Dit is ons nieuw hondje Kira, een kruising van een waterhond en een Podenko. Ze is sinds 7 februari 2024 bij ons en druk bezig ons hart te veroveren. Het is een lief, aanhankelijk hondje, dat zich op een week snel aan ons heeft aangepast. Ze is heel vinnig en nieuwsgierig, een heel ander hondje dan Noleke.
This is our new dog Kira, a cross between a water dog and a Podenko. She has been with us since February 7, 2024 and is busy winning our hearts. She is a sweet, affectionate dog who quickly adapted to us within a week. She is very quick and curious, a very different dog than Noleke.
DEAR VISITOR,
MY BLOG EXISTS ALREADY 13 YEARS AND 2 MONTH.
ON 06/08/2024 MORE THAN 2.161.100
VISITORS FROM 135 DIFFERENT NATIONS ALREADY FOUND THEIR WAY TO MY BLOG.
THAT IS AN AVERAGE OF 400GUESTS PER DAY.
THANK YOU FOR VISITING MY BLOG AND HOPE YOU ENJOY EACH TIME.
The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
29-01-2023
Two Golden Mummies Found - One Wrapped in Gold Leaf May Be Oldest Ever
Two Golden Mummies Found - One Wrapped in Gold Leaf May Be Oldest Ever
The Saqqara necropolis at Egypt's ancient capital of Memphis has been an archeological gold mine recently … and to prove it, one of the latest discoveries there is covered with gold leaf. Gold seems to be the theme when it comes to mummies these days as the mummified remains of a boy that was never unwrapped was digitally unwrapped with a CT scanner and it show the boy covered with 49 golden amulets, including a gold tongue and a gold cover for his private part. Will this trigger a ‘gold rush’ of mummy hunters to Egypt?
“This mummy may be the oldest and most complete mummy found in Egypt to date.”
Egyptian archaeologist Zahi Hawass, the director of Egyptian excavation team which discovered the gold-covered mummy, made the announcement this week at the site of the Step Pyramid of Djoser in Saqqara, near Cairo. This has been a year-long excavation which also uncovered a 52-foot-long papyrus containing the complete Book of the Dead. However, that discovery pales in comparison to the finding of the mummied remains of a man named Hekashepesy. Hawass told the media that the mummy was found at the bottom of a 49-foot (15 meters) shaft in a group of tombs dating back to the fifth and sixth dynasties of the Old Kingdom – putting them in the 2500 BCE to 2170 BCE timeframe. The tombs are near the Step Pyramid of Djoser, which was completed around 2650 BCE. That gave Hawass and his team a good idea how old the limestone sarcophagus might be when they pulled it up from the shaft. While the coffin was sealed in mortar, Hawass was able to inspect its interior. (Photos can be seen here.)
“I put my head inside to see what was inside the sarcophagus: a beautiful mummy of a man completely covered in layers of gold. This mummy may be the oldest and most complete mummy found in Egypt to date.”
IMAGE SOURCE,GETTY IMAGES - Image caption,
One of four newly discovered tombs at the Saqqara archaeological site south of Cairo
IMAGE SOURCE,GETTY IMAGES
Image ca - ption,Various statues and items of pottery were found in the tombs
It is a challenge to accurately determine the age of Egyptian mummies. A naturally mummified body was found in a near Gebelein (now called Naga el-Gherira) in 1896 – the so-called Gebelein Man was estimated to have died around 3400 BCE and is nicknamed ‘Ginger’ for his red hair. The mummified body of Lady Rai, the nursemaid to Queen Ahmose-Nefertari, the first Queen of the 18th Dynasty of Ancient Egypt, was found in 1891 and dates to around 1530 BCE. The mummy of Amenhotep I is considered to be the oldest royal Egyptian mummy, dating to about 1506 BCE. Based on that, Hekashepesy is certainly in the running, if not the current leader, in the ‘oldest Egyptian mummy’ contest. Hawass stresses the significance of this discovery is not in its age or gold leaf but in the fact that Hekashepesy and the others found there were ordinary Egyptians.
“The most important tomb belongs to Khnumdjedef, an inspector of the officials, a supervisor of the nobles, and a priest in the pyramid complex of Unas, the last king of the fifth dynasty. The tomb is decorated with scenes of daily life.”
The team found another shaft that was 30 feet deep and contained three other tombs and many wooden statues. In addition to Khnumdjedef, they found the mummified remains of Meri, the “keeper of the secrets and assistant to the great leader of the palace” who oversaw the Pharaoh's archive documents, which were considered to be magic to common Egyptians who could not read. The wooden statues were of individuals and families, not just gods, and included three of one person, a judge and writer identified as “Fetek,” which were next to his mummy. Finally, this ancient burial site contained burial artifacts - amulets, stone vessels and other items.
While the discovery of the gold-covered mummy was significant, it didn’t overshadow an announcement just a few days before of another mummy taking a lot of gold into the afterlife.
"Here we show that this mummy's body was extensively decorated with 49 amulets, beautifully stylized in a unique arrangement of three columns between the folds of the wrappings and inside the mummy's body cavity."
In an interview with CNET, Sahar Saleem, a radiologist at Cairo University, explains how she and her team revealed new information about another old mummy – one which has been stored and unexamined in the Cairo Egyptian Museum since 1916. Saleem is the first author of the research paper, “Scanning and three-dimensional-printing using computed tomography of the “Golden Boy” mummy.” Published in the journal Frontiers of Medicine, which describes how she and her team used Computed Tomography (CT) and 3D-printing to scan the mummified remains and learn enough to call it the “Golden Boy.”
“Biological sex could be determined from the presence of male genitalia; epiphyseal fusion and tooth eruption indicated an approximate age at death of 14–15 years.”
The CT scan provided a non-invasive view of the body and the 3D printing helped to digitally reconstruct the boy’s bones, blood vessels, soft tissues and more. It showed he wore a pair of white sandals, which appear to be the least expensive part of his burial outfit. The amulets, many made of solid gold, included the Eye of Horus -- a scarab beetle inside his chest – and a two-finger amulet beside his penis. (Many photos can be seen here.) The amulets were placed in specific areas in accordance with the aforementioned Egyptian Book of the Dead. A gold tongue amulet was placed inside the mouth to ensure the deceased boy could speak in the afterlife, and the two-finger amulet by the penis was to protect the embalming incision. The mummy’s eye lines and eyebrows were inlaid with stones, and the eye pupil was made of black obsidian.
Other amulets included a gold double-falcon-plume, gold scarab, stone serpent head, and a gold double ostrich plume, and the Golden Boy’s face was covered with golden head mask. On the medical side, the CT scan showed the boy had excellent teeth and had no signs of trauma, so the researchers assume the cause of death, even at such a young age, was natural. The mummy and coffin were discovered in 1916 at a necropolis in Nag el Hassaya, the cemetery of the city of Edfu. The scan helped date the boy’s death to between 330 BCE and 30 BCE, and the gold mask indicated he was of high status.
The mystery of ancient Egyptian mummification continues to unfold and goes on to fascinate us. These recent discoveries of a complete Book of the Dead, the gold-covered oldest known mummy and the Golden Boy show the Egyptians long had a strong belief in the afterlife and a reverence for the dead – and not just the deceased of the royal families but of ordinary Egyptians as well. We would do well to follow their examples rather than portray their mummified deceased in horror movies.
Latvia’s Enigmatic Virtaka Cliff and Mysterious Gauja River Petroglyphs
Latvia’s Enigmatic Virtaka Cliff and Mysterious Gauja River Petroglyphs
Petroglyphs,cave paintings , and different rock carvings are some of the earliest forms of expression of early man. In the Baltic, Pomeranian, and Scandinavian regions of Europe, petroglyphs have been utilized for various purposes for thousands of years in the lives of its inhabitants. Popular in the Paleolithic, Neolithic, and well into the Bronze and even Iron Age, petroglyphs became a unique heritage of Europe. Today we will examine one of the most intricate and intriguing petroglyph examples in the Baltic region, known as the Virtaka Cliff in Latvia.
But what are petroglyphs? Petroglyphs are elaborate incisions in prominent rocks, boulders, and cliff walls that served a religious or similar purpose for the various cultures and tribes that lived a hunter-gatherer lifestyle. They often depicted mythical creatures or the hunting of game. All the various symbols are still a subject of a lot of study to decipher and understand their purpose and meaning.
Belated Discovery of the Virtaka Cliff
The Krimulda parish and municipality is located close to the shores of the Baltic Sea in Latvia. This is the home of the Virtaka Cliff, a remote sandstone cliff that boasts a dense grouping of petroglyphs, one of the richest such collections of markings in the whole Baltic region. Latvia is the second largest of the three Baltic nations, and boasts a rich and lengthy history, seeped in the traditions and heritage of the Balts, and the Virtaka Cliff is a crucial insight into its oldest historical periods.
As it is situated in the so-called East European Plain, prominent rock outcrops and rock faces are somewhat of a rarity across the nation. Nevertheless, certain regions of Latvia still have suitable rocky canvases that the ancient peoples discovered and utilized for their enigmatic expressions. The Gauja River Basin is a critical example of this. The only truly Latvian river - emerging and ending entirely in Latvia – it carved out a deep river valley, with steep red rock cliffs all around its banks – a perfect canvas for some petroglyphs!
Natural caves are also in abundance in the region, many of them showing signs of ancient habitation. Many have been studied extensively and classed as sacred caves. There are roughly fifty of these in Latvia today. These are all important aspects of northeast European ancient cultures. But what is interesting is their geological background. These caves are formed through the same geological process as were the many cliffs in Latvia. Formed from sandstone, and relatively easy to work, they often show ancient carvings and symbols.
Sadly, visitors, travelers, wanderers, and tourists often exploited the softness of the sandstone by carving their names or goofy messages in the walls they chanced upon. Many of the ancient cliff faces and sacred caves have been thus defiled by “modern” writings. The rock faces of the popular Gutman Ala or Gutman’s cave have been extensively studied, but are also filled with tourist writings. The earliest of these dates to 1521!
Providing Insight into Distant Baltic History?
The very first ancient rock carvings in Latvia were discovered surprisingly recently. With centuries of outside interference and occupation from major regional powers, Latvia received its independence truly and formally around 1991. These occupations and internal struggles probably also influenced its scholarly world, limiting the extent of the archaeological studies until later decades of the 20th century.
In 1971, Latvia’s petroglyphs and rock carvings were discovered in earnest by a prominent cave researcher, Guntis Eniņš. His earliest discoveries were made in the Lībiešu Upurala cave. He discovered ritual remains in the cave, which were also corresponding to the mysterious carving on its walls. His next major discovery was made in 1986, on the face of the so-called Virtaka Rock. This prominent sandstone cliff face is located on the banks of the River Brasla.
The Virtaka Rock is one of the most stunning, primeval rivers of the Baltic region, with wild nature within its rugged valleys, and a truly heathenish ambience to it. The Virtaka Cliff is situated on its right bank, and its height is between 10 to 15 meters (32-50 feet), and length is roughly a 100 meters (~329 feet). At its base, secluded from sight, is a small niche cave, with a ceiling height of 2.5 meters (8.2 feet).
Upon close inspection, Guntis Eniņš was astounded by the majestic discovery he had made. The face of the sandstone cliff was covered with an intricate and dense grouping of ancient petroglyphs, covering a surface of 2 by 3.5 meters (6.5 by 11 feet). It was at once certain that this grouping of carvings was by far the largest and most significant such discovery in Latvia up to that point, and it made a big echo in the archaeological and historical scientific circles.
The carvings on Virtaka Cliff are very dense and very numerous, perhaps indicating a long period of “worship” or use by ancient inhabitants of the region. While the meaning, the role, and the symbolism behind the carvings remains largely a subject of debate, we can nevertheless spot some of the widely used symbols of the ancient times.
Some of them are various basic symbols used throughout Europe in the neolithic and the later ages, such as swastikas, sun crosses, circles, zig-zag lines, animal shapes and human shaped motifs. Important to note are the use of swastikas - which are ancient symbols of the sun in Old European cultures and civilizations. Some of them are arrayed in combined groups of four, while others are solitary. Sun crosses and similar shapes are also very old and very widespread in Ancient Europe.
The petroglyph carvings on Virtaka Cliff are very dense and numerous and were discovered in 1986 by Guntis Eniņš.
But more important to note are several symbols that are very recognizable in the later Balto-Slavic cultures. Many of them are best described as angular geometric symbols, and as such they are commonly observed in later Baltic andSlavic (Balto-Slavs diverged into these two distinct cultural groups) embroidery, carvings, and religious symbolism. The Hands of God (Slavic: Ręce Boga ) are one such symbol on the Virtaka Cliff, as are the numerous linear triangular formations that are identified as Slavic symbols of fertility, the tree of life, or the Sun.
As such, Virtaka Cliff could be an important indication into the traces of earliest Balto-Slavic cultural groups in the region, a remnant of the crucial amalgamation of the Proto and Indo Europeans. Alas, archaeological excavations at the foot of the cliff yielded no considerable finds that could help determine the age or the extent of its use in history. The uncertainty of the age of the carvings led to a lot of scholarly debate and a concentrated effort that could determine their age with certainty.
Eniņš, with the help of a prominent Latvian geologist, Vilma Venska, deduced that the carvings are between 500 and 1000 years old at most. This could place them into a time period of “late” Early Medieval Period, when some of Europe’s last pagans still held to their fate in the Baltic and Pomeranian region. As such, this dating by Eniņš does make sense. However, it could be even older than this.
Several key Latvian scholars offered their interpretations of these carvings, most of them largely agreeing as to their origins. However, it is the age that is subject to debate. The influential linguist Konstantīns Karulis offered his suggestion in 1988, saying that the Virtaka Cliff petroglyphs are motifs left behind by the early Balts, corresponding to their mythology and ancient world view. Several world tree symbols are clear suggestions of this.
But, surprisingly, Karulis somewhat shockingly suggested that the age of the carvings was no older than 200-300 yeas, which seems to be an almost impossible suggestion. Most other scholars across Latvia and Europe agree that the carvings are quite archaic, with a millennium of age being the lowest possibility. They also agree that these carvings can be easily connected to the Proto Indo-European symbolism and world view as it was commonly depicted through similar motifs thousands of years ago.
Guntis Eniņš devoted his efforts to further research and went on to discover several similar places in Latvia, especially in the Gauja River basin and Gauja National Park. In 1987, merely 50 meters (~165 feet) from the Virtaka Cliff, Eniņš discovered another smaller group of rock carvings. These were much simpler, consisting mainly of groups of vertical lines arranged in groups of nine. Eniņš deduced that it was a form of an ancient lunar calendar, and thus named this new site Kalendāra klints (Calendar Rock).
After this flurry of activity, interest in Virtaka Cliff quickly subsided after that - mainly due to inability for scholars to agree on its age. Meanwhile enthusiasts kept up their devoted explorations. Eniņš was at the head of a group of amateur explorers, and they went on to make several important discoveries. Some other local historians also made discoveries in this region, such as Ansis Opmanis, Imants Jurģītis, and Sarmīte Ansberga.
The inspector of the Gauja National Park also discovered petroglyphs in his rounds. Guntis Eniņš conducted thorough cleaning and excavations at these sites, notably at Krusti Rock and Re¸ģi Rock, copying the petroglyphs for preservation. However, it is interesting to not that Eniņš refrained from publicly announcing the exact locations of these new petroglyphs, in order to protect them from tourists and desecration.
The Last Pagas of Europa
Most - if not all - of Latvia’s discovered rock carvings and petroglyphs are situated in the area of Gauja River, where Brasla and Amata Rivers flow into it. Some of these locations have up to 300 symbols carved. However, dating these carvings has proved to be a very difficult task. One of Latvia’s leading archaeologists, Juris Urtāns, helped determine their age after his critical 2001 academic study.
This work was centered on the then-recently discovered petroglyphs on the so-called Raksti Cliff on the banks of the Rakstupīte river. The majority of those carvings were depictions of ships, and as such their discovery was a sensation. Urtāns’ academic publication was thus the first such work regarding the discussion of rock carvings in Latvia as a cultural and historical source. By a careful and complex analysis of the ship carvings, Urtāns managed to compare them to some later church graffiti and medieval symbols, dating the petroglyphs at Raksti Cliff to 12th, 13th, and 14th centuries AD.
This pointed that at least a part of petroglyphs discovered in the region are dated positively to the medieval period, showing that the custom of rock carving was preserved in the region of Latvia much longer than elsewhere. But then again, the Baltic nations were the last in Europe to be Christianized, and thus their pagan customs survived for much longer than elsewhere. Lithuania was Christianized around 1387 through severely violent means.
One of the proposed theories of the meaning of the carvings placed them in relation to the so-called “cross tree” tradition. This old custom had funerary origins. Inhabitants of Latvia would carve crosses in trees, usually pine, which was selected for that purpose. When the deceased was laid to rest, a cross was carved in the cross-tree, so his soul would not go past the spot marked with the cross.
It is proposed that the numerous markings on Virtaka Cliff had the same purpose, and were left there by mourners over the ages. The custom of cross-trees died out in the early 20th century with the onset of Russian rule over Latvia. Virtaka Cliff could thus be an important insight into the regional funerary traditions that date far back in time.
Piecing Together the Puzzle of the Past
The European pagan heritage is undoubtedly an important aspect of our collective history. The period of Old Europe, and the emerging of later cultures as shaped by the Indo European touches, both showcase a complex world view and a far-reaching mythology. And although much of it is still shrouded in mystery, ancient caves and sites such as the Virtaka Cliff can help us greatly in piecing the numerous puzzles of our past.
Top image: Discovered in 1986, the Virtaka Cliff petroglyphs in Latvia
Mummified Crocodiles Sacrificed to the Gods Uncovered in Egypt
Mummified Crocodiles Sacrificed to the Gods Uncovered in Egypt
While performing excavations at a site known as Qubbat al-Hawā in southern Egypt in 2019, archaeologists from the University of Jaén in Spain made a strange and startling discovery. They unearthed a tomb that contained the remains of 10 mummified crocodiles, which once swam the waters of the River Nile in large numbers during the time of the ancient Egyptian pharaohs.
Two of the Spanish archaeologists have joined forces with a pair of Belgian scientists to produce a full and complete analysis of the skeletons of these mummified crocodiles and their tombs, published in the journal PLOS One .
“More than 20 burial sites with crocodile mummies are known in Egypt, but to find 10 well-preserved crocodile mummies together in an undisturbed tomb is extraordinary,” explained study lead author Bea De Cupere, an archaeozoologist from the Royal Belgian Institute of Natural Sciences(RBINS), when discussing the mummified crocodiles. “Of most mummies collected by museums in the late 19th and early 20th centuries, often hatchlings, we don’t know exactly where they come from.”
Ten mummified crocodiles unearthed in an undisturbed tomb in Qubbat al-Hawā, discovered in 2019.
Excavations of Rock-Cut Tombs Revealed Mummified Crocodiles
Qubbat al-Hawā is the site of an ancient Egyptian necropolis and is located on the western bank of the Nile opposite the historic city of Aswan. Its collection of over 100 tombs features the resting places of many aristocrats and priests, mostly from the age of the Old and Middle Kingdoms (2,700 to 1,800 BC).
The small, rock-cut tomb of the crocodiles, which contained five skeletons and five crocodile skulls, was located right next to six tombs that held the bodies of many local dignitaries, signifying the importance of this unique ritual burial. While the necropolis at Qubbat al-Hawā was still in use as late as the Roman period, the Belgian researchers have confirmed that the crocodiles were entombed sometime during the pre-Ptolemaic era, or before 304 BC.
Overview of some of the Qubbat al-Hawā tombs, including the crocodile tomb on the right.
(José Luis Pérez Garciá)
Sacrifices to Sobek, the Crocodile-Headed God
In ancient Egypt, crocodiles were used in rituals dedicated to Sobek, the god of water, fertility and pharaonic power and influence. In addition to his role in helping Egypt’s pharaohs achieve and preserve political and military strength, Sobek was also said to protect the people from the dangers associated with the Nile.
These would have included rapid and massive flooding, exposure to waterborne diseases, and attacks by ferocious creatures including venomous snakes, hippopotami, and crocodiles - the same crocodiles that were used in rituals meant to appease the mighty Sobek, who was usually portrayed with a man’s body but a crocodile’s head.
The skeletal remains found in the tomb belonged to two different species: the West African crocodile and the iconic Nile crocodile , both of which proliferated in the Nile region thousands of years ago.
The crocodile five bodies ranged in size from six to 11 feet (1.8 to 3.5 meters) long, which is average size for a West African adult but on the small side for the Nile version (the latter can grow to twice the length of a West African type). Three of the five skeletons were virtually complete, but the other two had a lot of missing parts.
Statue of Sobek, the crocodile-headed god, from the mortuary temple of Amenemhat III, on display at the Ashmolean Museum in Oxford. (BVBurton / CC BY-SA 4.0 )
Rare Discovery of Intact Mummified Crocodiles at Qubbat al-Hawā
“The crocodiles were first buried elsewhere, possibly in sand pits,” De Cupere said. “This allowed the crocodiles to dry out naturally. Then the remains were unearthed, wrapped and moved to the tomb in Qubbat al-Hawā. Body parts must have been lost during wrapping and transport.”
One of the intact mummified crocodiles was so perfectly preserved that the archaeologists found stones known as gastroliths still present it its intestines. These are small rocks that reptiles will sometimes swallow to help them digest food, or in the case of crocodiles to help them maintain their balance while immersed in water. The presence of gastroliths helped confirm that the crocodiles were not cut open and cleaned out after their deaths, but were mummified in a more natural state.
There were no signs of physical injury on the skeletal remains of the mummified crocodiles. Ancient Egyptians captured the dangerous creatures by ensnaring them with nets, and the researchers speculate the crocodiles buried in the tomb were either drowned, suffocated or baked in the hot sun to ensure they were dead before been sent off to the afterworld.
The unfortunate creatures were being offered to Sobek as sacrifices, with the proper rituals being carried out beforehand to make sure the sacrifices would be accepted and would bring favor to the Egyptian people.
Archaeologist Vicente Barba Colmenero excavating the skull of one of the mummified crocodiles from the tomb at Qubbat al-Hawā.
Sometimes, an Unwrapped Mummy is Better than a Wrapped One
The skeletal remains of the mummified crocodiles were no longer wrapped. But samples taken from the tomb contained microscopic traces of linen, palm leaves and rope, showing that the bodies and skulls had been mummified at the time of burial. The archaeologists determined they’d been entombed more than 2,300 years ago, based on stratigraphic evidence and on the advanced decay of the bandaging and the lack of pitch or bitumen covering the crocodile skeletons (later burials featured these added preservatives).
“Although several hundred crocodile mummiesare available for study in museums worldwide, not many specimens have been subjected to detailed investigation,” the study authors noted in their PLOS One paper. “This is undoubtedly due to the fact that observations of these mummies are complicated by the bandages and because large amounts of resin orbitumen are often applied to the animal bodies.”
Because they could look at the skeletons of the animals directly, instead of being forced to rely on non-invasive imaging technologies (CT-scanning and radiographing) to peer through layers of bandages and resin, the archaeologists were able to examine the skeletons of the mummified crocodiles more thoroughly and completely than would normally be the case.
“I'm thrilled that finds like these give us another glimpse into the life of ancient Egyptians,” said De Cupere, in acknowledgement of the scientific and historical significance of this anomalous but highly revealing discovery.
Top image: Bea De Cupere from the Royal Belgian Institute of Natural Sciences with one of the mummified crocodiles.
When asked to name the top place in the world they would like to live, it is a safe bet that few people choose Siberia. That makes it difficult to accept the idea that it was the chosen home of early humans, Neanderthals and Denisovans. Why would they migrate from Africa and other warmer climates to the frigid air and frozen ground of Siberia? Well, the mystery just got a little deeper – researchers analyzing prehistoric DNA from North Asia were surprised to find out it was from a previously unknown group of hunter-gatherers that lived there 10,000 years ago or more. Another strange discovery – the group disappeared 7,500 years ago. And one more … the people may have not only migrated east from Europe but west from North America across the Bering land mass as well. Who were they? A new species? An amalgam of other species? Why would they leave North America to go to Siberia? Can they help solve the mysterious attraction of Siberia?
“The peopling history of North Asia remains largely unexplored due to the limited number of ancient genomes analyzed from this region. Here, we report genome-wide data of ten individuals dated to as early as 7,500 years before present from three regions in North Asia, namely Altai-Sayan, Russian Far East, and the Kamchatka Peninsula.”
In a study published in the journal Current Biology, study senior author Cosimo Posth, an assistant professor in archaeo- and paleogenetics at the University of Tübingen in Germany, explains the frustration archeologists have had in identifying what people lived in an area now known as North Asia, stretching from western to northeastern Siberia. In particular, the researchers were interested in an area known as the Altai, which was known to have been traversed by prehistoric people traveling between northern Siberia, Central Asia and East Asia for thousands of years. This area – in what is now the place where Russia, China, Mongolia and Kazakhstan meet – became famous when fossils found in a cave were identified as Denisovans, another extinct human relative. The Denisovan fossils are merely a few teeth and bone fragments, but those plus eDNA helped identify their genome. Now, Posth was present with 10 prehistoric human genomes found in Altai dating back more than 7,500 years.
“(They were) "a mixture between two distinct groups that lived in Siberia during the last Ice Age."
According to the study, researchers have previously found multiple distinct human genetic lineages in this area dating back to the Upper Paleolithic or Old Stone Age which began 50,000 years ago. At a location in the Altai region known as the Afontova Gora site, they found remains dating back 17,000 years showing ancient North Eurasian ancestry, a common gene pool. After that, there is a 12,000 years gap where the genomic profile of the populations are unknown. Fortunately, the 10 prehistoric human genomes helped solve some of the mystery of their identity.
Posth explains in Smithsonian Magazine that the ten individuals lived previously in three regions: Siberia’s Altai Mountains, the Kamchatka Peninsula and other parts of the Russian Far East. These regions had the kind of conditions that make one wonder why they moved there - cold climates at high latitudes – but Posth points out that this is the perfect climate for optimal preservation of ancient DNA. As he puts it: “You can actually generate a genome of the same quality as a modern genome. It’s amazing stuff.” How amazing? Posth and his team were able to identify an entirely new population of humans that lived in Siberia’s Altai Mountains during that ‘lost’ time period. That genome was then found in lineages in both Europe and the Americas – so these people eventually headed for warmer and lower altitude regions. The ancient DNA revealed a second group – members of Japan’s Jomon culture who originally came from Siberia and them migrated back west to Altai thousands of years later. Here’s the biggest shocker from the ancient DNA – it revealed that Native Americans migrated back over the Bering Land Bridge into Asia several times over a span of thousands of years.
“Our analysis reveals a previously undescribed Middle Holocene Siberian gene pool in Neolithic Altai-Sayan hunter-gatherers as a genetic mixture between paleo-Siberian and ancient North Eurasian (ANE) ancestries. This distinctive gene pool represents an optimal source for the inferred ANE-related population that contributed to Bronze Age groups from North and Inner Asia, such as Lake Baikal hunter-gatherers, Okunevo-associated pastoralists, and possibly Tarim Basin populations.”
In other words, the Altai region was a Siberian melting pot 12,000 years ago. And “melting” it was – research shows that the region was slowly warming. That could have been part of the attraction for some of these hunter-gatherers to migrate to a new area or return to the land of their ancestors. The Paleo-Siberians were part of the first wave of humans to migrate over the bridge to the Americas and their genome is in many Native Americans today. The reason for their re-migration back over the Bering bridge before it disappeared is still a mystery. Posth was surprised by the amount of migration across this area: “I expected movement maybe from one valley to another, but here we’re talking about large-scale movement and mobility among these groups across vast areas of North Asia.”
The final surprise was the discovery of one individual in Nizhnetytkesken Cave who was buried with stone points, ornaments and animal claws that indicated he was quite possibly a shaman. Dating back 6,500 years, he lived more recently than the other individuals and his genetic profile was closer to populations from the Russian Far East – a culturally distinct and geographically distant region more than 900 miles west.
One more thing – the Altai mystery group of hunter-gatherers disappear from that region 7,500 years ago. Where did they go? The study suggests that the continued to migrate – they may be the source of the ancient North Eurasian genomes found in groups like the Tarim Basin mummies and the Bronze Age cultures of the Lake Baikal region of southern Russia.
“(These) geographically distant hunter-gatherer groups showed evidence of genetic connections to a much larger extent than previously expected. This suggests that human migrations and admixtures [interbreeding between groups] were not the exception but the norm also for ancient hunter-gatherer societies."
According to Posth, it appears these ancient humans – and perhaps we modern humans – are genetically predisposed to be wanderers and migrators. Could our modern preference to settle in one area for life – and for generations – be going against our nature and causing some of the problems we have? After all, the song was about a Happy wanderer, not a sad, depressed, sick and lonely one.
Ancient “Hieroglyphs” Discovered In Ukrainian Caves
A Ukrainian explorer followed his grandmother's clues and discovered a lost cave system in the middle of Kyiv. Professors are “amazed” that such a treasure was hidden in plain sight for thousands of years.
The cave system is located at Voznesenskyi Descent in Kyiv, Ukraine. Dmytro Perov, a conservationist at the Center for Urban Development in Kyiv reported on Radio Kultura that the caves were found beside a dismantled house that Kyiv housing authorities had deemed as unsafe for inhabitation.
A report in Suspline says that in August this year Perov learned that the Kyiv City Council were drawing up plans to develop this area. His attention was drawn to a particular house address: Voznesenskyi Uzviz, 25, in which his great-great-grandmother Daria Volosova used to live at the beginning of the 20th century, at which time it was a three-story family manor.
A report in Rubryka says Perov’s Grandmother used to speak about a big stone house next to an ancient cave, but no one knew where it was located. Perov told Radio Kultura that he had examined the area several times in the past and that only the front facia of the house remained, hidden in bushes.
The conservationist told reporters that he decided to team up with his friends to go to the old house “on a small expedition to look for caves” and they identified an entrance. Last Saturday, Perov and a team of researchers from the Institute of Archaeology conducted the first archaeological explorations in the Voznesensky Caves. And having spent 3 hours inspecting the cave, Timur Bobrovskyi, a professor of archaeology at the Sofia Kyivska reserve said he was “amazed that such a treasure was found in the center of Kyiv”.
The entrance to the cave system, and one of the silted-up cave entrances within it.
Perov says the team explored two of the four caves, because the other two are full of silt that needs to be cleared out prior to any exploration. In the northern part of the cave the team identified fragments of pottery from the Late Kyivan Rus’ era, which was a state in Eastern and Northern Europe from the late 9th to the mid-13th century.
Perov wrote on Facebook that the team scoured around 40 meters (131 ft) of caves including the lower cave complex, which he said is twice as long as the upper passage and it has a series of “radial branches.” However, the most significant discovery was, in Petrov’s words: “a set of Kyivan Rus hieroglyphs and Varangian symbols from the Early Rus period” when the region was under the control of Varangian rulers.
Dmytro Perov said that while more research is needed to confirm it, they suspect some of the carved symbols might date all the way back to the 5th to 6th centuries BC. He says “ animistic images of animals and graffiti” from the Varyaz period were also found on the walls including the rune Algiz ("chicken's foot"). This was an ancient Varangian charm, a symbol of protection and long life.
Between the 7th–6th centuries BC several Hellenic Greek colonies were founded on the northern coast of the Black Sea on the Crimean Peninsula and along the Sea of Azov. After a period of control by the Roman empire, during the 1st millennium BC, the steppe hinterland was occupied by the Cimmerians, Scythians, and Sarmatians who traded with the Greek/Roman colonies.
Viking Bloodlines And Trade Routes
The Kyivan state was founded by the Varangian, or Viking, Prince Rurik in the late 9th century. His descendants developed and controlled an international trade route to the west until the 13th century. According to Britannia the Kyivan state comprised East Slavic, Norse, and Finnic peoples, so it will perhaps be impossible to identify who left the carved symbols on the cave walls.
For several months the Kyiv City Council has been planning to transfer the land plot to a private developer. However, Perov said that until more data is gathered from the caves the issue of transfer of the plot for development has been removed from the agenda of the Kyiv City State Administration.
Top image: The team exploring the cave system found in Kyiv.
The ancient city of Lacedaemon – is it the legendary Atlantis?
The ancient city of Lacedaemon – is it the legendary Atlantis?
The name Lacedaemon is derived from the verb, λαγχάνω (lachano), to assign somebody something by lot, and δαίμων (daemon), which means God in ancient Greek. Lacedaemon therefore denotes the divine lot, a piece of the world given to the God Poseidon, according to Plato, who identifies Lacedaemon with Atlantis.
I consider it worthwile to mention a remark by J. Spanuth in his book, ‘ Atlantis: Heimat, Reich and Schicksal der Germanen ’, (Tuebingen 1965), that Atlantis is “the oldest, most disputed, most hazardous and clearly most thankless, but still the most rewarding and most intriguing matter that Antiquity has bequeathed to us”.
There is a vast bibliography about Atlantis, but the modern scholarship concluded that to locate Atlantis and to prove the validity of its identification, four points of agreement must be met and generally accepted. (See E.Bloedow. ‘ Fire and Flood from Heaven: Was Atlantis at Troy ?’ La Parola del Passato 48, 1993, pp.109-160.
Atlantis was an island.
It lay beyond the “Pillars of Hercules”.
It was larger than Asia and Libya together.
Its destruction (sinking) produced a barrier of impassable mud.
These four prerequisites are completely fulfilled in the case of Lacedaemon.
The name, features, and location of Lacedaemon have been hotly debated from Antiquity to modern times. Lacedaemon was mentioned for the first time in the second Book of Iliad, in the so-called Catalogue of the Ships, verse 581, as the first city of the Kingdom of Menelaos in Lakonia – “Οι δ’ είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν” (‘E de ichon kili Lacedaemon kitoesan’). Κοίλη (‘kili’) and κητώεσσα (‘kitoesan’) are the two traditional epithets steadily connected with Lacedaemon. ‘Κili’ means hollow, everybody agrees on that, but the epithet ‘kitoesan’ has been variously interpreted. It might refer either to its geological formation and identity – that it is full of ravines and subterranean caustic splits – or to its island nature, in this case abounded with κήτη (‘kiti’), sea monsters or big fish (dolphins, turtles, whales, seals etc.).
Taking for granted that in northern Lakonia there once existed a huge lake from the Pleiocene period, measuring 35 square kilometres, the epithet ‘kitoesan’ may well fit the geology of the site of Lacedaemon. The lake is now dry and contains big deposits of lignite layers, similar to those in the adjacent plain of Megalopolis. The date of dessication or draining of the lake in the area of mount Taygetos is of paramount importance for the history of Lacedaemon, its identity, and identification with Atlantis.
Plato, in Timaeus and Critias, describes Atlantis as an island in what he calls a ‘Pontos’, a word meaning Sea or Sea-lake (Timaius 24E Critias 113-114 B). The other geological and geographical coordinate of the area is the Πέλαγος (‘Pelagos’), erroneously interpreted by Atlantologists as ‘Ocean’. Pelagos in Greek signifies a large and extensive area, such as the Aegean Pelagos or the Ionian Pelagos. Pontos was the huge lake of Lacedaemon, Pelagos was the large and navigable river Eurotas.
The inhabitants of Atlantis, known by various names, like Hyperboreans, Phaeakes, Phoinikes, Atlantes, Minyans etc, were thought to live in a remote area, safe in their natural environment, reluctant to be visited by other people. There they lived a whole millenium, eternally young, and they were beloved to the Gods. Tyndareos, the father of Helen and the divine Twins Kastor and Polydeukes lived where Lakonia ended, very close to Arcadia - “εν τοις εσχάτοις της Λακεδαιμονίας” (‘En tis eshatis tis Lacedaemonias’).
We have reasons to suppose that the area of the lake was covered by small islands, some natural, others artificial, founded upon wooden tree trunks, taken from the densely forested mount Taygetos, an activity described by Plato in reference with the works of the Atlantians in the main island in the Pontos. The work and the plan may be paralleled with the miraculous achievements of the Venetians in the large Lagoon in the Adriatic. This “Civitas Serenissima” was built entirely upon wooden trunks and was composed of numerous islands, constructed densely to each other.
Plato himself speaks of other islands, besides Atlantis, in the same Pontos. Atlantis lay at the eastern fringes of the sea, near the exit of the river, beyond the Pillars of Hercules and was surrounded by islands, which were approached from Atlantis both by sea and land (Timaeus: “εξ ης επιβατόν επί τας άλλας νήσους τοις τότε εγένετο πορευομένοις”). Plato seems to know well not only the geophysical conditions of the area of Lacedaemon, he also knew the geography of the island group and most probably the names of the islands, at least of some of them.
Taking that into consideration, we may come to the solution of the most difficult of the Platonic references to Atlantis, which is described by Plato as being larger than Asia and Libya together. What was known as ‘Asia’ and ‘Libya’ at the time were small islands in the lake of Lacedaemon, and we know that Asia and Libya were Laconian toponymics (see my book LACEDAEMON, volume II, p. 399 ff).
Accordingly, we fix one of the four points of agreement posed by Atlantologists. Plato’s trustworthines is strengthened by the reference in ‘The Odyssey’ that Ithaca, the original homeland of Odysseus, lay in a similar landscape. It is described as “χθαμαλή εν αλί, πανυπερτάτη προς ζόφον”, i.e. hollow and the most remote to North-West, though many other islands that were close to each other, lay to the East and South (“νήσοι πολλαί, μάλα σχεδόν αλλήλησιν”, Odyssey, book 9, 22-3).
Odysseus, the Argonaut, was at home in Lacedaemon, where he acquired the famous composite-bow of Iphitos and it was not a mere coincidence that his descendant Telemachos came to Lacedaemon many years or centuries thereafter to visit Menelaos and Helen in order to be informed about his farther’s return to Ithaca.
Featured image:Artist’s depiction of Atlantis. Credit: BigStockPhoto
Archaeology may be the discovery of and research of things that happened long ago, but it is an ever-changing field. Every year new discoveries are made that either teach us something new or show us what we thought we knew was wrong. 2022 was no different, it was a year full of exciting discoveries. From a close-up inside look at an Egyptian pharaoh’s coffin to a 9,000-year-old shrine found in Jordan, 2022 was a great year to be a history fan. As we prepare to move into next year let’s take a look at 10 of the most exciting archaeological discoveries of 2022.
Amenhotep I’s outer sarcophagus and his head and body after scanning inside.
Historically we haven’t always been great at looking after or showing respect to important archaeological discoveries. A disturbing example of this is Egyptian mummies. Rather than being treated with the respect and reverence, a body deserves, all too often mummies have been treated as novelties.
The Victorians went as far as throwing exclusive mummy unwrapping parties . Sadly this has left modern historians and archaeologists with precious few royal mummies that have not been unwrapped and damaged.
Which “Lost Culture” Created This 2,000-Year-Old Tomb?
Thankfully the mummy of Amenhotep I, which was first discovered in 1881, was never unwrapped because it was believed to be too beautiful to destroy. For over a hundred years, Egyptologists have been desperate to take a look at the face of Amenhotep. This year, thanks to the use of noninvasive CT scans, they finally got to see inside Amenhotep’s mummy.
The team based at the University of Cairo was struck by how much the mummy resembled his father, Ahmose. The CT scans used allowed the team to see what Amenhotep had looked like when alive, rather than just a desiccated piece of meat.
Amenhotep was originally found in a cache of mummies that had been collected, rewrapped, and reinterred in the 21st Dynasty after tomb robbers had damaged them. The scans show just how badly Amenhotep had been damaged and how much care the 21st Dynasty priests had taken in repairing his mummy.
His neck had been broken when looters had torn off a necklace and the priests carefully reattached his head with a resin-treated linen band. They also repaired his broken left arm, covered a hole in his stomach, and added new gold amulets.
For a long time, it had been believed that these priests uncovered and rewrapped old royal mummies so as to be able to rob them. The scans show the opposite is true. The priests not only treated these royal mummies with the utmost respect but even added new valuables to the old mummies in a show of veneration.
Antarctic explorer Earnest Shackleton’s long lost Endurance shipwreck, which sank in 1915, has finally been found at a depth of 10,000 feet or 3050 meters off the coast of the icy continent.
Source: Falklands Maritime Heritage Trust / National Geographic / Endurance22
Few archaeological discoveries grab headlines like the discovery of a long-lost shipwreck. 2022 was the year that the long-lost ship of the legendary explorer Ernest Shackleton, the Endurance, was discovered.
The ship first sank off the coast of Antarctica in 1915. Shackleton had hoped to make the first land crossing of Antarctica but his plans were scuppered when his ship became stuck in a dense pack of ice. He and his crew of 28 were left with no choice but to abandon their ship. For the next several months they camped on ice floes which carried them northward until they finally reached the uninhabited Elephant Island.
From there Shackleton and some of his men traveled another 800 miles until they reached the island of South Georgia where they finally found help and managed to rescue the rest of their crew.
Of course, by this time the Endurance, a 144-foot-long, three-masted ship, had run out of endurance and sunk. Over the last century there have been numerous attempts to find it, but the same ice that sank it doomed any attempts. However this year thanks to historically low ice levels, the members of Endurance 22 (a team of devoted historians and underwater explorers) finally managed to find it.
Using a remotely operated submarine the Endurance was found 10,000 feet underwater, around 4.6 miles south of its last estimated position. It turns out the ship is in remarkably good shape, thanks to the frigid sea’s lack of wood-eating parasites. Sadly, it has been deemed unsalvageable as the ship is completely flooded with water. Still, the team’s work is a fascinating look into a long thought lost piece of history.
Ice Age animal bones, including this woolly rhinoceros jaw, have been discovered in Devon.
So this next discovery is technically more paleontology than archaeology, but it’s still one of the most interesting discoveries of the year. When you think of British wildlife the biggest thing that comes to mind is perhaps the red deer. And the most dangerous thing that comes to mind might be a particularly grumpy badger.
It turns out that not that long ago British wildlife was a bit more exotic. During the construction of new houses in Sherford, near Plymouth, some rather peculiar bones were found in a previously undiscovered cave. A team of archaeologists, led by Rob Bourn, was brought in.
They discovered the bones of mammoths, woolly rhinoceros, and hyenas in a cave that had been uncovered during construction. The bones date back to around 60,000 to 30,000 years ago during the middle of the last ice age. While ice age fossils aren’t a particularly rare discovery in the United Kingdom, finding so many in one cave is a much rarer occurrence. A petition is now being held to try and protect the site to make sure the cave isn’t sealed and houses built on top of it.
These ancient Iraq carvings dating to the Assyrian Empire were unearthed near the Mashki Gate in Mosul, escaping destruction by IS in 2016.
Tragically over the last few years, the terrorist group ISIS has made a concerted effort to destroy as many archaeological artifacts as they can across the Middle East. Museums have been raided and monuments that survived millennia have been looted and destroyed. While the group has claimed they seek to destroy anything they consider to be harem or immoral, the truth is they have been selling much of what they looted on the black market to fund their war.
Two of the ancient monuments destroyed by ISIS were the Mashki and Adad gates at the ancient site of Nineveh in Iraq. The site dates back over 4000 years and at its height was the capital of the Neo-Assyrian Empire. The gates were iconic and their destruction was a tragedy.
Happily, there is a sliver of a silver lining. Archaeologists digging through the ruins of one of the gates found a sealed door that hadn’t been opened for over two and a half thousand years. Inside they found stunning artworks that date back to roughly 700 BC. It is believed the seven carved stone panels depict the Assyrian king of the time’s various military campaigns.
5. The Discovery of Queen Neith’s Tomb in Egypt
Back to Egypt for another Royal discovery. Ancient Egypt may be one of the most widely studied periods in human history but what many people don’t realize is that we still have huge gaps in our knowledge when it comes to Ancient Egypt. Ancient Egyptian civilization lasted for over 3,000 years and there are huge chunks of time where we have blanks.
In November of 2022, the tomb of Queen Neith was found at the ancient necropolis of Saqqara. A previously unearthed pyramid was discovered which held 300 coffins and 100 mummies as well as a series of interconnected tunnels. What made the discovery so exciting was archaeologists had no idea who Neith was when she was unearthed.
They soon discovered her name was Neith and that she was completely missing from the historical record. As Zahi Hawass, an Egyptologist working at the site put it, "It is amazing to literally rewrite what we know of history, adding a new queen to our records."
Reconstructed use of the oldest drinking straws, found in the Maikop kurgan.
Not all exciting archaeological discoveries have to be earth-shattering or rewrite the history books like the discovery of Neith did. Sometimes they just give us an interesting glimpse into the lives of our ancestors.
Back in 1897 archaeologists found hundreds of artifacts in a richly furnished burial ground in Russia known as Maikop kurgan. The site dates back to 3500 BC and amongst the artifacts found were ceramic vessels, metal cups, weapons, jewelry, semi-precious stones, and gold.
The strangest things found were hollow eight gold and silver tubes that measured 3.7 feet long. Historians were stumped and decided they were either scepters or poles used to hold up canopies. In 2022 their true purpose was discovered.
Russian archaeologist Viktor Trifonov had long suspected the tubes had had a different use. He believed they were communal drinking straws like the ones depicted in some Mesopotamian artwork. To find out if he was right he analyzed residue that was left on the tubes’ silver tips.
He discovered traces of barley starch granules, fossilized plant tissue, and pollen grain from a lime tree. These traces all suggest that the tubes were used to drink barley beer. While Trifonov’s discovery may not have made it into the papers it is an important reminder of just how wrong archaeologists sometimes get things. These 8 tubes went from being glorified tent poles to evidence of a Mesopotamian drinking tradition all thanks to the hard work of one determined archaeologist.
One of the six sacrificed children found in the tomb of an important man in the ancient Andean city of Cajamarquilla. The tiny skeletons were wrapped tightly in cloth.
Not all archaeological discoveries are as pleasant as discovering ancient drinking straws. In 2022 researchers working in a digital 15 miles (24km) east of Peru’s capital, Lima, made a rather macabre discovery.
They were excavating the grave of a high-ranking pre-Inca noble or wealthy merchant dating back 1000-1200 years ago when they found the mummified remains of eight children all swathed in cloth. The team’s leader, Pieter Van Dalen, believes the children were likely close relatives of the grave's owner.
It is believed that they were sacrificed so that they could accompany him to the underworld. This was a common part of funeral rituals for elite individuals in pre-Inca cultures as Andine societies saw death as a beginning rather than a passing.
The discovery just outside of Lima backs up previous archaeological discoveries in the area regarding the pre-Inca sacrifice of children. In 2018 a team of international archaeologists uncovered the remains of 140 young people at a site near Trujillo dating back 550 years.
Buddhism is believed to have been founded in Northern India at some point between the late sixth and early fourth centuries BC. In 2022 in the Northwestern part of northwest Pakistan known as Greater Gandhara a Buddhist temple dating back to the second century BC was found.
The temple, found in the city of Barikot, was found by Luca Maria Olivieri and his team from the ISMEO (International Association of Mediterranean and Oriental Studies). It is the oldest known Buddhist temple in the region and one of the oldest in the world.
Before the unearthing of the temple, no evidence of a Buddhist presence in Barikot had been found before the end of the first century AD. Olivieri and his team didn’t expect to find a temple in the area that dated back to such an early era.
Its discovery indicates that when the temple was built Barikot was a center of Buddhist teaching and a sacred pilgrimage site as early as the second century BC, much earlier than historians had thought. Archaeologists had already known that Barikot had been of strategic importance, being at the nexus of various major expansions such as the Persian Achaemenid Empire and Alexander the Great but this discovery shows Barikot “Barikot had its importance for Buddhist communities.”
We all love a good story. Here is one that dates back over 11,000 years. In 2022 two benches were found at excavations in Sayburc, a village in South Eastern Turkey. While the discovery of two benches may not be particularly exciting, what was carved into them is.
The benches feature two carved scenes that depict people interacting with animals. One shows a man flanked by leopards and holding his penis while the other shows a man squatting and shaking a rattle at a bull.
The fact that these two benches are neolithic, dating back 11,000 years, makes them the first known examples of a holistic scene. In short, they may well be the oldest narrative ever discovered. Researchers believe the scenes might depict either historical characters or mythical figures that were an important part of this particular neolithic group's beliefs and traditions.
As the dig and research into the site continues it is hoped more important insights into the traditions of these neolithic people will be discovered.
One of the ancient faces carved in stone at a remarkably well-preserved Neolithic shrine found at a prehistoric gazelle hunting camp in Jordan’s eastern desert.
2022 saw another important Neolithic discovery, this one dating back around 9000 years and originating in the deserts of Southeastern Jordan. Mohammad Tarawneh and his team of archaeologists from Al-Hussein Bin Talal University and Wael Abu-Azizeh of the French Institute found a stone shrine believed to be the earliest ritual structure ever unearthed.
The shrine was found at a Neolithic campsite near a network of “desert kites”. These are pairs of rock walls that crisscross the desert. The shrine is a scale model of one of the desert kites. Along with the shrine a large stone altar was also unearthed. It is believed the altar was used for the butchering of gazelle as a part of rituals held at the shrine. The team believes rituals were held to invoke the aid of supernatural forces in future hunts.
Much like the discovery of the benches in Turkey researchers hope further research would give us a better insight into the beliefs and practices of these Neolithic hunters.
Conclusion
2022 was a year full of exciting archaeological discoveries and picking only 10 was a tough task. All over the world thousands of teams of archaeologists are hard at work, unearthing discoveries that continue to shape our understanding of human history.
We must recognize and support their work. For hundreds of years, many of these important historical sites didn’t receive the respect or protection they deserved. Thankfully this is changing and the 21st century is a great time to be interested in ancient history. Who knows what discoveries 2023 will bring?
Top image: Montage of images of the finds throughout the article
Bronze Treasures Beyond Belief: The Fabulous Dowris Hoard of Ireland
Bronze Treasures Beyond Belief: The Fabulous Dowris Hoard of Ireland
Over 200 pieces of a precious treasure were hidden underground in Dowris, County Offaly, in Ireland. When the artifacts were discovered by farm workers in the 1820s, no one could imagine the importance of their find.
Trying to date this hoard isn't an easy task. The remarkable treasure has been dated back to 900-600 BC (the Late Bronze Age), however, some researchers suggest that the treasure belongs to the Stone Age - which is also logical. In Ireland, the Stone Age took place until about 750 BC. In other parts of Europe, this period is called Hallstatt culture C, but that group never arrived to Ireland. The people who lived during Hallstatt culture C/ the Stone Age/ the Late Bronze Age left impressive artifacts such as unique and high quality gold jewelry, tools, weapons, trumpets, and other artifacts that are greatly valued.
Over 200 pieces of a precious treasure were hidden underground in Dowris, County Offaly, in Ireland. When the artifacts were discovered by farm workers in the 1820s, no one could imagine the importance of their find.
Trying to date this hoard isn't an easy task. The remarkable treasure has been dated back to 900-600 BC (the Late Bronze Age), however, some researchers suggest that the treasure belongs to the Stone Age - which is also logical. In Ireland, the Stone Age took place until about 750 BC. In other parts of Europe, this period is called Hallstatt culture C, but that group never arrived to Ireland. The people who lived during Hallstatt culture C/ the Stone Age/ the Late Bronze Age left impressive artifacts such as unique and high quality gold jewelry, tools, weapons, trumpets, and other artifacts that are greatly valued.
Thanks for reading Ancient Origins UNLEASHED! Subscribe for free to receive new posts and support my work.
Finding the Mysterious Hoard
The historian T.D. Cooke reported the find in the Dublin Penny Journal of 1833. He wrote that about ten years earlier a man known as Ed Hennessy and another person accidentally dug up the bronze pieces in a potato patch. The site is located half way between the Whigsborough House and Dough Cowra. The hoard consisted of cauldrons, horns, axe heads, bronze spearheads, and some smaller artifacts. The Earl of Rosse and T. D. Cooke took all the objects. They did not inform any other specialists about the hoard’s existence for some time. Cooke finally reported the discovery to the Royal Irish Academy many years later. Most of the site’s archaeological evidence was lost forever because of his delay.
A majority of the artifacts were made of bronze and their quality transformed the perception of Bronze Age people who lived in Ireland. A lack of resources makes analysis of artifacts from before St. Patrick’s arrival in Ireland (432 AD) very difficult. The famous saint’s arrival relates to the area’s Christianization, but also to the destruction of old documents created by people who didn't follow Christianity. Although the first traces of humans in Ireland comes from the 6th millennia BC, information about their lives is limited.
The lack of information from original resources, damaged archaeological sites, and an absence of cataloging discoveries brings more questions than answers about Ireland’s earliest history. Regarding the Dowris Hoard, it is known that pieces are located now at the British Museum and the National Museum of Ireland, however, this is not the complete collection that was discovered in the early 19th century.
The Meaning of Bronze in the Dowris Phase
The collection of bronze pieces from the Dowris Hoard has also influenced archaeological terminology. The Irish Late Bronze Age is known the Dowris Phase due to the magnificent discovery made in Dowris.
According to Michael J. O'Kelly, and Claire O'Kelly: “The Dowris Hoard contained no less than twenty-four horns in varying degrees of preservation, the majority of them of Class I, some of them now in NMI and some others in the British Museum. The Dowris Hoard and another from Co. Clare provide the only two instances where Irish Horns were found in association with other metal objects, and for this reasons it is difficult to assign a range of dates of the instrument. (…) Bronze was also used to fashion ornaments such as rings, bracelets, pins, etc. There is great variety in the latter from the simple straight-shanked pin with a swelling on the head, often ornamented, to the plain disc-headed pin with sideloop on the stem. In the Dowris Phase the disc on the head of the pin has a central knob surrounded by fine concentric grooves, and in some examples the disc is attached so as to be parallel to the line of the pin. These are known as sunflower pins. Eoghan distinguishes another type of pin in the Dowris Phase, the cup headed pin, of which at least nine are known in Ireland. Instead of the disc, the top of the pin, at right-angles to the shank, has a slight depression or cup-like hollow, undecorated.”
These descriptions help one to understand the magnificence of the Dowris Hoard. The people who created the artifacts were sophisticated artists and their methods were well-developed.
An Ancient Offering and Modern Marvel
The Dowris Hoard is so large that researchers had to ask why someone decided to accumulate so many precious items in one place. Unfortunately, the hoard’s discoverers didn't think to record if they found it in one deposit or in a multiple of small deposits in the same area. This information would be priceless to understanding the hoard’s meaning.
Although the old lakes in Dowris are now drained, Eoghan Cole believes the hoard could have been a ritual offering related to water, lakes, or rivers. Cole also suggests that the hoard’s horns and crotals might represent a ceremonial practice that involved a bull. The artifacts representing the animal’s fertile features may be the key to unlocking the hoard’s mystery.
The Dowris Hoard is one of the most popular treasuries in Ireland today. It is a symbol of a lost culture and a mysterious group of people whose relics are still visible in many parts of the country. The Dowris Hoard is important to deciphering Irish origins, yet it is also a riddle that has yet to be completely solved.
Top Image: Main: Castle ruins in Offaly, Ireland, close to where the Dowris Hoard was found. ( CC / Mike Searle ). Inset: Part of the Dowris Hoard. (Trustees of the British Museum/ CC BY NC SA 4.0 )
Researchers digging in the ancient city of Aizanoi have announced the discovery of many new artifacts and works. But the discovery of an “almost intact” statue of a giant man with one foot takes the archaeological biscuit.
The ancient city of Aizanoi was founded as a Phrygian city on the western end of the Phrygia kingdom, in the present-day Çavdarhisar district of the western Anatolian province of Kütahya in Turkey. Aizanoi was home to the Aizanitisians, Phrygians, Greeks, Romans and Byzantines and the site was rediscovered by European travelers in 1824. The German Archaeological Institute began excavating in 1926 and works resumed in 1970, with them having accelerated significantly over the last two years.
At this site, that’s listed on the UNESCO World Heritage Tentative List , over the years archaeologists have unearthed ancient stone heads and bodies depicting Greek gods and goddesses such as Eros, Dionysus, Aphrodite and the demigod Herakles. This season, archaeologists greatly added to their expanding haul from this site and they have announced the discovery of “many large and small pieces of marble sculptures,” including an “almost intact” giant man carved in stone.
Excavation leader, Gokhan Coskun of Dumlupınar University, said if these newly discovered statues were complete they would reach “3 meters (9.84 ft) to 3.5 meters (11.48 ft) in height.” The “almost intact statue,” representing the only one of its type so far discovered, features a gigantic (in ancient Roman terms) man measuring 2 meters 10 centimeters (6’ 10”) high. The statue is missing only half of its pedestal and one foot. And besides all of these unearthed human and god forms, the archaeologists also discovered building blocks from bridge No 3, and they even unearthed a sundial.
From the Bronze Age till the late seventh century, and then again by the Çavdar Tatars in the 13th century, the ancient city of Aizanoi was constantly occupied. Ancient Origins reported in November 2021 that the site’s excavation coordinator, Gokhan Coskun, told the Greek Herald that “the bodies of the statues were found in a previous dig, whilst the 5000-year-old Greek statue heads of the Greek goddess of love and beauty, Aphrodite and Greek god of wine, Dionysus, were unearthed in a creek bed in the ancient city.
During the Hellenistic Period the ancient city of Aizanoi was controlled by the hegemonies of the Pergamon and Bithynia Kingdoms, only coming under Roman control in 133 BC. Gökhan Coşkun told Hurriyet Daily that the newly discovered statues date back “2,000 years”, and said “new artifacts are found every day.” Coşkun declared that this season's “surprising finds made the team very excited,” and especially in the area where the bridge crossed the Penkalas Stream.
According to a report on DPU Habar , the ancient city of Aizanoi, which dates back to 3,000 BC, was equipped with a theatre, stadium, agora and Zeus Temple . This year, “80 workers and 20 technical staff” focused on the Penkalas Stream area where they restored a Roman-era marble bridge (No: 2) and continued rebuilding the currently completely ruined bridge (No: 3). While the recovery of these bridges will inform the archaeologists about ancient building methods and processes, the world looks on in awe at the swelling collection of human bodies and heads dating back 1,800-2,000 years ago”.
Heads of gods and humans just kept emerging from the mud.
Every year archaeologists dig a little deeper into the rubble that is the ancient city of Aizanoi, and more and more bodies and heads of humans and gods are brought to the surface. However, as the artifacts pile up a big outstanding question becomes amplified, among both the researchers and the public. How, or rather why, did all of the carved heads become detached from the statue’s bodies?
In 2021 Mail Online reported that it was “not yet clear” how the heads and bodies were separated, and still today this remains unanswered. But so far as educated guesses go, it is thought most probable that an ancient stone masons' school, or a sculpture workshop “produced the magnificent statues,” according to Gokhan Coskun. The researcher concluded that his team was “very excited” about the statue they found in the recent excavations, which is ‘almost’ completely preserved, and he said they hope to find the giant man’s missing half pedestal and foot in 2023.
Top image: Statue emerging from red mud at Aizanoi.
Over the centuries many stories related to the existence and mysterious disappearance of Atlantis have been written . That is why it is considered one of the most widespread and interesting myths of classical prehistory. According to the legend, this advanced civilization sank under the waters without leaving any trace.
Unfortunately, ruins or archaeological remains could never be located, suggesting its possible location somewhere on the planet. Although different personalities throughout history have published their research providing interesting data on the subject.
One of those characters was the famous Greek writer Plato, who described a probable place where Atlantis would have been . But he was not the only one who dared to do it, in recent times other researchers have done it too. As incredible as it may seem, there is a coincidence on these possible places, it is about what is currently Tunisia.
Evidence of the existence of a Tunisian Atlantis
The country that we know today as Tunisia , has one of the oldest historical records of humanity. Archaeological excavations carried out to the south revealed that the region was inhabited by people 100,000 years ago .
Hence, Tunisia has been the cradle of some of the most developed cultures and civilizations in Europe. It was also recognized and mentioned by both ancient Greek and Egyptian writers.
Even the prestigious philosopher Plato of Greece, 2,400 years ago, came to point out that in ancient Tunisia there was a specific place, where the extinct Atlantis could have been based. It is not a secret that Plato dedicated himself for many years to that unsuccessful search and the tests led him to that conclusion.
In particular, Plato was referring to a place that by his description corresponds to the current city of Tozeur, very close to the many salt lakes that exist in the region.
Modern scholars agree with Plato
Efforts to try to find the location of the disappeared Atlantis have lasted over time, involving people of different times and nationalities. There are two personalities who, in the 1920s, agreed with Plato, when mentioning a certain place in Tunisia as the location of the lost civilization.
One of them was the scholar Albert Herrmann, who by deduction managed to establish a connection between the Chott el Djerid salt lake , with the Tritonis lake mentioned by Plato in his investigations. According to several writings made by the Greek literati, they located said lake in some part of the south of present-day Tunisia.
On the other hand, Dr. Paul Borchardt , a great scholar of the 20s, toured Tunisia driven by his research to establish the location of Atlantis. After years of collecting information and comparing ancient data, he concluded that under the sands of that country was the lost civilization.
Specifically, he pointed out that it could have been found somewhere between the modern city of Gabes ( Tacapae ) and the dry lake of Tritonis or Chott el Djerid. Gabes’s roots are very ancient, so much so that the ancient Greeks mention her by name in several of their reviews.
The salty lakes of Tunisia: a great enigma
Borchardt ‘s research highlights that the Hammeina dry lake was possibly an offshoot of the Chott el Djerid. This led him to conclude, by simple deduction, that on some occasion this lake had the name ” The Lake of the Atlanteans “, which was later called Tritonis.
It is interesting to note that Paul Borchardt himself led, for some time, a series of excavations around the Gabes dry lakes. The results were surprising, since ruins of an ancient city were found , as well as parts of an irrigation system. Unfortunately he was forced to suspend the excavations.
The change in topography
The historical records of the region where Tunisia is currently located, has undergone great changes in its topography. This is pointed out by several historians, among whom is the Greek Diodorus Siculus . According to him, a cataclysmic event devastated that vast area of North Africa around the year 1250 BC. c.
These devastating earthquakes may be the same ones that caused the collapse during the so-called ” Bronze Age ” . They are also credited with being responsible for the appearance of the many salt lakes that are now dry, because seismic activity separated the great Gulf from the rest of the Mediterranean.
So far they are just theories based on many coincidences, but nothing concrete due to the lack of physical evidence. The truth is that Atlantis continues somewhere under the earth, it may really be in Tunisia.
Over the centuries many stories related to the existence and mysterious disappearance of Atlantis have been written . That is why it is considered one of the most widespread and interesting myths of classical prehistory. According to the legend, this advanced civilization sank under the waters without leaving any trace.
Unfortunately, ruins or archaeological remains could never be located, suggesting its possible location somewhere on the planet. Although different personalities throughout history have published their research providing interesting data on the subject.
One of those characters was the famous Greek writer Plato, who described a probable place where Atlantis would have been . But he was not the only one who dared to do it, in recent times other researchers have done it too. As incredible as it may seem, there is a coincidence on these possible places, it is about what is currently Tunisia.
Evidence of the existence of a Tunisian Atlantis
The country that we know today as Tunisia , has one of the oldest historical records of humanity. Archaeological excavations carried out to the south revealed that the region was inhabited by people 100,000 years ago .
Hence, Tunisia has been the cradle of some of the most developed cultures and civilizations in Europe. It was also recognized and mentioned by both ancient Greek and Egyptian writers.
Even the prestigious philosopher Plato of Greece, 2,400 years ago, came to point out that in ancient Tunisia there was a specific place, where the extinct Atlantis could have been based. It is not a secret that Plato dedicated himself for many years to that unsuccessful search and the tests led him to that conclusion.
In particular, Plato was referring to a place that by his description corresponds to the current city of Tozeur, very close to the many salt lakes that exist in the region.
Modern scholars agree with Plato
Efforts to try to find the location of the disappeared Atlantis have lasted over time, involving people of different times and nationalities. There are two personalities who, in the 1920s, agreed with Plato, when mentioning a certain place in Tunisia as the location of the lost civilization.
One of them was the scholar Albert Herrmann, who by deduction managed to establish a connection between the Chott el Djerid salt lake , with the Tritonis lake mentioned by Plato in his investigations. According to several writings made by the Greek literati, they located said lake in some part of the south of present-day Tunisia.
On the other hand, Dr. Paul Borchardt , a great scholar of the 20s, toured Tunisia driven by his research to establish the location of Atlantis. After years of collecting information and comparing ancient data, he concluded that under the sands of that country was the lost civilization.
Specifically, he pointed out that it could have been found somewhere between the modern city of Gabes ( Tacapae ) and the dry lake of Tritonis or Chott el Djerid. Gabes’s roots are very ancient, so much so that the ancient Greeks mention her by name in several of their reviews.
The salty lakes of Tunisia: a great enigma
Borchardt ‘s research highlights that the Hammeina dry lake was possibly an offshoot of the Chott el Djerid. This led him to conclude, by simple deduction, that on some occasion this lake had the name ” The Lake of the Atlanteans “, which was later called Tritonis.
It is interesting to note that Paul Borchardt himself led, for some time, a series of excavations around the Gabes dry lakes. The results were surprising, since ruins of an ancient city were found , as well as parts of an irrigation system. Unfortunately he was forced to suspend the excavations.
The change in topography
The historical records of the region where Tunisia is currently located, has undergone great changes in its topography. This is pointed out by several historians, among whom is the Greek Diodorus Siculus . According to him, a cataclysmic event devastated that vast area of North Africa around the year 1250 BC. c.
These devastating earthquakes may be the same ones that caused the collapse during the so-called ” Bronze Age ” . They are also credited with being responsible for the appearance of the many salt lakes that are now dry, because seismic activity separated the great Gulf from the rest of the Mediterranean.
So far they are just theories based on many coincidences, but nothing concrete due to the lack of physical evidence. The truth is that Atlantis continues somewhere under the earth, it may really be in Tunisia.
Solomon and Sheba: Were a Famous Pharaoh and Queen the Real Protagonists in this Love Story?
Solomon and Sheba: Were a Famous Pharaoh and Queen the Real Protagonists in this Love Story?
The story of Solomon and Sheba is well known as one of love. But it is only when we learn their true identities that we see how much affection and adoration Solomon had for his favorite Queen. He literally moved mountains to express that love for her - well mountains of sand and soil to be precise. They still stand as long lines of great Hills today which we can look upon and sense a greater love than what went into the building of the Pyramids.
The Famous Meeting of Sheba and Solomon
Let us look back at that famous meeting when Sheba first entered Solomon’s Palace.
“She was bidden to enter the Palace, and when she saw it she thought it was a pool of water, and bared her legs. But Solomon said, ‘It is a palace paved with glass.’ Koran, Chapter of the Ant.
‘Solomon and the Queen of Sheba’ by Giovanni Demin.
“Steadying herself on Solomon’s arm, she bent down, and removing her sandals modestly lifted the hem of her robe, and stretched out a toe to test the water. The King was taken back with surprise, fooled automatically into a momentary belief that she really did believe a river in some way flowed through the hall.
Now it was his turn to express confusion. “It isn’t water. They are only glass tiles.” Then he saw that she was only teasing, and stammered, “Well, some of my guests have thought it very true to life. But it is well done isn’t it?” The Tutankhamen Code.
Fragments of glazed tiles depicting water, fish, reeds and birds have only ever been found in the ruins of one ancient Palace, that of Ymn Htp III at Malqata near Luxor.
This fact, along with a number of other finds in Luxor, are examined in “Out of Egypt” by the British/Egyptian historian Ahmed Osman and every-one of them points only to one man as having been the legendary King Solomon , namely the Pharaoh YmnHtp III.
We are told in the Book of 1 Kings that Solomon’s Temple and Palace were so grand and sumptuous that there has to be some archaeological evidence for them - yet nothing has ever been found in modern day Israel despite umpteen digs over more than a hundred years. The fabulous remains in Luxor not only match all we are told in the Bible, but many of the ancient walls and columns still stand, shouting out their message that these were built by the 18th Dynasty Kings David and Solomon, otherwise known in Ancient Egypt as Dayhut and Salim Amen.
Top: Artistic interpretation of Solomon’s Temple ( CC BY 4.0 ). Bottom: Temple of Amenhotep III, Luxor, Egypt.
I can only put the blindness of those who do not see down to a religious zeal that just will not allow any belief that the Bible time-line is out by four centuries or that Israel was once a large part of Egypt, a country that they have been taught to hate, even though the Bible itself places Israel in Egypt in the Book of 1 Samuel.
Solomon and Sheba: Pharaoh Ymn Htp III and Queen Etiye Azeb
Ahmed Osman not only identified both Kings but also Solomon’s father-in-law, Joseph. The evidence is so extensive that there cannot be any doubt about either of them. The full details of such proof can be studied in Osman’s books and, if one prefers a lighter approach, in my novel The Tutankhamen Code .
Apart from some 13 facts pointed out be Ahmed Osman which match quite precisely all we are told in the book of 1 Kings I have been fortunate in recognizing 11 more. When these are also taken into account then not one iota of doubt can remain. Solomon was the Pharaoh Ymn Htp III and the love of his life was his Queen Etiye Azeb, better known to us as Sheba. Here are a few of the most significant matches of my own finds with the Bible account.
Solomon and the Queen of Sheba (Gates of Paradise).
It was the Greek Egyptian historian Manethos who wrote, “Thus it came about that 80,000 unclean individuals were rounded up and dispatched to the stone quarries”. This is the same figure given in 1 Kings 5:15. The term ‘unclean’ was used to denigrate anyone not conforming to the writer’s own religious beliefs.
In year 10 of Solomon’s reign he married a foreign princess named Gilukhepa and a Marriage Scarab was issued with these words, “Gilukhipa, persons in her harim: 317 women”. 1 Kings 11:3 gives it as 300 concubines, a very close match.
A commemorative scarab of Amenhotep III. This scarab belongs to a class called the "marriage scarabs," which affirm the divine power of the king and the legitimacy of his wife, Tiye. Walters Art Museum, Baltimore.
The Bible tells us that Solomon’s father was King David. The father of Ymn Htp III was actually named in separate hieroglyphs as DHWT, which has to be the same for it would have been spoken something like ‘Dayhut’. A shortcut hieroglyph was occasionally used, hence a different translation of ‘DJHWT’. Like many other names this sometimes had the letter ‘Y’ added on the end just as we do in English and another suffix ‘Ms’ simply meant ‘Born of’.
The Kebra Nagast names MenyELEk as the eldest son of Solomon and that he was also known as David. MenyELEk has the very same meaning as YmnTwtAnkh, better known today as ‘King Tut’.
The Hall of Columns at Malqata, Luxor has the same length and breadth as the measurements given in 1 Kings 7:6, within two to three centimeters.
The clincher is in his name Ymn Htp III. Ymn, the God name for the setting Sun in the West was always written as ‘AMEN’, even in Greek letters, by Manethos who was still versant with the old Egyptian language. Hetep or Hotep was the Egyptian word for Peace or Rest, which at that time in Hebrew was Salim. As a Hebrew King of Egypt, his own family and his own people would have called him Salim Amen which evolved into Salomon then Solomon. Foreign Kings ruling other countries speaking other languages and for many generations is not that unusual. Guillaume I of England is a case in point as is Georg I of England (who never spoke English.)
Colossal statue of Amenhotep III in the British Museum.
Robert Feather in his “The Mystery of the Copper Scroll of Qumran” suggests that the Egyptian word ‘Heprew’ is the origin of the name Hebrew and this has to be true for the hieroglyph for Heprew (Creations) was a Scarab Beetle - in Greek ‘Scarabaeus’ - and this is what St. Ambrose called the mythical Ever Coming Son, IWSA - Iesous - in the 4th century AD.
More Evidence on Solomon and Sheba’s True Identities
Ralph Ellis tells us in his “Jesus Last of the Pharaohs” that the names of Biblical patriarchs are nearly all those of other Egyptian Kings and some are even spelled exactly the same such as the Pharaoh Jacob. But there were also Kings called Joshua, Abel, Cain, Abram, Salah, Isaac, as well as Jacob, David, and Solomon.
Ahmed Osman also notes in his book that both the Koran and Jewish traditions have it that Joseph’s brothers entered the City by different gates. Ancient Thebes, now Luxor, was renowned for its many Gates and Pylons and there wasn’t another city in those days that could compare.
It is quite surprising that not one Egyptologist has ever noticed the legend found by Sir Wallis Budge which tells us that Solomon’s Queen was an Abyssinian girl named Eteye Azeb and then realized that the name of Ymn Htp III’s Queen they translate as ‘Tiye’ should begin with an ‘E’. This vowel was never written in Egyptian but we now know that it was from the Ethiopian spelling. Syllables were often reversed in writing so Azeb has to be Zeba or Sheba. The Kebra Nagast even tells us that Solomon and Eteye’s son was called Meny EL Ek and that he was also known as ‘David’ which is ‘Dwd’ in Hebrew and ‘Twt’ or Tut in Egyptian. Both EL and TWT were seen as Moon Gods, which explains the variation from Ymn Twt Ankh to Meny EL Ek.
We do know that the mother of Etiye, namely Tuya or Etuya, the wife of Joseph, came from the south and what is today Northern Sudan. That places a question mark over the lovely story told by Ahmed Osman about Ymn Htp having a pleasure lake built for Etiye at Zarw and presenting her with a Summer Palace. The loving Royal Couple ‘sailed thereon in the Royal Barge ‘Aten Gleams’. Osman then places Zarw as being somewhat east of the Suez Canal, which would have been close to her Israelite relatives in Goshen.
A Question of Location
The problem with that location is that the King did build a lake in front of her Palace at Malqata, with a ‘T’ shaped channel running from the Nile at Luxor and terminating in a large harbor by the Palace. A marriage scarab commemorating this wonderful gift from the King to his wife gives its length as 3,700 cubits (about 1,020 yards), and breadth about 700 cubits. One kilometer is 1093.61 yards, which is near enough the same.
Today a long line of hills marks the route of the Channel from the Nile to Malqata, each one once topped with a glorious shining Temple. Truly a Gift of Great Love.
Top Image: The visit of the Queen of Sheba to King Solomon.
From an Ox to an “A”: The Ancient Egyptian Origins of the Latin Alphabet
From an Ox to an “A”: The Ancient Egyptian Origins of the Latin Alphabet
As crazy as it sounds, it’s now well attested that the letter “A” started out its evolution as the Egyptian hieroglyph for an ox. But its truly mind-blowing transformation came when turquoise miners in ancient Egypt adapted the hieroglyph, turning it into graffiti. This seemingly unimportant simplification actually spearheaded the creation of syllabic alphabets, such as the Latin alphabet, used all over the world today.
But who were these miners and why did they do this? The story starts in Egypt almost 4,000 years ago when the turquoise mines on the Sinai Peninsula gained importance on an industrial scale. Many people from different strata of Egypt’s Bronze Age society were involved in mining activities at this mountainous location now known as Serâbît el-Khâdim. In fact, there were many mining sites for different raw materials all over the Sinai Peninsula making it a quarrying hub.
From Egyptian Hieroglyphs to the Latin Alphabet
At that time, around 1900 BC, the Egyptian language was written using hieroglyphs. These were mostly logographic which meant each symbol represented a word rather than a sound. There were thousands of Egyptian hieroglyphs making learning, memorizing and writing them a specialist skill.
Similarly, the Bronze Age Mesopotamians wrote their Sumerian language using cuneiform pictographs on clay tablets. In both Egypt and Mesopotamia, the written language played a number of different roles from the cultic to the profane. Dedications to deities, pharaohs and kings were common, as were records of produce and land ownership.
However, in spite of the widespread use of these early writing systems , they were still incredibly complicated. It was the invention of the alphabetic system that was to revolutionize the way people could read and write because it simplified the whole process of literacy.
Graffiti That Revolutionized Literacy: The Temple of Hathor in Serâbît el-Khâdim
Close to the Serâbît el-Khâdim mines, located in the southwestern Sinai Peninsula of Egypt, a temple to Hathor was in use for 800 years and offered spiritual protection to those working in them. The temple went through several phases of reconstruction, taking a central role in the lives of those who spent time or passed through this desert location.
This large sanctuary consisted of a processional avenue, multiple buildings and rooms and many stelae engraved with hieroglyphic inscriptions. Priests, miners, officials, interpreters, scribes and others all left inscriptions at the temple dedicated to the goddess Hathor who was known as the “mistress of turquoise,” amongst her other epithets.
Serâbît el-Khâdim was first discovered in 1762. Over the next hundred years, various visits were made by antiquarians who were interested in the area, especially after Egyptian hieroglyphs were deciphered in 1822. It was during an expedition to the abandoned mines and the temple in 1905 that two Egyptologists realized they had made an exceptional discovery. The married couple William and Hilda Flinders Petrie noticed graffiti in and around the mines which appeared to be a different script to the Egyptian hieroglyphs etched all over the site.
During their visit they documented, mapped and photographed fourteen turquoise mines, circular enclosures near the temple and the temple itself. References to many different pharaohs were found which showed how long the area had been in use, as well as tools, altars, figurines, amulets, pottery, seals and jewelry.
The unusual graffiti symbols were on fallen stones in the vicinity of the mines, as well as on several statues within the temple grounds. This was in contrast to the more formal stelae decorated with finely carved hieroglyphs leading up to the temple. There were very few etchings to work with compared to the many hieroglyphic inscriptions, but Petrie analyzed what there were and became convinced they had found the earliest evidence for an alphabetic system.
Ancient Graffiti as Earliest Evidence of an Alphabetic System
It took until 1916 for the graffiti to be translated by fellow Egyptologist Alan Gardiner. He noticed the repeated use of several characters that he thought spelled out the word Baalat when considered phonetically. In Canaanite this meant “the mistress” which he took to be the equivalent to the Egyptian goddess Hathor.
But the real key to understanding these inscriptions came when he analyzed bilingual engravings etched onto the sides of a tiny sphinx figurine found in the temple. On one side there was an inscription in Egyptian hieroglyphs saying “the beloved of Hathor,” while on the side there was an inscription in the strange graffiti saying “the beloved of Baalat.”
This was the Rosetta Stone of the day, but it went further than translating a second language. It showed that the second language was expressed in an adaptation of Egyptian hieroglyphs and was being used syllabically. It soon became apparent that Petrie’s hunch had been correct. Here was a simplified version of Egyptian hieroglyphs where each character had been used to represent a sound rather than a word. It was the earliest known syllabic script and was celebrated as the potential forerunner to alphabetic systems in general.
Now known by experts as Proto-Sinaitic, it was to evolve and spread through trade and a significant input from the Phoenicians. But who drew the graffiti and exactly when they did it is still debated. It’s most likely that these graffiti first appeared during the reign of Amenemhet III in the middle Bronze Age. The general consensus is that it was created by Asiatic people, most likely of Caananite origin hence the inscriptions featuring Baalat.
The stelae with hieroglyphic dedications by interpreters also suggest that people speaking different languages were making trips to the mines. At that time in Egypt, many Asiatic people lived in the eastern delta region and there are records of Egyptians discussing their mixed parentage. So it’s perfectly possible that these groups were part of the expeditions to the mines recorded as having taken place.
Semi-Literate Origins of a Revolutionary Concept
Whether the people writing the graffiti were learned or not is another debatable point. It's been argued that they were probably drawn by semi-literate people who were not well-versed in Egyptian hieroglyphs, and so used this abstract version to express themselves in their own language. The crude and inconsistent forms of these early letters and their location on random rocks, certainly lend weight to this theory.
But there are experts who think it’s just as likely these workers were skilled and educated. If it was barely literate mine workers who invented the alphabet for their own personal use, then it’s a remarkable accident of history because it completely changed the way language is written and read in many countries and cultures.
In 1993, similar inscriptions to those at Serâbît were discovered in the Wadi el-Hôl near Luxor. The inscriptions consisted of two lines carved into limestone rocks in the valley. At first it was thought they might be older than those at Serâbît, but experts now think that they came later so it’s possible that miners from Serâbît, who were familiar with the script, travelled to Wadi el-Hôl.
The graffiti went through several transformations over a long period before forming the base of multiple alphabets in use today. Experts aren’t clear on exactly when and how these symbols travelled outside of the Sinai Peninsula to take center stage in the future of literacy. But it’s certain it took many years.
The Evolution of Egyptian Hieroglyphs into the Latin Alphabet
What’s fascinating is to see how certain Egyptian hieroglyphs evolved via this Proto-Sinatic script into the Latin letters used today. For example, the letter “B” was the Egyptian hieroglyph for a house. The letter “H” started its life as the Egyptian hieroglyph for a fence and the letter “K” originated as the Egyptian hieroglyph for a hand. The Proto-Sinaitic, Ugaritic, Phoenician and Greek alphabets all stemmed from these early symbols and made their changes to them.
Interestingly, the early alphabets were abjads, which means they only had consonants. In Phoenician their version of the Egyptian hieroglyph for an ox represented a glottal stop, something that was of no benefit to the Greeks when they started to use the alphabet. Therefore, they changed the Phoenician letter known as “aleph” into the letter “alpha” and made it represent the vowel sound “a.”
Anyone who studies and analyses the past knows how important written language is. Texts and inscriptions give a lot of insight into the historic period that is unfortunately absent in the Neolithic and earlier. But, if it wasn’t for the introduction of the syllabic alphabet, it’s possible even less textual evidence from the past few thousands years would exist.
Of course, other factors helped the proliferation of the written language. The manufacture of paper, the improvement in education and the invention of the printing press to name but a few. However, it's clear that the syllabic alphabet made a significant contribution to the way information was recorded and passed on from the end of the Bronze Age onwards.
The origins and evolution of alphabetic systems and the Latin alphabet are complex subjects quite simplified here. But the point is that many useful inventions often start as happy accidents of history. Spoken languages also have long and convoluted stories which cannot be isolated from the multitude of factors that influenced their development.
Top image: Archaeologists have deciphered what could be the origins of the Latin alphabet in graffiti found at the Temple of Hathor near the Serâbît el-Khâdim mines. Serâbît el-Khâdim in the background and the evolution of the letter “A” in the foreground.
Colless, B.E. (2014). The Origin of the Alphabet: An Examination of the Goldwasser Hypothesis. Antiguo Oriente: cuadernos del Centro de Estudios de Historia del Antiguo Oriente , (12), pp.71-104.
Gardiner, A.H. (1916). The Egyptian origin of the Semitic alphabet. The Journal of Egyptian Archaeology , 3(1), pp.1-16.
Goldwasser, O. (2010). How the Alphabet was Born from Hieroglyphs. Biblical Archaeology Review, 36/2 pp. 40-53.
Mumford, G. (2015). The Sinai Peninsula and its environs: Our changing perceptions of a pivotal land bridge between Egypt, the Levant, and Arabia. ASAA Journal of Ancient Egyptian Interconnections, 7(1), pp. 1-24.
It sometimes seems you can’t throw a stone in Central America without hitting a spot where there was once a Maya city, Maya temple or other hidden evidence of this civilization that once numbered in the millions and was noted for its architecture, highly developed writing system, art, mathematics, calendar and other amazing and advanced characteristics which were lost when their lands were invaded by the Europeans and their history was rewritten by them. While excavation and jungle clearing for development has revealed some of its lost past, much of the Maya culture is hidden under soil or thick vegetation.
That is why the new discovery in Guatemala is so significant – a geographically vast network of hundreds of long-lost settlements from 2,000 years ago has been found in the northern part of that country using LiDAR - "laser imaging, detection, and ranging" beamed from airplanes to create 3D images of hidden structures. This discover “challenges the old notion of sparse early human occupation” as it is comprised of roads, canals, a pyramid and dozens of ballcourts indicating this was a wealthy culture with leisure time for sports. What else is in this ancient Maya lost-and-found box called Guatemala?
“LiDAR coverage of a large contiguous area within the Mirador-Calakmul Karst Basin (MCKB) of northern Guatemala has identified a concentration of Preclassic Maya sites (ca. 1000 B.C.–A.D. 150) connected by causeways, forming a web of implied social, political, and economic interactions.”
In a new study published recently in the journal Cambridge Core. Richard Hansen, an archaeologist at Idaho State University and the project director, introduces the Mirador Basin Project - one of the largest, contiguous, regional LiDAR studies ever done on the Maya Lowlands region of central America that includes parts of Guatemala, Mexico, and Belize. Hansen and his team spent years flying airborne LiDAR devices over the Mirador-Calakmul Karst Basin at altitudes of about 2,000 feet. The MCKB area is predominantly low-lying swamps, known as bajos, fed by rainfall on the surrounding hills. Infrared satellite images of the swampland taken in 1992 hinted that the bajo vegetation and the tropical forests on the hills were hiding something – but those same jungles and swamps made it nearly impossible for archeologists to get there, let alone do a proper job of excavating and searching for signs of Maya settlements. LiDAR has become a proven and valuable technique for penetrating this thick covers without damaging them and revealing detailed three-dimensional images of what lies underneath. And what lies underneath in the Mirador-Calakmul Karst Basin is much more than Hansen and his colleagues expected to find.
“The LiDAR survey revealed an extraordinary density and distribution of Maya sites concentrated in the MCKB, many of them linked directly or indirectly by a vast causeway network. Using hillshade models derived from a LiDAR DEM, at present 775 ancient Maya settlements (defined as an architectural cluster) have been identified within the southern lowland MCKB, of which 581 are unnamed. An additional 189 ancient Maya settlements of varying sizes were identified within the geomorphological borders of the southern MCKB, including the upland karst landscape along the Mirador Anticline, for a total of 964 settlements (of all periods), of which 645 are unnamed as yet.”
For starters, the LiDAR showed a network of 964 settlements in the basin, dating from around 1000 BCE to 150 CE – the Middle and Late Pre-Classic periods of the Maya civilization. The settlements or small villages were far from isolated from each other – the LiDAR shows them to be connected by causeways, dams, dikes, canals, common reservoirs, and common bajo areas in and around the center of the settlements as well as on their borders. The LiDAR scans showed that some settlements were so close and so well-connected to each other, as well as defined by swamp boundaries, they could be considered to be mega-settlements – cities, towns and larger villages numbering around 417. Besides the canals, the archeologists also identified 110 miles of raised roads which illustrated what a vast operation this was.
“(The) elevated Preclassic causeways suggest labor investments that defy organizational capabilities of lesser polities and potentially portray the strategies of governance in the Preclassic period. Settlement distributions, architectural continuities, chronological contemporaneity, and volumetric considerations of sites provide evidence for early centralized administrative and socio-economic strategies within a defined geographical region.”
But wait … there’s more!
The sites in the MCKB have a combined total of at least 30 ballcourts scattered throughout the settlements. The one excavated at Tintal is one of the larger ballcourts in the MCKB. The ballcourts in the MCKB consist of two parallel structures, often in a north–south axis, and measure between 30 and 60 feet long. The site of El Mirador has four small ballcourts and three larger ones in its Great Central Acropolis. IN addition to the numerous ballcourts, the LiDAR scan found a royal throne, specialized ceremonial sunken plazas, elaborate cosmological iconography, reservoirs and hydraulic systems, and massive platforms and constructions. All of this points to the Great Central Acropolis being the seat of power of the rulers in this area.
Finally, the LiDAR revealed many more details of the pyramid of Danta in El Mirador. La Danta had three continuous elevated platforms and the archeologists estimated the surface was covered with 205,508 limestone blocks measuring an average size of 1.30 × 0.45 × 0.40 m (4.25 x 1.5 x 1.3 feet) – a mass that they estimate would have required 158 workers working continuously for five years just to quarry. Then, depending on the bedrock below the pyramid, it would have required 6 million to 10 million person-days of labor to build. That would need a high level of organization and management to accomplish – yet another trait of the Maya culture that has been lost in the retelling of its history. As the study concludes:
“The skeleton of the ancient political and economic structure as a kingdom-state in the Middle and Late Preclassic periods has a tantalizing presence in the Mirador-Calakmul Karst Basin.”
Ancient Mayan drawings carved on the stone wall.
Pictured: a map of the sites in the Mirador–Calakmul Karst Basin (Image: Hansen et al. / Ancient Mesoamerica)
A 3D LiDAR view showing of the pyramidal complex at La Danta
(Image: Hansen et al. / Ancient Mesoamerica)
LiDAR revealed hundreds of settlements — some sporting pyramids, platforms and ball courts
(Image: Hansen et al. / Ancient Mesoamerica)
Pictured: Examples of some of the causeways linking the sites
(Image: Hansen et al. / Ancient Mesoamerica)
The Maya are so much more than a calendar and some ballcourts. Let’s hope these LiDAR studies are allowed to continue and result in the preservation of their ancient structures and their history.
MENSELIJKE EVOLUTIE GAAT DOOR: NIEUWE GENEN ONTDEKT IN DNA DIE 'SPONTAAN' ZIJN ONTSTAAN
MENSELIJKE EVOLUTIE GAAT DOOR: NIEUWE GENEN ONTDEKT IN DNA DIE 'SPONTAAN' ZIJN ONTSTAAN
Jeannette Kras
De mens en de chimpansee gingen een kleine 7 miljoen jaar geleden elk hun eigen weg. Wij splitsten ons af, maar blijven tot op de dag van vandaag door-evolueren.
Nieuwe genen kunnen ontstaan door duplicatie, waarbij een deel van het genetisch materiaal op een chromosoom verdubbelt en het chromosoom langer maakt. Genetische duplicatie zorgt voor veranderingen in het genoom en is een belangrijke motor in de evolutie. Nieuwe genen kunnen echter ook ‘spontaan’ ontstaan uit kleine stukjes van ons DNA.
Genduplicatie Biomedische wetenschappers uit Griekenland en Ierland hebben 155 nieuwe genen geïdentificeerd in het menselijke genenpakket, die schijnbaar uit het niets toegevoegd zijn aan ons DNA. Sommigen van deze ‘nieuwe’ genen vinden hun oorsprong in lang vervlogen tijden, toen zoogdieren nog niet zo lang op aarde rondliepen. Enkele anderen van deze ‘microgenen’ lijken verband te houden met ziekten die specifiek zijn voor de mens.
“Dit project begon in 2017 omdat ik geïnteresseerd was in de evolutie van nieuwe genen en wilde uitzoeken hoe deze genen ontstaan”, zegt hoofdauteur Nikolaos Vakirlis. “We hebben het project een paar jaar noodgedwongen in de ijskast gezet, maar toen er een andere studie werd gepubliceerd, met een aantal zeer interessante nieuwe gegevens, konden we verder met ons onderzoek.”
Spontaan ontstaan Het onderzoeksteam maakte gebruik van een eerder gepubliceerde dataset van relevante nieuwe genen en maakte zo een voorouderlijk overzicht waarin het DNA van mensen is vergeleken met andere gewervelde diersoorten. Ze legden de genomen over elkaar heen en ontdekten dat er 155 ‘nieuwe’ genen ooit spontaan zijn ontstaan uit specifieke kleine DNA-fragmenten. De onderzoekers wilden meer weten over deze interessante ontdekking. Wat is dit voor genetische informatie?
“Het was fascinerend om zo’n totaal nieuw onderwerp aan te snijden en te onderzoeken”, zegt de Ierse onderzoeker Aoife McLysaght van het Trinity College in Dublin. “Als je je steeds verder gaat verdiepen in deze kleine stukjes DNA, merk je dat het werk steeds verder gaat richting de randen van wat nog analyseerbaar is. Het is lastig om in te schatten in hoeverre de onderzochte genen en genoomsequenties biologisch betekenisvol zijn. Dat is een enorme uitdaging.”
Patronen vinden Van deze 155 nieuwe genen zijn er 44 gelinkt aan allerhande verschillende problemen met celgroei. Het lijkt erop dat deze genen een belangrijke schakel zijn in het behoud van een gezond celleven. Aangezien het om menselijke genen gaat, zijn directe testen moeilijk uit te voeren. Wetenschappers moeten dus een andere manier vinden om erachter te komen welke effecten deze nieuwe genen op het menselijk lichaam kunnen hebben. Vakirlis en zijn team richtten zich op patronen in het DNA die erop kunnen wijzen of dit soort genen een rol spelen bij specifieke ziekten.
Drie van deze 155 nieuw gevonden genen bleken DNA-markers te hebben die gelinkt zijn aan erfelijke ziekten zoals spierdystrofie, retinitis pigmentosa (ernstige oogafwijking) en het Alazami-syndroom (groeistoornis). Naast genen met een link naar aandoeningen vonden de onderzoekers ook een nieuw gen dat gekoppeld is aan de ontwikkeling van menselijk hartweefsel. Dit gen ontstond direct nadat mens en chimpansee zich afsplitsten van de gorilla en laat mooi zien hoe snel een gen kan evolueren om essentieel te worden voor de bouw van een organisme.
Verborgen schatten “Er is nog veel werk te doen. Het lijkt me erg interessant om in toekomstige studies dieper in te gaan op deze microgenen en beter te begrijpen waar ze toe in staat zijn en of ze direct betrokken kunnen zijn bij welke ziekte dan ook”, zegt Vakirlis.
“Het is verleidelijk om deze genen te negeren, omdat ze zo moeilijk te bestuderen zijn. Het wordt echter meer en meer duidelijk dat de wetenschap zijn ogen niet mag sluiten voor deze fascinerende stukjes erfelijk materiaal”, aldus McLysaght. “Als onze aannames kloppen en we voort kunnen borduren op de conclusies uit deze studie, dan zijn er nog veel meer van dit soort relevante zaken diep verborgen in het menselijk genoom, die erop wachten om ontdekt te worden.”
Inscription Finally Confirms Biblical Record of Hezekiah’s Tunnel
Inscription Finally Confirms Biblical Record of Hezekiah’s Tunnel
Two Israeli archaeologists have successfully deciphered an 8th century BC inscription that was left on a wall in an underground tunnel located just outside the walls of the City of David (ancient Jerusalem). The inscription references the deeds of the legendary King Hezekiah , matching certain passages from the Book of Kings and Book of Chronicles in the Hebrew Bible.
The task of deciphering the enigmatic lines, which were written in Old Hebrew script, was completed by Professor Gershon Galil, head of the Institute for Biblical Studies and Ancient History at Haifa University, and Eli Shukron from the Bible and Ancient History research institute.
According to Galil, the inscriptions include a summation of the King’s primary accomplishments during the first 17 years of his kingship, which began in the late 8th century BC and continued into the early 7th century BC. These inscriptions list Hezekiah’s accomplishments as an infrastructure builder, religious and political leader, military conqueror and accumulator of wealth.
Because of its age and contents, the inscription represents a one-of-a-kind discovery within the context of Israeli archaeology.
“These are actually the earliest manuscripts of the Bible,” Galil said in the Jerusalem Post . “They predate the Ketef Hinnom silver amulets by about 100 years and theDead Sea Scrolls by hundreds of years. They also support the claim that scriptures in the Book of Kings are based on texts originating from chronicles and royal inscriptions, and that the Bible reflects historical reality and not imagination.”
Confirming Hezekiah’s Construction of the Siloam Tunnel
One of the events specifically referenced in the stone tablet’s inscription is the Siloam Tunnel water project, a celebrated infrastructure initiative that represents one of the most remarkable engineering feats of the ancient world.
The tunnel, which covered 1750 feet (533 meters), was designed to siphon waters from the Gihon Spring outside the walls of the City of David to the Pool of Siloam inside those walls. The construction of the tunnel was believed to have been a response to the military threat presented by the Assyrians during Hezekiah’s reign. In case the City of David were to come under siege, the tunnel would guarantee continued access to fresh water from outside the city.
The theory that King Hezekiah ordered the construction of the Siloam Tunnel water project has been widely accepted, but still considered unproven. Some academics have suggested the tunnel was actually built 100 years before the time of Hezekiah. But the newly decoded inscriptions would seem to put the issue to rest once and for all.
“Hezekiah, the son of Ahaz, king of Judah, made the pool and the conduit, in the seventeenth year, in the second (day), in the fourth (month),” the deciphered inscription says in its first two lines.
By Galil’s calculation, this means it was completed in the year 709 BC. Hezekiah is believed to have ascended to the throne in about 726 BC, so it seems he must have ordered the construction of the tunnel in the very early days of his reign.
Left; Hezekiah's Tunnel ( Tamar Hayardeni/ CC BY 3.0 ) Right; Hand-colored photo/print of the site of the Pool of Siloam. (c. 1865)
The Gihon Spring was an underground water source located outside the walls of the ancient City of David (ancient Jerusalem). Its presence made the settlement of the City possible, and it was connected to the areas of settlement by a series of tunnels that allowed access to the spring in some cases and diversion of its water flow in others.
The story of how the Siloam Tunnel was built was revealed in 1880, when explorers in the now-dry underground aqueduct found an inscription on a wall that described the process in detail. But this inscription didn’t contain any text that would prove conclusively that it was built during the time of Hezekiah, as the Bible states in the Book of Kings and Book of Chronicles.
In 1909, another set of engravings was found on a rock wall in an access tunnel leading to the entrance of the Siloam Tunnel. But on initial examination this appeared to include only the frames used to surround inscriptions, with nothing written inside of them. The final verdict was that someone had intended to inscribe something here, but for one reason or another had never gotten around to it.
But Eli Shukron, long recognized as one of the most knowledgeable of all the archaeologists who’ve performed excavations in ancient Jerusalem, wasn’t so sure. He believed there might be faint inscriptions inside the frames that had not previously been detected, because they weren’t obvious to the naked eye. To prove his theory, Shukron recruited Gerston Galil to help him study the rock wall engravings more carefully.
“We took high-quality photos of these ‘frames,’ Professor Galil explained. “It soon became clear that there were indeed exciting and surprising texts there.”
Through their enterprising work, the Israeli archaeologists overturned a consensus that had held sway for more than a century.
“It turned out that there is an extremely impressive inscription there. Though eroded by time, the vast majority of the letters are legible,” Galil said.
In total the newly discovered inscriptions included 11 lines of text, which the archaeologists were able to comprehend in their entirety.
Galil explained that the ancient text was divided into five sections, arranged in literary rather than chronological order. These included the title of the inscription, referencing King Hezekiah, an accounting of his construction of the Siloam water project, a brief mention of his most notable military success (“he smote the Philistines from Ekron to Gaza”), lines about his actions as a religious reformer, and finally a boast about his wealth and the wealth of his kingdom, describing how he’d accumulated “a lot of silver and gold, perfumes and good ointment” in his treasure houses.
“This is an extremely important discovery that changes [some basic assumptions of] research, since until today it was commonly accepted that the kings of Israel and Judah, unlike the kings of the ancient Middle East, did not make themselves royal inscriptions and monuments… to commemorate their achievements,” Galil said.
Even More Confirmatory Evidence Emerges
The results of this new analysis seem conclusive. But Professors Galil and Shukron have produced an additional piece of evidence linking Hezekiah with the Siloam Tunnel . This is in the form of a small rock tablet, which contains a short inscription in Old Hebrew script that the two archaeologists were able to recently decipher, after more than a decade of determined effort.
Hezekiah inscription in Jerusalem
(Photo: Vladimir Neichin, Elad foundation)
The palm-sized tablet was discovered by Eli Shukron and another colleague in a man-made pool inside the Siloam Tunnel in 2007. It was mixed in with a collection of pottery shards that were dated to the 8th century BC.
The artifact contained just two lines of inscribed text, which Galil and Shukron have now translated into modern language. According to the archaeologists, this ancient writing says the following:
“Hezekiah built the pool in Jerusalem.”
So in a very short period of time, the same two archaeologists have produced two separate translations of ancient writings that show King Hezekiah was indeed responsible for the construction of the Siloam water project, as most scholars have long believed.
“In these new inscriptions, there are answers to many issues that scholars have debated for years,” Professor Galil said, speaking of the results of his and Professor Shukron’s work in total. “The inscriptions are evidence that Hezekiah carried out a comprehensive reform (before 709 BC) and even that he conquered Philistia, especially Ekron, and stationed soldiers there (in 712 BC). Moreover, Hezekiah is indeed the king who built the pool and the Siloam Tunnel and not others.”
The contents of the inscriptions and the story of how they were discovered and eventually deciphered will be revealed in full in an upcoming book entitled “The Inscriptions of Hezekiah King of Judah,” which Galil and Shukron will be co-authoring.
Top image:Photo of a replica of the previous Hezekiah’s tunnel inscription
Untouched and uɴʟooтᴇᴅ 4,400-yr-old тoмʙ of Egyptian High Priest Discovered
Untouched and uɴʟooтᴇᴅ 4,400-yr-old тoмʙ of Egyptian High Priest Discovered
Archaeologists in Egypt have made a new tomb discovery — the final resting place of a high priest, untouched for 4,400 years, decorated with hieroglyphics. The secretary-general of the Supreme Council of Antiquities, Mostafa Waziri, described the find as “one of a kind in the last decades.”
The tomb was found buried in a ridge at the ancient necropolis of Saqqara.
It was untouched and unlooted. Officials say they expect more discoveries when archaeologists further excavate the site in the months to come.
The well-preserved tomb is decorated with scenes showing the royal priest alongside his mother, wife and other members of his family, the ministry said in a statement.
The high priest was devoted to his mother, evidence shows. “He mentions the name of his mother almost everywhere here,” said Waziri in an interview, pointing to the dozens of hieroglyphics, statues, and drawings.
“The colour is almost intact even though the tomb is almost 4,400 years old,” he added.
The high priest “Wahtye” served during the Fifth Dynasty reign of King Neferirkare (between 2500-2300 BC), at the Saqqara necropolis in Egypt. In addition to the name of the deceased, hieroglyphs carved into the stone above the tomb’s door reveal his multiple titles.
Saqqara pyramid of Djoser in Egypt.
The grave’s rectangular gallery is said to be covered in painted reliefs, sculptures, and inscriptions, all in excellent shape considering how much time has passed.
The reliefs depict Wahtye himself, his wife Weret Ptah, and his mother Merit Meen, as well as everyday activities that include hunting and sailing and manufacturing goods such as pottery, according to National Geographic.
The team of Egyptian archaeologists found five shafts in the tombs. They had removed a last layer of debris from the tomb on December 13, 2018, and found five shafts inside, Waziri said.
One of the shafts was unsealed with nothing inside, but the other four were sealed. They are expecting to make discoveries when they excavate those shafts. He was hopeful about one shaft in particular.
“I can imagine that all of the objects can be found in this area,” he said in an interview, pointing at one of the sealed shafts. “This shaft should lead to a coffin or a sarcophagus of the owner of the tomb.”
The tomb is 33 feet long, 9 feet wide, and just under 10 feet high, Waziri said.
This picture taken on December 15, 2018, shows a general view of a newly-discovered tomb belonging to the high priest ‘Wahtye’ who served during the 5th dynasty reign of King Neferirkare (between 2500-2300 BC), at the Saqqara necropolis, 30 kilometres south of the Egyptian capital Cairo.
Various drawings depict “the manufacturing of pottery and wine, making the religious offerings, musical performances, boats sailing, the manufacturing of the funerary furniture, and hunting,” according to the site Egypt Today. Also, NPR is reporting that the Saqqara site is part of a larger complex where archaeologists have discovered art and architecture that yield insight into daily life in ancient Egypt.
The Fifth Dynasty ruled Egypt from about 2500 BC to 2350 BC, not long after the great pyramid of Giza was constructed.
Giza pyramids.
Saqqara served as the necropolis for Memphis, the capital of ancient Egypt for over 2 millennia.
Ancient Egyptians mummified humans to preserve their bodies for the afterlife, and animal mummies were used as religious offerings.
The rate of discoveries seems to be increasing. In November 2018, archaeologists unearthed eight new limestone sarcophagi containing mummies at a site that is 25 miles south of Cairo.
Egypt’s Antiquities Ministry said the mummies were dated to the Late Period (664-332 BC) and have an outer layer of cartonnage — papyrus or linen which is covered in plaster — decorated with a painted human form. Three of the mummies are well-preserved.
Images show the sarcophagus painted with the colours deep ochre and blue. Moreover, days before the eight mummies were found, the perfectly-preserved mummy of a woman was found inside a coffin in Egypt dating back more than 3,000 years.
That sarcophagus was opened on November 24th, which was one of two coffins discovered in El-Assasif, Luxor, on the bank of the Nile.
Researchers have discovered another 168 geoglyphs made in the soil of Peru's Nazca Desert, known as the Nazca lines.
The newly-discovered drawings – identified by a team at Yamagata University in Japan – depict humans, camelids, birds, killer whales, felines and snakes.
One of the human drawings looks like Homer Simpson, with big cartoon eyes and a patch of what looks like stubble around the mouth.
These 168 newly-found geoglyphs are thought to date between 100 BC and AD 300, according to experts, but other Nazca lines may go back even further to 400 BC.
More than 160 mysterious Nazca geoglyphs are discovered in Peru - including a Homer Simpson-style person (pictured)
These newly-found 168 geoglyphs are thought to date between 100 BC and AD 300, according to the Yamagata University experts
The Nazca lines
The Nazca lines are a group of geoglyphs made in the soil of the Nazca Desert in southern Peru.
They extend over an area of nearly 190 square miles (500 square km).
Most of the Nazca Lines were constructed more than 2,000 years ago by the people of the Nazca culture (c. 200 BCE-600 CE), though some clearly predate the Nazca and are considered to be the work of the earlier Paracas culture.
Subjects of the Nazca-made lines are generally plants and animals such as a monkey, a killer whale, a bird resembling a condor, a hummingbird, a pelican, a spider and various flowers, trees, and other plants - as well as geometric shapes, including triangles, trapezoids and spirals.
Source: Encyclopædia Britannica
Photos released by Yamagata University show some of the new discoveries, with lines manually added on the images to emphasize the original lines, which ahve faded due to erosion.
Yamagata University is working in collaboration with the IBM Thomas J Watson Research Center in New York to scan aerial images of the Peruvian site with artificial intelligence (AI).
It's thought AI can identify markings in the landscape that the human eye would otherwise miss.
'By using the newly discovered geoglyphs for AI analysis, Yamagata University aims to clarify the distribution patterns of the geoglyphs,' the university said in a statement.
'The results of this research will also be used for geoglyph conservation activities.'
The Nazca lines of Peru have fascinated archaeologists for centuries.
They are a group of geoglyphs – large motifs made in the ground – located in the Nazca Desert of southern Peru.
The UNESCO World Heritage Site stretches over an area of nearly 190 square miles between the towns of Nazca and Palpa, about 249 miles (400 km) south of Lima.
Archaeological surveys have previously found wooden stakes in the ground at the end of some lines, supporting a theory that ancient people used simple tools and surveying equipment to construct the lines.
Some geoglyphs depict animals, objects or compact shapes, while others are only simplistic geometric lines.
The newly-discovered drawings are thought to depict humans, camelids, birds, killer whales, felines and snakes (pictured)
The newly-found 168 geoglyphs are thought to date between 100 BC and AD 300. Pictured, one of the new discoveries, a bird geoglyph
What are geoglyphs?
Geoglyphs are works of art created by moving objects in the landscape, such as stones, trees and gravel.
A positive geoglyph is formed by materials being laid on the ground while a negative geoglyph is formed by removing material.
Though some geoglyphs clearly represent animals and other natural imagery, many have strange square, circular or hexagonal shapes.
The most famous geoglyphs are the Nazca lines in Peru, rediscovered in 1939. The cultural significance of these features remains unclear.
The Nazca lines were originally created by removing black or reddish-brown pebbles from the surface of the earth to expose a white sandy surface below.
The Yamagata team discovered them through field surveys conducted between June 2019 and February 2020 that used aerial photos and drones.
Adding the 168 new geoglyphs to those that are already known gives a new total of 358 Nazca Lines, they say, although they are thought to be hundreds more yet to be discovered.
Luis Jaime Castillo, a Peruvian archaeologist, previously told the Guardian that only five per cent of all the Nazca lines out there had been found.
Often, a geoglyph is too big to be appreciated at ground level, so only when one is high enough in the air can they discern the shapes of some of the designs.
For this reason, the intricacies of many of the designs were not fully realised until airplanes were invented and the artwork was seen from the sky.
The Nazca lines were apparently first spotted in 1939 when a pilot flew over the Nazca planes of the Peruvian coastal highlands – although its likely they were seen by locals on hill tops much earlier.
Contrary to the popular belief that the figures can only be seen from the air, many are actually visible from the surrounding foothills too.
The Nazca lines are a group of geoglyphs - large motifs made in the ground - located in the Nazca Desert of southern Peru
A spider geoglyph at Nazca. The figure is said to be 150 feet long and made out of one continuous line
However, the actual purpose of the mysterious Nazca Lines in Peru has long puzzled archaeologists.
Some believe they were intended to act as a kind of observatory, to point to the places where the sun and other celestial bodies rose or set in the solstices.
Other theories suggest that they were created to be seen by the gods in the sky, while it's also possible that they were artistic expressions much like the ones we see today.
By uncovering more of these mysterious formations, archaeologists hope to piece together clues about their existence, IBM says.
WHAT ARE PERU'S MYSTERIOUS 'NAZCA LINES'?
Geoglyphs span large land tracts located between the towns of Palpa and Nazca. Some geoglyphs depict animals, objects or compact shapes; others are only simplistic lines.
The Nazca people lived in the area from 200 to 700 CE. Some of the designs are believed to be created instead by the Topará and Paracas people.
Most of the lines are formed by a shallow trench with a depth of between four inches (10cm) and six inches (15cm), made by removing the reddish-brown iron oxide-coated pebbles that cover the surface of the Nazca desert and exposing the light-colored earth beneath.
This sublayer contains high amounts of lime which has hardened to form a protective layer that shields the lines from winds and prevents erosion.
An aerial view of a spiral-tailed monkey figure in Peru's mysterious Nazca Lines, located some 240 miles south of Lima. No one knows why the Pre-Inca Nazca culture made the figures and lines, some of them miles long
Paul Kosok, from Long Island University, is credited as the first scholar to seriously study the Nazca Lines.
He discovered that the lines converged at the winter solstice in the Southern Hemisphere.
Along with Maria Reiche, a German mathematician and archaeologist, Kosok proposed the figures were markers on the horizon to show where the sun and other celestial bodies rose.
168 New Geoglyphs Discovered, Adding to the Enigma of Peru’s Nazca Lines
168 New Geoglyphs Discovered, Adding to the Enigma of Peru’s Nazca Lines
A fresh set of 168 geoglyphs have been discovered by researchers in Peru’s intriguing Nazca Lines UNESCO World Heritage Site. The newly found drawings depict humans, camelids, birds, orcas, cats and snakes as well as simple lines and geometrical patterns.
Interestingly, one of the 50 or so human figures in the set is cartoon-like, with big rounded eyes and a stubble-like patch around the mouth, and bears a resemblance to Homer Simpson, the popular American animated sitcom character, reports the Daily Mail !
According to Science Alert , when the Nazca Lines , located in the Nazca Desert some 400 kilometers (249 miles) south of Lima, was designated a World Heritage Site in 1994, only around 30 geoglyphs had been identified and they mostly depicted plants and animals. By 2019 the number had risen to around 200 geoglyphs, several of which were human-like figures. However, Peruvian archaeologist Luis Jaime Castillo told The Guardian in 2020, he believed this to be only 5 percent of the total number out there.
The Nazca Lines are vast geoglyphs carved into the sandy, rocky earth of the Nazca Desert lying between the towns of Palpa and Nazca in southern Peru. They stretch across an area of nearly 500 square kilometers (190 square miles).
They were created around 2,000 years ago by the Nazca people who inhabited the region between around 200 BC to AD 600. Some of the geoglyphs, though, even predate the Nazca, and are attributed to the earlier Paracas culture.
Most of the lines are a shallow 10 centimeters (4 inches) to 15 centimeters (6 inches) deep and are formed by removing the black or reddish-brown iron oxide-coated pebbles of the Nazca Desert to expose a white sandy surface below. The sublayer contains high amounts of lime that has hardened to form a protective layer that prevents wind erosion to some extent.
Wooden stakes found in the ground at the end of some of the lines indicate that simple tools and surveying equipment were used to construct the lines that cover an extraordinary range of motifs from objects and shapes like triangles, trapezoids and spirals to flowers, trees and other plants, animals like a monkey, a condor-like bird, a humming bird, a killer whale, a pelican, a spider as well as humanoids and even a mythical beast sticking out its tongue.
Although many theories have been advanced to explain what purpose the lines served, none of them is entirely satisfactory or conclusive. Some believe that they were etched to please the eyes of the gods in the sky. Another notion is that they point to the places where the sun and other heavenly bodies rose or set in the solstices and served as a kind of observatory. Thus, they might have had ritual astronomical significance. Or, they could simply have been artistic expressions with no deeper significance.
Since the geoglyphs are usually so vast that the shapes and patterns cannot easily be discerned at ground level, it was only after airplanes were invented that they came to be “discovered”. They are believed to have first been spotted by a pilot flying over the Nazca planes. However, since many are visible from the surrounding hilltops too, the locals were probably always familiar with them.
The latest explorations by a team from Yamagata University working in collaboration with local archaeologists have added healthy number of 168 new geoglyphs, taking the total tally up to 358, although according to Castillo’s estimation this is still only a drop in the ocean.
Field surveys conducted by the Yamagata researchers between June 2019 and February 2020, using aerial photos and drones, helped them identify the new geoglyphs. Since these geoglyphs are simply etched into the soil by removing pebbles and rocks from the surface of the earth to expose the surface below, coupled with centuries of light erosion, they are sometimes difficult for the human eye to identify. So some of the information gathered by drones is even being scanned by AI to help pick any markings that the human eye might miss.
While it is hard to definitively date the new geoglyphs, based on the dating of the clay pots found near them, they are believed to have been created between 100 BC and AD 300.
The Yamagata University researchers intend to survey the entire length and breadth of the Nazca site with permission from the Peruvian Ministry of Culture and with the help of local archaeologists. By uncovering as many of these designs as they can, they hope to crack the mystery of their creation.
Top image: A newly found Nazca line image, a humanoid reminiscent of Homer Simpson.
Ancient Environmental DNA Reveals Thriving 2-Million-Year-Old Life on Greenland
Ancient Environmental DNA Reveals Thriving 2-Million-Year-Old Life on Greenland
A “breakthrough” has been made in understanding the history of our planet. Studying ancient environmental DNA a team of researchers has now tracked and mapped the evolution of biological communities that existed some two million-years-ago (Mya).
Until now, the scientific understanding of Earth’s ancient biological lifeforms was greatly built on the oldest environmental DNA available, which was taken from a woolly mammoth that roamed in the Siberian tundra around 1 Mya. But a team of researchers has now sampled and interpreted DNA from sedimentary clay and quartz deposits taken from the permafrost of Greenland that dates back to around 2 million Mya.
Based on this new study of ancient environmental DNA, the team of researchers has presented a detailed picture of life in a 2-million-year-old (Myo) environment, describing it as “far removed from the icy shores of the Arctic Circle.” But more importantly, they think their new techniques and methodology might soon shine light on the ancient origins of humans .
A two-million- year-old trunk from a larch tree still stuck in the permafrost within the coastal deposits. The tree was carried to the sea by the rivers that eroded the former forested landscape.
A new paper published in the journal Nature explores an ancient ecosystem through the results of an analysis of “the oldest ancient environmental DNA recovered to date,” anywhere. The samples were all taken in the north of Greenland, and the study reveals the animal and plant species that roamed these northern territories approximately two Mya.
Author of the new paper, Geneticist Eske Willerslev of the University of Cambridge in the UK and the University of Copenhagen in Denmark, says the new research opens “a new chapter spanning 1 million extra years of history.” And as a result of this new study scientists can now “look directly at the DNA of a past ecosystem that far back in time" added Eske.
Prof. Eske Willerslev and a colleague sample sediments for environmental DNA in Greenland.
(Courtesy of NOVA, HHMI Tangled Bank Studios & Handful of Films/ Nature)
Revolutionary Steps in Environmental DNA Analysis
The ancient environmental DNA was identified in samples taken at the Kap København Formation, located in Peary Land, North Greenland. Often described as a ‘polar desert’ this region is renowned for its rare fossils dating back to the Neogene period beginning 23.03 million years ago (Mya) to the beginning of the present Quaternary Period 2.58 Mya.
Notwithstanding, because ‘vertebrate’ fossils are rare in the Arctic researchers have always struggled to obtain samples that reveal new data about ancient biological communities. Eske explains that all previous research suggested that around 2–3 Mya the Kap København Formation region had experienced a much warmer climate with “temperatures 11–19 °C warmer than today.” But the new research was constructed around extracted and sequenced DNA “from 41 organic-rich sediment samples taken from 5 different sites within the Kap København Formation.”
Newly thawed moss from the permafrost coastal deposits. The moss originates from erosion of the river that cut through the landscape at Kap København some two million years ago.
Geologist Kurt Kjær of the University of Copenhagen explains that most of the samples were taken many years ago during other research projects. It wasn't until “a new generation of DNA extraction and sequencing equipment was developed” that extremely small and damaged fragments of DNA in the sediment samples could be analysed enabling the new “map a 2-million-year-old ecosystem."
The new model of the Greenland polar region some 2 Mya shows an ancient ecosystem thriving with fern and fauna. An open boreal forest was filled with “a mixed vegetation of poplar, birch and thuja trees, as well as a variety of Arctic and boreal shrubs and herbs.” Furthermore, mitochondrial DNA allowed the researchers to build a picture of the wildlife from the ground up.
On a microscopic scale, DNA was identified from microorganisms and fungi and the ancient world was populated by ants and fleas. On the other end of the spectrum giant mastodons roamed among reindeer, rodents and geese, and until this study it was thought that mastodons did not range as far north as Greenland. Then, in areas that were once ancient seas, the scientists recovered DNA from the Atlantic horseshoe crab (Limulus polyphemus).
Questing Ancient Origins
In conclusion, the authors suggest their data points towards “Earth's future in the face of a changing climate.” What they mean here is that they now have insights into the ability of different species to adapt to the changing environments resulting from temperature increases. Geogeneticist Mikkel Pederson of the University of Copenhagen said the new found information suggests that given time, “more species can evolve and adapt to wildly varying temperatures than previously thought.”
In the opening sentence this new research was described as a “breakthrough.” Why so? Now that ancient environmental DNA has been extracted from clay and quartz samples, and successfully analysed, the new technique might now be turned towards deposits from other locations around the world. Willerslev said “the possibilities are endless" and that if the new method was applied in Africa scientists might soon be gathering “ground-breaking information about the origin of the first humans and their ancestors."
Top image: Reconstruction of Kap København formation two-million years ago in a time where the temperature was significantly warmer than northernmost Greenland today.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.