a lecture at Los Alamos National Laboratory in New Mexico. Doctor Edward Teller, inventor of the atomic bomb, would be speaking. Both of the science fanatics met afterwards and quickly struck up a conversation. As luck would have it, Dr. Teller happened to be reading that very issue of Monitor paper. When Lazar pointed out the article he was advised to submit his resume for consideration. Within a few days the eager physicist was hired and became an esteemed Los Alamos staff member.

Lazar was listed as an employee of Los Alamos Laboratory.

Five years later Lazar found himself working at S-4, a location one hundred and twenty-five miles north of Las Vegas and fifteen miles south of Groom Lake. Often called Area 51, or “Dreamland,” the region has captivated the masses for generations. According to the propulsion systems expert, he was recruited by the Department of Naval Intelligence to work on a secret program called Project Galileo. Unbeknownst was the fact that this specific employment opportunity would permanently turn his life upside-down.

Reaching the remote destination required quite an arduous commute. First he would drive to McCarran International Airport in Nevada and enter the EG&G Special Projects Building. An unmarked plane would then fly directly to Groom Lake. Upon landing, Lazar would embark on a windowless bus which drove across the desolate desert before finally reaching S-4. Entrance was only granted upon approval of an incredibly thorough security check. Once inside the facility he noticed a total of nine hangars built into a mountainside. Each possessed perfectly camouflaged sand-colored doors. Lazar did not have full clearance and was escorted into one of the installations by his superior.

A map showing the Nellis Air Force Range region.

He was led into a specific room where one hundred and twenty-two briefings were presented. A stern commanding officer instructed the new hire to read every single document. While making his way through the paperwork, a brief synopsis was found about various operations being executed at the base. Upon completing his assigned task he was informed that his position was replacing two individuals recently killed on the job. These men had been working on a craft and for unknown reasons they cut its operating reactor. The detonation caused a massive deadly explosion which could be felt from far away distances. Officials deceitfully told nearby citizens the tremor was an aftereffect of nuclear testing.

On Lazar’s third day he was brought into a building which housed nine different flying saucers. Initially he blamed experimental military technology, which would explain the massive amount of UFO sightings. However, once he physically entered a vessel all rationalizations quickly dissipated. There was an inexplicable ominous feeling that radiated throughout his entire body. Such a strong emotional response truly perplexed the left-brained scholar. Even stranger were the impractical tiny child-sized interior seats. Further meticulous inspection brought forward a startling conclusion: these vehicles could not be of an earthly origin. Contrary to his initial belief, S-4 crew hadn’t been manufacturing the crafts… they were reverse-engineering them.

Several different types of flying saucers were present at S-4 Base.

During the coming weeks Lazar continued to work on several eerie devices. Each was cool to the touch and appeared to be made out of some type of metal similar to unfinished stainless steel. No noticeable seams existed so it seemed as if the craft was manufactured from a mold. Over time he discovered how the flight capabilities functioned. Every machine generated its own gravitational field and turned surrounding gravity waves in reverse polarity to that of Earth’s. Invisibility could be rendered by traveling faster than the speed of light.

On the flying device’s floor was an antimatter reactor which controlled all movements. A compound with the atomic number of one hundred and fifteen, undiscovered in 1989, served as its fuel source. Element 115 allowed the spaceships to drag points together from anywhere in the infinite cosmos. UFOs created an amplified nonlinear distortion in both space and time. Vast distances could be navigated in mere seconds. Since the apparatuses function by warping space itself infinite momentum is achieved. Limitless energy is provided through a purposely created environmental distortion.

130828191158-sn-dnt-new-115-element-ununpentium-00001306-horizontal-large-gallery.jpg

Element 115, undiscovered in the 1980s, served as the craft’s fuel source.

Lazar gradually gained more knowledge regarding the mysterious activities occurring at S-4. One night he witnessed an airship performing a dazzling test flight. His colleague explained that these particular UFOs originated from Zeta Reticuli One and Two, a binary star system located thirty-nine light-years from our planet. Another occasion led to him being shown autopsy photos of an otherworldly being. Some type of organ had been removed from the creature’s open chest cavity and Lazar described it closely resembling the typical Grey Alien. Allegedly such entities are responsible for creating modern man through centuries of genetic alterations to our simian ancestors.

Eventually an inside source recounted what would become the most troubling story of all: a human-extraterrestrial war. Only ten years earlier military personnel and martian visitors maintained a working relationship. Yet the professional data exchange program would soon come to a screeching halt. One fateful day security officers attempted to gain entry into a designated ET part of the grounds. Each were equipped with sidearms which, according to Lazar, would have caused a massive explosion. When subterranean aliens attempted to stop incoming armed guards a fight ensued. Sixty-six faculty members lost their lives and prompted the decades-long correspondence’s abrupt ending.

Images of an ‘Grey Alien’ extraterrestrial with a missing organ was shown to Lazar.

Six months after his inceptive enlistment Lazar decided to leave S-4 Base for personal reasons. Before parting ways high-ranking directors threatened his life and stated that if anything were disclosed there would be major repercussions. Weeks later the ex-employee was shot at by an unmarked car while driving on the highway. Following the harrowing incident he reached out to KLAS, a Las Vegas TV station, where he gave an interview with investigative reporter George Knapp. Lazar rationalized that if he turned up dead succeeding his speaking publicly it would look incredibly suspicious for government officials. Self-preservation was his ultimate justification.

Nearly thirty years have passed since this bizarre firsthand experience made headlines. While skeptics remain critical of such claims Lazar maintains his authenticity. In 2003 Element 115 was positively identified adding further validity and potential supporting evidence. Recently a physicist named Dr. Robert Krangle came forward and stated that he did in fact work with Lazar at Los Alamos Laboratory. Perhaps with the progression of time additional professionals will open up about their own involvement. Until then whatever transpired in those Nevada hangers remains mere speculation and will provide endless intrigue for conspiracy theorists.