1.

oeps! het heeft een halve dag geduurd voor we de oorzaak van de kortsluiting in mijn keukentje vonden! het kraantje voor de watertoevoer van mijn wasmachine bleek helemaal verkalkt. kleine waterdruppeltjes lekten doorheen het gat (van de waterleiding) van de vloer naar de kelder, pal op een elektrische leiding! en zo veroorzaakte dit klein lekkend kraantje een fameuze kortsluiting.

we gaan de kraan eens helemaal losschroeven en bewerken met een ontkalker, in de hoop dat zo het lekken volledig stopt.

oef, oef! wat een opluchting, weer te kunnen koken! beschikken over elektrisch comfort is voor ons, beschaafde westerlingen, zo'n gewoon iets, dat indien dit gegeven wegvalt, wij totaal ontredderd zijn. op zo'n momenten voel ik een enorme bewondering voor volkeren die overleven zonder al deze poespas. die een gat in de grond graven en een oventje  bouwen. die zich warmen aan een kampvuur en in de winter dik ingepakt in dierenvellen en op zelfgemaakte sneeuwschoenen lange tochten ondernemen. die in volledige symbiose met de natuur leven, volledig weerbaar en sterk de meest onmogelijke temperaturen trotseren en wiens grootste bekommernis is, het leven in zijn meest authentieke vorm te ervaren.


2.

ik las enkele dagen geleden toevallig een gedicht, geschreven door de amerikaanse dichteres elizabeth bishop (1911- 1979) *, over haar grootvader, die een tocht naar het hoge noorden onderneemt. hier komt het:

Voor grootvader

Hoe ver in het noorden ben je nu al?

-   Maar ik ben haast dicht genoeg om je te zien:

onder de Noordster,

stevig, breedgeschouderd, & vastberaden,

op scheve sneeuwschoenen sjokkend

over de harde, schitterende klonterkorst van de sneeuw…

De Aurora Borealis schijnt in stilte.

Stralen van rood, van paars,

vlekken je kale hoofd met kleur.

Waar is je sealskin muts met oorlappen?

Die oude bontjas met zwarte knooplussen?

Je zult je dood opnieuw halen.

Als ik je voorbij zou lopen, je zou zoenen op je wang,

dan zou je zilveren stoppelbaard aanvoelen als witte rijp

En zou je ouderwetse walrussensnor vol ijspegels hangen.

Krak, krak…. Bevroren riemen en krakende sneeuw.

Die drift is eindeloos, denk ik; zo ver als de Noordpool

Bevat hij geen schaduw, behalve de zijne en de onze.

Grootvader, toe, stop!  Ik heb het in jaren niet zo koud gehad.

vreemd genoeg dacht ik bij eerste lezing onmiddellijk aan de kerstman. grappig, niet? tja, in het straatbeeld kom ik eigenlijk voortdurend kerstmannetjes tegen: het is hier in halle de gewoonte geworden olijke kerstmannetjes in allerlei formaten en vormen langs de gevels van de huisjes, op balkonnetjes en langs de ramen te doen paraderen. geen wonder dat een beetje een kerstman-obsessie mij niet vreemd is!

maar ach, natuurlijk gaan deze verzen niet over de kerstman. dit gedicht bevat vele 'lagen' en de diepere betekenis van dit sublieme tafereel kan op vele manieren worden geïnterpreteerd.

het sleutelvers is volgens mij: 'de drift is eindeloos'. de levensdrift dus, waar alleen de dood een einde kan aan stellen. maar niet alleen de oude man volgt zijn eindeloze tocht, zijn 'drift': zegt de dichteres zelf niet dat ze haar grootvader nadert (Maar ik ben haast dicht genoeg om je te zien:) en uiteindelijk wil voorbijsteken (Als ik je voorbij zou lopen, je zou zoenen op je wang)? zij ook dus is aangetast door the run for life!

maar heel onverwachts vraagt elizabeth aan het einde van de derde strofe aan haar grootvader te stoppen, want zij heeft het al in jaren niet zo koud gehad.... betekent dit dat zij zich bewust is van de kille adem van de dood, dat zij beseft dat toegeven aan de ongebreidelde, ongecontroleerde  levensdrift eigenlijk alleen maar leidt naar het eindpunt, de dood?

misschien wil elizabeth bishop even blijven stilstaan bij het leven? genieten van de kleine dingen? beseft zij dat er ook iets anders bestaat dan alleen maar streven naar.... naar wat eigenlijk? met andere woorden: vraagt deze dame zich, bewust of onbewust af, wat het doel van het leven eigenlijk is, wat de zin is van het altijd maar meevlieden met de tijd? stopt het gesleur, stopt die razernij dan nooit?

dit zijn natuurlijk existentiële vragen, dit is ook mijn interpretatie van dit gedicht. misschien zal een nog aandachtiger lezer andere opmerkingen kunnen formuleren, andere fantasieën ontwikkelen bij de lectuur van dit gedicht.  (ben trouwens benieuwd naar jullie reactie, beste lezers van dit blog!)

maar ik wil deze introductie toch besluiten met te wijzen op het prachtige tafereel dat elizabeth bishop in het gedicht 'voor grootvader' oproept, al was het maar omdat zij met enkele rake pennentrekken de magnetische schittering van het noorderlicht in de kleuren rood en paars en wit en zilver vastlegt...


Elizabeth Bishop,  Edgar Allen Poe & The Juke-Box: Uncollected Poems, Drafts, and Fragments

Uitgegeven en geannoteerd door Alice Quinn

Farrar, Strauss and Giroux 367 p. $ 30

15-12-2007 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

kersttijd. ik krijg berichten van stervelingen (oeps! kan blijkbaar mijn engelentaaltje moeilijk loslaten!), die zich klaarblijkelijk in vreemde gemoedstoestand bevinden. het jaareinde eist zijn tol: iedereen  overwerkt, ondersteboven, superzenuwachtig omtrent de opeenvolgende reële en imaginaire voorbereidingen voor sinterklaas, kerst- en eindejaar! olala!

werken, het dagelijks leven, sociale esbattementen en vrijetijdstoestanden, alles staat in het teken van de rode man met de witte baard, die naar het schijnt kadookes zal uitdelen, niet alleen aan alle mensen van goede wil, maar ook aan zij die hun goede wil opzettelijk hebben weggemoffeld diep in hun zwarte ziel en daardoor erupties van gezeur, immens gekrakeel en wilde wanhoopskreten toelaten.

ach, de politie waarschuwt voor gauwdieven: we moeten oppassen als we centjes uit de muur halen, want achter ons in de file staat een potentiële dief die nauw toekijkt hoeveel geld we afhalen en die ons misschien zal volgen en in een verlaten straathoek het geld afhandig maken. oei, oei, wat is het leven toch ingewikkeld geworden: ondanks onze rijkdom en onze mogelijkheden tot ongebreidelde consumptie moeten we voortdurend en totaal op onze tellen passen. het dagelijkse leven is een jungle: we moeten altijd voorbereid zijn op helse verwikkelingen.

ach, desondanks geef ik de vrede alle kansen: natuurlijk ontmoet ik ook leuke, aangename mensen. in gesprekken op straathoeken, in cafés, in treinen en in virtuele ruimtes luister ik ontroerd naar hun verhalen, ik koester me in hun woorden en emoties, ik laat me meedrijven door hun dromen en open al mijn poriën voor hun vrolijke stromen van positieve energie.


2.

gisteren bijvoorbeeld zomaar een grote kist spaanse mandarijntjes van mijn afghaanse buren kado gekregen (of zijn het clémentines? heb het altijd moeilijk met het verschil. op het karton staat oronules gedrukt - de variëteit). hier en daar was op het velletje reeds een vlekje verschenen, dus niet meer te verkopen, maar toch nog perfect geschikt voor heerlijke confituur!

op internet gezwind een recept voor mandarijnconfituur gezocht. in het frans, want in het nederlands schijnt deze confituur niet zo populair te zijn. tja, citrusvruchten zijn natuurlijk mediterrane vruchten en de zuiderse dames weten wel hoe van deze heerlijke zonnebolllekes lekkere jam te maken! op een turkse website zelfs twee receptjes ineens gevonden, eentje met hele mandarijntjes (recept van aycam hanun, gerante van de mare & monte oteil winkel in altinolukin, turkije), en eentje met 'rondellekes', genaamd: 'recept van mijn moeder'*.

oef! ook in mijn antiek kookboek van de boerinnenbond een recept van sinaasappelconfituur gevonden. lijkt me wel wat. enfin: zoals altijd maak ik een amalgaam van alle recepten en volg ik bij het koken een beetje mijn eigen gedacht en vooral: mijn intuïtie. rondellekes vind ik esthetisch mooi, citroensap erbij vind ik een must en een likeurglaasje madarine napoléon als afwerking zal zeker de smaak ten goede komen.

in bijna alle recepten moeten de mandarijntjes twee opeenvolgende nachten in koud water weken, kwestie zeker van de schil helemaal proper te krijgen. goed zo, vandaag dus ga ik de vruchten afwegen, wassen en in koud water dompelen. morgen of overmorgen begin ik eraan. misschien lukt het me wel mooie potjes stevige en geurige mandaijntjesjam te maken. kan ik mijn maatjes met kerst verwennen!

ik ben dus van plan als volgt te werken: eerst de clémentinnekes (nu weet ik het zeker: het zijn clémentines, want de vruchtjes bevatten geen pitten!) uitgebreid wassen, ze tellen en wegen en daarna enkele grote casserolles zoeken om ze hun dompelbad te geven. morgen giet ik het weekwater weg, spoel de vruchtjes nog eens na, snij ze in mooie rondellekes en verdeel deze over vier kookpotten met dikke wand. kokende confituur heeft ruimte nodig: in het totaal wegen de fruitjes tussen de vier en vijf kilo, de rondellekes nemen veel plaats in en met suiker en vocht erbij zou de jam vlug kunnen overkoken (heb jammer genoeg geen supergrote confituurketel!). daarom vier kookpotten dus. (ik gebruik natuurlijk minutesuiker, gaat rapper, plus min 1 kilo fruit tegen 1 kilo suiker+  500 ml vocht!).

3.

foei! hebben we vandaag, op de grote confituurdag, toch geen kortsluiting in de keuken zeker! ik ben in alle staten! we kunnen niet koken! de elektricien kan maar pas morgen komen, dus owee, mijn confituur!

het vervolg van dit verhaal lezen jullie overmorgen, beste dames en heren. mijn rondellekes zullen dit keer zeker lang genoeg geweekt hebben! maar geen nood: ik heb de porties clémentines al mooi verdeeld over de kookpotten, met de suiker er bovenop. suiker is niet alleen zoet, maar ook een super bewaarmiddel!

 
* www.mymerhaba.com/fr/main/content.asp_Q_id_E_2172 - 49k -

11-12-2007 om 00:00 geschreven door nicole2