The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
24-07-2018
Gezocht: naam voor Europese marsrobot (en het wordt niet Spacey McSpaceface) - HLN.be
Gezocht: naam voor Europese marsrobot (en het wordt niet Spacey McSpaceface) - HLN.be
ESAEen conceptfoto van ExoMars, die volgens ESA een meer aantrekkelijke naam verdient.
WETENSCHAP & PLANEET Wie mee Europese ruimtegeschiedenis wil schrijven, heeft nu de kans. Ruimtevaartorganisatie ESA is op zoek naar een naam voor de marsrobot die in 2020 naar de rode planeet vertrekt, en roept de hulp van het grote publiek in.
De robot op zes wielen heet voorlopig nog ExoMars, maar ESA zoekt een meer aantrekkelijke en inspirerende naam voor wanneer de robot in 2021 op Mars landt. Alle ideeën kunnen ingediend worden via een speciale website.
Grapjassen die hopen de robot, in navolging van Boaty McBoatface en vele afgeleiden, op te zadelen met een creatieve naam als Spacey McSpaceface of Marsy McMarsface, kunnen dat idee alvast opbergen. Alle ideeën zullen immers voorgelegd worden aan een jury, die de uiteindelijke keuze maakt.
Het toestel wordt op dit moment gebouwd in een fabriek van Airbus in het Engelse Stevenage. Zijn taak op Mars zal bestaan uit het zoeken naar tekenen van leven – nu of in een ver verleden. De robot krijgt daarvoor een breed scala aan werktuigen mee, waaronder een boor om tot twee meter diep in de grond te gaan zoeken naar microben.
Net daarom heeft de robot een treffende naam nodig, vindt astronaut Tim Peake, die de namenzoektocht leidt. “De vraag of er leven is buiten de aarde, is een fundamentele vraag”, zegt hij aan de BBC. “En deze robot gaat die vraag proberen te beantwoorden.”
WETENSCHAP & PLANEETHet was groot nieuws toen de Marsrover Curiosity van de NASA vorige maand meldde dat hij organische moleculen op Mars gevonden had. In de late jaren 70 had de ruimtevaartorganisatie al gezocht naar sporen van leven op de rode planeet, maar zonder resultaat. Een nieuwe studie zegt nu dat de NASA de organische moleculen ook toen in handen had, maar ze verbrandde. Per ongeluk.
Het was begin vorige maand dat de ontdekking van Curiosity wereldnieuws was. De rover – die al zes jaar rondzwerft op Mars – had organische moleculen gevonden in afzettingsgesteenten van 3 miljard jaar oud. En dat kon erop wijzen dat er ooit leven was op Mars.
Curiosity was niet de eerste rover van de NASA die er op zoek ging naar sporen van leven. In de late jaren 70 stuurde de ruimtevaartorganisatie al eens twee Vikingrobots naar Mars om organische (lees: uit koolstof opgebouwde) moleculen te vinden. De missie moest een makkie worden, want de oppervlakte van de rode planeet werd constant onder vuur genomen door kleine koolstofrijke meteorieten. Sporen van koolstof vinden kon toch geen probleem zijn?
EPAEen foto vn het landschap op Mars, zoals hij genomen werd door Curiosity.
Dat was het wél. Na vijf jaar zoeken had geen van beide Vikings ook maar iets bovengehaald. Een nieuwe studie – die gepubliceerd werd in het wetenschappelijke tijdschrift Journal of Geophysical Research: Planets – zou daar nu een verklaring voor hebben. De koolstof was er de hele tijd, maar de Vikings zouden alle bewijsmateriaal per ongeluk verbrand hebben.
“Er werden in totaal vier stalen geanalyseerd, elk verschillende keren, door ze snel op te warmen tot een van vier temperaturen”, aldus wetenschappers van het Ames Research Center van NASA en het Atmosphere, Media, Spatial Observations Laboratory in Frankrijk die het onderzoek uitvoerden.
500 graden Celsius
De Vikings verhitten hun bodemstalen tot een maximumtemperatuur van 500 graden Celsius om vluchtige organische componenten die er mogelijk in zaten, vrij te laten komen. Die moesten dan waarneembaar zijn in de verdampte bodem. Maar waarom werd er niets gevonden?
NASADe planeet Mars werd midden jaren 70 prachtig gefotografeerd door marssonde Viking 1.
Volgens de onderzoekers van de nieuwe studie kan er nog iets anders gespeeld hebben. Er zou immers nog iets anders in de bodem gezeten hebben, waarop de NASA niet gerekend had. In 2008 ontdekte de Marsrover Phoenix een ongewone stof toen hij door de bodem ging aan de noordpool van de planeet: perchloraat. Dat is een extreem brandbare stof, die op Aarde gebruikt wordt om raketbrandstof te maken en vuurwerk sneller te doen branden. Als die stof op Mars aanwezig was, zou de verhitting in de oven van de Vikings het perchloraat hebben doen ontbranden, waardoor elk spoor van mogelijke organische moleculen meteen vernietigd was.
Bewijs
Als die these klopte, moest er bewijs zijn in de as. Als koolstof en perchloraat samen branden, ontstaat de molecule chloorbenzeen. Toeval wilde dat Curiosity daar sporen van vond tijdens een missie in 2013. Om zeker te zijn, gingen de onderzoekers ook terug naar de Vikings zelf.
Ze doorzochten de data van de robots naar sporen van chloorbenzeen en vonden die. Ze zaten in stalen die door Viking 2 waren genomen en daarop kwamen de onderzoekers tot de conclusie dat de robot ooit organisch materiaal in zijn hand moet hebben gehad, maar het per ongeluk zelf vernietigde.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
RUSSIA DESTROYS EXTRATERRESTRIAL DRONES
NASA zou voor het eerst glimp opgevangen kunnen hebben van ster die planeet verslindt - HLN.be
Koen Van De Sype
APEen illustratie die RW Aur A voorstelt, op 450 lichtjaar van de Aarde.
WETENSCHAP & PLANEET De NASA zou wel eens voor de allereerste keer een glimp opgevangen kunnen hebben van een jonge ster die een babyplaneet verslindt. De ster in kwestie – RW Aur A – is een paar miljoen jaar oud en bevindt zich op 450 lichtjaar van onze Aarde. Als de waarneming bevestigd wordt, zou het om een buitengewone observatie gaan. Ze kan astronomen meer inzicht geven in de processen rond de ontwikkeling, de vernietiging en het overleven van planeten.
De waarneming werd gedaan door het Chandra X-Ray Observatory van ruimtevaartorganisatie NASA. RW Aur A – dat zich in ruimtevaarttermen met zijn 4.275 biljoen kilometer niet zo heel ver van onze Aarde bevindt – wordt al sinds de jaren 30 van vorige eeuw bestudeerd en astronomen braken er zich het hoofd over waarom het optische licht van de ster zo wisselt met de tijd. Om de paar decennia neemt het licht ongeveer een maand af, waarna het terugkeert.
In 2011 veranderde er echter iets. De ster dimde vaker en voor langere periodes: de eerste keer voor 6 maanden, in 2014 zelfs voor 2 jaar en in januari vorig jaar werd het opnieuw donkerder.
Om een tip van de sluier op te lichten werd Chandra ingeschakeld. Meer bepaald tijdens een optisch heldere periode in 2013 en duistere periodes in 2015 en 2017, toen ook een vermindering van X-stralen werd vastgesteld. Omdat die X-stralen uit de hete buitenste atmosfeer van de ster afkomstig zijn, konden schommelingen in de intensiteit iets meer zeggen over de dichtheid en de samenstellingen van het absorberende materiaal rond de ster.
Het team ontdekte dat de donkere periodes veroorzaakt werden door een dicht gas dat het licht van de ster verduisterde. In 2017 werden er heel veel ijzeratomen uitgestoten, wat aangaf dat de ster minstens 10 keer meer ijzer bevatte dan in de heldere periode in 2013.
Dat ijzer zou ontstaan zijn door een botsing van twee jonge planetaire lichamen, waarvan er zeker eentje groot genoeg was om een planeet te zijn. Puin – met daarin ijzer – van de lichamen viel op de ster, wat een dikke sluier van stof en gas veroorzaakte, dat het licht van de ster tijdelijk dimde.
Interpretatie
“Computersimulaties voorspellen al langer dat planeten op een jonge ster kunnen botsen, maar we hebben dat nog nooit kunnen observeren”, aldus Hans Moritz Guenther van het Kavli Institute for Astrophysics and Space Research van het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Hij leidde de studie. “Als onze interpretatie van de data correct is, zou dit de eerste keer zijn dat we een directe waarneming kunnen doen van een jonge ster die een of meerder planeten verslindt.”
De vorige keren dat het licht van de ster – die ongeveer dezelfde massa heeft als onze relatief oude zon – gedimd werd, zou er iets soortgelijks gebeurd kunnen zijn: botsingen van twee planetaire lichamen of grote resten van eerdere botsingen die tegen elkaar aan knalden en nog verder in kleine stukken gebroken werden.
De resultaten van het onderzoek werden gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Astronomical Journal.
WETENSCHAP & PLANEETDe wetenschap schenkt ons meestal klare antwoorden, maar roept soms ook extra vragen op. Volgende ontdekkingen doen je waarschijnlijk bedenkelijk met de wenkbrauwen fronsen.
Onderzoekers houden zich normaal zoet met de grote levensvragen. Zo riep Archimedes luidkeels eureka uit eenmaal hij zijn beroemde natuurkundewet neerschreef die verklaart waarom een schip blijft drijven. Newton testte met behulp van een appel uit hoe de zwaartekracht werkt en Thomas Edison gaf ons meer dan enkel kaarslicht: de gloeilamp.
Natuurlijk is het vandaag de dag wat moeilijker om een belangrijk onopgelost vraagstuk te vinden. Dus houden wetenschappers zich bezig met bedenkelijke experimenten met even bizarre resultaten. Nieuwsgierigheid is toch de motor van de wetenschap?
1. Één kilogram veren
“Wat weegt meer? Een kilogram lood of een kilogram veren?” Het is een klassieke instinker. Logischerwijs zouden beide opties evenveel wegen. Het hoopje pluimen is waarschijnlijk wel een pak groter.
Toch bewees een proef het tegendeel. Onderzoekers blinddoekten enkele personen waarna ze een doos gevuld met lood en een doos gevuld met hetzelfde gewicht aan veren moesten optillen. Wanneer men hen vroeg om de zwaarste doos aan te duiden, selecteerden de meeste proefpersonen de doos met veren.
2. Van vetberg naar biodiesel
In 2017 werd Londen geteisterd door een gigantische blokkade van de rioleringen. Bijna 250.000 kilogram samengekoekt vet, luiers, toiletdoekjes en ander afval had zich opgehoopt en verhinderde de goede werking het rioolbeheer.
Eenmaal de bevoegde instanties de reusachtige berg afval verwijderden, gingen de beelden de wereld rond. Het prikkelde niet enkel de nieuwsgierige kijker maar ook enkele wetenschappers. Ze beweerden dat ze de vetberg voor andere doeleinden konden gebruiken. Ze besloten de berg in kleinere stukken te hakken en het afval van het vet te scheiden. Dat vet zetten ze uiteindelijk om in biodiesel, een milieuvriendelijkere brandstof dan diesel en benzine. Zo’n 350-tal bussen konden een dag rondrijden met het resultaat van het experiment.
3. De kracht van pinguïnuitwerpselen
Wanneer pinguïns poepen, doen ze dat gewoon vanuit hun nest. Dat lijkt misschien niet zo netjes. Toch bevuilen de zeevogels hun slaapplaats niet. Ze bewegen hun achterste simpelweg naar de rand van het nest waarna ze met enorm veel druk hun uitwerpselen naar achter spuiten. De druk die daarbij komt kijken is veel groter dan die bij de menselijke ontlasting. Je zou er als ongelukkige pinguïn maar net achter staan.
In 1994, toen de anticonceptiepil een beetje beter in de markt lag, onderzochten wetenschappers wat voor ’n zichtbaar effect het pilletje had op vrouwen. Zo ondervonden ze dat vrouwen die de pil innamen feller blonken dan vrouwen die dat niet deden.
Al lijkt het niet meteen geloofwaardig, recenter onderzoek bewijst dat een anticonceptiepil een invloed uitoefent op 150 verschillende biologische functies. Eentje daarvan is waarschijnlijk verantwoordelijk voor een vettere en glimmende huid.
5. Een vinger in de poep tegen het hikken
In de jaren ’90 kon een zestigjarige man maar niet stoppen met hikken. Een vervelend kwaaltje vond hij. Dus bezocht hij zijn dokter. Die dacht dat het misschien te wijten was aan de neussonde die zijn patiënt moest dragen. Maar ook na het verwijderen van de sonde stopte het hikken niet. Vervolgens schreef hij de oude man enkele medicijnen voor. Tevergeefs.
Tenslotte zocht de wanhopige dokter zijn antwoord bij een eerder gerapporteerd geval. Daar werd de patiënt van zijn lijden verlost met behulp van een prostaatmassage. Kortom, de dokter stak zijn vinger in de poep van zijn patiënt en vreemd genoeg kon dat soelaas bieden.
6. De gevaren van een grasmaaier
Heb je jezelf al eens ooit pijn gedaan tijdens het grasmaaien? Dan ben je niet alleen. In 1988 ondervonden enkele onderzoekers dat maar liefst 70.000 van de verwondingen in de Verenigde Staten te wijten waren aan grasmaaiers. Daarvan ging het bij vijf procent om een pijnlijke wonde aan het oog.
Al denk je dat het er misschien op vooruit ging omdat grasmaaiers heel wat hipper zijn, nieuwe studies bewijzen het tegendeel. Intussen blijkt de grasmaaier verantwoordelijk te zijn voor 75 doden per jaar. Ook het aantal gewonden wordt alleen maar groter. Meestal gaat het om verwonde vingers of handen.
7. Kleur van medicatie doet er toe
Nog voordat we een pilletje innemen, vraagt ons brein zich al of het zal werken of niet. De kleur en vorm ervan beïnvloeden het verdict. Blauwe medicatie wordt als kalmerend waargenomen. Pillen met een rode en oranje kleur hebben een tegengesteld effect. Van zulke pillen verwacht men een stimulerend effect en die verwachting wordt meestal ingelost, zelfs bij placebo’s. Gele varianten hebben dan weer een antidepressieve werking en heldere kleuren blijken over het algemeen een beter effect te hebben dan neutrale kleurtjes.
8. Viagra verlost hamsters van hun jetlag
Hoe ze in godsnaam op het idee kwamen, weet niemand. In 2007 vermoedden enkele vernuftige onderzoekers dat Viagra een handje kon helpen bij het verwerken van hamsters hun jetlag. Ze wijzigden de tijdzone en simuleerden een verschil van zes uur. Na het toedienen van Viagra bleken de hamsters tot vijftig procent sneller te herstellen van het tijdsverschil dan de hamsters die geen hulp kregen. Of de sekspil eenzelfde invloed heeft op de mens moet nog onderzocht worden.
wiggenraadJe hond kiest weloverwogen hoe en waar hij zijn uitwerpselen achterlaat.
9. Honden poepen enkel noord of zuid
Let eens op de manier waarop je hond poept. Tenslotte toont onderzoek aan dat de dieren steevast naar het noorden of het zuiden kijken wanneer ze hun uitwerpselen lozen. Blijkbaar doen ze dat omdat ze zich bewust zijn van het magnetisch veld van onze aarde. En ze zijn niet alleen. Ook koeien en herten houden er rekening mee. Leg gerust een kompas naast je trouwe viervoeter wanneer hij nog eens hurkt.
REUTERSDeze illustratie laat zien hoe het deeltje wordt weggeslingerd door een enorm zwart gat op vier miljard lichtjaar afstand.
WETENSCHAPHet is een van grote mysteries van de natuur: waar komen de mysterieuze neutrino’s vandaan? Het zijn fundamentele deeltjes in het heelal, maar wetenschappers weten er haast niets van. Nu hebben wetenschappers voor het eerst uitgerekend waar zo’n neutrino is ontstaan.
Neutrino’s zijn miniem. Ze hebben geen elektrische lading en nauwelijks massa. Elke seconde vliegen er vele miljarden neutrino’s recht door ons lichaam en door de aarde heen. Ze zijn door niets tegen te houden. Ook magnetische velden kunnen de deeltjes niet wegkaatsen. Dat maakt het ook heel moeilijk om neutrino’s te vangen en te bestuderen. Ze worden daarom ook wel ‘spookdeeltjes’ genoemd. Om ze toch op te sporen, zijn in het ijs van de Zuidpool 86 gaten van 2,5 kilometer diep geboord. In die gaten zitten 5160 ultragevoelige sensoren, verspreid over een gebied van 1 vierkante kilometer. Als neutrino’s een spoor achterlaten in het ijs, is er een miniem lichtflitsje te zien. De sensoren zijn in staat om dat op te vangen.
Zo’n flitsje is op 22 september vorig jaar gemeten. De kleine neutrino raakte het ijs met een kracht van 300 biljoen elektronvolts. Dat is 45 keer de kracht van de sterkste deeltjesversneller op aarde.
Telescopen op aarde en in de ruimte sloegen vervolgens aan het meten en rekenen. Daaruit bleek dat het deeltje is opgejaagd en weggeslingerd door een enorm zwart gat op vier miljard lichtjaar afstand. Eerder gemeten deeltjes kwamen van dezelfde bron, bleek uit een ander onderzoek. De beide studies staan donderdag in het belangrijke wetenschapsblad Science.
Neutrino’s kunnen wetenschappers iets leren over de manier waarop het heelal in elkaar zit.
Two new papers in Science report that blazars are a source of high-energy neutrinos, a discovery that could open a new field of astronomy: https://scim.ag/2zvwHAz
WETENSCHAP & PLANEETRuimtevaartorganisatie NASA heeft bekendgemaakt dat haar ruimtetuig Cassini een vreemde waarneming heeft gedaan vlak voor het vorig jaar neerstortte op Saturnus. Cassini detecteerde plasmagolven die van de planeet naar haar maan Enceladus gingen. De NASA zette een opname van die plasmagolven nu om in een geluidsfragment en die klinkt griezelig buitenaards.
Cassini deed de waarneming op 2 september 2017, twee weken voor het ruimtetuig de atmosfeer van Saturnus in gestuurd werd en verdween. Nieuw onderzoek van de data van die laatste missie toonde een sterke uitstoot van plasmagolven van de planeet in de richting van zijn maan Enceladus. Een uitstoot die deed denken aan een elektrisch circuit, waarover energie heen en weer ging.
Onderzoekers slaagden er nu in om een registratie van die plasmagolven om te zetten in een audiobestand, een beetje zoals een radio elektromagnetische golven omzet in muziek. Vervolgens werd de tijd samengedrukt van 16 minuten tot 28,5 seconden en de frequentie van de golven verlaagd met een factor vijf. Het resultaat was buitenwerelds.
“Enceladus is een kleine generator die rond Saturnus draait en we weten dat die een constante energiebron is”, aldus Ali Sulaiman, een planetair wetenschapper van de universiteit van Iowa die bij het onderzoek betrokken was en er twee papers over schreef die gepubliceerd werden in het wetenschappelijk tijdschrift Geophysical Research Letters. “We hebben nu ontdekt dat Saturnus antwoordt door signalen te sturen in de vorm van plasmagolven, door een circuit van lijnen in een magnetisch veld die de planeet verbindt met zijn maan honderdduizenden kilometers verderop.”
De interactie tussen Saturnus en haar maan verschilt fundamenteel van die tussen onze Aarde en haar maan. Enceladus is ondergedompeld in het magnetisch veld van Saturnus en geologisch actief. De maan stoot pluimen van waterdamp uit die geïoniseerd worden en de omgeving rond Saturnus vullen. Eenzelfde interactie is te zien tussen Saturnus en haar ringen, die ook erg dynamisch zijn. Tussen onze planeet en haar maan is er geen dergelijke interactie.
In Mexico-Stad verscheen dit weekend een enorme halo aan de hemel. Het zeldzame fenomeen werd veroorzaakt doordat het zonlicht door ijskristallen in de atmosfeer scheen.
WETENSCHAP SpaceIL, een Israëlisch privébedrijf, is van plan om een onbemand vaartuig naar de maan te sturen. Israël is daarmee het vierde land ooit dat een landing op de maan zou realiseren. De missie start eind dit jaar, zo maakte het bedrijf bekend.
Het gaat om een vaartuig van 585 kilo, dat als alles goed verloopt, op 13 februari 2019 op de maan zou landen, klonk het op een persconferentie. Het vaartuig wordt gelanceerd met een raket van SpaceX, het bedrijf van Elon Musk. De bedoeling van de missie is om de magnetische golven op de maan te bestuderen.
De eerste missie wordt echter het planten van de Israëlische vlag op het maandoppervlak.
De missie zou 95 miljoen dollar kosten, geld dat vooral afkomstig is van de Israëlische miljardair Morris Khan.
EPAEen artistieke impressie van ons melkwegstelsel.
WETENSCHAPDe planeet Aarde maakt deel uit van de Melkweg. De diameter van die galactische schijf blijkt nu nog groter dan eerder gedacht. Volgens een nieuwe studie zouden we er maar liefst 200.000 jaren over doen om met de snelheid van het licht ons hele melkwegstelsel over te vliegen.
De wetenschappers onderzochten de verhouding van metalen, de zware elementen, in sterren. Ze ontdekten dat er nog voorbij de veronderstelde grenzen van de galactische schijf sterren te zien waren met samenstellingen die lijken op die van sterren binnen de schijf. “We hebben aangetoond dat er nog verder dan de tot nu aangenomen stralingslimieten van de galactische schijf een aanzienlijk deel van sterren bestaat met een hogere metaalverhouding, een kenmerk van sterren binnen de schijf”, zegt co-auteur Carlos Allende van het Instituto de Astrofisica de Canarias.
Tot nog toe werd de diameter van onze melkwegschijf geschat op iets tussen de 100.000 en 160.000 lichtjaren. Een lichtjaar is de afstand die het licht in een jaar aflegt of ongeveer 10 biljoen kilometer. Volgens het nieuwe onderzoek - gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics - blijkt de schijf nu een diameter van 200.000 lichtjaren te hebben.
De astronomen beweren dat de pas ontdekte sterren zo’n drie keer verder van het melkwegmidden staan dan de zon. Mogelijk kunnen er zelfs sterren binnen de galactische schijf gevonden worden die zich zelfs vier keer verder bevinden.
Het gebeurt wel meer dat wetenschappers bepaalde meetresultaten bijstellen dankzij moderne technieken. Zo bleek onlangs dat de Andromedanevel toch niet groter zou zijn dan ons eigen melkwegstelsel, maar ongeveer even groot is. Dat heeft belangrijke gevolgen voor de berekening van de crash tussen de twee stelsels, die er onvermijdelijk over zo’n 4 miljard jaar zou aankomen.
WETENSCHAPHet is wetenschappers van de Leuvense universiteit gelukt om sla te printen. De planten zijn in de vorm van gummibeertjes uit de voedselprinter gekomen.
“Levende plantencellen geven voedsel een sappig en knapperig mondgevoel”, zegt onderzoeker Valérie Vancauwenberghe die de techniek ontwikkelde, op de site van Vilt, het Vlaams infocentrum land- en tuinbouw. “Daarom wilden we ze printbaar maken.” Het is volgens de makers een wereldprimeur in 3D-foodprinting.
Niemand heeft de beertjes al geproefd. Niet omdat ze giftig zijn, maar omdat ze nog niet goedgekeurd zijn voor consumptie. Voor de wetenschap maakt het weinig verschil, vindt Vancauwenberghe. “Het punt is dat we een protocol hebben ontwikkeld om plantweefsel te printen. Het gaat om de technologie, de beschrijving van de materialen, de optimale recepten en condities.” De onderzoekster heeft de bioprinter zelf gebouwd, de inkt ontwikkeld en geëxperimenteerd met printmodellen.
De inkt bevat pectine en levende cellen die ik heb geïsoleerd uit sla. Daarmee heb ik beertjes geprint.
Valérie Vancauwenberghe
Langer houdbaar
Virtueel fruit is de specialiteit van de onderzoeksgroep aan de KU Leuven. Er is al een digitale bibliotheek van wiskundige modellen van appels, peren en tomaten. Die worden gebruikt om te achterhalen hoe groenten en fruit langer houdbaar gemaakt kunnen worden. Het printen van sla is een logische stap, vindt Vancauwenberghe. Het resultaat is volgens haar “natuurlijk en artificieel tegelijkertijd”. “De inkt bevat pectine en levende cellen die ik heb geïsoleerd uit sla. Daarmee heb ik beertjes geprint. Maar ook honingraatstructuren en blokjes zijn mogelijk, telkens met een verschillende textuur. Luchtig of minder luchtig.”
Echte sla bevat 100 miljoen levende cellen per milliliter. Geprinte sla bevat één miljoen levende cellen per milliliter. Onderzoeker Valérie Vancauwenberghe: “De hoeveelheid aanwezige cellen is nog niet groot genoeg, maar ze overleven de printkop. In de toekomst moet het mogelijk zijn ze te laten groeien nadat ze geprint zijn.”
ShutterstockDe sla heeft de vorm gekregen van gummibeertjes.
De uitvinding kan mensen helpen die moeite hebben met slikken. Het printen biedt de mogelijkheid de structuur en de textuur van voeding in de hand te houden. “De presentatie is daarnaast aantrekkelijker dan bij gepureerd voedsel.” In de toekomst wordt het volgens Vancauwenberghe mogelijk voeding te printen die is afgestemd op persoonlijke wensen en noden.
In tegenstelling tot wat eerder werd gedacht, is “Oumuamua”, de eerste waargenomen interstellaire bezoeker van ons zonnestelsel, geen asteroïde maar een komeet. Dat concluderen wetenschappers van het coördinatiecentrum voor aardscheerders (NEOCC) van het Europees Ruimtevaartagentschap (ESA) in het Italiaanse Frascati.
De wetenschappers analyseerden de baan van het sigaarvormige object. De vorm van de baan kan niet alleen verklaard worden door de zwaartekracht, schrijft vakblad Nature.
“Oumuamua”, dat vermoedelijk tussen 400 en 800 meter lang is, kruiste in 2017 de binnenste regionen van ons zonnestelsel en zette nadien zijn koers voort in de interstellaire ruimte. Het ging om de eerste waargenomen bezoeker uit een ander zonnestelsel. Maar astronomen gaan ervan uit dat het wel vaker voorkomt, maar tot nu toe steeds onopgemerkt bleef.
Is ‘Oumuamua an Interstellar Asteroid or Comet?
Animation of `Oumuamua passing through the Solar System
EPAEen foto van de Ryugu-asteroïde die werd genomen op 24 juni 2018.
WETENSCHAPNa een reis van drieëneenhalf jaar heeft de Japanse ruimtesonde Hayabusa 2 deze week haar bestemming bereikt: de diamantvormige planetoïde Ryugu. Tijdens de achttien maanden durende missie zal het toestel het oppervlak van Ryugu verkennen en bodemstalen nemen. Die moeten tegen 2020 weer de aarde bereiken.
Het Japanse ruimteagentschap JAXA publiceerde vorige week al korrelige foto’s die werden genomen vanaf een afstand van 300 kilometer waaruit blijkt dat Ryugu de vorm heeft van een tol. Recentere foto’s die werden genomen vanaf zo’n 30 kilometer hoog tonen dat het oppervlak bezaaid ligt met grote keien.
Sinds vandaag bevindt het ruimtetuig zich in een baan rond de planetoïde. De afstand tussen Hayabusa 2 en Ryugu bedraagt momenteel zo’n 20 kilometer, aldus JAXA in een mededeling.
Bodemstudie
De sonde zal gedurende anderhalf jaar de 900 meter brede planetoïde, die zich op ongeveer 290 miljoen kilometer van de aarde bevindt, bestuderen. Tijdens die periode zal ze meerdere kleinere sondes naar het oppervlak van Ryugu sturen, waaronder drie kleine rovers die de asteroïde moeten gaan verkennen.
“Aanvankelijk zullen we het oppervlak erg grondig bestuderen. Vervolgens zullen we beslissen waar we gaan landen”, aldus Makoto Yoshikawa, die de missie van Hayabusa 2 leidt. Daartoe zal een koperen projectiel, de “impactor”, zich losmaken van de sonde en zich naar de vaste grond begeven. “We hebben een impactor die een kleine krater zal maken op het oppervlak van Ryugu. Mogelijk in het voorjaar van volgend jaar zullen we proberen een krater te maken... Vervolgens zal onze ruimtesonde de krater proberen te bereiken om materiaal onder de oppervlakte te verzamelen, maar dit is een erg grote uitdaging”, aldus Yoshikawa.
REUTERSDe lancering van de Hayabusa 2 op 3 december 2014.
Planetoïde klasse C
Planetoïden zijn in essentie de bouwmaterialen die overbleven na de vorming van ons zonnestelsel, zo’n 4,6 miljard jaar geleden.
Ryugu is een planetoïde van klasse C. “We weten niet veel over C-klasse-planetoïden”, zegt NASA-wetenschapper Lucy McFadden, die erg verheugd is over de expeditie. “Ze hebben vermoedelijk een samenstelling die vergelijkbaar is met die van het vroege zonnestelsel.” De missie van Hayabusa 2, de enige ruimtesonde die ooit zo dicht bij een planetoïde van dit type kwam, moet uitmaken of het oppervlak van Ryugu voornamelijk uit koolstof bestaat, zoals vaak wordt aangenomen, of uit kleine metalen deeltjes, zoals magnetiet.
De ingezamelde data moet wetenschappers helpen begrijpen hoe de planeten die rond onze zon cirkelen tot stand kwamen, hoe de oceanen op aarde ontstonden en wat de aanleiding vormde voor het leven op aarde. Veel wetenschappers denken immers dat de oceanen op onze planeet het gevolg zijn van een bombardement door waterrijke asteroïden of kometen.
Eind 2019 zal Hayabusa 2 naar de aarde terugkeren, een reis die ongeveer een jaar in beslag zal nemen.
Kopie van eerste Hayabusa
De Hayabusa 2 is een bijna exacte kopie van de eerste Hayabusa die in 2003 gelanceerd werd en de asteroïde Itokawa bereikte in 2005. Na een reeks tegenslagen, keerde de sonde in 2010 terug naar de aarde met een kleine hoeveelheid materiaal van de asteroïde. Momenteel is Osiris-Rex, een Amerikaanse sonde, op weg naar de planetoïde 101955 Bennu om er stalen te verzamelen. In augustus zou de sonde haar bestemming moeten bereiken.
WETENSCHAP Vliegtuigbouwer Boeing heeft deze week een hypersonisch passagiersvliegtuig gepresenteerd op de American Institute of Aeronautics and Astronautics Conference in Atlanta. Het gaat voorlopig nog om een concept, maar Boeing hoopt een dergelijk vliegtuig over twintig à dertig jaar te kunnen bouwen.
Ingenieurs van Boeing werken aan verschillende concepten die de ontwikkeling van een hypersonisch toestel mogelijk maakt zodra klanten daar behoefte aan hebben, zo meldt Boeing zelf. Het concept voor een passagiersvliegtuig kan volgens Boeing op zowel commercieel als militair gebied toegepast worden.
De Concorde, het voorlopig snelste passagiersvliegtuig ooit, haalde een topsnelheid van 2.179 kilometer per uur, dat is zo’n twee keer de snelheid van het geluid. Maar het concept van Boeing zou tot wel vijf keer de snelheid van het geluid halen, meer dan 6.000 kilometer per uur. Met die snelheid vlieg je in een uurtje van Londen naar New York.
WETENSCHAPDe Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een even mysterieuze als indrukwekkende foto genomen van een blauwe zandduin op Mars. “De duin bestaat uit fijner materiaal en hebben een andere samenstelling dan de omliggende duinen”, luidt het.
De MRO (Mars Reconnaissance Orbiter) van NASA nam al in januari een foto van de blauwe zandduin op Mars, maar NASA maakt die vandaag pas publiek. De duin ligt in de buurt van de Lyotkrater, waar wel meer zandduinen liggen. Maar wetenschappers hebben vastgesteld dat de opvallende blauwe duin een andere samenstelling heeft dan de andere duinen.
Eigenlijk is het zand op de duin grijs, maar omdat de foto bewerkt is om het contrast te vergroten, valt de duin blauw uit. Dat zegt planetair geoloog Alfred McEwen. Waarom het zand een andere samenstelling heeft, is voorlopig onduidelijk.
WETENSCHAP Een nieuwe theorie over de beroemde oude site Stonehenge gaat stilaan de wereld rond. De stenen zouden gebouwd zijn met behulp van de beroemde stelling van Pythagoras, maar de Griekse filosoof vond die stelling pas 2000 jaar later uit. Betrapten wetenschappers de filosoof op plagiaat?
Het nieuwe boek “Megalith: Studies in Stone” beweert dat de geometrische principes van Pythagoras terug te vinden zijn in het mysterieuze Stonehenge. De wereldberoemde stenen cirkel werd 5000 jaar geleden gebouwd en staat bekend om zijn speciale positie ten opzichte van de zon. Elk jaar trekken duizenden toeristen naar de site om het eeuwenoude mysterie te bewonderen.
a² + b² = c²
Een van de auteurs van het boek, Robin Heath, beweert dat een grote driehoek van Pythagoras te zien is op de Engelse site in Wales, waarvan de bluestones zijn afgesneden. Een rechthoek van vier zandstenen vormt volgens het boek een perfecte driehoek van Pythagoras wanneer de zandstenen diagonaal in tweeën worden gedeeld.
Megalithomaniacs Robin Heath and John Martineau launching their new book MEGALITH at Stonehenge solstice... And Archdruid Rollo Maughfling is a fan!
Reageren
Delen
Niet alleen de onderzoekers van Stonehenge, maar ook andere experts zeggen dat ze bewijs hebben gevonden dat de beroemde stelling al lang voor Pythagoras bestond. Vorig jaar nog onthulden wetenschappers de geheimen van een mysterieuze 3.700 jaar oude Babylonische kleitablet, waarop de oudste goniometrische tabel te lezen staat. De Griekse filosoof leefde pas in 6de en 5de eeuw voor Christus en kan dus niets met die tabel of Stonehenge te maken hebben.
Zonsopgang
Duizenden nieuwsgierigen keken donderdag naar de zon op Stonehenge. De zon kwam op achter de Heel Stone. Die steen markeert de plaat voor zonsopgang aan de horizon. De toeschouwers stonden versteld van het fenomeen en verspreidden foto’s op sociale media, terwijl de stralen door het monument stroomden. Die stralen kondigden de langste dag van het jaar aan op het noordelijk halfrond.
WETENSCHAP & PLANEET Astronomen hebben met de Europese VLT-telescoop en de Amerikaans-Europese Hubble Ruimtetelescoop (nog eens) vastgesteld dat de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein klopt, zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO meegedeeld. Het was de meest precieze test ooit van de theorie, buiten de Melkweg.
Met het MUSE-instrument van de VLT in Chili heeft een team onder leiding van Thomas Collett van de Universiteit van Portsmouth eerst de massa van het nabije sterrenstelsel ESO 325-G004 berekend door de bewegingen van sterren in dit relatief nabije elliptische sterrenstelsel te meten.
De wetenschappers namen met de Hubble ook een Einsteinring waar die is ontstaan doordat ESO 325-G004 het licht van een ver verwijderd sterrenstelsel vervormt. Aan de hand van deze waarnemingen konden de astronomen meten hoe de enorme massa van ESO 325-G004 licht, en daarmee dus ook de ruimtetijd, afbuigt.
Einsteins algemene relativiteitstheorie voorspelt dat objecten de hen omringende ruimtetijd vervormen, waardoor passerend licht wordt afgebogen. Dit resulteert in een verschijnsel dat het zwaartekrachtlenseffect wordt genoemd. Dit effect valt alleen op bij objecten die heel veel massa hebben. Inmiddels zijn een paar honderd van die sterke zwaartekrachtlenzen bekend, maar de meeste zijn te ver weg om hun massa exact te kunnen meten. Met een afstand van ‘slechts’ 450 miljoen lichtjaar is het sterrenstelsel ESO 325-G004 een van de meest nabije gravitationele lenzen.
De onzekerheid van de test bedraagt ‘slechts’ 9 procent. Daarmee is dit de meest precieze test van de algemene relativiteitstheorie buiten de Melkweg tot nu toe, zegt Collett.
Belangrijke gevolgen
Deze bevindingen kunnen belangrijke gevolgen hebben voor alternatieve zwaartekrachtmodellen, benadrukt de ESO ook. Deze alternatieve theorieën voorspellen dat de effecten van de zwaartekracht op de kromming van ruimtetijd ‘schaalafhankelijk’ zijn. Dit betekent dat de zwaartekracht zich op extragalactische lengteschalen anders zou moeten gedragen dan op de kleinere schaal van het zonnestelsel. Collett en zijn team hebben vastgesteld dat dit waarschijnlijk niet het geval is tenzij de verschillen alleen optreden op lengteschalen van meer dan 6000 lichtjaar.
WETENSCHAP & PLANEETWetenschappers hebben bovenop de krater van een vulkaan in Mozambique een eeuwenlang onontdekt regenwoud betreden. Alsof het een Indiana Jones-film betrof trotseerden ze een 125 meter hoge verticale rotswand om het onaangetaste bos te verkennen. Dat melden de Afrikaanse nieuwswebsite Quartz en de Britse krant The Guardian.
De 700 meter hoge vulkaan Mount Lico torent hoog boven het tropisch regenwoud uit in het noorden van Mozambique. Maar honderden jaren lang beklom niemand de afgelegen oude vulkaan, die een verborgen regenwoud herbergt. Het ongerepte geschenk voor wetenschappers werd in 2012 ontdekt door bioloog Julian Bayliss, die satellietbeelden bestudeerde op zoek naar een onaangetast tropisch regenwoud.
Sommige tropische regenwouden dateren uit de tijd van de dinosaurus, maar vrijwel allemaal vertonen ze tekenen van vroegere menselijke activiteit. Bayliss vroeg zich af of er bergtoppen waren die misschien onaangeroerd waren. Hij herinnert zich dat hij dacht: “Hoe zou zo’n bos eruit zien?”
Het antwoord was Lico. Maar de ligging - in het midden van een ondoordringbaar regenwoud - en hoogte van de berg zorgen ervoor dat het bos lastig toegankelijk is. Bayliss besloot zich te concentreren op het beklimmen van het laagste punt, een klif van ongeveer 125 meter.
Expeditie
In vijf jaar tijd stelde hij een 28-koppig droomteam van biologen, logistieke bemanning, plantexperts en onderzoekers samen voor de eerste expeditie, die vorige maand plaatsvond. Ze werden getraind door ervaren rotsklimmers om de expeditie midden in het omringende regenwoud uit te kunnen voeren. Het project werd een academisch samenwerkingsverband tussen dertien universiteiten, musea en onderzoeksinstellingen op drie continenten.
Omdat de enige verstoringen die het regenwoud in de loop van de eeuwen heeft doorgemaakt natuurlijk zijn – zoals droogte- is het voor wetenschappers ideaal om het effect van menselijke beïnvloeding op regenwouden te onderzoeken. Na slechts één expeditie hebben de wetenschappers al een nieuw soort vlinder en een muissoort gevonden. Ze verwachten de komende maanden nog meer onontdekte dieren te vinden, van slangen tot kikkers en padden.
Het is het tweede onaangetaste regenwoud dat wetenschappers in Mozambique hebben gevonden dankzij Google Earth. In 2005 zag Bayliss Mount Mabu, een 1700 meter hoge bergketen die zich midden in een savanne bevindt en het grootste regenwoud in zuidelijk Afrika bleek. De bergketen leek op een berg die hij al in het naburige Malawi bestudeerde, maar wetenschappers hadden deze nooit gedocumenteerd. Met zijn team vond Bayliss een hooggelegen regenwoud op de berg Mabu.
Expedities naar de plek onthulden de zogenaamde spookslak, een reptiel dat een kruising lijkt tussen een blinde slang en een hagedis, en onbekende soorten vlinders, schimmels en planten. Mount Lico is een meer geïsoleerd ecosysteem en kan daardoor nog meer unieke flora en fauna onthullen.
This month, Durrell's Dr Rich Young embarked on an epic 2 week expedition with a team led by Dr Julian Bayliss to Mount Lico, Mozambique. No one has set foot there before, so his team were the 1st to reach the pristine patch of forest at the top! Read more http://forestsfirstfootsteps.com
WETENSCHAP & PLANEETDe opwarming van de aarde gaat sneller en verder dan tot nu toe gedacht. Dat blijkt uit een uitgelekt rapport van de Verenigde Naties (VN). De huidige afspraken zijn niet voldoende om ernstige klimaatverandering tegen te gaan. De internationale organisatie komt daarom met de krachtigste waarschuwing tot nu toe.
“Als de uitstoot in het huidige tempo doorgaat, zal de door de mens veroorzaakte opwarming rond 2040 boven de 1,5 graden Celcius komen”, stellen de onderzoekers van het Intergouvernementeel Panel over Klimaatverandering (IPCC). Dat zou verstrekkende gevolgen hebben, ook voor de economische groei.
In het Klimaatakkoord van Parijs, dat in 2015 werd opgesteld, stond een maximum van 1,5 graden opwarming als streven aangemerkt, met een uitloop tot 2 graden. Om dit doel te halen, werd onder meer vastgelegd dat het gebruik van fossiele brandstoffen volledig in de ban moest worden gedaan.
Waterstijging
Het verschil tussen 1,5 en 2 graden opwarming zou volgens het rapport een waterstijging van 10 centimeter betekenen. Bij het hogere waterniveau zouden tien miljoen meer mensen geraakt worden door overstromingen, stormen en zout water-schade aan gewassen.
174 landen ondertekenden het akkoord, wat als een groot succes werd gezien. Vorig jaar trokken de Verenigde Staten zich echter terug, omdat economische belangen volgens president Donald Trump voor het klimaat moesten gezet worden. Hij zei daarbij Amerikaanse fossiele brandstoffen een nieuwe impuls te willen geven.
Het rapport gebruikt de nieuwste wetenschappelijke inzichten. Het concludeert dat de doelen niet worden gehaald tenzij er “snelle en verstrekkende” veranderingen worden doorgevoerd in de wereldeconomie.
Het is volgens het rapport dus nog niet te laat om de doelen te halen. Tussen 2020 en 2050 zou er dan wel 60 procent meer wind-, water- en zonne-energie bij moeten komen. Hernieuwbare energie zou in dit scenario in 2050 tot 67 procent van het totaal toenemen.
Bomen bijplanten
Ook zou energie van kolen met tweederde teruggebracht moeten worden, en moet uitstoot die al in de lucht zit opgenomen worden. Hiervoor moeten overheden massaal bomen bij gaan planten, als het aan de onderzoekers ligt.
Op dit moment is de temperatuur al 1 graad gestegen ten opzichte van het ijkpunt. Elk decennium komen er zo’n 0,2 graden bij.
Het document zou pas dit najaar gepubliceerd worden, maar lekte vandaag uit naar persbureau Reuters.
WEERNIEUWSVeel Friezen zullen gisterenavond allicht verwonderd naar de lucht hebben gekeken. Daar was een spectaculaire wolk te zien, die deed denken aan een ufo.
Het was natuurlijk geen ufo, maar wat was het dan wel? De Nederlandse meteorologen Wilfred Janssen en Raymond Klaassen geven uitleg: “We zien hier een forse stapelwolk die wil doorgroeien naar hogere sferen. Maar dat lukt niet omdat er sprake is van inversie: een warme luchtlaag boven een koude luchtlaag. Lucht kan opstijgen zolang de omgevingslucht kouder is, maar als die warmer wordt, lukt dit niet meer.”
Geen ufo dus, maar een grote wolk die graag wil opstijgen. De lucht, die niet verder omhoog kan vanwege de warme luchtlaag, stroomt horizontaal en licht dalend weg. Doordat de lucht tijdens het dalen een beetje opwarmt, lost de wolk aan de randen op, met als resultaat deze spectaculaire pannenkoekvorm, die ook veel weg heeft van het ruimteschip uit de film ‘Independence Day’.
NASA/LOIRPEen van de eerste beelden van de maan, veel scherper dan de versie die wereldkundig gemaakt werd.
WETENSCHAP & PLANEETRuimvijftig jaar geleden cirkelden vijf onbemande satellieten rond de maan, die beelden met een extreem hoge resolutie maakten van het maanoppervlak. Toch waren de foto’s die het grote publiek in die tijd te zien kreeg korrelig en van een zeer lage resolutie.
De satellieten Lunar Orbiter I tot V, die in 1966 en 1967 gelanceerd werden, moesten gegevens verzamelen om de perfecte landingsplaats te vinden voor de Apollo-missies. De foto’s die dat opleverde, waren zo scherp dat ze vergroot konden worden tot 16 bij 12 meter.
Na gebruik werden de beelden achter slot en grendel bewaard, ver weg van het publiek. De reden? Als de foto’s wereldkundig gemaakt werden, zouden ze de superieure technologie verraden van de camera’s op de Amerikaanse spionagesatellieten, waarop de apparatuur van de maansatellieten gebaseerd was.
NASA/LOIRPBoven: een beeld dat in 1966 verspreid werd. Onder: het originele beeld dat vrijgegeven werd in 2008, 42 jaar nadat het gemaakt werd.
Aan het einde van de jaren 60, na het Apollo-tijdperk, werden de gegevens op analoge tapes opgeslagen in Maryland. In de jaren 80 werden ze overgebracht naar het Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Californië, om in de jaren daarop van de ene na de andere plaats te verhuizen. Tot Nancy Evans, medestichter van het Planetary Data System (PDS) van NASA, besliste de beelden te digitaliseren.
McMoon
Haar team kreeg een leegstaand McDonalds-restaurant ter beschikking, dat voor de gelegenheid ‘McMoon’ werd gedoopt. Het doel was de tapes te digitaliseren voor ze onbruikbaar geworden waren of de technologie waarmee ze uitgelezen konden worden niet meer bestond.
Toen de NASA-ingenieurs de foto’s in de jaren 60 afdrukten, moesten ze die in een kerk ophangen omdat ze zo enorm waren
De bestanden die dat opleverde waren gigantisch, zelfs naar huidige normen. De beste beelden zijn tot twee gigabyte groot en kunnen zonder kwaliteitsverlies uitvergroot worden tot een enorm aanplakbord. Toen de NASA-ingenieurs ze in de jaren 60 afdrukten, moesten ze de foto’s in een kerk ophangen omdat ze zo enorm waren.
Mozaïek
Het Lunar Orbiter Image Recovery Project (LOIRP) heeft in totaal tweeduizend beelden van 1.500 analoge tapes gerecupereerd. Naast de allereerste foto van een ‘aardopkomst’, de aarde die opkomt aan de horizon van de maan (zie boven), bevat de verzameling bijzonder gedetailleerde foto’s van Orbiter IV.
Die had als opdracht één groot beeld te schetsen van de volledige voorzijde van de maan. Tussen 11 en 25 mei 1967 nam de Orbiter een reeks foto’s die het hele gebied van de noord- tot de zuidpool en van de west- tot de oostzijde omvatten. Dat leverde een mozaïek op van 12 bij 13 meter.
NASA/LOIRPEen van de gedetailleerde beelden van Orbiter IV.
De toenmalige ingenieurs legden het beeld als een plattegrond op de grond en alle onderzoekers – ook de astronauten – moesten hun schoenen uittrekken om het te verkennen. Zelfs op deze grootte waren de beelden zo goed dat de onderzoekers met vergrootglazen aan de slag konden.
Dit gigantische beeld werd gebruikt om de locaties te bepalen die Orbiter V in nog hogere resolutie ging fotograferen. De beelden van Orbiter V leidden uiteindelijk tot de definitieve locatie waar Apollo 11 zou landen.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
