The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
08-08-2022
Ancient Source of Oxygen for Life Discovered Hidden Deep in the Earth’s Crust
Ancient Source of Oxygen for Life Discovered Hidden Deep in the Earth’s Crust
ByNEWCASTLE UNIVERSITY
Researchers have uncovered a source of oxygen that may have influenced the evolution of life before the advent of photosynthesis.
Scientists at Newcastle University have discovered a source of oxygen deep in the Earth’s crust that may have influenced the evolution of life before the advent of photosynthesis.
The pioneering research project uncovered a mechanism that can generate hydrogen peroxide from rocks during the movement of geological faults. The study was led by Newcastle University’s School of Natural and Environmental Sciences and published today (August 8) in the journal Nature Communications.
While hydrogen peroxide in high concentrations can be harmful to life, it can also provide a useful source of oxygen to microbes. This additional source of oxygen may have influenced the early evolution, and possibly even origin, of life in hot environments on the early Earth before the evolution of photosynthesis.
Researchers were able to simulate some of the key conditions of subsurface rock fracturing using vials in the lab. Rocks representative of oceanic and continental crust were crushed under nitrogen, added to oxygen-free water, then heated.
Credit: Jon Telling / Jordan Stone / Newcastle University
In tectonically active regions, the movement of the Earth’s crust not only generates earthquakes but also riddles the subsurface with cracks and fractures. These are lined with highly reactive rock surfaces containing many imperfections, or defects. Water can then filter down and react with these defects on the newly fractured rock.
Master’s student Jordan Stone simulated these conditions in the laboratory by crushing granite, basalt, and peridotite – rock types that would have been present in the early Earth’s crust. These were then added to water at varying temperatures under well-controlled oxygen-free conditions.
The research investigates a source of reactive oxygen associated with geological faulting; a potential oxygen source prior to cyanobacteria oxygenating the Earth’s atmosphere. This reactive oxygen may have had a role in the evolution of life from an oxygen-free to an oxygenated world and contributed to prebiotic chemistry in subsurface fractures prior to the origin of life.
Credit: Jon Telling / Jordan Stone / Newcastle University
The experiments revealed that substantial amounts of hydrogen peroxide – and as a result, potentially oxygen – were only generated at temperatures close to the boiling point of water. Importantly, the temperature of hydrogen peroxide formation overlaps the growth ranges of some of the most heat-loving microbes on Earth called hyperthermophiles, including evolutionary ancient oxygen-using microbes near the root of the Universal Tree of Life.
Lead author Jordan Stone, who conducted this research as part of his Master of Research in Environmental Geoscience, said: “While previous research has suggested that small amounts of hydrogen peroxide and other oxidants can be formed by stressing or crushing of rocks in the absence of oxygen, this is the first study to show the vital importance of hot temperatures in maximizing hydrogen peroxide generation.”
Lead author Jordan Stone, who conducted this research as part of his MRes in Environmental Geoscience at Newcastle University, UK, sets up one of the experiments.
Credit: Jon Telling / Jordan Stone / Newcastle University
Principal Investigator Dr. Jon Telling, Senior Lecturer, added: “This research shows that defects on crushed rock and minerals can behave very differently to how you would expect more ‘perfect’ mineral surfaces to react. All these mechanochemical reactions need to generate hydrogen peroxide, and therefore oxygen, is water, crushed rocks, and high temperatures, which were all present on the early Earth before the evolution of photosynthesis and which could have influenced the chemistry and microbiology in hot, seismically active regions where life may have first evolved.”
Reference:
“Tectonically-driven oxidant production in the hot biosphere” 8 August 2022, Nature Communications. DOI: 10.1038/s41467-022-32129-y
The work was supported through grants from the Natural Environmental Research Council (NERC) and the UK Space Agency. A major new follow-up project led by Dr. Jon Telling, funded by NERC, is underway to determine the significance of this mechanism for supporting life in the Earth’s subsurface.
NASA's 'Helical Engine' could reach 99% the speed of light
NASA's 'Helical Engine' could reach 99% the speed of light
When it comes to space, there's a problem with our human drive to go all the places and see all the things. A big problem. It's, well, space. It's way too big. Even travelling at the maximum speed the Universe allows, it would take us years to reach our nearest neighbouring star.
But another human drive is finding solutions to big problems. And that's what NASA engineer David Burns has been doing in his spare time. He's produced an engine concept that, he says, could theoretically accelerate to 99 percent of the speed of light - all without using propellant.
He's posted it to the NASA Technical Reports Server under the heading "Helical Engine", and, on paper, it works by exploiting the way mass can change at relativistic speeds - those close to the speed of light in a vacuum. It has not yet been reviewed by an expert.
Understandably this paper has caused buzz approaching levels seen in the early days of the EM Drive. And yes, even some headlines claiming the engine could 'violate the laws of physics'.
But while this concept is fascinating, it's definitely not going to break physics anytime soon. As a thought experiment to explain his concept, Burns describes a box with a weight inside, threaded on a line, with a spring at each end bouncing the weight back and forth. In a vacuum - such as space - the effect of this would be to wiggle the entire box, with the weight seeming to stand still, like a gif stabilized around the weight.Overall, the box would stay wiggling in the same spot - but if the mass of the weight were to increase in only one direction, it would generate a greater push in that direction, and therefore thrust.
According to the principle of the conservation of momentum - in which the momentum of a system remains constant in the absence of any external forces - this should be not completely possible.
But! There's a special relativity loophole. Hooray for special relativity! According to special relativity, objects gain mass as they approach light speed. So, if you replace the weight with ions and the box with a loop, you can theoretically have the ions moving faster at one end of the loop, and slower at the other.
But Burns' drive isn't a single closed loop. It's helical, like a stretched out spring - hence "helical engine".
"The engine accelerates ions confined in a loop to moderate relativistic speeds, and then varies their velocity to make slight changes to their mass. The engine then moves ions back and forth along the direction of travel to produce thrust," he wrote in his abstract.
"The engine has no moving parts other than ions traveling in a vacuum line, trapped inside electric and magnetic fields."
It sounds really nifty, right? And it is - in theory. But it's not without significant practical problems.
According to New Scientist, the helical chamber would have to be pretty large. Around 200 metres (656 feet) long and 12 metres (40 feet) in diameter, to be precise.
And it would need to generate 165 megawatts of energy to produce 1 newton of thrust. That's the equivalent of a power station to produce the force required to accelerate a kilogram of mass per second squared. So a lot of input for a teeny tiny output. It is horribly inefficient.
But in the vacuum of space? It just might work. "The engine itself would be able to get to 99 per cent the speed of light if you had enoughAnd here's the other thing. Humans - not all of us, but still more than a few - desperately want to go to interstellar space. We may never get there. But if we never even try to think about it, that "may" becomes a "definitely." What's that saying - you miss 100 percent of the shots you don't take?time and power," Burns told New Scientist.
Burns notes the efficiency problem in his presentation, and also adds that his work hasn't been reviewed by experts, and there may be errors in his maths. We don't exactly have the blueprints for a fully functional space travel engine here.
What we do have is a piece of groundwork that could be used to develop such an engine. What we have is a dream of the stars.
The hush-hush vehicle is thought to be a space plane.
A Long March 2F rocket launches China's Shenzhou 14 crewed mission on June 4, 2022. A Long March 2F launched a mysterious reusable "test spacecraft" on Aug. 4.
(Image credit: CCTV+)
For the second time in two years, China has launched a classified reusable vehicle on a mystery mission to Earth orbit.
A Long March 2F rocket carrying a "test spacecraft" lifted off from Jiuquan Satellite Launch Center in the Gobi Desert on Thursday (Aug. 4; Aug. 5 Beijing time), China's state-run Xinhua news agency reported.
"The test spacecraft will be in orbit for a period of time before returning to the scheduled landing site in China, during which reusable and in-orbit service technology verification will be carried out as planned to provide technical support for the peaceful use of space," Xinhua wrote(opens in new tab) (in Chinese; translation by Google).
That's about all we know; Xinhua's update is just two paragraphs long and provides no further detail. But the mystery vehicle is thought to be a robotic space plane, perhaps one roughly the same size as the U.S. Space Force's X-37B, based on the Long March 2F's considerable payload capacity, SpaceNews reported(opens in new tab).
China also launched a reusable test spacecraft in September 2020, under a similar cloud of secrecy. That vehicle — which may or may not be the same one that lifted off on Thursday — stayed aloft for two days and released a small payload in orbit before coming down for a landing in China, SpaceNews noted.
For comparison, the X-37B space plane has been orbiting Earth for more than 800 days on its latest mystery mission, the sixth for the X-37B program. The Space Force is thought to have two of the 29-foot-long (8.8 meters), Boeing-built space planes in its fleet.
The Jiuquan launch was part of an extremely busy day in spaceflight. Thursday featured six rocket launches, starting with Rocket Lab's lofting of a spy satellite for the U.S. National Reconnaissance Office at 1 a.m. EDT (0500 GMT).
Mike Wall is the author of "Out There(opens in new tab)" (Grand Central Publishing, 2018;trated by Karl Tate), a book about the search for alien life. Follow him on Twitter @michaeldwall(opens in new tab). Follow us on Twitter @Spacedotcom(opens in new tab)or onFacebook(opens in new tab).
The quadrupedal robots are well suited for repetitive tasks.
Two Ghost Robotics Vision 60 Quadruped Unmanned Ground Vehicles (Q-UGVs) pose for a picture at Cape Canaveral Space Force Station, Fla., July 28, 2022. (Image credit: U.S. Space Force photo by Senior Airman Samuel Becker)
Man's new best friend is coming to the U.S. Space Force.-
The Space Force has conducted a demonstration using dog-like quadruped unmanned ground vehicles (Q-UGVs) for security patrols and other repetitive tasks. The demonstration used at least two Vision 60 Q-UGVs, or "robot dogs", built by Ghost Robotics and took place at Cape Canaveral Space Force Station on July 27 and 28.
According to a statement(opens in new tab) from the Department of Defense, Space Launch Delta 45 will use the robot dogs for "damage assessments and patrol to save significant man hours." The unit is responsible for all space launch operations from Kennedy Space Center and Cape Canaveral.
Images from the demonstration show personnel operating the robots with a hand controller inside a hangar. The Ghost Robotics Vision 60 Q-UGVs can be equipped with a wide variety of optical and acoustic sensors, enabling them to serve as automated "eyes and ears" around sensitive installations such as a Space Force base. The robots can be operated either autonomously or by a human controller and can even respond to voice commands.
The dog-like robots can also serve as miniaturized communications nodes, carrying antennas to quickly extend networks beyond existing infrastructure or in locations where no such infrastructure exists.
The robots have been previously tested by the U.S. Air Force for perimeter defense tasks and as part of a large test of the service's Advanced Battle Management System (ABMS) data-sharing network. In that 2020 test, robot dogs at Nellis Air Force Base in Nevada "provided real-time strike targeting data to USAF operators" in Florida using Starlink satellite links, then-CEO of Ghost Robotics Jiren Parikh told The War Zone(opens in new tab).
The Ghost Robotics Q-UGVs are designed to withstand water and weather, and were recently demonstrated with a tail-like payload enabling them to travel underwater(opens in new tab).
Aside from their military applications, the robot dogs are also being eyed for uses in emergency management, public safety and industrial inspection.
Follow Brett on Twitter at @bretttingley(opens in new tab). Follow us on Twitter @Spacedotcom(opens in new tab)or onFacebook(opens in new tab).
If a distant solar system is millions of light years away and so we see it as it was millions of years ago, how can we see what it looks like now? Parul, aged 13, Sri Ganganagar, India
This article was originally published at The Conversation. The publication contributed the article to Space.com's Expert Voices: Op-Ed & Insights.
If a distant solar system is millions of light years away and so we see it as it was millions of years ago, how can we see what it looks like now? Parul, aged 13, Sri Ganganagar, India
What is the meaning of “now” and how does our “now” relate to the “now” somewhere else?
Nothing can travel faster than the speed of light: 300,000 kilometres per second. This means that it takes time for the light from a distant object in the universe to reach us.
Astronomers measure the vast distances across the universe in light years, the distance it takes light to travel in one year. If you use a telescope to look at a solar system at, say, ten light years distance – 95 trillion kilometres away – that means you see it as it was ten years ago on your watch.
Curious Kids is a series by The Conversation that gives children the chance to have their questions about the world answered by experts. If you have a question you’d like an expert to answer, send it to curiouskids@theconversation.comand make sure you include the asker’s first name, age and town or city. We won’t be able to answer every question, but we’ll do our very best.
If a friendly alien lived in that solar system ten light years away and we beamed a message to them, they would only receive the message in ten years’ time. Our “now”, when we send the message, will be in their future. But if we receive a message from them, our “now” will be in their past.
This seems to suggest that there is no way we could see what is happening right now in a distant solar system. But we can look to famous physicist Albert Einstein’stheories of relativity(opens in new tab) for an answer. These theories describe the relationship between objects and the space and time surrounding them.
Travelling in time
Einstein’s theories revealed something extraordinary. If you could leave the Earth and travel very fast through space, close to the speed of light itself, then time for you would pass at a slower rate than time for someone you had left behind on Earth.
Imagine you went off travelling through space, going ten light years away and ten light years back, and left a twin sister behind on Earth. Time would pass differently for you both while you were away. For your sister, 20 years would pass. But for you, if you managed to reach within 1% of the speed of light, only three years would pass. When you got home, your sister would be 17 years older than you.
If you travelled within 0.1% of the speed of light, you’d come back just a month older than when you left. Your sister would be almost 20 years older than you.
This may seem like a trick, but we know it is true. When very fast moving particles called cosmic rays hit atoms in the Earth’s atmosphere, they create particles called muons(opens in new tab) that are unstable and fall apart. None of these muons should be able to reach the Earth’s surface. But we see them. Because their time runs slower than ours, they don’t fall apart before they reach us.
If you were able to travel at the speed of light, no time would pass for you. Your “now” would be the same as the “now” in the distant solar system or galaxy, because you would be there instantly. You would exist at your origin and at your destination at your same time, while others may have watched you travel over their time. Unfortunately, nothing with mass, such as a human being or a spaceship, can travel at exactly the speed of light.
Time is not a fixed thing. It only really has meaning for you and the way you see the world around you. When you come to think of it, time is perhaps the greatest mystery of life.
Follow all of the Expert Voices issues and debates — and become part of the discussion — on Facebook and Twitter. The views expressed are those of the author and do not necessarily reflect the views of the publisher.
Material from an accretion disk swirls around the young star FU Orionis in this artist’s concept.
NASA/JPL-Caltech
Accretion is one of the most fundamental processes in the cosmos. It is a universal phenomenon triggered by gravity, and the process by which bits of matter accumulate and coalesce with more bits of matter. It works inexorably on all scales to attract and affix smaller things to bigger things, from the tiniest dust grains to supermassive black holes.
Accretion creates everything there is: galaxies, stars, planets, and eventually, us. It is the reason the universe is filled with a whole bunch of somethings instead of a whole lot of nothing.
The fact that matter tends to glom together may seem intuitive. But to scientists, accretion remains a mysterious topic, filled with unanswered questions.
For instance: Why do some stellar nurseries form a few massive stars instead of lots of smaller ones? What causes so much accreting material to ultimately fall inward onto its central object, instead of just circling it forever? And how do space rocks ultimately stick together to form planets instead of just bouncing off each other? No one knows the definitive answers to any of these questions yet, but there are some theories gaining traction — and evidence.
The Taurus Molecular Cloud is a vast star-forming region threaded by a network of filaments. It was captured here by the European Space Agency’s Herschel Space Observatory, which operated from 2009 to 2013.
ESA/Herschel/NASA/JPL-Caltech, CC BY-SA 3.0 IGO; Acknowledgement: R. Hurt (JPL-Caltech)
All objects great and small
Accretion is the inevitable result of gravitational forces operating on all scales, and on all types of material — gas, dust, plasma, even dark matter. Gravity makes matter accrete. And when matter accretes, it forms objects. Thus, accretion and formation are very closely related in astronomy: The former can be considered an aspect of the latter.
The Soviet scientist Otto Schmidt devised the first accretion model of planetary formation in 1944, and his countryman Viktor Safronov fleshed out the mathematics of accretion in 1969. The underlying principles of gravitational attraction have since been applied to the formation of stars and even galaxies. The discovery of quasars and compact X-ray sources in the 1960s, using optical, radio, and X-ray observations, set the field in motion.
But the true renaissance began a decade ago, when the Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), an array of 66 radio telescopes in Chile, came online. With the ability to study distant, cool objects in detail came the data necessary to understand the process of accretion in a variety of circumstances. Seeing accretion in action promised to be a game-changer.
Today, ALMA and other advanced telescopes are observing numerous objects of different sizes and stages of evolution: galaxy groups, molecular clouds, stellar nurseries, protostars, planetary disks, black holes, and many more. We now know that whether on scales of kilometers or light-years, accretion operates on the same broad principles. The particular mechanisms remain mysterious, but the veil is beginning to lift.
The reason that the gas in a molecular cloud can accrete into a star may be due to magnetohydrodynamics (MHD), the physics of how magnetic fields interact with hot ionized gas.
Interstellar space and everything in it is permeated by a weak magnetic field. Normally, this background magnetic field has no effect on a cold, dense cloud of gas and dust.
But this changes when a collapsing cloud heats up and begins to generate plasma. Because plasma is electrically charged, it is linked to the magnetic field: As it moves, it drags the magnetic field lines with it. As the cloud collapses further and begins to form an accretion disk, the magnetic field becomes wound up by the disk’s rotation. The magnetic field also becomes stronger as the field lines bunch together.
All of these magnetic field lines then act as highways for plasma to escape the strong magnetic field: Following the field lines, the charged particles zip away from the accretion disk into space. This MHD wind carries angular momentum away from the disk — and this, astronomers suspect, helps the cloud collapse into a star.
The Giant GRB Ring is a suspected superstructure — a collection of nine gamma-ray bursts (immensely powerful stellar explosions) arranged in a loose ring that spans 5.6 billion light-years, as shown in this artist’s concept.
Pablo Carlos Budassi/Wikimedia Commons/CC BY-SA 4.0
Stellar nurseries at the crossroads
The largest structures in the universe are groups of galaxies that are gravitationally bound to each other. We are not yet able to see them, but peculiar arrangements of objects have been interpreted as evidence of such superstructures. They are given various names according to their observed shapes, such as arcs, rings, or walls.
The observable portions of superstructures consist mostly of molecular clouds of gas millions of light-years across. Over the eons, these diffuse regions are perturbed by a variety of effects: the chaotic motions of the galaxies within them, the winds thrown by quasar jets, the passing wakes of rotating black holes, and blasts from supernovae. Here and there, a confluence of gas and dust will become dense enough that gravity takes over and a domino effect begins, as more and more mass is drawn into a conglomeration, where a star-forming region is born.
The mechanics of these stellar nurseries, from which hundreds or thousands of stars are created, are not completely understood. Sometimes a region containing a few hundred solar masses of dense gas and dust will form 100 Sun-like stars. Other times a few massive stars will also appear. This difference is of particular interest to astronomers because massive stars can alter the evolution of a galaxy. What guides the seemingly random accretion process on these vast scales?
One theory posits that there are “filaments of flowing gas, which thread through these clusters,” says Todd Hunter, an astronomer at the National Radio Astronomy Observatory. Astronomers are starting to see evidence of these filaments. “They fragment and intersect at certain places, especially in the center of clusters,” says Hunter. “And where they meet is where protostars have access to a lot of gas on a short timescale” — which feeds the formation of massive stars.
The accretion disk that surrounds the elliptical galaxy M87 feeds its central supermassive black hole (SMBH) and relativistic jet in this artist’s concept.
ESO/M. Kornmesser
These objects are called infrared dark clouds, and they are very large, very cold objects that were difficult to detect and resolve until recently. The first observations were made with the Infrared Space Observatory in 1996. It was a serendipitous find, made during the first detailed survey of stellar populations in the galactic plane. Nowadays these regions are studied in detail with ALMA and the Submillimeter Array in Hawaii, which are more sensitive and have higher resolution at submillimeter wavelengths where cold molecular gas is easiest to detect.
These facilities have allowed astronomers to map the gas flows they believe provide the necessary supply for the growth of massive stars. One survey, published in The Astrophysical Journal in 2019, identified hundreds of protostellar and prestellar core candidates in a particular region and studied how they affect each other. The researchers suggest a kind of “competitive accretion” process takes place, alongside what they call “global hierarchical collapse” — where chaotic gravitational forces cause a series of collapses within collapses, with small-scale events happening later and faster than large-scale events. This process works over a couple of million years, eventually transforming a diffuse cloud of starless cores into a flattened disk of protostars.
A widening gyre
Where there is gravity and matter, there will also be accretion. Infalling matter forms a swirling accretion disk. This gravitational gyre forms because the infalling material — like everything else in the universe — had some motion and angular momentum before becoming caught up by an object’s gravity. The laws of physics state that angular momentum must be conserved — so, to fall into a star, black hole, or other object, material must lose its angular momentum first. It cannot be simply sucked toward the core along a straight line. Instead, it forms a flattened structure called an accretion disk.
At just 450 light-years away, the Taurus Molecular Cloud is an ideal place to search for accretion disks. Two examples are the young stars HL Tauri (bright blue, at upper center left) and V1213 Tauri (lower right). The latter is hidden by an accretion disk, though the star partly illuminates the disk above and below it. The visible disk and the jets comprise the object HH 30.
ESA/Hubble and NASA; Acknowledgement: Judy Schmidt
The closer the material is carried to the center, the faster it spins. (Physicists often use the metaphor of a figure skater to demonstrate this effect; when the skater pulls their arms in, they spin faster.) There’s just a small problem: For material to actually fall onto the core, it must slow down and eventually come to a stop. But how can this happen when the closer it gets, the faster it moves? Why doesn’t it just swirl around forever? What dissipates the angular momentum, allowing gravity to win the tug-of-war?
There are two prevailing theories. “The old idea is that disks are turbulent, and this turbulence generates a kind of viscosity,” or friction within a fluid, says Ilaria Pascucci, an astrophysicist and planetary scientist at the University of Arizona in Tucson. In this scenario, the disk is full of eddies, which means the gas particles don’t orbit smoothly. As inner material accelerates, it drags the material outside of it along for the ride, like a jar of molasses being stirred. “The viscosity redistributes angular momentum outward, enabling disk gas close in to accrete,” says Pascucci.
This turbulence-viscosity model of disk accretion was first suggested around 40 years ago. But astronomers have never really been able to make the numbers add up. The models required disks to be stickier and more viscous than turbulence could probably account for.
Then, in the last decade, an overlooked characteristic of accretion disks — magnetic fields — started to show promise. “What if the angular momentum is not redistributed in the disk, but extracted through winds?” Pascucci says.
The ghostly halo we see in the groundbreaking image of an SMBH from the Event Horizon Telescope is the hot, glowing plasma in the accretion disk surrounding it.
Event Horizon Telescope Collaboration
Star-forming regions have magnetic fields running through them. While they do not affect neutral gas, particles that have been heated and ionized have an electric charge and will tend to follow these magnetic field lines. As the large-scale clouds collapse under their own gravity, these magnetic field lines also become twisted and tangled. And if magnetic field lines are somehow bent outward, anchored to plasma that remains outside the collapsing cloud, plasma that is zipping along the magnetic field might be able to overcome gravity and accelerate away from the disk. Astronomers call these outflows magnetohydrodynamic (MHD) winds, and they could carry away angular momentum. This would enable the leftover disk material to fall onto the forming protostar.
Both observations and simulations seem to point toward the MHD wind hypothesis. The best evidence so far for an MHD wind is a 2021 study in The Astrophysical Journal of an active young star, where astronomers have measured how high the wind appears to sustain itself as it flows away from the disk. Measuring how powerful these winds are — and therefore how much angular momentum they carry away — will be the next major task in testing the theory.
Disk worlds
At the same time a star is forming, so are the planets that will orbit it. Both star formation and planet formation happen within disks via accretion. As gas and dust swirls around the star, delineations begin to appear in the disk. Astronomers saw this for the first time in 2014 in a young star called HL Tauri. This observation, made using ALMA, was a major advancement in our understanding of how planets form.
In a nascent planetary system, the congregation of matter depends on lots of different factors. Turbulence, magnetic fields, and the play of viscosity between gas and dust may cause a kind of traffic jam that eventually congeals to form protoplanets. Closer in, most of the gas gets consumed by the star, leaving rocky material and heavy metals, which form terrestrial planets.
In 2014, the ALMA radio telescope revealed distinctive gaps in HL Tauri’s accretion disk. They mark regions where planets are accreting and sweeping up material.
ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)
But there is a long-standing question about how rocky bodies accrete, involving a concept called the bouncing barrier. Electrostatic forces cause small grains to stick together and larger planetesimals are attracted to each other by gravity. But how does a particle become a planet? Models show that objects in that middle range between tiny and massive just tend to bounce off each other. So how do amassing objects overcome this barrier to growth?
One theory is that the particles experience a drag force as they move through gas in the disk. “There’s a strong interaction between solid particles and the gas in the disk,” says James Stone, an astrophysicist at Princeton University. “This causes clumps to form, which over time can produce larger and larger objects.”
So far, this protoplanetary evolution mechanism, called streaming instability, seems to be a promising way to grow things from centimeter to kilometer sizes. The most intriguing part of the theory is that the gas is the crucial component: Without it, dust in the disk couldn’t coalesce to form planetesimals. But there is not yet direct evidence.
The hope is that within a decade or two, we will have seen lots of planets at different stages of formation. This will stand in as a kind of time-lapse and we can judge how well predictions of prevailing hypotheses, like streaming instability, match up to actual exoplanets. This ambitious venture received a kickstart in 2021 with the discovery of the youngest planet ever observed: 2M0437b. The discovery image, taken by the Subaru Telescope on Mauna Kea in Hawaii, shows a world still glowing hot from energy released during its formation, meaning it just recently (astronomically speaking) finished accreting. The study, led by Eric Gaidos of the University of Hawai’i, also fills in our picture of how quickly planetary systems form, because the star is only about 2.5 million years old.
Supercomputer simulations reveal the turbulent and hierarchical dynamics of collapsing infrared dark clouds (IRDCs), forming filaments within filaments. In the densest regions of this simulation, shown in red, molecular clouds are forming cores that will become massive stars.
Richard Klein, Lawrence Livermore National Laboratory; Pak Shing Li, University of California, Berkeley; Tim Sandstrom, NASA Ames Research Center
Gathering dust
Every star grows up on its own schedule. The protostar stage is like a star’s volatile teen years. When its accretion disk stabilizes and material stops falling into the core, it becomes a main sequence star. There may still be a debris disk and the planets around might still be figuring out where they orbit, but accretion has largely stopped. That doesn’t mean there won’t be any more accretion in the star’s future, though. Depending on its mass, when fusion ceases, it will then transition into either a white dwarf, a neutron star, or a black hole, all of which can form accretion disks of their own.
The supply for this new disk can come from a variety of sources. Compact objects, like white dwarfs and black holes, may siphon gas from a companion star. A white dwarf may also pull in material that it puffed off in the earlier red giant phase. And when black holes grow and merge to become the supermassive black holes (SMBHs) at the centers of galaxies, they draw material from the vast roaming stars, clouds, and nebulae within the galaxy itself.
As material from the disk falls into the central object — whether a star, planet, or singularity — it releases energy in the form of radiation. The disk itself also radiates as it swirls around the gravity well and heats up, with different factors like viscosity, friction, and speed making some parts hotter than others. The stronger the draw of the central object, the more powerful the radiation emitted, as gas can be transformed into plasma. The groundbreaking 2019 image of the supermassive black hole at the center of the galaxy M87 is not of the hole itself, but of the black hole’s shadow on the charged plasma swirling around it.
A black hole gains mass from everything it accretes over time. But while we understand how Sun-sized black holes form, we don’t know how SMBHs got as big as they are. For example, the SMBH at the center of the Whirlpool Galaxy (M51) in Canes Venatici has a mass equivalent to 1 million Suns. There is no way for a single small, stellar-mass black hole to accrete enough material to grow this large at the universe’s current age.
“It’s one of the biggest mysteries of black hole research,” says Joanna Piotrowska, a graduate student at Cambridge University. The laws of physics limit how quickly an object can accrete matter, called the Eddington limit. Above that limit, the radiation from the accretion disk is so intense, it blows material away — preventing more accretion from happening. “The mass of [SMBHs] exceeds what is expected from continuous accretion at the Eddington limit over the lifetime of our universe,” says Piotrowska.
One proposed solution is that SMBHs were big to start with. Perhaps in the early universe, even before the first stars, there were molecular clouds with just the right conditions to collapse straight away into singularities. The James Webb Space Telescope might be able to shed some light on this dark topic when it comes online this year. It was designed especially to see the first galaxies and stars, and those primordial formations could help us to understand the initial distribution of potential collapsible matter.
IRDCs appear as shadows splayed across the bright mid-infrared background of the Milky Way, as seen in this false-color image from NASA’s Spitzer Space Telescope. Though they are some of the darkest objects in the sky, these ultracold and dense clouds give birth to the brightest, most massive stars in the galaxy.
NASA/JPL-Caltech
And that’s not all ...
It’s tempting to picture accretion as a peaceful, gradual, and constructive process, like erosion in reverse. It can certainly take time to get going. But the methods by which an accretor gains mass can be quite quick and chaotic. Recently, observers have seen what they call accretion bursts around protostars — instances of extreme instability in a disk, where large amounts of material suddenly plunge into the star. Hunter recently observed this on NGC 6334 I, a protostar cluster in the Cat’s Paw Nebula (NGC 6334) in the constellation Scorpius, using the Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy (or SOFIA). He theorizes that a high proportion of the total accretion of some stars — up to 50 percent — may actually happen in this way.
Furthermore, accretion is not always a constructive process — accretion in one place might actually preclude the process elsewhere. There is a rare kind of supernova, called Type 1ax, where the accretion disk around a white dwarf explodes. The accretion disks around quasars have powerful magnetic forces which shoot material out in supersonic jets. And there is evidence that winds from the jets of actively feeding SMBHs can actually quench, or turn off, star formation in their host galaxies.
These are exciting times for those who study accretion. Astronomers finally have the capability to compare their mathematical predictions to actual astrophysical objects at key stages of their lives. Whether their theories ultimately measure up to reality, or whether new ones will need to be invented to account for observations, only time — and a lot more data — will tell.
Aarde lijkt haast te hebben: kortste dag ooit sinds start van metingen geregistreerd
Aarde lijkt haast te hebben: kortste dag ooit sinds start van metingen geregistreerd
De aarde deed op 29 juni 1,59 milliseconde sneller over een volledige rotatie dan de gebruikelijke 24 uur. Dat is een recordtijd sinds de metingen in de jaren 60 van start gingen. Met andere woorden: 29 juni was de kortste dag ooit gemeten. Het vorige record dateerde nog maar van 19 juli 2020.
Het blijkt dus geen eenmalig feit te zijn, die snellere draaiing van de aarde rond haar eigen as. In 2020 werden zelfs de 28 kortste dagen geregistreerd sinds het bijhouden van de metingen. Ook in 2021 en 2022 ging het soms sneller dan normaal. Onlangs nog, op 26 juli 2022, lag de aarde 1,5 milliseconde voor op het dagschema.
Volgens Judah Levine, professor aan de universiteit van Colorado-Boulder en natuurkundige van het National Institute of Standards and Technology, zullen we waarschijnlijk nog meer van die kortere dagen krijgen omdat de aarde blijkbaar sneller om haar as blijft draaien. Paniek is zeker niet nodig, zegt de expert, want het gaat slechts om een fractie van een seconde op jaarbasis. Het bijzondere is wel dat wetenschappers geen echte verklaring hebben voor de huidige lichte versnelling van de aardrotatie.
De maan
In principe neemt de aardrotatie op lange termijn in snelheid af. Dat komt door de maan, die verantwoordelijk is voor de getijden op onze planeet en op die manier zorgt voor wrijving en ook vertraging. Zo duurde een paar honderd miljoen jaar geleden een dag slechts 22 uur en is de verwachting dat een dag de komende millennia langer zal duren dan de - ongeveer - 24 uur van vandaag. De versnelling van de laatste jaren gaat dus tegen die trend in.
Het is het International Earth Rotation and Reference Systems Service dat de snelheid van de aardrotatie meet. De snelheid komt niet helemaal overeen met de periode van precies 24 uur, die wij aan een zonnedag toekennen. Dat heeft in 1972 geleid tot de introductie van de schrikkelseconde. Het komt erop neer dat, wanneer de rotatie van de aarde niet synchroon loopt met de atoomklokken en de afwijking meer dan 1 seconde dreigt te worden, wetenschappers de klokken op 30 juni of 31 december om 23.59 uur een seconde stilzetten om ze bij te stellen. De laatste keer gebeurde dat op 31 december 2016.
Negatieve schrikkelseconde
Sindsdien was het niet meer nodig omdat men dus de laatste twee jaren een versnelling van de aardrotatie registreert in plaats van een vertraging. Er is nu zelfs sprake van een eventuele negatieve schrikkelseconde om de atoomklok bij te stellen. “Als die versnelling zich doorzet - en dat is een grote ‘als’ - dan hebben we over zo’n zeven à acht jaar misschien een negatieve schrikkelseconde nodig”, stelt Levine.
Mogelijk heeft een en ander te maken met de zogenaamde ‘Chandler-wiebel’, ontdekt in de 19de eeuw. Dat fenomeen verklaart waarom de niet perfect ronde aarde een beetje wiebelt en zo langzamer rond haar eigen as draait. Volgens Leonid Zotov zou die wiebel tussen 2017 en 2020 op mysterieuze wijze zijn verdwenen, waardoor de aardrotatie weer iets sneller zou verlopen.
Klimaatverandering
Nog een mogelijke verklaring is dat de klimaatverandering de rotatiesnelheid van de aarde zou beïnvloeden. Door het smelten van gletsjers verandert de vorm van de aarde lichtjes: wat platter aan de polen en boller aan de evenaar. Maar volgens professor Levine zouden die smeltende gletsjers net het tegenovergestelde effect moeten hebben. De rotatiesnelheid van de aarde zou dus moeten verlagen, niet verhogen.
Levine denkt dat de hogere snelheid waarmee de aarde rond haar as draait mede een gevolg is van de wisselwerking tussen de aarde en de atmosfeer. “Als de atmosfeer versnelt, vertraagt de aarde, en omgekeerd”, klinkt het. “Want de som van de twee is een constante.” Levine besluit dat “de rotatiesnelheid van de aarde een ingewikkelde zaak” is en dat ze onderhevig is aan een combinatie van de genoemde factoren. “Je kunt niet voorspellen wat er heel ver in de toekomst gaat gebeuren.”
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
Dwarf Galaxies Found Without Influence From Dark Matter
Dwarf Galaxies Found Without Influence From Dark Matter
Ask astronomers about dark matter and one of the things they talk about is that this invisible, mysterious “stuff” permeates the universe. In particular, it exists in halos surrounding most galaxies. The mass of the halo exerts a strong gravitational influence on the galaxy itself, as well as on others in the neighborhood. That’s pretty much the standard view of dark matter and its influence on galaxies. However, there are problems with the idea of those halos. Apparently, some oddly shaped dwarf galaxies exist that look like they have no halos. How could this be? Do they represent an observationally induced challenge to the prevailing ideas about dark matter halos?
Finding Perturbed Dwarf Galaxies
In the so-called “Standard Model” of cosmology, shells or halos of dark matter protect galaxies from the gravitational influence of nearby galactic neighbors. However, when astronomers at the University of Bonn and Saint Andrews in Scotland looked in the nearby Fornax Cluster, which lies some 62 million light-years away from us, they saw something strange. It contains a number of dwarf galaxies with distorted, perturbed shapes. This is odd, especially if they should be surrounded by dark matter halos.
Let’s take a quick look at dwarf galaxies. They’re small and faint and usually found riding along in galaxy clusters or near much larger companions. The Milky Way Galaxy has a coterie of dwarf galaxies around it,. It is, in fact, cannibalizing ones such as the Sagittarius Dwarf Spheroidal. Interestingly, recent studies show that at least one of the dwarf galaxies near ours, an ancient one called Tucana II, has an astoundingly massive dark matter halo.
So, what’s happening in Fornax that’s different? There, dwarf galaxies could be “disturbed” by gravitational tides from nearby larger ones in the cluster. Tides happen when gravity from one body pulls differently on different parts of another body. These are similar to tides on Earth when the Moon pulls more strongly on the side of Earth that faces it.
The distorted shapes of the dwarf galaxies seen by the team indicate a problem with our understanding of dark matter. “Such perturbations in the Fornax dwarfs are not expected according to the Standard Model,” said Pavel Kroupa, Professor at the University of Bonn and Charles University in Prague. “This is because, according to that model, the dark matter halos of these dwarfs should partly shield them from tides raised by the cluster.”
Dwarf galaxy NGC1427A, part of the Fornax galaxy cluster.
(ESO)
Explaining Distorted Dwarf Galaxies
Kroupa and Ph.D. student Elena Ascencio analyzed observations of the perturbed dwarfs in Fornax. They wanted to understand the extent of gravitational distortions these galaxies show and what causes them. The expected levels of distortion depend on a couple of factors. One is the internal characteristics of the dwarf galaxy. In addition, their distance to the center of the cluster is important. That’s where gravitational influences are much stronger. As a rule, galaxies with large sizes but not many stars could be easily disturbed by strong gravitational tides. The same is true for galaxies closer to the core of the cluster.
The team members compared what they saw in the cluster with observations made by the VLT Survey Telescope at the European Southern Observatory. Asencio pointed out that what they found seems to point to problems with the Standard Model. “The comparison showed that, if one wants to explain the observations in the standard model,” she said, “the Fornax dwarfs should already be destroyed by gravity from the cluster center even when the tides it raises on a dwarf are sixty-four times weaker than the dwarf’s own self-gravity.”
Not only is this counter-intuitive, she said, it also contradicts previous studies. The team also found that the force needed to disturb a dwarf galaxy is about the same as its self-gravity.
What Does This Mean for the Standard Model?
The research team points out that it’s difficult to explain these perturbed, disturbed shapes of the dwarf galaxies in Fornax if they’re surrounded by dark matter. In other words, they shouldn’t be misshapen if they do have halos. Yet, there they are with disturbed-looking shapes. That means that there are no dark matter halos around those galaxies.
Obviously, if what the astronomers found is confirmed, then the Standard Model needs some tweaking. And, there is at least one alternative explanation for the strange galaxy shapes. It’s called the MOND model (short for Modified Newtonian Dynamics). It suggests that Newton’s law of universal gravitation should be modified to account for the observed properties of galaxies. It could be applied to explain why misshapen galaxies look the way they do.
According to Hongsheng Zhao, a member of the research team from the University of Saint Andrews, finding disturbed dwarfs without dark matter halos is a major challenge to the current view. It states that galaxies have halos. It appears not all of them do, he points out. “Our results have major implications for fundamental physics,” he said. “We expect to find more disturbed dwarfs in other clusters, a prediction which other teams should verify”.
Gods, Extraterrestrials and Religion: From Ancient Atlantis to Today
Gods, Extraterrestrials and Religion: From Ancient Atlantis to Today
Ancient records and religious texts describe multiple "Gods" (aka extraterrestrials) creating humanity in a series of genetic experiments and warring among themselves over who would be dominant in influencing Earth's future.
The world's oldest known creation story, Sumer's Enuma Elish, and other ancient texts introduce the different creator Gods and how they formed grand assemblies to resolve their differences over the destiny of humanity.
This new video is the official trailer/short film for the "World Religions and Extraterrestrial Contact" webinar to be held on August 13. In addition to the above issues, the trailer discusses the rise and fall of Atlantis in relation to creator Gods/extraterrestrials alarmed over humanity's rapid technological development.
Finally, this short film covers the return of the creator Gods (Elohim/Anunnaki) to our solar system and what this means for us today.
Stationary blinking UFO over Boynton, Florida 31-May-2022
Stationary blinking UFO over Boynton, Florida 31-May-2022
This blinking unidentified flying object was filmed above the sea near Boynton in Florida. This happened on 31st May 2022.
Witness report:
Here’s the 12 minutes video of various times during the 45 + minute sighting. However, please study this at 10 minutes and 35 seconds into the video above when a very large Ufo streaks across the screen from top right to bottom left quadrant!
So, let’s use logic. This craft flew at least 2 1/2 miles over the sea (which is a VERY conservative estimate because it really appears to have gone over the horizon which is 35 miles away). Theirs 3,600 seconds in one hour. IF this craft only went 2 1/2 miles in 1/10 th of a second – that would put the speed of the Ufo at 90,000 per hour!
However, if it’s gone out of sight over the horizon (35 miles) in 1/10 th of a second , using the same equation…(3,600 seconds in one hour) that would put the speed of the Ufo at an Astounding 1,260,000 mph!!
RECENT UFO-VIDEOS FLORIDA, selected and posted by peter2011
Kosmisch overgewicht: waarom sterren, planeten en manen rond zijn
Kosmisch overgewicht: waarom sterren, planeten en manen rond zijn
Planeten, sterren en sommige manen zijn rond. Dat komt niet alleen omdat ze zwaar zijn, leren we van de onregelmatig gevormde maan Proteus en superzware neutronensterren.
Beeld: NASA
Door de kosmos zweven planeten zoals Mars en onze aarde, ijzige manen zoals Proteus en hete sterren zoals de zon. Planeten en sterren verschillen erg van elkaar, maar toch zijn ze allemaal rond. Veel manen zijn dat trouwens ook. Hoe komt dat? Je hoort weleens dat dit komt door het gewicht of de grote afmetingen van die objecten. Maar de zware en onregelmatig gevormde maan Proteus en de kleine en gigantisch zware neutronensterren leren ons dat gewicht en afmetingen niet alles zeggen. Drie aspecten zijn belangrijk. Ten eerste heb je de zwaartekracht die de massa van objecten naar binnen trekt (dat kon je al leren uit een video die eerder op EOS verscheen). Ten tweede is er een interne druk nodig die weerstand biedt tegen de samentrekking. Ten slotte moet het object ook voldoende vervormbaar zijn om rond te kunnen worden. Deze kennis heeft trouwens een belangrijke rol in mijn (Hans) leven gespeeld, dus die wil ik daarom niemand onthouden!
Alleen zwaartekracht is niet genoeg
De zon, de maan en de planeten zijn gevormd uit het samenklonteren van gassen en ruimtestof. Deze klonters zijn nadien rond geworden. De interne zwaartekracht zorgt ervoor dat de objecten samentrekken, maar daarmee krijg je nog niet zomaar een bol. Stel je voor dat er enkel samentrekking zou zijn. De planeet- of sterklonter zou dan blijven ineenkrimpen. Dat is duidelijk niet wat er gebeurt. Daarnaast zien we in het zonnestelsel dat sommige ruimteklonters ondanks hun sterke zwaartekracht niet altijd rond worden. Er zijn dus ook andere aspecten nodig voor het volledige plaatje: interne druk en vervormbaarheid.
De eerste andere noodzakelijke factor om een ruimteklonter rond te laten worden, is de interne druk die de zwaartekracht tegenwerkt. Terwijl de zwaartekracht van het object voor een samentrekking zorgt, ‘duwen’ de gesteenten, vloeistoffen of gassen waaruit de nieuwe ster of planeet bestaat in tegengestelde richting.
De tweede factor is de vervormbaarheid. In een vervormbaar object zal de zwaartekracht de inhoud van de planeet zo dicht mogelijk bij het centrum van de zwaartekracht proberen te brengen, terwijl de interne druk probeert te verhinderen dat het volume van de planeet kleiner wordt. Daaruit zal uiteindelijk een evenwicht ontstaan dat overeenkomt met een bolvormige planeet, maan of ster. Dat is niet toevallig, want een bol is de vorm waarvoor de afstand van alle inhoud tot het centrum van de zwaartekracht zo klein mogelijk is voor een bepaald volume. Daarmee zijn zowel de zwaartekracht als de interne druk ‘tevreden’. Dit is niet het geval voor bijvoorbeeld een vierkant met hetzelfde volume, waarin sommige punten zich verder van het centrum bevinden dan andere. Stel dat je planeet start als een (vervormbaar) vierkant, dan zullen de uiterste punten langzaam naar binnen getrokken worden tot het uiteindelijk een bol wordt.
Je kan dit proces een beetje vergelijken met een ballon. Enerzijds heeft de ballon, door de lucht die erin zit, een inwendige druk die naar buiten duwt. Anderzijds zorgt de spanning van het vel voor een samentrekking. Het resultaat? Een bolvormige ballon. Stop je in plaats van lucht een baksteen in een ballon, dan zal de ballon dezelfde vorm als de harde baksteen aannemen. De samentrekkende kracht van de ballon krijgt namelijk niet de kans om de baksteen te vervormen. Verbrijzel je de steen tot zand, dan duwt het zand nog even hard tegen de ballon. Maar de zandkorrels kunnen wel makkelijk bewegen ten opzichte van elkaar. Op die manier krijgt de samentrekkende kracht toch de kans om de inhoud te vervormen. Het evenwicht dat dan bereikt wordt, lijkt al meer op een bol.
Wat maakt planeten dan vervormbaar? Dat kan te maken hebben met hun verschillende samenstellingen (gesteente, ijs of vloeibare lagen). Maar als de zwaartekracht voldoende sterk is, kan zelfs hard gesteente op geologische tijdschaal vervormen.
Zwaar genoeg, maar toch niet rond
Proteus (rechts) is niet rond, maar gek genoeg toch zwaarder dan Mimas (links).
Credit: NASA
Is de interne zwaartekracht voldoende sterk, maar het object niet vervormbaar, dan wordt een planeet ook niet bolvormig. Dit is niet zomaar een wetenschappelijk gedachtespelletje. Kijk bijvoorbeeld naar de manen Mimas en Proteus. De bolvormige Mimas is 20% procent lichter dan Proteus. Je zou dan verwachten dat Proteus ook zeker rond is. Desondanks is Proteus onregelmatig gevormd. Dit komt omdat de structuur van Proteus moeilijker vervormt onder invloed van de zwaartekracht dan die van Mimas. In het voorbeeld van hierboven kan je Proteus dus meer vergelijken met de rigide ‘baksteen’ en Mimas meer met de ‘verbrijzelde baksteen’. In werkelijkheid zijn beide eerder ijzige objecten en is Mimas mogelijk gedeeltelijk vloeibaar binnenin en daarom meer vervormbaar.
Heel klein maar toch (niet) rond
De maan Amalthea (250 km groot) is onregelmatig gevormd, maar een neutronen ster van 20 km (rechts) is helemaal rond.
Credit: NASA
De afmetingen van een object vertellen je niet altijd of het object rond is. Vergelijk bijvoorbeeld de 250 km lange onregelmatig gevormde Jupitermaan Amalthea met een 20 km grote bolvormige neutronenster. De massa van Amalthea wekt niet voldoende zwaartekracht op om haar rigide structuur te vervormen. Neutronensterren (exotische sterren die uit neutronen bestaan) zijn wel bolvormig en slechts 20 km groot. Dat is een heel stuk kleiner dan Amalthea. Het verschil is dat neutronensterren heel erg zwaar zijn. Miljoenen keren de massa van de aarde zelfs! De interne zwaartekracht is dus veel hoger dan bij Amalthea en zorgt voor voldoende samentrekking om de neutronen te laten bewegen. Dit gebeurt in korte stoten die ‘starquakes’ heten. De samentrekking kan niet blijven doorgaan omdat de opeengepropte neutronen tegen de zwaartekracht inwerken. Het samenspel tussen de zwaartekracht en de druk resulteert in een bol.
Sollicitatietip
Deze kennis heeft ooit een ‘cruciale’ rol in mijn (Hans) carrière als wetenschapper gespeeld. Op mijn allereerste jobinterview stelde een professor van een Zweedse onderzoeksgroep een vraag die hij tijdens elk interview stelt om de kandidaten het vuur aan de schenen te leggen. Die vraag is ‘waarom zijn planeten rond?’. Zwaartekracht op zich is niet het volledige antwoord, er is ook een tegenwerkende druk nodig. Dat wist ik gelukkig en de professor was danig onder de indruk. Hoe belangrijk het antwoord op die vraag echt was weet ik niet, maar die eerste job was wel de springplank voor de rest mijn carrière.
Objecten in de ruimte zijn dus rond door een evenwicht dat optreedt tussen de inwaartse zwaartekracht die de massa samentrekt en de uitwaartse interne druk. Een bijkomende voorwaarde is dat het object voldoende vervormbaar is.
Hoe het voelt om dood te gaan zullen we pas echt weten als het zover is. Al krijgt de wetenschap wel steeds meer inzicht in wat er in de hersenen gebeurt rond het moment van overlijden. ‘We hebben de activiteit van het brein in het proces van doodgaan lang onderschat.’
Voor ons levende mensen is het een groot mysterie: hoe is het om dood te gaan? Maken we dat laatste moment bewust mee? Aanwijzingen druppelen binnen dat het antwoord op die laatste vraag misschien positief kan zijn. Het licht gaat niet meteen uit op het moment dat we onze laatste adem uitblazen.
Over die stelling wordt al eeuwenlang gespeculeerd. Sommige aannames en hypotheses zijn louter gestoeld op anekdotisch materiaal. In de tijd dat terdoodveroordeelden werden onthoofd met de guillotine beweerden sommige toeschouwers bijvoorbeeld dat ze de ogen nog zagen knipperen als het hoofd de grond al had geraakt.Maar er zijn ook wetenschappelijke bevindingen. Onderzoekers hebben al meerdere keren geobserveerd dat onze hersenen er niet gelijk mee ophouden wanneer ons hart tot stilstand komt. Ze blijken postmortaal zelfs nog urenlang actief te kunnen zijn. Het roept de vraag op: wat voor rol spelen de hersenen in het overlijdensproces? En wat kan dat betekenen voor onze beleving van doodgaan?
Samenwerkende neuronen
Het was eigenlijk puur toeval. In een ziekenhuis in Canada onderging een epilepsiepatiënt een behandeling voor zijn aanvallen. Op bepaalde momenten werd hij continu gemonitord. Artsen bevestigden dan elektrodes op zijn hoofd voor een eeg-meting, die de elektrische activiteit in het brein registreert. Net tijdens zo’n sessie overleed de patiënt. De eeg-meting was doorgegaan. De artsen hadden het bewuste moment waarop de patiënt stierf vastgelegd in hersenscans.
De metingen boden een zeldzaam inzicht in het patroon van hersenactiviteit vlak voor, tijdens en na het moment van overlijden. Wat de onderzoekers zagen? In de 30 seconden voor- en nadat het hart tot stilstand kwam, was er een plotselinge piek in een bepaald soort hersenactiviteit. Het ging om zogeheten gammagolven, schreven de onderzoekers in een paper, die eind februari is gepubliceerd.
Als neuronen in de hersenen samenwerken, doen ze dat gesynchroniseerd. Ze produceren zo samen hersengolven in een bepaalde frequentie. Die hersengolven kunnen we meten met een eeg. Op basis van frequentie (of golflengte) zijn ze op te delen in categorieën, van laag naar hoog: delta-, thèta-, alfa-, bèta- en gammagolven.
Je brein produceert deltagolven vooral wanneer je diep aan het slapen bent. Thètagolven zien we wanneer je slaapt maar niet heel diep, of wanneer je wakker en ontspannen bent. Bij alfagolven ben je kalm maar wel alert. Bètagolven komen voor wanneer je gefocuste activiteiten uitvoert, zoals logisch redeneren, maar ook bij motorische taken. Simpel gesteld: bij dingen waar je je hoofd bij moet houden.
‘Bewustzijn is een van de grote mysteries van de wetenschap. Dat kan je niet reduceren tot een gammagolfje’
En de gammagolven? Die zouden te zien zijn bij een sterke vorm van focus en alertheid. Wanneer je op het puntje van je stoel zit en naar een verhaal zit te luisteren dat zo interessant is dat je er opgewonden van raakt. In verschillende studies zagen onderzoekers dat gamma-activiteit betrokken is bij aandacht, leren, werkgeheugen en langetermijngeheugen.
Het is verleidelijk om te denken dat de piek in gammagolven bij de epilepsiepatiënt betekent dat hij vlak voor en na zijn ‘officiële’ dood een opflakkering van bewustzijn beleefde. De hoofdauteur van de studie, Ajmal Zemmar, speculeerde zelfs dat de piek erop kon wijzen dat zijn leven als het ware aan hem voorbijflitste. Dat een hele reeks aan herinneringen nog een laatste keer voorbijzoefde.
‘Je zou kunnen aannemen dat het moment van verhoogde hersenactiviteit gepaard gaat met een subjectieve ervaring van gedachtepercepties en emoties’, zegt neuroloog Steven Laureys (ULiège). ‘Maar goed, de man is overleden. We kunnen het niet meer navragen. Het is en blijft een hypothese.’
Veel van Zemmars collega’s uit de neurologie vinden de theorie nogal voorbarig. Ze wijzen erop dat het gaat om een meting bij een enkel individu – een 87-jarige man met een beschadigd brein, met bloedingen en zwellingen, die leed aan epileptische aanvallen. Het is bekend dat epilepsie ook de gamma-activiteit in de hersenen kan beïnvloeden. Op basis van deze casus zijn dus geen algemene aannames te maken.
‘Over de snelle gammagolven bestaat hoe dan ook nogal wat discussie’, vult Laureys aan. ‘Volgens sommige wetenschappers zijn ze een soort handtekening van bewuste processen. Maar zo eenvoudig lijkt het niet te zijn. Bewustzijn is een van de grote mysteries van de wetenschap. Dat kan je niet reduceren tot een gammagolfje.’
Laureys erkent wel dat de gammagolven een interessant onderzoeksonderwerp zijn. ‘Ze lijken iets belangrijks te doen voor ons bewustzijn. Dat maakt het fascinerend dat we ze zo vlak voor en na het moment van overlijden zien opkomen.’
Ook bij ratten
Toch staat de casus van de Canadese epilepsiepatiënt niet geheel op zichzelf. Wetenschappers hadden al vaker gerapporteerd over pieken in de hersenactiviteit rond het moment van overlijden – bij mensen, maar ook bij dieren. Al werden zulke zogeheten end-of-life electrical surges (ELES) lang niet bij elk subject gemonitord. En het ging ook niet altijd om gammagolven. Soms registreerden de onderzoekers andere golven van een hoge frequentie.
In een studie uit 2017 aan het George Washington University Medical Center observeerden onderzoekers 35 patiënten tot na het moment dat ze hun laatste adem uitbliezen. Ze wilden bestuderen hoe universeel het verschijnsel van zulke pieken was.
Dat deden ze voor een deel met het oog op orgaandonatie. Want wat als zo’n piek in breinactiviteit onderdeel is van het overlijdensproces? Sommige artsen en wetenschappers vinden dat een patiënt in dat geval niet van zijn organen mag worden ontdaan voordat de piek optreedt. Anderen werpen tegen dat wachten de kwaliteit van de organen negatief kan beïnvloeden.
Onder de 35 patiënten waren er zeven die klinisch gezien als hersendood werden gecategoriseerd. Bij geen van deze patiënten was een piek in hersenactiviteit te zien rond het moment van overlijden. Van de 28 resterende patiënten waren er dertien bij wie de onderzoekers wel een piek zagen. Het ging om gesynchroniseerde hersenactiviteit in een hoge frequentie. De wetenschappers konden niet uitmaken of het ging om gammagolven.
‘Een mens is niet per se bewust of onbewust, dood of levend. Er lijkt ook een soort een overgangsfase te bestaan’
Dat een piek niet voorkwam bij hersendode patiënten ondersteunt volgens de onderzoekers het idee dat voor een piek in activiteit een zekere mate van hersencapaciteit vereist is. Ook de synchronisatie van de hersengolven zou erop wijzen dat de piek niet zomaar een soort laatste stuiptrekking van het brein is, waarbij alle aanwezige energie nog een laatste keer losgelaten moet worden. Die theorie werd al meermaals door wetenschappers geopperd. Waarschijnlijk is het geavanceerder dan dat. De onderzoekers konden overigens niet verklaren waarom een piek bij een deel van de niet hersendode patiënten wel voorkwam en bij een ander deel niet.
In 2013 bekeek een team van Amerikaanse wetenschappers de hersenactiviteit van ratten rond het moment van overlijden. Bij negen proefdieren deden de onderzoekers een eeg-meting. Dertig seconden na het overlijden was een piek in hersenactiviteit te zien. De onderzoekers registreerden daarbij activiteit in de frequentie van gammagolven. Volgens de wetenschappers suggereren de data dat het ook hier niet gaat om een stuiptrekking. Daarvoor was de hersenactiviteit te zeer gesynchroniseerd.
In een andere Canadese studie werden vier patiënten bij hun levenseinde gemonitord. Onderzoekers maten de eeg-activiteit in de 30 minuten voor en 30 minuten na het moment dat ze van de apparatuur werden gehaald die hen kunstmatig in leven hield. Bij twee van de vier patiënten zagen de onderzoekers een piek in hersenactiviteit rond het moment van overlijden. Het waren hersengolven met een hoge frequentie, maar het waren niet gammagolven.
Flitsen van herinneringen en licht aan het einde van een tunnel
Een verschijnsel dat vaak is gerapporteerd maar vooralsnog een groot mysterie blijft: de bijna-doodervaring (zie ook Eos nr. 6, 2020). Er bestaat geen officiële definitie voor het fenomeen. Meestal wordt gerefereerd aan bepaalde visioenen die mensen ervaren wanneer ze op het randje van de dood balanceren. Flitsen van herinneringen uit het leven, of licht aan het einde van een tunnel. Vaak gaan die ervaringen gepaard met een soort euforisch gevoel.
De wetenschap is er nog niet over uit wat een bijna-doodervaring precies is – en of ze überhaupt bestaat. Een biologische verklaring is er in elk geval nog niet voor te vinden. ‘We kunnen niet stellen: een bijna-doodervaring komt door een tsunami aan endorfines, of heeft te maken met zuurstoftekort in de cellen. Het is niet te linken aan één hersengebied of één neurotransmitter’, zegt neuroloog Steven Laureys (ULiège). In een studie uit 2019 hebben Laureys en zijn collega’s wel aanwijzingen gevonden die kunnen wijzen op welke mechanismen en receptoren mogelijk betrokken zijn bij een bijna-doodervaring. In de studie tekenden ze de verhalen op van 625 bijna-doodervaringen. Met behulp van artificiële intelligentie vergeleken ze die met meer dan 1.500 verhalen van ervaringen met verschillende psychedelische drugs.
Hun conclusie was dat de ervaringen met de drug ketamine, een antagonist van de zogeheten NMDA-receptor in het brein, de meeste gelijkenis vertoonden met bijna-doodervaringen. Gevolgd door de plant Salvia divinorum, en een aantal psychedelische drugs die inwerken op een bepaalde serotonine-receptor, waaronder de drug DMT. De resultaten kunnen erop wijzen dat de receptoren en mechanismen betrokken bij bijna-doodervaringen dezelfde zijn als die bij de bovengenoemde middelen. Het zijn interessante hypotheses, zegt Laureys, maar voorlopig niks meer dan dat.
Voor een volgende studie is Laureys nog op zoek naar mensen die ooit een bijna-doodervaring hebben beleefd. Ervaringsdeskundigen kunnen zich aanmelden op nde@uliege.be.
Tussen dood en leven
In een studie uit 2021 hebben Laureys en zijn collega’s de hersenactiviteit gemeten in personen bij het overlijden. Ze wilden nagaan in hoeverre de inschatting van het bewustzijn van een patiënt overeenkomt met de data van monitors.
‘We vroegen zorgverleners en familieleden naar wat zij dachten dat het bewustzijnsniveau van een patiënt was, en wat de patiënt volgens hen zou ervaren’, zegt Laureys. ‘Hun antwoorden vergeleken we met wat we zagen op de hersenscans van de patiënt.’
‘In veel gevallen zagen we op de monitor meer reactiviteit dan de bevraagde individuen verwacht hadden. Als een verzorger of familielid aan het bed van een patiënt vaststelde dat die niet reageerde, dan viel op de monitor te zien dat het brein nog wel reageerde op signalen vanuit de omgeving. Er was nog elektrische activiteit – al was die wel afwijkend.’
Die bevindingen geven volgens Laureys aan dat we vaak onderschatten wat iemand in zo’n toestand bewust kan ervaren. ‘Bij patiënten die ontwaken uit de anesthesie of coma hoor je weleens dat ze nadien zeggen dat ze in die toestand van alles hebben opgepikt. Terwijl de zorgverleners overtuigd waren: die ervaart helemaal niks.’
In zijn studies zag Laureys geen pieken van gammagolven vlak voor en vlak na het overlijden van patiënten. Zijn metingen waren wel anders dan die in de bovenvermelde studies. Het waren langdurige eeg-metingen. Daarin zijn gammagolven moeilijk te onderscheiden van andere activiteiten, zoals van de spieren.
Is er dan werkelijk meer aan de hand met het brein van patiënten die buiten bewustzijn lijken? ‘Het is niet zo zwart-wit als we misschien denken. Een mens is niet per se bewust of onbewust, dood of levend. Er lijkt ook een soort overgangsfase te bestaan. Ik denk dat we de activiteit van het brein in het proces van doodgaan lang hebben onderschat.’
Activiteit op het kleinste niveau
Ook Jeffrey Loeb, neuroloog aan de University of Illinois (VS), is overtuigd dat we niet van het ene op het andere moment dood zijn. ‘Het lichaam heeft tijd nodig om te sterven.’ In zijn onderzoek van het afgelopen jaar zag hij hoe bepaalde hersencellen in de 24 uur na de dood actief blijven, en hoe ze zelfs toenemen in aantal.
Met de studie wilde hij nagaan wat voor verschillen je kan zien in genetische activiteit bij ‘vers’ hersenweefsel en hersenweefsel dat al een tijdje dood is. Loeb kreeg van een aantal epilepsiepatiënten toestemming om kleine stukjes hersenweefsel, die werden verwijderd als onderdeel van een operatie, te onderzoeken. Hij mat wat er gebeurde met de genetische activiteit, van de eerste seconde na de afname tot 24 uur daarna.
Loeb vond dat hersenweefsel niet zomaar stopt als het wordt afgesloten van de bloedtoevoer. In de samples zag hij in bepaalde genen nog activiteit – in ieder geval gedurende de eerste 24 uur na de afname. Bij sommige genen nam de activiteit zelfs toe, zag Loeb. Bepaalde hersencellen groeiden daardoor in aantal.
Wat voor genen waren dit? En wat betekent dat voor ons overlijdensproces? ‘Bij de genenset waarbij we activiteit maten, keken we naar verschillende types hersencellen. De activiteit voor de neuronen betrokken bij processen als leren en geheugen ging snel naar beneden. Maar de activiteit voor de zogeheten gliacellen ging juist omhoog’, zegt Loeb. Het ging om twee typen gliacellen: de astrocyten en de microglia.
De piek in activiteit zou niet zomaar een laatste stuiptrekking van het brein zijn, waarbij alle aanwezige energie nog een keer losgelaten wordt
Met de toegenomen genetische activiteit zagen Loeb en zijn collega’s ook het aantal van die gliacellen stijgen. ‘We checkten de genetische activiteit in de cellen, maar bekeken ook de celpopulaties in stukjes weefsel onder de microscoop. En we zagen dat de populaties van die twee types cellen heel snel begonnen te groeien.’ Een van de functies van astrocyten is om beschadigingen in het brein te repareren. De microglia hebben als taak om beschadigd weefsel op te ruimen.
Vandaar dat het eigenlijk helemaal niet zo verrassend is, volgens Loeb, dat die cellen na de dood vermeerderen. ‘De gliacellen hebben niet door dat het hele brein beschadigd is en dat het eigenlijk al een verloren zaak is. Ze blijven als een gek al het beschadigde weefsel opdweilen dat ze tegenkomen.’
Doodgaan is een complex biologisch proces, daarover zijn Laureys en Loeb het met elkaar eens. Het is niet iets dat van het ene op het andere moment gebeurd is. Ook in ons brein lijkt er rond het moment van overlijden nog heel wat te gebeuren. ‘De hersenen bestaan uit duizenden miljarden synapsen, in een soep van talloze neurotransmitters’, zegt Laureys. ‘Doodgaan in de hersenen staat gelijk aan een stortvloed van gebeurtenissen. Waarschijnlijk zullen we daar nooit helemaal vat op krijgen.’
Future Space Travelers May Follow Cosmic Lighthouses
Future Space Travelers May Follow Cosmic Lighthouses
An image of NICER on the exterior of the space station with one of the station’s solar panels in the background.
Credits: NASA
For centuries, lighthouses helped sailors navigate safely into harbor. Their lights swept across the water, cutting through fog and darkness, guiding mariners around dangerous obstacles and keeping them on the right path. In the future, space explorers may receive similar guidance from the steady signals created by pulsars.
Scientists and engineers are using the International Space Station to develop pulsar-based navigation using these cosmic lighthouses to assist with wayfinding on trips to the Moon under NASA’s Artemis program and on future human missions to Mars.
Pulsars, or rapidly spinning neutron stars, are the extremely dense remains of stars that exploded as supernovas. They emit X-ray photons in bright, narrow beams that sweep the sky like a lighthouse as the stars spin. From a great distance they appear to pulse, hence the name pulsars.
An X-ray telescope on the exterior of the space station, the Neutron star Interior Composition Explorer or NICER, collects and timestamps the arrival of X-ray light from neutron stars across the sky. Software embedded in NICER, called the Station Explorer for X-ray Timing and Navigation Technology or SEXTANT, is using the beacons from pulsars to create a GPS-like system. This concept, often referred to as XNAV, could provide autonomous navigation throughout the solar system and beyond.
Depiction of a pulsar or rapidly spinning neutron star. It emits X-ray photons or radiation particles in bright narrow beams that sweep the sky like a lighthouse as the star spins.
Credits: Bill Saxton, NRAO/AUI/NSF
“GPS uses precisely synchronized signals. Pulsations from some neutron stars are very stable, some even as stable as terrestrial atomic clocks in the long term, which makes them potentially useful in a similar way,” says Luke Winternitz, a researcher at NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland.
The stability of the pulses allows highly accurate predictions of their time of arrival to any reference point in the solar system. Scientists have developed detailed models that predict precisely when a pulse would arrive at, for example, the center of Earth. Timing the arrival of the pulse to a detector on a spacecraft, and comparing that to when it is predicted to arrive at a reference point, provides information for navigating far beyond our planet.
“Navigation information provided by pulsars does not degrade by moving away from Earth since pulsars are distributed throughout our Milky Way galaxy,” says SEXTANT team member Munther Hassouneh, navigation technologist.
“It effectively turns the ‘G’ in GPS from Global to Galactic,” adds team member Jason Mitchell, director of the Advanced Communications and Navigation Technology Division in NASA’s Space Communication and Navigation Program. “It could work anywhere in the solar system and even carry robotic or crewed systems beyond the solar system.”
Pulsars also can be observed in the radio band but, unlike radio waves, X-rays are not delayed by matter in space. Additionally, detectors for X-rays can be more compact and smaller than radio dishes.
But because X-ray pulses are very weak, a system must be robust enough to collect a signal sufficient for navigating. NICER’s large collection area makes it nearly ideal for XNAV research. A future XNAV system could be made smaller, trading size for longer collection time.
“NICER is roughly the size of a washing machine, but you could dramatically reduce its size and volume,” Mitchell says. “For example, it would be interesting to fit an XNAV telescope into a small satellite that could independently navigate the asteroid belt and characterize primitive solar system bodies.”
As published in a 2018 paper, SEXTANT already has successfully demonstrated real-time pulsar-based navigation aboard the space station. It also studied the use of pulsars for time-keeping and clock synchronization and is helping expand the catalog of pulsars to use as reference points for XNAV.
The SEXTANT team also includes Samuel Price, Sean Semper and Wayne Yu at Goddard; Naval Research Lab partners Paul Ray and Kent Wood; and NICER principal investigator Keith Gendreau and science lead Zaven Arzoumanian.
The team now is studying the possibility of using XNAV autonomous navigation as a technique on NASA’s Gateway platform, to study support for crewed missions to Mars.
These kinds of experiments could bring cosmic lighthouses to guide spacecraft to their destinations another step closer to reality.
Imagine a technology that would allow space travelers to transmit gigabytes of data per second over interplanetary distances or to navigate to Mars and beyond using powerful beams of light emanating from rotating neutron stars. The concept isn't farfetched. In fact, Goddard astrophysicists Keith Gendreau and Zaven Arzoumanian plan to fly a multi-purpose instrument on the International Space Station to demonstrate the viability of two groundbreaking navigation and communication technologies and, from the same platform, gather scientific data revealing the physics of dense matter in neutron stars.
Credits: NASA's Goddard Space Flight Center/Rich Melnick
Hubble Space Telescope finds evidence for water around Jupiter’s largest moon.
Depiction of Ganymede centered over 45° W. longitude.
Credit: National Oceanic and Atmospheric Administration
An international team of astronomers has used Hubble to peer into the atmosphere of Jupiter’s biggest moon, Ganymede – and find evidence for water vapour there.
Ganymede is the biggest of our Solar System’s moons, with a diameter of 5,200km – 1.5 times bigger than our own satellite. It’s a cold world, made up of equal amounts of rock and water, with an ocean below the surface that may contain more water than all of Earth’s oceans combined.
But it’s also the largest body in the Solar System without any kind of substantial atmosphere. When the Voyager 1 spacecraft soared by in 1979, it didn’t detect any atmosphere, although a couple of decades later the Hubble Space Telescope managed to spot a very thin and tenuous one comprised primarily of oxygen molecules (O2).
These molecules are thought to be created when charged particles and solar radiation hit the icy surface of Ganymede. This splits up the water molecules into various groups of molecules and atoms, including atomic hydrogen (H) and molecular oxygen. The lighter hydrogen is quickly lost, while the moon’s gravity holds onto the heavier oxygen molecules.
Astronomers have long suspected that there must be some water in Ganymede’s atmosphere, too, created from the same process on the surface. In particular, the icy surface “sublimates”, with ice turned directly into water vapour (H2O) and skipping the liquid stage.
Modelling has suggested that H2O should dominate the atmosphere at Ganymede’s subsolar point – that is, the warmest part of the atmosphere where the Sun’s radiation directly hits – while molecular oxygen dominates the rest.
Now, this new research has turned Hubble’s eyes back to the Jovian moon to settle this. The team, led by Lorenz Roth from the KTH Royal Institute of Technology in Sweden, used Hubble’s Cosmic Origins Spectrograph to study the chemical composition of Ganymede’s atmosphere.
Their findings were consistent with the modelling: spectral signatures indicated that H2O was more abundant around the subsolar point, but O2 was more abundant elsewhere.
The team notes that finding water in Ganymede’s atmosphere will inform future space missions, including the European Space Agency’s Jupiter Icy Moons Explorer (JUICE). Expected to reach the gas giant in 2031, JUICE will make several fly-bys of the moons before settling into orbit around Ganymede in 2034 for at least 280 days.
“Several science instruments are equipped to measure Ganymede’s neutral gas environment and particularly the H2O abundance by remote sensing of UV, optical, infrared and submillimetre emissions, as well as in situ sensing with the neutral particle detector,” the authors explain in their paper.
“Our results place observational constraints on the contribution of sublimation to the atmosphere, and provide the JUICE instrument teams with valuable information that may be used to refine their observation plans.”
60 UNSOLVED MYSTERIES THAT CANNOT BE EXPLAINED – PREMIERED 2022
60 unsolved mysteries that cannot be explained | compilation.Today, we take a look at 60 unsolved mysteries that cannot be explained.
There is nothing more tantalising to the human species than a good mystery. Thrillers in the forms of novels, movies, and even campfire tales are often consumed by the thousands by those who love the adrenaline rush of solving a mystery. However, some of the most pervasive mysteries are those that occur in real life, and these are the ones that are often most difficult to solve. So today, here at unexplained mysteries, we take a look at these 60 unsolved mysteries that cannot be explained.
Elon Musk says Tesla would continue to do very well even if he was kidnapped by aliens or 'went back to my home planet' UFO Sighting News.
Elon Musk says Tesla would continue to do very well even if he was kidnapped by aliens or 'went back to my home planet' UFO Sighting News.
Date of announcement: Aug 6, 2022
During a live Tesla interview with Elon Musk, he stated that he is an alien from another planet. Now he says it with a smile and there is laughter, but I have long said he is an alien and not of this world. Here, he admits it 100%.
Scott C. Waring - Taiwan
"We have a very talented team here. So I think Tesla, you know, would continue to do very well even if I was kidnapped by aliens, or went back to my home planet," the Tesla CEO said at the firm's 2022 Cyber roundup meeting of stock owners. He was responding to a question from stockholder Gary Black, a managing partner of the Future Fund, concerning how Tesla's board would potentially handle his succession.
Plane Buzzes UFO Over Airport, El Paso, Texas, Aug 4, 2022, Video, UFO Sighting News.
Plane Buzzes UFO Over Airport, El Paso, Texas, Aug 4, 2022, Video, UFO Sighting News.
Date of sighting: Aug 4, 2022 Location of sighting: El Paso, Texas, USA
Here is an interesting video from Texas, one of the top 3 UFO hotspots of America. Someone caught a UFO over the airport during sunset, then the UFO flew closer and began to pass over the neighborhood. He even said when he went to start his truck...it just would not start and had to leave it till morning. This has all the signs of a real UFO.
Scott C. Waring - Taiwan
Eyewitness states:
Hovered over mountain not moving, plane went by, started moving south along the mountain, stopped again, descended until visual was lost. My truck didn’t turn on after. Left it over night, it started in the morning.
Here is a rare report of some unknown objects falling into the mountains of Australia. This same week, at the time of this falling, reports of Chinese space debris falling to earth were reported world wide. I believe this is not SpaceX but the Chinese space debris. No reports of SpaceX debris were reported...until they found the objects. This is 100% proof that China is trying to pass USA in the space program, and may one day succeed.
Scott C. Waring - Taiwan
News states:
About three weeks ago, residents in the Snowy Mountains reported hearing a mysterious loud boom. Others saw debris falling from the sky. Now, two farmers have found the likely cause — large and rare pieces of space junk that landed on their properties. It's thought to be debris from a SpaceX capsule, and has excited experts in the field who say it's an extremely unusual event.
Producer James Fox and his team travel the globe, interviewing eyewitnesses and high-ranking military & government personnel about their UFO knowledge and experiences. As narrator, actor Peter Coyote guides the viewer through these interviews and through new and historic film footage & information related to the UFO Phenomenon.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.