The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
15-09-2018
NASA stuurt laser ruimte in om ijs op aarde te bestuderen - HLN.be
NASA stuurt laser ruimte in om ijs op aarde te bestuderen - HLN.be
WETENSCHAP & PLANEET Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA heeft vandaag zijn geavanceerde laser ICESat-2 gelanceerd, een missie van een miljard dollar die moet nagaan in hoeverre het ijs op de opwarmende aarde aan het smelten is. De satelliet van een halve ton werd om 6.02 uur plaatselijke tijd met een Delta II-raket de ruimte in gebracht van op de Amerikaanse luchtmachtbasis Vandenberg in Californië.
De missie is “buitengewoon belangrijk voor de wetenschap”, zo had Richard Slonaker, bij NASA verantwoordelijk voor het programma ICESat-2, voor de lancering aan journalisten uitgelegd. Sinds tien jaar had het agentschap geen instrument meer in de ruimte om de dikte van de ijslagen op de planeet te meten.
Met ICESat-2 zullen de metingen “uiterst precies” zijn, tot op de dikte van een potlood, verzekerde een lid van de ploeg, Kelly Brunt.
De vorige missie, ICESat, werd in 2003 gelanceerd en liep in 2009 af. De wetenschappers kwamen toen te weten dat het pakijs dunner wordt en dat de oppervlakten bedekt met ijs verdwijnen in de kuststreken van Groenland en Antarctica.
EPA/NASAHet gaatje in de capsule Sojoez MS-09, dat aan het ISS hangt.
WETENSCHAP & PLANEETSpecialisten hebben nieuwe sporen van boorpraktijken in de aan het Internationaal Ruimtestation ISS hangende capsule Sojoez MS-09 gevonden, zo heeft een niet nader genoemde bron uit de Russische raket-en ruimtevaartindustrie aan het Russische staatspersbureau Tass gezegd.
Op 30 augustus ontsnapte er even zuurstof uit het ISS omdat er een gaatje van 2 mm was in de wand van de Sojoez MS-09 die voor bemand transport naar en van de spacemeccano instaat. Het gat werd gedicht, de zes opvarenden waren en zijn niet in gevaar.
De oorzaak van het geboorde gaatje, in een deel van de Sojoez dat niet naar de Aarde terugkeert, is nog steeds niet gekend, allerhande speculaties deden de ronde.
“Er zijn niet alleen binnen de leefruimte van het ruimtetuig sporen van boren gevonden, maar ook op het scherm van het schild, aan de buitenzijde, dat tegen meteorieten moet beschermen en dat zich 15 mm van de drukromp bevindt”, aldus de bron. Bij het boren is door de drukromp gegaan en is de niet-gasdichte wand geraakt, luidde het ook.
Assemblage
Een andere bron uit de ruimtevaartindustrie zegt dat de niet-gasdichte bescherming tegen meteorieten wordt aangebracht vóór de finale assemblage van de Sojoez. In die werkplaats is het ruimtetuig gedetailleerd gefotografeerd. Er zijn geen sporen van boren of een gaatje gevonden, het boren moet later hebben plaatsgevonden, zei de bron. Ook het meteorietenschild is vóór plaatsing gefotografeerd en daar was ook niets aan te zien.
Het ruimtetuig kan dus ofwel tijdens het allerlaatste assemblagewerk of tijdens zijn negentig dagen durend verblijf in de testruimte beschadigd zijn geraakt. Het is zeer onwaarschijnlijk dat dit tijdens het transport naar de lanceerbasis Bajkonoer of daar gebeurde.
Geen nieuwe lekken
Maar een ander staatspersbureau, Sputnik News, meldde op gezag van een eveneens niet nader genoemde bron uit de Russische raket- en ruimtevaartindustrie dat er geen nieuwe lekken zijn gevonden.
Een bron bij de commissie van raketbouwer Enes aargija, die het lek in de Sojoek onderzoekt, sprak tegenover Tass tegen dat nog meer schade aan de capsule is vastgesteld. “Sommige berichten in massamedia omtrent meer schade die op het ruimtetuig Sojoez MS-09 is gevonden stroken niet met de werkelijkheid”, luidde het bij het staatsbedrijf.
Zowel de Russische vicepremier Joeri Borisov als ruimtevaartbureau Roscosmos heeft de berichten van de hand gewezen dat Amerikaanse astronauten verantwoordelijk zouden zijn voor het gaatje in de aan het Internationaal Ruimtestation (ISS) hangende Sojoez-capsule.
Op 30 augustus ontsnapte er even zuurstof uit het ISS omdat er een gaatje van 2 millimeter was in de wand van de Sojoez MS-09. Het werd gedicht en de zes opvarenden waren nooit in gevaar.
De oorzaak van het gaatje is nog altijd niet gekend, maar allerhande speculaties doen intussen wel de ronde. Tot zelfs de insinuatie in de krant Kommersant dat een Amerikaanse opvarende van het ISS verantwoordelijk zou zijn, omdat die zo zijn terugkeer naar huis had willen versnellen.
“Het is absoluut ontoelaatbaar om een schaduw te werpen op zowel onze kosmonauten als de Amerikaanse astronauten”, zei vicepremier Borisov. “Er is een onderzoek aan de gang. Het is verkeerd om een dergelijk verdict uit te spreken.”
Dat het drukverlies zich voordeed nadat het ruimtetuig al maanden in de ruimte was, is wel een “vaststaand feit”, voegde de politicus eraan toe. Het ISS is niettemin een plaats “waar geen politieke onmin is of mag zijn”.
“Roddels”
Als hoofd van het Russische ruimtevaartbureau Roscosmos viel Dmitri Rogozin de vicepremier bij. De “roddels” ondermijnen de vriendschappelijke relaties onder de zeskoppige bemanning, die uit Amerikanen, Russen en een Duitser bestaat. De geruchten “hinderen” ook het werk van de deskundigen van Roscosmos, zo klinkt het. “Alle uitlatingen op gezag van niet nader genoemde bronnen zijn ontoelaatbaar zolang de speciale (onderzoeks)commissie van Roscosmos haar werk niet heeft afgerond”, aldus Rogozin.
EPA, NASAFrank Borman was niet onder de indruk van de maan.
WETENSCHAP & PLANEETHij was commandant van de Apollo 8-missie in 1968. Samen met zijn crew de eerste mensen die rond de maan vlogen, exact 50 jaar geleden. Je zou denken dat ex-astronaut Frank Borman lyrisch is over het fabelachtige avontuur dat hij beleefde. Niets is minder waar.
Dat blijkt uit een vermakelijk interview van de 90-jarige voormalige NASA-astronaut met This American Life. Terwijl zijn mede-astronauten Jim Lovell en Bill Anders hun ogen uitkeken tijdens de allereerste bemande missie rond de maan, verveelde commandant Frank Borman zich dood.
“Ik was daar enkel en alleen omdat het de Koude Oorlog was”, vertelt Borman. “Ik wilde meedoen aan het grote Amerikaanse avontuur om de Sovjets te verslaan. Maar dat was het enige dat me motiveerde. Die verdomde Russen kloppen.”
De ruimte zelf vond hij maar niets, om nog maar te zwijgen over het gevoel van gewichtloosheid. “Dat was misschien interessant voor de eerste 30 seconden. Dan was dat iets normaal.” De commandant werd er wel stevig ziek van. “Kotsen werkt hetzelfde als op aarde”, vertelt hij daarover. “Het is ongemakkelijk. Ik probeerde het op te vangen in een afvalzak, maar ik kon niet alles pakken.”
“Geen enkele kleur”
En ook de magisch nabije blik die hij mocht werpen op de maan, kon hem niet bekoren. “Verwoesting. Een hoop kraters. Geen enkele kleur. Gewoon wat verschillende tinten grijs”, klaagt hij. Terwijl zijn makker Jim Lovell zich vergaapte aan de machtige grijze bal en wanhopig wenste dat hij die kon gaan bestuderen, dacht geen haar op het hoofd van Borman eraan om ooit op dat ding te stappen.
NASA
De aarde
Het enige dat de aanvoerder écht interessant vond aan de belevenis, was het zicht dat de astronauten kregen op de aarde, die boven de maanhorizon verscheen. Crewlid Bill Anders nam toen het nu wereldberoemde kiekje van de aarde vanuit de maanbaan.
Dat beeld kon ook Borman écht smaken. Onze bol, amper een duim groot. “Daar zaten de belangrijkste dingen in mijn leven. Mijn familie, mijn vrouw, mijn ouders. Dat was het absolute hoogtepunt van de missie, vanuit een emotioneel oogpunt.”
Toen hij een jaar later opnieuw de kans kreeg om de ruimte in te gaan en zelfs te wandelen op de maan, paste hij voor de kans. “Ik ben waarschijnlijk de slechtste persoon om naar de maan te sturen”, klinkt het. We geven hem geen ongelijk.
MILIEUNa zes jaar voorbereiding is de grote schoonmaak van oceanen met de plasticvanger van ‘Ocean Cleanup’ officieel begonnen. Dat is een opkuissysteem dat snel en efficiënt plastic vuilnis uit de zee moet halen. Hoe werkt dat dan juist?
De oceaanschoonmaker is een buis van meer dan zeshonderd meter lang. De installatie drijft los in zee, dus zonder verankering aan de bodem. Door wind en golven beweegt de buis zich sneller dan ronddrijvend afval. Plastic dat zich aan en vlak onder de oppervlakte bevindt, wordt door de buis en het 3 meter brede scherm eronder ‘opgeveegd’. Vissen en andere zeedieren zullen met de neerwaartse stroom die voor de buis en het net ontstaat onder de installatie door zwemmen, dat is althans de bedoeling.
Onder invloed van wind en met behulp van kabels neemt de buis een U-vorm aan, waardoor het plastic zich tussen de armen verzamelt. Als het goed is, verplaatst de installatie zich vanzelf naar plekken waar het meeste afval drijft. Om de paar maanden haalt een schip het plastic op. Dat wordt aan land gebracht en zoveel mogelijk gerecycleerd.
De bedenkers lieten het ding gisteren te water aan de Golden Gate Bridge in San Francisco. De eerste opkuis vond plaats tussen Hawaii en San Francisco, een gebied van bijna 4.000 kilometer breed, dat drie keer zo groot is als Frankrijk. Voor de eerste Ocean Cleaner, bedacht door de toen 18-jarige Nederlander Boyan Slat, werd maar liefst 27 miljoen euro aan crowdfunding ingezameld.
EPA
“Plastic is niet de vijand”
“Dat mensen plastic gebruiken, is niet het probleem. Dat we dat plastic zomaar weggooien en dat het dan in zee belandt, dat is wel een probleem.” Dat zegt Lonneke Holierhoek van The Ocean Cleanup.
“Plastic is niet de vijand”, klinkt het. “Plastic is een mooi product, het is bestendig, het is goed op verschillende manieren toe te passen. We vinden alleen dat het niet in de oceaan moet belanden.” Dat kan door überhaupt minder plastic te gebruiken, maar er zijn meer manieren. “We zijn gebaat bij betere recycling. Dat we verpakkingen bijvoorbeeld slimmer plannen. Zodat we niet nog meer plastic creëren, maar het plastic dat er is beter benutten.”
En daar zit volgens Holierhoek een probleem: “Er is te weinig stimulans om waarde te halen uit het plastic dat we al hebben. Zeker bij een lage olieprijs is het goedkoop om nieuw plastic te maken. Daarmee maak je de plasticberg alleen maar groter.” Zij vindt dat ook de industrie daar een taak in heeft. “Producenten kunnen plastic zo maken dat het goed te recyclen is. De recyclingindustrie kan nog een hoop innovatie gebruiken.”
Veel plastic in de Grote Oceaan is afkomstig uit landen als Indonesië, de Filipijnen en China. Holierhoek: “Het heeft te maken met armoede. Veel mensen wonen op plekken waar geen infrastructuur is die elke week het vuilnis ophaalt.”
RVTestfase van de plasticvanger in Amerika, eerder dit jaar.
MILIEUMorgen is het eindelijk zover. Na zes jaar begint de grote schoonmaak van de de oceanen met de plasticvanger die gelanceerd werd door de toen 18-jarige Nederlander Boyan Slat.
Degenen die zaterdag in San Francisco over de Golden Gate Bridge rijden of lopen, zullen hun ogen uitkijken. In de loop van de middag komt daar een bijzonder gevaarte voorbij: een honderden meters lange zwarte buis die naar open zee wordt gesleept. Het is de eerste plasticvanger van Boyan Slat, de jonge Nederlandse uitvinder die zich ten doel heeft gesteld het plastic in de oceanen op te ruimen.
Na jaren van voorbereiding gaat de grote schoonmaak nu echt beginnen. Het wordt de lakmoesproef voor de plannen van de 24-jarige Slat, die zes jaar geleden zijn idee lanceerde om afval in zee op te ruimen met lange drijvende armen. Het leverde hem een cultstatus op. Hij wist wetenschappers en sponsors aan zich te binden. Zijn groepje medewerkers groeide uit tot een professionele organisatie waarin miljoenen omgaan. Nu moet blijken of hij de hooggespannen verwachtingen kan waarmaken. De wereld kijkt mee.
Drijvende vuilnisbelt
Slats organisatie, The Ocean Cleanup, wil een drijvende vuilnisbelt opruimen die zich bevindt in de Stille Oceaan, tussen Hawaï en Californië. Daar heeft zich onder invloed van zeestromen een immense hoeveelheid plastic verzameld: 80.000 ton in een gebied drie keer zo groot als Frankrijk. Van visnetten tot verpakkingen, van kratten tot microplastics. De afvalberg weegt ruwweg evenveel als 450 Jumbo Jets.
Voor de ambitieuze opruimactie heeft The Ocean Cleanup een 600 meter lange metalen pijp ontworpen, waaronder een flexibel scherm hangt dat het plastic moet tegenhouden. Deze enorme sliert gaat zaterdag vanaf een voormalige basis van de Amerikaanse marine op weg naar zijn plaats van bestemming en zal daarbij onder de Golden Gate Bridge door komen.
Zodra de constructie – System 001 gedoopt – op zijn plek ligt, moeten de voorbereidingen voor de bouw van de tweede installatie beginnen. Het is de bedoeling dat uiteindelijk een vloot van zestig van deze drijvers op de plasticsoep wordt afgestuurd. Zo denkt Slat in vijf jaar de helft van de zogeheten Great Pacific Garbage Patch weg te kunnen werken. Of die ambitie haalbaar is, zal afhangen van het resultaat dat hij bereikt met System 001.
Jiri BullerCEO en oprichter van de Ocean Cleanup, Boyan Slat, tijdens een event in de voormalige werkspoorfabrieken.
Hoe werkt de plasticvanger?
De installatie drijft los in zee, dus zonder verankering aan de bodem. Door wind en golven beweegt de buis zich sneller dan ronddrijvend afval. Plastic dat zich aan en vlak onder de oppervlakte bevindt, wordt door de buis en het 3 meter brede scherm ‘opgeveegd’. Vissen en andere zeedieren zullen met de neerwaartse stroom die voor de buis en het scherm ontstaat onder de installatie door zwemmen, dat is althans de bedoeling.
Onder invloed van wind en met behulp van kabels neemt de buis een U-vorm aan, waardoor het plastic zich tussen de armen verzamelt. Als het goed is verplaatst de installatie zich vanzelf naar plekken waar het meeste afval drijft. Om de paar maanden haalt een schip het plastic op. Dat wordt aan land gebracht en zoveel mogelijk gerecycleerd.
Geen zekerheid
Proeven met schaalmodellen en prototypes hebben Slat en zijn team vertrouwen gegeven dat het systeem gaat doen wat het moet doen. Maar geen zekerheid. De vraag is hoe het gevaarte zich zal houden midden op de oceaan, met stormen en golven die 12 meter hoog kunnen worden. Welk effect hebben corrosie, uv-straling en levende organismen die zich aan het materiaal hechten? Het moet allemaal duidelijk worden in de praktijk.
Het is makkelijker om spullen in de ruimte heel te houden dan op zee, zegt Slat op zijn kantoor in Rotterdam. “Een poos geleden zou dat mijn grootste zorg zijn geweest. Ons prototype op de Noordzee ging al vrij snel kapot. Daar hebben we veel van geleerd. Nu heb ik er meer vertrouwen in dat het systeem intact blijft.” Het spannendst is voor hem de vraag hoe efficiënt het systeem het plastic vangt en vasthoudt. “Hoe gedraagt het plastic zich als het stormt? Gaat het dan onder de drijver door? Daar zit voor mij de onzekerheid”, aldus Slat.
Kansrijk project
Gerbrant van Vledder, oceanograaf aan de TU Delft, helpt The Ocean Cleanup met computersimulaties van golfbewegingen. Als de wind draait, moet ook de installatie draaien. Als het stormt, moet het plastic binnen de U-vorm blijven. “Ik zie het als een kansrijk project, maar ik kan geen garantie geven. Het gaat erom dat het systeem tijdens een storm minder plastic verliest dan het in rustig weer verzamelt.”
System 001 is uitgerust met stabilisatoren, camera’s om de omgeving in de gaten te houden, verlichting, reflectoren voor radar en akoestische boeien om zeedieren weg te houden als het plastic wordt opgevist. Ook drones houden een oogje in het zeil. Met GPS is de positie van het systeem te volgen.
Nederlandse vlag
De Nederlandse overheid houdt de veiligheid op zee en gevolgen voor het milieu in de gaten. Daarover heeft Slat dit jaar een overeenkomst getekend met het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Het systeem, dat buiten de territoriale wateren ligt, ‘vaart’ onder Nederlandse vlag. Verder is er samenwerking met de Amerikaanse kustwacht, het Amerikaanse milieuagentschap EPA en de oceanische dienst NOAA.
In de loop der jaren zijn de plannen van Slat verscheidene malen gewijzigd. Aanvankelijk was het de bedoeling om armen van 100 kilometer in zee te plaatsen, verankerd aan de zeebodem. De uitvoering van dit idee zou extreem duur en ingewikkeld zijn geworden. Daarna werd gedacht aan drijvers van 1 of 2 kilometer lang met zwevende ankers. De versie die nu naar de Garbage Patch gaat is nog korter. De zwevende ankers zijn verdwenen.
ANPBoyan Slat tijdens de presentatie over de voortgang van The Ocean Cleanup, eind 2017.
Kritiek
The Ocean Cleanup wekt niet alleen bewondering. Uit wetenschappelijke hoek klinkt ook kritiek op de methode-Slat. Onlangs gaven vijftien Amerikaanse experts nog te kennen dat ze twijfelen aan het nut van zijn operatie. Een van hen is Eben Schwartz van de California Coastal Commission. “De enorme aandacht voor dit project leidt ons af van het echte probleem”, zegt Schwartz. “Verreweg het meeste plastic in de oceanen komt van het land. Daar moeten we de vervuiling tegengaan, bij de bron.”
Volgens Schwartz drijft slechts 3 procent van al het plastic dat in de oceanen terecht komt aan de oppervlakte in zogeheten gyres, cirkelvormige oceaanstromingen waarin afval zich concentreert. Waar de rest blijft, is niet helemaal duidelijk. Vast staat dat veel plastic op kusten aanspoelt en – afgebroken tot kleine stukjes en microplastics – zinkt of wordt opgegeten door zeedieren. Schwartz: “Ik hoop dat het project van Boyan Slat een succes wordt, maar ik vrees dat we ons richten op een heel klein deel van het probleem.”
Half procent
Jan Andries van Franeker, marinebioloog bij Wageningen Marine Research, rekent voor hoe weinig de schoonmaak volgens hem oplevert. “The Ocean Cleanup schat zelf dat in de Pacific Garbage Patch zo’n 80.000 ton plastic drijft. Jaarlijks verdwijnt naar schatting 8 miljoen ton in zee. Slat zegt in vijf jaar de helft van het afval in de Garbage Patch te kunnen opruimen: dus 40.000 ton. In die tijd verwijdert The Ocean Cleanup dus een half procent van wat de mens er jaarlijks in stopt.”
Boyan Slat en zijn team zouden hun kennis en creativiteit beter kunnen richten op oplossingen om de hoeveelheid afval te beperken, zegt Van Franeker. Zoals het opvangen van plastic in riolen en rivieren of het ontwerpen van volledig recycleerbaar verpakkingsmateriaal. “Als je dan toch aan opruimen op zee denkt, denk dan aan technieken die toepasbaar zijn bij riviermondingen of op de kustlijn.”
Aanvulling
Slat verweert zich tegen deze kritiek door erop te wijzen dat opruimen en voorkomen van vervuiling elkaar niet uitsluiten maar aanvullen. Veel organisaties zijn bezig met preventie, maar niemand ontwikkelde technologie om het afval in de oceanen op te ruimen, zegt hij. “Wij vinden ook dat voorkomen moet worden dat plastic in zee komt. Maar zelfs als dat vandaag stopt, drijven er nog grote hoeveelheden rond die schadelijk zijn voor het zeeleven. Dat willen we opruimen voordat het plastic in microdeeltjes uiteenvalt en niet meer kan worden weggehaald.”
Volgens Slat komt veel kritiek voort uit een zekere afkeer van het grootschalige, bedrijfsmatige en technologische karakter van zijn methode. “In milieukringen hebben altijd vooroordelen bestaan tegen grootschaligheid, ondernemerschap en technologie. Allemaal eng.”
Jiri BullerEen kleinere modulaire versie van de Ocean Cleanup gepresenteerd door CEO en oprichter van de Ocean Cleanup, Boyan Slat in 2017.
Eben Schwartz denkt dat de schoonmaak vrijwel onmogelijk zal zijn zonder schade aan het zeeleven. Hij vreest dat vissen op het plastic afkomen om ervan te eten en dat zeeschildpadden, zeehonden en dolfijnen verstrikt raken en slachtoffer worden als het plastic uit het water wordt gehaald. Onnodige bezorgdheid, reageert Slat. Ook nu eten vissen plastic en kunnen zoogdieren vast komen te zitten in ronddrijvende netten.
Hij liet onafhankelijk onderzoek doen naar de milieu-effecten van zijn onderneming en daaruit blijkt dat de extra risico’s voor dieren vrijwel verwaarloosbaar zijn, zeker als een aantal aanbevolen maatregelen wordt genomen om dierenleed te voorkomen. “We houden de situatie in de gaten met camera’s. Tijdens het ophalen van het plastic kijken biologen of er dieren tussen zitten.”
Ondanks zijn kritiek wil Van Franeker gezegd hebben dat hij waardering heeft voor het wetenschappelijk onderzoek dat The Ocean Cleanup heeft gedaan naar verspreiding en typering van plastics in zee. “Dat hebben ze gedaan op een schaal die niemand anders voor elkaar heeft gekregen. Daarvoor verdienen ze een compliment. Met de media-aandacht die hun projecten trekken werken ze mee aan bewustwording. Aan de andere kant kan de boodschap dat we onze rotzooi kunnen opruimen het gevoel van urgentie doen afnemen.”
Recycleren
Twijfel is er ook bij critici over de bruikbaarheid van het plastic dat uit zee wordt gehaald. Als dat een tijd in het zoute water heeft gelegen en aan zonlicht heeft blootgestaan is er niet meer zoveel mee te doen, wordt gezegd. Slat wuift de bedenkingen weg. Zijn zonnebril, gemaakt met oceaanafval, moet het ongelijk van de critici bewijzen.
“Over drie maanden vaart de eerste boot uit om plastic op te halen. Het verwerken van het afval tot korrels is al geregeld met recyclingbedrijven in Californië. Ik denk dat we over een jaar kunnen onthullen welke producten we gaan maken. Meer dan vijftig ondernemingen hebben belangstelling getoond. Zij begrijpen dat de waarde van het materiaal schuilt in het verhaal: dat het product afkomstig is uit de Great Garbage Patch.”
WETENSCHAP & PLANEETEen team van wetenschappers uit Rusland en Zuid-Korea dat de wolharige mammoet weer tot leven wil wekken, is ter voorbereiding begonnen aan een poging om een uitgestorven paardensoort te klonen. Het gebruikt daarvoor de resten van een veulen dat 40.000 jaar begraven lag onder het ijs van de Batagaikakrater in Jakoetië, de koudste plek van Rusland.
De onderzoekers zullen proberen om een levende cel te vinden in het karkas, dat perfect bewaard bleef in de permafrost. “Het spierweefsel van het dier is onbeschadigd en we hebben enkele stalen kunnen nemen voor biotechnologisch onderzoek”, aldus dr. Semyon Grigoriev, die aan het hoofd staat van het laboratorium van het lokale Mammoetmuseum. (lees hieronder verder)
APDe Batagaikakrater, waar de resten gevonden werden.
Zuid-Koreaans professor en kloonexpert Hwang Woo Suk vult aan: “Als we een levende cel vinden, kunnen we die zo veel kopiëren als we willen en er zo veel embryo’s mee maken als nodig. We zullen een van de embryo’s vervolgens inplanten bij een surrogaatmerrie, die het kan voldragen en het ter wereld kan brengen. Het zou de eerste keer zijn dat zoiets lukt.”
Bij het weer tot leven wekken van een mammoet zal een olifant worden gebruikt als draagmoeder. Maar volgens de onderzoekers zou het makkelijker moeten zijn om de verdwenen paardensoort terug te brengen met de hulp van een moderne merrie. “Er zijn zo veel paarden, dat we een goede selectie kunnen maken van eicellen. En er zijn verscheidene paardensoorten die nauw verwant zijn met deze uitgestorven soort. Tussen de mammoet en de olifant is er veel minder gelijkenis. Daar zit een miljoen jaar aan evolutie tussen.”(lees hieronder verder)
APEen onderzoeker draagt de resten van het gevonden paard naar beneden.
Het klonen van de uitgestorven paardensoort aan de North Eastern Federal University zien de wetenschappers als een “eerste stap” in het tot leven wekken van de mammoet. “Het zal ons helpen om de nodige technologie te ontwikkelen”, klinkt het.
De vrouw op wie alle ogen gericht zijn, is Hae Hyun Kim. Zij slaagde er al eerder in om een levende cel te oogsten uit bevroren weefsel: van een hond die de eigenaar in de diepvries had gestopt. Ze gebruikt een gepatenteerde technologie (NT-1) die de cel beter maakt en herstelt. “Het is niet eenvoudig, want water kristalliseert in de cel en vernietigt ze”, klinkt het. (lees hieronder verder)
EPA
EPA
Het veulen in kwestie werd vorige maand gevonden bij een zoektocht naar bevroren resten van een wolharige mammoet. “Er is geen schade aan het karkas, zelfs het haar van de manen en de staart bleef perfect bewaard en dat is erg zeldzaam voor zulke oude resten”, aldus dr. Grigoriev.
20 dagen
Het veulen was een mannetje en moet ongeveer 20 dagen geweest zijn toen het stierf. Het ziet er nu donkerbruin uit, maar was bij leven lichtros. Zijn haar was zwart en hij had een donkere streep langs zijn ruggengraat. Het gaat om een equus lenensis, een soort die tussen 30.000 en 40.000 jaar geleden de regio bevolkte. “Nooit eerder werd zo’n jong prehistorisch paard gevonden en dan nog eens zo goed bewaard.”
AFP PHOTO / European Southern ObservatoryIllustratiefoto.
WETENSCHAP & PLANEETHet planetair stelsel rond de dwergster TRAPPIST-1, op zo’n veertig lichtjaar van de aarde, blijft meer en meer intrigeren. Sommige van de zeven exoplaneten zouden zelfs meer vloeibaar water hebben dan onze aarde, bericht Space.com. Tot 250 keer meer zelfs.
Een nieuw onderzoek wierp meer licht op de samenstelling van de zeven exoplaneten (planeten die rond een andere ster dan de zon draaien, nvdr) rond TRAPPIST-1. “Alle planeten rond TRAPPIST-1 zijn heel aarde-achtig: ze hebben een solide kern, omringd door een atmosfeer”, vertelde Simon Grimm van de Universiteit van Bern aan Space.com. Daarnaast vond het team rond Grimm dat één planeet in het bijzonder op aarde leek: exoplaneet TRAPPIST-1e. De planeet zou een gelijkaardige massa en radius hebben, en krijgt een vergelijkbare hoeveelheid energie van de ster waarrond hij draait.
Eerder werd al gevonden dat de exoplaneten waterrijk zijn, iets dat in het onderzoek bevestigd wordt. In sommige gevallen bestaan de planeten tot vijf procent van hun totale massa uit water. Ter vergelijking: slechts 0,02 procent van de massa van de aarde bestaat uit water.
De onderzoekers waarschuwen dat er nog niets is gezegd omtrent effectieve levensvatbaarheid van het systeem. Het is wel al geweten is dat de planeten in de levensvatbare zone rond de ster draaien, wat vloeibaar water op het oppervlak mogelijk maakt. Het waren wetenschappers onder leiding van Michaël Gillon van de Luikse Universiteit die de eerste vondsten rond TRAPPIST-1 hebben gedaan. Hun eerste publicaties dateren van mei 2016.
AFP PHOTO / European Southern ObservatoryPlaneet TRAPPIST-1e zou het meest lijken op onze aarde.
WETENSCHAP & PLANEETRusland heeft vandaag een onderzoek opgestart naar een lek in capsule die aan het Internationaal Ruimtestation ISS hangt. Door een gaatje in de wand was de druk aan boord vorige week donderdag een beetje weggevallen. Het Russische ruimtevaartbureau Roscosmos sluit ondertussen niet uit dat iemand bewust een gat in de capsule zou hebben gemaakt.
Eind vorige week was er in het ISS een noodsituatie omdat er zuurstof lekte uit een scheurtje van ongeveer twee mm in de Sojoez-MS-09 die aan de spacemeccano hangt, en die voor transport naar en van het ISS zorgt. Aanvankelijk dacht men dat het gat door de inslag van een micrometeoriet was veroorzaakt. Vandaag sloot directeur-generaal Dmitri Rozogin van Roscosmos die verklaring al uit.
Daarna opperde hij menselijk falen, bijvoorbeeld bij raketbouwer Energija of bij tests op de lanceerbasis Bajkonoer. Uiteindelijk sloot Rozogin zelfs het bewust veroorzaken van een lek niet uit.
Er zijn volgens de topman van de Russische ruimtevaart meerdere pogingen geweest om van binnenuit een gat te maken in de Sojoez die aan het Russische segment van het ISS hangt. “Wij onderzoeken de versie van een op de Aarde (veroorzaakt probleem), want er zijn sporen van een boor die door de wand is gegaan. Maar er is ook een ander versie die wij niet uitsluiten: een doelbewuste interventie in de ruimte.”
Het door Russische kosmonauten uiteindelijk gedicht gat lijkt door een “weifelende hand” te zijn veroorzaakt, aldus Rozogin. “Waar gaat het om, een fabricagefout of een doelbewuste daad”, vroeg hij zich volgens het Russische staatspersbureau Ria Novosti af.
Plakband
Op de vraag waarom het scheurtje sinds de aankomst van de Sojoez in juni niet is opgemerkt, antwoordde Rozogin dan weer: “Stel dat een slordige werknemer een fout heeft gemaakt. Dan werd hij bang en dichtte hij het gat met speciale lijm. Het bleef lange tijd onopgemerkt. Dan droogde de lijm op en was ze weg”.
Volgens het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA is het scheurtje, in een deel van de Sojoez dat niet voor de terugkeer naar de Aarde bestemd is, aanvankelijk met thermoresistente plakband afgedicht geweest. Een Russische commissie moet uitklaren wie verantwoordelijk is. “We zullen het vinden”, beloofde Rozogin.
Ondertussen zijn er verificaties bij alle ruimtetuigen van het type Sojoez en Progress (voor onbemand transport naar de ruimtekolos), zei een bron uit de Russische ruimtevaartsector aan Ria Novosti.
In het ISS wonen en werken momenteel twee Russen, drie Amerikanen en één Duitser van het Europese Ruimtevaartbureau ESA. De Amerikaan Drew Feustel is gezagvoerder. Als het gat niet werd gedicht, zou het ISS in achttien dagen tijd zonder zuurstof hebben gezeten en hadden alle bemanningsleden kunnen stikken.
WETENSCHAP & PLANEET In het Istituto Nazionale di Fisica Nucleare bij Rome zullen wetenschappers deze maand een toestel aanzetten waarmee gezocht zal worden naar een mogelijke vijfde natuurkracht. Die zou de poort kunnen zijn naar een groot deel van het heelal dat tot nu toe verborgen bleef voor ons.
De beste theorie van de werkelijkheid die fysici momenteel hebben, verklaart maar 4 procent van het zichtbare universum. De rest is een mysterie dat bestaat uit donkere materie en donkere energie.
“Momenteel weten we niet waaruit meer dan 90 procent van het universum is opgebouwd”, aldus onderzoeker Mauro Raggi van de Universiteit Sapienza Rome in de Britse krant The Guardian. “Als we die nieuwe natuurkracht vinden, kan dat alles ondersteboven gooien wat we nu weten. Het zou een heel nieuwe wereld openen en ons kunnen helpen om de partikels en krachten te begrijpen waaruit de donkere sector van de kosmos is opgebouwd.”
Momenteel kennen we maar 4 natuurkrachten: de sterke kernkracht (die atomen bij elkaar houdt), de zwakke kernkracht (die een rol speelt bij straling), de elektromagnetische kracht (die ons onder meer toelaat om te telefoneren) en de zwaartekracht (die ons letterlijk met onze voeten op de grond houdt). De vijfde natuurkracht zou niet alleen het gedrag van de onbekende deeltjes in de donkere materie sturen, maar zou ook een subtiel effect kunnen hebben op de krachten die we al kennen.
Tijdens het experiment – dat luistert naar de naam Padme: Positron Annihilation into Dark Matter Experiment – zal geregistreerd worden wat er gebeurt als een diamanten schijf van een tiende van een millimeter dik beschoten wordt met een stroom antimateriepartikels (positronen).
Als de positronen de schijf raken, smelten ze meteen samen met elektronen en verdwijnen ze in een kleine uitbarsting van energie. Die laatste bestaat uit twee lichtpartikels (fotonen). Als de vijfde natuurkracht echt bestaat, zal er echter iets heel anders gebeuren. In plaats van twee zichtbare fotonen zal er maar eentje vrijkomen, samen met een ‘donker foton’. Dat laatste zou dan het equivalent zijn van een lichtpartikel in de donkere sector.
Onzichtbaar
In tegenstelling tot een normaal lichtdeeltje, zal het donkere foton niet te detecteren zijn door Padme. Maar door de energie en de richting van de afgevuurde positronen te vergelijken met wat er uit voortkomt, kunnen de wetenschappers zeggen of er een onzichtbaar deeltje is gevormd en te weten komen wat de massa daarvan is. Normale fotonen hebben geen massa, maar donkere fotonen wél. Als we de massa kennen en de partikels waarin het donkere foton zich kan opsplitsen, zouden we voor het eerst een blik krijgen van dat waaruit het grootste deel van het heelal is opgebouwd.
Het experiment zal nog zeker tot het einde van het jaar lopen en er zijn plannen om Padme in 2021 te verhuizen naar Cornell University. Die heeft een nog sterkere deeltjesversneller dan Italië.
Zoektocht
De Universiteit Sapienza Rome is overigens niet de enige instelling die met de zoektocht bezig is. Ook de Thomas Jefferson National Accelerator Facility in het Amerikaanse Virginia zoekt. “Het donkere foton – als het bestaat – is in feite een poort”, aldus onderzoeker Bryan McKinnon. “Het zal de sluizen niet openzetten, maar het zal ons wel toelaten om een kijkje te nemen in de donkere sector.”
Wat we daar zullen aantreffen is niet duidelijk. Het zou zelfs kunnen dat er helemaal geen vijfde natuurkracht ís. Donkere materie zou ook gewoon vorm kunnen krijgen door de zwaartekracht en kunnen bestaan uit één type deeltje. Maar het zou ook een heel rijk universum kunnen zijn, waar nieuwe soorten onzichtbare deeltjes en krachten wachten om door ons ontdekt te worden.
APArchelologen hebben een van de oudste dorpen in de Nijldelta ontdekt, van voor de tijd van de farao's.
WETENSCHAPArcheologen hebben een van de oudste dorpen in de Egyptische Nijldelta uitgegraven. Het dorp dateert uit de tijd voor de farao’s, aldus het Egyptische ministerie voor Oudheden. Het neolithische dorp was ontdekt bij opgravingen ten noorden van Caïro, in het gebied Tal al-Samara in de provincie Dakahlyia.
De archeologen vonden onder andere beenderen van dieren en keramiek, zo zei de leider van het Egyptisch-Franse team, Frederic Gio. De vondst toont aan dat er ook al samenlevingen gevestigd waren in de Nijldelta tot 5.000 jaar voor Christus. De afgelopen maanden maakte Egypte verschillende ontdekkingen bekend. Archeologen vonden in de stad Minja een necropolis met duizenden sarcofagen en kunstschatten.
Egypte wil zijn toerismesector nieuw leven inblazen. Die sector is een belangrijke bron van inkomsten voor het land, maar heeft het moeilijk door de politieke onrust sinds de opstand tegen dictator Hosni Moebarak in 2011. Dit jaar nog gaat een nieuw museum bij de piramiden van Gizeh open. Tegen 2020 moet het museum volledig klaar zijn. Onder andere schatten uit de tombe van farao Toetanchamon zullen er worden getoond.
WETENSCHAPNa drie maanden is de enorme stofstorm op de planeet Mars eindelijk gaan liggen. Door de storm kon de onbemande verkenner Opportunity, die op zonne-energie werkt, de afgelopen maanden geen onderzoek doen omdat de accu leeg was. Nu de zon opnieuw begint te schijnen op mars, kan de Mars-rover zijn batterijen weer opladen. Als hij het nog doet tenminste.
Volgens de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA “breekt de zon door de wolken boven Perseverance Valley”, de plek waar de verkenner geparkeerd staat. Als de lucht op Mars helder genoeg is, probeert NASA een signaal naar de Opportunity te sturen om een idee te krijgen hoe de verkenner eraan toe is. Als ze na 45 dagen nog niets hebben gehoord, gaan ze ervan uit dat de verkenner onherstelbaar beschadigd is door de stofstorm.
De stofstorm werd op 30 mei voor het eerst waargenomen. Op 10 juni liet de Opportunity voor het laatst van zich horen. In 2007 overleefde de Mars-rover een nog veel grotere storm. De kou die daarmee gepaard ging, betekende volgens de NASA vermoedelijk wel het einde van tweelingbroer Spirit, die toen ook op Mars rondreed.
De Opportunity werd in juli 2003 gelanceerd en landde in januari 2004 op Mars. De verkenner rijdt al ruim veertien jaar rond op Mars, terwijl de missie oorspronkelijk negentig dagen zou duren. Hij heeft inmiddels iets meer dan 45 kilometer afgelegd en vond een paar weken na zijn landing al sporen van water. Nader onderzoek wees uit dat de Opportunity op de kustlijn van een opgedroogde zoute zee stond. Later vond de verkenner nog meer bewijs dat er miljarden jaren geleden water stroomde op Mars.
Ruimtestation ISS kampte vandaag met een klein gaatje in de wand. Daardoor is de druk aan boord donderdag een beetje weggevallen. Het gaatje van 2 millimeter is gedicht met afplaktape. De situatie aan boord is onder controle.
Wellicht tengevolge van de inslag van een micrometeoriet is er in de nacht van gisteren op vandaag een noodsituatie in het Internationaal Ruimtestation ISS geweest, zo heeft het hoofd van het Russische ruimtevaartbureau Roscosmos bekendgemaakt. Dmitri Rogozin beklemtoont dat het probleem is opgelost en dat de bemanning niet in gevaar verkeert.
In de loop van de nacht ontstond er zo drukverlies en een zuurstoflek in het ISS te wijten aan een gaatje van twee milimeter. De Amerikaanse bemanningsleden en de Duitser Alexander Gerst voegden zich bij hun Russische collega’s in het Russische segment van het complex. Daarop werd segment per segment afgesloten om te onderzoeken waar en wat er gebeurd is. “Uiteindelijk lokaliseerden wij het probleem, aldus Rogozin.
Micro-meteoriet
Het gaatje zat in een Russisch gedeelte van het ruimtestation, de zogeheten Rassvet-module. Dat is de plek waar capsules die vanaf de aarde komen, worden aangekoppeld. Nu zit er het vaartuig waarmee een Duitser, een Amerikaanse en een Rus in juni bij het ISS aankwamen. Het is nog niet bekend of het lek gevolgen heeft voor hun geplande terugkeer eind dit jaar.
Wellicht is er een micro-meteoriet ingeslagen, waardoor een gaatje ontstond. Het is ondertussen gerepareerd. Een ruimtewandeling voor verdere reparaties is niet nodig, aldus Rogozin.
In Perth, in het westen van Australië, is gisterenavond een vuurbal waargenomen in de lucht. Inwoners van de stad konden het natuurfenomeen vastleggen op video. De vuurbal was zichtbaar rond 19.40 uur ’s avonds. Een vuurbal ontstaat wanneer een brokstuk(je) uit de ruimte in de atmosfeer belandt en verbrandt.
WETENSCHAP & PLANEETDe asteroïde 2016 NF23, die mogelijk groter is dan pakweg het atomium, zal volgende week rakelings langs de aarde scheren met een snelheid van liefst 32.400 kilometer per uur. Dat meldt NASA. De asteroïde wordt weliswaar geklasseerd als “potentieel gevaarlijk”, maar zal onze planeet veilig passeren.
De ruimterots zal eind deze maand langs de aarde suizen en bevindt zich op 29 augustus het dichtst bij ons: op een relatief kleine afstand van ruim 4,8 miljoen kilometer of dertien keer de afstand tussen de maan en de aarde.
Volgens de berekeningen van NASA heeft asteroïde 2016 NF23 een diameter tussen 70 meter en 160 meter. Om te vergelijken: het atomium is slechts 102 meter hoog. Op z’n grootst is de asteroïde zelfs omvangrijker dan de Piramide van Cheops, die nu ongeveer 129 meter hoog is.
“Potentieel gevaarlijk”
NASA bestempelt de asteroïde als “potentieel gevaarlijk”. Reden tot ongerustheid is er echter niet: het label wil niet meteen zeggen dat er een concreet risico is op een catastrofale aanvaring met de aarde. NASA benoemt alle asteroïden als “Potentially Hazardous Asteroids” of PHA’s van zodra ze op een bepaalde afstand naderen en groot genoeg zijn om serieuze schade aan te richten in het geval van een botsing. Maar zover komt het nog niet. De asteroïde zal volgens de verwachtingen begin september veilig zijn weg door het heelal verderzetten.
In de komende weken zullen verschillende asteroïden zelfs nog dichter langs de aarde zoeven. Het gaat dan wel om veel kleinere exemplaren. De 2016 GK135 bijvoorbeeld, zal de aarde volgende week passeren op ‘amper’ 3 miljoen kilometer en heeft een diameter van 6 tot 14 meter.
WETENSCHAP & PLANEETVolgens wetenschappers van de ANU Research School of Earth Sciences veranderden de magnetische polen in het verleden al meermaals van positie. Zo’n omkering vindt gemiddeld elke 200.000 à 300.000 jaar plaats. Uit een nieuwe studie - gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift ‘Proceedings of the National Academy of Sciences of the USA’ (PNAS) - blijkt dat zo’n een switch van het aardmagnetisch veld veel minder tijd nodig heeft dan gedacht. Dat is niet zonder gevaar voor onze planeet.
Bij een omkering van het magnetische veld, wordt het magnetische noorden het zuiden en omgekeerd. Hoewel eerder werd gedacht dat een omkering met intervallen van enkele honderdduizenden jaren gebeurde, suggereren wetenschappers nu dat het slechts een kwestie van enkele eeuwen is. Volgens experts zitten we mogelijk op dit moment in zo’n switch, zo staat te lezen in een eerder gepubliceerd wetenschappelijk rapport op de website Undark.
“Het magnetisch veld van de aarde, dat minstens 3,45 miljard jaar bestaat, biedt een schild tegen de directe impact van zonnestraling”, aldus professor Roberts van de ANU Research School of Earth Sciences. Volgens hem kan een switch grote gevolgen hebben overal ter wereld. Het magnetische veld zou immers zo’n negentig procent verzwakken, waardoor elektronische netwerken verstoord kunnen raken. Ook telecommunicatie, internet, luchttranssport of eender ander welk systeem dat op elektriciteit steunt, kan door de switch onderbroken worden.
De gevolgen van zo’n verzwakking houden een ernstig risico in voor onze planeet volgens wetenschappers. “Op die manier kunnen immers meer onzichtbare krachten die levende wezens schade kunnen toebrengen of doden onze aarde bereiken”, waarschuwt het rapport. “Bovendien is zelfs het doorspoelen van de wc niet meer vanzelfsprekend”, aldus Daniel Baker, directeur van het Laboratory for Atmospheric and Space Physics aan de University of Colorado. Hij vreest ook dat “delen van de planeet onbewoonbaar worden tijdens de omwisseling”.
Naar verluidt zou dit enkele “miljarden dollars aan schade veroorzaken”.
iStock
Volgens het onderzoeksteam van ANU Research School of Earth Sciences is de impact van zo’n omkering mogelijk zelfs groter dan de zonnestorm die de aarde in 1859 raakte. Een vuurbol spuwde toen een grote plasmawolk uit die in amper 17 uur tijd onze planeet bereikte, waardoor het telegraafnetwerk uitviel. Een omkering van de magnetische polen kan vernietigend zijn voor het hele elektriciteitsnetwerk en alles wat erop aangesloten is.
De laatste magnetische ompoling dateert van 780.000 jaar geleden. We zijn dus al even “overtijd”, klinkt het. Professor Roberts hoopt dat zo’n switch “nog niet in de nabije toekomst zal plaatsvinden”. “We moeten nu nieuwe technologieën ontwikkelen om grote schade te voorkomen”, concludeert hij.
WETENSCHAP & PLANEET De NASA wil na bijna een halve eeuw terug naar de maan. Dat heeft grote baas Jim Bridenstine gezegd, nadat maandag bekend raakte dat er wel degelijk water is aan de oppervlakte van het hemellichaam in de vorm van ijs. Dat is iets wat onderzoekers al langer vermoedden, maar waar nu het ultieme bewijs voor werd gevonden. En Bridenstine ziet het groots. Hij wil onder meer een permanent ruimtestation bouwen in een baan rond de maan, met shuttles die over en weer gaan naar het maanoppervlak.
Het is van 1972 geleden dat er nog mensen op de maan liepen, met de missie van Apollo 17. Dat er effectief water zou zijn aan het oppervlak, zou volgens Bridenstine de sleutel zijn tot het succes van een nieuwe en duurzame missie erheen. “We weten nu dat er honderden miljarden ton waterijs op de oppervlakte van de maan ligt”, zei hij gisteren aan het persagentschap Reuters.
Een dag eerder had de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie bekendgemaakt dat het ultiem bewijs had gevonden dat de donkerste en koudste plekken van de maan bedekt zijn met een laagje ijs. Dat bleek uit een analyse van data die de Maan Mineralogy Mapper (M3) had verzameld. Het zou gaan om honderden plekken die terug te vinden zijn aan de polen van de maan.
De aanwezigheid zou diepgaande gevolgen kunnen hebben voor een terugkeer van mensen naar de maan. Want het water kan niet alleen gebruikt worden om te drinken, maar ook om zuurstof en raketbrandstof te maken. En Bridenstine - die in april op voorspraak van president Donald Trump aan het hoofd kwam te staan van de NASA – ziet het groots. (lees hieronder verder)
REUTERSNASA Administrator Jim Bridenstine.
“We willen shuttles die van een baan om de aarde naar een baan om de maan kunnen gaan en ook herbruikbaar zijn”, zegt hij. “We willen ook een ruimtestation bouwen dat in een baan om de maan zal vliegen en daar lange tijd zal kunnen blijven hangen. Van daaruit zullen dan landers heen en weer vliegen naar het oppervlak van de maan.”
Mars
Trump zei in december vorig jaar al dat hij weer astronauten naar de maan wilde sturen, in de aanloop naar een missie richting Mars. Hij trekt voor het volgende fiscale jaar dat op 1 oktober begint 17,2 miljard uit voor de NASA, waarvan ruim 9 miljard naar bemande ruimtemissies zal gaan. De Orion zou in 2020 een eerste onbemande vlucht rond de maan moeten maken. In 2023 zouden er dan voor het eerst astronauten aan boord van het ruimtetoestel zijn.
De Lunar Orbital Platform-Gateway – een ruimtestation in een baan om de maan – zou in de jaren 20 gebouwd worden. De eerste component zou in 2022 gelanceerd worden.
NASA
Er wordt echter ook opgeroepen tot voorzichtigheid, tot in de rangen van de NASA zelf. Volgens maanwetenschapper Sarah Noble (NASA) is het nog niet duidelijk hoeveel ijs er exáct op het maanoppervlak ligt. En hoe gemakkelijk het zal zijn om dat te ontginnen in hoeveelheden die praktisch gebruikt kunnen worden.
“Er zijn heel wat modellen en die geven ons allemaal verschillende antwoorden. We kunnen nu nog niet weten over hoeveel water het precies gaat. Daar is onderzoek voor nodig met een robot die op verschillende plaatsen op het maanoppervlak gaat kijken”, zegt ze.
WETENSCHAP & PLANEET NASA heeft bewijs dat de donkerste, koudste plekken op de maan bedekt zijn met een laagje ijs. Dat werd al langer vermoed, maar is nu ook definitief bevestigd door de bevindingen van NASA’s Moon Mineralogy Mapper (M3).
Wetenschappers geloofden al langer dat er zich ijs bevond op de beide polen van de maan. Bepaalde plekken worden er immers nooit belicht, waardoor ze in permanente duisternis gehuld en de temperatuur er ver onder het vriespunt ligt. Echt sluitend bewijs was er echter nog niet. Tot nu.
Om de aanwezigheid van ijs voor eens en altijd te bevestigen, deden wetenschappers een beroep op data van de M3, een spectrometer die sinds 2008 het maanoppervlak bestudeert. Door onder andere de reflectie van het ijs te analyseren, kon de M3 alle twijfel wegnemen: er werd ijs gevonden op beide polen. Op de zuidpool zou het ijs vooral geconcentreerd zijn in kraters, terwijl het eerder wijdverspreid is op de noordpool.
De ontdekking kan weleens nuttig zijn voor toekomstige maanlandingen. Het ijs aan de oppervlakte is makkelijker te bereiken dan dieper gelegen waterbronnen en kan misschien worden gebruikt bij een volgende missie op de maan, zo meldt NASA in een persbericht.
De hemel lichtte vrijdagochtend op boven de Amerikaanse staat Alabama. Met een snelheid van 86.422 km/u suisde een meteoor van 1,8 meter diameter naar de aarde. De kleine asteroïde werd het eerst gezien op ongeveer 93 kilometer hoogte, en spatte zo’n 29 kilometer boven Oak Grove uit elkaar. Op een bepaald moment was de vuurbal 40 keer helderder dan de maan, meldt de NASA. Verscheidene deur- en andere camera’s legden het natuurfenomeen vast.
Hortend en stotend flappert ze met haar vleugels. Sierlijk is het allemaal niet, wat deze robotvleermuis laat zien. Maar wel nét echt. Via biomimetica of biomimicry imiteert de machine de bewegingen van een echte vleerhond. De robot kan zelfs ondersteboven vertrekken! De uitvinding van het Duitse Festo werd voorgesteld op de World Robot Conference in Peking.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
