The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
08-10-2018
SpaceX slaagt voor het eerst in besparend huzarenstukje in Californië - HLN.be
SpaceX slaagt voor het eerst in besparend huzarenstukje in Californië - HLN.be
WETENSCHAP & PLANEET SpaceX heeft met succes een Argentijnse aardobservatiesatelliet gelanceerd. Bovendien slaagde de Amerikaanse raketbouwer er voor het eerst in om de eerste trap van zijn Falcon-9 draagraket aan de westkust van de VS op land te doen landen.
Vanop basis Vandenberg in Californië vertrok om 04.21 uur Belgische tijd een Falcon-9 van SpaceX. Dertien minuten later kwam de Argentijnse radarsatelliet SAOCOM-1A vrij van de tweede rakettrap. Zo’n acht minuten na de lancering keerde de booster weer terug op de lanceerbasis.
Het terug laten keren van de eerste rakettrap is een belangrijk onderdeel van de plannen van Elon Musk en zijn bedrijf SpaceX. Het is een manier om ruimtevaart efficiënter en betaalbaarder te maken. Na verschillende geslaagde pogingen op Cape Canaveral in Florida was het de eerste keer dat SpaceX dit huzarenstukje aan de westkust lukte. Bij de eerste poging was het meteen raak.
SpaceX✔@SpaceX
Falcon 9 has landed – first West Coast land landing of an orbital class rocket booster.
De geslaagde lancering én terugkeer van de rakettrap is een flinke opsteker voor Musk, die de afgelopen maanden te maken had met productieproblemen bij Tesla en onder meer een stevige boete kreeg van de beurswaakhond. Succesvolle lanceringen betekenen doorgaans ook een flinke boost voor de aandelenkoers van SpaceX. Die schommelt inmiddels rond de 28 miljard dollar (ruim 24 miljard euro), waarmee het de op twee na waardevolste start-up van de VS is. Alleen Uber en Airbnb zijn meer waard.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
Wauw: Finnen getrakteerd op wonderbaarlijk mooi noorderlicht - HLN.be
Wauw: Finnen getrakteerd op wonderbaarlijk mooi noorderlicht - HLN.be
REUTERS
WETENSCHAP & PLANEET Het noorderlicht levert altijd prachtige beelden op, en ook deze zijn niet anders. De herfst in Finland is het ideale moment om te genieten van dit schouwspel. In Rovaniemi werden de inwoners op een prachtig lichtspel getrakteerd.
WETENSCHAPEen Amerikaan uit de staat Michigan heeft ontdekt dat de steen die hij al tientallen jaar gebruikt als deurstopper, een heel waardevolle meteoriet blijkt te zijn die zo’n 100.000 dollar (87.000 euro) waard is.
Nadat David Mazurek in januari vernam dat kleine stukjes meteoriet voor duizenden dollars verkocht werden, wilde hij weten of die bizarre, tien kilogram zware steen die hij al jaar en dag gebruikte om zijn staldeur open te houden, ook wat zou kunnen opbrengen.
Mazurek trok ermee naar de Central Michigan University. Daar had hoogleraar geologie Monaliza Sirbescu meteen in de gaten dat ze niet zomaar een steen in handen kreeg.
Sirbescu werkt al achttien jaar aan de universiteit van Michigan. Geregeld vragen mensen haar of een steen die ze hebben gevonden misschien een meteoriet is. “Achttien jaar lang was het antwoord altijd nee”, vertelt ze. “Maar nu wist ik dat het iets bijzonders was.” De professor stuurde twee kleine fragmentjes van de steen naar het Smithsonian Museum in Washington DC, waar haar bevindingen bevestigd werden.
Uitgegraven
Mazurek had de meteoriet al sinds 1988 in zijn bezit. Hij kreeg de steen erbij toen hij een boerderij kocht. Volgens de oorspronkelijke eigenaar was de steen in de jaren 1930 met een zware klap neergestort op het terrein. Toen hij samen met zijn vader de meteoriet gingen uitgraven, was hij nog steeds warm. De kinderen namen de steen wel eens mee naar school voor een spreekbeurt, maar verder deed het ding dienst als deurstopper.
Vroegste zonnestelsel
Uit onderzoek van de steen blijkt dat hij voor 88,5 procent uit ijzer bestaat en voor 11,5 procent uit nikkel. “Dit is het waardevolste dat ik ooit in handen heb gehad, zowel in prijs als in wetenschappelijke waarde”, aldus Sirbescu. “Het is een stukje van het vroegste zonnestelsel dat ons in de schoot viel.”
“Wat er op dit ogenblik meestal gebeurt is dat meteorieten ofwel verkocht en tentoongesteld worden in een museum, of verkocht worden aan verzamelaars en kopers die er winst op willen maken”, aldus Sirbescu.
Zowel het Smithsonian Museum en een museum in Maine zijn geïnteresseerd in het exemplaar, dat naar schatting 100.000 dollar (87.000 euro) waard is.
Mazurek wil een deel van de opbrengst van de verkoop aan de universiteit schenken. “Ik ben het beu om hem als deurstopper te gebruiken. Tijd om een koper te vinden”, zegt de man.
GettyDe grootste ondergrondse vulkaan of caldeira bevindt zich in het Yellowstone National Park in de Verenigde Staten.
WETENSCHAP & PLANEET De ondergrondse supervulkaan in het Yellowstone National Park staat op het punt uit te barsten en dat zou wel eens het einde kunnen betekenen voor onze beschaving. NASA bedacht intussen een vernuftig plan dat de mensheid kan redden van een mogelijke ondergang.
De grootste ondergrondse vulkaan of caldeira bevindt zich in het Yellowstone National Park in de Verenigde Staten. Om de 600.000 jaar barst de supervulkaan uit. De laatste eruptie vond zo’n 640.000 jaar geleden plaats, wat betekent dat de vulkaan op het punt van uitbarsten staat. En dat baart wetenschappers grote zorgen.
Als de ondergrondse supervulkaan in Yellowstone zou exploderen kan er als gevolg van de enorme hoeveelheid vulkanisch stof die plots vrijkomt, een vulkanische winter of ijstijd aanbreken. Vervolgens is de kans groot dat er een wereldwijde hongersnood uitbreekt aangezien de mensheid slechts voldoende voedselreserves voor 74 dagen heeft. Dat blijkt uit een rapport van BBC. Zelfs NASA beweert dat de supervulkanen één van de grootste natuurlijke bedreigingen vormen voor de mensheid.
Hoe warmer het wordt in de vulkaan, hoe meer gassen er geproduceerd worden. Vervolgens blijft de magma smelten en stijgen. Wanneer de hitte binnenin de vulkaan een bepaalde drempel overschrijdt, is een explosie onvermijdelijk.
NASA heeft een plan
Een logische oplossing zou dus zijn om de supervulkaan af te koelen, maar daarvoor is er wel erg veel water nodig. “Een groot aquaduct bergopwaarts bouwen in een bergachtige regio zou zowel kostbaar als moeilijk zijn. Bovendien willen mensen niet dat hun water op die manier wordt besteed”, aldus Brian Wilcox van NASA’s Jet Propulsion Laboratory aan de BBC. “Mensen zijn wanhopig op zoek naar water over de hele wereld en een groot infrastructuurproject, waarbij water enkel wordt gebruikt om een supervulkaan af te koelen, zou zeer controversieel zou zijn.”
Ondertussen kwam NASA met een alternatieve oplossing. Daarbij zou de organisatie 10 kilometer diep in de supervulkaan boren en het water onder hoge druk naar beneden pompen. Zo zou de temperatuur van de ondergrondse vulkaan langzaam kunnen dalen. Bovendien is het vooral belangrijk om in de zijkanten van de ondergrondse vulkaan te boren in plaats van in het magmareservoir. Als men rechtstreeks in de magma zou boren, wordt een uitbarsting namelijk nog sneller uitgelokt.
Geothermische centrale
Het NASA-plan zou ook nog een ander voordeel hebben: “Door op deze manier te boren, kunnen we een geothermische centrale creëren die elektriciteit genereert voor ongeveer 0,10 dollar per kilowatt”, aldus Brian Wilcox. Bedrijven die zich bezighouden met geothermische energie en in het project investeren, zouden op die manier energie genereren om de omgeving voor duizenden jaren te voorzien van elektriciteit.
De prijs van het baanbrekende, maar noodzakelijke project liegt er niet om: zo’n 3,46 miljard dollar of omgerekend 3 miljard euro is nodig. Als de mensheid op die manier kan worden gered, is de investering volgens NASA op lange termijn zeker de moeite waard.
Willem de KamMet dubbele bundels laserlicht worden brokken ruimtepuin aangewezen (hier bij een repetitie op de Maasvlakte). Alle stukken afval groter dan 10 centimeter wegen bij elkaar 8 miljoen kilo.
MILIEUDe Nederlandse kunstenaar Daan Roosegaarde laat vrijdagavond met lasers zien hoeveel ruimte-afval er in het heelal zwerft. Een bewustwordingscampagne, maar hoe zinvol is dat?
Daan Roosegaarde pakt voorzichtig een plexiglazen kubusje waarin een stukje zonnepaneel gegoten is. Het reepje paneel is afkomstig van ruimtetelescoop Hubble en is meegenomen tijdens een vervangingsoperatie. Het is een van de weinige stukken gerecycled ruimteafval.
Gescheiden afvalinzameling mag op aarde gewoon zijn, de ruimte is nog steeds een dumpplek voor allerhande rommel. Van verfsplinters tot gereedschap tot raketonderdelen tot afgedankte satellieten: van alles cirkelt rond de aarde. Meer dan 29.000 stuks groter dan 10 centimeter; 8 miljoen kilogram, ofwel 8.000 Fiats Panda.
“Toen ik voor het eerst een afbeelding zag van al dat afval rond de aarde, dacht ik dat het een kunstwerk was van Jackson Pollock, of een impressie van een waterstofatoom. Maar het bleek space waste”, zegt Roosegaarde in zijn studio in Rotterdam. “Het beeld heeft een haast obscene schoonheid. Maar het is troep, mogelijk dodelijke troep.”
Lab RoosgaardeImpressie van de aarde te midden van het ruimteafval.
De ruimte is toch onmetelijk groot. Wat is het probleem?
“Je kunt denken; het zit op honderden kilometers hoogte, who gives a shit. Maar als een satelliet wordt geraakt en je ineens geen Facebook meer hebt en geen Whatsapp, dan is er ineens wel een probleem. Het lijkt dus ver weg, maar de gevolgen kunnen intiem zijn.”
Tot nu toe valt het mee, internet werkt gewoon. En je haalt dat afval niet zomaar even op.
“Niemand wil ervoor betalen. Maar als we zo doorgaan, zitten we uiteindelijk in het Kessler-syndroom (de Nasa-wetenschapper die eind jaren zeventig berekende dat een kettingreactie van botsend puin ruimtevaart onmogelijk maakt, red.) De meeste mensen hebben nog nooit van dit probleem gehoord. Ik tot een jaar geleden ook niet. Dus toen de stad Almere mij vroeg of ik een project met hen wilde beginnen, dacht ik: ik ga een Space Waste Lab maken.”
Lab RoosgaardePuin in een lage baan om de aarde.
“Al het afval groter dan 10 centimeter is in kaart gebracht en wordt gevolgd. We weten dus precies waar het is. Met groene lasers gaan we stukjes afval aanwijzen die vrijdagavond over Almere scheren.”
Dat gebeurt met twee krachtige groene laserstralen die in een punt in het zwerk bijeenkomen, als een galactische powerpointpresentatie. Met een beetje geluk kunnen toeschouwers een stukje ruimtepuin zien oplichten, als het helder genoeg is en het afval relatief laag zweeft, zegt Roosegaarde.
En dan zien we dat ruimtepuin. Wat hebben we daaraan? Daarmee is het afval nog niet opgeruimd.
“Bewustwording is stap een. Laten zien dat er een probleem is. Hoe we ervan af komen? Nobody knows.”
Stel dat iemand een oplossing vindt, dan is er nog steeds geen geld om het op te ruimen.
“Nu is vervuilen gewoon gratis, ook in de ruimte. Misschien moet er een soort statiegeld op satellieten komen. Ik geloof trouwens niet dat er gebrek aan geld of technologie is, maar een gebrek aan verbeelding.”
ESAEen buts in een van de vensters van het ruimtestation ISS.
Klein snippertje, grote impact
Doordat ruimteafval kilometers per seconde aflegt, kan zelfs het kleinste verfbladdertje al schade aanrichten als het een satelliet raakt. Zo ontdekte astronaut Tim Peake twee jaar geleden een buts in het Cupola-venster waardoor astronauten naar de aarde kijken. Alles groter dan 10 centimeter kan satellieten aan gort knallen, stelt ruimtevaartorganisatie ESA. Er suizen miljoenen verfsnippertjes en metaaldeeltjes kleiner dan een millimeter door de ruimte, en het worden er meer.
Space Waste Lab
Voor ruimtevaartorganisatie ESA is Space Waste Lab een manier om het probleem onder de aandacht te brengen van het grote publiek, dat zich tot nu toe niet bewust is van ruimteafval, zegt Michel van Pelt van ESA. “Als het publiek erkent dat er iets moet gebeuren, wordt het voor politici makkelijker en belangrijker geld vrij te maken voor opruimprojecten. Wij krijgen immers onze fondsen via de politiek.”
In het verleden kon de Spaceshuttle worden gebruikt om gestrande satellieten terug te halen, of een zonnepaneel zoals dat van de Hubble telescoop. Maar de Spaceshuttle is met pensioen. “We staan nu vrij machteloos”, zegt Van Pelt. Er zijn inmiddels wel plannen om grotere en kleinere satellieten terug te halen, maar het ontbreekt nog aan middelen om de projecten ten uitvoer te brengen.
Naast opruimen is het belangrijk het ontstaan van ruimtepuin te voorkomen. Soms met verrassend eenvoudige ingrepen. Bijvoorbeeld door de stuwstoftanks die nodig zijn om satellieten in de ruimte te laten manoeuvreren, te voorzien van ventielen. Die zorgen er aan het einde van het kunstmaan-leven voor dat de stuwstof uit de tank loopt, waardoor deze niet meer kan ontploffen. En een systeem dat de accu’s aan boord ontlaadt en ze loskoppelt van de zonnepanelen. Nu zijn ontploffende accu’s en zuurstoftanks geregeld oorzaak van een enorme wolk zwerkzooi. Het beste is, zegt Van Pelt, als satellieten zichzelf aan het eind van hun leven zelf opruimen. Bijvoorbeeld door af te remmen, waarna ze neerstorten en in de atmosfeer verbranden.
WETENSCHAPWe kunnen voorlopig enkel de ruimte in met speciale, erg dure raketten. Maar het is lang niet zo denkbeeldig dat we binnen afzienbare tijd gewoon de lift kunnen nemen naar een hoogte tot zo’n 35.000 km, waar de satellieten in een geosynchrone baan rondzweven. Japan mikt op 2050, China op 2045 om zo’n kolossale lift te bouwen. Het internationale ruimtestation ISS gaat binnenkort voor het eerst een experiment uitvoeren om de haalbaarheid van het gigantische project te testen.
Volgens NASA klopt het basisconcept van de ruimtelift alvast, en de ruimtevaartorganisatie staat daarin niet alleen. The Obayashi Corp. uit Tokio heeft al gezegd er tegen 2050 een te zullen bouwen, en China pitste daar nog vijf jaar af.
“De ruimtelift is de heilige graal van het ruimteonderzoek”, zegt de bekende futurist Michio Kaku, professor aan het City College of New York. “Beeld je in dat je gewoon op de knop moet duwen en dat de lift je naar de hemel brengt. Het zou de ruimtevaart openstellen voor de gemiddelde mens.” De ruimtelift zou het op een na grootste ingenieursproject ooit zijn, met een kostenplaatje van zo’n 10 miljard dollar (8,6 miljard euro). Maar de kostprijs per pond (453,59 gram) om een object in een baan om de aarde te sturen zou dalen van 3.000 euro vandaag naar nog geen 22 euro. Dat berekende Peter Swan, president van het International Space Elevator Consortium (ISEC) in Santa Ana, California.
Het idee van een ruimtelift is niet nieuw. Al in 1895 droomde de Russische wetenschapper Konstantin Tsiolkovsky ervan. Vandaag zijn specialisten het erover eens dat de ruimtelift zou bestaan uit gemotoriseerde capsules die op en neer worden bewogen langs een ketting die van de aardbodem naar de ruimte loopt. Meer bepaald van een ruimtehaven op de evenaar tot een ruimtestation in een geosynchrone baan. De centrifugale krachten veroorzaakt door de rotatie van de aarde zouden de ketting strak houden. De lift wordt aangedreven door voertuigen met magnetische lineaire motoren.
Wereldprimeur
Het ISS-experiment STARS-Me van Japanse natuurkundigen zal op kleine schaal de omstandigheden simuleren waarmee de componenten van zo’n systeem zouden te maken krijgen. Met camera’s zullen de wetenschappers de beweging van een paar kleine ‘cubesats’ over een ketting van tien meter in een gewichtloze omgeving onderzoeken. Het experiment dat de beweging van een lift in de ruimte test, is een wereldprimeur.
De proef zal gebruik maken van stalen ketting die veel te zwaar is om zich uit te strekken over tienduizenden kilometers. Meer en meer wetenschappers, onder wie Kaku, zijn ervan overtuigd dat grafeen, een ultrasterk materiaal op basis van koolstof, het meest geschikt is voor de job. Grafeen is 200 keer sterker dan staal. Voorlopig bestaat het nog maar in kleine afmetingen. Maar naar verwachting is het een kwestie van niet zo heel veel tijd om er zo’n enorme liftketting mee te bouwen.
EPADe gelande toestellen hebben een diameter van nauwelijk 18 centimeter. Japanse wetenschappers tonen hoe de landing in zijn werk gaat.
WETENSCHAPTwee kleine robotjeeps van een onbemand Japans ruimtetuig zijn op een asteroïde op 300 miljoen kilometer van de Aarde geland. Dat meldt het Japanse ruimtevaartbureau Jaxa.
De sonde Hayabusa-2 kwam na een reis van 3,5 jaar in juni aan bij de steenklomp Ryugu die een diameter van 900 meter heeft. De nuttige lading bestond onder meer uit twee cilindrische jeeps met een diameter van nauwelijks 18 centimeter. Zij zullen op het hemellichaampje rondhoppen en daarbij foto’s maken van het oppervlak en de temperaturen meten, zegt het Jaxa.
De tweede Hayabusa voerde drie “jeeps” en de tien kilo wegende lander MASCOT van het Duitse en Franse ruimtevaartbureau, DLR en CNES, mee. De Hayabusa-2 werd in december 2014 gelanceerd. De sonde moet tegen eind 2020 stalen van de asteroïde naar onze planeet brengen.
Wetenschappers hopen door het onderzoek van Ryugu meer te leren over het ontstaan en de evolutie van ons zonnestelsel.
EPAEen foto van het oppervlak van Ryugu, doorgestuurd door Rover-1B tijdens een sprongetje op de asteroïde.
WETENSCHAP & PLANEETAsteroïde Ryugu, die rond de zon draait, heeft opnieuw bezoek gekregen van de mensheid. Vorige maand landden al twee Japanse verkenners, vandaag kregen die gezelschap van een Duits-Franse sonde, de Mascot. Die landde heel voorzichtig op zijn nieuwe woonplaats, 300 miljoen kilometer van de aarde.
De Japanse sonde en zijn Frans-Duitse broer waren in december 2014 samen gelanceerd. Ze zaten in de satelliet Hayabusa2. Die kwam in juni aan bij de asteroïde. Vandaag vloog de satelliet 51 meter boven het oppervlak van de rots, toen hij de Mascot losliet. Die zakte in 20 minuten naar beneden.
De Mascot heeft genoeg energie aan boord om na de landing zestien uur lang allerlei metingen te verrichten. Daarna zit zijn werk er op. Wetenschappers willen onder meer weten waaruit de asteroïde bestaat.
Vorige maand landden de Japanse verkenners Rover-1A en Rover-1B op Ryugu. Die kunnen rondspringen over het oppervlak, zodat ze meerdere plekken kunnen meten. Ze hebben al een paar kleurenfoto’s van Ryugu naar de aarde gestuurd.
Later deze maand moet de Hayabusa2-satelliet vlak boven de asteroïde gaan vliegen. Hij vuurt dan een kogel op het oppervlak af en vangt de opvliegende stofdeeltjes op. Die moet hij eind 2020 terugbrengen naar de aarde, zodat wetenschappers ze zelf kunnen onderzoeken. Japan deed dat in 2010 ook, met de ruimtesonde Hayabusa. Die haalde stofdeeltjes op bij de asteroïde Itokawa en bracht die naar de aarde.
AFP
Een foto gemaakt door Rover-1A.
EPA
Een foto gemaakt door Rover-1A
EPA
Een foto gemaakt door Rover-1B.
AP
Foto gemaakt vanuit Hayabusa2.
EPA
De twee Japanse rovers toen ze nog niet op een asteroïde huppelden.
REUTERSAmazon-baas Jeff Bezos - de rijkste man op aarde - wil een permanente maanbasis.
WETENSCHAPHet ruimtevaartbedrijf van Jeff Bezos, Blue Origin, is begonnen met de ontwikkeling van een grote maanlander, die geschikt is voor hergebruik.
Amazon-oprichter Bezos, met bezittingen van meer dan 100 miljard de rijkste man ter wereld, heeft het plan opgevat de maan te gaan exploiteren. Als het aan hem ligt, komt er onder meer een permanente basis en zware industrie die op aarde minder gewenst is. Het bouwen van een maanlander, die heen en weer kan vliegen, is een belangrijke stap. Bezos hoopt het ruimtevaartuig al over twee jaar in gebruik te kunnen nemen.
REUTERSEen tekening toont de exoplaneet Kepler-1625b met daarnaast de pas ontdekte exomaan.
WETENSCHAP Astronomen hebben mogelijk een eerste maan buiten ons zonnestelsel - een exomaan - gevonden. Dat bericht de Amerikaanse nieuwszender CNN.
Rond gasgigant Kepler-1625b - een exoplaneet die op 8.000 lichtjaren van ons rond een ster cirkelt - is met de Hubble- en de Keplerruimtetelescoop een object gevonden dat een maan kan zijn. Ze zou de grootte hebben van “onze” planeet Neptunus.
In ons zonnestelsel komen manen veel voor: er zijn er bijna tweehonderd. De zoektocht naar natuurlijke satellieten buiten ons stelsel leverde tot nu toe niets op. Exomanen zijn immers door hun kleinere omvang moeilijker te spotten. “Dit zou de eerste keer zijn dat een maan wordt gedetecteerd buiten ons zonnestelsel”, zegt David Kipping, een van de ontdekkers van de mogelijke exomaan.
Afwijkingen
Kipping ontdekte samen met collega Alex Teachey enkele eigenaardigheden in de data van de Keplertelescoop. “We zagen kleine afwijkingen in de lichtcurve”, legt Kipping uit. Daarom hebben de wetenschappers de Hubble ingezet om het gedetailleerder te onderzoeken.
Toen de planeet Kepler-1625b voor zijn ster (de zonachtige ster Kepler-1625, nvdr.) passeerde, detecteerde de Hubble dat de lichtsterkte van de ster niet enkel verminderde door de passage van de gasgigant, maar dat enkele uren later ook een tweede bron voor lichtvermindering zorgde. “Het was alsof een maan de planeet achtervolgde zoals een hond die zijn baasje volgt”, zegt Kipping. “Helaas eindigde de observatie door Hubble nog voor de volledige doorgang van de maan kon gemeten worden.”
Voorzichtig
De wetenschappers achter de vondst blijven echter voorzichtig en willen nog meer observaties uitvoeren. Zo is de grootte van de kandidaat-exomaan zeer ongewoon en met geen enkele maan uit ons stelsel te vergelijken. Van de aarde bekeken, zou ze twee keer groter zijn dan onze eigen Maan.
“De aanwezigheid van een maan is de simpelste en meest vanzelfsprekende verklaring voor die tweede duik in de lichtsterkte van de ster”, zeggen de onderzoekers. Kipping en Teachey hebben bij NASA een aanvraag ingediend om de Hubble opnieuw in te zetten voor extra observaties, in de hoop dan met zekerheid te kunnen zeggen dat het om een exomaan gaat.
Toekomst
“Als verdere observaties met de Hubbletelescoop aantonen dat het een exomaan is, dan kan dat belangrijke hints geven over de ontwikkeling van planetaire systemen. Mogelijk moeten experts hun theorieën over de ontwikkeling van manen rond planeten herbekijken”, zegt Kipping.
“Dit is niet zoals de exomaan in “Avatar” of Endor van “Star Wars”, benadrukt Teachey. “Maar deze ontdekking kan in de toekomst wel deuren openen naar de vondst van gelijkaardige werelden.”
WETENSCHAP Aan de rand van ons zonnestelsel, ver voorbij alle planeten, bevindt zich een mysterieus object. Het is een klein rotsblok dat er 44.000 jaar over doet om een baan rond onze zon te draaien.
Het object heeft de wetenschappelijke naam 2015 TG387 gekregen. Hij is ongeveer 300 kilometer in doorsnee. Mogelijk is hij een dwergplaneet, net als Pluto. De ontdekking is dinsdag bekendgemaakt door de Internationale Astronomische Unie, de wetenschappelijke organisatie die over het onderzoek naar het heelal gaat.
2015 TG387 draait in een ovale baan rond de zon. Toen hij werd ontdekt, was de afstand tot de zon tachtig keer zo groot als de afstand van de aarde tot de zon. Als hij het dichtst bij de zon staat, is dat nog altijd 65 keer de afstand zon-aarde, twee keer zo ver weg als Pluto. En op het verste punt is de afstand tot de zon 2300 keer de afstand van de aarde tot de zon. Er zijn mogelijk duizenden van zulke objecten in de buurt, maar ze zijn erg moeilijk te vinden vanwege de enorme afstand. Tot nu toe zijn er maar een paar gevonden. “We konden 2015 TG387 alleen ontdekken toen hij het dichtst bij de zon kwam. Tijdens 99 procent van zijn omloop was hij te vaag om te zien”, aldus de Amerikaanse onderzoeker David Tholen.
‘Planeet X’
De ontdekkers denken dat er mogelijk een negende, nog niet ontdekte planeet in die uithoek van het zonnestelsel te vinden is. Rotsblokken als 2015 TG387 zijn volgens hen “broodkruimels” die naar die ‘Planeet X’ kunnen leiden. De zwaartekracht van die planeet kan de baan van de rotsblokken namelijk beïnvloeden. Als ze de omloopbanen van de dwergplaneten kennen, kunnen ze uitrekenen waar die zwaartekracht vandaan komt en waar de mysterieuze planeet zich bevindt.
EPASterrencluster Westerlund 2, gefotografeerd door ruimtetelescoop Hubble.
WETENSCHAP NASA’s zoektocht naar buitenaards leven beperkt zich in ons zonnestelsel vooral tot microben. Onder andere dankzij de satelliet Kepler en de HARPS-spectograaf werden de voorbije jaren echter duizenden nieuwe planeten ontdekt buiten ons zonnestelsel. De ruimtevaartorganisatie wil daarom dat er in de toekomst meer gezocht wordt naar intelligent buitenaards leven.
In april lanceerde NASA met TESS de krachtigste telescoop totnogtoe die zal worden ingeschakeld voor de zoektocht naar leefbare planeten buiten ons zonnestelsel. Ook voor de James Webb Space Telescope die in 2021 de Hubble moet vervangen zijn de verwachtingen hooggespannen. Daarnaast werkt ook het Europese agentschap ESA aan de nieuwe ruimtetelescoop CHEOPS en het ruimteobservatorium PLATO, Verwacht wordt dan ook dat het aantal nieuwe ontdekkingen nog verder in een stroomversnelling zal geraken.
Momenteel zijn er al 3.779 gekende planeten in ons heelal en de voorbije tien jaar werden nog duizenden andere kandidaten ontdekt. Het is dan ook een logische vraag of er op een van deze planeten (intelligent) leven bestaat.
Technosignaturen
NASA zal zich daarom in de toekomst concentreren op de speurtocht naar ‘technosignaturen’: signalen die het bewijs kunnen zijn van een geavanceerde buitenaardse samenleving. “Technosignaturen zoals bijvoorbeeld radio- of lasergolven, tekenen van massieve bouwwerken of een atmosfeer vol vervuilende chemicaliën kunnen wijzen op intelligent leven”, licht het agentschap toe in een mededeling.
Om de zoektocht naar technosignaturen op te drijven, organiseert NASA vanaf vandaag tot en met woensdag een Technosignatures Workshop in Houston. Daar worden de meest veelbelovende onderzoeksdomeinen in de kijker gezet en geven experts toelichting bij de zoektocht naar exoplaneten, artificiële radiosignalen en andere mogelijk aanwijzingen voor technologisch leven in het universum.
Thomas Zurbuchen, adjunct-bestuurder van NASA’s Science Mission Directorate, deelde gisteren via Twitter al mee verheugd te zijn over de nieuwe onderzoeksplannen van het agentschap.
I’m excited to announce that #NASA is taking the 1st steps to explore ways to search for life advanced enough to create technosignatures: signs or signals, which if observed, would let us infer the existence of technological life elsewhere in the universe: https://go.nasa.gov/2DvXIFN
EPAAls alles volgens plan verloopt, wonen er over twaalf jaar mensen op de maan.
WETENSCHAPVijftig jaar na de missie van Neil Armstrong en Buzz Aldrin keert NASA vanaf volgend jaar terug naar de maan. De bedoeling is deze keer een bemande kolonie op de maan te vestigen.
Uit plannen die de NASA presenteerde aan het Amerikaanse congres, blijkt dat de ruimtevaartorganisatie vanaf volgend jaar de eerste stappen gaat zetten voor het stichten van een maankolonie door voorraden te sturen. In 2020 vliegen er verkenningsrobots richting de maan, om te zoeken naar bruikbare grondstoffen en te beginnen met de kolonie. Vervolgens gaat het nieuwe ruimtestation The Gateway de ruimte in, dat als uitvalsbasis zal dienen. Rond 2030 kunnen mensen vervolgens landen op de maan.
Door het verblijf op de maan hoopt NASA te ontdekken of het voor mensen mogelijk is ver van de aarde te overleven. Daarmee kan het de eerste stap zijn voor bemande kolonies op Mars, een lang gekoesterde wens van onder anderen Elon Musk. NASA weet al wel dat de straling op de maan zo sterk is, dat er speciale kleding nodig is om er te kunnen overleven. Om die reden komen er nieuwe ruimtepakken die beschermen tegen die straling.7
AFPNeil Armstrong en Buzz Aldrin verbleven slechts twee uur op de maan.
De nieuwe missie naar de maan moet ook meer duidelijkheid brengen over de oorsprong en het functioneren van ons zonnestelsel. Armstrong en Aldrin liepen tijdens hun bezoek in 1969 slechts twee uur rond om een aantal metingen te doen en maanstenen te verzamelen. Ook de bezoeken in 1971 en 1972 waren slechts van korte duur. De nieuwe missie kan dus een pak nieuwe informatie opleveren.
APSpaceX topman Elon Musk (links) maakt de naam bekend van de eerste passagier, de Japanse zakenman Yusaku Maezawa.
WETENSCHAPDe Japanse zakenman en kunstverzamelaar Yusaku Maezawa is de eerste passagier die mee mag met een particuliere ruimtevlucht van SpaceX. Hij zal met een raket een reis langs de maan maken en daarna weer naar de aarde terugkeren.
De 42-jarige miljardair was in Los Angeles aanwezig toen in het hoofdkwartier van SpaceX werd bekendgemaakt wie de eerste maantoerist wordt. Maezawa zegt dat het zijn levenslange droom is om de ruimte in te gaan. Alleen al de gedachte aan de reis doet zijn hart sneller kloppen, zei hij. “Hij is de moedigste mens, hij wil het liefste van iedereen en is de grootste avonturier”, vindt SpaceX-oprichter Elon Musk.
“Eindelijk kan ik u vertellen dat ik uitgekozen ben om naar de maan te vliegen”, aldus Maezawa, die rijk werd met de verkoop van kledij op internet. “Het is mijn levensdroom. Sinds ik kind ben, hou ik van de maan.”
Maezawa zal niet alleen vliegen, maar zes tot acht kunstenaars uit de hele wereld meenemen - die niets moeten betalen. Ze moeten inspiratie opdoen voor een kunstproject. Aan welke kunstenaars hij denkt, wil Maezawa nog niet zeggen.
Weekje weg
De vlucht wordt gemaakt met de Big Falcon Rocket, of Falcon 9. Dat is een nieuwe raket van het ruimtevaartbedrijf van de Tesla-topman, die nog in ontwikkeling is. De ontwikkeling van het ongeveer 118 meter hoge ruimteschip zal volgens Musk ongeveer 5 miljard dollar kosten.
De Falcon 9 zal om de maan vliegen en ze daarbij naderen tot op zo’n 200 kilometer. De vlucht zal ongeveer een week duren en zal, “als alles goed gaat”, plaatsvinden in 2023, zei Musk.
AP
Kostenplaatje?
Hoeveel betaald moet worden voor de ruimtevlucht van SpaceX, is niet bekend. De Japanner betaalt “zeer veel geld” voor de reis, zo klonk het. Een precies bedrag wilden noch Musk noch Maezawa kwijt.
SpaceX maakte vorig jaar al bekend dat het mensen naar de maan wil brengen. Toen was er sprake van twee kandidaten, die een “aanzienlijk voorschot” hadden betaald. De tot dusver laatste bemande vlucht naar de maan, of zijn omgeving, gebeurde in 1972.
WETENSCHAP & PLANEET Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA heeft vandaag zijn geavanceerde laser ICESat-2 gelanceerd, een missie van een miljard dollar die moet nagaan in hoeverre het ijs op de opwarmende aarde aan het smelten is. De satelliet van een halve ton werd om 6.02 uur plaatselijke tijd met een Delta II-raket de ruimte in gebracht van op de Amerikaanse luchtmachtbasis Vandenberg in Californië.
De missie is “buitengewoon belangrijk voor de wetenschap”, zo had Richard Slonaker, bij NASA verantwoordelijk voor het programma ICESat-2, voor de lancering aan journalisten uitgelegd. Sinds tien jaar had het agentschap geen instrument meer in de ruimte om de dikte van de ijslagen op de planeet te meten.
Met ICESat-2 zullen de metingen “uiterst precies” zijn, tot op de dikte van een potlood, verzekerde een lid van de ploeg, Kelly Brunt.
De vorige missie, ICESat, werd in 2003 gelanceerd en liep in 2009 af. De wetenschappers kwamen toen te weten dat het pakijs dunner wordt en dat de oppervlakten bedekt met ijs verdwijnen in de kuststreken van Groenland en Antarctica.
EPA/NASAHet gaatje in de capsule Sojoez MS-09, dat aan het ISS hangt.
WETENSCHAP & PLANEETSpecialisten hebben nieuwe sporen van boorpraktijken in de aan het Internationaal Ruimtestation ISS hangende capsule Sojoez MS-09 gevonden, zo heeft een niet nader genoemde bron uit de Russische raket-en ruimtevaartindustrie aan het Russische staatspersbureau Tass gezegd.
Op 30 augustus ontsnapte er even zuurstof uit het ISS omdat er een gaatje van 2 mm was in de wand van de Sojoez MS-09 die voor bemand transport naar en van de spacemeccano instaat. Het gat werd gedicht, de zes opvarenden waren en zijn niet in gevaar.
De oorzaak van het geboorde gaatje, in een deel van de Sojoez dat niet naar de Aarde terugkeert, is nog steeds niet gekend, allerhande speculaties deden de ronde.
“Er zijn niet alleen binnen de leefruimte van het ruimtetuig sporen van boren gevonden, maar ook op het scherm van het schild, aan de buitenzijde, dat tegen meteorieten moet beschermen en dat zich 15 mm van de drukromp bevindt”, aldus de bron. Bij het boren is door de drukromp gegaan en is de niet-gasdichte wand geraakt, luidde het ook.
Assemblage
Een andere bron uit de ruimtevaartindustrie zegt dat de niet-gasdichte bescherming tegen meteorieten wordt aangebracht vóór de finale assemblage van de Sojoez. In die werkplaats is het ruimtetuig gedetailleerd gefotografeerd. Er zijn geen sporen van boren of een gaatje gevonden, het boren moet later hebben plaatsgevonden, zei de bron. Ook het meteorietenschild is vóór plaatsing gefotografeerd en daar was ook niets aan te zien.
Het ruimtetuig kan dus ofwel tijdens het allerlaatste assemblagewerk of tijdens zijn negentig dagen durend verblijf in de testruimte beschadigd zijn geraakt. Het is zeer onwaarschijnlijk dat dit tijdens het transport naar de lanceerbasis Bajkonoer of daar gebeurde.
Geen nieuwe lekken
Maar een ander staatspersbureau, Sputnik News, meldde op gezag van een eveneens niet nader genoemde bron uit de Russische raket- en ruimtevaartindustrie dat er geen nieuwe lekken zijn gevonden.
Een bron bij de commissie van raketbouwer Enes aargija, die het lek in de Sojoek onderzoekt, sprak tegenover Tass tegen dat nog meer schade aan de capsule is vastgesteld. “Sommige berichten in massamedia omtrent meer schade die op het ruimtetuig Sojoez MS-09 is gevonden stroken niet met de werkelijkheid”, luidde het bij het staatsbedrijf.
Zowel de Russische vicepremier Joeri Borisov als ruimtevaartbureau Roscosmos heeft de berichten van de hand gewezen dat Amerikaanse astronauten verantwoordelijk zouden zijn voor het gaatje in de aan het Internationaal Ruimtestation (ISS) hangende Sojoez-capsule.
Op 30 augustus ontsnapte er even zuurstof uit het ISS omdat er een gaatje van 2 millimeter was in de wand van de Sojoez MS-09. Het werd gedicht en de zes opvarenden waren nooit in gevaar.
De oorzaak van het gaatje is nog altijd niet gekend, maar allerhande speculaties doen intussen wel de ronde. Tot zelfs de insinuatie in de krant Kommersant dat een Amerikaanse opvarende van het ISS verantwoordelijk zou zijn, omdat die zo zijn terugkeer naar huis had willen versnellen.
“Het is absoluut ontoelaatbaar om een schaduw te werpen op zowel onze kosmonauten als de Amerikaanse astronauten”, zei vicepremier Borisov. “Er is een onderzoek aan de gang. Het is verkeerd om een dergelijk verdict uit te spreken.”
Dat het drukverlies zich voordeed nadat het ruimtetuig al maanden in de ruimte was, is wel een “vaststaand feit”, voegde de politicus eraan toe. Het ISS is niettemin een plaats “waar geen politieke onmin is of mag zijn”.
“Roddels”
Als hoofd van het Russische ruimtevaartbureau Roscosmos viel Dmitri Rogozin de vicepremier bij. De “roddels” ondermijnen de vriendschappelijke relaties onder de zeskoppige bemanning, die uit Amerikanen, Russen en een Duitser bestaat. De geruchten “hinderen” ook het werk van de deskundigen van Roscosmos, zo klinkt het. “Alle uitlatingen op gezag van niet nader genoemde bronnen zijn ontoelaatbaar zolang de speciale (onderzoeks)commissie van Roscosmos haar werk niet heeft afgerond”, aldus Rogozin.
EPA, NASAFrank Borman was niet onder de indruk van de maan.
WETENSCHAP & PLANEETHij was commandant van de Apollo 8-missie in 1968. Samen met zijn crew de eerste mensen die rond de maan vlogen, exact 50 jaar geleden. Je zou denken dat ex-astronaut Frank Borman lyrisch is over het fabelachtige avontuur dat hij beleefde. Niets is minder waar.
Dat blijkt uit een vermakelijk interview van de 90-jarige voormalige NASA-astronaut met This American Life. Terwijl zijn mede-astronauten Jim Lovell en Bill Anders hun ogen uitkeken tijdens de allereerste bemande missie rond de maan, verveelde commandant Frank Borman zich dood.
“Ik was daar enkel en alleen omdat het de Koude Oorlog was”, vertelt Borman. “Ik wilde meedoen aan het grote Amerikaanse avontuur om de Sovjets te verslaan. Maar dat was het enige dat me motiveerde. Die verdomde Russen kloppen.”
De ruimte zelf vond hij maar niets, om nog maar te zwijgen over het gevoel van gewichtloosheid. “Dat was misschien interessant voor de eerste 30 seconden. Dan was dat iets normaal.” De commandant werd er wel stevig ziek van. “Kotsen werkt hetzelfde als op aarde”, vertelt hij daarover. “Het is ongemakkelijk. Ik probeerde het op te vangen in een afvalzak, maar ik kon niet alles pakken.”
“Geen enkele kleur”
En ook de magisch nabije blik die hij mocht werpen op de maan, kon hem niet bekoren. “Verwoesting. Een hoop kraters. Geen enkele kleur. Gewoon wat verschillende tinten grijs”, klaagt hij. Terwijl zijn makker Jim Lovell zich vergaapte aan de machtige grijze bal en wanhopig wenste dat hij die kon gaan bestuderen, dacht geen haar op het hoofd van Borman eraan om ooit op dat ding te stappen.
NASA
De aarde
Het enige dat de aanvoerder écht interessant vond aan de belevenis, was het zicht dat de astronauten kregen op de aarde, die boven de maanhorizon verscheen. Crewlid Bill Anders nam toen het nu wereldberoemde kiekje van de aarde vanuit de maanbaan.
Dat beeld kon ook Borman écht smaken. Onze bol, amper een duim groot. “Daar zaten de belangrijkste dingen in mijn leven. Mijn familie, mijn vrouw, mijn ouders. Dat was het absolute hoogtepunt van de missie, vanuit een emotioneel oogpunt.”
Toen hij een jaar later opnieuw de kans kreeg om de ruimte in te gaan en zelfs te wandelen op de maan, paste hij voor de kans. “Ik ben waarschijnlijk de slechtste persoon om naar de maan te sturen”, klinkt het. We geven hem geen ongelijk.
MILIEUNa zes jaar voorbereiding is de grote schoonmaak van oceanen met de plasticvanger van ‘Ocean Cleanup’ officieel begonnen. Dat is een opkuissysteem dat snel en efficiënt plastic vuilnis uit de zee moet halen. Hoe werkt dat dan juist?
De oceaanschoonmaker is een buis van meer dan zeshonderd meter lang. De installatie drijft los in zee, dus zonder verankering aan de bodem. Door wind en golven beweegt de buis zich sneller dan ronddrijvend afval. Plastic dat zich aan en vlak onder de oppervlakte bevindt, wordt door de buis en het 3 meter brede scherm eronder ‘opgeveegd’. Vissen en andere zeedieren zullen met de neerwaartse stroom die voor de buis en het net ontstaat onder de installatie door zwemmen, dat is althans de bedoeling.
Onder invloed van wind en met behulp van kabels neemt de buis een U-vorm aan, waardoor het plastic zich tussen de armen verzamelt. Als het goed is, verplaatst de installatie zich vanzelf naar plekken waar het meeste afval drijft. Om de paar maanden haalt een schip het plastic op. Dat wordt aan land gebracht en zoveel mogelijk gerecycleerd.
De bedenkers lieten het ding gisteren te water aan de Golden Gate Bridge in San Francisco. De eerste opkuis vond plaats tussen Hawaii en San Francisco, een gebied van bijna 4.000 kilometer breed, dat drie keer zo groot is als Frankrijk. Voor de eerste Ocean Cleaner, bedacht door de toen 18-jarige Nederlander Boyan Slat, werd maar liefst 27 miljoen euro aan crowdfunding ingezameld.
EPA
“Plastic is niet de vijand”
“Dat mensen plastic gebruiken, is niet het probleem. Dat we dat plastic zomaar weggooien en dat het dan in zee belandt, dat is wel een probleem.” Dat zegt Lonneke Holierhoek van The Ocean Cleanup.
“Plastic is niet de vijand”, klinkt het. “Plastic is een mooi product, het is bestendig, het is goed op verschillende manieren toe te passen. We vinden alleen dat het niet in de oceaan moet belanden.” Dat kan door überhaupt minder plastic te gebruiken, maar er zijn meer manieren. “We zijn gebaat bij betere recycling. Dat we verpakkingen bijvoorbeeld slimmer plannen. Zodat we niet nog meer plastic creëren, maar het plastic dat er is beter benutten.”
En daar zit volgens Holierhoek een probleem: “Er is te weinig stimulans om waarde te halen uit het plastic dat we al hebben. Zeker bij een lage olieprijs is het goedkoop om nieuw plastic te maken. Daarmee maak je de plasticberg alleen maar groter.” Zij vindt dat ook de industrie daar een taak in heeft. “Producenten kunnen plastic zo maken dat het goed te recyclen is. De recyclingindustrie kan nog een hoop innovatie gebruiken.”
Veel plastic in de Grote Oceaan is afkomstig uit landen als Indonesië, de Filipijnen en China. Holierhoek: “Het heeft te maken met armoede. Veel mensen wonen op plekken waar geen infrastructuur is die elke week het vuilnis ophaalt.”
RVTestfase van de plasticvanger in Amerika, eerder dit jaar.
MILIEUMorgen is het eindelijk zover. Na zes jaar begint de grote schoonmaak van de de oceanen met de plasticvanger die gelanceerd werd door de toen 18-jarige Nederlander Boyan Slat.
Degenen die zaterdag in San Francisco over de Golden Gate Bridge rijden of lopen, zullen hun ogen uitkijken. In de loop van de middag komt daar een bijzonder gevaarte voorbij: een honderden meters lange zwarte buis die naar open zee wordt gesleept. Het is de eerste plasticvanger van Boyan Slat, de jonge Nederlandse uitvinder die zich ten doel heeft gesteld het plastic in de oceanen op te ruimen.
Na jaren van voorbereiding gaat de grote schoonmaak nu echt beginnen. Het wordt de lakmoesproef voor de plannen van de 24-jarige Slat, die zes jaar geleden zijn idee lanceerde om afval in zee op te ruimen met lange drijvende armen. Het leverde hem een cultstatus op. Hij wist wetenschappers en sponsors aan zich te binden. Zijn groepje medewerkers groeide uit tot een professionele organisatie waarin miljoenen omgaan. Nu moet blijken of hij de hooggespannen verwachtingen kan waarmaken. De wereld kijkt mee.
Drijvende vuilnisbelt
Slats organisatie, The Ocean Cleanup, wil een drijvende vuilnisbelt opruimen die zich bevindt in de Stille Oceaan, tussen Hawaï en Californië. Daar heeft zich onder invloed van zeestromen een immense hoeveelheid plastic verzameld: 80.000 ton in een gebied drie keer zo groot als Frankrijk. Van visnetten tot verpakkingen, van kratten tot microplastics. De afvalberg weegt ruwweg evenveel als 450 Jumbo Jets.
Voor de ambitieuze opruimactie heeft The Ocean Cleanup een 600 meter lange metalen pijp ontworpen, waaronder een flexibel scherm hangt dat het plastic moet tegenhouden. Deze enorme sliert gaat zaterdag vanaf een voormalige basis van de Amerikaanse marine op weg naar zijn plaats van bestemming en zal daarbij onder de Golden Gate Bridge door komen.
Zodra de constructie – System 001 gedoopt – op zijn plek ligt, moeten de voorbereidingen voor de bouw van de tweede installatie beginnen. Het is de bedoeling dat uiteindelijk een vloot van zestig van deze drijvers op de plasticsoep wordt afgestuurd. Zo denkt Slat in vijf jaar de helft van de zogeheten Great Pacific Garbage Patch weg te kunnen werken. Of die ambitie haalbaar is, zal afhangen van het resultaat dat hij bereikt met System 001.
Jiri BullerCEO en oprichter van de Ocean Cleanup, Boyan Slat, tijdens een event in de voormalige werkspoorfabrieken.
Hoe werkt de plasticvanger?
De installatie drijft los in zee, dus zonder verankering aan de bodem. Door wind en golven beweegt de buis zich sneller dan ronddrijvend afval. Plastic dat zich aan en vlak onder de oppervlakte bevindt, wordt door de buis en het 3 meter brede scherm ‘opgeveegd’. Vissen en andere zeedieren zullen met de neerwaartse stroom die voor de buis en het scherm ontstaat onder de installatie door zwemmen, dat is althans de bedoeling.
Onder invloed van wind en met behulp van kabels neemt de buis een U-vorm aan, waardoor het plastic zich tussen de armen verzamelt. Als het goed is verplaatst de installatie zich vanzelf naar plekken waar het meeste afval drijft. Om de paar maanden haalt een schip het plastic op. Dat wordt aan land gebracht en zoveel mogelijk gerecycleerd.
Geen zekerheid
Proeven met schaalmodellen en prototypes hebben Slat en zijn team vertrouwen gegeven dat het systeem gaat doen wat het moet doen. Maar geen zekerheid. De vraag is hoe het gevaarte zich zal houden midden op de oceaan, met stormen en golven die 12 meter hoog kunnen worden. Welk effect hebben corrosie, uv-straling en levende organismen die zich aan het materiaal hechten? Het moet allemaal duidelijk worden in de praktijk.
Het is makkelijker om spullen in de ruimte heel te houden dan op zee, zegt Slat op zijn kantoor in Rotterdam. “Een poos geleden zou dat mijn grootste zorg zijn geweest. Ons prototype op de Noordzee ging al vrij snel kapot. Daar hebben we veel van geleerd. Nu heb ik er meer vertrouwen in dat het systeem intact blijft.” Het spannendst is voor hem de vraag hoe efficiënt het systeem het plastic vangt en vasthoudt. “Hoe gedraagt het plastic zich als het stormt? Gaat het dan onder de drijver door? Daar zit voor mij de onzekerheid”, aldus Slat.
Kansrijk project
Gerbrant van Vledder, oceanograaf aan de TU Delft, helpt The Ocean Cleanup met computersimulaties van golfbewegingen. Als de wind draait, moet ook de installatie draaien. Als het stormt, moet het plastic binnen de U-vorm blijven. “Ik zie het als een kansrijk project, maar ik kan geen garantie geven. Het gaat erom dat het systeem tijdens een storm minder plastic verliest dan het in rustig weer verzamelt.”
System 001 is uitgerust met stabilisatoren, camera’s om de omgeving in de gaten te houden, verlichting, reflectoren voor radar en akoestische boeien om zeedieren weg te houden als het plastic wordt opgevist. Ook drones houden een oogje in het zeil. Met GPS is de positie van het systeem te volgen.
Nederlandse vlag
De Nederlandse overheid houdt de veiligheid op zee en gevolgen voor het milieu in de gaten. Daarover heeft Slat dit jaar een overeenkomst getekend met het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Het systeem, dat buiten de territoriale wateren ligt, ‘vaart’ onder Nederlandse vlag. Verder is er samenwerking met de Amerikaanse kustwacht, het Amerikaanse milieuagentschap EPA en de oceanische dienst NOAA.
In de loop der jaren zijn de plannen van Slat verscheidene malen gewijzigd. Aanvankelijk was het de bedoeling om armen van 100 kilometer in zee te plaatsen, verankerd aan de zeebodem. De uitvoering van dit idee zou extreem duur en ingewikkeld zijn geworden. Daarna werd gedacht aan drijvers van 1 of 2 kilometer lang met zwevende ankers. De versie die nu naar de Garbage Patch gaat is nog korter. De zwevende ankers zijn verdwenen.
ANPBoyan Slat tijdens de presentatie over de voortgang van The Ocean Cleanup, eind 2017.
Kritiek
The Ocean Cleanup wekt niet alleen bewondering. Uit wetenschappelijke hoek klinkt ook kritiek op de methode-Slat. Onlangs gaven vijftien Amerikaanse experts nog te kennen dat ze twijfelen aan het nut van zijn operatie. Een van hen is Eben Schwartz van de California Coastal Commission. “De enorme aandacht voor dit project leidt ons af van het echte probleem”, zegt Schwartz. “Verreweg het meeste plastic in de oceanen komt van het land. Daar moeten we de vervuiling tegengaan, bij de bron.”
Volgens Schwartz drijft slechts 3 procent van al het plastic dat in de oceanen terecht komt aan de oppervlakte in zogeheten gyres, cirkelvormige oceaanstromingen waarin afval zich concentreert. Waar de rest blijft, is niet helemaal duidelijk. Vast staat dat veel plastic op kusten aanspoelt en – afgebroken tot kleine stukjes en microplastics – zinkt of wordt opgegeten door zeedieren. Schwartz: “Ik hoop dat het project van Boyan Slat een succes wordt, maar ik vrees dat we ons richten op een heel klein deel van het probleem.”
Half procent
Jan Andries van Franeker, marinebioloog bij Wageningen Marine Research, rekent voor hoe weinig de schoonmaak volgens hem oplevert. “The Ocean Cleanup schat zelf dat in de Pacific Garbage Patch zo’n 80.000 ton plastic drijft. Jaarlijks verdwijnt naar schatting 8 miljoen ton in zee. Slat zegt in vijf jaar de helft van het afval in de Garbage Patch te kunnen opruimen: dus 40.000 ton. In die tijd verwijdert The Ocean Cleanup dus een half procent van wat de mens er jaarlijks in stopt.”
Boyan Slat en zijn team zouden hun kennis en creativiteit beter kunnen richten op oplossingen om de hoeveelheid afval te beperken, zegt Van Franeker. Zoals het opvangen van plastic in riolen en rivieren of het ontwerpen van volledig recycleerbaar verpakkingsmateriaal. “Als je dan toch aan opruimen op zee denkt, denk dan aan technieken die toepasbaar zijn bij riviermondingen of op de kustlijn.”
Aanvulling
Slat verweert zich tegen deze kritiek door erop te wijzen dat opruimen en voorkomen van vervuiling elkaar niet uitsluiten maar aanvullen. Veel organisaties zijn bezig met preventie, maar niemand ontwikkelde technologie om het afval in de oceanen op te ruimen, zegt hij. “Wij vinden ook dat voorkomen moet worden dat plastic in zee komt. Maar zelfs als dat vandaag stopt, drijven er nog grote hoeveelheden rond die schadelijk zijn voor het zeeleven. Dat willen we opruimen voordat het plastic in microdeeltjes uiteenvalt en niet meer kan worden weggehaald.”
Volgens Slat komt veel kritiek voort uit een zekere afkeer van het grootschalige, bedrijfsmatige en technologische karakter van zijn methode. “In milieukringen hebben altijd vooroordelen bestaan tegen grootschaligheid, ondernemerschap en technologie. Allemaal eng.”
Jiri BullerEen kleinere modulaire versie van de Ocean Cleanup gepresenteerd door CEO en oprichter van de Ocean Cleanup, Boyan Slat in 2017.
Eben Schwartz denkt dat de schoonmaak vrijwel onmogelijk zal zijn zonder schade aan het zeeleven. Hij vreest dat vissen op het plastic afkomen om ervan te eten en dat zeeschildpadden, zeehonden en dolfijnen verstrikt raken en slachtoffer worden als het plastic uit het water wordt gehaald. Onnodige bezorgdheid, reageert Slat. Ook nu eten vissen plastic en kunnen zoogdieren vast komen te zitten in ronddrijvende netten.
Hij liet onafhankelijk onderzoek doen naar de milieu-effecten van zijn onderneming en daaruit blijkt dat de extra risico’s voor dieren vrijwel verwaarloosbaar zijn, zeker als een aantal aanbevolen maatregelen wordt genomen om dierenleed te voorkomen. “We houden de situatie in de gaten met camera’s. Tijdens het ophalen van het plastic kijken biologen of er dieren tussen zitten.”
Ondanks zijn kritiek wil Van Franeker gezegd hebben dat hij waardering heeft voor het wetenschappelijk onderzoek dat The Ocean Cleanup heeft gedaan naar verspreiding en typering van plastics in zee. “Dat hebben ze gedaan op een schaal die niemand anders voor elkaar heeft gekregen. Daarvoor verdienen ze een compliment. Met de media-aandacht die hun projecten trekken werken ze mee aan bewustwording. Aan de andere kant kan de boodschap dat we onze rotzooi kunnen opruimen het gevoel van urgentie doen afnemen.”
Recycleren
Twijfel is er ook bij critici over de bruikbaarheid van het plastic dat uit zee wordt gehaald. Als dat een tijd in het zoute water heeft gelegen en aan zonlicht heeft blootgestaan is er niet meer zoveel mee te doen, wordt gezegd. Slat wuift de bedenkingen weg. Zijn zonnebril, gemaakt met oceaanafval, moet het ongelijk van de critici bewijzen.
“Over drie maanden vaart de eerste boot uit om plastic op te halen. Het verwerken van het afval tot korrels is al geregeld met recyclingbedrijven in Californië. Ik denk dat we over een jaar kunnen onthullen welke producten we gaan maken. Meer dan vijftig ondernemingen hebben belangstelling getoond. Zij begrijpen dat de waarde van het materiaal schuilt in het verhaal: dat het product afkomstig is uit de Great Garbage Patch.”
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
