o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
13-10-2012
hannah 2
voor ik commentaar geef omtrent het literaire gedeelte van het evenement op 7 oktober, (in het hannah-huis in herent), nog even dit:
stiekem maakte ik ook enkele foto's van het schattige tuintje. de mooie kleuren van bloemen en heesters in het herfstzonnetje waren een feest voor het oog......
neen, dit zijn geen echte klaprozen. het zijn bloemen van keramiek, ontworpen door de keramiste anita huybens (1949-2008).
anita huybens liet zich inspireren door het gedicht vanLieutenant Colonel John McCrae, 1872-1918:
en voelde zich geroepen zich in te zetten voor slachtoffers van landmijnen. zij ontwierp deze prachtige papavers, met de bedoeling ze te verkopen ten voordele van oorlogsslachtoffers.
vrijwilligersorganisatie klaprozen
voor vredevzw zet het vredesinitiatief van anita huybens verder.de integrale opbrengst gaat naar twee organisaties: grote klaprozen worden verkocht
ten
voordele van het ontmijningsproject van apopo. de kleine klaprozen ten
voordele
van een palestijnse circusschool...
.
maar nu de bekendmaking van de poëzieprijs 2012, in samenwerking met de literaire organisatie mengmettaal. het was een leuke kleine plechtigheid, het publiek was geïnteresseerd. eigenlijk zijn kleinschalige poëziewedstrijden best te smaken; alles wat kleinschalig is, trouwens, is menselijker, concreter, tastbaarder dan een mega-evenement. mijn mening, natuurlijk!
zei wislawa szymborskaniet: één dichter, fantastisch, twee dichters ook goed, maar honderd
dichters: belachelijk!
het thema van de wedstrijd was: nomade. de eerste prijs ging naar paul vincent uit retie. laureaten waren simon buschman uit nederland/spanje, wim van den abeele uit haasrode en rik dereeper uit rollegem.
in een volgend bericht ga ik in op dit thema, want daar is heel wat over te zeggen, en bespreek ik ook de winnende gedichten...
nu eerst enkele kiekjes!
op deze foto leni creuwels, galeriehoudster en de leden van de jury van het literaire genootschap mengmettaal.
paul vincent leest zijn gedicht voor. de omstaanders kijken geïntrigeerd naar het gedicht, dat op een grote affiche achter glas was tentoongesteld.
niet zo'n beste foto. oeps! het woord reizigers was trouwes fout: er moest reigers staan.
leni vertelt dat het winnende gedicht gedurende zes maanden zal opgehangen worden aan de gevel van het hannah-huis. maar het zeildoek met het winnende gedicht erop geprint was nog onderweg: dhl was aan de deur geweest maar toevallig was niemand thuis.
en zo lag het gedicht van paul vincent nog in de opslagplaats van dhl! jammer...
nog een foto van een stralende leni in de achterkeuken. daar hing niet alleen het plasieken pakket van brigitte romazko, maar je kon er ook lekkere huisbereide jam kopen (frambozen en moerbeien, abrikozen uit de drôme) die leni verkocht ten voordele van het project terres nouvelles encasas para madres solteras, beiden in guatemala.
zelfs de koekjes achteraf hadden een bijzonder verhaal! zij werden gebakken in een kleine dorpsbakkerij/annex winkel/annex dorpsherberg in het onooglijke langdorp. hilde verbinnen richtte tegelijk ook nog een arbeidszorgproject op voor personen met een
verstandelijke beperking, het hof van vlaanderen.
besluit: proficiat, galerie hannah!
ben totaal onder de indruk...
had dan ook heel wat notities neergekribbeld in mijn knalrode moleskine agenda.
dit lijkt wel een wonder: in de huidige maatschappelijke context waar ruwheid en agressie worden beloond, is galerie hannah waarachtig een vredeseiland!
in en rijhuis in de gemeente herent bij leuven verleden zondag (7 oktober) een parel van een galerie ontdekt: galerie hannah, huis voor kunst en samenwerking, mechelsesteenweg
361, 3020 herent.
voor een gemeente met amper 8000 inwoners is dit super! tentoonstellingen
vormen de meest zichtbare werking van hannah, maar de
organisatie verbindt kunst ook met interculturele projecten. op hun website http://www.hannah2.be/ kan het programma in detail geraadpleegd worden, zelfs een virtuele tour omtrent de nieuwste tentoonsteling, out of africa, behoort tot de mogelijkheden. maar vermits ik de laatste tijd graag zelf fotoreportages maak publi ik hieronder mijn eigen kleine selectie.
de nieuwe tentoonstelling: O U T of A F R I C A startte op 30 september. neen, geen link met het beroemde boek van de deense barones karen von blixen, maar wel de uitvoering van een agendapunt van galerie hannah, die kunstenaars uit verschillende culturen samenbrengt.
te zien: afrikaanse maskers
afrikaanse beelden
aan de muur een geweven doek beschilderd met de
bogolan-techniek, van de malinese doumbia boubacar en medewerkers.
bogolan betekent: stof beschilderd met modder. deze modder komt o.a. uit de
niger en bevat veel ijzer, wat zorgt voor de mooie diepzwarte kleur.
de stof wordt in een lichtgeel soepje van ngaláma-planten gedompeld, gedroogd
in de zon en daarna beschilderd.als de modder helemaal droog
is, wordt die ervan afgeklopt. ook sap van gekookte boomschors wordt gebruikt,
dat geeft een hele mooie rode kleur. om de stof witter te maken zodat de
kleuren feller lijken, gebruikt men zeep.
deze leuke mannetjes komen niet uit afrika maar zijn het werk van de westvlaamse kunstenaar frank vanhooren. ze kijken ernstig, zijn in zichzelf gekeerd, in gedachten verzonken, beetje droevig, maar tegelijk ook grappig. het zijn dit soort 'mannekes', met die specifieke uitdrukking op het gelaat, die je tegenkomt op een nevelige ochtend op straat, aan de bushalte of op een druk perron. zij schrikken als je hen aanspreekt.
hier nog mannekes van frank vanhooren, met aan de muur een schilderij van alexey terenin (moskou/ praag)
leen stalmans schilderde de vaart in leuven
deze originele installatie (architecture 1) werd gerealiseerd door brigitte romazko (senantes, france)
een groot opghangen pakket,van plastic (?), met touw omzwachteld en van onregelmatige vorm, met een kijkvenstertje!
en wat zien we als we kijken door het venstertje? rara, een poppetje op de fiets!
zo, dit was dus mijn selectie. galerie hannah is wel heel erg internationaal!
in een volgend bericht vertel ik over het literaire luik van galerie hannah!
nog even, voor de derde en laatste keer, nagenieten van sehnsucht....
1.
ach, ik blauw van jou, ik blauw van jou, ik blauw in 't diepst van mijn gedachten...
(uit: vroege gedichten)
argh! dit schilderij van pascal-dagnan-bouveret is wel het summum van dramatische pose en theatrale representatie van het begrip sehnsucht!
iedereen kent het mythische verhaal van orpheus en eurydice: 'door het hele land werd de fantastische zanger orpheus geprezen. hij was de zoon van de koning van thracie en had van zijn moeder calliope de gave van de zang geërfd, waarmee hij alle mensen in vervoering bracht. maar bij de dood van eurydice was orpheus ontroostbaar. hij kon zich geen leven zonder eurydice voorstellen. hij zong
een klaaglied en tam omringden de wilde dieren hem en de bomen hielden
hun ruisen in... '*
2.
gisteren had
ik een geheim contact met de heilige theresia van avila / oorspronkelijke naam: teresa sánchez de cepeda y ahumada / zij was een specialiste in
levitaties hallucinaties exhaltaties / zij mag van geluk spreken dat ik met
haar contact heb / want normaal spreek ik niet met onbekenden
kussens zacht en
geurig als rozen van satijn / stoffen van brokaat
en zijde / zetels bekleed met
het velours van luxueuze treinen / mijn langoureuze,
onwezenlijke droom / mijn intieme
boudoir, mijn gracieus geheim
(uit: interiors, vroege gedichten)
isabelle de borchgrave, 18de eeuwse papieren schoentjes*
vreemd, vele van de foto's, installaties, schilderijen en kunstwerken op de tentoonstelling sehnsucht in gaasbeek vond ik passen bij gedichten van me!
de omgekeerde wereld: nu eens geen teksten schrijven bij plastisch werk, maar plastisch werk als ondertiteling bij poëzie...
raak
het spoor niet bijster, observeer nauwlettend de bewegingen van gras
(uit: vroege gedichten)
Marijke van Warmerdam, In the distance, 2010, film loop, colour, 2:00 min. (film still) ridderzaal
waar hij nu gaat is het zo licht. / ik volg hem met
mijn ogen groot, / maar zie alleen een schim. mijn moeder / droomde mij een prins van
marmer, / zij droomde mij een ster. / waar ik nu sta, is het voor eeuwig stil.
(petite fleur, de tuinen van thevenet)
Champs-Elysées, Ilfochrome sur aluminium, 75 x 150 cm, 2009, egmondtrap
wacht maar tot de
tropen komen / the deep blue sky and the bayou / wij krijgen de helft van het
huis, de deur wordt vooraf opgestuurd / pakjes op onweer / stortregens in de
keuken / de bakken / meeuwen, zij vormen het echte gevaar / daarom houden wij
het op een bed / waarop alles gespreid / alles verzorgd tot in de donkerste
puntjes van de oneindigheid / daar ben ik niet zo zeker van/ niet van het
heelal / het alomvattende water/ het regent hier overal / overal leugens /
nachtblauw is de nacht en ademloos de rozen / zij bloeien in schoonheid / een
witte roos is de max / verrukkelijk / en dan rabarber / verpulverd
nog maar een weekje geleden een fantastische tentoonstelling gezien, sehnsucht, in het kasteel van gaasbeek. de titel betekent zowel heimee, als verlangen als nostalgie. maar volgens de brochure (naar beneden scrollen, please) kan dit ook een gevoel zijn dat gelinkt wordt aan onze fundamentele ontevredenheid, een koesteren en koesteren van onze (menselijke) onvolmaaktheid en dat gevoel kan zelfs leiden tot een soort verslaving.
wat, bedenk ik hier plotseling, ook een vorm van (eigen) liefde is: we zijn niet perfect en daardoor zijn we mens en lijken we dus op elkaar en juist daarom houden we van onszelf en van elkaar...
het was een nocturne. de kunstwerken in de zalen en zaaltjes waren mysterieus verlicht, maar de wenteltrapjes niet en vermits ik in het gezelschap vertoefde van enkele golden girls werden er nogal wat gilletjes geslaakt en zwaaide men met gsm-zaklampjes. elke zaal (en dat vond ik subliem) was geparfumeerd, echt waar. ik was nogal nieuwsgierig naar die geuren en vroeg de gids voortdurend: welke geur is dit en welke geur is dat en de arme man moest telkens in zijn papieren snuffelen om te antwoorden: o, dit is een mengsel van linde, bergamot en dragon... en dit, mevrouwtje, is kaneel.. en nu madammeke, ruikt u boisfarine en iris enz... uiteindelijk giechelden we de hele tijd, want de superbizarre installaties waren blijkbaar niet echt naar de zin van de gids, die wel vurig werd als hij klassieke schilderijen van commentaar kon voorzien!
we mochten jammer genoeg geen foto's nemen van de tentoonstelling, maar ik vond afbeeldingen op internet en in een volgend bericht zal ik ze tonen...
tot slot wi ik nog vertellen dat uiteindelijk de nacht was ingetreden en van het mooie schemerlicht (zie foto's) niet veel was overgebleven. we moesten doorheen het grote park naar de wagen (zoeken) en de kronkelwegjes waren alleen maar verlicht door kaarslicht.... creepy!
'Net buiten Brussel maar middenin de glooiende heuvels van het
Pajottenland troont het Kasteel van Gaasbeek. De middeleeuwse burcht
kende een bewogen geschiedenis en evolueerde van strategisch bolwerk
naar riant buitenverblijf. De graaf van Egmond was een van de bekendste
eigenaars. Het huidige gebouw kreeg zijn romantische restyling op het
einde van de negentiende eeuw dankzij de excentrieke markiezin Arconati
Visconti.'
bijna de hele gevel is vernieuwd, alleen het torengebouw links is nog oorspronkelijk
op het binnenplein zagen we pauwen...
en een citroenboompje.
sehsucht heeft ook te maken met het gevoel dat het echte geluk zich altijd op een andere plaats bevindt dan die waar je zelf bent. vandaar ook het smachtende verlangen naar verre oorden.
kennst du das land wo die zitronen blühen? (johann wolfgang von goethe)
SEHNSUCHT
(uit de brochure)
7 september - 11 november 2012
Een onstilbaar verlangen
Sehnsucht Iedereen kent het wellicht, dat
bitterzoete gevoel. Verlangen, heimwee of nostalgie naar iets dat zowel
tastbaar als ongrijpbaar kan zijn. Het Duitse woord houdt zowel verlangen als
verslaving in. Soms doet het dan ook pijn, fysiek zelfs. Maar vaak is het een
schoon gevoel, dat gekoesterd wordt.
Romantici wentelden zich
in hun Sehnsucht. Het Kasteel van Gaasbeek, dat in volle romantiek
werd herbouwd tot een soort übermiddeleeuwse tijdmachine, is zelf een plek
die heimwee en verlangen naar ooit en er was eens belichaamt. De
tentoonstelling die neerstrijkt in de van nostalgie doordesemde kasteelzalen van
het Kasteel van Gaasbeek is opgebouwd als een onderdompeling in een paradijs
van sferen. Geïnspireerd door onze laatste markiezin licht curator Oscar van
den Boogaard in de van nostalgie doordesemde kasteelzalen hoe kunstenaars
vandaag gestalte geven aan hun Sehnsucht. Koppelen zij het los van
persoonlijke gevoelens en geven zij het een universele status? Is het een
manier om uiting te geven aan onze fundamentele ontevredenheid met de
onvolmaaktheid van ons bestaan, van ons eigenste hier en nu? Is het een
vluchtweg of eerder een stuwende inspiratiebron? Van den Boogaard zelf
omschrijft het als een lege doos waar je je eigen verlangen(s) in steekt.
Kunstenaars: Marina
Abramovic & Ulay, Andrea Appiani, Pascal Dagnan-Bouveret, Camille
Claudel, Isabelle de Borchgrave, Wim Delvoye, Sam Dillemans, Désirée Dolron,
Cerith Wyn Evans, Adam Fuss, François Gérard, Marnix Goossens, Yang Jiechang,
Anselm Kiefer, Joachim Koester, Carola Mücke, Muntean & Rosenblum,
Deimantas Narkevicius, Erwin Olaf, Alphonse Osbert, Chloe Piene, Diana
Rattray, Eric Rondepierre, Ary Scheffer, Nedko Solakov, Piet van der Ouderaa,
Ruud van Empel, Jan Van Oost, Hannes van Severen, Marijke van Warmerdam,
Barbara Visser.